uit chaos strijdt ze

roodvlammend naar boven

oogt met haar uitbundigheid

zoveel kracht en warmte

dat zij hem

uit een grijs verleden weet te tillen

en samen liefdeslingerend

de kracht van passie

hoog oplaaiend beleven

wanneer bij ’t slinken

van de dagen de zon

de hemel blauw straalt

het zachte ruisen

van de bomen

de stilte niet verstoort

dan verzwijg ik

nog even herfst

en veins volop zomer

alleen jouw woorden

heb ik meegenomen

jou ben ik

in ‘ gewoel van leven verloren

ze helpen mij

het pad van gemis

te doorlopen

waar herinneringen blijven stromen

wetende verder dan ooit

kom ik je weer tegen

zullen wij samen

rust beleven

zelfs toen ze bij

het zingen van haar lied

telkens uit de toon viel

de dirigent haar verliet

als een geslagen hond

met gebogen hoofd

het schouwtoneel afdroop

weet ze achter de coulissen

dat ze met open geest

en voor een heel ander publiek

nogmaals zal spelen

als we nu niet oogsten

zullen we

na de storm hongerig

ondergronds worden gedwongen

nemen we

enkel de geur

van een verdroomde zomer

als herinnering mee

hoe ik ook zocht

me binnen de grenzen

van een verpakte ochtend

te weren

het gestremde

liet me

in zijn traagheid

onweten schreeuwen

over waar of onwaar

de roos

binnen de waan

schoonheid verder draagt

laat ze diepwortelend

in eigen aard

zichzelf verheffen

tussen hemel

en aarde

hun schoonheid geven

ons leren

zonder beperking

te leven

wanneer

het schimmenspel

der wolken

door de glinstering

van sterren

wordt beheerst

kan ik de vrees

voor donker loslaten

en me overgeven

aan de fantasie van mijn geest

die met verve

mijn droom kleurt

wanneer alle zekerheden

uit een leven

worden verwoest

men in alleen zijn

verder moet

gooi niet

 uit wanhoop

de bijl erbij neer

maar ga verder en weet

elke verandering

hoe klein ook

leidt je naar een nieuw begin

als je maar bij jezelf blijft

hou vast dat oogcontact

tot volle aandacht

naar reactie leidt

innigheid en intimiteit

niet langer illusie is

maar werkelijkheid

omdat ze elkaar

enkel vaag

blijven zien

er geen

te vergeten gedachten

rond hen dwalen

zal hij haar

slechts als verzinsel

meedragen

wek jij hen die na

het binnenhalen

van  de oogst de nacht

lallend doorbrachten

en waai wakker

de drang naar thuis

waar verlangen tracht

naar bronsgebruind

dat wat eens

nu geen naam

meer heeft

tussen de warme kleur

van leven

schraap ik

aangedaan weg

om het

her en der

als een glimp

in het duister

neer te pointilleren

te mooi om het

helemaal te vergeten

wanneer voorspel

haar in de nacht droomt

waar ze spelend

de diepte van

haar hart toont

die de donkere velden

geurend kleurt

dan zal de ochtend

zich lang uitslapen

in verworven schoonheid

over het

met hitte doordrongen

dorre

vlindert ’t vermoeide

op zoek

naar omwentelend leven

dat rust

zal geven

er ruist licht

in de schaduw

helder fonkelend

tegen het donker

bewegend leven

tekent schoonheid

zelfs al schimt

de zomer stilaan heen

spelen

met emoties

is een misdaad

op zich

zeker wanneer

je weet

van de verloren jaren

in een leven

het verhaal

dat wacht

op een einde

raak slaags

met de schaduw

van een herinnering

wanneer het late licht

zich ingraaft

tot helledonker hem helpt

zich aan mijn realiteit

te vergrijpen

ik lijdzaam herwonnen

 dromen zie wegkwijnen

ik proef je zoet

nadat je mij

met handenvol

hebt verleid

tot mondvol

de rest

door bederf

droog laat kwijnen

omdat het verzadigde

zich verlaat

op de traagheid

van ’t openbloeien