het duister

wekt verbeelding

tekent een schaduw

die zich schroomvallig en teder

rondom mij beweegt

zo zacht spelend

bezit van mij neemt

dat ik

in zoete extase

het leven verder zweef

het verlangen

om met gebroken vleugel

verder te vliegen

doet haar

boven ’t grijze

uitrekken

stroomopwaarts

verder reizen

in onvergankelijk droomzicht

een misstreven

om met kwast en verf

het volmaakte

van realiteit

vast te leggen

hoe hard

ze het ook probeerde

er was enkel

haar eigen wereld

die op het doek verscheen

ze gaan reeds

groen ademhalen

terwijl de winter doorgaat

hen met kristallen

te behangen

als een spoor van licht

zonder vlammen

die spinragt

in schemerende nachten

om dromen te verhelderen

waar lente

met helle kleuren

de natuur verwarmen

wanneer heel vroeg

poederwitte schoonheid

zich verglijdt

tot spiegelend ijs

wachten wij

tot strooiers

het grimeren

tot denigrerend grijs

wanneer een gouden gloed

boven ’t verstilde

gaat zweven

gevleugeld leven

heel teder

uit zijn schuilplaats lokt

die zoekend naar bessen

elkaar kwetterend

weten te overtreffen

dan blijf ik

reeds voor de dag begint

stilstaan om te kijken

wat voor moois

zomertijd

heeft uitgebroed

wanneer een klare maan

en glinsterende sterren

mij een winterse

morgen verraden

dan weiger ik in te slapen

tot ik zie

hoe weerbarstige kou

zich vastzet op bomen

die ijzig wit

lijken open te dromen

in een volmaakt ogenblik

wolkjes kan ademen

die magie

kortstondig verstrengeld

met de dageraad

het begint te dagen

waarom

een rood vonkende hemel

mij laat rillen

in ’t beleven

hij draagt immers

een teder verhaal

als herinnering mee

waar het hoogoplaaiende

tot liefde vergleed

in ontdekken ken ik

geen bestemming

stroom mee

in eigen ritme

soms ademhappend

om unieke schepping

in een trilling

van licht

blinkt de wereld

zijn winterse schijn

laat klaagzangen

zwijgen

verzinken in

stilte

kerst zal

ingetogen zijn

blijf mij

halverwege ontmoeten

nog groen in onzekerheid

geniet

van wat niet

uitgesproken wordt

maar door

fascinerende kronkels

wordt verwoord

in plaats van

te dicht bijeen

begeerte te vergeten

zigzaggend

door ogenschijnlijk

wil ik mezelf

niet kwijt

wring mij

in de kijker

om hard rennend

warmtesporen op te wekken

rode vlekken

die als flitsend vuurwerk

mijn verwachtingen

blootleggen

wanneer zij

de tijd verhongert

tot doodse dagen

kan ik alleen maar smeken

haar emoties

uit te schreeuwen

in plaats van

ze op te vreten

te purgeren

zich vel over been

ten Grave te

laten dragen

verdiepend in een glimp

van iele kleuren

richt zij zich

in laatste bloei zodanig op

dat het verruimde zicht

haar vrij

het licht laat ademen

tot het schimmenschijnsel

van een winternacht

het leven tergend traag

doet ineenkrimpen

wanneer bij

de eerste stralen

van de dageraad

diamanten

worden rondgestrooid

die met ontegenzeggelijk

vele facetten

me kristalhelder

tegen sprankelen

verdiep ik mij graag

in de schoonheid

en laat me doelbewust

door winterse kracht

omhelzen

daar waar eens

twee werelden

elkaar aanraakten

ik alleen achterbleef

omdat eigen benen

niet de jouwe bleken

bemerk ik in ’t verstilde

van vergeet-mij-nietjes

onze blijvende verbondenheid

hij laat zichzelf

niet vergeten

houdt zich

bij haar levend

door met

eigen uitbeelding

naar hun onlosmakelijke

verbondenheid te verwijzen

in het grenzenstellend grijze

worden gehechtheden losgelaten

dwalen ze zwaar zuchtend

in onstuimige draaikolken

naar omwentelend leven