ik ben bang

dat ik mezelf

terug zal kwijtraken

wanneer ik speel

met herinneringen die enkel

mooie dromen bleken

daarom wil ik leren

voluit te leven

in de voortgang van de tijd

tot mijn wereld zich keert

hoe lang reeds vergeet ik

in mijn haast

te kijken naar

de opgaande dageraad

stil te staan

in zuivere klaarte

waar ik

rust kan ademhalen

dat men

in het vervlagen

de zwaarte van

eigen realiteit treft

jouw woorden

als zoete wijn

tot ik ontdek

dat de geest

is uit de fles

de inhoud

ver uitvergist blijkt

nadat ze

open wonden

hadden geslagen

in zuiver ongeschonden

trachtte ze

in haar overleven

het verdringen

als wapen hanteren

wanneer

bij heldere hemel

licht wordt gebroken

beelden als

klaarblijkelijk spreken

knipper dan de schijn

uit de werkelijkheid

laat je niet verleiden

door wat slechts

tijdelijk blijkt

knuffel

de oude knoken

warm

verwijder spinrag

uit haar hoofd

haast je

zodat ze

het einde

als herboren ervaart

als ik in grijs ontwaak

wind waait

koud over me heen

waarom zou ik dan

in mijn wakker worden

naar de dag trachten

dan wacht ik liever

diep verscholen

in mijn verlangen

tot rode gloed

me in al zijn

warmte begroet

wanneer ik

na een diepe slaap

het breekbaar mooie

van mijn droom

in het ontwaken

verder draag

de klaarte

van de dag

mij de vleugels

van de vlinder laat

dan is dat

omdat levensvreugde

ligt vervat

in de naaktheid

van de gestalte

die mij wakker tracht

als honger tussen

schraalheid opdaagt

kringen ze samen

tot een wollige schaduw

lopen door de poort heen

waar uitdaging

en kennis hen naar

de voorraadschuur troont

waar ze zich dood vreten

toen donker

haar aardse kijk

van de wereld verdrong

trachtte

ze zich te keren

naar het helderzachte

om in resterende tijd

te verzinken

in oplichtend

mijn lief

nog kronkelt

het pad zich

van donker

naar schilderachtig mooi

ontdek ik de bloemenwei

waar wij

in schijn van schoonheid

gehecht raakten

aan elkaars aanwezigheid

ieder jaar ontdek ik

in de kortstondige

roze werveling

van bloemblaadjes

dat leven

het verlangen kent

om in eeuwige stroom

verder te groeien

elk voorbij moment

ons een verder ademen schenkt

wanneer een vergetelheid

terug gaat leven

loert op realiteit

is het aan mij

om niet te bezwijken

het te bestrijden

met een gedrevenheid

die me vroeger

onmogelijk leek

want zolang men de kracht

van het verleden

niet breekt

blijft het

zich herhalen

telkens weer

waar mysteries

visoenen laten spelen

wordt stralend gloeien

ontluisterd door troebelheid

overheersen duistere gedachten

leven zo intens dat de mens

enkel nog het noodlot

op zijn schouders torst

ik hou mijn ogen gesloten

om te voorkomen

dat gedachten worden uitgelicht

buiten mezelf gaan leven

in lichtflitsen

die afstand creëren

laat me even

wil eigen dromen

eigen keuzes

eigen leven

heb er nooit

bij stilgestaan

tijd bepaalt ook

mijn mogelijkheden

struikel niet

over wat heel

dichtbij ligt

door verder

te willen kijken

dan eigen horizon

bruisend en speels

ongecompliceerd

ontdek ik pril leven

onder een staalblauwe hemel

zonder zweem

van verstikkend

de leegte

warm opvullend

met zoveel tedere kleuren

en zoete geuren

dat ik gelukkig ben te zijn

tussen die schoonheid

zie je van ver bewegen

wou lijk vroeger

met jou komen spelen

maar hoe ik ook tracht

nergens vind ik de dag

die me naar jou bracht

want vandaag

kleurt zich nimmer

met de liefde van gisteren

ze opent de hemel

vlijt langgerekte schaduwen

op de wereld neer

laat ze bewegen

elkaar zacht strelen

met gebaren

die de zwaarte verjagen

net zolang tot ze

ineengestrengeld tonen

wat kwetsbaar maakt