aangedaan geraas

keert zich traag

naar stil bestaan

waar het

terneergeslagen

verloren tijd beschreit

in  jaren

van wassende groei

hief hij zijn kroon hemelshoog

sloot vele zomers lang

een gastvriendschap

met vogels en hun kroost

tot jaarringen later

door nestblijvers ontzet

het einde vond

wanneer

het verlangen

zich roert

energie voel

die erin

besloten ligt

dan hoop ik

dat jij

er zal zijn

me omarmd en bemind

tot  liefde

mijn hart doordringt

maakt lente

weer alles groen

dan ga ik op zoek

naar hem

die druk fladderend

zijn vleugels openvouwt

nog even zichzelf

in bescherming neemt

door hoog

boven een wolk

van bloesems

te gaan zweven

tot hij klaar is om zich

aan zomerbloeiers

over te geven

in hun schoonheid

eigen ego zelfs vergeet

geen zweemsel meer

dat schaduwbeelden

laat vallen

op de groene

open beemden

enkel donker

rafelige wolken

die te snel

voorbijdrijven

met de tijd

om realiteit schreit

terwijl voorjaarsstormen

me betuttelen

met herfstig

zelfs mijn vrijheid

aan banden legt

groeien zij

sterk geworteld verder

laten zich

ongeschonden gelden

met rijke bloei

het diepe gewemel

dat schaduwspelend

een donkere hemel aankleedt

wil ik

zonder nachteenzaamheid

in ogenschouw nemen

tot de morgen rijst

nuchterheid terug

de bovenhand krijgt

toen je losbrak  in gele gloed

leven met schone schijn beroerde

zag de boer jou als bitter kwaad

woelig geweld en misbaar

dat heel snel

moet worden weggemaaid

voordat zijn koeien

op zoek naar groen

doodvermoeid gaan liggen

met de veel

te dikke loten

die zijn boomzijn

bedreigden

stond hij

naargeestig

te kijken

naar de knotwilgenrij

bij wie

de wilgentenen wel

werden afgehakt

en bijgesneden

in overvloeiende kracht

de bloemenwei

wist te omschrijven

tot trekpleister

hij tracht

de ochtendglans

met zijn vleugels

te vatten

zodat zij

in de weerschijn

blijft hangen

door leidende heerlijkheid

gevangen zijn houden van

leert kennen

als ik in je aanraken

jouw weggaan voel

laat me dan

in onbestemd achter

zodat ik

kan blijven hopen

dat verrukking

me ooit nog omarmt

toen ijzig

mij koud

in zijn greep

trachtte te houden

probeerde

ik hem

met zomers zicht

zodanig

te ontwrichtten

dat hij

geen houvast meer had

en er in zijn vandoor gaan

mijn openbloeien bracht

ik ga voor de roze wolken

boven mijn hoofd en laat ze

als dromen over mij komen

voordat omwentelingstijd

ze in het weelderig groen

van zomerse zekerheid kleedt

toen ik mezelf liet verdwalen

langs bospaden die

met witte meidoornbloesems

bezaaid lagen

bracht hun intense geur

me naar een wereld

waar elfen en feeën

mijn eigen verhaal gingen bijkleuren

wanneer een lichte rilling

tussen de donkerpaarse

trosvolle takken

een geur vrijmaakt

die bij diep ademhalen

een gevoel van

welbehagen meedraagt

dan wil men de tijd

laten stilstaan

om helemaal op te gaan

in zwoele samenhang

ze zomert vertrouwen

prikkelt de groei

van een kloppend hart

en laat het trillend bloeien

midden bloemenpracht

tot ze gaat slapen

in gloeiend rood gewaad

met dromen betoverd

de mooiste lentenacht

ooit in gaat

na te zijn bedrogen

door de nacht

waar duivels en demonen

in een bevlogen feest

mijn hart uitvraten

lichaam overnamen

ben ik blij in eigen droom

te mogen ontwaken

om als een bezetene

mij aan de hartenklop

van leven

over te geven

hoe sneller wij zullen vertrouwen

op gevoel en instinct

luisteren naar de stem binnenin

hoe vlugger onze relatie

van verliefd naar liefdevol

zal groeien

zelfs als druk en spanningen

ons leven verzwaart

zullen wij weten

dat samen liefde delen

alles heelt

het heeft geen zin

om je in lentetooi

te blijven hechten

aan het verweerde

dat je nooit als blozend rood

zal willen dragen

laat de wind

je meenemen

naar een nieuw beleven

waar groei

zich kan richten

op eigen levensritme