even gedesoriënteerd

door weerzin dat

uit de schaduw breekt

zoek ik

wijders

in de tijd

naar toevalligheden

die mij nieuwe

kansen geven

omdat onstuimigheid

mij temidden van schaduwen

groter dan werkelijkheid

met gedachten van angst

zal laten verloren staan

benut ik

de stilte voor de storm

om mijn waarheid

die volop bloeit

te voeden met dromen

stil verkerend

onder de volgroeide kronen

van hun oude

getrouwe bomen

bracht het geween

van de regen

hen terug

naar weleer

waar druppels

nog de stille wens

van het naar elkaar

toegroeien kenden

stil water

draagt

de sterren

als glinsterende

herinneringen

die nimmer

zullen zijn

omdat dageraad

door dromen

stroomt

zullen wij

lente zaaien

om als zomeroogst

binnen te halen

zodat wij warm omgeven

kunnen liggen te leven

hoe verlang ik

naar de ruimte

waar wij

in hoogst menselijke uiting

het hartstochtelijke nastreefden

zelfs het bloemetjesbehang

de gevoeligheden

van je handen

als intens schaduwbeeld

liet leven

een bonte verfijning

werd als

allerindividueelste impressie

naar boven toe bewogen

om er als volmaakte zege

van weelde

zich op te richtten

naar ’t zonzilveren licht

door lichtgolven heen

pakken wolken zich samen

als vereende luminatie

die woede aan tweent

in het duister van tegenwoordigheid

de hemel tekent

ik liet hen ondergronds kruipen

wijdverspreide kolonies

van rechtopstaande

scheuten krijgen

waarbij de violette bloemen

tot pluimtrossen

gingen groeien

voor de nectarzoekende bijen

die met hun noeste arbeid

hen als symbool

van weerbaarheid

in mijn tuin verspreidden

hoe durf je bij ’t ontwaken

palaveren over de neergang

van lyrische wanen

wanneer de opkomende zon

bijenkelken opent

zodat je op de bloembodem

een voorraad geurende dagdromen 
kunt oogsten

ochtenddauw

maskeerde kil

het volmaakte

omtreurde stil

het pas ontwaakte

in diepgrauw

ik laakte

het vergrijsde

droomde in blauw

een vergezicht

omzoomd met zonnelicht

nadat zon en maan

even samen

zalig baden

in onbegrensde koelte

na het zwoele

van een hoogzomerse dag

rekken schaduwen

zich zo lang uit

tot de wereld

donker sluit

en ik de nacht

voel komen

de nacht bracht

de stilte nog dieper

alle woorden vervaagden

verward in een lege droom

achtergebleven tijd dwong me

tegen een muur van vergetelheid

Het is hard

zwijgen

als een vinger op je lippen

jou uit eigen woorden

doet stappen

nauwelijks ademhalend

jezelf dreigt

te verliezen

terwijl het hart verlangt

naar onvermoede bekentenissen

hoe moeilijk was het

ze te verzamelen

handenvol weg te dragen

om in de vloeiende gang

te laten verdrinken

tot er enkel nog de vage kringen

van het diep geborgen zijn

na rimpelen

hij vliegt

hongerig weg

terwijl zij

in de stilte

van het nest

gaat zitten wachten

een broedtijd lang

met het verlangen

haar vleugels uit te slaan

tot hij voldaan

zich over hun kroost

komt ontfermen

wil ik

het lichtwezen zijn

dat bij je blijft

jouw bloemen

helpt verrijken

zodat bijen

naar je zoete

blijven zoeken

of zeil ik

met het gevleugelde

langs hemelbogen mee

om te zien

hoe jouw prille

viltige zaden

ergens ver van hier

nieuw leven gaan baren

hij blijft onbewogen

vertijdloosd staan

tussen de beweeglijkheid

van wegvluchtende vogels

tot hij gevat

door een laatste schaduw

alle energie weggeeft

die hij ooit gekregen heeft

als opengespleten stronk

van hoger doel berooid

verhumusd tussen datgene

wat men leven heet

waar geaardheid

de ruimte heeft

zich te ontvouwen

en ten gronde kan zijn

krijgt persoonlijkheid

een ereplaats