in het volle licht

van verwachting

opent ze zich

uit eigen aard gedreven

en toont

na jaren bescheidenheid

omhoog gericht

haar streven

ontken haar niet

maar raak haar aan

geen toeval dat ze

jouw verlangen draagt

Wanneer de laatste dag van ‘t jaar

met klank en kleur eindigt

kan hij niet anders

dan buitengewoon mooi

terug opstaan

Hele fijne dagen toegewenst

en natuurlijk alle goeds,

gezondheid, geluk, liefde en

voorspoed voor het komende jaar

Martine

het sterkgeworteld verleden

zal nu vlug openbreken

ademloos groot

takkenhoog

met groen vertrouwen

toekomstdromen dragen

weet je nog

mijn tintelroze wangen

toen je met lichte vingers

mijn haar in de war bracht

hoe ik jou mijn adem gaf

toen je wachtte

op een antwoord

na teder kussen

zielsgelukkig

naar meer trachtte

wanneer ik de warmte

in ogen zag oplichtten

wij samen

zo intiem

het voorspel van liefde

leerden kennen

droomzachte herinneringen

leidraden me lichtend mee

gidsen me teder

naar waar onbegrensd

me de verbondenheid

met de sterrenwereld vertelt

wanneer in het huilen

een verdriet schuilt

dat nog niet is geweest

gaan verbeelde gedachten

neerliggen nog voor ze

zijn opgestaan

omdat ze

niet doordrongen raken

met gebeurtenissen

in een nacht

vol sterrenstof

en geheimzinnigheid

vlijt de wereld

zich in kerstmistijd

laat me genieten

in winterschijn

van het wonder

even samen te zijn

hele fijne dagen toegewenst en natuurlijk

alle goeds, gezondheid, geluk, liefde en

voorspoed voor het komende nieuwe jaar !!!

te mogen leven

in een witte illusie

waar zorgeloosheid

me onbezonnen

laat spelen

met de sneeuw

lijkt een drogbeeld

als de regen

het laagje magie

doet verdwijnen

en een modderige

werkelijkheid achterblijft

bij een bleke duisternis

die vrees aanjaagt

woelt een volle maan

zich meester

door overleving

zonneklaar voor mij

wanneer enkel

gebogen schimmen

schaduwen werpen

op de stilte

zolang in de stilte

mijn schaduw

klein blijft

het leven kristalliseert

en toch de blik openblijft

voor weids  perspectief

ontneem me

de zuivere rust niet

met geruchtmakende verhalen

maar laat me

in de voel

van basale verbondenheid

waar moet ze

met haar boosheid

naar toe

na zomaar

in mekaar

te zijn geslagen

door blinde razernij

niks is pijnlijker

dan krenking

van waardigheid

laat haar

die verdedigen

niet aan ons

om haar

te veroordelen

wanneer ze

het heft

in eigen hand neemt

zelfs wanneer de mooie Aurore

met schroomachtige

plukjes rood

de hemel laat blozen

blijven ze onbewogen zitten

tot vol zonlicht

het ingekeerde leven

aanzicht geeft

pas dan

ademen ze

de ochtend in

klaar voor een nieuw begin

onder een uitgestrekte nacht

leidt de stilte

tot een nergens toe bewegen

met een naar binnen

gekeerde blik

en het hart zo moe

wil ze de slaap

van een onschuldig

kind dromen

dat het verdergaan

niet wordt ontnomen

laaghangende nevel

zorgt ervoor

dat het dromende

werkelijkheid

niet verraadt

hoe het

in verborgen zicht

zijn drang

naar uitgestrektheid

waarmaakt

zodat ik

bij ’t openbreken van de dag

door groeiende belevingswaarde

eindelijk schoonheid

weet te vinden

waarom laat je mij

in een steeds

ander voorkomen

denken dat ik

vreemd sta

maagdelijk wit

passievol rood

zelfs leeggeroofd

door standvogels

neem je het voortouw

dwing je mij

in meesterlijk

groene maskerade

met andere ogen

te kijken

uitermate verleidelijk

om bij het voorbijgaan

een bewuste doorbreking

van fascinatie

door ontzaglijke beelden

te beleven

zelfs wanneer

men weet

dat de rijkdom

dreigt verloren te gaan

wanneer tegenstrijdige

stemmingen elkaar zullen raken

jammer de kerstsfeer

te ontlopen

door op de kneukels

van je vingers

telkens weer

te gaan tellen

wanneer

zomerdagen komen

jouw zoenen

noem ik tederheid

het omarmen

een smachtend open bloeien

strelingen

een deinend bewegen

het zachtjes uitkleden

van begeerte

tot bewegend

passioneel leven

terwijl de wind

in een verloren hemel

winter over ons heen drijft

zitten wij

getweeën

samen te zwijgen

zonder woorden

diep verscholen

het geleefde te vergrijzen

wanneer ze

in het donker ademhalen

van de dag

op de tast

enkel maar

het einde vond

sloot ze de ogen tot

vergetelheid haar meeneemt

naar de overkant