zijn het niet de doornen

tussen het voorjaarsmooie

en herfstig dieprode

die zijn aardse

vasthoudendheid

verwoorden

langsheen dansend wit borduursel

ga ik des te harder door

met het zoete te vergaren

voor de versombering

die in de lucht hangt

helledonker openbreekt

binnenkamers in eerder

meegenomen ogenblikken

troost zal moeten zoeken

het is de lente

die met frisse kleuren

en nieuwe geuren

de linde

in zijn nog donkere jas

doet verlangen

naar eigen

lindeknoppen

en blonde blommen

om vliegende stromingen

tot rust

te dwingen

zo graag

wil ik mezelf

aan haar kwijt

wanneer zij

in haar ontwaken

een schoonheid straalt

die zo’n volkomen

rust geeft dat stilte

niet wil wijken

bij de hulst

die het lijden

van Christus meedraagt

bemerk ik vandaag

kleine witte

openbloeiende bloempjes

die mij

met een heel ander gevoel

naar de wereld laat kijken

in de schaduw

van het kruis

valt me

jouw stilte op

tot ze

wordt gevoed

met herinneringen die als

kringelende schaduwen

zo gluiperend

van aard

nog steeds

mijn lijf verteren

over de stilte

blijft oud zeer wakkeren

nachtenlang

als een lange trilling

tot het doodgaat

als destijds

witter dan

’t wit van kleur

de glans die afstraalt

van witte berkenstammen

toont almoeder aard

wanneer vlammen uitslaan

zal zij de gloed inderhaast

trachten te smoren

omdat ze nooit meer als offer

hoog in de lucht

wil worden gestoken

pas nadat

het neerdwalend donker

uit elkaar barst

de leegstroom

zich zwijgend

voltrekt

ruimte achterlaat

waar stilte

haast zichzelf verteerd

zal ik rust vinden

druppelregen en een lentezon

helpen hem

met wakker worden

en wanneer de wind

het prilgroene

laat wemelen

hoor ik hoe er

in zijn ruis

reeds een zomers lied schuilt

onder weg ijlende

bloesembladen

staan groen

aangeklede bomen

weer bos

te wezen

helemaal weg

van jouw ongrijpbaarheid

wil ik

met je meegaan

tussen vervloeiende waas

genieten hoe de geluiden

ons in een windstil moment

naar het ultieme dragen

omdat het zo moeilijk is te wennen

aan dagdagelijkse realiteit

wanneer wij

in elkaars warmte

liggen weggestoken

fluisteren wij

de hemel terug dicht

met enkel

hier en daar

een sprankje licht

als de dag tracht de zon

hoog aan de hemel te zetten

zelfs wanneer

wind- en regenvlagen

in volle hevigheid

over hen razen

blijven zij

als blanke stelen

in de knop

hardnekkig zwijgen

tot ze

in eigen dagen

zonneklaar

gaan openbloeien

terwijl ik mij vergaap

aan de broosheid

van een dwarreling

geniet van de schoonheid

van een laatste adem

graai ik nog even

naar wijkende beleving

zie hoe middenin

gekleurde deining

wijdverbreide

witte bloesems

vruchteloos zoeken

naar een hand

die hen omhoog leidt

om in nazomer

als zoetigheid

te worden geproefd

zelfs toen het speelde

in een avontuur

van genot

kende het de diepte

van een wiegelied

vanuit het vinden

dat ze niet zocht

dwingt ze

zichzelf verder

met een hart

vol van hem

hoe hard verlangen wij

naar het teder zweven

van rood bloeiende wolken

die het licht laten zien

wanneer de wereld

door de zwaarte van de tijd

donker ligt te hijgen

in zijn uitgestrektheid