na je te hebben toegedekt

met schaduwgeruis

dat zo lekker naar stro ruikt

ga ik erover waken

niks je kan deren

in teder openbloeien

tot jij je helemaal vrij

voor niks beducht

losrukt uit je schuilplaats

jouw volmaakt mooie

met mijn ogen

rijk kan oogsten

verdrinken

in uitgestrektheid

meedeinen

in rust

leren hoe je de sterren

van de hemel kan meenemen

zonder dat

iemand ze mist

met jou mijn lief
alleen

wil zien

in de donkerte

verdriet

verdiept kleuren

om uit het kielzog

van dromen te komen

te ontdekken

wat bij mij hoort

hoe waait hij

veranderlijkheid

over haar heen

wijd vloeiend

nimmer leeg

opdat zij

in zijn rijk avontuur

zichzelf wervelend

zou ontdekken

toch schreven sporen
in het landschap
het beulsrood verder

al werd het verweerde
door de tijdstroom heen
de schrale diepte ingedreven

alleen met mezelf

op weg geweest

om bij iedere bocht

even stil te staan

met de hoop

dat een mooi zicht

mijn wereld

zou klaren

tot ik doodvermoeid

in ’t geweeklaag van kraaien

ben teruggekeerd

toen we zagen

hoe bomen

hun uitdagend

openbloeien spiegelden

in ’t rimpelend water

omzoomden we

het beeld met woorden

en namen het

als herinneringsbuit

naar morgen mee

al wankelen zekerheden

vallen ze

in het hart van de zee

die overschuimt

in haar onstuimigheid

toch blijf ik

hoop en vertroosting zien

in de veranderlijke golfslagen

die volharden

dat er land is

heel zacht hoor ik

haar zuchten

om zichzelf te verhullen

zodat geen slijk

haar kan besmeuren

troebel kleuren

in de vloed van bestaan

als verbloeit zou worden

weg geplukt

langsheen ruwe stenen

die een verleden

van ridderlijke

heldhaftigheid uitbeelden

zochten we licht

voorovergebogen

en spinnenwebben gedogend

onze weg naar boven

om in het licht

te zien dat wij

in de uitgestrektheid

om ons heen

het groene

dat er nog is

zo zeer

moeten koesteren

ver in afstand maar zo

dichtbij in voel zijn wij

warm wonderbaar

dit omarmen

het maakt mij rijker

dan enig ander

dit is niet zomaar

een alledaagse zomerdag

waar we met wanneer zien we

elkaar weer uiteengaan

maar een etmaal

dat jou en mij

naar een morgen brengt

met heimwee naar vandaag

met alle ramen dicht

uitzicht op leegte

een wind die lijkt te zuchten

in zijn rustige voortvarendheid

ga ik een gesprek aan

met het klinkklare van de regen

om met eenstemmigheid onder

een nieuwe zon wakker te worden

wanneer illusies

rood gaan openbloeien

zich vermenigvuldigen

als de bijen

die rond hen zoemen

waan ik mij een koningin

die tussen hen in

met eigentijdse glimlach

werkelijkheid

tracht open te breken

zoals het lappendeken

op mijn bed

waarop ik nog niet

uitgekleed neerzijg

om de kleuren

warm te voelen

zo lagen de velden

gisteren in zachte

uitnodiging te wachten

op mijn thuiskomen

Ik sta aan de kant
s’morgens vroeg
de waterlelie moe
van haar dag die
is omgegaan heeft
besloten zich
te sluiten

dan gooi ik
doorzichtig
een kiezel
in het water
zodat de kringen
haar doen besluiten
voor mij weer
open te gaan




Een gedicht geschreven door mijn lieve vriend Cor
naar aanleiding van mijn dicht en schilderingetje Waterlelies

dank dat ik je inspiratiebron kon zijn

zelfs wanneer zij

vanuit de diepte

met groei

het troebele wegwerkt

haar diepe gevoel

van zuivere schoonheid

aan de oppervlakte

tentoonspreidt

blijft ze ook twijfel dragen

als bij donker

het gouden hart

zich sluit

wanneer ik

in die bleke hemel

als een wassen beeld

breekbaar stil

schimmelig verkwijn

ga ik je dan missen

als ik je streel

wees dan even stil

geniet van mijn vingers

en weerkaats mijn gevoel

met bereikbaarheid

zodat we kunnen zweven

in hetzelfde licht

met regenbogen dwepen

geen waan gedogen

maar samen begeerte doven

tot ik

van leven doodga

ga ik

verder jouw weg

omdat bij elkaar

mij volwaardig maakt