als groene kroos

drijft beleven

op het gladde watervlak

het verdiept zich niet

maar verwaait gedeeld uiteen

tot bij de rand

om vervreemd van oorsprong

door harde waarheid

uit het water te worden gehaald

één en al inzicht

legt ze mist

om haar heen

wat ze voelt daar

zal ze later

dieper op ingaan

nu wil ze enkel maar

blijven ademen

de gedachte loslaten

tot ze

van binnenuit

zichzelf hervindt

hoe kan ik

haar plukken

zij die diepgeworteld

teer openbloeit

als een droom

in leven

vandaag

verzwijgen wij

leeftijd

in onze lach

een eeuwig jong

gezelschap

volop lol

trappend

langsheen

een ratatouille

van belevenissen

die Mu-Zee biedt

(tekenacademie op stap)

als gedragen

door de dag

de nacht zoveel lichter

lijkt dan gisteren

magie tussen

wit walsende mistflarden

weggezonken schatten

rafelend blootlegt

weten we ons gezegend

met voorspoed

vastgekleefd in stof

verbloemen ze

zichzelf

voor een te vroege zomer

terwijl onderaarde groei

reeds bekwaam is

om betekenis te geven

aan rijk vooruitzicht

wanneer dag en nacht samenkomen

donker in licht smoort

tot twilight zone

drijft elk op eigen adem

naar waar eeuwigheid

vleesgeworden illusies schept

door lust ingekleurd

 (schilderij Pascal Vandensteen)

rukken ze zich los

weg van het nest

om met luid geschreeuw

en in wirwar

hun vrijheid te preken

even later zullen ze

naar het duister

terugkeren omdat

het met kwetterend

gerucht is vervuld

in weerklank van extase

kruipt de kilte

traag de ruimte in

die zichzelf steeds meer

en meer verdiept

in de leegte

weet ik hem

door overlevering

reeds over de helft

van zijn boomleven heen

nog steeds

bloeit hij

mijn zoete dromen

in juni dichterbij

al moet ik bijwijlen

zoemende bijen

als donker wolkje aan

de hemel erbij nemen

in wuifgebaren

waaien ze vandaag

onder lage luchten

eigenwijs en spontaan hun taal

tot nazomer

met één gehaaide

maaibeweging het gerijpte

zal wegzeisen

zich nestelend

tussen groen gras

lagen ze wolken

vol verlangen te plukken

tot de zon

er rood doorheen gloeide

onverdroten vlammen

als hete handen

rode wasemplekken

over hen spreidden

Ik laat hem

in mijn lach

helemaal vrij

tot hij zich

als zeer verfijnd

aanbiedt

het zomerzoete

te proeven

verbazend

hoe het gaandeweg

zichtzelf uitwist

voor verbeelding

haar weg kon gaan

in stormgeweld neergezet

had ik geen hoop jou ooit

in groei te zien

tot een jaarkring later

ik met versluiering

jouw loop tracht te vertragen

om het honingwilde

nog verder dan lente

te mogen drinken

wil zo graag

dat ruisende

vol zomerwind

meenemen

naar de diepste lagen

van mijn ziel

vlinderlicht wemelend

warm mijn hele leven

verder dragen

pijn schreit de klaagzang

zo schemerdonker


in de met bloedbesmeurde

wapperende vaandels

als de dag rood

dicht gloort

breek ik uit

laat los de tijd

met ingedeelde uren

om gretig

’t vlammende te zoeken

in lichterlaaie

de volmaakte overgave

neer te schrijven

verbloem je schaduw

in de mijne

omringd door

krans van stralen

warm getekend

met heden

dat ik zo liefheb

mee in haastige tred

zonder te genieten

tot een zanderige afdruk

van twee voeten samen

mij vraagt te zien

hoe de zon

de zee meeneemt

in warm bewegen

met omarmde voel

het waagt toe te geven

aan wat beleven heet