wanneer ze zich kwijtend

van eigen bolstering

onthand op d’aarde vallen

is het enkel

met een blik terug

dat we hun toekomst zien

als regen en wind

jouw fluister

verdringt

dan zal ik

je bewegen

bezingen

tot je in totaliteit

weer

welig gedijt

gemis

weeft het teloorgegane

samen tot herinneringen

die geen haast kennen

het hart

te verlaten

als de dag over

mijn ogen wrijft

het morgenlicht

 zacht trilt

verhul ik mij

in  zuiver ijl

geniet nog even

van mijn  droom

tot jouw schaduw

mij verder leidt

ik smacht

naar onze werkelijkheid

in het kleurspel

van haar vleugels

creëer ik

een eigen stukje hemel

waar mijn hartenklop

de toegedane dromen

zodanig verzucht

tot ik ze bloeiend kan plukken

er wacht verval

wanneer wind

me de geur

van gehooid gras brengt

rozen vervuld

van zelfbeklag

hun uitgebloeide

bloembaden wraken

kreten van

krassende kraaien

laatste stukje zomer

wegsneren

er wemelen nog vlinders

over een landschap

dat zo godvergeten oogt

klaar om met zielsgerucht

afscheid te nemen

van een morgen

waar eindeloos mededogen

troost zal vinden

in winterse gehechtheid

hoe schrei ik

in zijn plaats

tranen

wanneer ik hem

met wijdopen

rooddoorlopen ogen

in weggeteerd gevoel

onafgebroken roerloos

zie kijken

naar spelende stofdeeltjes

die in een zonnestraal

wemelen

toen ik voelde

hoe hartvol bomen

het kind in zich

blijven voeden

durfde ik gerugsteund

zoomdwalend zien

naar licht en donker

die strijden om bestaan

het leven meeleven

zoals het leeft

zelfs als schemer wroet

in de hoeken van de kamer

waar ik slaap

blijf ik blindelings

vertrouwen in dromen

die me helder laten zien

omwille van de afstandelijk

verre onaantastbaarheid

waarin ik mijzelf

kan terugtrekken

heeft dat kleine

kleine stukje blauw

temidden van grijswolkende

verscheidenheid mij verleid

als er teveel holle woorden

te vloeiend

in verzen wordt neergezet

verzwijgt de inhoud

heel dikwijls de waarheid

danig vermoeid

hurken ze tussen

’t rijpe graan neer

herdromen

het zo broodnodig

lentefrisse van weleer

om de oogst

in de palmen van elkaars

handen te kunnen leggen

wanneer regen

mijn wereld

andere muziek geeft

voel ik diep in mij

hetzelfde groen danklied

van de vogels zingen

eindeloos zacht

één en al

klapwiekend warm

met een hart

dat nog zoveel

te beleven heeft

terwijl zijn hand

tegen haar wang

speelsgewijs vraagt

van hem te houden

steelt ze zijn lichaam

met haar ogen

om dichtbij

’t hart te houden

rustig ademend

slaap hervindt

wanneer de nacht

het alleen zijn glimt

toen ruchtbaarheid

ging wedijveren

met extreem

erupterend lichtgeweld

leek ik

te worden gestulpt

in een moment

verder weg dan eigen tijd

als grijze beperktheid

diepdroeve sporen trekt

over strepen groene mysterie

wil ik naar buiten

om met de flow mee

uit te huilen

voor ruimte en tijd

overvloeit naar

gitzwarte werkelijkheid

gevangen

in het strijklichte

van de avondzon

wordt elk gebaar

geproefd

met gekleurd gevoel

vol geurend

nazomers wezen

trilt mijn wereld

wanneer rondom mij

heuvels zich

te hoog verheffen

ga ik rustig

stenen rapen

kracht vergaren

tot ik mij

weet

gedragen

mijn weg

vol levenslust

verderga

gebaarde je eerder

met bloesemend teer

het subtiele ontwaken

van zoetgeurende overvloed

vandaag verleidt

jouw  rode hartslag

me warm

wil ik jou

telkens aanraken

zelfs al zal die

begeerte me bezeren