laat me ophouden

liefde te verzinnen

wil  ogen zien

die mij toespreken

verlangen in mij vrijmaken

en mij strelend uitkleden

met een  gebaar

dat mij laat genieten

in gedeelde tijd

van ademloze ogenblikken

wanneer bij 't slinken
van de dagen de zon
de hemel blauw straalt

het zachte ruisen
van de bomen
de stilte niet verstoort

dan verzwijg ik
nog even herfst
en veins volop zomer

waarom wil jij
je door hoogste hemelen
laten omvatten

net nu ik me
weet te beredderen
midden afgevallen blad

omkleed met herfstige waarheid
zacht naar winter
toe neig

blijf me nabij
verlies de grip met
‘t aardse nooit

tijdens haar laatste vlucht

als vlinder

daagt ze me uit

om in haar vermogen

diversiteit van leven

te ervaren

met verwondering

verwachting

overweldigd door passie

het nieuwe bewegen

aan te raken

uitzwermende vogels

in hoge luchten

boven braakliggende velden

laten me inzien

dat leven

niet in te dammen is

het is mij

niks verschuldigd

het leven

is zoals het is

vervolgt

de eigen weg

en ik drijf

met die voelbare

kracht mee

al word ik

onderweg

op rotsen gesmeten

helemaal doorleefd

kom ik

uiteindelijk aan

als lange bomenrijen
groot grijnzend
schaduwdansen
wanneer het duister
met luid gedruis
alom valt

hoop ik een heldere nacht
zodat het rusteloze woelen
zich roerloos
gaat uitstrekken
en me ontheft
van alle angst

lukt het me niet

kom jij dan tot mij

help jij mij verder

op weg

maar laat mij

af en toe rusten

genieten van de vele mysteries

die het leven mooier maakt

met je naam op mijn lippen

ze woord na woord

uit te schrijven

tot een gedicht me zo eigen

tot de tijd

mij laat ademen

snelt het leven

langs me heen

zal het

tomeloos vertellen

hoe kwetsbaar mooi

het vroeger leek

wachtten zij

midden eenzaamheid

geremd

elkaars komen af

vandaag

verlaten zij zich

op onstuimigheid

trillend en ontvlamd

samen vereend

die wederkerige waarheid strelen

want wat wordt aangeraakt

door warmte

licht en leven

verandert

zo ook zij

ik haal de stilte neer

met ritselingen van bestaan

die het nachtelijke optilt

tot een passioneel

trillend ritme

zonder einde

waarbij liefde zich

in alle toonaarden uit

de zachtheid
van warm verlangen

zit zo diep
verbloemd
in haar hart

dat het nooit
de dag zal vinden

al schildert de zon

hen nog even als stilleven

dra zullen ze hun vrijheid nemen

rood gekleurd

wervelend spelen

op de stroom van leven

tot ze bij windstil

zich warm gaan koesteren

in een tijdloos voortbestaan

hoe heerlijk

 mee te deinen

in  je ademhaling

voorbij het omheinde

van hunker bevrijd

toe te geven aan verleiding

als mijn herinneringen

zich doodzwijgen

gedragen wordt door leven

naar een open einde

waar ik

geen weet van heb

leg me dan neer

midden stilte

waar rust overheerst

van kracht

tot kracht

langs rechte wegen

voorbij donkere dalen

met armen

om me heen

en gedragen

door wat leeft

bemin ik

wat liefde heet

luister hoe zacht

de regen

onze voel drupt

helpt loslaten

wat wij ooit

als frustrerend zagen

het kloppen van het hart

met littekens

zodanig had bezwaard

dat het ophield

de nerveuze koorts

van ’t leven te slaan

met bezielde rust

de uitdagingen

wisten te overwinnen

één en al

vrijheid

leven beleven

in ’t groeien

bloeien en vergaan

blijven wij dromen delen

geboren eens

gestorven samen

één ademhaling

Dankbaar

met de vleugels

die jij mij hebt gegeven

bloemen in mijn hart

vlieg ik de laatste

vlinders achterna die

door mijn leven waaien

om daar waar de lente

altijd is onze tijd samen

eeuwig speels te beroeren

hield ik jouw hand

stevig vast

of jij de mijne

toen wij langs

vele gebeurtenissen

die herinneringen werden

op zoek gingen naar

die ene wereldse glimlach

waaruit vervulling sprak

liefde werd geboren