omklem de hand

die zij jou toesteekt

niemand meer dan jij

verdient een warm

in de handliggend gegeven

want dankzij jou

kent zij leven

wil het verder beleven

al dartelen laatste vlinders

even speels

als bij prille lente

langsheen asters

die tot nu toe hun kleuren

nog daadwerkelijk openbloeien

witte scherven in een blauwe hemel

roodglorend ochtendlicht

en een kille wind

dwingen me tot uitdagingen

met heel andere inzichten

wanneer ik meen

je zachte stem

in bladgeruis te horen

bij kalme golfslag

je warme lach

in flikkering van sterren

je heldere blik bemerk

ontken ik dood

tot mist me dwingt

de kleur van wade

te onderkennen

waarin je stil

lag opgebaard

zonder houvast

mijn weg

moet verdergaan

in zichzelf gekeerd

blijft ze rustig staan

tussen wat is geweest

en nog moet geboren worden

tot ze in een moment

van waarheid

de overtuiging vindt

om tot bestaan te komen

verheven de wereld

haar kleuren toont

nog een laatste keer

zonder schoenen

langs het strand

zon en zee

vonkend rood

als één adem

voelen ondergaan

wegduiken in helmgras

en een aarzelende herfst

uitdagen

tegen de stroom in

vol levensdrift

elkaars naaktheid

beminnen

vraag je niet om vleugels

wijl wind gaan liggen is

wil me niet uitstrekken

in een leegte

met geen enkele betekenis

laat me woelen

in de aarde

leven tussen bloemen

die mij laten groeien

van droom in droom

waarin warme gedachten

met zwoele zuchtjes

en heerlijke kreetjes

het liefdevolle levendig houden

beseffen wij elkander eeuwig

in stille bedding

op golven van gewoonte

wachten tot  knisperend verkrullen

is mij een onthuld raadsel

pluk  toch open

met vermeende kleuren

zodat het in de palm van je hand

de reden kan neerleggen

veel liever baad ik mij

in schaduwrijke weelde

van gekerfde stenen

die met sfeervolle zin

voor schoonheid

oude guirlandes aards inkleuren

in plaats van te dwalen

langsheen roemrijke kamers

waar overdadige vergulde pronk

enkel breedsprakige

waarheden van illusies

blijken te zijn

spreekt het zilver geruis

van broze bladeren

door omzichtig licht

nog zomer

toch hoed ik mij reeds

voor onverwachte val

omdat de aarde waarin

hij van ent tot boom opging

reeds de weemoedige geur

van vergankelijkheid

in zich meedraagt

op zoek naar weldadig oponthoud

snelt ze hoogzomerwarrelingen

zomaar voorbij

naar ’t begin van herfst

waar braambessen

in treurnis van verlopen tij

rumoeren zij zich samen

om in de kringen

van een wijd hemelruim

boven golven te gaan hangen

op zoek naar waar zon

veel helderder schijnt

vervuld van licht en warmte

tot rust te komen

net zolang tot heimwee

laat verlangen naar herhaling

in vlakke bedding

midden weer en wind getij

staat zij

tenger in zichzelf gekeerd

stil te wezen

tot genoegzaamheid

van omvangende warmte

haar tot open ziel verleidt

zichzelf met pracht

en praal te kronen

terugtrekken in het teloorgegane

verandert waarheid niet

eigen wondere ik

draag je mee

een hele leven

zelfs haar breekbaarheid

is waardevol

Bij liefde op de schoot

wanneer je aan mijn oor

met welig zachte zuchtjes

gedachten die mij toekomen

vrijlaat

hoe betracht ik

deze zweemzoete hemelgave

met mijn lippen

van je mond te kussen

tussen openbloeiende

waarheden

die van ganser harte

een vol ogenblik

van lieflijke aandacht

waardig zijn

wandelt ze

omwille van haarzelf

zonder het eerdere

te vergeten verder

op zoek naar

meer verwondering

tot vervulling blijkt

wat mij reeds kende voor

voor ik het ontdekte

tussen bloemen en bomen

mijn weg had uitgestippeld

voor ik hem ging

me helpt

in vlagen van openbaring

mijn diepte uit te drukken

draag ik op handen

verder dan mezelf

midden een schraal

opengebroken landschap

achtervolgde ik een vlinder

die buiten het omheinde

rusteloos op zoek ging

naar groen gras

en bloeiende winde

net als toendertijd

wij in de zin van zon

reikhalzend de lente vingen

van haast naar ontspannen

voortbewogenheid

kringelt hij zich

als waardevol

uitgroeiende verwerkelijking

steeds breder uit

om in zachte tijd

met rijke vol-wassenheid

zijn zoete vruchten

te gaan dragen

toen trillende vocaliteit

van jonge vogels in de struiken

langs de kant van de weg mij uit

diepe diepste donkere gedachten haalde

verbouwereerd

in een totaal vervreemd

landschap wakker werd

was het de wegel als behoeder

die mij terug naar eigen akker

vol klaprozen bracht

waar leven zacht betijt