van haast naar ontspannen

voortbewogenheid

kringelt hij zich

als waardevol

uitgroeiende verwerkelijking

steeds breder uit

om in zachte tijd

met rijke vol-wassenheid

zijn zoete vruchten

te gaan dragen

toen trillende vocaliteit

van jonge vogels in de struiken

langs de kant van de weg mij uit

diepe diepste donkere gedachten haalde

verbouwereerd

in een totaal vervreemd

landschap wakker werd

was het de wegel als behoeder

die mij terug naar eigen akker

vol klaprozen bracht

waar leven zacht betijt

Waarom zou ik haar terug willen

nu ze

in open zee

zich laat meenemen

met de wind in de zeilen

richting huis

in een kring van licht

zal ze worden ontvangen

in spiegelende golf beweging



dank je Cor om me te helpen verwoorden mijn voel
bij het zien van het glasraam in de opbaringsruimte
van het kerkje op Kaag eiland

pas wanneer ze

haar broedsel

uit ziet vliegen

spreidt ze

ontvankelijk

haar vleugels

om in stroming

te gaan zweven

hé sprankel

vol met schijntjes meisje

hoe levendig sta jij

je voor onze ogen

in ’t schaduwrijke water

te verzinnen

is het omdat wij jou

zouden herinneren

wanneer wij onze weg

vol zon verdergaan

Wijl de zon rond de aarde draaide

wakkerde zijn langzaam verdergaan ons aan

om langs het stille schaduwpad

naar elkaar toe

dieper te gaan zoeken

naar stille krachten

die het kruid doen groeien

en zonnestralen door

het hout doen gaan

elkaar toenaderende twijgen

gevlochten in warme groene kleur

vormen een hemelboog

die ons uit eerbied laat zwijgen

 maar het steeds mooier

ontvouwende landgoed

doet ons in stilte verder gaan

Afgelopen weekend hebben we elkaar weer eens ontmoet

Nu bij Nel en Cor in Rijnsburg.

Samen hebben we  Zaterdag de Landgoed Route gefietst in Wassenaar

Een schitterend natuurgebied

Onze liefde voor de natuur bracht ons er op dit gedicht te maken

Martine Verhavert

Cor van Vliet

toen de open deur

me toeliet

in vreemde omgeving

ging ik 

met vaste overtuiging

je hand zoeken 

om me

nog dieper 

te kunnen nestelen

in 't warme thuisgevoel

van pastorale woorden

tussen hemel en aarde

houdt hij als grijs

verankerde langwijligheid

met schemerige

eeuwenoude smarten

de omgeving in duistere ban

tot wij tussen zijn stenen

bloemen wisten te ontdekken

tegen zijn achtergrond in

met eigen begrenzing

een wondere wereld

blauw doen heropstaan

hoe heb ik leren genieten

van gezellige eenvoud

stil te zijn

wijl gedachten zweven

tussen zachte waarheden

die je ‘t gevoel geven

nooit alleen te zijn

in iedere kamer

zekerheden terugvind

zonder regen op de ramen

dat ik mijn ogen nooit dichtknijp

in jouw nabij zijn

is om de overvloed van liefde

in je terugblikken

niet te missen

je gedachten te zien flitsen

wanneer je handen met aandrang

mijn huid aanraken

verliefd ogend vraagt

om zonder ademruimte

dichterbij te komen

als wij verlangend

de heupen strekken

wanneer de hitte

boven de grond

weerkaatsing danst

hemelsblauw

kent op wollig wit

de overhand

vogels vliegen

een langzame vlucht

rond een flonkerende zon

de stille hartenklop

van leven

het landschap sust

dan pas herkent men zomer

neem me mee

en verlies mij

in warm glooiend

waar ik de rust ken

om sterk

uit te groeien

pas volgende zomer

in scharlakenrood

te ontwaken

omdat ik wil

dat we doorgaan

met genieten

pluk ik

haar geur en kleur

cultiveer ze rijk uit

in mijn gedachten

om uit de grond

van mijn hart

mooier dan ooit

te laten opbloemen

in een afwezig bewegen

ontdoet hij zich van haast

waait met de wind mee

de werking van het licht langs

om ver voorbij de rest van de wereld

en randen van onmacht

hemzelf een nacht

zonder schaduw te geven

hoe durf je bij 't ontwaken
palaveren over de neergang
van lyrische wanen
 
wanneer de opkomende zon
bijenkelken opent
 
op de bloembodem
een voorraad geurende dagdromen
kunt oogsten

als bij valavond

een allegorie

van licht en donker

als lijkwade

van de grond loskomt

deemster vertolkt

bevleugelt zij het

met een zacht

bewegend herbeleven

van een wondere dag

met louter liefde

en zon

zoveel zachter

valt de avond

de hele wereld stil

midden in ’t heelal

wanneer ik onder

schroom eeuwig zilver

heimwee vreemd

de ruimte vind

samen met jou mij

in toevlucht te dromen

als de geur van hooi

door de avond wervelt

houden we op

reizigers te zijn

vlijen ons neer

in doorluchtig duister

dat zich gehecht heeft

aan natuurs zachtheid

om inlevend het beleven

als alomvattend vast te houden

midden monotoon geluid

dat tot in de diepste hoeken

woord en weerwoord fluistert

zit zij vol twijfel

een kind van god te wezen

tot gekleurd licht binnenkringelt

grijze stenen en bleke

lijven wegwimpelt

oog in oog met schervende

beelden haar gelaat oplicht

in eigen wondere zekerheid

zichzelf en geloof weervindt

net zoals je wortels

die steeds dieper

de weg van het water volgen

langsheen talrijke bronnen

op zoek naar monding

groei je

bovengronds

zo rustig rijzend uit

tot volmaakt wezen

op zoek naar je hemel