zelfs al mag dan

alles anders lijken

er is niks veranderd

nadat ik je de vrijheid

heb gegeven om wat

ooit ons leven heeft beheerst

los te laten

midden tal van nuances

ontdek ik nog steeds

jouw behoefte om net zoals ik

zo innig lief te hebben

dat het hoop en dromen voedt

Mijn hart laat kloppen

ben nooit bij mezelf thuisgekomen

spendeerde te veel tijd aan het verkennen

van een wereld

waar rumoer mijn dromen verontrustte

tot tumultueuze nachtmerries

die gevoelens geprangd houden

leven naar beneden haalde

hoog tijd dat ik zonder streven

verstild en onthecht

de zege van eenzaamheid verken

innerlijke geborgenheid

als gekend genot en

wervelende verrukking

mijn hart laat kloppen

Weerbaarheid

midden drieste uitdagingen

ontmoet ik wat niet

in de lijn van verwachtingen lag

een weerbaarheid

die in het zijn van nu me aanspoort

om midden eigen ruimte met

improvisatie te gaan spelen

sterrenlicht dat

ziel met ziel verbindt

van de hemel te stelen

om naar de aarde mee te nemen

waar ze als hoopjes

smeulend sterrenstof

op grond van waarheid

vrijuit zullen opflakkeren

tot een gezamenlijkheid

die liefde voedt

lange tijd zocht ik

in zijn zacht ruisen

naar mijn eigen geluid

tot ik zwanger van zijn hartklop

hem daadwerkelijk

ging bewonen

ziels bewogen van

het uitzicht zonder einder

dat hij mij met al zijn passie bood

het vergeefse beminnen

leidt tot schemeringen

die zichzelf met stoffige

dromen ingraven

tot een vergetelheid die

geen grafsteen beoogt

waarop namen

zijn gebeiteld

Samen

met kirrende geluidjes

en innemende lachjes

tracht ze me dichterbij

tot ik met

een even ware glimlach

mijn aanwezigheid beaam

binnen onze kring van twee

zonder woorden enkel met gevoel

over verbinding spreken

enige ene

eenzame ziel

met gave

van vergetelheid

jou geef ik

de open vlakte

met desolate groei

vage vormen

die nog net

geen duister zijn

wazige momenten

met de weifelende gloed

van een ondergaande zon

omdat ik houd

van bruisende intensiteit

die levendig

door bomen stoeit

wanneer ik mijn gevoelens

in jouw hartenklop herken

verlies ik me gewillig

in jouw liefde

als een wervelende verrukking

die jouw passie spreekt

meer en meer

steeds weer

mijn lief

mijn doorkomen

ziet dreigende schaduwen

vervagen

tot een broos

aftastende zachtheid

waarin afwachting sluimert

die zich tenslotte als een blizzard

van herfstig dwepen

zal weten te ontpoppen

waarbij talloos dwarrelde kleuren

een ontzaglijk beleven openwerpt

waar ik met graagte in verdrink

schoonheid

in het doodgewone ontdekken

maakt leven

zo onweerstaanbaar

bruisend

wonderlijk oprecht

als midden nachtelijke eenzaamheid

een rusteloze hartenklop

over de spoken in mijn hoofd

blijft doordrammen

de slaap niet kan vinden

ga ik de tijd verwensen

welke met tergende langzaamheid

de dromen van mijn realiteit

helemaal neerhaalt

het was pas

na mijn thuiskomen

dat ik ging ontdekken

welke verrukking

warmte van aanwezigheid

meedraagt

een eindeloos verhaal

even weer weten

om snel te vergeten

wat klagend in mij

is gestorven

voltooid verleden

Verrukking

het is de nacht

en zijn gefluister

die het ongewisse

in mijn dromen verwerkelijkt

tot een bezielde

wervelende verrukking

van wondere

volkomenheid

daar waar stilte

de boventoon voert

beschrijft het uitzichtloze

met grillige schaduwen

op symbolen van eeuwigheid

hoe leven

zich heeft begraven

met zielenood

te diep veel te diep

om uit het niets te ontwaken

’t licht van de maan aan te raken

pas toen ik

midden alle heftigheid

ging spelen met eenzaamheid

in het schijnsel van de maan

woordeloos tussen het oplaaiende

door laveerde

met de sterren

binnen handbereik

wist te zweven

vond ik de taal van ’t hart weer

die donkere gedachten

tot rust brachten

zodanig dat ik de tijd

over me heen

kon laten gaan

vrij van gedaas

bij iedere ademhaling

mijn dromen leefde

samen de kleine geneugten
van leven beleven
en ervan weten te genieten
tilt ons boven alles uit

gesterkt door groeiende inzichten
bouwt ze vol ijver aan een brug
die haar wegleidt uit impasse

om midden een bloeiende omsingeling
zich als zinderend knooppunt van wat
te genieten valt manifesteert

een vonkende volleerdheid die
woelend en hunkerend
passionele levensgezindheid
stuwend tentoonspreidt

zo helemaal volmaakt
zo helemaal zij
in zijn en worden

gemis

beweegt het teloorgegane

tot herinneringen

die geen haast kennen

het hart

te verlaten

wijl ik tracht te wennen

aan de stilte van je zwijgen

struikel ik over herinneringen

waarin we helemaal onszelf

lachten en huilden

om witte wolken voor de zon

die onze horizon uit breidde

tot een wakker nieuw begin