hoe indrukwekkend

mee te deinen

in je ademhaling

voorbij het omheinde

van hunker bevrijd

toe te geven aan verleiding

toch blijft die donker

winterse waanzin me vreemd

door grijze schaduwen die ’t bestaan

trachten open te breken met

eigenwijze levensdrift

raadsels en geheimen als

zelfzekere waarheid oplichten

lentelicht met zweempjes zomerzicht

midden de contouren

die ikzelf aangeef

als er niks meer zal zijn dan

een lucht waarin

wolken grijs zuchten

bomen met naar beneden

ruisende twijgen

hun laatste streven tonen

stil uitgestrekte schraalheid

waarin de ziel

nog nauwelijks praat

omstrengel mij

heimwee vreemd

en sterker dan de dood

helemaal alleen

met de rug tegen de muur

telt alleen de stem

in ’t hoofd

die vertelt wat

reeds lang geweten is

altijd gelijk heeft

dat het licht welke

niet beweegt zoals anders

maar stilt ’t hart beroert

de belofte van leven vervult

is het onzin

dat ik verhalen

vol wensgedachten verzin

hoop ga zoeken

midden de waanzin

van vandaag

probeer pijn te verlichten

door op zoek te gaan

naar meligheid

een paradijs bouw

waar ik verliefdheid

onderdak biedt

liefde grondvest

je hebt veel te lang geslapen

toe werk je uit je nacht

zie met de ogen van een kind

hoe nieuw de sterren

de hemel ontplooien

heb midden alle moeite
van de wereld
de zon met een onzichtbare
draad aan de hemel gehangen

geen ge-overschaduw meer
die leven de grond inboort
maar licht en warmte
welke het aan oppervlakte brengt

 zonder rustige wanhoop
maar zelfzeker naar
het herboren worden
toegroeit

gun me

vooraleer het doodse zich

met werkelijkheid bemoeit

al is het maar heel even

middels alle oorspronkelijkheid

terug te keren

omneveld door herfst

het kleurrijke

van toen weten

zonder lente te missen

het winterkoninkje

welkom heten

met kloppend hart midden

ontelbaar kleine geneugten

die zomer weerzien

waar liefde

als een immer weten

tot volle bloei kon komen

mijn gelukkig wezen

in je stilte verdwalen

op zoek naar toeval

als warme dekmantel

die het verdriet sust

liefde aanwakkert

tot een nieuw verhaal

waar je deel van uitmaakt

meelevend

zonder enige belemmering

jezelf in hem herkent

net alsof ze de lente

reeds onder

hun vleugels hebben

de haast sneller dan gedachten

kwintelierende koolmeesjes

midden die pauze van realiteit

niet beseffend dat ze weldra

wolkenflarden in razende vaart

zullen ontdekken

dra door winter omvangen

gekromd stil op kale takken

zullen zitten wachten

op een warme aanraking

in een nieuw moment

met een tomeloos

vrij gebulder

hangt een harde wind

zich vast in takken

tot die de last

niet langer torsend

als brekende gewezenheden

de grond raken

om midden

een ander landschap

zich weer als beginsel

te gaan wortelen

met geduld wachtend op

een hartenklop vol

nieuwe gebeurtenissen

als jij

nabij de werkelijkheid

van vandaag

wijl de maan zich nog

midden magie waant

en sterren stil schitteren

mijn lichaam ontwaart

neigend naar

innigheid streeft

heradem ik

in jouw adem

als een zoete lafenis

beseffen beiden hoe

passie met liefde verweven

over die oneindige liefde spreekt

na dagen van

aanwaaiende regens

slingert er een oeverloze

stilte door de velden

droomt zich volop

aan traagheid wennend

een weg naar zee

om zich in het eentonig

rumoer van golven al gewezen

bewogenheid uit te ademen

in het alleen zijn

je leeg kronkelen

tot die laatste ademstoot

als een verlepte roos

alle herinneringen voor je uitdagend

jezelf vergruist tot as

verlatend op wat je gelooft

als ooit

heropbloeien zal

in dat ene moment van schepping

het intens houden van elkaar

hebben wij sidderend

onszelf herkent

als voorbestemd naar de hemel

en weer terug naar de aarde

een houvast dat smeulend vuur

eeuwigdurend laat ontvlammen

kloppen onze harten

voor immer samen

in de naweeën van een orkaan

druk ik jou tegen mijn hart

leg met een frêle kus

een gelukzalig lachje

op je slapend gezichtje

zodat je verder kunt dromen

van een zacht ruisende zee waar

ook mijn gevoelens teder meebewegen

nooit laat ik je alleen

schreeuw in al mijn vrijheid

haast halt toe

om op vleugels van liefde

midden het roodopgloeiende

het tedere te minnekozen

binnen deze innige omhelzing

ons voorgoed

samen weten

een eeuwigdurende verpozing

als we bang zijn

herinneren we

betere tijden

vragen we ons af

hoe het verder moet

met een hart

vol weemoed

en verdriet

er was verwachting nodig

toen je hem plantte

een verwachting

die je niet kon bevatten

tot het besef kwam

vanuit de diepste diepte

dat je groei nodig had

om je te dragen

takken hoog

vol lover

en krachtige knoken

die naar de hemel reikten

haal grijze dagen neer

voor ze zijn opgestaan

zachte nachten

met trage winterslag

wil ik beleven

over mijn gevoelens heen

tijd nemen

om met gedachteflitsen

midden zacht kabbelende dromen

me voort te bewegen

met vaste grond

reeds onder mijn voeten