het is niet genoeg

haar te ontdekken

tussen ’t groen

groei met der mee

tot je in haar bloei

‘t hart voelt kloppen

meewaait

één en al tederheid

je was nooit

zal nimmer zijn

zoals je vandaag

te beleven staat

één en al

honingzoete sfeer

waar vele vlinders

naar toe worden gelokt

en hoe weliger

je gaat wuiven

net als ik

niet meer willen wijken

tot de dag ondergaat

je helemaal vergeten raakt

of zal ik je vannacht

nog dromen

me overgolvend

met haar zilte frisheid

vervloei ik vol van haar

weliswaar met tranen

in mijn ogen

want wat ik in één ogenblik

bij haar gevonden heb

raak ik zo weer kwijt

wanneer ik terug

landinwaarts trek

geef me het nachtelijk beeld

van een hemelschittering

dat leidt tot opbloei

van sensualiteit

een broedplaats vol liefde

midden oneindigheid

het is haar rustige glans

die me naakt

voor haar laat staan

want hoe wil ik haar

voelen op mijn huid

innig mee palaveren

met haar zacht geruis

blauwe spetteringen

laten vervagen tot

wondere regenbogen

gedachteloos genieten

van wat leven heet

simpelweg

gelukkig wezen

nog hoor ik

hoe het water valt

gefluister dat uitgroeit

tot een werveling

die juicht en zingt

loskomend

van beslommering

als een droom in haar verga

licht van adem

dieper en dieper

mezelf achterlaat

hopeloos verliefd