je was nooit

zal nimmer zijn

zoals je vandaag

te beleven staat

één en al

honingzoete sfeer

waar vele vlinders

naar toe worden gelokt

en hoe weliger

je gaat wuiven

net als ik

niet meer willen wijken

tot de dag ondergaat

je helemaal vergeten raakt

of zal ik je vannacht

nog dromen

me overgolvend

met haar zilte frisheid

vervloei ik vol van haar

weliswaar met tranen

in mijn ogen

want wat ik in één ogenblik

bij haar gevonden heb

raak ik zo weer kwijt

wanneer ik terug

landinwaarts trek

geef me het nachtelijk beeld

van een hemelschittering

dat leidt tot opbloei

van sensualiteit

een broedplaats vol liefde

midden oneindigheid

het is haar rustige glans

die me naakt

voor haar laat staan

want hoe wil ik haar

voelen op mijn huid

innig mee palaveren

met haar zacht geruis

blauwe spetteringen

laten vervagen tot

wondere regenbogen

gedachteloos genieten

van wat leven heet

simpelweg

gelukkig wezen

nog hoor ik

hoe het water valt

gefluister dat uitgroeit

tot een werveling

die juicht en zingt

loskomend

van beslommering

als een droom in haar verga

licht van adem

dieper en dieper

mezelf achterlaat

hopeloos verliefd

in een ogenblik

bloeit een herinnering open

als wat ooit is geweest

immer zal zijn

een werkelijkheid

die vol in zicht

het voortbestaan

van liefde bloesemt

omdat het zo moeilijk is te wennen
aan dagdagelijkse realiteit

wanneer wij
in elkaars warmte
liggen weggestoken

fluisteren wij
de hemel terug dicht

met enkel
hier en daar
een sprankje licht

als de dag tracht de zon
hoog aan de hemel te zetten

hoe licht ze leven op

in tegenstelling

met andere gebedshuizen

waar nadruk wordt gelegd

op de zwaarheid mijner zonden

donkerte

me hemels waardig

niet langer

een onheilskind voel

dat het moet doen

zonder liefde

van mijn schepper

het zijn de wolken

die schaduwen werpen

op de berg die ik

beklommen heb

die me de heelheid

van licht en schaduw

leven

heeft leren omvatten

een gevoel van geborgenheid

waarbij liefde zich

in mij openbaart zonder maar

één innerlijke versluiering

een droomwereld waar ik

op verslingerd raak

als men

mij niet zoekt

niet wordt gemist

gevangen zit

in de tijd

die te stil

te vluchtig is

om te verdromen

laat me

dan doodgaan

herontwaken

naast wie mijn

werkelijkheid bemint

foto cor van Vliet

de nacht bracht
de stilte nog dieper

alle woorden vervaagden
verward in een lege droom

achtergebleven tijd dwong me
tegen een muur van vergetelheid

door me te verdiepen

in haar groei

ontdek ik het vermogen

open te bloeien

zoals men herinnert

wil worden

een standvastigheid

die ruimte en tijd

heeft vervormd

tot een geloofwaardige oase

waar schoonheid immer

hoogtij viert

mee met een niet te stuiten rivier

tot waar alles aanspoelt

uit troebel woelig water

op de oever wordt gesmeten

als bewijs van bestaan

opsta en verder ga

in plaats van mezelf

tussen ’t wrakhout te begraven

leven draait om keuzes maken

moeite doen om ieder moment

te blijven beleven

trouw aan wie ik in essentie ben

achter veranderlijkheid

schuilt zuivere schoonheid

heeft ze me laten ontdekken

door subtiel

haar eigenheid open te bloeien

zo volmaakt mooi

ik bestendig

aan haar verknocht blijf

al floreert ze kort

de herinnering blijft

midden de gloed van

een ondergaande zon

verwaait hij mij

met een nieuwe wind

in zijn verhaal

waarom kan ik

niet omgaan met jong zijn

het refrein inademen

is het omdat ik hem zie als

als een droom

met een beetje werkelijkheid

de werkelijkheid van mijn twijfel

als een in woede

ontstoken meute

haar driftig te grazen

wil nemen

al de illusies die

ze ooit heeft gedroomd

met geweld

tracht mee te nemen

haalt zij hen

met een sprong

in de nacht

onderuit

ketent hen

gedachteloos vast

aan de sikkel van

een ondergaande maan

omdat zij wil verdergaan

met leven

ten volle wil bloeien

iedere morgen

een eeuwigheid lang

laat ik me los

in de fantasie

waar tijd stilstaat

hoe echter dan echt

dan wie ook ben jij

tillen samen nevels op

drinken hetzelfde

zoet zachte licht

zien de ochtend blauw

ervaren aarde

als een honingzoet bed

ons blijvend vasthouden

een drijvende kracht

dat me telkens

terugbrengt naar jou

weet je nog hoe wij

stenen verschikkend

buitenkamers zijn geraakt

op zoek gingen

naar de kleuren

van geurende bloemen

dat stukje blauw

welke wij vanuit

het dakvenster beleefden

ergens verder dan de horizon

met alles wat goed voor ons was

dag morgen hebben gezongen

raakte ooit

midden je bloei

verslingerd

driftte mee

deelde verhalen

geheimen

tijden van liefde

verlies

en verandering

tot ik verweerd

maar nog steeds

een glimlach rimpelend

in de holte van je stam

stil slapend

ging bedenken

dat als dit het einde was

ik er ons heel graag

in verdroom

met evenwel een nieuw begin

weerspiegel

in verrassende varianten

waarachtigheid

nodig me uit

om er te blijven

bij stilstaan

tot ik binnen handbereik

jullie als verhevenheid

durf neer schilderen