Q-koorts

 

Q-koorts is een zoönose en wordt veroorzaakt door de intracellulair levende, gram negatieve bacterie Coxiella burnetii. De bacterie kan lang buiten de gastheer in leven blijven. De ziekte komt over de hele wereld voor.
In Nederland treden er jaarlijks ongeveer 15 besmettingen bij de mens op, maar vanaf 2007 stijgt dat aantal.
In België komt deze ziekte in beperkte mate voor.  
> Lees meer op www.wikipedia.org 
> Preventie en behandeling van Q-koorts   

Q-koorts bij de mens 
De mens kan niet alleen besmet worden door koeien, schapen en geiten, maar ook door honden, katten en vogels. 
> Q-koorts bij de mens (http://www.gezondheid.be/)   

  Q-koorts www.youtube.be  

         Processierups - Eikenprocessierups

Momenteel worden diverse gemeenten in Limburg en Vlaams Brabant geteisterd door een overvloed van processierupsen, meer bepaald de eikenprocessierupsen, rupsen die zich waarschijnlijk de komende weken massaal zullen verspreiden over meerdere Gemeenten in Vlaanderen.
De eikenprocessierups (Thaumetopoea processionea) is de rups van een nachtvlinder die in Nederland rond 2004 vooral in Noord-Brabant en  Limburg en soms in Gelderland voorkomt.
In Vlaanderen komt de rups overal voor.
De vlinder heet eikenprocessierupsvlinder.
Het is een bladvretende rups die zoals de naam al zegt vooral op eiken voorkomt.
De eitjes van de rups komen uit in het voorjaar, zodra de eerste jonge eikenbladen te voorschijn komen.
In Nederland en Vlaanderen ontwikkelt de rups zich af en toe in zulke grote aantallen dat van een plaag gesproken kan worden.
De processierups zit vooral aan de zonnige zuidkant van de eikenstammen in eikenlanen.
De nesten bestaan uit een dicht spinsel van vervellingshuidjes, met (brand)haren en uitwerpselen.
De rups wordt vooral gesignaleerd in zomereiken langs lanen in steden en dorpen, erfbeplantingen op campings en landgoederen in bosrijke omgeving.
In bosgebieden zelf wordt de rups ook waargenomen, maar hier lijkt er een biologisch evenwicht te bestaan met zijn natuurlijke vijanden (de sluipwesp, sluipvlieg en de grote poppenrover).
Hierdoor leidt de eikenprocessierups in bosgebieden nauwelijks tot problemen.
De rupsen verplaatsen zich 's nachts, op zoek naar voedsel, waarbij zij kruipen in lange stroken dicht bij elkaar, wat doet denken aan een processie van mensen.
Overdag keren de rupsen terug naar hun nesten. De rupsen eten eikenbladeren, met als zichtbaar gevolg kaalgevreten eikenbomen.
De soort is in Nederland niet inheems maar hoort thuis in Oost- en Zuid-Europa.

Brandharen
De brandharen van de rups vormen voor de mens een gevaar voor de gezondheid. De haren zijn 0,2 tot 0,3 millimeter lang.
Elke rups heeft er honderdduizenden tot een miljoen van.
Het zijn pijlvormige haren, die bij een bedreiging worden afgeschoten.
De haren kunnen dan makkelijk de huid, de ogen en de luchtwegen binnendringen.
De stoffen die van de haren afkomen veroorzaken een op allergie lijkende huiduitslag, zwellingen, rode ogen en hevige jeuk, die tot twee weken kan aanhouden.
In de meeste gevallen verdwijnen de klachten vanzelf.
Niet alle personen zijn even gevoelig voor de brandharen.
Zonder behandeling kunnen de haren als ze het oog binnendringen blindheid veroorzaken.
Dit komt echter niet vaak voor.
In zeldzame gevallen kunnen andere verschijnselen ontstaan, namelijk braken, duizeligheid, koorts en algehele malaise.
De rupsen hoeven niet te worden aangeraakt om in contact te komen met de brandharen.
De haartjes verspreiden zich met de wind en kunnen zo in contact komen met wandelaars of fietsers.
De haren verschijnen half mei tot eind juni op de rupsen.
De brandharen blijven ook na het vertrek van de rupsen in de nesten aanwezig, die aan de stammen en dikke takken hangen.
Jaren later kunnen deze nesten bij aanraking nog overlast veroorzaken.
Ook dieren, met name honden, kunnen last hebben van de brandharen van de rups.
De behandeling van brandharen begint met het zo goed mogelijk afspoelen van de huid, en het uitspoelen van geïrriteerde ogen.
Krabben of wrijven verspreidt de haren, wat de klachten nog verergert.
Ook kleding moet goed worden gewassen en uitgespoeld.

Levenscyclus
De eitjes komen in april of mei uit, tegelijk met de eerste bladeren van de waardplant, de eik.
De rupsen zijn dan oranjeachtig gekleurd.
De kleur van de rupsen verandert in een grijsgrauw met lichtgekleurde zijden.
Na de derde vervelling krijgen de rupsen de donkere brandharen op de rug.
De rupsen zijn tot 3,5 cm lang.
De rupsen vervellen wel zes of zeven keer voordat ze een onopvallende nachtvlinder worden.
Begin september zetten de vrouwtjesvlinders hun eitjes af in de toppen van eikenbomen.
Natuurlijk vijanden van de rups zijn de sluipwesp en de sluipvlieg.
Ook een kever, de grote poppenrover is een natuurlijke vijand.
Deze kever is in Nederland in de jaren 50 van de twintigste eeuw uitgestorven.

Plaag bestrijden
De plaag van de eikenprocessierups begon in 1991 in Nederland met de ontdekking van enkele nesten in een wegbeplanting bij Hilvarenbeek.
De soort verspreidde zich daarna over de zuidelijke provincies.
De populaties bereikten hun hoogtepunt in 1996.
Een jaar later kwam de instorting en menigeen dacht dat dit uitheemse insect wel weer uit Nederland zou verdwijnen.
Dit bleek niet het geval en jaarlijks komen de meldingen over de rups weer terug.
De komst van de eikenprocessierups naar Nederland wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de temperatuurstijging die samenhangt met het broeikaseffect.
Droge winters en droge, warme zomers, stimuleren de ontwikkeling van de rups.
Door vroegtijdig de rups te bestrijden wordt een plaag voorkomen.
Dit gebeurt door een bestrijdingsmiddel in de toppen van eikenbomen te spuiten, waar de nesten van de rups zijn aangetroffen.
In 2004 wordt hiervoor in Nederland als proef Xentari WG gebruikt.
Dit middel bevat een bacterie, Bacillus thuringiensis var. aizawai.
De bacterie produceert in het darmstelsel van de rups eiwitkristallen.
Bij de afbraak van deze kristallen in het darmkanaal komt een toxine vrij, dat de darmwand van de rups aantast. Een uur na opname van de bacterie stopt de rups met eten, omdat de kaakspieren verlammen.
Geïnfecteerde rupsen bewegen zich langzaam, ze verkleuren en tenslotte verschrompelen ze. 2 tot 5 dagen na de bestrijding zijn de rupsen dood.
De dode rupsen blijven met hun voorpoten aan de eikenbladeren hangen.
Een andere manier van bestrijding van de rups is het wegzuigen van de rupsen, waarna ze begraven, verbrand of verdronken worden. 
Bron: > Processierups – Eikenprocessierups (www.wikipedia.org)  
> Wat kan je doen bij irritatie door eikenprocessierups (www.gezondheid.be)  

Eikenprocessierups 

> Processierups – Eikenprocessierups (www.youtube.com)  

Wespen

> Wespen (www.youtube.com)   

Wespachtigen (Vespoidea) zijn een superfamilie van de onderorde Apocrita. Ook mieren behoren tot de wespachtigen, en er zijn nog een aantal andere superfamilies waarvan de soorten wespen worden genoemd. 
> Lees meer op wikipedia.org    
> Wespenfolder (pdf document)    

  

 

          Zwarte Weduwe (Spin)

De zwarte weduwe (Latrodectus mactans) is een spin die oorspronkelijk afkomstig is uit de Verenigde Staten, maar zich inmiddels over alle werelddelen heeft verspreid.
Het allereerste exemplaar in Europa dook op in Tervuren (België) in 1967.
In Nederland en België is het klimaat, naar men aanneemt, echter niet geschikt voor de spin om zich blijvend te vestigen.
De spin, die behoort tot de kogelspinnen en ongeveer 1,5 cm groot kan worden, is vooral bekend omdat het vrouwtje ervan lelijk kan bijten met soms ernstige gevolgen.

Voortplanting
Het mannetje is polygaam en paart dus met verschillende wijfjes. Voor hij op zoek gaat naar een partner, spint hij een klein web en bevrucht dit met een beetje sperma door het tegen zijn buik te wrijven. Vervolgens pakt hij dit spermapakketje beet met zijn pedipalpen (dit zijn de pootvormige organen nabij de bek) en gaat op zoek naar een wijfje. Wanneer hij een geschikt wijfje gevonden heeft, baltst hij voor haar door haar web te laten resoneren met zijn poten om aan te geven dat hij wil paren. Dit houdt in dat hij het spermapakketje overbrengt op het lichaam van het wijfje.
Na de paring eet het wijfje in sommige gevallen het mannetje op, waaraan de spin haar naam dankt.
Eén paring is voor het wijfje voldoende om verscheidene nesten met eieren te leggen, omdat zij het sperma in haar lichaam opslaat en het een aantal maanden kan gebruiken. Het wijfje legt de eieren in een grote, beige zijden cocon, die ze van tevoren heeft gesponnen. Ze heeft soms verschillende van die cocons en bewaakt ze zorgvuldig.
Ten slotte komen er drommen jonge spinnetjes tevoorschijn, die ondanks het feit dat ze piepklein zijn, al geheel onafhankelijk van de moeder zijn zo gauw ze uit het ei komen.

Beten van zwarte weduwe
De spin is niet agressief en mensen worden meestal gebeten omdat ze de spin onbedoeld in het nauw brengen, bijvoorbeeld door op een toiletbril te gaan zitten waar de spin haar web heeft gesponnen. De beet wordt aanvankelijk nauwelijks gevoeld maar gaat na enige minuten hevig pijn doen en kan dan gepaard gaan met andere ziekteverschijnselen.
Een fatale afloop is wel beschreven hoewel dit geenszins zo vaak voorkomt als in sensatiebeluste media wordt gesteld.
In de hele VS zijn tussen 1950 en 1959 (voor de ontwikkeling van een antiserum) bijvoorbeeld slechts 63 fatale gevallen gemeld.
Bij toediening van antiserum in ernstige gevallen trad in een ziekenhuisserie van meer dan 2000 beten geen enkele fatale afloop op.
In een Australisch onderzoek naar 63 gevallen waarbij de roodrugspin (nauw verwant aan de zwarte weduwe) gevangen was en dus eenduidig kon worden geïdentificeerd trad pijn op in alle gevallen; hevige pijn bij 61% van de gevallen en pijn die meer dan 24 uur aanhield in 66% van de gevallen.
In 35% van de gevallen traden systemische verschijnselen op (algemeen onwelzijn, zweten, verlammingsverschijnselen in tegenstelling tot plaatselijke verschijnselen). De pijn duurde gemiddeld 48 uur (maximaal 96 uur). Slechts 6 patiënten hoefden met antigif te worden behandeld. Bij beten van de verwante L. Hasselti was er meer kans op systemische verschijnselen dan bij L. mactans. Er waren geen gevallen met fatale afloop.
De LD₅₀ voor Latrodectusgif voor muizen wordt opgegeven als 0,9 mg/kg. Ter vergelijking: voor wespengif is dit ongeveer 2,5 mg/kg.

Samenstelling van het gif 
Het gif bevat een aantal actieve bestanddelen, waaronder simpele organische stoffen zoals purine en inosine; kleinere polypeptiden die een directe invloed hebben op calciumkanalen in de celmembraan en eiwitten die selectief het vrijkomen van neurotransmitters in de synapsen en bij de motorische eindplaat beïnvloeden, waardoor verlammingsverschijnselen ontstaan.

Zwarte weduwe aangetroffen in België
Op 19 augustus 2009 waarschuwde de Belgische Arachnologische Vereniging, ARABEL, voor het gevaar van blijvende vestiging van de zwarte weduwe in  België.
Onderzoek wees uit dat de spinnen het land binnenraken via de handel in oldtimers vanuit de Verenigde Staten. Dit bericht kwam er nadat opvallend meer meldingen binnenkomen van zwarte weduwen en eicocons.

Zwarte weduwe aangetroffen in Nederland
De zwarte weduwe is een aantal keer in Nederland aangetroffen.
De spinnen worden veelal overgebracht naar reptielentuin Serpo te Delft.
Een recent geval deed zich voor in Nederland waar de spin werd ontdekt in een uit de Verenigde Staten geïmporteerde auto. Een medewerker van het importbedrijf werd gebeten. Na een paar uur traden er onregelmatige spieraanspanningen op, waardoor spoedeisende ziekenhuisopname noodzakelijk was. Na enkele dagen genas de betrokkene geheel. Veelal duidt dit op een allergische reactie, zoals iemand deze ook kan hebben bij bijvoorbeeld een wespensteek. Na onderzoek in Amerika werd duidelijk dat iedereen anders reageert op een beet van deze spin. Bij een verlaagde weerstand kun je er meer last van hebben, of zoals bovenstaand geval, als je er allergisch voor bent. Een persoon met een gemiddelde weerstand en conditie heeft vaak jeuk, uitslag of koorts. Er zijn ook gevallen bekend waar de gebeten persoon er totaal geen last van had en er enkel een rode plek op de bijtplek zichtbaar was.
Bron: > Zwarte weduwe (spin) www.wikipedia.org   

Zwarte weduwe maakt opmars in België 

> Zwarte weduwe – Spin (www.youtube.com)  

                     Wat doe ik tegen katten in mijn tuin!

Als we aan een kat denken dan stellen de meeste mensen zich een lief schattig beestje voor.
Hoe lief en mooi ze ook zijn, sommige tuinliefhebbers hebben op sommige momenten een ander beeld van katten. Katten kunnen in kleine tuinen vaak een doorn in het oog zijn.
Hun putjes graven, omgraven of vernielen van planten, opeten of wegjagen van mooie vogeltjes; het kunnen allemaal redenen zijn om zich te ergeren aan poeslief.
Verder moet men er ook rekening mee houden dat indien katten in de moestuin hun ontlasting nalaten en dat hierdoor een aantal ziektes op mensen kunnen worden overgebracht.

Katten uit de tuin weg houden, weren, verwijderen, tegen houden.  
> Wat doe ik tegen katten in mijn tuin (https://www.milieucentraal.nl) 

Slakken in de tuin

Na de winter komen zijn ze er terug.
De volwassen slakken en hun eieren die de vorst hebben weten te overleven.
Ze komen dan van onder grote stenen of uit grondspleten gekropen en kunnen zich dan tegoed doen aan het verse groen dat overal verschijnt.
Spijtig genoeg is dat groen juist de sierwaarde van onze tuin of de jonge zaailingen uit de groentetuin.
Ze laten de planten achter met gaten in de bladeren en als je dan nog eens de resten van de glinsterende slijmsporen ontdekt, dan weet je zeker dat je niet met rupsen te maken hebt.
Het zijn vooral de naaktslakken die de meeste schade zullen toebrengen aan ons planten.
De huisjesslakken zijn minder schadelijk en leven vooral van plantaardig afval.
Soms durven ze de jonge naaktslakken of naaktslakken hun eieren te verorberen.

 > Slakken in de tuin bestrijden (https://www.milieucentraal.nl/)  
> Slakkenkorrels niet zonder risico (gezondheid.be)  

Mieren in huis en tuin

 

 

> Mieren bestrijden in tuin en huis (https://www.intratuin.be/inspiratie/mieren-bestrijden)  

Mollen in de tuin



Bekijk het filmpje en zie hoe je efficiënt een mollenklem plaatst

Ratten

 

Vlaanderen geteisterd door ratten!
Vlaanderen wordt geteisterd door bruine ratten. ,,Ze zitten overal''.
In huizen, in stallen, in composthopen, in tuinen, in bedrijven...
Niemand weet hoe je die plaag nog kan bestrijden.
Bruine ratten laten zich niet vangen en ze worden stilaan immuun voor het rattenvergif dat we overal rijkelijk strooien.''
Het is al lang geen boutade meer: in Vlaanderen leven meer ratten dan mensen en hun aantal neemt explosief toe. Wie in zijn tuin enkele kippen heeft, kan ervan meespreken: de ratten graven gangen onder muurtjes en afsluitingen naar het kippenvoer en zodra ze een warm en droog plaatsje vinden beginnen ze te kweken als konijnen.
Van de tuin - via rioleringen en afvoerbuizen - naar de keuken is dan maar een kleine stap meer.
De bruine rat is in Vlaanderen in opmars.
Deze rat is steeds meer resident tegen gif, de bestrijding word er niet eenvoudiger op.
Elk jaar word er tussen 8 en 12 ton rattenvergif langs de waterlopen gestrooid.
De gemeenten doen daar nog eens tientallen tonnen bovenop.
Veel gemeentebesturen geven gratis rattenvergif als hun inwoners klagen over ongedierte, maar dat haalt nauwelijks nog iets uit.
De ratten zijn stilaan immuun voor het gif: we geven ze nu te eten in plaats van ze uit te roeien. 
> Preventieve maatregelen tegen ratten (www.zonderisgezonder.be)  

De intelligentie van Ratten