Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
16-03-2010
levensreis 2.00
De levensreis
Een wielerkoers door weer en wind, waarvan niemand het parcours verklapt, waarvan niemand de bedoeling snapt, waaraan niemand tegelijk begint.
Een loopwedstrijd naar God weet waar. Een dwaaltocht zonder lamp of kaart: soms te voet, per motor of te paard, langs bloemen, liedjes en kaviaar
Een benji -sprong zonder weg terug, zonder valscherm of telescoop met goede raad en heel veel hoop tergend langzaam ofwel vliegensvlug.
Een ruimtereis zonder kapitein op een stuurloos schip dat slagzij maakt en onverwacht uit koers geraakt. Maar nooit kent men de aankomstlijn...
Het eerste dat ik bezat van waarde was iets dat iedereen me benijdde: de beste stuwkracht op deze aarde die me langzaam voor een deel bevrijdde.
Iets dat veel van mijn kracht heeft opgeëist en mijn tijd bezeten in bezit nam. Ik zag het overal waar 'k heb gereisd, geen plek waar ik ze niet eens tegenkwam.
De ene diamant slijpt de andere en gaat er dan langzaam aan ten onder, maar weigert hierdoor te veranderen, want wat ben ik nog, als ik leef zonder?
Ik klamp me vast aan de vergane jeugd en koester die door hieraan te denken dat het fout zou zijn om met valse deugd een and're zin in 't leven te schenken
Nog geen 24 uur na aankomst in de Languedoc verneem ik dat mijn enige zus (ik heb 6 broers en ben de oudste) vanmorgen heel plots overleden is. Zodra ik kan, keer ik terug naar huis. Sorry, maar voorlopig is dit mijn laatste tekstje geweest, van gisteravond dus, eer ik het wist... Maar die titel... had ik ergens een voorgevoel van ?
De oevers kwijlen van de spartelende vissen en de scheepsjongen ledigt zijn mand voor de ogen van mijn avondzon. Zij aarzelt zodra ze mijn adem voelt.
Een ruiter houdt halt en zijn rijdier briest tot de zadeltas uitpuilt en de krijgsman knikt. Een moeder met een baby wenkt de schipper. Ze slaan de deur dicht van de hut.
Een koude wind snijdt naar het zuiden en ik leg mijn mantel over haar schouders. Ze volgt me aan boord wijl de oever schokt en de branding het strand verzwelgt.
De koers ligt aan de loef en ik wend de steven. Een laatste banier wuift ons uit vooraleer een schuimvlok die bedekt, zoals een goochelaar die een duif wegtovert
En indien we nu eens vanavond zouden gaan kijken op het strand hoe de zon ondergaat over de Oceaan?
De zonnegod neemt afscheid van horizon en vlammende wolken, tot de heerser van de duisternis zijn mantel spreidt over de deining, de zeebries en het stuifzand.
In de duinen staat een schuilhut waar ik je zal vertellen over de albatros, tot je droomt van de dageraad.
Droog mijn tranen als de arme vogel vergeefs zoekt neer te strijken waar een draaikolk tergend stottert, en ons hutje meesleurt in de kloof.
Als je dan met mij vanavond beleeft wat we morgen kunnen missen, zal de albatros een laatste maal haar vleugels spreiden boven onze kus om te verdwijnen aan de horizon.
Iemand die begrijpt eer je uitleg geeft en lijdt alvorens je de pijn herkent, die alle dingen mee met jou beleeft, en innig liefde voelt voor wie je bent,
Iemand die helpt als je gevallen bent, je verder drijft dan jij durft dromen, die je moed geeft als je wordt gejend ook als tegenslagen blijven komen
voor wie vriendschap vanzelfsprekend is onverbreekbaar trouw en eindeloos liefde geven blijft steeds even fris en maakt geluk reëel en grenzeloos
Zo iemand vind je niet gewoon bij toeval tijdens het wild genieten van een roes feestend op de ritmes van een danshall weg van saaie regels en taboes
Zo iemand groeit na jaren naar je toe onopvallend lief met een weinig schroom. Die word je ook in jaren lang niet moe en dan beleef je echt je mooiste droom
Niemand snoeit de takken van mijn bomen, muizen knagen aan mijn knutseldozen. Dagenlang zal niemand hierheen komen en geen mens bewondert nog mijn rozen.
Muziek van vroeger stopt verstikt in stof, de films zijn rustig stroef en zoek geraakt. Ze flitsten weg en klonken tergend dof: geen mens hier die zich daar nog druk om maakt!
De plannen van mijn huis zijn muf vergeeld. De schema's van mijn boeken zijn gewist. Mijn poëzie is door anderen gerecycleerd, Geen mens die al die oude spullen mist.
Plots is hier een nieuw verhaal begonnen Waaiend in de wind doorheen mijn bomen. Niemand weet wat ik hier heb gewonnen en waarom ik hier ooit eens ben gekomen
De tijd bespot gevoelens en gedachten De wilde wind die told' ermee in 't rond Er rest geen pijn die je kan verzachten ik lig hier zonder zorgen in de grond.
Zoals een hengst die niet kan draven, een olifant die zich niet wassen kan, een kind dat spelen te moeilijk vindt, tuinders die zich aan 't kraantje laven, ijsschotsen op reis in Pakistan: zo is een mens die nog niet bemint.
Zoals kaarsen op de verjaardagstaart moeten doven als de jarige blaast, of een hond niet naar zijn baasje gromt, terwijl hij kwispelt met zijn staart: zo ken ik jou en ben nooit verbaasd dat men blij is als jij binnenkomt
De balletjes rollen uit de ton maar ik raad de getallen niet, ik bestel twee reizen naar de zon maar het regent dat het giet.
Plots komt een viptelefoon uit Londen, een stem vraagt me of ik liedjes schrijf, dan blijkt die stem verkeerd verbonden en de woede davert doorheen mijn lijf.
Verstrooid dwaal ik door de supermarkt en ik laad mijn winkelkar helemaal uit. Op een scherm volg ik de valse start van de Spelen. Wat is dat gefluit?
Ik wil de wagen starten en bedenk dat ik brood en boter ben vergeten De winkel sluit ondanks mijn wenk, nu zal ik iets anders moeten eten.
Aan het kruispunt vermorzelt een tram de rode wagen die net voor me rijdt Ik mis dan wel straks mijn boterham Waardoor ik toch het lijkenhuis vermijd.
Het is een liedje uit mijn jonge jaren toen de radio nog zelden speelde, Een melodietje uit mijn puberjaren dat ik hoorde toen ik mij verveelde
De woorden ben ik helemaal vergeten Heimwee was misschien een sleutelwoord Akkoorden, ritme ben ik ook vergeten Jarenlang heb ik het niet gehoord
De noten floot mijn peter uit het hoofd Zo dikwijls dat het mij al gauw verveelde Ik wed dat niemand mij vandaag gelooft als ik zeg dat men zonet dat lied weer speelde
Ik vond een schrijfblok in een oude kist vol met gedichten uit mijn jonge jaren tegelijk begreep ik dat ik weer eens wist dat dit het lied was van mijn puberjaren
PS: dit gedicht gaat niet over het lied van Freddy Quinn
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
als KSA-Jongknapenleider in 1966 te Zammel 
als dorpsdichter in 2007
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
