Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
04-03-2011
Martine
Martine
een jaar na het overlijden van mijn enige zus
Een jaar later een jaar langer vast geen leuker jaar alleen voor mij een extra jaar sinds je wegging uit mijn leven.
Kon je niet wachten op mij om te gaan? Of ben ik te lang bezig met bestaan en geschikt voor weer een traan?
Drie jaar drie maand liet je me alleen broer of zus, ik had er geen tot jij kwam, zusje één
Dag na week na maand na jaar waren wij ooit bij elkaar Toen verloor ik haar vorig jaar
wegen zoeken naar de regenboog, stap na dag en dag na stap, met geloof en oog in oog, aan je hand na dagen stappen, aan mijn arm ons zien geloven, lachend in de handen klappen.
Elke stap die leidt naar boven buigt de regen zonder spijt van wegen weg, eertijds gekozen, vol berouw om hindernissen, die ons vroeger deden blozen om ons minder te doen missen, op de weg naar regenbogen.
Samen zonder op te geven en mekaar beminnen mogen op de route naar het leven, dat dit bestaan van reizen klopt ondanks natuurelementen die doen vrezen dat het stopt deze reeks geluksmomenten
Toon me je fles en vertrouw ze me toe, maar ik neem ze niet af, ik wil ze koesteren, versieren en een plaats geven naast de mijne, opgesmukt door je handen en je hart.
Draag zorg voor je fles, drink zuinig vol genot vergeet de gulzigheid van je jeugd en het roekeloos verkennen van toen.
Proef van mijn fles, geschenk van mijn moeder, die de inhoud niet kende evenmin als ik slurp of nip, slik of proef dankbaar om het genieten elke nieuwe dag dat er geen laatste druppel is
Met een rake slag van snedig nijdig staal op het houten handvat van mijn oud truweel lost de mortel die verdwaalde baksteen kaal, verpulvert zandig stof dat stuift als meel
Dan dringt de baksteen brandend in mijn brein, als hellevuur dat klei verhardt met rook en stoom en zie ik zwetend' handen die er niet meer zijn maar konden bouwen aan een nu vergane droom
(weet je nog hoe lang we zochten naar een mooie naam voor onze baby)
Daar staan de resten letters van een naam die al vele jaren is vergeten en niemand nog kan lezen. Wekenlang heeft ooit een jonge vrouw gezocht naar die naam.
Naar de naam die niemand nu nog kent. De naam van het kind dat ze droeg onder haar hart en haar leven moest bekronen. De letters van de naam in steen vervlakt door mos en zand en regen. De naam van misschien de laatste mens die de naam van die moeder heeft gekend, en nergens, hier noch elders, zelfs niet amper leesbaar, terug te vinden is, ontbloot van alles wat die naam betekende: hoop, verlangen, liefde, pijn, verlies, geluk en ontgoocheling, namen met letters die je niet kan schrijven in een zerk, maar wel in de herinnering.
De grijze man die wacht bij het loket ontsteekt verward zijn laatste sigaret, de imam vergist zich weer van minaret en neuriet haast onhoorbaar: Jezus redt
Een dapper strijder wordt tweemaal gedood: zijn hemel is al paars, zijn bed is rood Een zwarte hoed is altijd van een jood die bidt en jubelt, kijk, Allah is groot!
De paus lacht: neem een foto als ik zwem en zoek een zweep waarmee ik valken tem, De bioloog zit in zijn stroppen klem en weerstaat de dreiging uit Jeruzalem
De ombudsman zit eenzaam zonder tips, De predikant verzint alweer iets hips Jahweh brengt elke ster naar haar eclips en speelt het laatste spel Apocalyps
Onze wereld telt erg mooie bossen, rijk aan licht en lucht en lustig leven, die we van hun rijkdom graag verlossen door ze lekker stof en rook te geven.
Wij bouwen vaardig rechte brede wegen met tunnels, bruggen, eeuwig groene bermen, gieten daar betonnen muren tegen om de wilde dieren te beschermen.
Onze steden staan vol groene planten op kasten, muren, wanden, vensterbanken en parken waar de honden lanterfanten, bomen dopen en naar 't baasje janken
In de huizen floreert heel dankbaar leven muizen, mieren, vliegen, duiven op het dak. Goede zielen die ze eten geven klagen over honger, kosten, ongemak.
Stop dus fastfood en veel pillen in je mond vergeet je sigaret niet, die is nodig. Zo sterf je later pijnloos en gezond want de rest is brol en overbodig.
Het immense blauw tot aan de horizon waarop je hier en daar een scheepje ziet, ik wou dat jij met mij hiervan genieten kon maar ik besef maar al te goed: jij bent er niet.
Het flikkerwit van zon op verse sneeuw, waarop ik urenlang heb rondgeskied, perfecte rust en enthousiast geschreeuw nooit echt genietbaar want jij bent er niet
Een harde boodschap davert door mijn oren waardoor mijn honger naar muziek geniet, ik wou dat jij dit alles ook met mij kon horen, maar de waarheid is gewoon, jij bent er niet.
Het eerste woordje van het kind dat speelt met opa die zo van dat spelletje geniet en zich sinds lange tijd niet meer verveelt maar even zucht, want ja, jij bent er niet.
Als een dokter weer eens fouten maakt, wordt het leven eensklaps een kalvarie waar je slechts met strijden verder raakt, vrolijk in zijn kooi zingt de kanarie.
Als de liefde stiekem uit je leven sluipt en je de ganse dag gezucht en klachten hoort, zodat wanhoop prompt in je gedachten kruipt, zingt in zijn kooitje de kanarie voort.
Als je dochter niet voor haar examen slaagt en je zoon vertelt van zijn intens verdriet en het voor jou lijkt of zelfs de tijd vertraagt, zingt in een hoek de kanarie nog zijn lied.
Als de nacht valt zonder welverdiende rust omdat het ganse universum je geluk bedreigt, vervangt de alcohol je zorgen en je lust en merk je amper dat zelfs je kanarie zwijgt.
Mijn vader (1921-2005) met Elise, dochtertje van mijn jongste broer Armand
Laatste wandeling met mijn vader
Zomaar naar het hoogste duin en dan naar de schepen turen. Waarom loopt dat pad toch schuin? Zal de wandeling lang duren?
Hij wil naar een ander duin en daar naar de golven kijken. Moet hij echt die trap omhoog? De bedoeling valt in puin en de duinen zijn geen dijken, hij verliest dat uit het oog.
Hij kijkt naar het verre duin en ik kijk naar het water. Zijn stappen schuiven op 't arduin Die wandeling komt later.
Net nu de zon zo gul haar stralen strooit over elke stap die ik mag zetten in de wereld van verwondering, waar mijn kleinkind paden vindt die ik achteloos voorbijgelopen was, vertwijfeld want alleen de zon ontbrak,
Net nu de wolken dreigend drijven voor de horizon die vervaagt in mist en nevel in de wereld van verbijstering waar ik kruimels van ambitie vind die ik roekeloos platgelopen heb vermorzeld want alleen de tijd ontbrak,
Net nu het waar genieten alle schijn verdrijft die verdoezelt onder koppig streven in mijn wereld van herinnering waar ik kracht en inspiratie vind die me ademloos achternagelopen is verloren want alleen de plaats ontbrak,
Net nu de wolken het genieten van de zon verdrijven naar een andere wereld Net nu komt de vertwijfeling, Net nu zie ik angstig om en kijk of het kind niet valt
Laat het eigen leven los en de levens die je maakte, je zoontjes en de hoop die je schonk.
Je sterft als moeder als vrouw en ook als mens, die alles lost wat zij gegrepen heeft, die het leven pas begrepen heeft toen het haar ontglipte.
Het is een moeder minder die rouwen kan om weer een moeder minder die vechten kan om weer een onrecht minder dat doven kan, voor weer een twistpunt minder.
Laat het eeuwig twisten los en de ruzies die je maakte, je streven en de hoop die je schonk.
Iemand ver van hier wordt voor haar eerste keer moeder om te leven moeder om te beminnen moeder om te strijden moeder om te respecteren.
Omhoog gevallen parvenu's gesteund door syndicaal immobilisme die zo zonder enig' achtergrond of kennis de tentakels van 't systeem prostitueren om hun eigen zandkastelen over onze hoofden rond te strooien, alsof bijbels of korans hun ruggengraat zijn en hen dus legitimeren als de pausen van gedachten die wij vrezen, omdat we zo graag koesteren wat dierbaar is.
Onverlaten die de pers infiltreren, met vitriool doordrenkt schijnheilig mild geglimlach als de mening van de vrome huisvader geen stof biedt tot meedogenloos gekanonneer met de linkse dooddoeners van breeddenkendheid, die moet verhullen dat ze oude knollen zijn met oogkleppen aan weerskanten onmisbaar omdat het minste geronk van de oude motor hen al van hun wankele sokkel dreigt te daveren.
Stuurlui die nooit de zee verticaal onder zich zagen die politiek bedrijven zonder op een lijst te staan die koken zonder pannen en kruiden te gebruiken die verblinden zonder licht door eigen duisternis onverbreekbaar verbonden met hun eigen zwart gat dat dank zij Darwin misschien nog ooit zal opengaan voor tweerichtingsverkeer
geïnspireerd op de song '24 hours from Tulsa' (Gene Pitney)
Verleiding
Je gaf me het glas water dat ik vroeg, dat dacht ik toch, het had de zelfde kleur, maar van jouw drankjes kreeg ik nooit genoeg en nog minder van je glimlach en je geur.
Je vertelde van 't mooi weer en van je kind, van de zon die onderging en de maan zo vol, wat je van de jeugd van tegenwoordig vindt en wij gingen spoedig samen uit de bol.
Het kaarslicht inspireerde ons gesprek en we dachten weldra niet meer aan de tijd want aan inspiratie was er geen gebrek en we raakten dus stilaan de trappers kwijt.
We lieten ons toen leiden door muziek en we dansten schuchter schuivend naar mekaar jij en ik en buiten ons geen echt publiek, samen door het toeval zo en toen en daar.
Eer we 't wisten was de korte nacht voorbij maar de dageraad voor ons was niet gedaan . Met je aandacht en je charmes aan mijn zij wist ik dat ik nooit terug naar huis zou gaan.
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
