Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
03-11-2011
Over Haagjes, Willemientjes en de Notarisappel
De Haagjes, zoals de Princesse Noble in het oosten van ons land genoemd wordt.
Het raadsel rond de Willemientjes is opgelost. Mijn nichtje Erna weet er meer over te vertellen. Nee 't was geen verzinsel van opoe.
Erna meldt: Mijn moeder noemde de monbretia's ook "Willemientjes". Volgens mij had dat te maken met de verjaardag van koningin Wilhelmina, 31 augustus. Met koninginnefeest bloeiden de oranje bloemen en werden gebruikt voor versieringen, vooral tijdens de oorlog.
En over het Haagje:
Het Haagje heet officieel de Princesse Noble en de Notaris appel werd geselekteerd uit een zaailing van het Haagje, door een notaris uit Lunteren, dacht ik, en dat de appel daarom Notarisappel heet. Beide bomen hebben wij in onze boomgaard aangeplant en hebben flink gedragen.
Ik kreeg een reactie op de Willemientjes. Terwijl ik dacht dat het een algemene volksnaam is van de mooie oranje Montbretias had Loewiesa er nooit van gehoord en al googelend kwam ze die naam nergens tegen, alleen op mijn website. Zou het toch een verzinsel zijn van opoe Bijenhof, die als Heintje Barmentloo in Voorst opgroeide. Behalve de Willemientjes hadden ze het over de vleisbloemen die in de spoorsloot groeiden als ze Wilgenroosjes bedoelden, waarschijnlijk vanwege de kleur. Als kind wist ik niet beter dan dat die struik met knalgele bloemen in de tuin bij de Haar het Gele Gevaar heette, terwijl ik later ontdekte dat het officieel de Forsythia is. Ik wil het dan nog niet hebben over de sesiekar voor stationcar .waar mama patent op had. Op de Boomgaard was er een appelboom met heel lekkere wat slanke appeltjes die Haagjes heetten, die ik het liefst mee naar school nam als tussendoortje, maar daar begin ik langzamerhand ook aan te twijfelen. En dan was er de Notarisappel waar meestal appelmoes van gekookt werd. Vanmorgen stond er een klein stukje in het Dagblad van het Noorden over de Kiepshop. Het is een winkeltje van het Huus van de Taol waar je allerlei snipsnaorderijen, cadeautjes, kunt bestellen die met de streektaal te maken hebben. Ze melden dat die naam Kiepshop afkomstig is van de kiepkerel, een Drentse versie van een marskramer, die met zijn kiep vol handelswaar door de regio trok. De kiep of kip werd in het hele oosten van Nederland gebruikt, maar ach daar doen we maar niet kinderachtig over. Wim Harwig herinnert zich de kisjeskearl in Vorden die ook in onze familie voorkwam, de vader van bakker Willem Scholten. Deze was met Riek, een nicht van onze moeders getrouwd. Maor de Willemientjes staot dr nog mooi bie-j.
Het is wel heel zacht voor de tijd van het jaar. Bij ons staan de witte roosjes voor het huis nog in een soort nabloei. Ik hou er van om gewoon met natuurlijke materialen die ik in de tuin en daarbuiten tegenkom wat creaties te maken om binnen of buiten neer te zetten. Er is altijd wel wat te vinden, al zijn het maar wat takken. Diny bracht een bloemstukje mee van de laatste bloemen uit hun tuin en meteen kreeg ik het beeld voor ogen van de tuin zoals die op de Boomgaard was toen wij er in 1950 kwamen wonen. ooit was die aangelegd door de vader van pa die tuinman was op Huize t Medler. Het hele jaar door had je bloemen. Met een verjaardag werd altijd de stoel van de jarige versierd met verse bloemen uit de tuin. Alleen met die van Johan op 23 december en opa Bijenhofs verjaardag op 21 februari kan ik me niet herinneren hoe dat gebeurde. Een van de soorten die ik prachtig vind zijn de Willemientjes, misschien kennen jullie ze onder de naam Montbretias. Ze zijn echt mooi oranje en zijn fijner van structuur dan de crocosmias die je tegenwoordig ook ziet. Die zijn wat roder en hoger, maar volgens de boeken is het dezelfde familie. En juist deze Willemientjes verwerkte Diny in haar herfststukje. En daarom zag ik ineens die bloeiende tuin op de Boomgaard weer voor me. Toen de gazons in kwamen wilde mama dat ook en de bloementuin verdween en maakte plaats voor een gazon met border. De grasmaaier deed zijn intrede, maar het geheel haalde het niet bij de bloementuin die opa Eggink van t Medler ooit aanlegde. Joke heeft de tuin op de Boomgaard weer gedeeltelijk in ere hersteld, de buxusheggetjes zijn er weer en een brede border, ook mooi!
Terwijl Jack van Gelder met zn sport aan het eind van de zondag Wim zn aandacht vraagt, trek ik me maar even terug. Voetbal en het gemopper van Jan Mulder is het niet voor mij. De dag ging snel voorbij. Na twee maanden waarin we elkaar niet gezien hadden, overbrugden Ben en Diny de 110 km naar Emmen. Eerst waren wij op vakantie, daarna zij. We wilden nog een dag of wat naar camping de Boomgaard maar er kwam steeds iets tussen, afgelopen week het overlijden van één van de mannen van Wim zn mannenkoor Valerius. Behalve bij het koor had Wim ook met Cees te doen bij de Voedselbank. Zo gezond en zomaar doodziek. Valerius zong een paar liederen bij de afscheidsdienst, vooral Abide with me, dat aan het eind van de dienst gezongen werd, vind ik erg mooi. Aan het eind van november zullen we nog naar de Achterhoek komen om Dinie Hiddink in de Lindese Molen te horen vertellen, maar niet meer met de caravan. Die gaan we inpakken voor de winter. En opnieuw worden er plannen gemaakt. Dingen die je nog graag eens wilt doen moet je op onze leeftijd niet uitstellen. Ben hef nog wel zin um vant winter een kort reisje naor Israel te maken, zei Diny pas aan de telefoon. En ik wist meteen dat Wim daar ook wel voor zou voelen, het land van de Bijbel willen we wel eens met eigen ogen zien. Ook het Yad Vashem Museum in Jeruzalem, het officiële monument van Israël voor het herdenken van de Joodse slachtoffers van de Holocaust zullen we hierbij bezoeken. Hier staan ook de namen van opa en opoe Eggink vermeld en dat gaan we dan zien. Dat gaat dus deze winter gebeuren met zn vieren. Mooi om naar toe te leven.
Meer weten over Elly? Scroll terug op www.hettysite.nl om op weblog op het rechthoekje helemaal onderaan te klikken op de v en dan naar 1-12-2009 te gaan.
Nelson is af. Ik had een heel stel fotos per mail gekregen en degene waar hij het meest trots op stond, heb ik gebruikt om hem op doek te zetten. Nelson is een stoere hond, een Rhodesian Ridgeback. Net als het bij ons vroeger ging, waren moeder en kinderen het met elkaar eens dat er een hond moest komen. Vader had het niet op hondenharen in huis en hield de boot af. Moeder en kinderen bleven maar naar honden zoeken op plaatjes en waarschijnlijk op internet. Toen kwamen ze toch dit soort tegen. Dit moest hem kunnen zijn, kortharig ook nog. Daar vind je geen haren van papa. En zoals het meestal gaat vader ging voor de bijl. Nelson kwam, een schat van een pup. Ze hadden wel gauw door dat er een cursus nodig was voor de opvoeding. Dat bleek niet helemaal genoeg, want Nelson was een sterke krachtige hond. Als hij iets van zijn gading ontdekt.. een konijn of kat, is er geen houden aan. Er zit jacht in. Toen werd er een gentle leader met neusband aangeschaft en daarmee ging het aanzienlijk beter. Toch blijkt deze hond een aanwinst voor, wat zeg ik, een onderdeel van het gezin. Overal mag hij mee naar toe. Toen ze, helemaal blij, - Nelson op doek- kwamen ophalen, vertelde ik over Schotse collie Laska die ik in het begin na zn speelkwartier met de buurkinderen niet mee naar binnen kon krijgen. Alleen wanneer ik net deed of ik naar het bos wilde gaan, kwam ze bij me en ik liet me er dan gewoon boven op vallen. Dat werd toen een cursus gedrag en gehoorzaamheid. Daar kwam geen brokje aan te pas 25 jaar geleden. Gewoon een ruk aan de slipketting als ze niet luisterde en enorm prijzen als ze het goed deed. Nou ja wel een brokje achteraf. Wat we daar geleerd hebben konden we later bij Kim, Scott, Tessa en Queeny ook toepassen. Bij Nelson moet af en toe een stukje worst nog helpen om hem mee naar binnen te lokken, maar och er moet ook wat inzitten toch? Alleen vader kan het niet laten om toch iedere dag eventjes op te merken:Hij verhaart toch wel, onze Nelson.
In Hengelo gingen ze samen naar de scheidsrechterscursus, André en Wim. Beiden waren actief in de volleybal toen we nog in Hengelo woonden. Af en toe kwamen de mannen van hun team bij ons in de sauna. Toen het Wim niet meer naar de zin ging bij Stork vormde André de opening naar Holvrieka. Ze vingen Mark en Rick een paar dagen op voor we naar Emmen verhuisden zodat die al op hun nieuwe school konden beginnen. Op de dag dat we verhuisden naar ons nieuwe huis aan de Kuifmees bracht Friedel een grote pan macaroni. Nu zijn beide gezinnen verhuisd naar het platteland, zij in een grote verbouwde boerderij en houden een paar landgeiten en een Haflinger. Wij in een kleiner optrekje met wat schapen en een Shetlandertje in de wei. We zijn nu een generatie verder. De kleinkinderen hebben de leeftijd van onze kinderen toen. Af en toe komen we een avondje bij elkaar, samen met Willem en Hillie. Een van hun dochters was hier kind aan huis, maar dat was. Willem en Hillie bleven. Toen we ons tweede nestje pups hadden van Scott en Kim kwamen ze kijken. Nee Hillie wil gien hond, had Willem al gezegd. Hilly was altijd meer een kattenmens. Ze kwamen, bewonderden de negen mooie pups in het nest naast de open haard, nog gemaakt van de bodem van hun huwelijksbed. De avond was gezellig en voor ze weggingen werd er natuurlijk nog even naar de pups gekeken die uitgeteld bij moedertje Kim lagen. Tot ons aller verbazing hoorde ik Hillie zeggen:Willem zuuk dr maor ene uut!. Ze moest het twee keer zeggen voor we het konden geloven. Toen pakte Willem met glinsterende ogen de dikste uit het nest. Dat werd Max. Max is nu 14 jaar en is bijna aan zn eind. Maar wat hebben ze een plezier met hem gehad. Hillie ging naar de puppycursus, gedrag en gehoorzaamheid en daarna naar de cursus flyball en behendigheid. Willem zorgde voor het uitlaten s morgens en s avonds. Gisteravond zijn we met zijn zessen uit eten geweest bij Heinz en Helène in Rutenbrock. Dat houden we er in, besloot Friedel. Niemand protesteerde. De volgende keer wordt het Aalden.
De voorzitster van Passage Gewest Drenthe opent de Ontmoetingsdag in Hoogeveen. Ze heeft een soort knalrode UFO op haar hoofd wat prachtig staat bij haar verder zwarte outfit. Nóg lager?, vraagt ze wanneer een groep vrouwen vraagt om de microfoon wat lager te zetten. Dan lig ik met de boek op de lessenaar! De enige man binnen dit vrouwencollectief, koster André, moest er aan te pas komen. Samen met 12 vrouwen uit Zuidbarge ging ik mee naar Hoogeveen. Hella van der Wijst van het tv programma De Wandeling hield een lezing over haar werk en deed het op de originele manier die we van haar kennen en betrok heel wat vrouwen bij haar lezing over het thema van de dag: het Levensverhaal. Daar gaat het in haar programma De Wandeling ook steeds over. Ze is pas met een aantal BN-ers naar Japan geweest en ook daar wandelde ze met o.a Rita Verdonk, Sonja Bakker. Die zullen we in november kunnen zien. Ze heeft blijkbaar de gave om mensen op een andere manier naar hun eigen leven te laten kijken. Opvallend is wel dat Rita Verdonk na terugkeer uit Japan uit de politiek stapte. Die aflevering wil ik dus in elk geval niet missen. Ook vertelde ze dat ze van iedere gast waarmee ze wandelde een uitspraak onthoudt. Bv Muziek is voedsel voor de ziel, dat natuurlijk uit de mond van een muzikale gast kwam, ik meen Mirjam Krieg die Bergen Belsen overleefde. Zelf vertelt ze op Twitter:Vandaag lezing verzorgd bij 600(!) inspirerende vrouwen Passage Hoogeveen die niet bang waren voor goed gesprek, leuk! Hella. Iedereen was gevraagd om een hoedje op te zetten. Wij zagen dat niet zitten en waren anti. Het had een groot kabouter Plop gehalte als je om je heen keek. De leukste hoedjes waren nog die van afvalmateriaal gemaakt waren, meestal een ring van dun karton met een versiering van onder meer verpakkingsmateriaal. Toen het even pauze was kon je merken dat er 600 vrouwen in één ruimte waren. Wat een lawaai komt daaraf. Tussen de middag was er soep en broodjes en even later zorgde Marijke Kots met het typetje mevr. Van de Berg voor een ontspannen middag. Het blijkt maar weer: Lachen is gezond!
Terwijl ik op KRO/De Wandeling zocht naar die naam Mirjam Krieg, kwam ik de uitzending van vanavond tegen en moest die gewoon bekijken want Hella gaat met Hilde, de schaapherder, op pad. Hilde, voormalig kunstenaar, is op zoek naar rust en stilte en die vindt ze bij haar Schoonebekers die ze in Friesland al rondtrekkend laat grazen, een prachtige uitzending. Je kunt er natuurlijk vanavond voor gaan zitten- 19.50 op Ned 2- of.... klik je even op http://dewandeling.kro.nl/seizoenen/2011-2/afleveringen/28-10-2011/default.aspx
Het thema van de Passagedag was: het Levensverhaal. Dit was ook uitgebeeld in een schikking. Annie Daling en Willy Vos die het hadden gemaakt legden de betekenis uit. Ik heb onthouden dat die gele en rode kleuren voor de vrolijkheid op je levensweg zorgen. De schikking werd na deze dag naar het Hospice in Hoogeveen gebracht. Moeten ze wel zo'n lange tafel hebben, want op deze foto zie je pas 2/3 van het geheel.
Deze kleding is gedragen bij de musical Paulus in mei 2009, links, en bij de musical Maria in mei 2011.
De voorzitster , links, met het typetje 'Mevr. van de Berg'.
Ik kan het bijna niet geloven dat het al 7 jaar geleden is dat ik afscheid nam van het schoolleven. Samen met nog drie collegas ging ik met de FPU en werd er een feestje van gemaakt. Natuurlijk werd er gespeecht, gezongen en werden er cadeautjes uitgedeeld. Gisteren was er een bijeenkomst op het Carmelcollege, speciaal voor de oud- collegas. Het weerzien met al die oude collegas was opnieuw hartverwarmend. De directie was intussen volledig vernieuwd, de school helemaal opgepimpt, vloerbedekking in de lokalen, goede zonwering en natuurlijk op iedere verdieping studieruimtes met computers en laptops. Met enige trots werden we rondgeleid. De lokalen die vroeger zo lawaaiig waren en waar geen geld voor was om daar iets aan te doen, waren nu oases van rust. Het Carmelcollege heeft twee speerpunten. Het tweetalig onderwijs en de Sportstroom en dat heeft ze geen windeieren gelegd. Bovendien heeft het VMBO extra aandacht gekregen. De technische afdeling, de voormalige LTS waarin ik in 1985 begonnen was, had het aardig te verduren gehad en er was voor kort niet veel van over. Dat heeft nu een geweldige nieuwe start gemaakt. Er is immers gebrek aan techniek. Nu heeft die afdeling een eigen ingang en is een apart onderdeel van het Carmelcollege geworden. Na onze rondleiding konden we onder het genot van een drankje en een heerlijk buffet verder met onze memories over ons schoolverleden, lief en leed van het heden en de toekomstplannen. Gek was het er is weinig veranderd, De mannen die vroeger het hoogste woord hadden hebben het nog steeds. Toen ik naar huis ging met een zak vol groeten voor Wim had ik even het gevoel dat die 7 jaren er niet geweest waren.
En zeg nou zelf... groot, ruim, strak en alles wit past hier toch niet bij... En vraag je je af hoe je hier de voordeur binnen moet komen? Niet dus... iedereen komt door de zijdeur.
Judith was al vroeg duidelijk. Wanneer we haar vroegen wat ze voor haar verjaardag wilde hebben wist ze één ding: geen prulletjes. Meestal had ze zelf wel een goed idee wat ze graag zou willen. Dat scheelt. Het is gek het hele jaar door weet ik steeds wel iets te noemen wat ik graag zou willen, maar als iemand me dat vlak voor de komende verjaardag vraagt, weet ik niets meer te noemen. Zo heb ik in de loop van mijn leven al heel wat verzameld wat me dierbaar geworden is. Je zou het prulletjes' kunnen noemen maar voor mij zijn het cadeautjes met een herinnering. Zelfgemaakte dingen van de kinderen kan ik niet wegdoen, net zo min als de souvenirtjes en kleine persoonlijke cadeautjes die meegebracht worden. Ik hou van allerlei woonprogrammas en de tegenwoordige architecten bedenken prachtige huizen met veel ruimte maar ik zie nooit persoonlijke dingetjes. Eén groot schilderij aan een wand en thats it. De huizen ogen zo leeg en wit dat ik me er doodongelukkig in zou voelen. Een huis zonder een walk-in closet is ook al niet meer van deze tijd. Het is natuurlijk ook helemaal het tegenovergestelde van wat wij hier hebben. Pas vond ik een meeligger, Dea. Die vertelde over haar overvolle huis waar ze zich zo prettig in voelde. Hè dat deed me goed. En als ik hier iemand bij binnenkomst hoor zeggen:'Gezellig!', weet ik het weer helemaal zeker niks veranderen.
Over een VVE, een kledingkast en een 'pierige' Tessa....
Hier glimt Tessa nog. Ik wilde haar schilderen en daarom houdt Wim haar in een positie om een foto te kunnen maken.
Er is niks mis met de verwarming, zo ontvangt Rick ons vanmiddag als we even op de koffie komen. Er komt af en toe als hij aanslaat wat water onder uit en dat vangt hij op in een plastic schaal. Binnenkort wordt de boel nagekeken en dan hoort hij het wel. Hij is in zijn vakantie druk geweest met het op orde brengen van allerlei paperassen en het maken van afspraken en is daar best tevreden over. De VVE, de Vereniging Van Eigenaren van zijn appartementencomplex, is best actief en heeft meteen actie ondernomen toen hij meldde dat het bovenraam lekkage vertoonde. Rick krijgt nu een nieuw kozijn in een bovenraam op zolder. Vandaag heb ik met Rick zn kledingkast eens bekeken. Ik koop af en toe nieuwe kleren met of zonder Rick, maar de oude kleren die hij nooit meer aan heeft liggen er nog. Ik zou in die kast ook geen weg meer weten. We hebben maar eens een begin gemaakt met opruimen. Een grote plastic zak met oud spul ging buiten de container in. Thuisgekomen was Tessa blij dat we er weer een op uit gingen. Met dit weer was het een genot om ons rondje bos weer eens te doen. Tessa ziet er wat pierig uit tegenwoordig, de vacht is dof en ze kan zo zielig kijken. Queeny ziet er veel florissanter uit. Maar toch... Tessa rent als een jonge hond. Ze krijgt olijfolie en regelmatig een eitje over haar voer. Ik kan niet merken dat ze ergens pijn heeft. Nu proberen we eerst maar een wormkuur. En als dat niks uithaalt gaan we naar dokter Harrie.
Wat een verschil om jongens om je heen te hebben of meisjes. Er was ooit een tijd dat men vond dat jongens ook met poppen moesten spelen en meisjes beslist met technisch Lego. In Hengelo had ik een buurvrouw die haar drie jongens met poppen overlaadde. Bij mij kregen ze alle drie een beer en dat was het dan. Ze taalden niet naar typische meisjes dingen. Het bleef bij treinen, Lego en Play Mobil en blokken, heel veel blokken. Ik heb wel mijn best gedaan om het Milieu te promoten, maar het spel Wild Life is nooit erg favoriet geworden. Het bleef meer bij Monopoly, Risk en Stratego. Bij mij kwamen er evenmin speelgoedgeweertjes in, tot ze steeds maar in de bosjes lagen met stokken en hoorde ze roepen van pau pau pau .. Wanneer we in het weekend s morgens beneden kwamen hing er een kleed over de tafel en zaten ze er met zn drieën onder en speelden vliegtuig oorlogje. Ik hoor het nog:Piloot ( Gerhard) aan co-piloot( Rick).. 'Vijand in zicht. Co-piloot aan staartschutter( Mark):Vuur. En Mark: Retteketetteketet..rrrrtttt. Ik vond het helemaal niks, maar ja het zat er gewoon in. Spanning en sensatie wilden ze. Nu heb ik af en toe Eva, Agnes of zoals vandaag Femke om me heen en heb ik eindelijk meiden om me heen met andere interesses. Vandaag heeft Femke me een website laten zien waar je paarden kunt verzorgen. Met Agnes wordt er geschilderd, net als met Eva. Er wordt gebakken en genaaid en met de dieren getraind. Gisteravond zat Robin naast Wim en telkens tussen stukjes van de Voice of Holland werd er even geknipt naar een spannende misdaadfilm. En ik zag ze beide genieten. Robins dag is goed als hij kan grasmaaien en vanavond ging hij met Wim naar FC Emmen en kwamen net helemaal enthousiast terug. Het was 2-2 geworden.
De vriendinnen gaan stappen, Judith en Lieve. Al zolang ik ze ken zijn ze al vriendinnen, heel verschillend maar ze vullen elkaar aan. Toen Robin geboren werd was het Lieve die ons, omas en opas, samen met de nieuwe vader en moeder trakteerde op een glaasje champagne om dit te vieren. Ze wonen wel een eind uit elkaar. En als ze de kans hebben willen ze er wel eens een dagje samen tussen uit. Nu is het vakantie. En wij mogen hun beide kinderen een paar dagen onder onze hoede hebben: Robin en Femke. Tegen de avond komt Gerhard ze brengen. Femke met een grappig hoedje en alle knuffels die ze heeft onder de arm. Robin, een paar jaar ouder, en dat verschil zie je nu wel.Femke bracht een uniek cadeautje voor me mee, een heel stel 'hartediefjes', persoonlijk in elkaar geknutseld door Lieve. Elke kleur staat voor iets: rood voor de liefde, groen voor de natuur enz. Als dat niet een veelzeggend cadeautje is! Femke heeft haar rondje langs de dieren al gehad. Amber is de topper. Ze heeft voor morgen hele plannen om haar te gaan longeren. Amber vindt haar nu al het einde en komt uit zichzelf op haar af en rent met haar mee. Femke komt ook niet weer bij als ze ziet dat Tessa de katten in de staart probeert te bijten. We hebben al overlegd wat we morgen zullen gaan doen. Ik denk dat het Borger wordt met het Hunebedmuseum.
Het is al weer een tijdje terug dat we bij een optreden van de Eemslander Shantys in Ter Apel een schattig hondje zagen. Susan was met me mee en dacht er net over om een tweede hondje te nemen en een Jack Russeltje viel bij de rest van het gezin wel in de smaak als aanvulling op de Retriever. De hele avond zagen we het pittige ding lopen, meestal met een paar kinderen in het kielzog. Bij het slotlied stonden we zelfs vlakbij hen en maakten een praatje. Het bleek het gezin van de dirigente van de Shantys te zijn en het was een hondje met een verhaal. Jacky had bij hen in het dorp bij de Lidl gelopen, zomaar zonder baas. Ze hadden haar maar meegenomen en verschillende instanties gebeld. Maar het hondje werd door niemand opgehaald. Ach ze vonden het zelf zon aardig ding en de kinderen waren er al helemaal gek op. Het is nu drie maanden later. Deze week kreeg Wim de vraag van de dirigente of wij het hondje wel wilden hebben. We waren er laatst zo enthousiast over geweest. Tot Wims verbazing wilde ik niet aan de Jack Russell. Ik zag Tessa niet met nog een concurrente rondrennen. Bovendien zit er jacht in en hou je die niet binnen onze erfgrenzen. Maar Susan was het toch die zo enthousiast was? Susan gebeld. Nee die had achteraf toch besloten dat Meggan genoeg leven met zich meebracht. Maar ze wist wel een oplossing. Hun buren hadden altijd een Jack Russell gehad. De laatste was een paar jaar geleden overleden. Die seinde ze in en gaf het telefoonnummer door. Ze belden meteen, stapten ogenblikkelijk in de auto en een half uur later had Jacky een nieuwe baas. Het was even slikken geweest voor de familie, vooral voor de kinderen. Die hadden hun eigen Duitse herder nog en zelf denk ik dat die herder er niet rouwig om zal zijn. Die is nu weer helemaal nummer één!
Het werd weer tijd, tijd voor een bezoekje aan de Evenementenhal in Hardenberg. Samen gingen we wel eens naar een land- en tuinbouw beurs. En met broer Ben bezoekt Wim er ieder jaar de elektro- beurs. Altijd goed voor een gevulde maag en allerlei leuke hebbedingetjes. Maar vandaag is er in Hardenberg een beurs over autoschades en materialen. Mark leverde de kaart met uitnodiging, maar had zelf geen tijd. Nu is het buurman Jans die meegaat. Ze doen dat graag, samen op stap gaan, vooral als er wat te halen valt. Ik breng intussen Geesje maar eens een bezoekje om daar de mannen weer op te wachten. En daar komen ze aan, breed lachend allebei met een grote plastic zak, want ze hebben weer gescoord. Ze vertellen uitgebreid over de beurs en vooral over de lekkere hapjes die ze gehad hebben. Jans had zn krachten nog uit kunnen proberen op wat slangklemmen, maar die worden zo sterk gemaakt dat zelfs hij ze niet kapot kon krijgen. Later op de avond zitten we thuis voor de houtkachel naar één van onze favoriete Engelse detectives te kijken: Lewis en zien voormalig Siegfried Farnon( uit James Herriot) en Dalziel in deze serie voorbij komen. Intussen wordt de tas uitgepakt. Inderdaad we hebben weer een jaar lang balpoints, kleurpotloden, bandenprofielmeters, slangenklemmen, washandjes met insectenverwijderaar en lederreiniger, sleutelhangers, stickers, memoblokjes, kauwgum, pepermuntjes, Swarfega schoonmaakmiddelen gewoon en voor extra vuile handen, een frisbee, een pet, rolmaat, ijskrabber/ annex parkeerkaart, onderzetters èn een flesopener. En zo komt mijn Jan Splinter door de winter.
Vanmiddag was het zover. Eindelijk was er door de gemeente Emmen gereageerd op onze Bezorgdheidsbrief van 18 juli j.l. en we hadden een afspraak bij de heren de Jonge en Groenewegen van de afdeling fysieke ruimtelijke ontwikkeling van de gemeente Emmen. Het bleken beiden juristen te zijn die zich hadden gebogen over onze brief die ik aanvankelijk de titel mee had willen geven Paradise Lost? - Zie 9 juli 2011- Wim vond het toen wat overdreven en hebben we dat maar weggelaten. We werden vriendelijk ontvangen, maar ja het enige wat we echt wilden was duidelijkheid over de toekomst, maar gek daar konden ze ons niet verder mee helpen. Misschien gaat die hele weg niet door, dachten ze. Er waren nog zoveel andere projecten die voorrang hadden. Voorlopig kon de N862 de stroom autos nog aan. Toen ik aangaf dat het plan waarin de verdubbeling van de N862 aan onze kant langs de weg naar Klazienaveen , toch al door de gemeenteraad was goedgekeurd eind juni, bleken ze daar niets van te weten. Verder bleek de Agrarische bestemming van ons perceel niet te kunnen veranderen omdat we al vrij dicht op de weg wonen. Wij bleven aandringen op duidelijkheid omdat we in deze situatie ons huis met goed fatsoen niet kunnen verkopen als dat nodig mocht zijn. Met het advies om bezwaar te maken tegen de WOZ waarde van ons huis in verband met de agrarische bestemming èn de belofte om binnen een week ons te informeren over het plan dat goedgekeurd zou zijn door de gemeenteraad, verlieten we toch wat aangeslagen het Gemeentehuis. Laow maor es efkes koffie gaon drinken in Emmen, stelde ik Wim voor. En dat gebeurde in de zaak met de opbeurende naam In de goede Luim. Jazeker.. met appeltaart !
Opoe Eggink werd midden 70. Vroeger werden de mensen minder oud. Ze overleden vaker aan ziektes waar nog niet zoveel aan te doen was. Opoe had chronische bronchitis, net als opoe Bijenhof. Dementie kwam daardoor ook minder voor.
Opoe Eggink was mid seventies when she died, just as our opoe Bijenhof. Both had chronic bronchitis and died by that disease. Less dementia in those days
O jao de jonges hebt hier de boel mooi vertimmerd. De psychologe mevr. Mirjam Hoen hield vanavond een lezing bij onze vrouwengroep Passage over dementie. Ze werkt hier in Emmen in het Zorg- en verpleegcentrum De Bleerinck. Ze vertelde ons over de verschillende vormen van dementie en wat dat voor de patient en zijn of haar omgeving betekent. We hoeven ons nog geen zorgen te maken wanneer we namen vergeten. Het wordt pas echt zorgelijk wanneer we ons in een verkeerde tijd denken, wanneer je bv je ouders wilt gaan verzorgen die allang overleden zijn. Er is heel wat veranderd binnen de Zorgcentra. De Bleerinck is behoorlijk verbouwd en lijkt meer op een klein dorp met huiskamers, pleintjes en straten waaraan de appartementjes liggen. Als iemand na het inrichten van het appartementje een complimentje krijgt over haar interieur krijg je soms als antwoord:O jao de jonges hebt hier de boel mooi vertimmerd. Er wordt tegenwoordig heel veel gedaan om de bewoners een huiselijk gevoel te geven door met kleine huiskamers te werken van hooguit 5 personen. En dat werkt. Er zijn bovendien vrouwengroepen die s avonds iets gezelligs doen, zelfs een 'Beethovengroep van mensen die van klassieke muziek houden'en zich zo af en toe een avondje in de Muzeval wanen. Al met al wordt er steeds meer meegedacht hoe een dementerende bejaarde toch een zo prettig mogelijke tijd te geven. Och waar is de tijd gebleven dat we brainstormden over onze oude dag. Wim wist, toen we in Hengelo kwamen wonen in 1968, zeker dat hij alleen in een bejaardencentrum zou willen als er een biljart stond. Ik was meer van de zorgboerderij. Zet mij straks maar tussen de dieren met een half brood en een kat op schoot en een hond aan mijn voeten. Het was in de tijd dat mensen van net 65 al naar een bejaardencentrum gingen. Toch zijn we al aardig op weg om 'bejaard' te worden, nou ja oudere jongere dan, we trekken van Drees en zijn met pensioen. We zullen in elk geval het advies van tante Heintje maar opvolgen: altijd blijven lachen...
Opoe Eggink
Tante Heintje 102 jaar, samen met de burgemeester van Gorssel die haar kwam feliciteren. Altijd blijven lachen, is haar devies...
't Is net of ze weten dat ze gefotografeerd gaan worden. Ze gaan er gewoon voor staan. Of... wachten ze op het brood dat hij ze voorhoudt....?
Het is niet alleen dat wíj gek op schapen zijn en dat er hier in Drente in elk geval al minstens drie flinke schaapskuddes lopen van het oersoort: Drentse heideschapen en de Schoonebekers? Deze week stuurde Henk Braakhekke een paar fotos van een soort schaap dat in Barchem rondloopt. Als ik het goed zie is dat het misschien wel kleinste schaap ter wereld: de Quessant, afkomstig van het Franse eiland Quessant waar het gewend was om bij karige omstandigheden te overleven. Het is een aardig hobbyschaap, al kunnen de rammen wat verraderlijk zijn. Zwager Piet kwam voor zijn werk vroeger overal. Zo kwam hij eens bij iemand met Quessant schapen en die man wilde net een ram afmaken omdat die zo ondeugend was, niet te vertrouwen gewoon. Dat vond Piet te gek. Of wol ie-j em soms hemmn?, zei die man toen. Nem em maor met, maor ie bunt ewaorschouwd. De ram met zn mooie gedraaide horens heeft nog jaren bij hen in de wei gelopen, maar telkens als er iemand het waagde om in de buurt te komen, viel hij die vol aan. Ik denk dat Piet het aan de ene kant nog wel wat vond, zo'n ram met pit. Zo zocht hij ook de meest dominante pup uit een nestje Snautzers, toen hun Higgins dood was. Ze hebben het geweten. Die is zo dominant dat hij geen enkele hond van buitenaf in zijn omgeving duldt. ' Je eigen schuld', vond Marry indertijd. Toen Henry en Tonny eens met Sacha, de Labrador, bij hen in Frankrijk kampeerden met de caravan, kon die arme Sacha niet eens de caravan uit als hun hond buiten was. Een hond met pit heeft hij dus ook!
Wat was het leuk om Robin weer eens te zien voetballen met zijn team C 4 van DZOH tegen C 3 van FC Emmen. We zien hem regelmatig, al vanaf het begin toen hij net 6 jaar oud als F-je begon inderdaad 20 kleine jongetjes achter de bal aan. Het leukste was steeds het einde wanneer ze allemaal een doelpunt mochten proberen te maken en elkaar de handjes schudden. Het begint nu al aardig volwassen voetbal te worden. Nee dit keer hebben ze niet gewonnen. Ze begonnen te gemakkelijk, waarschijnlijk omdat ze de vorige twee wedstrijden gewonnen hadden. Opa Wim en moeder Judith riepen nog allerlei bemoedigende kreten en aanwijzingen het veld op maar het mocht niet baten. Het publiek was vrij rustig, in elk geval vielen er geen onvertogen woorden. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Soms heb je van de rausdouwers aan de kant ouders die roepen: Skup ze veur de pootn. Die moet je toch direct wegsturen. Nee dit was een keurige wedstrijd met veel inzet van groot en klein. Gerhard was een van de grensrechters en dat leverde hem voor vandaag ook de nodige lichaamsbeweging op, is nooit weg toch? We hadden er prachtig weer bij maar ik had voor het eerst weer handschoenen aan dat wel.
Ik heb me vaak verbaasd over de zin: Ik ben iets nodig. Ik hoor het alleen in deze streek. Het maakt niet uit of het een spreker in de streektaal is of iemand die alleen Nederlands spreekt. Als ze hier opgegroeid zijn zeggen de meeste: Ik ben iets nodig. Ik heb alleen iets nodig en weet niet beter. Het maakt me eigenlijk ook niets uit. Het feit dat je je afvraagt of je iets nodig hebt,,, eh bent, bespaart je allicht wat. Wat me nog het meest heeft bespaard het laatste half jaar is de opmerking van vriend Ben in een winkel in Valencia. Er waren prachtige horloges te koop voor 5 per stuk. Ik had wel zin in één met een wit bandje. Riet had er ook al een te pakken toen vriend Ben met de vraag kwam:Hej dr gebrek an? Riet legde haar horloge al weer weg. Ze droeg immers al een horloge, misschien ooit van Ben gekregen. Ik nam hem wel mee en heb er nog steeds veel plezier van. Maar steevast vraagt Ben me als hij me ziet:Löp e nog?' Hij kan zich niet voorstellen dat zon goedkoop horloge langer dan een maand loopt. Maar toch . telkens als ik iets tegenkom wat wel erg leuk is om te hebben, schiet me Ben weer in de gedachten en denk: Heb ik dr eigenlijk gebrek an? En niet alleen ik iedereen waarmee ik winkel doet nu hetzelfde. Toen kwamen we in de vakantie in een galerie in het Lake District. Daar zag ik een heel mooi schaapje. Ik zag het mooie beeldje al bij mijn verzameling staan en ik wist het ineens heel zeker: Hier heb ik gebrek an.
Heintje en Koos voor hun boerderij in de Steeg, midden jaren 30.
Zaterdag 15 oktober wordt het geheim van De Borkel ontsluierd, te zien op tv Gelderland vanaf 18.00 uur. Harm Edens van Gelderse Koppen komt met zijn autootje langs bij Zorgcentrum de Borkel om mensen te interviewen en natuurlijk om de vijf 100 plussers te zien en te spreken. Natuurlijk komt ook onze tante Heintje aan bod. Zelfs een foto van de school in de Wildenborch komt even in beeld, net als een foto van Heintje en Koos voor hun boerderij in de Steeg toen ze nog niet zo lang getrouwd waren. Omdat ik er niets van wilde missen en eventueel voor de Amerikaanse familie iets wilde laten zien had ik op aanraden van neef Joop tv Gelderland gemaild of ik ook materiaal op dvd kon krijgen, maar je ziet het. De techniek tegenwoordig staat voor niets. Ik kreeg vanmiddag een mail terug dat het hele programma van Gelderse Koppen van deze week al te zien is op hun website. Leuk toch! Door op http://www.omroepgelderland.nl/web/Programmas/TV/Gelderse-koppen-5/Gelderse-Koppen-artikel/1150291/HET-GEHEIM-VAN-DE-BORKEL.htm krijg je het te zien.
Als je de eerste keer steeds pauzes krijgt laat je het programma maar doorlopen en het begint vanzelf opnieuw. Bij ons ging het toen al beter.
En dat vonden we allemaal mooi!
Vanmiddag was het zover. Eindelijk was er door de gemeente Emmen gereageerd op onze Bezorgdheidsbrief van 18 juli j.l. en we hadden een afspraak bij de heren de Jonge en Groenewegen van de afdeling fysieke ruimtelijke ontwikkeling van de gemeente Emmen.
