Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
15-11-2011
De Slangenburg -3-
De gezellige zitkamer beneden.
Avontuur. Toen ik dat las wist ik even niet wat ik daar mee moest, met het engelenkaartje dat ik trok. Vanmorgen was er gelegenheid om mee te doen aan een uurtje meditatie, geleid door een vaste medewerkster Francoise, die we ook de vorige keer al ontmoet hebben. Het werd een uurtje in stilte , afgewisseld met muziek. Aan het eind mochten we een engelenkaatje trekken, avontuur dus, maar daarnaast ook een andere kaart. Dat tweede kaartje ging over de ontwikkeling in je leven, die je maar moet accepteren zoals het komt. Dat doen we dan maar wat het avontuur voor mij dan ook mag inhouden. Bij een paar was de confrontatie met hun beide kaartjes zo treffend dat er wat tranen vloeiden. Zo had iedereen wel wat om even over na te denken.
Vanmiddag gaan we er op uit. Hengelo Gld staat voor vanavond op het programma. Daar is een avond met zang van het koor Reborn en bovendien wat cabaret. Natuurlijk komen we dan zo dicht in de buurt van de Boomgaard dat we daar even naar toe gaan. Het kwam uit bij Johan en Joke, de camping is nu dicht en de rust is weergekeerd. Zelf hebben ze s avonds een na-feestje van het Lindese Feest, dat wordt vast gezellig. Als ik geluk heb kan ik meteen even de website bijwerken. Hadden jullie me al gemist?
Eén van de prachtige zitkamers op de eerste verdieping
Het plafond met engeltjes
Net als de lamp van Venetiaans glas in een van de eetkamers hangt hier een prachtige keramieken lamp. Niet dat ik ze in mijn kamer zou willen hebben, maar hier staan ze prachtig en horen op deze plek. Beiden werden na de oorlog op zolder teruggevonden en zijn weer in ere hersteld.
Op het landgoed is ook de begraafplaats van de fam. Pasmann.
Het weer is geweldig en we gaan op pad om een wandeling om de Slangenburg te maken. Dikke bomen worden er geveld om de oorspronkelijke zichtlijnen om het kasteel weer zichtbar te maken. Had voor mij niet gehoeven. Jammer van al die prachtige beuken. We komen langs een wei met herten en bezoeken de begraafplaats van de fam. Pasmann, de oorspronkelijke bewoners van dit kasteel. Ze hoorden bij de goede Duitsers in de WO 2, maar na de oorlog is dit landgoed gewoon onteigend en eigendom van de Nederlandse Rijksgebouwendienst.. In diezelfde tijd kwam het plan om de Willibrordus Abdij te gaan bouwen bij de Slangenburg en de eerste jaren na de oorlog hebben de monniken van die toekomstige abdij op het kasteel gewoond tot de Abdij klaar was. Nu is het een gastenverblijf voor iedereen die rust en ruimte en een beetje aandacht op prijs stelt. Er is een groot aantal vrijwilligers die optreden als gastvrouw. Ze ontvangen je als je komt, wijzen de weg door het grote huis, vertellen de huisregels, beginnen de maaltijd met een gedichtje of een kort gebed en zorgen er samen voor dat iedereen zich hier prettig voelt. Terwijl je in een gewoon hotel veel stellen met of zonder kinderen ziet maakt het hier niet uit en komen er ook mensen alleen die er even tussen uit willen of een weekje in alle rust komen om te studeren. Zes jaar geleden sliep ik met Dineke in het Biezen Mandje, dit keer slapen we op een ruime kamer onder de hanenbalken: het Noordeind, met prachtig uitzicht op de tuin.
Er wordt heel wat gekapt om de oorspronkelijke zichtlijnen van het landgoed weer te herstellen, maar ik vind het eeuwig jammer.
De herten zijn tevreden De begraafplaats van de vorige bewoners die het landgoed moesten verlaten na 1945. Tja.. het waren Duitsers
In het prachtige sierhek zijn de olifant en de draak duidelijk te herkennen
De buitenkant nee daar deden ze niks aan. Dat moest vooral een kippenhok blijven. We zitten aan een hele grote gastentafel op Kasteel De Slangenburg en de gesprekken zijn al aardig op gang. Pastor Wim Al vertelt over de Abdij de Slangenburg waar alleen mannen wonen, niet veel meer, maar toch Alleen zuster Hedwig heeft op haar oude dag, na haar werkzame leven in het buitenland, een plekje gekregen in het kippenhok van de Abdij. Van binnen was het aardig opgeknapt maar de buitenkant moest vooral kippenhok blijven. Later ging ze naar een Zorgcentrum en nu woont er weer een oudere zuster die haar werk in Gaanderen heeft. Zo vertelde deze pastor over iemand die op zijn werk had gezegd dat hij een paar weken naar de Abdij de Slangenburg ging. Niemand wilde hem geloven. Jij in een klooster dat bestaat niet. Hij ging ook niet naar het klooster maar naar het Kasteel waar het heel prettig toeven is voor gasten. Alleen de kaarten die hij tijdens zijn verblijf hier verstuurde waren allemaal één met de Abdij er op. Vanmorgen heeft Wim me al bijtijds afgezet bij Dineke in Coevorden want we gaan ons uitje van 5 jaar geleden herhalen. Al keuvelend, want Dineke kan rijden en praten tegelijk, rijden we op ons gemak naar Doetinchem waar we een paar dagen logeren op Kasteel de Slangenburg, waar je als gast erg hartelijk ontvangen wordt, gezamenlijk koffie en thee drinkt en natuurlijk ook samen eet. Ik kan beter zeggen dineert want je zou je vingers er bij aflikken, zo lekker en smakelijk is alles. Hier heb je geen Herman de Blijker en consorten nodig. De recepten zijn wel het geheim van de kok want zij geeft haar recepten niet prijs. En gelijk heeft ze. Alleen jammer dat er geen internetverbinding voor de gasten is Tja
De zitkamer waar koffie en thee geschonken wordt en waar heel wat gesprekken gevoerd worden
Ik leg u even op de tafel, hoor ik Wim zeggen. Ondanks alles schiet ik in de lach. De nieuwe verbinding van de interactieve tv van KPN die net twee maanden terug geïnstalleerd is, doet het niet meer. Zo ineens! De Digitenne werkte niet meer nadat de brand in Smilde de zender heeft laten omvallen en nu hebben we internet en die interactieve tv van KPN aangelegd gekregen. Maar ja dan moet de boel wel werken. Wim pakt dus de telefoon en krijgt een dame aan de lijn. Ik nog denken moet een vrouw dit varkentje wassen? Het duurt nogal en ik denk al: dat wordt em niet. Het gesprek hoor ik maar van één kant, aan de andere kant van de lijn klinkt er een stortvloed van woorden die ik niet volgen kan natuurlijk: Wim:Hij knippert. Nog steeds geen beeld. Ja weer even de stekker erin en eruit? Ik leg u even op de tafel.... Ik zie nu twee groene bolletjes en één gele en er is één rood/oranje kabeltje. Nee er verandert niets.. Alles is nog steeds zwart. Nu is alles blauw Er staat nu: alle software wordt verwisseld. Uiteindelijk adviseert de spreekvaardige KPN-dame om een splitpen ergens uit een kastje te halen en je raadt het nooit : de tv doet het ineens weer na minstens drie kwartier helpdesk KPN. Zonet komen we thuis vanuit de Rietlanden en ontdekken dat de telefoon het niet doet. We hebben de hele dag ook geen telefoon gehad 'O o o ', zucht Wim. Hij hoeft zich morgen opnieuw niet te vervelen. De KPN ook niet. Maak je borst maar nat!
Zooo en wat zei de dokter? Wim was al eens een keer naar de huisarts geweest om naar een rare grote harde blaar aan zijn vinger te laten kijken, een raar ding. Het lijkt op een hele grote wrat, maar toch anders. Maar de huisarts in opleiding, die hem hielp, dacht dat die wel weer weg zou trekken, maar mooi niet. Nu is hij weer geweest en dit keer bij onze eigen huisarts Muilwijk. Wat e zei?.... Het wordt een operatie t vingerkootje geet dr af! Whaaaaaat!, roep ik. Ik ben geen geintjes van hem gewend. Maar dan zie ik lichtjes in die zo bekende groen/grijze ogen. Hij heeft me tuk. Dat zijn nou de mooie dingen voor een arts, had Muilwijk nog gezegd. Het blijkt een slijmbeursontsteking die dat rare ding veroorzaakt heeft en die gaat hij wegsnijden. Vanmorgen is het zover. Regelrecht vanaf de zangles gaat hij door, ik mag mee ter ondersteuning. Een artsenbezoeker komt op het laatste moment binnen en gooit nog bijna roet in het eten. We worden daarom voorzien van koffie omdat we even moeten wachten, maar dan gaat het gebeuren. Nee ik hoef niet mee naar binnen. Met een totaal verdoofde vinger komt Wim een 20 minuten later weer naar buiten en ik verbeeld me dat hij er opgelucht bij kijkt. Het is een goede reden voor hem om vanmiddag lekker rustig aan te doen. Er is een wedstrijd Scottish bowls op de tv en dat is voor mij net als wat Joan beschreef wanneer Tom naar cricket zat te kijken:For me its just like waiting until the paint is dry.
Mooi da-j dat nog kunt zeggen!, klinkt het even gevat uit haar mond. We zijn weer een dagje in Hattem. Tijdens de koffie die we in het gezellige restaurant van de Bongerd drinken wordt er door moeder flink gezongen En als de moed er uit is pomp hem dr dan maar in . en natuurlijk: Er ligt een stadje aan de IJssel. Terwijl ze eerst alle jongens met aanhang en alle kleinkinderen steeds oefende, blijft het nu bij: Ik heb vier jongens: Wim, Piet, Henry en Ben. Opnieuw is het weer inleveren. Terwijl er iets meer dan 8 jaar geleden een kamer in het Zorgcentrum ingericht werd met de eigen spulletjes van moeder van der Kolk, zijn we weer een stap verder. Er moet ruimte gemaakt. Ze komt de rolstoel bijna niet meer uit en nu staat er veel te veel in de kleine kamer. Als ze weer naar de dagopvang gaat voor het middageten is Ben ook gearriveerd. Als we afscheid nemen en zeggen: Moeder we gaan er vandoor en tot de volgende keer , is haar gevatte antwoord:Mooi a-j dàt nog kunt zeggen. En dan worden de kleine eettafel en de stoelen met vereende krachten naar beneden gebracht en ingeladen. Ook de oude rookstoel gaat er uit. Heb ie dr nog belang bie, vraagt Ben aan Wim, de stoel waor papa altied in zat? Maar wij hebben er ook geen plek voor. Niesje heeft de zuurkool al klaar en we brengen een paar gezellige uurtjes door in het oudershuis van de familie van der Kolk. Er komen vanzelf herinneringen boven van de tijd dat vader koster was van de kerk, moeder ook mee ging naar de kerkdienst met Piet want die kon je niet thuis laten. Dan ging er van alles mis. Tijdens de kerkdienst dirigeerde hijals knulletje vaak achterste voren de zingende gemeente. De muziek zat er al vroeg bij hem in. Wim deed intussen de ontbijtboel, trok de bedden recht, pakte Ben in de kinderwagen en samen met Henry en Ben ging hij naar de Koeweg waar na de kerkdienst vader en moeder van der Kolk zich met Piet bij hen voegde. Geen wonder dat Wim nog steeds zo handig is.
Even kreeg ik een flash back. Terwijl ik bij zit te komen van een bronchitis en weinig meer doe dan om het huis lopen en op de bank hangen, komt er ineens een reclame van de STER voorbij die me plompverloren op de keukenvloer van de Haar doet belanden . met een pan. .. een lege pan waar net de pudding in werd gekookt door opoe. Dat gebeurde toen nog pudding koken. En opoe kon er wat van. Die was vroeger bij een rijke familie opgeklommen van bellenmeisje tot kokkin. En wat wij, Diny en ik dus, daar zo geweldig aan vonden was het uitlikken van de pan nee niet echt likken, maar met de lepel de pan schoonschrapen. Ze liet er meestal nog een beetje extra in zitten. Ik hield vooral van dat beetje aangekoekte laagje op de bodem. Het was even of ik zelfs de vanillegeur nog kon ruiken. Ken ie-j dat ok nog?, vroeg ik Wim. Ik had liever dat vel dat r op zat, zei hij. Nee daar walgde ik weer van. Wim heeft juist een herinnering aan een speciaal gekookte pan met vanillevla. Henry, toen al een bijdehand en snel typje, wilde even kijken wat er toch zo lekker rook daar boven op die plank en trok de hele pan met hete pudding over zich heen. Tja dat blijft wel hangen. Ik heb hem ook nog nooit aan de pudding gezien, bedenk ik me. Toen onze jongens klein waren had je de Saroma, lekker makkelijk. Die hoefde je alleen maar door de melk te kloppen. Daar vond ik zelf niks aan, maar intussen hadden de yoghurt en de kant en klare vanillevla gelukkig zijn intrede gedaan. Dat werden dus vlaflipjes: je weet wel: yoghurt , een beetje limonade en dan de vla Nu voor ons tweeën is het gewone magere yoghurt met of zonder vruchtjes geworden of liever eten we helemaal niks toe, want we hebben genoeg aan een groenteschotel met kip. Maar ja als je dit weer ziet. We hebben ook al, uit pure nostalgie eens griesmeelpudding geprobeerd, waar broer Johan zo gek op was dat hij die, toen hij nog geen drie was, persoonlijk kookte, staande op een stoel voor het aanrecht met butagasstel. Misschien ligt er nog ergens een pakje pudding uit het kerstpakket van Rick.
In het Drentse Anderen, een prachtig origineel gebleven boerderijdorp zijn de laatste jaren vijf rietgedekte boerderijen afgebrand. Terwijl er al een pyromaan gepakt was ging het nog gewoon door. Dat het niet altijd een ver van mijn bed show is bewees de zaterdagavond. Kom es gauw buten kiekn, zei Wim tegen kwart voor acht. Hij kwam net uit de sauna en had al brandweer gehoord. We keken samen richting Bargeroosterveld waar ons Schoolpad begint. We zien een groot vuur met telkens een soort knal gevolgd door vuurwerk als er weer iets uit elkaar knapte. Wat dach ie, zol t Wokrestaurant in de brand staon?Daar denk je het eerst aan. Maar het was dichterbij. t Zal toch niet bie-j Drenth ..? Aan het begin van ons Schoolpad in Bargeroosterveld staan nog een stel huizen en het huis van de familie Drenth staat het dichtstbij. Het is een gezellige familie waarvan de jongens uitgevlogen zijn behalve één die met vrouw en kleine kinderen in het aangebouwde stuk woont. Er staat een grote zendmast naast het huis en jarenlang stond er een oude bus voor de deur, nu is er nog een boot. De jongens Drenth zijn gek op motoren en toen ze allemaal nog thuis woonden kwamen ze regelmatig oefenen bij ons langs de deur. Meestal deden ze dat gelukkig op de Pottendijk, een speciaal centrum voor dit soort sport. Het brandde nog lang door en toen we om 12 uur naar bed gingen kwam er nog steeds flinke rook af. Natuurlijk moest Wim tegen half 10 even kijken en fietste er naar toe langs het bos. Vader naar het ziekenhuis, hoorde hij, iedereen is er veilig uit. Een stoere waakhond werd gered door de politie en een grote motor en een paar kinderfietsjes staan buiten. De brandweer liet alles uitbranden en hield de schuur nat die vol met autobanden zat. En de oorzaak? Ze vermoeden een omgevallen schemerlampje op de bovenverdieping, want daar is de brand begonnen. Een ongeluk zit vaak in een klein hoekje.
Gistermiddag ging onze wandeling het Schoolpad af richting Drenth. Er was nog steeds veel bekijks, alles afgezet en de aanbouw dichtgetimmerd. Triest plaatje!
Hier is de zak nog gevuld met oud brood van de bakker.
Zal ik het doen?, zo lijkt Amber te denken wanneer ik het hekje van de wei open doe en haar roep. Ze ziet met een oogopslag dat ik niks in eetbaars in mn hand heb. Het is wat lastiger tegenwoordig om even een stukje brood te pakken uit de zak onder de kapschuur, want het brood voor de dieren ligt tegenwoordig op een geheime plek. We hadden al eens een rat gevangen nadat er telkens een brood uit de jute zak onder de kapschuur helemaal leeg gevreten was. Bovendien kwamen er gaten in de zak. Toen Wim dan op een avond even de zak aanraakte zag hij de rat met een lange staart met één sprong wegvluchten. Dat kun je niet hebben. Een paar rattenvallen brachten uitkomst. Rat gevangen en wij gerust. Tot er weer gaten in de zak verschenen en er hup.. bij de geringste beweging s avonds weer een rat wegvluchtte, dit keer een kleiner exemplaar, maar ook slimmer, want die liet zich niet vangen. Wel vrat ie de stukjes spek uit de val, maar ontsprong de dans. Toen probeerden we het met gif in het brood in de bewuste zak. Maar blijkbaar ruiken ze dat. Dus geen rat te vangen. Wim dacht intussen slim te zijn en verstopte de nieuwe zak met brood in de kruiwagen. Dat had ons ratje gauw gevonden. Wim meldde s avonds na zn rondje over het erf met Tessa: Noe zit die verrekte rotte dr al weer bie-j. Afgelopen zondag vertelde ik Diny over de slimme rat. Die keek eens rond, zag dat er onder de kapschuur geen afgesloten plek was voor de zak brood, en zei:Waorumme doe-j die zak niet gewoon in de kattebak van de auto? Die raad heeft Wim opgevolgd, maar als je nu bij ons rondje langs de dieren even een stukje brood mee wilt nemen, moet je wel de autosleutels bij je hebben. Anders gaat het zoals opa Bijenhof vaak zei:Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken.
Voor ieder klusje is er een outfit. Soms is het een uniform maar voor gewone klussen mag je het zelf bedenken. Toen Gerhard er indertijd van overtuigd was dat hij iets moest ondernemen om zn zakgeld aan te vullen, werd dat glazen wassen. Hij heeft er een week op geoefend, moest het voordoen en werd aangenomen om in vakanties de scholen langs te gaan met een glazenwasbedrijf zodat de kindertjes na zon vakantie de vogeltjes buiten weer konden zien vliegen. Het jaar dat hij in Lochem bij Henk en Anneke woonde en hij de MSvS in Zutpgen bezocht, had hij al gauw de hele buurt als klant. Eenmaal naar Emmen verhuisd begon hij voor zichzelf en had een aardige klantenkring in onze Mezenbuurt om de bovenramen te wassen. Hij bereidde zich er steeds zorgvuldig op voor. Hij had hiervoor een speciale zwarte bodywarmer, een pet die nonchalant een beetje scheef stond en natuurlijk had hij een pakje shag in de borstzak en een alvast gedraaide peuk zat achter zijn oor. Zo meldde hij zich vrolijk om de 6 weken bij zijn klanten en kwam er nooit vandaan zonder:Kopje koffie glazenwasser?. Er werden zelfs kroketten in de pan gegooid als hij in de buurt kwam. De lol ging er een beetje af toen hij zijn werkterrein uitbreidde naar de flats in de Bargeres en hij per fiets met ladder op de schouder langs het kanaal die kant op ging. Dat fietsen wilde nog wel maar de ladder in evenwicht houden op de zachte ondergrond bij de flats was iets anders. Nadat hij op een keer nog net het vege lijf had gered toen zijn ladder scheef zakte, viel de Bargeres af. En toen hij zich moest melden bij de Marine was het gebeurd. Mark nam het over, maar die had die uitmonstering niet en ging alleen wanneer het hem uitkwam lees: geld op was. Koffie lustte hij ook al niet en ik heb nooit iets van een bitterballetje gehoord. Wim heeft ook een werkkloffie. Een stel broeken en blouses voor het buitenwerk met ook een bodywarmer. Hij draagt daar graag een mutsje bij. Gisteren hebben we onze Finse Kota van een nieuw beschermlaagje voorzien en het mutsje deed alweer goede dienst.
De Haagjes, zoals de Princesse Noble in het oosten van ons land genoemd wordt.
Het raadsel rond de Willemientjes is opgelost. Mijn nichtje Erna weet er meer over te vertellen. Nee 't was geen verzinsel van opoe.
Erna meldt: Mijn moeder noemde de monbretia's ook "Willemientjes". Volgens mij had dat te maken met de verjaardag van koningin Wilhelmina, 31 augustus. Met koninginnefeest bloeiden de oranje bloemen en werden gebruikt voor versieringen, vooral tijdens de oorlog.
En over het Haagje:
Het Haagje heet officieel de Princesse Noble en de Notaris appel werd geselekteerd uit een zaailing van het Haagje, door een notaris uit Lunteren, dacht ik, en dat de appel daarom Notarisappel heet. Beide bomen hebben wij in onze boomgaard aangeplant en hebben flink gedragen.
Ik kreeg een reactie op de Willemientjes. Terwijl ik dacht dat het een algemene volksnaam is van de mooie oranje Montbretias had Loewiesa er nooit van gehoord en al googelend kwam ze die naam nergens tegen, alleen op mijn website. Zou het toch een verzinsel zijn van opoe Bijenhof, die als Heintje Barmentloo in Voorst opgroeide. Behalve de Willemientjes hadden ze het over de vleisbloemen die in de spoorsloot groeiden als ze Wilgenroosjes bedoelden, waarschijnlijk vanwege de kleur. Als kind wist ik niet beter dan dat die struik met knalgele bloemen in de tuin bij de Haar het Gele Gevaar heette, terwijl ik later ontdekte dat het officieel de Forsythia is. Ik wil het dan nog niet hebben over de sesiekar voor stationcar .waar mama patent op had. Op de Boomgaard was er een appelboom met heel lekkere wat slanke appeltjes die Haagjes heetten, die ik het liefst mee naar school nam als tussendoortje, maar daar begin ik langzamerhand ook aan te twijfelen. En dan was er de Notarisappel waar meestal appelmoes van gekookt werd. Vanmorgen stond er een klein stukje in het Dagblad van het Noorden over de Kiepshop. Het is een winkeltje van het Huus van de Taol waar je allerlei snipsnaorderijen, cadeautjes, kunt bestellen die met de streektaal te maken hebben. Ze melden dat die naam Kiepshop afkomstig is van de kiepkerel, een Drentse versie van een marskramer, die met zijn kiep vol handelswaar door de regio trok. De kiep of kip werd in het hele oosten van Nederland gebruikt, maar ach daar doen we maar niet kinderachtig over. Wim Harwig herinnert zich de kisjeskearl in Vorden die ook in onze familie voorkwam, de vader van bakker Willem Scholten. Deze was met Riek, een nicht van onze moeders getrouwd. Maor de Willemientjes staot dr nog mooi bie-j.
Het is wel heel zacht voor de tijd van het jaar. Bij ons staan de witte roosjes voor het huis nog in een soort nabloei. Ik hou er van om gewoon met natuurlijke materialen die ik in de tuin en daarbuiten tegenkom wat creaties te maken om binnen of buiten neer te zetten. Er is altijd wel wat te vinden, al zijn het maar wat takken. Diny bracht een bloemstukje mee van de laatste bloemen uit hun tuin en meteen kreeg ik het beeld voor ogen van de tuin zoals die op de Boomgaard was toen wij er in 1950 kwamen wonen. ooit was die aangelegd door de vader van pa die tuinman was op Huize t Medler. Het hele jaar door had je bloemen. Met een verjaardag werd altijd de stoel van de jarige versierd met verse bloemen uit de tuin. Alleen met die van Johan op 23 december en opa Bijenhofs verjaardag op 21 februari kan ik me niet herinneren hoe dat gebeurde. Een van de soorten die ik prachtig vind zijn de Willemientjes, misschien kennen jullie ze onder de naam Montbretias. Ze zijn echt mooi oranje en zijn fijner van structuur dan de crocosmias die je tegenwoordig ook ziet. Die zijn wat roder en hoger, maar volgens de boeken is het dezelfde familie. En juist deze Willemientjes verwerkte Diny in haar herfststukje. En daarom zag ik ineens die bloeiende tuin op de Boomgaard weer voor me. Toen de gazons in kwamen wilde mama dat ook en de bloementuin verdween en maakte plaats voor een gazon met border. De grasmaaier deed zijn intrede, maar het geheel haalde het niet bij de bloementuin die opa Eggink van t Medler ooit aanlegde. Joke heeft de tuin op de Boomgaard weer gedeeltelijk in ere hersteld, de buxusheggetjes zijn er weer en een brede border, ook mooi!
Terwijl Jack van Gelder met zn sport aan het eind van de zondag Wim zn aandacht vraagt, trek ik me maar even terug. Voetbal en het gemopper van Jan Mulder is het niet voor mij. De dag ging snel voorbij. Na twee maanden waarin we elkaar niet gezien hadden, overbrugden Ben en Diny de 110 km naar Emmen. Eerst waren wij op vakantie, daarna zij. We wilden nog een dag of wat naar camping de Boomgaard maar er kwam steeds iets tussen, afgelopen week het overlijden van één van de mannen van Wim zn mannenkoor Valerius. Behalve bij het koor had Wim ook met Cees te doen bij de Voedselbank. Zo gezond en zomaar doodziek. Valerius zong een paar liederen bij de afscheidsdienst, vooral Abide with me, dat aan het eind van de dienst gezongen werd, vind ik erg mooi. Aan het eind van november zullen we nog naar de Achterhoek komen om Dinie Hiddink in de Lindese Molen te horen vertellen, maar niet meer met de caravan. Die gaan we inpakken voor de winter. En opnieuw worden er plannen gemaakt. Dingen die je nog graag eens wilt doen moet je op onze leeftijd niet uitstellen. Ben hef nog wel zin um vant winter een kort reisje naor Israel te maken, zei Diny pas aan de telefoon. En ik wist meteen dat Wim daar ook wel voor zou voelen, het land van de Bijbel willen we wel eens met eigen ogen zien. Ook het Yad Vashem Museum in Jeruzalem, het officiële monument van Israël voor het herdenken van de Joodse slachtoffers van de Holocaust zullen we hierbij bezoeken. Hier staan ook de namen van opa en opoe Eggink vermeld en dat gaan we dan zien. Dat gaat dus deze winter gebeuren met zn vieren. Mooi om naar toe te leven.
Meer weten over Elly? Scroll terug op www.hettysite.nl om op weblog op het rechthoekje helemaal onderaan te klikken op de v en dan naar 1-12-2009 te gaan.
Nelson is af. Ik had een heel stel fotos per mail gekregen en degene waar hij het meest trots op stond, heb ik gebruikt om hem op doek te zetten. Nelson is een stoere hond, een Rhodesian Ridgeback. Net als het bij ons vroeger ging, waren moeder en kinderen het met elkaar eens dat er een hond moest komen. Vader had het niet op hondenharen in huis en hield de boot af. Moeder en kinderen bleven maar naar honden zoeken op plaatjes en waarschijnlijk op internet. Toen kwamen ze toch dit soort tegen. Dit moest hem kunnen zijn, kortharig ook nog. Daar vind je geen haren van papa. En zoals het meestal gaat vader ging voor de bijl. Nelson kwam, een schat van een pup. Ze hadden wel gauw door dat er een cursus nodig was voor de opvoeding. Dat bleek niet helemaal genoeg, want Nelson was een sterke krachtige hond. Als hij iets van zijn gading ontdekt.. een konijn of kat, is er geen houden aan. Er zit jacht in. Toen werd er een gentle leader met neusband aangeschaft en daarmee ging het aanzienlijk beter. Toch blijkt deze hond een aanwinst voor, wat zeg ik, een onderdeel van het gezin. Overal mag hij mee naar toe. Toen ze, helemaal blij, - Nelson op doek- kwamen ophalen, vertelde ik over Schotse collie Laska die ik in het begin na zn speelkwartier met de buurkinderen niet mee naar binnen kon krijgen. Alleen wanneer ik net deed of ik naar het bos wilde gaan, kwam ze bij me en ik liet me er dan gewoon boven op vallen. Dat werd toen een cursus gedrag en gehoorzaamheid. Daar kwam geen brokje aan te pas 25 jaar geleden. Gewoon een ruk aan de slipketting als ze niet luisterde en enorm prijzen als ze het goed deed. Nou ja wel een brokje achteraf. Wat we daar geleerd hebben konden we later bij Kim, Scott, Tessa en Queeny ook toepassen. Bij Nelson moet af en toe een stukje worst nog helpen om hem mee naar binnen te lokken, maar och er moet ook wat inzitten toch? Alleen vader kan het niet laten om toch iedere dag eventjes op te merken:Hij verhaart toch wel, onze Nelson.
In Hengelo gingen ze samen naar de scheidsrechterscursus, André en Wim. Beiden waren actief in de volleybal toen we nog in Hengelo woonden. Af en toe kwamen de mannen van hun team bij ons in de sauna. Toen het Wim niet meer naar de zin ging bij Stork vormde André de opening naar Holvrieka. Ze vingen Mark en Rick een paar dagen op voor we naar Emmen verhuisden zodat die al op hun nieuwe school konden beginnen. Op de dag dat we verhuisden naar ons nieuwe huis aan de Kuifmees bracht Friedel een grote pan macaroni. Nu zijn beide gezinnen verhuisd naar het platteland, zij in een grote verbouwde boerderij en houden een paar landgeiten en een Haflinger. Wij in een kleiner optrekje met wat schapen en een Shetlandertje in de wei. We zijn nu een generatie verder. De kleinkinderen hebben de leeftijd van onze kinderen toen. Af en toe komen we een avondje bij elkaar, samen met Willem en Hillie. Een van hun dochters was hier kind aan huis, maar dat was. Willem en Hillie bleven. Toen we ons tweede nestje pups hadden van Scott en Kim kwamen ze kijken. Nee Hillie wil gien hond, had Willem al gezegd. Hilly was altijd meer een kattenmens. Ze kwamen, bewonderden de negen mooie pups in het nest naast de open haard, nog gemaakt van de bodem van hun huwelijksbed. De avond was gezellig en voor ze weggingen werd er natuurlijk nog even naar de pups gekeken die uitgeteld bij moedertje Kim lagen. Tot ons aller verbazing hoorde ik Hillie zeggen:Willem zuuk dr maor ene uut!. Ze moest het twee keer zeggen voor we het konden geloven. Toen pakte Willem met glinsterende ogen de dikste uit het nest. Dat werd Max. Max is nu 14 jaar en is bijna aan zn eind. Maar wat hebben ze een plezier met hem gehad. Hillie ging naar de puppycursus, gedrag en gehoorzaamheid en daarna naar de cursus flyball en behendigheid. Willem zorgde voor het uitlaten s morgens en s avonds. Gisteravond zijn we met zijn zessen uit eten geweest bij Heinz en Helène in Rutenbrock. Dat houden we er in, besloot Friedel. Niemand protesteerde. De volgende keer wordt het Aalden.
De voorzitster van Passage Gewest Drenthe opent de Ontmoetingsdag in Hoogeveen. Ze heeft een soort knalrode UFO op haar hoofd wat prachtig staat bij haar verder zwarte outfit. Nóg lager?, vraagt ze wanneer een groep vrouwen vraagt om de microfoon wat lager te zetten. Dan lig ik met de boek op de lessenaar! De enige man binnen dit vrouwencollectief, koster André, moest er aan te pas komen. Samen met 12 vrouwen uit Zuidbarge ging ik mee naar Hoogeveen. Hella van der Wijst van het tv programma De Wandeling hield een lezing over haar werk en deed het op de originele manier die we van haar kennen en betrok heel wat vrouwen bij haar lezing over het thema van de dag: het Levensverhaal. Daar gaat het in haar programma De Wandeling ook steeds over. Ze is pas met een aantal BN-ers naar Japan geweest en ook daar wandelde ze met o.a Rita Verdonk, Sonja Bakker. Die zullen we in november kunnen zien. Ze heeft blijkbaar de gave om mensen op een andere manier naar hun eigen leven te laten kijken. Opvallend is wel dat Rita Verdonk na terugkeer uit Japan uit de politiek stapte. Die aflevering wil ik dus in elk geval niet missen. Ook vertelde ze dat ze van iedere gast waarmee ze wandelde een uitspraak onthoudt. Bv Muziek is voedsel voor de ziel, dat natuurlijk uit de mond van een muzikale gast kwam, ik meen Mirjam Krieg die Bergen Belsen overleefde. Zelf vertelt ze op Twitter:Vandaag lezing verzorgd bij 600(!) inspirerende vrouwen Passage Hoogeveen die niet bang waren voor goed gesprek, leuk! Hella. Iedereen was gevraagd om een hoedje op te zetten. Wij zagen dat niet zitten en waren anti. Het had een groot kabouter Plop gehalte als je om je heen keek. De leukste hoedjes waren nog die van afvalmateriaal gemaakt waren, meestal een ring van dun karton met een versiering van onder meer verpakkingsmateriaal. Toen het even pauze was kon je merken dat er 600 vrouwen in één ruimte waren. Wat een lawaai komt daaraf. Tussen de middag was er soep en broodjes en even later zorgde Marijke Kots met het typetje mevr. Van de Berg voor een ontspannen middag. Het blijkt maar weer: Lachen is gezond!
Terwijl ik op KRO/De Wandeling zocht naar die naam Mirjam Krieg, kwam ik de uitzending van vanavond tegen en moest die gewoon bekijken want Hella gaat met Hilde, de schaapherder, op pad. Hilde, voormalig kunstenaar, is op zoek naar rust en stilte en die vindt ze bij haar Schoonebekers die ze in Friesland al rondtrekkend laat grazen, een prachtige uitzending. Je kunt er natuurlijk vanavond voor gaan zitten- 19.50 op Ned 2- of.... klik je even op http://dewandeling.kro.nl/seizoenen/2011-2/afleveringen/28-10-2011/default.aspx
Het thema van de Passagedag was: het Levensverhaal. Dit was ook uitgebeeld in een schikking. Annie Daling en Willy Vos die het hadden gemaakt legden de betekenis uit. Ik heb onthouden dat die gele en rode kleuren voor de vrolijkheid op je levensweg zorgen. De schikking werd na deze dag naar het Hospice in Hoogeveen gebracht. Moeten ze wel zo'n lange tafel hebben, want op deze foto zie je pas 2/3 van het geheel.
Deze kleding is gedragen bij de musical Paulus in mei 2009, links, en bij de musical Maria in mei 2011.
De voorzitster , links, met het typetje 'Mevr. van de Berg'.
Ik kan het bijna niet geloven dat het al 7 jaar geleden is dat ik afscheid nam van het schoolleven. Samen met nog drie collegas ging ik met de FPU en werd er een feestje van gemaakt. Natuurlijk werd er gespeecht, gezongen en werden er cadeautjes uitgedeeld. Gisteren was er een bijeenkomst op het Carmelcollege, speciaal voor de oud- collegas. Het weerzien met al die oude collegas was opnieuw hartverwarmend. De directie was intussen volledig vernieuwd, de school helemaal opgepimpt, vloerbedekking in de lokalen, goede zonwering en natuurlijk op iedere verdieping studieruimtes met computers en laptops. Met enige trots werden we rondgeleid. De lokalen die vroeger zo lawaaiig waren en waar geen geld voor was om daar iets aan te doen, waren nu oases van rust. Het Carmelcollege heeft twee speerpunten. Het tweetalig onderwijs en de Sportstroom en dat heeft ze geen windeieren gelegd. Bovendien heeft het VMBO extra aandacht gekregen. De technische afdeling, de voormalige LTS waarin ik in 1985 begonnen was, had het aardig te verduren gehad en er was voor kort niet veel van over. Dat heeft nu een geweldige nieuwe start gemaakt. Er is immers gebrek aan techniek. Nu heeft die afdeling een eigen ingang en is een apart onderdeel van het Carmelcollege geworden. Na onze rondleiding konden we onder het genot van een drankje en een heerlijk buffet verder met onze memories over ons schoolverleden, lief en leed van het heden en de toekomstplannen. Gek was het er is weinig veranderd, De mannen die vroeger het hoogste woord hadden hebben het nog steeds. Toen ik naar huis ging met een zak vol groeten voor Wim had ik even het gevoel dat die 7 jaren er niet geweest waren.
En zeg nou zelf... groot, ruim, strak en alles wit past hier toch niet bij... En vraag je je af hoe je hier de voordeur binnen moet komen? Niet dus... iedereen komt door de zijdeur.
Judith was al vroeg duidelijk. Wanneer we haar vroegen wat ze voor haar verjaardag wilde hebben wist ze één ding: geen prulletjes. Meestal had ze zelf wel een goed idee wat ze graag zou willen. Dat scheelt. Het is gek het hele jaar door weet ik steeds wel iets te noemen wat ik graag zou willen, maar als iemand me dat vlak voor de komende verjaardag vraagt, weet ik niets meer te noemen. Zo heb ik in de loop van mijn leven al heel wat verzameld wat me dierbaar geworden is. Je zou het prulletjes' kunnen noemen maar voor mij zijn het cadeautjes met een herinnering. Zelfgemaakte dingen van de kinderen kan ik niet wegdoen, net zo min als de souvenirtjes en kleine persoonlijke cadeautjes die meegebracht worden. Ik hou van allerlei woonprogrammas en de tegenwoordige architecten bedenken prachtige huizen met veel ruimte maar ik zie nooit persoonlijke dingetjes. Eén groot schilderij aan een wand en thats it. De huizen ogen zo leeg en wit dat ik me er doodongelukkig in zou voelen. Een huis zonder een walk-in closet is ook al niet meer van deze tijd. Het is natuurlijk ook helemaal het tegenovergestelde van wat wij hier hebben. Pas vond ik een meeligger, Dea. Die vertelde over haar overvolle huis waar ze zich zo prettig in voelde. Hè dat deed me goed. En als ik hier iemand bij binnenkomst hoor zeggen:'Gezellig!', weet ik het weer helemaal zeker niks veranderen.
Over een VVE, een kledingkast en een 'pierige' Tessa....
Hier glimt Tessa nog. Ik wilde haar schilderen en daarom houdt Wim haar in een positie om een foto te kunnen maken.
Er is niks mis met de verwarming, zo ontvangt Rick ons vanmiddag als we even op de koffie komen. Er komt af en toe als hij aanslaat wat water onder uit en dat vangt hij op in een plastic schaal. Binnenkort wordt de boel nagekeken en dan hoort hij het wel. Hij is in zijn vakantie druk geweest met het op orde brengen van allerlei paperassen en het maken van afspraken en is daar best tevreden over. De VVE, de Vereniging Van Eigenaren van zijn appartementencomplex, is best actief en heeft meteen actie ondernomen toen hij meldde dat het bovenraam lekkage vertoonde. Rick krijgt nu een nieuw kozijn in een bovenraam op zolder. Vandaag heb ik met Rick zn kledingkast eens bekeken. Ik koop af en toe nieuwe kleren met of zonder Rick, maar de oude kleren die hij nooit meer aan heeft liggen er nog. Ik zou in die kast ook geen weg meer weten. We hebben maar eens een begin gemaakt met opruimen. Een grote plastic zak met oud spul ging buiten de container in. Thuisgekomen was Tessa blij dat we er weer een op uit gingen. Met dit weer was het een genot om ons rondje bos weer eens te doen. Tessa ziet er wat pierig uit tegenwoordig, de vacht is dof en ze kan zo zielig kijken. Queeny ziet er veel florissanter uit. Maar toch... Tessa rent als een jonge hond. Ze krijgt olijfolie en regelmatig een eitje over haar voer. Ik kan niet merken dat ze ergens pijn heeft. Nu proberen we eerst maar een wormkuur. En als dat niks uithaalt gaan we naar dokter Harrie.
