Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
23-05-2012
Auto.. vervoermiddel... of hobby...?
Wij zijn het laatste jaar niet erg gelukkig met onze autos. Eerst krijgen we
zon fikse reparatie aan onze tot dan zo trouwe C5 dat we die in gingen ruilen
omdat we diezelfde week naar Schotland zouden. Dan knapt ons de achterruit er
uit in Engeland, de laatste dag voor de afvaart in Newcastle. Tja alweer zon
paaltje hè! Er kwam bij de garage nog een duur mankement aan het licht die
meteen maar meegerepareerd is. Gelukkig hebben we een jaar garantie op deze C4
Picasso. Maar we hadden wel andere winterbanden bij deze nodig èn de
achteruitrij-waarschuwing zat hier niet op. Vandaar ook de pech met dat paaltje
dat ons een nieuwe achterruit kostte, nou ja de verzekering dan. Hij rijdt
verder uit de kunst, maar toen we vandaag de caravan ophaalden die een
onderhoudsbeurtje had gehad, vonden we die airco wel wat tam. Dat waren we beter
gewend bij de C5. Maar vanaf september vorig jaar tot nu toe hebben we
natuurlijk nog weinig airco nodig gehad. Wim ging er meteen mee naar de garage
en jawel hoor hij kwam terug en zn duim wees al naar beneden toen hij het pad
opkwam. De condensor was lek. Daardoor kon de airco niet koelen. Degene die
verstand van autos heeft weet hoe dat in elkaar zit. Woensdag wordt ie
gerepareerd en wij zijn heel blij dat het eerste jaar nog niet om
is. Misschien zijn we beter af als we net als de fam. Bijsterbosch oude
kevers of VW busjes als hobby kiezen.
Jaren geleden waren we op de caravanbeurs in Zuidlaren. Behalve de
nieuwste snufjes op gebied van caravans en tenten kon je daar ook andere handige
dingen kopen. Zo was er een firma die leuke vliegengordijnen verkocht. Je moest
de kralen nog wel zelf aanrijgen, maar dan had je een oersterke en mooie afweer
tegen die lastige vliegen. Wim was er helemaal mee in de wolken. Het was de tijd
dat neef Peter in Nederland was en af en toe een weekendje kwam. Hij heeft zich
nuttig gemaakt met de betonnen vloer en lampjes voor de kota en heeft gezellig
mee helpen rijgen tot dit pronkstuk tegen de vliegen klaar was. We hadden
gekozen voor een zonnebloemenmotief en hebben er die zomer veel plezier van
gehad. In het najaar werd het zorgvuldig opgeborgen. Het volgend voorjaar
wilden we de zonnebloemen weer snel ophangen, maar overal waar we keken geen
zonnebloemen. We hebben het huis, schuur, zoldertjes, kapschuur enz uitgekamd,
maar geen idee waar we dat ding gelaten hadden. Ie zölt em wel wegegooid
hemmn, vond Wim. Hij wist het wel zeker. Of naor de Kringloop met ander
spul. Ik wist wel zeker van niet en begon opnieuw aan de zoektocht door alle
hoeken en gaten die dit huis en erf rijk is. Maar noppes..... We hebben een
paar jaar weer van die stroken horregaas voor de deur gehad en daarna ook enkele
jaren een paar stroken vitrage. Och vooral dat laatste beviel ook goed. Tot
we bij de opruimwoede van de schuurzolder een doos tegenkwamen waar een keyboard
ingezeten had. Wim komt er trots mee aanzetten. Nee, geen keyboard maar het
vliegengordijn met de zonnebloemen komt tevoorschijn. Vanmorgen hebben we het
weer opgehangen en ja .. mooi toch..?
Gisteren gingen we voor het laatst naar de Voorhof, de kerk waar we de laatste
18 jaar regelmatig onze voetstappen achterlieten. De kerk is in de jaren 70
gebouwd en dat is te zien aan de strakke bouw die we ook in Hengelo tegenkwamen
in de Zuiderkerk. Hier in de Voorhof moet je ook nog eens een trap op als je
naar de kerkzaal wilt. Nog maar een paar weken terug zat er iemand vast in de
lift die naar boven wilde. De hele kerkdienst begon daardoor een uur later. En
toch Dit keer is het echt de laatste kerkdienst en er wordt door Jan de
Korte op een waardige wijze aandacht aan besteed. Allereerst gaat hij met de
kinderen voor die allerlaatste keer de klokken luiden door op bepaald knoppen te
drukken. Wim fluistert nog even: Zo deed ik het ook altijd, want als
zaterdagkoster heeft hij ook vaak deze klokken moeten luiden. Het is een sukses
en meteen willen de kinderen naar buiten om de klokken natuurlijk ook nog even
zièn klingelen. Er is een beamer met een overzicht van dias van de
afgelopen jaren. Wat een herkenning, want in deze kerk is veel gebeurd. Ds Jan
vraagt aan het eind om woorden die bij je opkomen en die je mee zou willen nemen
naar de Schepershof. En er wordt heel wat geroepen zoals: samen verder. Wim
fluistert weer wat:'t Is mooi geweest...'. Nee niet hardop.... Alles wordt
genoteerd en ik vermoed dat we daar volgende week mee gaan beginnen. We eindigen
met een prachtig Taizé lied: 'Jezus het licht'. Even later onder de koffie
laat Wim het zich ontvallen wat bij hem was opgekomen:'t Is mooi geweest...' en
een van onze tafelgenoten schiet in de lach. Hetzelfde was bij hem opgekomen.
Eigenlijk had ik gedacht dat het me niet zoveel zou doen om de Voorhof
achter me te laten, het is toch maar een gebouw, maar na al deze aandacht begin
ik te beseffen wat de mooie kanten waren van deze kerk en het samenzijn hier.
Maar toch het samen verder in de Schepershof zal er niet minder zijn.
De Werverhof, een van de monumentale boerderijen langs de
Werverdijk.
Soms komen op één dag verschillende herinneringen boven die
allemaal met elkaar iets hebben. Nu ik op weblog 2 met Hattem bezig ben heb ik
me verdiept in oud Hattemers waarover in een boekje: Attemer, woor lèèm ie
van? wordt geschreven Daarin staan de belevenissen van oud- Hattemers en ik
had me al wat verdiept in het leven van Albert Jan Eikelboom, de eerste
dierenarts van Hattem. Hij bleek een zoon te zijn van een welgestelde boer aan
de Werverdijk in Marle. De dikke trilogieën van Annie Oosterbroek- Dutchun
liggen al klaar en gistermiddag, rijdend over de Werverdijk, kwamen we ineens
door het dorpje Marle. Eikelbooms moeder heette van haar meisjesnaam ook van
Marle. We hadden ook net broer Bens verhalen gehoord hoe hij als jonge knul de
laatste veerman Jurriën van der Kolk vaak had geholpen met het overzetten van de
passagiers bij het Kleine Veer bij Hattem en daarom wilden we de ervaring van
een pont wel weer eens meemaken. In Wijhe is het een grotere pont, waar ook
autos op kunnen, die langs een ketting gaat. Het ging er gemoedelijk aan toe.
Een jongen kwam al varend even de vaarprijs innen: 2,60 en dat voor een auto
mèt inhoud.
We gaan verder over de Werverdijk die vanaf Hattem naar Deventer langs de
IJssel loopt, de streek waar de verhalen van Annie Oosterbroek- Dutchun zich
afspelen. Ik heb ze vroeger graag gelezen, deze streekromans, maar ik twijfel
eraan of ik ze nu nog zo waardeer. Ik kreeg er een paar, van die dikke
trilogieën en die neem ik maar mee in de caravan straks. Bovendien herinnert me
deze weg aan mijn allereerste kennismaking met Hattem. Ik was een jaar of 15 en
fietste met de fam. Aartsen plus nichtje Gerke mee om een paar dagen bij hen in
Hattem te gaan logeren en vanuit Vorden naar Hattem ging dus ook via Deventer
ook over deze Werverdijk. Nooit gedacht dat ik daar later nog eens terecht zou
komen. Wim gaat een paar keer expres wat in de berm voor een motorrijder die
er ook van geniet om over deze bochtige en vrij smalle weg te rijden. Hij weet
nog van vroeger toen hij met z'n motor de bochten nam. We nemen de veerpont
naar Wijhe. Rick vindt het geweldig. En dan zijn we een half uurtje later in
Luttenberg waar we hartelijk ontvangen worden door Ben en Riet. Want ook hier
maken we de laatste afspraken voor ons gezamenlijk avontuur richting de
Provence. De grote camper staat al voor. Zij gaan alleen een weekje eerder weg.
We zullen elkaar bij het meer van Annecy weer ontmoeten, is de bedoeling. Het
slot van ons uitje is bij Mark en Jennifer. Ze hadden Tessa bij ons buiten
gezien toen ze even langs kwamen en maar meegenomen naar Sleen. Voor we haar
weer mee kunnen nemen moeten we meeëten en dat gaat er wel in. Het toetje is
helemaal het einde: ijs met aardbeien èn slagroom. Mmmmmmm !
Ze zijn er nog gelukkig Ik had er een hard hoofd in toen we vanmorgen
wegreden. Loeder hadden we gisteren al eens bij het mezenkastje weggejaagd, net
toen ze bezig was het deurtje los te peuteren. Wat later zat ze op de schutting
te wachten op méér vogeltjes. Wanneer we een dagje weggaan zorgen we altijd
ervoor dat de katten buiten zijn, ruimte zat voor die knakkers. Maar nu in de
meitijd ? We hadden vanavond net de lammeren de fles gegeven, terwijl de
boerenzwaluwen om ons heen zweefden. Wim ging er toen eens uitgebreid voor
zitten op het terras om te zien of de aanvliegroute van de mezen nog intakt was.
En gelukkig, dat was ie .! Heel tevreden zitten we bij te komen van een heel
leuke dag. Rick ging mee vandaag. We gingen een naambord wegbrengen die voor een
verjaardag van een collega van Ben bedoeld was. Natuurlijk gaan we meteen naar
Ben en Niesje. Die zijn al weer druk in de weer voor de zomerdiensten in de
kerktent op de Leemkule. Bovendien moet er regelmatig opgepast worden op de
kleindochters. De avondvierdaagse is geweest en Isa schijnt het haar voetbalteam
erg goed te doen. We maken wat afspraken voor de paar weken dat we straks
weggaan met de caravan, want Ben en Niesje zijn sinds jaren onze vaste oppas. Ik
kreeg het gevoel dat ze wel weer aan een tijdje rust toe zijn en dat krijgen ze
hier. We eten samen en dan gaan we verder. Rick wil graag het graf van oma zien
en wij zijn benieuwd of de planten de eerste maanden overleefd hebben. Dat
hebben ze. Vanzelf komen de verhalen boven over de gezellige dingen die je kon
doen met oma.
Vin ie t erg? Ik loop met Wim
terug vanuit de wei met de lammeren en we lopen even samen langs de aardappels
die er boven staan. Ik heb ze al gedeeltelijk aangeaard, je weet wel van die
bergjes zand er tegenaan maken. Volgens Susan moeten ze er 15 cm boven staan
maar ik kon niet zolang wachten. We zien wel wat het wordt, maar zo kunnen we
met aardappels in dit gedeelte van de tuin de baas blijven over het onkruid. We
zien dan ook de woestenij aan brandnetels en ander onkruid achter het keetje dat
in deze tijd naar boven schiet. Wim zucht diep. En hierop vraag ik dus:Vin ie
et erg? Ja dus hij vindt het erg. Hij wijst verschillende wilde planten aan
die van mij mochten blijven en die de ponys ook lieten staan. Ik heb nog nooit
zoveel wilde planten tussen het gras gehad. Er zijn een paar soorten die we al
die jaren al gehad hebben en je zou zweren dat de vorige bewoners die uitgezaaid
hebben. Dat is het Robertskruid met zn kleine rose bloemetjes, de Stinkende
Gouwe, waarmee je volgens Susan iets tegen wratten kunt doen. Dan die 'hoge
witte' die je gelukkig wel heel gemakkelijk kunt uittrekken als het je teveel
wordt. En heel veel hondsdraf, Judaspenning, zowel paars als wit,
vergeetmijnietjes en pinksterbloemen. Ach dat kan er nog mee door maar die
woestenij . ?? We hebben al heel wat pannen soep en stamppotjes aan gewaagd,
maar nu is de tijd voorbij. Wim kennende wordt het eerst de
bosmaaier.
Stinkende Gouwe wordt veel medische toepassingen toegedicht
De bijna uitgebloeide witte en paarse judaspenning
Het was de dag van de bloemen van Valerius. Wim wordt er altijd wat nerveuzig van want hij herkent de verschillende soorten bloemen niet die per bestelling bij elkaar gezet moeten worden. Daarom mocht ik mee. Ik had de pech dat het regende toen ik er heen fietste. Maar eenmaal bij de Opgang gingen we met ons handeltje naar binnen. Wim sjouwen met de bakken en Tjip en ik de bestellingen bij elkaar zetten. Eigenlijk was het in een uurtje gebeurd. We gingen daarom maar snel onze eigen klanten langs om de bloemen weg te brengen. Toen was mijn aandeel klaar. De rest van de middag werd er uitgedeeld en werd het volgens mij nog erg gezellig. Tjip beheert een Gall en Gall slijterij en had een kruidenbittertje als toegift bij zich. Aansluitend was er de repetitie van Valerius en Wim kwam voldaan thuis. En ik weet zeker dat hij nu precies weet wat het verschil tussen een Bacopa en een Helichrysum is. Geraniums kende hij al wel, pot- en hang zelfs. En dan de fuchsias. Maar de rode Valeriaan en de Meisjesogen .... dat weet ik nog zonet niet. In elk geval is hiermee de kas van Valerius weer enigzins gespekt. Vandaag wordt het dus bakken vullen.... Vanmorgen liepen we, terug van de lammeren, even langs de bestelde voorraad bedoeld voor onze kinderen. Zijn die zes witte hang voor Jennifer?, vroeg Wim. Nou dat klinkt toch al echt professioneel?
Het duurt even, maar ze komt zelf aan de deur. Keltoum, op haar gemakkelijke
huisslofjes, doet open en ontvangt me hartelijk. Vorige week is ze geopereerd
aan haar teen. Het huis was toen vol met dochter, schoondochters en een paar
kleindochters. De vrouwen hadden allerlei lekkere Marokkaanse dingen gemaakt en
natuurlijk moest ik mee eten. Het leek een compleet feest met oma Keltoum die
zorgzaam met haar been op een poef met kussen was geïnstalleerd. Vandaag
loopt ze weer. Heb je nog pijnstillers, Keltoum?, vraag ik haar.
Paracetamol? Ik acht tabletten, zegt ze. Ze heeft dus nog behoorlijk pijn.
Ze laat haar gehavende teen zien die weer is gaan bloeden en nog warm aanvoelt.
Vanmiddag gaat dochter Karima opnieuw met haar naar de arts die haar geopereerd
heeft. Gisteren was het hier weer de zoete inval, want er wordt binnen een
Marokkaans gezin ook aan moederdag gedacht. Het was de hele dag eten en drinken.
Karima regelde met vaste hand de gang van zaken. Ach we drinken samen
koffie, spelen met haar jongste kleindochter en converseren zo nodig met handen
en voeten. Soms vraag ik me af of het zin heeft om te blijven komen, want alleen
is ze niet met zoveel familie in de buurt. Maar ik heb een band met haar
gekregen en dat gevoel is wederzijds denk ik. En dat is ook iets bijzonders.
Moederdag ? Das een uutvinding van de
winkeliers, vond pa vroeger. Nee.. hij deed er niet aan. Wat wij deden moesten
we zelf weten. Bij mijn weten hebben we er thuis altijd wel iets mee gedaan toen
het in de mode kwam. Het zit hem natuurlijk niet in grote cadeaus. Ik meen zelfs
dat het pas begon te spelen omdat tante Hermien op moederdag voor opoe kwam, die
met opa bij ons in woonde. Toen wijzelf kinderen hadden hoefde ik alleen maar
thee op bed, mag toch wel eens per jaar. Na onze eerste gezamenlijk wakker
worden na onze trouwdag wilde ik graag met Wim een beschuitje eten op bed, maar
hij wist me heel tactisch aan het verstand te peuteren dat het verspilde moeite
was. Hij had een gruwelijke hekel aan krummels in bedde. Nou ja eens per jaar
dan, met verjaardag of moederdag. Ik moet er tegenwoordig ook nog ziek bij zijn
voor me zoiets overkomt. Het mooiste zijn de persoonlijk gemaakte frutsels
van de kinderen die ze meestal met de juf hadden gemaakt. Ik heb nog ergens wat
verfhandjes op een wit lapje liggen, een kleihangertje met een lachebekje en een
met een figuurzaagje uitgezaagde G van Gerhard. Judith is altijd heel
creatief op gebied van verrassingen. Zo nodigde ze beide moeders eens uit op een
soort brunch en vandaag ging ze met haar moeder naar de film terwijl Gerhard bij
ons kwam buurten met een mooi boek èn bloemetje. Mark en Jennifer kwamen wat
later langs met Eva en zo was de dag alweer rond. En Rick dan Rick? Die lijkt
wat dat betreft op zn opa. Het is trouwens zijn weekend niet. Hij volgt een
strak schema. Volgende week is het weer zover, dan komt hij deze kant weer op,
eerder niet of er moet iets heel bijzonders aan de hand zijn. En als ik hem zou
vragen:'Rick kom je zondag nog... het is moederdag?' Dan zou hij ad rem
antwoorden:'Moederdag... wat is dat?'
Het aqua joggen bevalt me nog steeds erg goed. Het bewegen in het water is
fijn en na die tijd voel je je gewoon lekker los. Bovendien wordt er behalve
zwoegen ook veel gelachen en wordt er na het douchen en aankleden koffie
gedronken voor wie dat wil. Ik hoor onderdehand wel tot de vaste kern. Het is
een klein maar gezellig restaurantje bij ons geliefde Aquarenabad. Met de vaste
donderdaggroep gaan we bovendien een keer per jaar naar de Wok, lekker eten en
ontspannen. Je leert elkaar steeds beter kennen en leven met elkaar mee in lief
en leed. Dit keer schreven we gezamenlijk een kaart naar één van ons waarvan de
man ernstig ziek is. De vooruitzichten zijn slecht. Ook Ko en Jenny zijn na twee
dagen al terug van vakantie. Jenny s zus die al heel lang ziek was overleed
toch nog sneller dan gedacht. Een ander heeft een dochter met kanker die midden
in de behandelingen zit, maar de hele warme familie is rondom haar en ze blijven
positief, 28 jaar is toch het begin van je leven. Weer een heeft een kleinzoon
met een ernstige handicap. En zo blijkt dat de meesten van ons wel een mankement
of zorg hebben. De één is doof, de ander een pols die gebroken is. Maar tijdens
de koffie wordt er niet zielig over gedaan, wel meegeleefd. Dit keer doe ik
na die tijd geen rondje bij het Goed. Susan is er niet en ik ben immers pas met
Diny uitgebreid rond geweest. Wim is vanavond op pad met de mannen van
Valerius. In Westerbork gaan ze een zangdienst opluisteren met hun liederen.
Even nog een foto van deze man die nooit een pak meer aan wil. Alleen voor deze
gelegenheid gaat hij door de knieën. Waor he-j oew stropdasse?, vraag ik hem.
Ik had het kunnen weten. Hij heeft zon hekel aan iets strak om zn nek ..
natuurlijk houdt hij dat ding tot het laatste moment in zn zak.
Wat dit nu toch voor dingen zijn? Het hangt gewoon aan de kapstok en ik kan
niet bedenken waar dit voor is. Wim kennende heeft hij ergens iets voor
uitgevonden. Zo hadden we bij een van de vorige huizen op een verstopplekje in
de tuin een stuk ijzerdraad met een haak. Daarmee kon je in geval van nood- lees
sleutel vergeten en de buren niet thuis- door de brievenbus het slot van de
voordeur openen. Maar dit lijkt me weer iets anders. Maar wat ? Ja, we zijn
weer een stapje verder met het opknappen van de benedenverdieping. De grote
emmer latex, gebroken wit, is nog lang niet leeg. Nu wordt de laatste muur in de
keuken afgemaakt. D.w.z. ik haal het kastje leeg en maak het schoon, pak het
weer in, en Wim schildert. Daarna pak ik de kwast ter hand on de kleine hal te
doen. Maar eerst moet het leeg. Ik ben altijd wat jaloersig als ik mensen zie
met van die enorme hallen, maar die kunnen vast niet zoveel bergen als wij in
ons kleintje. De kapstok alleen bergt bovenop al 15 petten, vier mutsen en drie
sjaals. Dan de jassen, voor buiten en voor de dag en daaronder op een rijtje de
laarzen en klompen. Ik ben er nog niet, want in het hoekje staan de opgerolde
Nederlandse vlag, twee wandelstokken en drie paraplus. Aan de andere kant
van dat halletje hangen aan het kinderkapstokje de hondenriemen, een zaklampje
aan een touwtje en in een hoekje staat de onmisbare en verplichte brandblusser
met daarboven het sleutelkastje. Het schilderen gaat sneller dan het leegpakken,
uitzoeken en weer inpakken. De stapel petten is gereduceerd tot zes stuks.
Wanneer Wim terugkomt van de koffie bij buurvrouw Wolterdien laat ik hem deze
vreemde haken zien: Wat mot dat bie-j ons an de kapstok? O..', zegt Wim,
das niks gien bizunders, daor ku-j kippen mee vangen. Jans had dr ok zo ene.
Ie slaot ze zo um de poot en kip ik heb je..!
Straks lopen de drie fleslammeren bij deze koppel.
Wat bun ie-j
een kleine slimmerd, zei de nieuwe moeder toen ik haar alvast tegemoet
huppelde. Ik hoorde haar aankomen en het was allang tijd voor mijn melk. Ik
moest er even moeite voor doen, maar toen was ik zo onder het hekje door en
rende ik naar de melk. Ie bunt mien kleine grapjas zei ze nog, maor ik denke
dat baasje Rob dat gien goed idee vindt. Den höldt vaste niet van die
uutbrekkers. Ik vind die melk heel erg lekker en heb al gauw mn buikje vol
en ren lekker met mijn beide vriendinnetjes naar de andere kant van de wei. Dan
zijn we lekker dichtbij de tantes. Soms denk ik dat ze ons roepen, maar
misschien is dat ook wel vragen om een stukje brood als de nieuwe moeder aan
komt lopen. Even dacht ik vanmiddag dat de melk in aantocht was. Er liep een
meisje naar ons toe. Ik wrong me meteen handig onder het hekje door. Dat lieten
mijn twee vriendinnetjes niet op zich zitten. Ze zagen me rennen en wrongen zich
dwars door het gaas en sprintten ook naar haar toe. Maar ja er kwam geen melk.
Het meisje rende ineens weg en de ponys kwamen heel hard op ons af lopen wel
groot hoor, die twee. Noe is t afgelopen met oele, Geesje toch..!, hoor
ik de nieuwe moeder zeggen. We worden teruggebracht naar onze wei en er gaat een
rare bak onder het hek en een paar zware stoeptegels. Jammer . Maar dan is
er ineens allerlei drukte bij de tantes in de wei. Die kleine zwarte wordt
steeds door een tante weggejaagd. En even later zie ik een nieuw vriendinnetje
bij tante drinken. Baasje Rob komt meteen kijken O wat een knoeperd is die
kleine, wat een mooi lam. Lijkt precies op de ram.' En even later ' .Wat....?
Zijn ze dwars door het gaas ..? Ik zal wel even een extra schrikdraadje
spannen. Zo jammer, ik kwam net even dichtbij die draad en snuffelde even man
man ik schrik me te pletter . Ik ren als een speer naar de andere kant van de
wei. Nog efkes en dan geet 't hele spul bie-j mekare in, vertelt de moeder aan
mensen die staan te kijken. Helemaal mooi! Dan kunnen we met onze vriendjes
spelen Met de groeten van Geesje!
Wouter traint Cassandra..., die ook wel de danseres wordt genoemd vanwege haar sierlijke loop..
Ie mot zörgen dat ze oe
niet kats de baas wodt, was zon uitdrukking van pa vroeger. Dat sloeg vaak op
paarden, maar ook op kinderen die het hun ouders soms moeilijk konden maken.
Daar had pa weinig last van. De paarden kon hij aan en ons zeker. Hij had gevoel
voor paarden, een echte peerdekearl. Hij was soms een hele middag bezig om een
paard netjes in te vlechten wanneer die naar een premiekeuring moest. Ieder
vlechtje werd dubbelgevouwen en daar kwam een klein soort pomponnetje aan. Zijn
Jonita was een kroonmerrie en later, ik meen Vurose, een stermerrie. Dat schenen
de toppers. Behalve dat de paarden flink wat werk verrichten kregen ze ook ieder
jaar een veulen. Daarvoor moest hij op een zeker moment op de fiets met het
paard aan de halster richting Hengstenhouderij Koning. Daar hingen de fotos van
hun bekroonde hengsten aan de muur in de grote keuken. Ik ben wel mee geweest op
de fiets er achter aan 'um an te jagen'. Eenmaal bij Koning werd ik naar de
keuken gedirigeerd en tante Gerritje voorzag me intussen van een glaasje ranja,
want bij het spektakel van hengst en merrie wilden ze geen kleine pottenkijkers.
Hoe ik nu toch weer op dit stukje kom? Ben en Diny waren een dagje bij ons en
behalve lekker eten en drinken, wat Wim verzorgde, praat je weer bij. De pony's
kwamen regelmatig langs ons voorraam naar de zijtuin draven om daar het gras
kort te houden. Neef Wouter doet al af en toe met hun paard Cassandra mee aan
wedstrijden en moet daarvoor ook zijn paardje invlechten. Hij vond dat Diny dat
ook wel zou kunnen. Diny weet allang hoeveel werk dat is. En Wouter kan dat
toch völle better, was haar commentaar. Dus Wouter veel plezier op
Hemelvaartsdag! En.... zie beginregel...!
Vorden, een prachtig dorp in de Achterhoek, was deze week
niet alleen in de picture vanwege een rechtszaak in verband met de 4 mei
herdenking op de Vordense Begraafplaats waar behalve de Canadese en Engelse
gesneuvelde soldaten in eerste instantie ook een paar jonge Duitsers herdacht
zouden worden. De Stentor gaf van de week ook melding dat het Elshof tot
Parel van Vorden 2012 is gekozen. Mevr. Riek Poesse die een groot deel van haar
leven op het Elshof gewoond heeft, vertelde het aan haar nichtje Christine. Riek
Poesse gaat samen met haar broer naar de uitreiking van deze Parel op 10 mei aan
de tegenwoordige bewoners, de fam. Jansen, die de sfeer van dit prachtige oude
huis in stand heeft weten te houden. En ze vindt het geweldig. Christine gaf me
de link door van de Stentor waar het in stond en door een klik op
http://www.destentor.nl/regio/lochem/10940352/Parel-van-Vorden-naar-villa-t-Elshof.ece kunnen jullie ook even meelezen. In de Stentor is een foto van het
gerenoveerde Elshof te zien en hierbij zien jullie een afdruk van een
ansichtkaart uit ongeveer 1917 toen het Elshof net gebouwd was. Dat Parel van
Vorden refereert aan de laatste regels van het Vordens volkslied: Want
Vorden is de Parel van ons mooi Gelderland- 2 x en dat zongen wij allang
voordat Vorden officieel in 1977 tot Parel van Gelderland werd
uitgeroepen.
Het doet me ook plezier dat de Wildenborchse gemeenschap in
2009 ook de Parel van Vorden uitgereikt kreeg voor hun gezamenlijke inzet bij de
renovatie van de Kapel in de Wildenborch die zo'n belangrijke sociale functie
heeft.
Het Elshof, gerenoveerd anno 2012
Het Elshof, net gebouwd in 1917 voor de fam. Poesse
Herdenkingsdag 4 mei, Bevrijdingsdag 5 mei. Vorden was in de belangstelling
omdat ze ook aan de jonge gesneuvelde Duitse soldaten aandacht wilden besteden.
In eerste instantie zou het Vordens Mannenkoor bij hen ook een lied zingen
wanneer ze bij de Engelse en Canadese gesneuvelden vandaan zouden komen. Het
comité vond het lang genoeg geleden om ook bij deze jonge vaak tegen hun zin
soldaat geworden Duitse jongens stil te staan. Maar daar stak het grote publiek
en daardoor ook de gemeente Bronckhorst een stokje voor. Naast de SS-ers en
vergeet ook de Nederlandse NSB niet, waren er veel Duitse soldaten in Vorden
ingekwartierd die heimwee naar huis hadden. Zo ook de jonge mannen die bij ons
thuis op de Haar eieren kwamen halen. Ze noemden mij Heinche en opoe vertelde
later wel dat ze dan aan hun eigen kinderen in het verre Duitsland dachten.
Zukke jonge vaders, zei opoe dan. Die wollen ok völle lever in huus wean.
Een daad van verzet kwam van vader Hendrik Jan toen die ze eens een kalkei
meegaf i.p.v. een echt kippenei. En de poging om een paar Engelse piloten die
uit de rijdende en afremmende trein waren gesprongen proberen te helpen door
maar met oom Sjoerd, want die kon Engels, om het roggeland te roepen van :We
are friends . We are friends Het mocht niet baten. Ze kwamen er niet uit en in
het donker klopten ze bij een boerderij verderop aan. En dat waren net
NSB-ers. De officiële stoet bij de herdenking op de Vordense begraafplaats
gisteren ging niet langs de jonge Duitsers, maar door de hele volgende stoet
wel. Dan Wims vader die bonkaarten wegbracht naar gezinnen o.a. naar vrouw
van de Vegte waar veel onderduikers zaten. Hij zat op het distributiekantoor en
kon daar ongemerkt bonkaarten bemachtigen en zo heeft Wim onwetend meegeholpen
aan het in leven houden van onderduikers. Vader van der Kolk pakte Wim helemaal
in met bonkaarten achter zn kleren. Het was voorop de fiets bij vader op de
heenweg een gevuld jongetje en een mager ding op de terugweg. Zelf had vader
Gerard een verfbus aan het stuur met een dubbele bodem en ook daar werd heel wat
in vervoerd. Oom Wim de Bruin zat zelfs bij de Ondergrondse en heeft tè veel
meegemaakt , maar heeft het in tegenstelling tot veel anderen overleefd.
Behalve dat Wims vader een prima huisschilder was kon hij ook goed tekenen. Hier een doorkijkje in de Korte Kerkhofstraat in Hattem.
Het stadhuis in Hattem
Nogmaals de Korte Kerkhofstraat Vader Gerard en moeder Siet van der Kolk
Ons laatste lammetje is er en wat voor een,
een knoeperd. Vandaag werd er hard gewerkt door de jonge moeder die voor het
eerst haar lam moest krijgen. Rob had stiekem nog gehoopt op meer maar dit was
zon flinkerd dat er geen tweede bij had gekund. Het is me wel wat met die
fleslammeren. Frank zou nog even komen helpen met het voeden, maar Agnes was er
ook al. Dat was geen probleem want er waren drie bekjes te voeden. Maar toen
Agnes om 7 uur even ging kijken bij de lammeren dachten ze dat de flesjes er al
aan kwamen en ze braken gewoon uit. Ze liepen ineens bij de ponys in de wei.
Dat was minder want die houden niet van die lammeren die vlakbij ze komen. Dus
Frank gebeld om maar iets eerder te komen. En meteen kwam onze schapenman Rob.
Die overzag het probleem en gaat er morgen wat aan doen. Er wordt een extra
schrikdraadje gespannen want als ze eenmaal weten dat ze eruit kunnen is het hek
van de dam. Hij komt meteen een paar kippen brengen want ons kippenbestand was
ingekrompen tot enkel de haan. De zgn kip die er nog over was bleek een
armzalige achtergebleven haan te zijn, ziek en zo mager als een lat. Geen wonder
dat deze kip geen ei legde. Rob nam hem mee om hem uit zijn lijden te
verlossen. De dag erop zat de haan in zak en as, zo helemaal alleen. We hebben
hem maar toegesproken en beloofd dat hij weer gezelschap krijgt en hij leek al
wat vrolijker te worden. Zou hij je begrijpen?
De flinkerd
Agnes is dit weekend actief in ons Wilhelmina-keetje, door ons zo genoemd omdat onze voormalige koningin Wilhelmina zo'n keetje in het bos liet zetten bij paleis het Loo bij Apeldoorn. Zij scheen niet onverdienstelijk te schilderen. Juliana hield van toneelspelen en onze huidige koningin Beatrix is een goed beeldhoudster....
Voor het eerst gaat Frank logeren en dat gaat bij ons gebeuren. Anja komt hem
brengen met de andere jongens en zijn tasje wordt alvast in het kleine kamertje
gezet. Het is wat spannend en we hebben al flink plannen gemaakt. Er gaat
natuurlijk geschilderd worden in ons keetje, de lammetjes moeten de fles en nu
hoeft Wim niet mee maar kan Frank die kleine witte nemen, Geesje. Dat gaat
gesmeerd. Maar wat ga je verder doen? Hij vermaakt zich wel met Nintendo maar
daar kom je toch niet alleen voor. Heb je wel eens gesjoeld? , vraag ik hem.
En warempel dat hebben ze zelf ook. We halen de sjoelbak uit de schuur en Wim
maakt hem extra glad met een beetje bloem en dan gaat het los ! Dat Wim nu ook
meedoet... dat is het helemaal. Nu komt Frank los. En zo vliegt de tijd en is
het tijd om naar bed te gaan, nog even een hoofdstuk lezen in Snuf de hond en
dan gaat het licht uit en zien we morgen weer verder. En ik weet het zeker...
ook thuis gaat er straks gesjoeld worden.
Wim heeft nog niet een keer het gras hoeven maaien. De wei waar de ponys lopen is praktisch kaal en overdag lopen de beide ponys, tenminste als we thuis zijn, gewoon op het erf. Ze vreten netjes om de pinksterbloemen, narcissen en andere bolletjes heen. Krijg dat eens voor elkaar met de grasmachine. Ze worden ook handzamer, vooral wanneer ik met iets te eten naar de wei loop om de schapen een stukje brood te geven. Ze snijden me de pas af. Ikke eerst, betekent dat. Zelfs als je een paar nootjes bij je hebt willen ze mee delen. Hoe vaker je ze in de handen hebt, hoe gemakkelijker ze zich laten pakken. Binnenkort gaan ze naar Klement, de eigenaar van de ene pony die ik gemakshalve maar Sara noem. Hij weet geen naam, moet hij eerst in het boekje kijken. Hij heeft het gewoon over dat broenechie of den bonten of dat zwatjen. Amber was niet dragend geworden toen er de vorige keer dat hengstje bij was. Ze moest niks van die kleine dondersteen hebben die maar steeds achter haar aan zat. Binnenkort loopt ze met een ander hengstje in de wei. As ze noe hengstig is, hol ik eur gewoon vaste, zei onze ponyvriend vanavond toen hij even bij ons was. Ik ben benieuwd. Maar dan moet er weer gemaaid worden om het huis!
Zo wordt de dokterswoning uit de dertiger jaren nog steeds genoemd: het huis
van dokter Pouw. In de bibliotheek staan nog boeken die aan de dokterspraktijk
herinneren en dat niet alleen. Op Sleen Web wordt af en toe een bijzonder
huis onder handen genomen bij OnderDak. En dit keer het huis van Mark en
Jennifer. Jennifer kreeg bezoek van een journaliste van Sleen-Web met een
fotograaf en kon het huis waar ze met plezier wonen laten zien en vertellen wat
ze er van wist. De vorige bewoners hadden het gekocht terwijl de opengeslagen
krant van de toen al bejaarde dokter nog op tafel lag. Nu wonen Mark en Jennifer
er al weer bijna vijf jaar. Wanneer je op de fotos klikt kun je verder
klikken op prev. of next om de vorige of de volgende foto te krijgen. Vooral de
authentieke details werden vastgelegd. Mooi om te zien! Klik op http://www.sleen.net/lightbox2/indexpouw.html en je
krijgt Sleen Web en meteen al het stukje Onderdak van deze keer: het huis van
dokter Pouw.
Gisteren gingen we voor het laatst naar de Voorhof, de kerk waar we de laatste
18 jaar regelmatig onze voetstappen achterlieten. De kerk is in de jaren 70
gebouwd en dat is te zien aan de strakke bouw die we ook in Hengelo tegenkwamen
in de Zuiderkerk. Hier in de Voorhof moet je ook nog eens een trap op als je
naar de kerkzaal wilt. Nog maar een paar weken terug zat er iemand vast in de
lift die naar boven wilde. De hele kerkdienst begon daardoor een uur later. En
toch
Het Elshof anno 2012
De Poort in Hattem.
