Op de laatste excursie in de Algarve vertelde onze gids Vasco het verhaal van de haan van Portugal, eigenlijk de haan van Barcelos. Er zijn verschillende versies van maar ze komen op hetzelfde neer. Ik vertel de versie à la Vasco.
Lang geleden was een pelgrim op weg naar Santiago de Compostella. Hij was moe en hongerig toen hij in de noordelijke plaats Barcelos aankwam. Hij werd gastvrij ontvangen door een familie. Hij kreeg er een heerlijke maaltijd en een fijn bed voor een goede nachtrust. De volgende morgen was het echter heel anders. Die nacht was er kostbaar zilver gestolen van de familie en omdat hij de enige vreemdeling was werd hij gevangen genomen. Hij moest voor de rechter verschijnen en al zei hij telkens dat hij onschuldig was, het hielp hem niet en werd veroordeeld tot de dood door de strop. Terwijl hij werd weggevoerd kwam hij langs de plek waar de rechter lekker zat te eten. Een gebraden haantje stond voor hem op tafel. De pelgrim vertelde nogmaals dat hij onschuldig was, maar het hielp hem niet. Toen zei hij tot slot:’ U kunt me nu wel niet geloven maar straks als u die haan aanprikt zal de haan gaan staan en drie maal kraaien. De veroordeelde pelgrim werd weggebracht naar de dodencel en zou opgehangen worden. Op het moment dat dat gebeurde prikte de rechter de haan aan. Die stond op en kraaide drie keer. Toen hij besefte dat hij een onschuldige had berecht en stuurde hij snel iemand naar de gevangene die op dat moment zou worden opgehangen. Het was maar net op tijd. Sinds die tijd is de haan van Barcelos een typisch beeld geworden van Portugal.
Het staat voor deze drie dingen: rechtvaardigheid, geluk èn geloof.

En... zo vertelde Vasco... in Spanje hebben ze een vergelijkbaar verhaal, maar dan met kippetjes. Je snapt wel dat dat niet kan. Een kip kraait niet

12-02-2013 om 18:45 geschreven door hetty  

Met gemengde gevoelens gingen we vandaag richting gemeentehuis. Na de vorige besprekingen hadden we er weinig vertrouwen in dat het meer zou kunnen worden dan: beste meneer en mevr. Van der Kolk. Zolang de plannen voor de verdubbeling nog niet concreet worden hebben wij er geen belang bij om actie te ondernemen. Tot nu toe waren de heren juristen erg voorzichtig met hun mededelingen.
Voor we opgehaald werden hadden we nog een voorgesprekje met Ilse van Countus, die helemaal thuis is in de Ruimtelijke Ontwikkeling Ze had nog verschillende vragen voor de heren en was nog niet erg optimistisch gestemd over een andere zienswijze.
Toch bleek dat de heren met een plan kwamen. De wethouders vonden blijkbaar dat er toch in overleg met ons naar een oplossing voor ons probleem gezocht moest worden.
De eerste stap die voorgesteld werd is om ons huis door een onafhankelijke instantie, de SAOZ, te laten taxeren en wel op twee manieren: mèt en zonder woonbestemming. Zij zullen een makelaar in de buurt aanwijzen. Het blijkt dat in het Burgerlijk Wetboek 6 artikel 3 over een ‘natuurlijke verbintenis’ wordt gesproken, een verplichting zonder grondslag, wat voor gevallen zoals de onze, waarbij de planschadeprocedure verjaart is, een reden tot betaling kan zijn. We kunnen dan gewoon blijven wonen tot we weg zouden willen of tot de gemeente toch onze grond nodig heeft voor de verdubbeling en aankoop overgaat.
Wat het op gaat leveren weten we niet, maar het is een eerste stap in de procedure. Wim had nog een staartje whisky en ik een Bailey’s. We drinken er maar één op de eerste stap in de goede richting. Proost!

12-02-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Ons woonplekje dat geen woonplekje is ligt bij het kruisje.

Het is zover. Morgenmiddag zijn we uitgenodigd om op het gemeentehuis te komen voor een gesprek met een jurist van de gemeente Emmen. Hij heeft de opdracht van de wethouder gekregen om er met ons uit te komen wat betreft de verwikkelingen omtrent de plannen die er liggen maar waarvan ze nog niet weten wanneer en òf die uitgevoerd zullen gaan worden. En dan bedoelen we de verdubbeling van de weg die vlak naast ons ligt en waar al een jaar of 5 plannen voor zijn. Er zal een adviseur bij zijn om ons te ondersteunen bij dat gesprek en op aanraden van Mark hebben we onze ‘hulp in bange dagen’ uit het verleden ook om advies gevraagd. En dat kregen we. Als afzender gaf hij de bijnaam die wij hem gaven nadat hij ons bij het akkevietje dat we met de Belastingdienst hadden zo goed geholpen heeft: Het teckels- en bloedhondenleger Nederland. Hij was in die tijd een echte teckel die niet ophield als alles tegen leek te zitten. Uiteindelijk wonnen we en trok de Belastingdienst bakzeil. Op de terugweg vanuit Leeuwarden, waar we eerst samen in het café op de hoek bij het Gerechtshof een glaasje op de goede afloop dronken, vierden Wim en ik de overwinning in Donkerbroek waar je zo lekker gebakken lever kunt eten.
Laten we hopen dat we dit keer geen rechtszaak nodig hebben.

11-02-2013 om 21:15 geschreven door hetty  

11-02-2013 om 21:14 geschreven door hetty  

Wel vroeg hoor, om half 6 worden we gewekt, om half 7 staat Vasco met bus en chauffeur vóór! Faro heeft een mooi vliegveld. 'Zö'w noe maor naor de uutkleedpartij gaon', vraagt Johan als we ingecheckt hebben. Hij bedoelt de douane. Op de heenweg moesten Wim, Johan en ik nog gefouilleerd worden wegens de piepjes bij de gang door het poortje. Johan heeft een plaat in z'n arm. Mij vroegen ze of ik soms een nieuwe knie had en Wim heeft een kaartje door z'n pacemaker waardoor hij niet door een magnetisch veld mag.
Wim heeft z'n veters al los en de riem uit z'n broek. Johan begint ook al met de opmerking: 'Leg uw kleren daar maar neer, zegt de dokter. Dan leg ik die van mij er bovenop'. We hebben ons ontbijtje van het hotel al achter de kiezen en voor we het weten mogen we het vliegtuig al in. Johan en Joke genieten opnieuw van het uitzicht, nu overdag. Om 1 uur zijn we er. De temperatuur valt mee. We rijden snel richting Achterhoek en besluiten met een kop erwtensoep bij een AC restaurant in Zevenaar en een kop koffie bij Johan en Joke thuis op de Boomgaard. Boris is dolblij om ze te zien en het is wederzijds.
Wij beginnen intussen ook het hooi van de stal te ruiken en gaan verder naar Drenthe. Daar wachten Tessa en de katten. Bovendien ligt er een lekker gebakje, vast een traktatie vanwege Mark z'n verjaardag.
Intussen horen we de berichten over hagel, sneeuw en harde wind die we hier te wachten staan. Maakt niet uit. We kunnen er weer even tegen.

11-02-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Op het plein in het centrum van oud Albufeira horen we prachtige muziek. Ik koop een paar cd's die Rick misschien wel even wil kopiëren.

‘Gaan jullie niet mee?’, vragen enkele medereizigers die klaar staan om de bus in te stappen voor de excursie naar het rotsachtige westkust van de Algarve. ‘Morgen weer’, is ons antwoord ,’of overmorgen’. 'Dan mag je gaan zwemmen' is het weerwoord, heel ad rem van de oudere dame die hoewel mèt stok en in eigen tempo, alle tochtjes en bezichtigingen meemaakt.
Vandaag is de laatste dag en die brengen we met Ben en Diny door. Johan en Joke gaan via het strand en Ben speelt voor ons weer de taxichauffeur. Het blijkt voor het sportieve stel een behoorlijke klauterpartij, maar met iets meer dan een uur staan ze bij ons aan het balkon.
Een paar uur later gaan we nog even naar Albufeira. Nu kan het nog. Wim kiest voor een strandstoel bij het zwembad en Ben en Johan trekken zich terug op het strand bij Albufeira terwijl wij drieën nog een laatste poging doen om de Portugese economie te steunen. We besluiten samen op een terrasje en dan is de middag op z’n eind. We wensen Ben en Diny nog een fijne week hier en wij maken ons op voor een laatste diner. Vanavond om 10 uur kunnen we ons ontbijtpakket ophalen bij de receptie want om half 7 morgenvroeg staat de bus voor om ons naar het vliegveld in Faro te brengen.
We hebben deze week langzamerhand kennis gemaakt met verschillende medereizigers en het lijkt een groep gelijkgestemden te zijn. Heel gezellig!
Ik denk dat we dezelfde warme trui weer aantrekken die we op de heenweg droegen. Dan schrikken we niet zo wanneer we op Airport Eindhoven ons hoofd buiten de vliegtuigdeur gaan steken.

10-02-2013 om 21:21 geschreven door hetty  

Vasco heeft zijn informatie bijna helemaal doorgegeven. Nu zijn de schoorstenen aan de beurt die overal op de huizen te zien zijn. Ze hebben iets weg van een minaret en sommigen denken dat het iets uit de tijd van de moren is die hier tot de 13e eeuw nog waren. Maar Vasco denkt van niet want dan zouden ze ook in Spanje moeten voorkomen. Hij denkt dat het heeft te maken met het welvaartsniveau van een familie. Hoe groter het huis, hoe rijker, hoe meer schoorstenen. Maakt niet uit, ze zijn prachtig om te zien.
Eenmaal terug in ons hotel gaan we in een streep naar de bar bij het zwembad voor een lekkere lunch. Johan en Joke lopen even later over het strand naar Albufeira, want gisteren hè…. zag Joke nog iets moois. Even kijken of ze het nog steeds wil! Heerlijk vinden ze het… dat lopen langs de zee. Het is nog steeds prachtig weer… genieten dus!

10-02-2013 om 21:19 geschreven door hetty  

08-02-2013 om 20:02 geschreven door hetty  

De kerk van de Carmelieten.

Dan zijn we in de hoofdstad Faro waar we nu de kathedraal gaan bekijken, maar… jammer dan, er is een kerkdienst en is het voor bezichtiging gesloten. Vasco is op alles voorbereid en na de koffie gaan we naar een andere, een kerk van de Carmelieten. Het is een kerk voor iedereen en niet alleen voor de elite van de kerk. Van buiten zou je niet zeggen dat die in Barokstijl is maar binnen des te meer. Wat een goud en uitgewerkte versieringen. Er is nog een prachtig orgel te zien die haar pijpen dwars uit heeft staan, had ik nog nooit gezien. Dat schijnt alleen in Frankrijk, Spanje en Portugal voor te komen. Er is hier in een nis ook een beeld te zien van Jozef met het kind Jezus. Waarom ook niet. Die zal hem vaak genoeg gedragen hebben.

08-02-2013 om 19:53 geschreven door hetty  

De kathedraal.

Het is intussen al zaterdag, de dag van de verjaardag van Mark en Frank. Dat worden snel sms’jes sturen, want om 9 uur staat de bus weer voor om ons naar Faro en het oude vissersplaatsje Olhao te brengen. We nemen vandaag de kustweg en onderweg vertelt onze gids Vasco wat meer over de economie van de Algarve die vroeger in stand gehouden werd door de visserij en de fabrieken die de vis verwerkten en de fabrieken die de kalk uit de stenen van de streek verwerkten tot o.a. cement.
Nu zijn er van de 25 visfabrieken bij Olhao zijn er nu nog 5 over . De meeste vis wordt nu in Noord Afrika verwerkt omdat de arbeidskrachten daar goedkoper zijn. Verder zijn er nog de zoutpannen, maar het belangrijkste middel van bestaan is hier het toerisme dat in de 80-er jaren een enorme vlucht begon te nemen. Vooral Nederlanders, Britten en Duitsers zijn hier te vinden. Het is ook een heerlijk klimaat hier. Verder zien we langs de weg tuincentra en verschillende autobedrijven ook de wijn geeft een bron van inkomsten al is de wijn die iets noordelijker geproduceerd wordt van wat betere kwaliteit. De druiven hier zijn te zoet en wordt het alcoholpercentage te hoog. ‘Van een kleine fles wijn wordt je al Lazarus’, vertelt Vasco.

08-02-2013 om 19:47 geschreven door hetty  

Onder de sinaasappelboom op het plein bij de kathedraal in Faro.

Misschien heb je je afgevraagd hoe we de rest van de week in onze kamer konden als het kleine magneetsleuteltje weg is. Dat werd een reservesleuteltje met een extra 10 euro borg. De volgende dag kregen we echter een sms-je van Ben. Die had nog eens op het strand gekeken, maar daar was het zoeken naar een speld in de hooiberg. Op de terugweg ging hij even bij het winkeltje vragen waar we die dag wat inkopen hadden gedaan en Wim zijn tas op de kop had gezet op zoek naar z’n portemonnee. Toen hij over een klein rond dingetje begon, dook de winkeldame meteen op de kop in de prullenmand
. Ze had waarschijnlijk die morgen bij het aanvegen van haar shopje een raar dingetje gezien. En jawel hoor… het bewuste sleuteltje was terug.

08-02-2013 om 11:54 geschreven door hetty  

Met de stoelen van balkon en die van onze kamer wordt de kamer van Johan en Joke ingericht voor het samenzijn met Ben en Diny. Het winkeltje beneden zorgt voor een hapje en een drankje en het is samen ouderwets gezellig. Zo gezellig dat Diny terug mocht rijden!
Vandaag bracht Ben ons naar de oude binnenstad, in twee etappes. Wim en Johan lopen alvast een eind die kant op en net voor Bens auto stapt Johan zo het zebrapad op met een big smile. Vol in de remmen natuurlijk., maar hij stapte natuurlijk op tijd terug. Precies op de plek waar Ben ons brengt ontdekken we al een shopje met veel afgeprijsde kleding en schoenen. Als een haas schieten we er in. Joke scoort een prachtige broek. Als Johan en Wim zijn gearriveerd gaat het verder richting oud- Albufeira. Het is een soort kommetje waarbij in het midden een gezellig plein is. Ik moet zeggen dat Johan en Wim ons helemaal los hebben gelaten. Zonder enig commentaar kunnen we winkelen wat we maar willen. Natuurlijk is er wel op tijd een cappuccino en een lunch. Het weer is prachtig en de winkels leuk. Diny ontdekt een tas, maar die moet goedkoper vinden we. Johan probeert al z’n kwaliteiten om af te dingen, maar nee… :’ The boss isn’t there, so I cannot do that’. Jammer dan, het gaat niet door. Het is bijzonder om op 1 februari in de zon te lopen alsof het juni is. Er komt een stel van ons hotel aan dat zegt dat de wandeling vanaf het hotel gewoon over het strand prima te doen is. Dat laat Wim zich geen twee keer zeggen. Het is, vooral voor mij, ploegen door het mulle zand. Diny heeft de sandalen al gauw uit en Joke laat zich verrassen door de opkomende water en houdt er een paar natte voeten aan over. Ach… zo beleef je nog eens wat.
Even later arriveert Ben bij ons hotel en zitten we gezellig na te praten bij het zwembad…. waar de bar is.

08-02-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

07-02-2013 om 21:11 geschreven door hetty  

07-02-2013 om 21:05 geschreven door hetty  

Daar krijgen we geen spijt van. Johan komt de kamer uit en meldt al:’ Ik waog et ‘r maor op’. Hij heeft voor het eerst de korte broek aan. Vanmorgen om 10 uur is OAD Anneke present. Paolo en zijn collega staan klaar met de jeeps en daar gaat het. Op naar Faro. Daar ligt de boot op ons te wachten en er volgt een prachtige boottocht door de lagunes, een bijzonder natuurgebied met ontelbare vogels. Gids Marcio weet er alles van. De ooievaars die we hier ook zien lijken groter dan die bij ons te vinden zijn. Op het onbewoond eiland aan het eind maken we een korte wandeling. Joke neemt een lading schelpen mee. Dat wordt nog wat als dat met de verzamelde stenen mee terug moet. Eenmaal terug in Faro hebben we tijd voor de lunch en even later staan de jeeps weer klaar voor de safari naar het achterland. Eenmaal op weg naar de hoogste berg stopt onze chauffeur. Hij kijkt onderzoekend naar een smal hobbelig pad. Zou dit em zijn, lijkt hij zich af te vragen. Dan volgt een vreselijke rit hobbelend en stuiterend over iets wat je geen weg meer kunt noemen. Het blijkt een toneelspel van de chauffeurs. Schijnbaar nonchalant sturen ze de jeeps de hoogte in. Wij schijnen behoorlijk gegild te hebben. Ze zeggen zelfs dat ik de ergste was!! Onvoorstelbaar… de chauffeur vermaakte zich kostelijk… het loeder.
Maar het loon na alle doorgestane angsten is er naar. Een prachtig uitzicht bij een paar ruïnes van een oliemolen en een graanmolen. Daarna vervolgen Paolo en collega de route al grinnikend en bezoeken we nog een grote farm in het binnenland, 1200 ha groot. Ze bestaan van schapen, olijven, vijgen, pompoenen en allerlei producten die ervan gemaakt worden. Er wordt zelfs van vijgen een sterk drankje gedestilleerd, wat natuurlijk ook geproefd moet worden. Al met al een bijzondere dag!
En morgen gaan we weer op pad, een halve dag excursie die al bij het programma van de OAD ingepland is.

06-02-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Jullie hoeven geen medelijden met ons te hebben. We hebben een leven als god in Portugal. Tot nu toe zijn we erg onder de indruk van de omgeving, het klimaat en de vriendelijke mensen. In het resort waar Ben en Diny zich genesteld hebben stikt het van de Nederlanders èn Engelsen. Ze kunnen zo via een trap- wel een hele lange- naar het strand en terug. Wijzelf hebben vanuit onze kamer uitzicht op het zwembad en de zee. Prachtig!
Natuurlijk stak er een probleempje de kop op als je een dagje op pad bent en Wim hesje in, hesje uit doet. Toen Ben ons bij het hotel weer afzette na een middag bij Ben en Diny was hij zijn magneet sleuteltje van de kamer kwijt. Twee keer alle zakken nagezocht, ik ook nog weer eens, maar nee die bleef weg. In de kamer laten liggen misschien? Met de piccolo van het hotel kijken. Ook niet. Ben gebeld… ook daar niet. In het winkeltje daar misschien? Daar heeft hij ook nog de rugzak in en uitgepakt op zoek naar de portemonnee. Ben gaat vandaag kijken. Wij hebben intussen al een ander, 10 euro… dat wel!
Vandaag wordt het dus een excursie naar de Lagunes bij Faro en een Safari tochtje het binnenland in.

05-02-2013 om 20:31 geschreven door hetty  

Na alle consternatie van riemen af, controles, jassen uit, enz. zie ik Johan kijken naar de opvolgers bij de controle. Hij schiet in de lach als hij een man de broek zo'n beetje tussen de knieën ziet zakken.
We zijn intussen de reisdrukte te boven, hebben lekker geslapen en na een uitstekend ontbijt krijgen we de uitleg van Anneke van de OAD. Er blijkt hier genoeg te zien en te beleven, ook in de wintertijd. Onze plannen zijn voor morgen al klaar. Het wordt een gecombineerde safari/ boottoer rondom Faro. We hebben er zin in.
Johan belt Ben dat we klaar zijn. Die zit meteen in de auto om ons op te halen... Dan zoenen we onze overwinteraars. Erg leuk en gezellig om zo een dagje bij elkaar te zijn. We wandelen lekker naar beneden naar het strand, eten broodjes en drinken een portje en een pilsje voor de mannen. Het is wonderlijk om zo midden in de winter in de stralende Portugese zon te zijn en allerlei mensen in zwembroek te zien zonnen. Nee.. zover gaan we niet maar wel zoeken we het strand weer op om nog even in de namiddag wat zon te pakken.

05-02-2013 om 20:22 geschreven door hetty  

05-02-2013 om 20:16 geschreven door hetty  

Opa Bijenhof is 87 jaar geworden, een gezegende leeftijd. Iedereen was het daarover eens!
Tante Riek ondersteunde mama de laatste tijd bij het verzorgen en oppassen van opa. Het uitgebreid wassen van opa kon mama niet. Dat deed pa. Hij ging met een teiltje warm water en een handdoek naar opa’s kamer, trok een ernstig gezicht, kuchte een keer en waste hem met liefde. Later kwam geloof ik de wijkverpleegster.
Toen opa overleden was kwamen broer en zussen bij elkaar om over de schamele overgebleven bezittingen van opa te praten Veel te verdelen was er niet meer, een paar persoonlijke dingetjes…het hoefijzer, het prentje met ‘My times are in Your hand’ en wat foto’s. Het enige bezit van, ook nog beperkte, waarde was het kabinet. Het had altijd op “De Haar” en later in opa’s kamer op ‘De Boomgaard’ gestaan. Tante Hermien toonde grote interesse in het kammenet van heur vader. Ook tante Riek streek liefdevol over het onderstuk van het kabinet en zei: ”Ik zol d’r wel een dressoir van willen laoten maken”.
En mama zei: ”Dat kammenet steet hier goed, hef hier altied estaon!” Daar was tante Hermien het niet mee eens: ”Ik heb d’r wel gien plaatse veur, maor bi’j Janneke zol e ok heel goed staon!” De zussen kibbelen op een gemoedelijke manier nog wat door. Oom Wim hoeft hem helemaal niet: “Dat olde ding!”
Tante Hermien heeft haar kruit nog niet helemaal verschoten en zegt uiteindelijk: ”Eigenlijk heurt e bi’j een Bieënhof te staon…bi’j jullie Gert.” Oom Wim maakt meteen korte metten met de woorden: “As e naor Gert geet………den maakt ‘r gelieke brandholt van...... Mor ik vind dat Coba d’r recht op hef. Die hef ze beide an ’t ende ebrach!” En zo gebeurde het!
Het kammenet van opoe en opa bleef staan.

27-01-2013 om 13:27 geschreven door hetty  

Het is altijd een gezellig halfuurtje na het aquajoggen in het Aquarena zwembad. Dan is er bij de koffie tijd voor lief en leed en komen er verhalen boven water.... uit het leven gegrepen. Eén van ons is een echte Brabantse en dat kun je horen. Ze vertelt met verve over de oude boerderij van haar opa en oma waar twee ongetrouwde ooms bleven wonen na de dood van hun ouders. Toen die dan uiteindelijk besloten om naar het bejaardenhuis te vertrekken kreeg iedereen die langs kwam iets uit hun huis mee en dat waren vaak mooie antieke dingen. De oude kandelaars die zij graag had gehad waren al verdwenen maar ze hadden nog een oude groen uitgeslagen koperen ketel voor haar… zonder deksel.. dat wel. Wij zeiden al: ’Ga er mee naar Tussen kunst en kitsch, dan zullen ze wel zeggen: ’Als u nou dat dekseltje er nog bij had gehad was zo’n oude ketel misschien wel 1500 euro waard.’ Ik kon het niet laten en vertelde over de verdeling van opa Bijenhofs nalatenschap die voornamelijk bestond uit een oud kabinet waar toen even over gediscussieerd moest worden. Ze kwamen niet weer bij. ‘Wat is dat toch voor taal die jij spreekt, je bent niet van hier, dat hoor ik wel’, zei een van mijn medezwemsters. Want natuurlijk bootste ik de stemmen van ooms en tantes na zoals ik ze indertijd van mama hoorde. In Emmen woont veel import, vanuit het hele land kwamen ze deze kant op, meestal vanwege het werk. De werkgelegenheid is nu niet meer wat het geweest is, maar huizen zijn er genoeg en er wordt nog steeds bijgebouwd.

26-01-2013 om 19:45 geschreven door hetty