Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
29-12-2008
Leidens ontzet
Leidens ontzet! Inderdaad... voor jongens van 10-14 een aardig boek, zeker voor die tijd. De illustraties zijn van Willem Hardenberg. Na zoeken vind ik op internet ook nog het Beleg van Alkmaar van deze P.Visser, een 2e druk uit 1911 evenals Heemskerck op Nova Zembla. Hierin staat zelfs nog voorin geschreven: Voor je vlijtig werken Jongen van je Moeder. Waarschijnlijk is Leidens ontzet ook uit die tijd of nog eerder.
Het is weer ouderwets gezellig met Ben en Niesje. Samen gaan we naar Mark en Jennifer. Ze hadden hun huis alleen in het begin van het jaar gezien en nu zien ze het terwijl het bijna klaar is. Ze mogen gerust trots zijn op hun huis zoals het geworden is. Alle mooie originele dingen zijn bewaard, maar het huis is in de loop van het jaar prachtig opgeknapt. Het allermooiste van het huis vind ik nog steeds de bibliotheek met dat laddertje om ook bij de bovenste boeken te komen. Er zijn nog heel wat boeken bij van de oude dokter Pauw. Medische boeken, maar bv ook een oud jongensboek uit de tijd dat er eindelijk aandacht aan jeugdboeken besteed ging worden: Leidens Ontzet. Het is nog geschreven in de oude spelling en het hoort bij de jongensboeken van 10- 14 jaar. Ik schat het boek uit de jaren 20 van de vorige eeuw, maar kan best ouder zijn. Ben en Niesje blijven hier lekker slapen en we gaan maar eens Emmen in. Wim laat ons er aan het begin van Emmen uit. Dan missen wij het eerste rondje tenminste, zegt hij. Een uurtje later vinden wij onze twee mannen terug in het overdekte gedeelte op een bankje. Daar zitten vaak de mannen die wachten tot hun vrouwen uitgewinkeld zijn. Het tweede rondje gaan ze met ons mee. De ANWB krijgt nog een aardige klant aan ons. Ben krijgt een nieuw vest met overhemd en wij zien een paar mooie winterpetten voor Rick. Tot slot komen we vanzelf bij Mickey terecht voor chocolademelk en een broodje. Nu is alles weer bij het oude. Ben en Nies zijn weer naar huis en Rick gaat vandaag naar Berend. We gaan ons maar eens voorbereiden op het bedenken wat er morgen allemaal mee moet naar de expositie in de bibliotheek in Emmer Compas. Welke schilderijen passen daar? Ze moeten ook nog goed uitkomen op de wanden. Er is gelukkig - behalve Wim- nog een actieve meneer die helpt met ophangen.
Nou ik ga hoor. Ik kijk om en zie Rick klaar staan bij de deur om naar huis te gaan. Dat wordt nu 8 km fietsen door de kou. Hij heeft zn jas goed dicht en zn nieuwe pet op, maar zn oren steken daar wel erg bloot onder vandaan.En....hij heeft gauw last van oorontsteking. Zo kun je die vrieskou niet in, roep ik. Alles kan, doet hij mopperig terug. Het is de eerste keer dat het toch wel erg koud is en dat blijft volgens de berichten zo. Ik begin van alles aan te slepen een bivakmts, een witte van mij, een band om over de oren te dragen, oranje. Geen denken aan dat Rick zich hierin vertoont. Hij blijft een poosje buiten bij de fiets die al in startstand staat. Zo heb je zondag een oorontsteking, begin ik opnieuw de aanval, "én kun je niet naar Berend." Ik geef het op. Wim begint zich er ook al mee te bemoeien . Ben en Niesje kijken het aan.Die kennen Rick ook wel een beetje. Dan komt Wim met zn Finse berenmuts, zoals we die steeds noemen, aanzetten. Ooit bracht hij die mee toen hij met Wagenborg op Finland voer. We horen even niets maar dan .! Warempel, even later staat Rick voor ons met bontmuts en al. Maak nu dan ook maar een foto, stelt hij voor. Dan kun je die op je site zetten Zo is alles weer opgelost. Gek dat je als moeder je toch met van alles blijft bemoeien. Of ben ik de enige? Zal ik niet meer doen, Rick!
En het werd een heel ontspannen kerstmiddag en avond bij Mark en Jennifer. De nieuwe keuken is ingewijd. De grote tafel maakte er een gezellige leefplek van. Drie honden maakten het eerste half uur huis en tuin onveilig. Wij hadden Tessa meegenomen en Siva kwam met Gerhard en Judith mee. Eindelijk was de rust weergekeerd. We hebben gegeten, gepraat, in het donker gewandeld door oud-Sleen, naar muziek geluisterd, spelletjes gedaan een fijne dag. Judith heeft met Jennifer hun eigen verbouwing al doorgepraat. Gerhard is echter tevreden met hun huis zoals het is. Ik ben benieuwd. Gezamenlijk werd er stap voor stap aan het eten gewerkt en toen opgepeuzeld. Jennifer had alles goed voorbereid.
De eerste keer dat we bij de net op zichzelf wonende Gerhard op bezoek gingen zal ik nooit vergeten. Hij woonde niet ver bij ons vandaan aan het Vinkenveld en was jarig. Iedereen was er, Judiths ouders en zelfs opa en tante Gerritje. Toen we eindelijk maar weer eens op huis aan gingen waren we nog geen 20 meter weg of er ging een groot gejuich op in huize GW van der Kolk. Hij had zn eerste verjaardag in eigen huis met glans overleefd.
Nee niemand hoeft me op te halen, meldde Rick. Hij kwam op de fiets en ontdekte de kortste weg over Diphoorn. Het was nu nog goed te doen, maar volgens de berichten komt de elfstedentocht-winter er aan. We zullen zien . Morgen komen Ben en Niesje. Die hebben vandaag alle kinderen over de vloer gehad met waarschijnlijk alle 7 kleindochters . van 0 t/m 6 jaar.
Kerst 2008. We wensen jullie allemaal goede dagen! Een beetje dubbel is het wanneer je dat zo neerschrijft. Ogenblikkelijk denk ik aan diegenen die voor de eerste keer zonder hun geliefde partner, vader, moeder, opa of oma deze kerst gaan vieren. Soms besef je niet altijd hoe gelukkig je bent, maar wanneer het even anders gaat weet je het weer. Tante Gerritje schreef in het familieboek dat samengesteld is bij ons 25-jarig huwelijk: [i]In ieders laeven bunt hoogte- en dieptepunten, dat zal ok bi-j oele zo waen, Maor deur 't ene zie'j 't andere.[/i] Gisteravond waren we dan met onze voltallige familie bij de Kerstnachtdienst. De kinderen vonden het geloof ik wel bijzonder, vooral toen we na de overdenking kaarsjes aan mochten steken voor degene die het moeilijk hebben of waar we op dat moment aan moesten denken. Ogenblikkelijk wilde Eva ook naar voren. Ze moest even nadenken voor wie ze dat ging doen. Toen wist ze iemand! Ze nam geen genoegen met het aansteken van haar kaarsje aan een ander. Nee... net als de dominee ging zij die aan de grote paaskaars aansteken. Robin wist ook iemand en Gerhard ging met hem naar voren. Zelf schoten me natuurlijk Jannie en Sanny met hun familie te binnen die beiden dit jaar alleen verder moeten. En dacht ik aan Anja wiens moeder pas heel onverwacht overleed. Toen ik Wim vroeg waar hij aan dacht was het z'n vader Gerard en Willem Seldenthuis. De laatste ligt na een zware longoperatie in het UMCG in Groningen. Al met al was het een bijzondere avond. Vanmorgen stond 1e Kerst dag behalve de Geboorte van Christus in het teken van het afscheid van het Voorhofkoor. Ze zongen prachtig, maar de dirigent vertrekt en er zijn niet genoeg tenoren meer... De schikking was nu ook helemaal klaar voor kerst. In al z'n eenvoud stond de kaars met het Licht centraal met de stenen ( gemeente) er om heen Straks gaan we naar Sleen naar Mark en Jennifer. We nemen allemaal wat mee zodat het voor iedereen een ontspannen 1e kerstdag gaat worden.
Ik heb geen idee hoe het komt, maar er is één winkel waar ik het Spaans benauwd krijg. De C1000 in Angelslo. Toen de Edah jammer genoeg dicht ging in Angelslo ging ik toch eens rondkijken. De C1000 zou een alternatief zijn. Alleen de paden zijn zo smal. Alles staat kriskras opgesteld, je kunt vooral in het begin niks vinden. Wanneer je wat vraagt wijzen ze in de verte waar het product te vinden moet zijn of ze sturen je een andere vakkenvuller die het ook niet weet. Gisteren was de maat vol. Het was natuurlijk erg druk en ik kreeg het gevoel van: Ik moet hier gewoon weg en ik kom er niet weer. De rest van de groente haalden we bij de Turkse winkel en vandaag zijn we naar de Lidl geweest. Wim zweert bij Albert Heyn ook goed. Onze krans hangt er weer boven de eettafel, nu met zilveren ballen en witte kaarsen. Hij is zo mooi dat ik verder niets aan versiering nodig heb. Buiten heb ik wat stronken van Mark en Jennifers gesloopte klimop op de tuintafel gelegd en een paar takjes hulst met besjes die hier dichtbij groeit. Puur natuur! Gisteravond bleef Rick eten. Wim was met Valerius op stap en ik zeg zo:Ga maar op papas plekje zitten. Dan kun je mooi het hert buiten zien dat Jans een paar jaar geleden gemaakt heeft. Ik ga op mn eigen plek zitten, zei Rick, dan valt er tenminste geen kaarsvet in mn bord. Rick is goed te pas. Berend heeft hem gebeld en zondag gaat hij naar Appeledorn zoals hij het noemt. José moet nog een paar dagen werken, maar Berend heeft vrij. Hij heeft er echt zin in. Hij heeft besloten dat hij vanavond gewoon meegaat naar de Kerstnachtdienst in de Rietlanden. De rest gaat ook en dan wil hij niet achterblijven. Dit gaat voor hem vast een mooie Kerstvakantie worden!
23 december Vandaag is broer Johan jarig. We hebben vorige week zn verjaardag al een beetje in t voren gevierd, want vandaag is Wim met Valerius naar Veendam om een kerstconcert te geven. Bijna Kerst! 55 jaar geleden werden we s morgens bij tante Hermien en oom Sjoerd wakker. Ik sliep samen met nichtje Gerke vlak bij de gang waar de telefoon hing. Ik hoor nog de stem van Tante Hermien: Een jonge zoon? 10 pond en een ons? En hoe is het met Coba", alles in één adem. Dat was pa vanuit het ziekenhuis in Zutphen waar mama op het laatste moment toch naar toe was gebracht. Toen wisten we nog niet dat ze een erge bloeding zou krijgen en dat het een dubbeltje op zn kant zou worden of ze het halen zou. Mama kon dat later heel beeldend en vol emotie over vertellen. Wat dat betreft leek ze op Tante Hermien. Die kon er ook wat van. Ze had maar 10% bloed meer en kreeg meteen bloedtransfusie. Ze redde het gelukkig! Toen wat later de man van de ziektekostenverzekering aan haar bed kwam vragen of de bevalling langs normale weg had plaatsgevonden bleek dat ze de hele ziekenhuisopname zelf zouden moeten betalen. Maar dan kende hij mama nog niet. Die heeft deze meneer vol emotie en tranen (van woede denk ik) uit de doeken gedaan dat ze er bijna niet meer geweest was. Tja en toen betaalde de verzekering toch! Johan werd vertroeteld door veel vrouwen. Behalve mama was er ook opoe en niet te vergeten Riek Antink. Wij waren ondertussen ook 8 en 10 jaar oud en zon baby er bij was alleen maar leuk. Op Henk hadden we al kunnen oefenen. Johan liet zich graag verwennen. Hij was een ideale baby. Toen mama opnieuw opgenomen moest worden voor een borstontsteking ging Johan aan de pap: Molenaars Kindermeel. Opoe nam de honneurs waar. Toen mama weer thuis kwam was hij aanzienlijk dikker. De extra dikte ging er af toen hij ging lopen. Ondanks dat liep hij al binnen het jaar.
Ik ben weer boven Jan. Het griepje, of wat het geweest is, is weer weg. De dip die er bij hoort is ook helemaal verdwenen en ik heb overal weer zin in. Daarom tracteer ik jullie op de spookrit van Gerrit!
Spookrit
Ik ga vandaag een Burton bouwen Het is vanavond volle maan. Een hete gloed komt in zijn ogen En zachtjes slaat de motor aan.
Er vaart een trilling door zijn flanken, Hij kwispelt als ik in hem zit. Dit is het juiste uur voor spoken En voor een wilde, wilde rit.
Als ik mag kiezen ... ga ik voor de bovenste, de rode van Ben Onderstal uit Steenderen! Dit is overigens geen Burton, maar naar mijn bescheiden mening wel vergelijkbaar! En... je weet het hè? Wie geinteresseerd is in het fenomeen Burton of wie er misschien ooit één zelf wil bouwen moet beslist naar de lezing van Gerrit komen op zondag 1 februari. Die houdt hij in het cultureel centrum de Gruitpoort in Doetinchem. Eén keer in de maand wordt daar over iemands passie een middag georganiseerd. Dit keer dus "De passie van .... Gerrit": het bouwen van een Burton.
Wanneer je op de titel hierboven klikt krijg je meer informatie over activiteiten van De Gruitpoort en binnenkort dus ook over de Passie van.... Gerrit Dales.
Ik ben weer boven Jan. Het griepje, of wat het geweest is, is weer weg. De dip die er bij hoort is ook helemaal verdwenen en ik heb overal weer zin in. Daarom tracteer ik jullie op de spookrit van Gerrit!
[b][i]Spookrit
Ik ga vandaag een Burton bouwen Het is vanavond volle maan. Een hete gloed komt in zijn ogen En zachtjes slaat de motor aan.
Er vaart een trilling door zijn flanken, Hij kwispelt als ik in hem zit. Dit is het juiste uur voor spoken En voor een wilde, wilde rit.[/i]
Als ik mag kiezen ... ga ik voor de bovenste, de rode van Ben Onderstal uit Steenderen! Dit is overigens geen Burton, maar naar mijn bescheiden mening wel vergelijkbaar! En... je weet het hè? Wie geinteresseerd is in het fenomeen Burton of wie er misschien ooit één zelf wil bouwen moet beslist naar de lezing van Gerrit komen op zondag 1 februari. Die houdt hij in het cultureel centrum de Gruitpoort in Doetinchem. Eén keer in de maand wordt daar over iemands passie een middag georganiseerd. Dit keer dus "[i]De passie van .... Gerrit[/i]": het bouwen van een Burton.
Wanneer je op de titel hierboven klikt krijg je meer informatie over activiteiten van De Gruitpoort en binnenkort dus ook over de Passie van.... [i] Gerrit Dales[/i].[/b]
Over de engel en Maria en een klein (b)engeltje....
Even denk ik de 21e wat was er dan ook al weer? O de winter is begonnen. Ik ben nog wat duf. De griep heeft zij het voorzichtig toegeslagen. Ik hoor het José, die naast me zat, nog zeggen op Bens verjaardag:Ik heb hoofdpijn. Toch functioneerde ze wel. Ze kaatste Wouter zelfs de bal nog terug toen die Sascha voorzei: Wil Sascha in bad. Jaaaa.... zei die enthousiast. Vader Berend is nl een enthousiaste fan van het MILIEU en wordt er zuinig met water omgesprongen. Daar had José nou net s avonds geen zin meer in. Dus antwoordde ze gevat:Sascha met Wouter in bad? Jaaaaa Wouter in bad ., reageerde het kleine ding. Daar had Wouter niet van terug. Met moeite kon Sascha op andere gedachten gebracht worden. Nu heb ik diezelfde hoofdpijn en heb al een paar uur geslapen. Gisteren hebben we de Liturgische adventschikking aangepast. Rondom de kring van de blauwe viooltjes verzamelen zich steeds meer mensen die zich aansluiten bij de Adventsverwachting: de stenen met de namen van de gemeenteleden. In het midden werd de avondmaalsbeker met bijbeltje vervangen door twee ringen, die nu staan voor de engel en Maria. Ringen beelden hier een band van vertrouwen uit, ondanks de schrik van de ontmoeting. De ring van Maria is gevuld met een spiegel, omdat wij ons ook mogen spiegelen in het vertrouwen van Maria, vertrouwen op wat komt. Vanmorgen ging Wim dus alleen naar de kerk, nu gewapend met het fototoestel. Zo krijgen jullie ook eens een beeld van wat ik vertel. Het visuele aspect is ook belangrijk! Toch?
Wiens interesse is gewekt voor de milieubesparende maatregelen van Berend klikt even op http://www.herbergpv.nl en komt op de site van Berend.... kunnen we nog wat van leren!
Thuis gekomen bedacht ik dat niet alleen Berend, maar ook Jaap een eigen website heeft waar hij de hoogtepunten van z'n leven met Mirjam en teckel Franck op ludieke wijze weergeeft. Ik ben een poosje bezig geweest en heb de video bekeken van het tweede examen van Franck. Mirjam had het dit keer vastgelegd. Het is de moeite waard om eens te bekijken. Wanneer je hier op http://www.wagenvoort.net/blog klikt kom je op de site van Wagenvoorts Wondere Wereld. Onder de rubriek Franck vind je o.a. de video. Veel plezier!
Zwager Ben was ècht jarig. Ook al was het op een door de weekse dag alle drie jongens waren er. Zelfs Jaap en Mirjam uit De Meern waren zo vanuit hun werk doorgereden mèt teckel Franck. Berend en José waren er al met Sascha. En even later was Wouter er ook. Bens broer en zus waren die middag al geweest en verder was het s avonds een Eggink aangelegenheid. Die teckel Franck is een zééér goed getrainde hond. Wanneer Jaap wat zegt kijkt hij bijna in aanbidding omhoog naar zn baas. Maar wanneer Mirjam hem op schoot heeft- dat kan met teckels- moet je niet in de buurt komen want dan wordt ie waaks. Mirjam bracht hem daarom maar naar de andere twee in de bijkeuken. Josca en Jippe kunnen goed met elkaar overweg en ook Franckie sluit zich daar zonder moeite bij aan. We zijn lekker blijven slapen. Zo kunnen we meteen Josca nog eens uitgebreid bewonderen die hier vanaf Pinksteren een nieuw thuis heeft gekregen. Je kent haar niet weer.... supergehoorzaam. Het blijft een hond die voor je wil werken. Dat doet ze op allerlei manieren. Ze past op Vera, het paard. In de wei loopt ze om haar heen en in de stal staat ze vaak naar Vera te kijken die uit het bovendeurtje naar buiten kijkt. Gaat Ben gras maaien gaat ze bij hem liggen. Gisteren ging Wim nog even het laatste blad wegharken, want Ben moest nog deze laatste dag afronden op het Baudartius. Natuurlijk was Josca ook niet weg te slaan bij Wim. Verder is het een aanhankelijke hond gebleven die door iedereen aangehaald wil worden. Toch weet ik zeker dat ze ons nog goed kent, maar ineens herinner ik me de woorden van Jannie:t Is een allemansvriendje. Zou het? Het was opnieuw heel fijn om te zien dat ze zo goed op haar plek is.
Wat r noe toch gebeurd is, meldt Joke. Ik had hier zowat niet meer ezetten, vult Johan aan. We zitten bij Johan en Joke aan de grote tafel in de gezellige woonkeuken. Ik zie gelukkig niks aan hem. Teun de stier, zegt Joke dan. Een paar maanden geleden hebben ze net een nieuwe stier aangeschaft, Teun! Ja, af en toe moet er nieuw bloed komen bij de nakomelingen van Melkveebedrijf De Boomgaard. Terwijl Johan het hok van Teun van nieuw strooisel voorziet ziet hij hem ineens aankomen, maar te laat .. hij kan niet op tijd wegspringen. Hij slaat hem nog wel met de bats op zn dikke kop, maar daar hou je zon stier niet mee tegen. Teun drukte hem strak tegen de afrastering. Een geluk was dat Jos die iets verderop bezig was, op het geschreeuw van Johan afkwam. Jos pakt ook een bats en slaat de stier met veel lawaai op zn achterste. Teun kijkt even om wie hem daar hindert en op dat moment kan Johan wegkomen. Wat een schrik. Je moet er niet aan denken dat Jos niet in de buurt geweest was. De volgende dag werd Teun afgevoerd naar het slachthuis mèt de verzekering dat hij niet meer naar een andere boer mocht. Veel te gevaarlijk! We zijn weer eens in de Achterhoek om de verjaardagen van Broer Johan èn zwager Ben te vieren. De verrassing voor Johan viel in goede aarde. Hun eigen "De Boomgaard" op doek. Hij had zich eens laten ontvallen dat hij eigenlijk wel graag een schilderij van De Boomgaard wilde hebben. Het eerste schilderij dat uit ongeveer begin jaren 40 dateert hangt bij Henk en Anneke. Hierop staat de hooiberg nog en tante Hanna die de melkbussen aan het wassen is. Nu komt er de melkstal voor in de plaats èn Boris, maar de boerderij zèlf is aan de buitenkant nog precies hetzelfde.
Je kunt merken dat Robin en Eva wat ouder en natuurlijk wijzer worden. Ze kunnen goed overleggen. Het was zulk vreselijk nat, vies en grijs weer vandaag dat ze eerst maar eens een poosje achter de computer kropen met zn tweeen. Je hoorde ze niet. Het bleek dat ze keurige afspraken hadden wie en wanneer er één aan de beurt was. Altijd leuker dan ieder apart. Rick had een chique spelletje Mens erger je niet gekregen in zn kerstpakket en dat werd ook uitgeprobeerd. Wim had na zn half uurtje op de bank echter zn benen nog niet gelicht of Robin stoof achter hem aan naar buiten. Het gras achter ligt er nu kant en klaar bij, alle bladeren opgeruimd. Eva hielp even later met het knippen van hulst-, dennen-, en coniferentakken voor de kerstkrans boven de eettafel. Eva had vanavond feest op school. Ze moesten allemaal iets te eten meenemen. De kip nuggets gingen de oven in en de kaassoufflés in de koekenpan. Ze kleedde zich feestelijk om en Wim bracht haar met haar verrassingen naar De Vlonder. Robin doet mee in een kerstspel en is herder. Eigenlijk had hij wel een grotere rol willen hebben, maar ja toen de rollen verdeeld werden was hij net ziek. Ze gaan naar het verzorgingscentrum het kerstspel opvoeren. Een ander groepje gaat dat in Zuidbarge ook doen. Tien jaar zijn ze nu! Wat een mooie leeftijd! Vanavond hadden we met de Vrouwengroep De Passage in Zuidbarge een kerstviering. Nog nooit zoveel gezongen op één avond. Ik heb geen stem meer over, maar het was een avond waarbij iedereen een bijdrage leverde. Tot mijn verrassing was het gewone kerstverhaal dat voorgelezen werd, geschreven door Ine ten Broeke- Bruins. Ine is de vrouw van een oud-collega van Wim uit zn machinistentijd. Ine en ik zochten elkaar vaak op als onze mannen buitengaats waren. Ze ging na verloop van tijd boeken schrijven. Dat had ze altijd al gewild. Ze werden bij Kok in Kampen uitgegeven. Ze vertelde wel dat de leraar nederlands haar opstel eens terug had gegeven met de opmerking dat ze niet iets over mocht schrijven. En toch was het haar eigen verhaal. Ook dit verhaal van de opa en het jongetje was mooi, een ècht Kerstverhaal!
Toch wil ik de rest van het stukje van Wim de Groot even afmaken. Hij vertelt verder::
Ik geef u dit verhaal door, omdat het zo treffend illustreert waar wij met zn allen zon last van hebben. We weten het allemaal zo goed. En met dat verstand van ons is het lastig om nog onbevangen met verhalen en symbolen om te gaan en naar religieuze ervaringen van mensen te luisteren. Maar zo lopen we ook de kans dat onze fantasie en inspiratie opdrogen.
De laatste keer dat ik haar sprak, zei ik:Ik heb nog vaak teruggedacht aan het verhaal van u. Echt waar? Ja , het is zó rijk. Meent u dat nou echt? Ik vind het fijn dat u dat zegt! Dat was een ommekeer in mijn leven. Dat God zich met een klein mensenkind als mij bemoeid! Ik wilde nog een heleboel dingen doen. En ik heb er nog de tijd voor gekregen. Kan zoiets eigenlijk wel? U spreekt uit eigen ervaring!
We namen afscheid. Ontzettend bedankt, zei ze. Ze lachte. Ja, wat ik nu ga zeggen is gek, maar ik zeg het toch. Dit zal ik mijn leven lang niet vergeten!
Op een mooie plek in Ben en Diny's tuin staat deze originele, door een Italiaanse beeldhouwer gemaakte, engel.
Dit keer schreef pastor en ziekenhuispredikant van het Scheperziekenhuis Wim de Groot een bijzonder stuk in Op Weg, het kerkblad. Het deed me wat en daarom wil ik jullie dat graag iets ingekort doorgeven.
Ik bezocht een oude vrouw die ik graag voor haar sterven nog eens wilde opzoeken. Ik heb maar een kinderlijk geloof, ik hoop dat u het niet erg vindt. Zo was ze begonnen. Nu heb ik dat zelf ook, en ik geneer me daar wel eens voor, dus ik begreep haar opening wel. Ik grijnsde wat terug. Ze had allang dood zullen zijn, maar als door een wonder had ze er nog een paar maanden bij gekregen. Ze genoot van alles, haar kinderen en kleinkinderen, vroeg zich alleen af of ze straks bereid zou zijn om te sterven. Of vindt u dat ik mij meer met de eeuwige dingen bezig moet houden? Ik zei dat naar mijn bescheiden mening kinderen en kleinkinderen eeuwige waarde hebben. Ik maak me eerlijk gezegd niet zoveel zorgen. Ik geloof dat ik naar de hemel ga. Ze keek omhoog naar de lucht. Onze dominee zegt dat de hemel niet een plek daarboven is, maar meer een toestand. Wat vindt u daarvan?Ik vind het een hele toestand. Het was eruit voor ik het wist. Nu begon zij te glimlachen. Ik stel mij de hemel heel concreet voor, zei ze Ik denk dat ik mijn man terug zal zien. Of mag ik zo concreet niet denken. Ik zei dat een mens nou eenmaal niet zonder plaatjes kan fantaseren, maar dat ze niet raar moest opkijken als het anders uitpakte, want Onze Lieve Heer kon haar stoutste dromen wel eens overtreffen. Ik wou maar weer eens gaan, maar voelde dat ze nog iets kwijt wilde. Ik wou u nog iets vertellen. Misschien vindt u het gek. Nadat mijn man overleden was, heb ik een vreselijke tijd doorgemaakt. Ik voelde me alleen en verloren. Wat doe ik hier nog, dacht ik. Het liefst wilde ik er helemaal niet meer zijn, maar ja. Toen gebeurde het. Ik was een eind wezen wandelen. Ik kwam terug en toen stond daar op de hoek een klein meisje. Ik had dat kind hier nog nooit eerder gezien. En ik heb haar later ook nooit terug gezien. Dat meisje keek me aan met heel grote ogen en zei ineens:Mevrouw, mag ik jou een zoen geven, Ik zei:Ja hoor kind, jij mag mij een zoen geven. En ik bukte me en dat meisje gaf mij een zoen. Toen ben ik naar binnen gegaan en ik zei;God, ik heb het begrepen. En de zon brak door. Ik heb elke dag uitgebuit. Ze keek me aan. Wat vindt u van dit verhaal? Ik kon zo gauw niks zeggen. Was ontroerd. Eerlijk zeggen. Dat was een engel, zei ik. Een engel van God. Ja, dat denk ik nou ook!
Afscheid van Nieuw Zeeland.17-12-2007. Hier zit ik met Riet op het volop versierde vliegveld van Christchurch.
Dat is kerstsfeer in etappes. Na mn maandagse bezoekje aan buurvrouw Wielens wordt het toch eens tijd om aan kerstversiering te denken. Jennifer was al weken voor sinterklaas al niet meer te houden en heeft haar hele huis al in kerstsfeer. Behalve een paar waxinelichtjes hadden wij nog niks dat aan kerst doet denken. Allereerst haalde Wim het hert van de schuurzolder. Dat hert is ooit door Buurman Jans in elkaar gelast en van een lichtslinger voorzien. Hij staat magnifiek op de vlonder bij het achterraam. Nu de rest nog! Alle versierselen komen voor de dag. Vorig jaar was er niets meer van gekomen na onze Nieuw Zeelandreis en een overdadige kerstsfeer in Nw Zeeland èn Singapore. Zwetend en puffend liepen we in Singapore tussen alle versierde straten en winkels met enorme kerstbomen. Eenmaal thuis gingen we immers toch naar Mark en Jennifer op 1e Kerstdag. Tja en dan word je lui hè! Nu staat de kerstboom er en is ook buiten een conifeer voorzien van lampjes. We zijn er nog niet, want er komt nog een grote kerstkrans, ooit door Wim gemaakt van een fietswiel met stukjes afvoerpijp er op voor de kaarsen. Versierd met alle soorten groen en wit lint en kaarsen staat hij straks weer prachtig boven de eettafel. We worden opgehouden door Willem Dubbelhuis die even komt bijpraten en daarna kijkt Leen van de Shantys om het hoekje om met Wim een nieuw lied in te oefenen. Daarom . morgen komt er weer een dag.
Wanneer ik van plan ben om mijn blog bij te werken hoef ik maar achter de pc te gaan zitten, Word op te zoeken en dan begin ik in een flits mn gedachten weer te geven. Vandaag is het de eerste keer in anderhalf jaar dat ik me afvraag waar ik het over moet gaan hebben. Niks moet natuurlijk. Ik kan gewoon wat anders gaan doen, maar Wim doet even een tukje op de bank in het middagzonnetje, de kat op zn benen. We zijn vanmorgen naar de kerk geweest. Onze adventschikking stond er in alle eenvoud mooi te wezen. Er is een oplopend pad gemaakt (weg naar het Kerstfeest) van allemaal stenen met namen van de gemeenteleden die op de Gemeentezondag begin oktober waren. Bovenop is een krans van blauwe viooltjes en daar middenin de avondmaalsbeker met een kleine bijbel, symbool voor brood en wijn. Op deze derde adventzondag vieren we ook het avondmaal. Het was even paniek gisteren aan het eind van de middag, want de violen waren lelijk geworden, waarschijnlijk verdroogd. Roelie was al bezig om ze een dompelbadje te geven. Gelukkig had ik een vooruitziende blik en had al een heel stel reserve violen meegenomen. De zielepietjes neem ik weer mee om ze thuis weer op te peppen. Iedere week wordt de schikking aangepast. Gistermiddag moesten we nog bedenken hoe we volgende week het symbool vertrouwen gaan uitbeelden. Zelfs Rien wist het dit keer niet. We wilden niet twee trouwringen in de krans van violen zetten, want het vertrouwen staat dit keer voor het vertrouwen dat Johannes de Doper aan de mensen vroeg om op Jezus te wachten. We opperden van alles en uiteindelijk werden we het eens. We maken twee ringen van brem. De één wordt omwikkeld met bruine schapenwol- doet aan Johannes denken met zn kameelharen mantel. En de andere ring krijgt een spiegel in het midden- symbool voor alle mensen. Wanneer je er in kijkt zie je jezelf. We gebruiken extra grote loodprikkers om de ringen rechtop te kunnen zetten. Verder was er een opvallend voorval. Jan de Korte, onze predikant, had het over een gebeurtenis waarbij de rest in het niet valt een gevoel van ik zie een stukje hemel. Zelf had hij een voorbeeld van een kinderwagen die zomaar de vijver in rolt en dat hij zonder een ogenblik na te denken dat kind redt. Hij vroeg of iemand nog een voorbeeld had. Er kwam iemand naar voren, ik schat hem midden veertig, die zei:De prille liefde op oudere leeftijd. Dat is voor mij dat stukje hemel". Hij voegde er nog aan toe:Dat kan ook nog in het bejaardenhuis!
Je moet wel zorgen dat je op tijd bent anders zit je op een veel mindere plek, zeiden de buren al van Mark en Jennifer, echte Sleners, toen we vertelden van de plannen om met zn allen naar het Adventsconcert in de grote oude kerk van Sleen te gaan. Wim zou er zingen met zn Mannenkoor Valerius en het Kathedraal Jongenskoor uit Podznan zou ook zn medewerking verlenen. We dachten dus dat 7 uur wel op tijd zou zijn, als het concert om half acht begint. Maar we zaten allemaal wat problematisch. Of achter een dikke pilaar of apart van elkaar. Eva had zelfs geen eigen plek en verhuisde van de schoot van Jennifer naar die van Mark. Robin en Eva waren ook de enige kinderen behalve de jongetjes van het koor. Toch hebben ze het mooi gevonden. Er was ook zoveel te zien en te horen. De jongsten van het jongenskoor waren ook niet ouder dan 6 à 7 jaar. Wat zagen die er mooi uit met hun wit met blauwe jurken en ze zongen als lijsters of ..... misschien wel als nachtegalen. Aan het eind van de avond kon je zien dat ze slaap begonnen te krijgen en ze moesten daarna ook nog met de bus naar Leens ( Gr.) De oudere jongens waren wel in het zwart. Wat een stemmen. Het werd een prachtige avond. De jonge dirigent Daniel voerde zn mannen tot grote hoogte. Hij bracht er af en toe nog een ontspannen noot aan toe. We redden het niet helemaal om om 10 uur klaar te zijn, maar ja in de pauze was de rij bij de damestoiletten ook zo lang! Wim zingt nu twee en een half jaar bij Valerius en onze jongens hadden Valerius nog nooit horen zingen. Toen we na afloop bij Mark en Jennifer nog even napraatten bij een glaasje wijn sprak Gerhard:Ik had wel verwacht dat het jongenskoor mooi kon zingen, maar dat Valerius ook zo mooi zingt was een verrassing! Wim glom er helemaal van!
In november is het hout op de top van de kapschuur vervangen. Koop, op de ladder, maakt de planken vast.
Wim is een doe-mens. Je moet hem niet vragen om lang te vergaderen of ingewikkelde brieven te schrijven. Ik weet nooit wat ik schrijven moet, zegt hij steeds. "Daar ben jij beter in." Nou dat is gemakkelijk! Robin moet op school ook verhaaltjes schrijven en aan de hand daarvan wordt aan taal gewerkt. Die zei al hetzelfde: Dat kan ik niet, want ik weet niet wat ik vertellen moet. Dat wilde ik wel eens zien. Ik haalde een beproefde methode van stal om aan de hand van een onderwerp verschillende steekwoorden die spontaan bij je opkomen er omheen te zetten. Je geeft ze dan een nummer op de volgorde die jij het beste vindt. Daarna ga je met ieder woord één of twee zinnetjes maken . En klaar is je verhaaltje. Toen Robin het eenmaal doorhad was het een fluitje van een cent voor hem geworden. Toen Wim met een zucht aan zn sinterklaasgedicht begon herinnerde hij zich de grote truc en in een kwartier had hij een leuk gedicht in elkaar geflanst. Wim werkt al een paar jaar als vrijwilliger voor de Voedselbank. Ja ook in Emmen en omgeving zitten veel mensen in nood. Bij ons in de kerk werden er indertijd vrijwilligers gevraagd en Wim meldde zich spontaan aan. Hij was al eens ouderling èn diaken geweest in onze tijd in Hengelo, maar daar heeft hij geen beste herinneringen aan. Hij pakt liever daadwerkelijk aan. In het begin waren er 80 aanmeldingen voor de Voedselbank van mensen die van een heel klein bedrag rond moeten zien te komen. Al snel werden dat 120 en nu zitten ze al tegen de 400 pakketten klaar te maken. De tweede week van de maand is er een zgn kleine uitgifte en de laatste week is de grote uitgifte. De organisatie loopt gesmeerd en ze hebben ook plezier met elkaar. Ach .. en ook buiten dit werk om helpen ze elkaar, zoals Koop die Wim komt helpen met het afdak voor het hout voor de houtkachel en de reparatie van het dak van de kapschuur.
Kerst 2008. We wensen jullie allemaal goede dagen! Een beetje dubbel is het wanneer je dat zo neerschrijft. Ogenblikkelijk denk ik aan diegenen die voor de eerste keer zonder hun geliefde partner, vader, moeder, opa of oma deze kerst gaan vieren. 
Ik heb geen idee hoe het komt, maar er is één winkel waar ik het Spaans benauwd krijg. De C1000 in Angelslo. Toen de Edah jammer genoeg dicht ging in Angelslo ging ik toch eens rondkijken. De C1000 zou een alternatief zijn. Alleen de paden zijn zo smal. Alles staat kriskras opgesteld, je kunt vooral in het begin niks vinden. Wanneer je wat vraagt wijzen ze in de verte waar het product te vinden moet zijn of ze sturen je een andere vakkenvuller die het ook niet weet. Gisteren was de maat vol. Het was natuurlijk erg druk en ik kreeg het gevoel van: Ik moet hier gewoon weg en ik kom er niet weer. De rest van de groente haalden we bij de Turkse winkel en vandaag zijn we naar de Lidl geweest.
Je moet wel zorgen dat je op tijd bent
anders zit je op een veel mindere plek, zeiden de buren al van Mark en Jennifer, echte Sleners, toen we vertelden van de plannen om met zn allen naar het Adventsconcert in de grote oude kerk van Sleen te gaan. Wim zou er zingen met zn Mannenkoor Valerius en het Kathedraal Jongenskoor uit Podznan zou ook zn medewerking verlenen.
