Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
14-06-2008
Van de zomer naar de winter....
Ze moesten wel lachen, Mark en Jennifer, toen we uit de trein stapten. Wim had z'n overhemd gewoon open staan en een dun zomerjasje had hij nog over z'n arm. Koud ...ach dat viel wel mee. We hadden de hitte van Singapore nog in ons lijf! Nu is het héél anders en lopen we met dikke truien aan èn een sjaal om. Verder is het wel wennen. Ja het is fijn om weer thuis te zijn, maar ik kan nog niet op gang komen. Er is hier nog niets kerstigs te bekennen in huis, maar dat gaat vandaag veranderen. Vanmorgen werden we wakker en daar was dat mooie winterse sfeertje. Ik weet niet of dat in het hele land zo is, maar hier is ons uitzicht prachtig met al die witte rijp aan de bomen. En ik verheug me op morgenavond. "Boer zoekt Vrouw" komt op de tv. En ik weet nog niet eens hoe het onze Gerko vergaan is. Rick zou het vorige week opnemen, maar die zat toen in Hattem. Hij had daar de primeur voor de Emmense familie om te gaan kraamschudden bij pasgeboren nichtje Floor.
Partir ...c'est mourir un peu. Eindelijk zijn we dan aan het eind van een schitterende vakantie gekomen. Tot onze verrassing staan Frans en Rietje ons op te wachten.Ze moesten een paar dagen eerder naar huis omdat een goede vriend overleden was. Maar nu zijn ze er toch om afscheid te nemen en ons een goede kerst te wensen! Daarna verzamelen we ons in Aankomsthal 3. Zo raar... dat je naar huis gaat en elkaar waarschijnlijk toch niet vaak meer zult tegenkomen. Het afscheid is hartverwarmend. In april zal er een reünie zijn en dat maakt het gemakkelijk. Gerard van Nunen van de ANWB staat er glimlachend naar te kijken. "Ik zie dat jullie het heel leuk gehad hebben", zegt hij. Dit zie ik lang niet altijd. Vaak willen de mensen zo snel mogelijk naar huis! Dan gaan we richting trein met Ben en Riet èn een enorme hoeveelheid bagage. We zullen tot Zwolle samen reizen. Onze trein vertrekt om kwart over acht. Handig wanneer je een kortingskaart hebt. De trein blijkt eerst nogal vol in de eerste klas, maar na de volgende halte zitten we dan toch samen in één coupé met alle bagage om en boven ons uitgestald. Vlak voor Amersfoort komt de conducteur. Die schiet in de lach wanneer hij ons midden tussen die verzameling koffers en tassen ziet zitten. "Ik kan zien dat jullie op vakantie geweest zijn", zegt hij. We geven de kaartjes en Wim gaat op zoek naar de kortingskaart. "Dat heeft geen zin", zegt hij dan. "Jullie zijn te vroeg, het is nog geen 9 uur!" Ik schrik ervan en denk aan Niesje die een dikke boete kreeg toen die een keer 5 minuten te vroeg vertrokken was. Maar deze conducteur ziet onze verbouwereerde gezichten en zegt: "Ik zal jullie vakantie niet bederven. Maar doe het niet weer!" Ik kan hem wel zoenen! Dan is het zover. Ook afscheid van Ben en Riet, maar met de afspraak dat die tenminste in januari al komen bijpraten
Frans en Lya van Dongen, ons fantastisch reisleiders-echtpaar
Nu mag het dan. Iedereen is er aan toe. Het was geweldig, het was adembenemend mooi, maar nu naar huis. De bus met vriend Mike geeft ons nog een rondrit door de stad in Kerstsfeer. Dat maak je niet vaak mee....zo mooi! We proberen foto's te maken maar doordat het avond is lukt dat niet erg vanuit een rijdende bus. Dan zijn we op het vliegveld ...inchecken ...douane ...controle..en dan is het zover. De vlucht van 12,5 uur naar Amsterdam kan beginnen. In tegenstelling tot de vlucht van Christchurch naar Singapore hebben we nu weinig last van turbulentie. We worden door de mooie stewardessen en stewards in de watten gelegd, slapen, eten, lezen, videootje enz. Wim slaapt onder z'n dekentje. Dick( ja die...) komt langs en stopt hem nog eens lekker in. "Zo doen ze dat straks ook in het bejaardentehuis", zegt hij. Het is net of deze vlucht sneller gaat...of zou het komen omdat je naar huis gaat?
Ik heb van m'n leven nog niet zo'n luxe ontbijt gehad. Warm, koud, ham and eggs, alle broodjes die je maar verzinnen kunt, net als alle soorten vruchten en yoghurt en ijs. Maar je kunt maar één ontbijtje op. Om half 11 leveren we onze bagage in op de kamer van Fred en Janny. Die blijft de hele dag nog beschikbaar en.... we gaan op pad. We nemen zo'n hop on hop off bus en bezoeken tempels en shopjes klein èn groot. Overal stappen we even uit. Orchard Street is helemaal in Kerstsfeer net als heel Singapore. Maar wat is het warm. We vluchten overal maar naar binnen waar airco is. Nee dit is niet mijn stad! Wat een mensen overal. Little India moeten we toch even zien. Het is een soort markt, maar dan overdekt en heel gezellig, maar het is niet uit te houden van de hitte. Het modernere winkelcentrum ernaast staat half leeg. Dat willen de mensen blijkbaar toch niet. We besluiten vlakbij ons hotel een eettentje op te zoeken....een eettentje??? Het zijn er wel 20 bij elkaar. Ben is helemaal in de wolken dat we een compleet maal krijgen voor 4 euro. De mannen bestellen gelijk een tweede en Riet en ik een hele grote portie fruit! Voldaan komen we terug bij ons hotel. Bij Fred en Janny komen we weer bij en knappen ons wat op. Nu zijn we dan echt aan het eind van de reis!
De Hindoetempel
Bij de melkmeisjes ontmoeten we Jan en Greet en Bart en Annemiek. Natuurlijk moeten onze boys ook even op de gevoelige plaat
Chinatown
De kerstboom in een winkelcentrum in Orchard Street
Afscheid van Nieuw Zeeland, maar vriend Mike wacht ons op in Singapore.
Nu zijn we dan in regenachtig Singapore na een vlucht met nogal wat turbulentie. Niks voor mij, maar ik denk aan Andas adviezen; Niet bij het raam, lezen of gezellig met iemand kletsen. Zelf denk ik er nog maar bij: net doen of je in een bus zit, maar dat is met turbulentie niet aan de orde. Het lijkt wel het gebonk van die snelle boot naar de walvissen! Onze vriend Mike staat ons weer op te wachten op het vliegveld en brengt ons met de bus naar ons hotel. De grapjas vertelt dat hij ons naar Het Conrad Centennial Hotel zal brengen, een beetje vies hotel echt smerig. Dat geloof je natuurlijk niet, maar dat het zon luxe hotel zou zijn hadden we niet verwacht. Lange witte badjassen hangen klaar in de luxe badkamer, drie luxe stoelen, een groooot bed. Ik geloof dat het wel 40 verdiepingen heeft. Lang genieten we er wel niet van. Na het ontbijt morgenvroeg moeten we om half 11 van de kamer af en hebben we een dag voor onszelf in Singapore. Die avond gaan we nog wel even de Fountain of Wealth bewonderen. Water betekent hier geld. Prachtig!
Op het vliegveld van Christchurch is alles al in Kerst sfeer. Even nog een fofo samen met Riet.
In Singapore in het hotel was het ook één en al kerst. Dit was de enorme berenkerstboom. Let maar eens op de man er achter!
Wat een geweldige hulp hier in bloggenland. Ik snapte maar niet waarom mijn middenstuk met tekst veel te breed was. Ik mailde toen naar André. Ik had nl zijn blog ontdekt en gezien dat hij wel hééél veel ervaring heeft met alles wat met websites en pc's te maken heeft. Hij bekeek mijn blog even en had gelijk door dat de foto's die ik er op zette veel te groot waren. Ik heb ze verkleind en.... het probleem is verleden tijd. Met dank aan André oftewel Waasland informeert. Ook dhr Swakke van het seniorennet reageerde met dezelfde oplossing. Ook daarvoor dank!
Wie.. oo...wie weet hoe ik dit brede beeld weer smaller krijg???
De laatste dag in Christchurch was wat dubbel: poetsen, inpakken en nog genieten van de warme dag. Die avond hebben we onze afscheidsavond. Er was al heel geheimzinnig over gedaan, maar 's middags konden de mannen zich niet meer inhouden en zongen onder de douche het hele repertoire zowat. Maar wat geeft het. Het was een geweldige avond. Greet praatte de avond aan elkaar. Martien deed het woord namens ons en dat deed hij met verve, vooral toen hij de kreten van de vrouwen tijdens de eerste dagen in de campers memoreerde, omdat die het allemaal zo eng vonden. En dat terwijl Frans ons gemakkelijke rustige wegen in Nw Zeeland had beloofd. Annemiek had voor onze beide echtparen begeleiders een quiz in elkaar gezet en wij mochten helpen! Het werd een gelijke stand en beide stellen kregen, heel toepasselijk, een sleutelhanger met een kiwi er aan. Het mannenkoor deed het goed. Ben, Wim Dick en Joop zetten hun beste beentje voor en zongen als lijsters. Martien begeleidde ze met z'n mondorgel. Bij het afscheidslied over Nw Zeeland werd het zelfs nog wat emotioneel. Met ons ingezamelde papiergeld hadden Betsy en Ans een paar prachtige boeketten gemaakt. Aan het eind kwam Frans zelf aan de beurt. Hij had blijkbaar ook met ons een bijzondere vakantie beleefd. We kregen van onze trouwe begeleiders een ècht Nw Zeelands fotoboek als aandenken! Tot slot deed Piet een oproep voor een reunie bij hem thuis in Ridderkerk. Wij zijn heeel benieuwd!
Het Mannenkoor deed het goed!
Een Kiwi als sleutelhanger als aandenken. Lya en Jannie onze gastvrouwen deze reis kregen een boeket van kunstig gemaakte bloemen van Nieuw Zeelandse dollars. Betsy en Ans hadden dat gemaakt. Knap! Raar hoor zo'n laatste avond. Maar.... er komt dus een reünie!
Jammer dat Frans en Rietje vandaag moesten vertrekken, terug naar Nederland. Een goede vriend is overleden. Het is niet anders. Het Happy Hour vandaag is heel bijzonder. Het is de laatste keer en alle restjes moeten opgemaakt. Lya, Janny, Riet, Adrienne en Annemiek maken er een gezellige hapjestafel van. Verder worden er pannenkoeken gebakken. Ook Henk mengt zich in de strijd en bakt er lustig op los. Adrienne bedient de stroop en tekent je naam hiermee op de pannenkoek. De camperopstapjes die we gekocht hebben aan het begin van de zwerftocht kunnen we weer verpatsen aan United Campervan. Ja die Frans en Fred krijgen heel wat voor elkaar! Nog één dag hier en dan.... Morgen hebben we onze afscheidsavond. Singapore lokt nog wel, maar dan ben je toch al op weg naar huis...
Onze fantastische reisleider Frans neemt even het woord.
Help..... Wie kan me uitleggen hoe ik dit blog weer in goede verhouding krijg.... Help!
Dit zal een dagje Christchurch worden. Met Ben en Riet stappen we op de bus naar het centrum. Ik wil nu Art zien. En er is Art en zijn ook ook Crafts. Er is alles wat leuk is op zon vrije dag. Het Art Centre heeft veel te bieden. Met Riet struin ik lekker rond: wol, schelpen, hout, schilderijen, kleding. Bij de kathedraal is een band liederen aan het spelen, poppenkast en ook daar is een kunstmarkt. Binnen staat een kerstboom met de wereld aan pakjes eronder. Die zijn deze morgen gebracht door de mensen voor de misdeelde kinderen. Wat ook belangrijk is, is het weer dat weer helemaal de ouwe is stralend dus. Tot verrassing van Riet koopt Ben zich een hoed een leren hoed. Ja wichter, opa Ben ziet er heel mooi mee uit! Na het mailtje uit Raalte beginnen ze volgens mij ook wel een beetje naar huis te verlangen. We nemen nog even een fish and chips en eten die op een bankje op het plein op. De meeuwen hebben door dat er misschien wat te halen valt en fladderen agressief op ons af. De herinnering aan The Birds van Alfred Hitchkock doet me in de benen vliegen naar een andere plek. Een half uur later mis ik mn fototasje met batterijen en chips! Laat die nu door een eerlijke vindster bij het politiebureautje op het plein afgegeven zijn. Soms moet je ook wel mazzel hebben!
--Veel arts en crafts --onze beide mannen Ben en Wim wachten trouw als Riet en ik weer wat ontdekt hebben --Dick als bedelaar -- Deze Schot had veel bekijks --en natuurlijk zo'n standbeeld --de kathedraal
Om precies 9 uur staat de bus voor en begint onze dag met een busrit van 160 km naar Kaikoura. Daar hebben we even tijd om wat te eten en rond te kijken. Dan gaat het gebeuren. Dick en Anda zijn hier 2 jaar terug ook al geweest. Dick mee op de boot en Anda bleef waarschijnlijk even shoppen en theedrinken. Toen we aan boord zaten en wegvoeren was dat ook wel even schrikken, want de zee was behoorlijk ruw. Wat een gebonk net een hoge schommel met schokken. De organisatie was perfect en er werden zelfs aanwijzingen gegeven hoe met misselijkheid om te gaan. Er werd om ons heen behoorlijk gekotst, maar ik geloof niemand van onze groep. Degene die daar bang voor waren, waren al in Christchurch gebleven. De vrouwelijke kapitein en haar mensen vonden een stuk of 3 walvissen en we zagen ze spuiten, zwemmen en weer duiken. De belangrijke foto ven de staart van de walvis bij zon duik is maar bij een paar gelukt. Ik weet in elk geval bij Bart en Annemiek en Henk en Aagje. Wij hebben alleen wat minder spectaculaire, maar de beelden staan op onze persoonlijke memorystick, zullen we maar zeggen. Het was een eenmalige belevenis, maar ik weet niet of ik het ooit weer ga doen met zulk weer, want Riet en ik waren toch behoorlijk misselijk. Terug op weg naar Christchurch besef ik dat dit ons laatste ritje door dit prachtige land is, want de komende dagen staan in het teken van de stad Christchurch, afscheidsavond, schoonmaken en inpakken! Maar eerst krijgen we nog een buffet aangeboden door de ANWB en nemen we het er nog maar even van! Het buffet is heerlijk. We zijn hier regelmatig mee verwend. Dat wordt straks nog afzien!
De laatste foto met de staart is van Marijke-- eerlijk is eerlijk!
In Tips voor Trips wordt het Antarctisch Centrum nog aanbevolen en omdat we toch zoveel mogelijk uit deze reis willen halen gaan we dit ook nog bezoeken. Het is een mooie aanvulling op wat we op Zuidpool-, pinguin- en walvisgebied tot nu toe meegemaakt hebben. Hier is oa een ruimte als Zuidpool ingericht en om de zoveel uur laten ze er een ijzige poolstorm op los. Iedereen moet dan speciale schoenen en een jack aan en dan mogen ze 10 minuten ervaren hoe de Zuidpool aanvoelt. Er is een shelter waar je even kunt schuilen. Er zijn ook een aantal kleine blauwe pinguins, het soort dat we in Oamaru aan land zagen komen. Eén had er een soort paarse slofjes aan. Gek gezicht! Wim en ik zijn het er helemaal over eens: in de vrije natuur zoals in Oamura en Dunedin is het zóveel mooier om de pinguins te zien! Er is een verhaal van de Maories over een pinguin en een albatros die ruzie had over wie de beste vleugels zou krijgen. De Tana Mahuta -god van het woud- loste het op door de albatros vleugels te geven waardoor hij het beste in de lucht kon vliegen. De pinguin kreeg de beste vleugels om pijlsnel door het water te kunnen schieten. Nu vlug naar de camping in Christchurch. Deze krijgt van ons zo 4 sterren. Het sanitair is supermodern .wasmachines, drogers , fohn enz. Alleen de plekken halen het niet bij camping De Boomgaard en ook het uitzicht is er niet. Wel wireless internet! We gaan ons voorbereiden op de grote excursie morgen naar Kaikaura, waar we walvissen gaan spotten!
Wie nu nieuwsgierig is geworden naar de Vekabo Camping van de familie Eggink moet maar eens op www.campingboomgaard.nl kijken!
Dan gaan we echt op weg. De cd Waar zijn we gebleven van Paul van Vliet staat op en we schieten steeds weer in de lach ook al horen we zijn cd al voor de zoveelste keer! Deze laatste route gaat door een veeteeltgebied veel Schotse namen. Het eerste stuk is een vrij ruw gebied met veel lupinen aan de kant en brem. Oorspronkelijk was die brem bedoeld als afscheiding, maar nu vind je het overal. De Schotten hebben die meegebracht uit Schotland hebben we ons laten vertellen. Daarna volgt een skigebied. Ook een heel stuk is vlakker en breder en zie je veel schapen, koeien (beef) en herten. Hier zien de boerderijen er ook wat welvarender uit. We zien enorme sproei-installaties, soms met een lengte van 1000 m en op wielen. Het weer is nu echt omgeslagen. Het is koud en het regent. We stoppen maar eens extra om een cappucino te scoren.
--Het regent --Een windroos met informatie op een prachtig stuk greenstone --Sheepcountry --De plaquette bij the Church of the Good Shepherd in Tekapo
Ooit werkte Wim bij de Kwaliteitsdienst in de pijpenbuigerij bij Stork Hengelo. Ze noemden het zelf de achterste titte van het varken. Wie een beetje bekend is met de varkenshouderij weet dat dat nu niet de beste plaats voor stelt. Wij stonden op de camping in Oarama ook helemaal achteraan en ik moest toch even aan de Tukkers in Twente denken. We kwamen er niets te kort, maar dit keer bij Lake Tekapo staat Frans ons met zijn zakje nummers op te wachten en trekken we het nummer van de eerste plaats met een schitterend uitzicht op het meer. Toen de zon begon onder te gaan verscheen er al helemaal een soort gouden gloed op de bergen! De volgende morgen.. Lake Tekapo is oneindig mooi! De camping ligt ook vlak boven het meer. Alleen het sanitair op de camping is ietwat gedateerd en het schoonhouden laat zeker wat te wensen over! Wim ontmoette een kwaaie medekampeerder bij de wasbakken: Sixty dollar for nothing, not even mixed water . Echt goedkoop is deze camping dus ook weer niet! Onze reis wordt vandaag de laatste met de camper: TekapoChristchurch 273 km.
Met enige tegenzin gaan we op pad. Het is hier ook zo mooi, al is het weer deze morgen wat minder. We need the rain, zegt een mevrouw die om precies 9 uur The Church of the Good Shepherd komt open doen. Maar we zijn al iets eerder gelijk met Gerrit en Loes. Er is nog een meisje aan het vegen en wanneer ze haar bezem binnen wil wegzetten, neemt Loes de kans waar en staat al op de mat. Its almost 9 oclock, zegt ze, maar wat Loes ook zegt over verder reizen .9 oclock is 9 oclock. We gaan dan eerst maar even bij het standbeeld van de bordercollie kijken. In dit gebied van sheepfarmers wordt deze schapendrijver in ere gehouden en terecht! Dan komt de mevr. met de grote sleutel en opent voor ons de deur van het piepkleine sfeervolle kerkje. Het is hier aan de oever van het Tekapo Lake gebouwd met stenen uit de omgeving ter nagedachtenis aan de eerste pioniers in dit Mackenzie District. Het heeft dat bijzondere uitzicht op het meer. Gauw maar, zegt Loes nog. Daar komt een bus met Koreanen aan. We gunnen ons toch maar even de tijd om rustig te gaan zitten. Loes ook!
--Prachtig zicht op het Tekapo Lake vanaf de camping --The old church -- uitzicht op het Lake vanuit de old church. -- standbeeld voor the boundery dog... de grote hulp voor de eerste bewoners.
Maoritekeningen, Canterbury sheep en de Claycliffs
12- 12- 07 Onze chauffeur gisteren naar de pinguins heette Ralph. Hij komt uit Rotterdam en is sinds 2006 in Nw Zeeland, samen met zn vrouw. Hij had het na 25 jaar lesgeven in het voortgezet onderwijs wel gezien in Nederland. Ze kwamen vorig jaar al reizend op de camping in Oamora terecht en zijn gebleven. Ze hebben hier een huis gekocht en werken beiden free lance. Daarnaast zijn ze een bedrijfje begonnen op gebied van golf, maar dat moet nog groeien. Nu was hij dus onze gids naar de pinguins en gaf uitgebreide uitleg over de streek. Vandaag hadden we dan die mooie route door een schitterende vallei. Er liepen hier inderdaad veel schapen, dit keer van een ander soort: Canterbury. Ze hebben in dit landschap gewoon een schutkleur. Ze zijn wat donkerder grijzer. Als je naar ze kijkt gaan ze er al vandoor, zo schuw.
Onverwacht komen we op een plek waar heel oude Maori-tekeningen bewaard zijn gebleven. Even later staan er 4 campers van ons bij. Ook bij de Aviemore en Benmore stuwdammen is het leuk om even te staan. We drinken daar samen met Ben en Riet koffie. Altijd gezellig! We beginnen nu ook al de besneeuwde toppen te zien van de Young Range en de Ben Ohau Range. We rijden bijna het bord van de Clay Cliffs voorbij. Dat zou ook de moeite waard zijn. Daar zien we Ben en Riet en anderen weer terug. Ben is zo enthousiast dat we heel nieuwsgierig worden. We worden gelukkig op tijd tegen gehouden door Henk en Aagje anders was het wel moeilijk keren geworden. Het laatste stuk klauteren wordt beloond met een smalle kloof en een geweldig uitzicht op de vallei met lupinen. Na ons middagslaapje komen we langs het Visiterscentre aan het Pukaki Lake. Opnieuw treffen we daar een hele club van ons, ook Fred en Janny die altijd de achterhoede vormen. Hun camper is helemaal bruin van het stof en Dick ( ja die) wil net bij het langslopen even ondeugend zijn. Nee, Dikkie! Och, zei Dick, ik wilde er net Fred is gek op zetten. Die twee doen niet voor elkaar onder! Het Pukaki Lake is lichtblauw van kleur. Het zou komen van stofdeeltjes van de bergen. Dick wil bij het Visitor Centre weten wat dat voor stof is, maar dat kunnen ze hem niet vertellen. Toch raar!, vindt hij. Achter het Lake zijn de Mount Cook en Mount Tasman goed te zien. Wat een land! Nu zitten we dan bij te komen en praten de dag door met Jan, Greet, en Piet en Annie. In Lake Tekapo.
Vandaag was het maar een kippeneindje- 113km- naar Oamora. We waren bijna het laatst binnen, zo vaak stopten we, vooral aan de kust bij oa Shag Point en de Boulder Rocks. Het deed Gerhard vanmorgen veel plezier, dat ik aan de telefoon kon melden dat het hier ook kan regenen.Maak er maar gauw een paar fotos van!, zei hij nog. We hebben zoveel geluk met het weer gehad. Het is nu ook allang weer droog, maar het is niet meer zo heet. Vanavond gingen we kijken hoe de kleine blauwe pinguin (30 cm) aan land komt s avonds. We hebben er 154 in groepjes aan land zien komen. Ze spoelen gewoon aan, vlug de pootjes eronder en lopen maar nou ja meer waggelen! Ze wachtten in groepjes op elkaar al schreeuwend, want aan het geluid herkennen ze hun partner! Ze zijn nl heel monogaam. Dat geluid had wel iets van een kikker weg. t Zijn net mensen , zei Dick , door Fred al liefkozend Dikkie Donder genoemd. Dat internet gebeuren is me wat. Ik leer iedere dag nog bij, wel af en toe met het zweet in mn handen van ergernis. Dan weer is er geen aansluiting voor de usb stick. Ja die hebben we ook al. Dan staat mn tekst in een Knipsel ipv gewoon in Word en kan die vreemde computer hem niet openen. Dan zoek ik de fotos ook al lastig eerst en dan zijn ze zo vaag op dat campingscherm dat ik zo gauw de goeie niet meer vinden kan. En je wilt het allemaal ook nog een beetje snel invoeren, want . Ja...tijd is geld. Morgen komen we door een brede vallei,richting Tekapo Lake( 221km). Veel schapen... werd er gezegd. Mooi!
Ja, Gerhard, hier ben je al jarig! Gefeliciteerd! Ik geloof dat het de eerste keer is dat we er niet bij zijn. Natuurlijk stonden we vanmorgen hier om7 uur al in de telefooncel! Maar denk je dat we dat ding aan de praat kregen?!! Daarom maar ge SMS-t. We hadden het idee dat jullie tegen die tijd nog wel aan het feestvieren zouden zijn. Om half 8 vertrokken we met de bus voor een dagvullende excursie stadstoer..een bezoek aan de yellow eyed penguin colony lunch rondrit door een weer nieuw landschap, rotsachtig, ruw en verlaten. Daarna met een comfortabele trein weer terug naar Dunedin. De topper was toch wel de pinguin kolonie. Je wordt er stil van wanneer je zo dicht bij ze kunt komen zomaar in de vrije natuur. We liepen ahw door overdekte loopgraven en zagen zo verschillende pinguins met jongen van heel dichtbij. Dus niet praten en niet flitsen! Vader en moeder broeden en zorgen om de beurt voor hun jongen en gaan de zee op om voedsel te halen. Later als de jongen 3 maand zijn vertrekken ze naar een andere plek wat noordelijker. Daar leren de jongen zelf vis te vangen en in het volgend broedseizoen komen ze deze kant weer op.
Tweede foto: het beeldje van Peter Pan in de Botanic Garden Foto 4 en 5 het stationsgebouw en één van de prachtige glas in loodramen. Op de één na laatste foto kun je die overdekte loopgraven bij de yellow eyed penguins goed zien. En wanneer je goed kijkt zie je een pinguin op weg vanaf de zee naar zijn nest. De laatste foto geeft een beeld van het landschap vol brem op weg met de trein naar Dunedin.
Denk ik op de pc hier de verhaaltjes en foto's in te kunnen voeren, maar onze memorystick past er niet op. Morgen beter dan maar. We hebben een mooie rit gehad vandaag, waarbij de Boulder rocks een mooie stop vormden. Ronde stenen op het strand , gevormd miljoenen jaren geleden door allerlei schelpen in de zee. Vanmorgen hebben we gelukkig Gerhard kunnen feliciteren en hebben gelijk al de aanvraag om volgende week op Robin te mogen passen kunnen honoreren. En....met plezier! Iedereen begint nu toch wel een beetje aan thuis te denken. Volgende week nog...en dan is het goed geweest. Goed...? Fantastisch zelfs!! 9 12 Ik ging met Jan mee naar Nw Zeeland omdat het er niet zo heet zou zijn! Greet loopt te puffen net als ik. Met zulk weer zit ik ook liever in de schaduw nou vooruit de beentjes in de zon. We zijn opnieuw op een Top 10 Holiday camping, nu dan in Dunedin, een van oorsprong Schotse nederzetting. De Schotse ruiten, shortbread en de naam Campbell zijn al gesignaleerd. We hebben net een glaasje op de goede aankomst gedronken met Ben Riet, Martien , Bets, Joop en Ans. Ook de sterke verhalen doen de ronde, vooral bij de mannen dan! Over wat je kan gebeuren op de Copa Cabana nou dan weet je het wel. Maar .Wim heeft heerlijk gekookt Ik mopper vast niet! Halverwege de trip van vandaag zijn we gestopt bij het Tiger Moth Restaurant waar een hele hangar en een grote werkplaats bij is. Van over de hele wereld worden oude vliegtuigen hier naar toe gebracht om gerestaureerd en gerepareerd te worden. Henk, Fred en Wim konden het niet laten en gingen de hangar in. Daar stonden de oudjes, prachtig opgeknapt, ééntje zelfs met fietsbanden Er zou net een piloot opstijgen in zon pronkstuk met een oudere dame als passagier voorin. De hele familie zwaaide en filmde haar de lucht in. De piloot haalde nog wat stunts met haar uit waaronder een looping. Ze was helemaal enthousiast..ze straalde. Ze vond het erg leuk dat we er als publiek ook bij waren en vroeg al gauw:Where are you from? Ooh, my sister in law is Dutch too, you knowen Oooh, I love that man .André Rieu. He is coming to Nw Zeeland!!!
Vandaag hebben we een lees-, shop- en relexdag! We zitten hier dichtbij een leuk winkelcentrum in Te Anau èn we hebben een vrije dag èn het is heetsorry Gerhard! De site is weer bijgewerkt èn de mail gecheckt. Leuk om te weten dat er veel met ons meegereisd wordt via de website. Gerhard heeft een gezellige mail gestuurd met fotos van het sinterklaasgebeuren. Rick meldt dat hij vakantie heeft en volgend weekend bij Ben en Niesje is om Hattem onveilig te maken. Johan en Joke vroegen of Wim hier s nachts soms ook zn hoed ophoudt. Ze zijn druk bezig om op hun Vekabo Camping een recreatieruimte in te richten. Een mogelijkheid om wireless te internetten is er ook al. En ze meldden dat de kindertjes van de peuterspeelzaal op de Keyenborg erg blij waren met hun sintcadeautje in de vorm van Ik ben Moniek! Mark heeft intusen ook al een bestelling verzorgd van beide boekjes via Evas oma Pieta! Dus . Wie voor de Kerst nog graag één of meer boekjes wil het kan nog! Morgen gaan we weer verkassen. We steken dwars door het Zuidereiland over naar Dunedin ( = Edinburgh) aan de oostkant. Soms is Willem even de hort op. Ik informeer bij onze naaste buren Greet en Jan. Ooh, Wim die was hier net nog. Hij is nu bij Ben en Riet, geloof ik . Ben je hem kwijt alweer ?? Het lijkt De Vliegende Hollander wel! Wim vindt dat buurten erg gezellig. Er wordt al druk overlegd wat we de laatste avond zullen gaan doen. Het is allemaal nog strikt geheim, maar er wordt al aan gewerkt.
Maar dan zijn we er De Milford Sound ligt in al zijn glorie voor ons. De boot vertrekt al gauw en we krijgen een lunchbuffet. Opnieuw zijn de Koreanen en Japanners ons voor. En die kunnen er wat van van vol stapelen van hun bord. Frans zorgt dat er op tijd aanvulling komt voor ons! Dan gaan we naar boven en bewonderen de fjord aan alle kanten. We zien zeehonden lekker in de zon liggen, maar pinguins of misschien toch nog een dolfijn?.... Nee dat zit er vandaag niet in. De waterval waar de kapitein vlak onder gaat liggen bezorgt een aantal een nat pak, maar verder alleen maar lachen! Om 2 uur zijn we dan weer terug en Prince Albert wacht ons met zn bus! We brengen nu eerst een zestal van ons naar het vliegveld, want die nemen de kans waar om met de helicopter over de gletsjers te vliegen, er even te landen om dan na de tunnel weer bij ons in te kunnen stappen. Voor Annemiek en Rietje was het de eerste keer en dat hebben ze geweten. Met een : Nou mensen het ga jullie goed!, neemt Annemiek afscheid. Fred gelijk erop: Mag ik straks je stukje vlees? De piloot schijnt hun een echte vuurdoop te hebben gegeven. Wat waren ze enthousiast toen ze weer landden. Frans raakte niet uitgepraat en Rietje en Adrienne zeiden: Je kunt het niet uitleggen hoe mooi het was, je moet het meegemaakt hebben! Tja voor Dick liep het wat minder af. Die werd wagenziek en mocht voorin zitten. Hij zei nog wel even zoiets van : Dan kan ik tenminste zelf sturen!, maar voor hem was er duidelijk de lol even af! Nick moet nog 2,5 uur rijden met de bus naar Queenstown, back to Monaco and sisters Caroline, Stefanie and his bankaccount!
Oooh wat een lupinen! Er gaat een zucht van bewondering door de bus ja vooral bij de vrouwen! Nick belooft op de terugweg even te stoppen. Nu stoppen we bij een plek waar normaal veel Keas zijn, die brutale papegaaien die het op je eten en cameras voorzien hebben ..zeggen ze. Ik had er allang eerder één zien vliegen, maar hier?...... geen één! Het landschap wordt steeds ruiger met bergen met sneeuwtoppen. November was hier de op één na droogste maand ooit, vertelt Nick. En oktober was de op één na natste maand. Het regent hier ong. 250 dagen van het jaar en er valt hier gemiddeld 6 tot 8 meter regen per jaar! 800 jaar geleden kwamen de Polynesiërs hier voor voedsel, greenstone en de Moa, een soort vogel. Toen waren er veel flightless birds, vogels die niet kunnen vliegen, zoals de Kiwi. Tot de Europeanen kwamen hadden ze ook geen vijanden, maar nadat eerst Abel Tasman en later James Cook Nw Zeeland ontdekt hadden en op de kaart gezet, kwamen ook de ratten, honden katten èn possems hier en zijn die vogels bijna uitgestorven. The only good possem is a dead possem, wordt hier wel gezegd. Eigenlijk is de Milford Sound een fjord, lang geleden gevormd door gletsjers. Er zijn er 14 hier en 3 er van zijn open en kun je bezoeken, waarvan de Milford Sound er één is. We zien onderweg vele watervallen o.a. de Christy Falls. Nick heeft het ook wel meegemaakt dat de weg afgesloten was door modder en stenen die naar beneden gestort waren en dan konden ze zo weer met de bus terug naar Te Anau of Queenstown. We maken zelfs nog een wandeling van een kwartier door het Chasm, een kloof in het regenwoud met allemaal watervallen. In ong. 1930 is er een verbinding dmv een lange tunnel gemaakt om de Milford Sound open te stellen voor publiek.[/
Vandaag hebben we een lees-, shop- en relexdag! We zitten hier dichtbij een leuk winkelcentrum in Te Anau èn we hebben een vrije dag èn het is heetsorry Gerhard!
