Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
27-06-2009
Een lopende hond vindt altied wat...
Ach die Toska! Nog net zo levendig als vroeger. Ze is net loops geweest en Jippe is er nog wat onrustig van, net als de Labrador van buurman Ellio die met zijn baasje langs komt wandelen over de Molendijk. Wim roept al van Tonca, maar die is in de war met de hond van Henry en Tonny. Nee.. het is nu echt Josca, een echte hond van de baas. Naast teckel Jippe en poes Joep is de derde J voor Josca. Maakt neet uut as et kind maor een name hef, zei opa Bijenhof vaak. Josca is hier echt op haar plek en vindt alles gezellig. Gisteren was er bij de achterburen van Ben en Diny wat gezelschap en Josca was er al bij om je weet maar nooit of er iets van de tafel valt. Als het enorme paard Vera brokken krijgt is ze er bij want je weet maar nooit of er een brokje valt. Ze heeft altijd honger en is net als vadertje Scott in 10 seconden is de etensbak leeg. Een lopende hond vindt altied wat, zei Ben toen hij vanmorgen bij ons in de caravan een kop koffie mee kwam drinken voor we ons zouden gaan settelen op camping De Boomgaard. Hij heeft gelijk. Net hebben we bij Johan en Joke aan tafel gezeten en lekker meegegeten. Ha! We hebben ons plekje gevonden bij Johan en Joke. Het staat hier al lekker vol. Ieder jaar komen er meer bezoekers. De loop zit er in. Na de enorme herdershond Jansen, daarna Rex is nu Boris aan de beurt om huis en hof te bewaken. Hij is een prachtige volwassen herder geworden. Nee hij mag de camping niet op. Dat laat hij ook wel want er ligt een ondergrondse lijn die er voor zorgt dat hij een schok krijgt mocht hij dat vergeten zijn. Alleen . sinds de komst van Jansen lang geleden zijn er op De Boomgaard geen katten meer gesignaleerd. De tijd van het kattenoverschot is voorgoed voorbij.
Je moet wel een lange adem hebben met Shetlanders. Die zijn echt niet van plan gehoorzaam je bevelen op te volgen. We hadden ze twee jaar geleden nog maar net of ze braken al door de afrastering. De schrikdraad werkte nog niet zoals het moest. Wat een loeders. Eigenlijk kon ik met geen van twee wat beginnen. Met uitgestrekte nek pakten ze een stukje brood aan maar dat was het dan. Maar Eva kwam en begon te tuttelen met het spul. En met Amber had ze sukses. Ze kon haar pakken en borstelen en daarna maakte ze een rondje door de wei. Amber vond het blijkbaar leuk. De laatste weken kwam er even niets van, maar vandaag was het weer als vanouds. Na het borstelen en een rondje lopen besloot Eva het touw af te doen en haar gewoon te vragen mee te lopen. En dat deed ze. Ze volgde haar gewoon los op de voet. Maar Sara, de zwarte, is een kwaaie. Praot mien dr niet van!
Alledrie nog even een stukje brood. Zie je dat hoofd van Sara en die felle ogen? Toch kun je die gemakkelijk pakken en vastzetten, maar wat je ook probeert... ze loopt geen stap achter je aan.
Vaderdag ?? We zouden bijna vaderdag vergeten, maar Judith belde op met het voorstel om daar tegen het eind van de middag gezellig een hapje en een drankje te komen nuttigen. Beide vaders in één keer oftewel twee vliegen in één klap. Dat deden we dus gisteren. Erg gezellig. We werden bovendien vermaakt met het pianospel van Robin èn Judith die beiden behoorlijke vorderingen maken. Rick doet gewoon niet aan vaderdag en met Mark hebben we dat 4 keer in de week als hij zich bij ons nestelt met de krant een een hond aan elke kant. Vanuit Canada Rick zou zeggen van over de Plas meldt Henry dat de haastklus goed verlopen is. Naar het lied Beveel gerust Uw wegen dat hij op de begrafenis van een bevriende Canadees van Nederlandse afkomst heeft gezongen werd dankbaar en ontroerd geluisterd. De organist thank you very much, you did a great job--heeft in die ene dag het lied weten in te studeren dat we hem toegemaild hadden. Verder vertelt Henry over hun leven daar in Dickson, Canada. Enkele stukken uit zijn mail zijn onder het kopje NIEUWS van www.hettysite.nl te lezen. Hopelijk kunnen we volgend jaar zelf weer eens kijken hoe het bij hen en Fred en Gera is. De week vissen in Saskatchewan met een groep uit Dickson onder leiding van hun in meerdere opzichten geweldige dominee is Henry bijzonder goed bevallen. Ook de Sausage making-day doet hij daar even uit de doeken. Ik zou zo zeggen: Geniet er van!
"Het allernieuwste wat ik pas in de auto over de radio hoorde was een therapeut die aanbood om je af te helpen van een luxeonderbrekingsdepressie, zo vertelde ds Anne van der Meiden gistermorgen in de Grote Kerk in Emmen. Ik zat haoste in de berm, voegde hij er aan toe. Deze bijzondere dominee uut Twente was nu eens naar Emmen gekomen. Het was de moeite meer dan waard. Het onderwerp was deze morgen Graaien naar lucht:" t Is net as weend ie-j zeet et neet en rent dr mor achteran. Dat wodt neet wat". De mensen hebben voornamelijk twee masters, drijfveren. Hoe krijg je zoveel mogelijk geld èn de poging om alles tegen te gaan wat je er weer van af helpt. Er is een woord voor: hedonisme genotzucht. Voor de jeugd is het weer het toppunt om een i-podje te krijgen in de kleur van je haar en een 5,1 voor een proefwerk is voor hen al helemaal het einde. "Jao ie-j hebt makkelijk praoten", zei iemand tegen hem, "A-j genog hebt köj zunig andoon". Hij maakte al prekend de vergelijking van Calvijn die hij meer het type voor de grote Handelsbank vond staan en Luther die meer de Coop. Raiffeisenbank vertegenwoordigde. Ach eigenlijk was de grote lijn : werken voor je geld, wees tevreden met wat je hebt en geef de ander die het nodig heeft ook wat. Hij wees op de wijsheid van de opoe van Daniel Lohues in het liedje van de cd Allennig: Ie-j mot oe altied können redden. "Dan he-j den therapeut ok neet neudig" beëindigde hij zijn betoog. Dit is natuurlijk maar een hap snap weergave, maar wanneer je bepaalde uitleg in de moedertaal het Nedersaksisch hoort is het net of het beter bij je binnenkomt. Of het nu Drents, Achterhoeks of in dit geval Twents gezegd wordt, maakt dan niets meer uit.
Meer weten? Zoek maar onder www.annevandermeiden.nl
Hee ridt anders wel heel lekker ... Even later: Dr zit ok nog net nie-je spatborden op en kiek es et stuur is van roestvrie-j staol. We gaan samen op de fiets naar het dorp. Ik op mn eigen E-bike en Wim op zn bijna 20 jaar oude fiets. Die fiets heeft al heel wat meegemaakt. De laatste jaren vooral als fiets voor de markt met hééle grote fietstassen. Indertijd heeft Wim hem met zorg uitgezocht. Eindelijk eens een nieuwe fiets. Een Altra van Henk Boer. Het was toevallig net een schrikkeljaar en de rijwielhandel had bedacht dat het een goede stunt zou zijn om op 29 februari alle aankopen die gedaan werden op een bepaald uur terug te betalen. En het was toevallig net 29 februari toen we om 2 minuten voor 12 bij de kassa stonden. Wat wil je, vroeg Henk Boer, nu tussen 11 en 12 of zal ik het bedrag aanslaan tussen 12 en 1 uur. Nu, zeiden we. De uitslag van de trekking van de noraris zou de week erop in het weekblad staan. Met toch enigszins kloppend hart sla ik die woensdag de krant open. Het schrikkeluur werd . tussen 11 en 12. Ja toen moest ik wel gauw even met Holvrieka bellen. Als we een dag later de zaak binnen komen met de rekening zegt Henk Boer meteen:Ik weet waar jullie voor komen. Hij betaalt vlot de bijna 1000. Nu gaan we dit oudje inruilen. Wim heeft nu ook een E-bike en heeft door de inruil 100 korting gekregen. Na de betaling, een kopje koffie en het verhaal van het schrikkeluur biedt de fietsenmaker aan:Als je 50 op tafel legt mag je hem weer meenemen dan heb je nog winst ook Nee dan wordt het fietsenhok wel erg vol. We bestijgen onze wonders op wielen en ik hoef nooit meer te horen:Wat rie-j ie toch hard!
Dat was een vreemde overgang . Van het Achterhuis naar het Paleis op de Dam. Onze uitgestelde dag met de trein ging gisteren naar Amsterdam. Wim mocht kiezen. Na een reis met hindernissen- lees: sein- en wisselstoringen- waren we eindelijk om 1 uur in Amsterdam en stortten we ons in het gewoel. We gingen in één streep met de tram 13 naar het Achterhuis van Anne Frank, uitstappen Westermarkt. Het was een bijzondere ervaring. Het huis was bijna totaal leeg uitgezonderd de vitrines met uitleg en de films. Je werd a.h.w. helemaal de oorlogstijd door geleid. Natuurlijk, de ervaringen van de familie Frank waren niet nieuw, maar de confrontatie met deze gebeurtenissen was voor iedereen blijkbaar hetzelfde. Er werd niet gesproken, hoogstens gefluisterd. Er hing zon sfeer van triestheid over dit huis, maar ook van kracht. Na de koffie want bij musea is er toch altijd een bookshop èn een café gingen we naar de Dam. Natuurlijk werd er weer gedemonstreerd, nu tegen een moslimpartij in Iran als ik het goed gezien heb. Verstaan konden we niets. Daarna een bezichtiging van het Paleis, het vroegere stadhuis, dat pas bij de Franse overheersing door koning Lodewijk Napoleon als paleis werd gebruikt. Wat een pracht en praal, maar wel heel mooi. Hier worden de grote en belangrijke ontvangsten gehouden. De audio apparatuur maakte het gemakkelijk om overal op jouw tijd de uitleg te krijgen. Er werd vroeger toch ook al veel vergaderd te oordelen naar alle prachtig naar 17e eeuws voorbeeld opnieuw gestoffeerde en gemeubileerde vergaderruimtes. Opnieuw zochten we een plekje om wat te drinken en werden in het engels aangesproken door de bediening. Een stel Tukkers uit Hengelo troffen we daar en we wisselden onze ervaringen uit. Wim reist graag via Schiphol vanwege de entourage en na een lekkere hap reisden we nu zonder strubbelingen weer naar Emmen. Een paar zakenmensen die net waren geland puften bij ons uit en we bespraken de branden in Emmen, het fokken van bordercollies en hun eigenaardigheden, de aanschaf en het opvoeden van een hond en wat er bij ons wel eens mis gegaan is. Zo was de terugreis hoewel niet korter heel wat sneller. Het lijkt misschien overdreven, maar wanneer we Amersfoort gehad hebben zuchten we meestal van: Hè hè, voorlopig hoeven we geen grote stad meer.
Uitzicht vanaf het café bij het Achterhuis op een Amsterdamse gracht
Het is groot feest in Sleen. De Zuidenveldtentoonstelling, kortweg [i]het Zuidenveld [/i]genoemd, wordt dit jaar georganiseerd door Sleen. Eén keer in de 8 jaar is Sleen aan de beurt en zij staan bekend als de meest enthousiaste en creatiefste gemeente en dat willen ze zo houden. Ik had woensdagavond de indruk dat héél Sleen zich hiervoor inzet, want behalve allerlei festiviteiten en een optocht van versierde wagens heeft elke straat in Sleen wel de hele straat volgens een zelfbedacht thema versierd. Woensdagavond waren we bij Mark en Jennifer en reden samen de lichtroute . Wat een creativiteit. Wim had eerst nog samen met Mark de verlichting op hun eigen huis in orde gemaakt. De Schaapstreek had vlinders als onderwerp. Al rijdend kwamen we door een straat die alle originele oude huizen van Sleen hadden nageschilderd en ook was Schaapstreek 7 erbij, het huis van voormalig huisarts dokter Pauw en nu van Mark en Jennifer. Mijn schildervriendin Jantje die in die straat van Sleen woont had dit heel mooi gedaan. Mark vertelde dat ze echt had staan schilderen bij hen aan de overkant.:Jaa ik ken je moe, wij zit samen bij Ellen op schilderen . Toen de voorbereiding aan het begin van dit jaar begon had de buurt ook tegen Mark gezegd: Mark je moet vergaderen. Het Zuidenveld is dit jaar in Sleen!! Mark gaan de tenen dan al omkrullen. "Ik moet niks, had hij toen gezegd en stuurde Jennifer voor dit klusje. Maar voor de borrel aan het eind werd hij er bij zn haren bijgesleept. Nu snapt hij al die drukte er omheen en geniet helemaal mee. Gisteren schijnen er 35000 mensen naar de optocht met versierde wagens gekeken te hebben. Tot en met zondag is er van alles te doen. Dus wie nog zin heeft?
Ook op de van Heemstraschool gebeurde in die tijd wel eens wat waar je nu problemen mee zou krijgen als onderwijzer. Ik zal geen namen noemen, maar er was één onderwijzer, nog wel een vriend van de familie die er wat van kon. Onderwijzers waren toen nog heer en meester in hun koninkrijk. De jongens van Ben zn klas hadden gymnastiek gehad terwijl de meisjes handwerkten. De jongens kwamen naar de zin van meester veel te laat aanzetten. Hij zou ze wel krijgen. Hij liet de jongens één voor één binnen komen. Daarna hoorden de jongens op de gang een vreselijk gegiechel en lachen van de meisjes. Daarna moest de volgende naar binnen. Weer volgde daar dat gegiechel op. Er waren er zo al een heel stel naar binnen. Ben was bijna aan de beurt, maar die werd wel nieuwsgierig wat er daar in die klas gebeurde en waarom die meisjes zo moesten lachen. Hij was toen ook al vrij lang en terwijl de volgende binnen was zag hij al springend door het raam boven de kapstokken dat meester de jongen een harde trap onder zn achterste gaf voor hij mocht gaan zitten en dacht: Dat overkomt mij niet. Toen hij naar binnen moest ging hij gelijk linksaf naar zn plaats. Hee, hier komen jij, riep meester. Ben keek wel uit. Hij had een vervelende ontsteking in zijn wang en had geen zin in een confrontatie. Na een paar waarschuwingen kwam meester op hem af, kneep in Ben zn wang waar die ontsteking in zat en trok hem zo de bank uit. t Dee zo gloepens zeer, zegt Ben, en hee wis t er van. Vieze vuile klootzak, schold ik hem uut. Toen was t in één streep naor huus. Hij vertelde het voorval thuis. Maar toen deze meester weer eens met moeder sprak is dit voorval door geen van beiden ooit benoemd.
Het huis aan de Dorpsweg 4 en 6 nu. De kleine ruitjes zijn vervangen door dubbel glas, een grotere dakkapel is gekomen en het hele huis is gerenoveerd en aan de eisen des tijds aangepast. Ben heeft er twee jaar over gedaan, maar dan heb je ook wat. Links woont allang geen van der Kolk meer, maar in het ouderlijk huis van Wim, Piet, Henry en Ben wonen nu Ben en Niesje met heel veel plezier en bij alle feestelijkheden wordt moeder van der Kolk opgehaald vanuit Zorgcentrum de Bongerd en is er nog steeds bij op haar 96e.
Piet was van de vier jongens de meest drieste. Hij was overal voor in, maar wel op een directe eerlijke manier. Ben was heel wat jaren jonger en wat minder stoer. Hij droeg een brilletje en zag er net iets anders uit dan de andere drie. Iemand bewonderde- of beklaagde moeder al eens: t Is mien toch wat hebt ze al drie jongens en noe ok nog een angeneumen kind dr b-j. Ben werd vroeger nogal gepest door één veel oudere jongen. Piet had al eens gezegd: Wie is dat dan wies em mor es an. Het gepest hield niet op en op een gegeven moment lopen Piet en Ben op straat en zien de grote wel zes jaar oudere pestkop lopen. Daor he-j em, Piet daor he-j em. Piet aarzelde geen moment en heeft de jongen flink afgetuigd. Hij had de hele kop kapot. Az ie-j mien kleine breur zo kunt pesten dan krie-j met mien te doen. s Avonds kwam de moeder met de gehavende jongen bij de van der Kolks aan de deur. Kiek toch es wat jullie Piet anericht hef. Hee zag dr uut! Vader bekeek die zes jaar oudere knul die door Piet zo te grazen was genomen. Hij vroeg waarmee Piet dat dan wel gedaan had. Het zag eruit of er grof geschut gebruikt was. Nou gewoon met zien blote hande. Nou , zei vader van der Kolk, dan zal oew zeune t er wel naor emaakt hebben. Discussie gesloten.
Het huis van de familie van der Kolk waar in het linker gedeelte oom Anton en tante Hennie huisden met een tijdlang daarachter in de schuur tante Rimie en ome Hendrikus. En aan de rechterkant woonde na 1956 moeder van der Kolk met haar vier jongens. Vader Gerard is dan al overleden.
Dan komen de familieverhalen aan de beurt. Tante Rimie was een kleurrijk figuur, de goedheid zelve. Ze had alleen de pech dat ze de eerste jaren met man ome Drikus, die schoenmaker was, en ik neem aan ook haar eerste kind in de verbouwde schuur achter het ouderlijk huis van haar man woonde. Daarin woonden behalve schoonpapa ook zwager Anton en schoonzus Hennie. Iedere wasdag werden bij Rimie de wasteilen van tante Hennie uit de keuken gehaald en na de was kletsnat en druppend weer opgehangen. Tante Rimie had daar toch zon hekel aan. Voorzichtig er iets van zeggen had geen zin. Ik kan ze nergens anders kwiet. Ze hebt hier altied ehangen, was steevast het antwoord van tante Hennie. Rimie vertelde haar ergernis aan tante Marie, een andere schoonzus. Die was heel wat mans, een heerlijk mens. Ze regeerde haar gezin met 5 jongens met vaste hand. Ze adviseerde tante Rimie:As ik oe was Rimie en ze hangt oe die natte teilen weer in de keuken . dan donderen ik de hele boel dr af. De volgende wasdag hingen er weer van die druipende teilen in het keukentje van tante Rimie. Nu ging de anders zo meegaande Rimie door het lint. Ze zag de druppels naar beneden glijden en water op de grond, dacht niet meer na en volgde het advies van Marie letterlijk op en donderde de hele boel met veel kabaal naar buiten. Ik heb me laten vertellen dat het toen even erg heeft gespookt op het erf.
Zwager Ben is er één van moppen tappen en hij vertelt ze steeds of hij het zelf heeft meegemaakt. Dat was vroeger al zo. Ik heb ooit de beroemde möpkesbuul gehad. Daar schreef ik op zo'n avond met de jongens van der Kolk de steekwoorden op om zo een mopje te kunnen onthouden. Gerard en Paul Sietse doen tegenwoordig niet onder voor hun vader en ik meen ook dat Ben zei dat deze uit de koker van Paul Sietse komt.
Zo was er iemand die na lang zoeken nieuw werk gevonden had in een winkel. Het was alleen jammer dat hij zo stotterde. Hij moest dan ook eerst een maandje op proef. Toen Ben een keer in die zaak kwam kijken zag hij hem bezig met een klant. W w waor k k kan i ik o oe m m m mee h helpen, klonk het. Een pak maondverband veur mien vrouw, zei de klant. Een tijdje later hielp hij die man de deur uit met een heel groot pakket. Veur heuveule heb ie-j verkoch?, vroeg Ben. "O v v veur 1500 euro." Hoe kreeg ie dàt dan veur mekare, vroeg Ben O h h ee m mos m m aondverband h hemmen veur zien vrouwe en i ik z zegge: D dan w wodt t v vrie-jen o ok n niks d disse w wekke. D dan köj b better g gaon v vissen. T toen h heb ik em een h hele h hengelset v verköch met d dobbers en v viskoffer dr bie-j. Toen z zeg ik :En a as t reagent k krie-j in t g grös de hele k k konte nat. T toen h he-k em o ok een s stoel en een hele g grote v vissersp p p araplu v verkoch. En t toen z zeg ik: H heb ie-j w wel i iets v veur oew n natje en d dreugje en t toen k kwam dr n nog een k koelbox bie-j. Deze man werd aangenomen
D'r bunt net zoveule goeie bazen as rooie ganzen...
Hattem. Links de Achterstraat en rechts de Kerkstraat. Aan het eind van die Kerkstraat was de groentewinkel van Pik.
Ben is aan zn laatste werkzame jaar begonnen bij zijn baas, maar het laatste voorstel om er eerder uit te gaan stond hem niet echt aan. De ene dag vertel je dat je een nieuwe heup nodig hebt. De volgende dag komen ze met een voorstel om er per 1 augustus uit te kunnen, maar dit voorstel leek nergens op. Het stond hem niet echt aan. Hij moet teveel inleveren. En dat na 43 jaar trouwe dienst. Dr bunt net zo veule goeie bazen as rooie ganzen, zucht Ben.
Wanneer Ben en Niesje er zijn is het altijd iets van vroeger in de gesprekken. Moeder van der Kolk was vaak onderweg. Soms om koffie en thee te verkopen op haar vaste adressen, om kranten te bezorgen of naar de kerk waarvan ze kosteres was. Dat beroep werd niet erg gewaardeerd. Ze verdiende er weinig aan. "Ie-j mag blie-j wean da-j in Gods huis mag werken", kreeg ze eens te horen. Brek mien de bek niet lös, zegt Ben als dit ter sprake komt. Soms was er zelfs iemand die onder de mat van de kerk keek of er wel goed stof gezogen was. De jongens werden vaak ingeschakeld voor de kranten, om koffie naar de kerkenraadsvergaderingen te brengen of de psalmborden in orde te maken. Wim heeft s winters heel wat sneeuw geveegd voor het begin van een kerkdienst. Moeder had eens in een gesprekje met de vrouw van Gait Witkak gezegd:Ik bun zo druk, bidden doe ik vaak op de fietse. Weer wat nieuws: Hoezo Gait Witkak? Nou gewoon umdat e zon ieuwig bleek gezichte hef, weet Ben. Zo kom je in Hattem aan een bijnaam. Je hoeft er helemaal niks voor te doen. De mooie dochter van de ijsboer werd Lammie met de moccabenen. Om de Mulders uit elkaar te houden werd de ene de Zoere en de andere de Taoie genoemd. De groentezaak van Pik komt ook weer eens langs. Heel beeldend omschrijft Ben hoe de jonge katjes daar over de kisten met prei, sla en wortels raceten. s Avonds werd het paard dwars door de groentewinkel naar de zich in het achterhuis bevindende stal gebracht. Dat waren nog eens tijden. Op een keer onweerde het flink net toen Pik met zn groentekar met paard er voor bij zn winkel aankwam. Het ging zo te keer dat hij maar even naar binnen ging om te schuilen en zn paard en groentekar buiten liet staan. Er kwam op een gegeven moment zon harde klap dat een stuk van de pui van zon oud huis naar buiten omviel boven op de tomaten en sla van Pik. Hij kon verder met tomatenpuree, besluit Wim. Hangjongeren waren er toen ook al. Deze Pik ging zondags met zn kar met paard naar camping de Leemkule om fruit en snoep te verkopen en bond daarbij het paard aan een boom een eindje verderop. Zo kon hij nog een centje bijverdienen. Wat opgeschoten jongens kwamen op een idee:Hee Pik oew peerd löp lös! Pik er op af natuurlijk en intussen deden de jongens een graai naar de snoep. En weg was de winst van zon dag. Vertel me nu niet dat vroeger alles beter was.
De taken zijn bij ons verdeeld. Ik snoei de hele santenkraam in de tuin. Er liggen al hele bulten. In mei en juni wil de boel best groeien. En Wim gaat er wat later met de kruiwagen en greep achteraan. Het verschil tussen onkruid en planten kent hij nog steeds niet. Hij kent weer andere dingen. Over techniek hoef je hem niet veel meer te vertellen. En..... het koken gaat hem nog steeds goed af. Straks komen Ben en Niesje en bovendien ook Robin en Eva. We hebben net weer wat ingeslagen zodat hij aan de gang kan. Heerlijk vind ik dat! Als hij kookt ruikt het altijd veel lekkerder in de keuken of zou dat komen omdat ik er zelf in sta dat me dat bij mij nooit opvalt. Er moet anders nog heel wat geklust worden. De sloten moeten nog schoon al zeg ik telkens dat je dat beter in het najaar kunt doen. En de schuur moet opnieuw geschilderd worden. Vader van der Kolk was schilder èn een goeie. Jammer dat ik hem nooit heb leren kennen. De interesse op schilder gebied heeft een generatie overgeslagen. Gerhard heeft er meer zin en kan het ook goed. En na het werk is het goed rusten op onze schommelbank bij de schapenwei met een thermoskan koffie.
Het is lang geleden dat Anda bij mij voor de deur stond met de woorden: Heb je misschien nog een stukje behang over? Dick, mijn vroegere buurjongen, en Anda waren vlak achter ons komen wonen in een hoge torenflat. We hebben een mooie tijd gehad. We kregen twee dagen na elkaar een zoon. Bij hen Ernst en bij ons Mark. Samen met de kinderwagens naar het hertenkamp vlakbij was een uitje voor ons. We delen vanaf die tijd lief en leed. Zij kozen dat eerste jaar voor kamperen met een tent ergens in de buurt van Hardenberg. Het was met Ernst niet een groot succes. Ieder middag gingen ze met de auto een eindje rijden omdat Ernst anders niet in slaap kwam. Later gingen we achter elkaar aan en soms een nachtje gelijktijdig naar Badenhard in de Hunsrück, naar de verbouwde jachthut van de familie Laborenz. Maar we wilden ook wel eens samen met hen en alle jongens, Dick en Anda hadden er intussen ook Stefan bij, op vakantie. Dus gingen we naar de Harz, het Zwarte Woud, Auvergne, Ventemiglia en Peschiera aan het Gardameer. Wanneer je onze jongens vraagt wat hun leukste vakantie was blijft Ventemiglia met stip aan de top. Ik had het na Peschiera niet zo erg met die hitte en de jaren daarop gingen wij de bergen in en zij hadden Italie als favoriet. Maar steeds werden er huisjes gehuurd. Op dit moment hebben ze zelfs hun eigen onderkomen in Les Issambres met uitzicht op de Middellandse Zee. We hebben al een aantal keren bij hen gelogeerd. Mark en Jennifer gaan er zelfs in juli een paar weken naar toe. En toch .. die eerste tent hè. Hun huwelijksreis was met zon klein tentje heb ik me laten vertellen. Nu hebben ze toch weer een tent. Ze gaan nu vanuit hun vakantiestulpje telkens een paar dagen kamperen. Matjes gekocht en slaapzakken, een brandertje en pannetjes. De eerste berichten vanuit Toscane zijn positief.
Geïnteresseerd in hun vakantieonderkomen dat ook te huur is? Klik op de titel!
Op de Spreukenkalender kwam ik de volgende dialoog tegen, oorspronkelijk in het Liemers, maar nu dan vertaald in het Achterhoeks. Met een man die zoveel mogelijk voetbal wedstrijden op tv volgt en een paar zonen èn kleinzoon die voetbalminded zijn spreekt zoiets altijd aan.... toch?:
Langs de lijn
Ah, bu-j dr ok weer. Ik hebbe oe veleen wekke emist. Waor heb i-j ezetten?
Dat zak oe vertelln. Nao de wedstrijd van drie wekke elene, ha-k t efkes helemaole ehad.
Hoe ha-j dat dan? Ze heb nog wel ewonnn. Dat moch ok wel onderhand.
Heel stiekem hoopte ik vroeger toen ik zwanger was dat ik een dochter zou krijgen. Dat leek me nou zo leuk. Ik had al een naaimachine waarmee ik borduren kon en dan zou er op de jurkjes het één na het andere mooie borduurrandje verschijnen. Toen Gerhard werd geboren was ik dit al snel weer vergeten. Hij was gewoon het einde. Toen ik echter voor de tweede keer zwanger werd begon de hoop weer te voorschijn te komen. Ook deze baby schopte al voor de geboorte zo onbenullig hard dat ik helemaal niet verbaasd was dat nummer twee ook een jongen was: Rick. Maar ik werd weer zwanger . en ja . stel je toch voor dat .! Opnieuw wees alles er op dat voetballer nr drie ook een jongen zou zijn. En dat werd Mark! Toen Mark zon 2,5 à3 jaar was dacht ik aan een eventuele nr vier. Je weet het maar nooit? Maar Wim was resoluut: Drie is genoeg .. en nam zijn maatregelen. Ook goed: drie jongens een mooi stel. Ik kwam er al snel achter dat ik het beste winkelen kon zonder die jongens. Gerhard probeerde in een winkel op onderzoek uit te gaan. Wanneer ik bij C en A een rij jurkjes heen en weer zag fladderen dan wist ik waar hij was. Rick vond er niks aan en Mark ging als 3 jarige op eigen houtje eens de deur uit bij de Hema in Hengelo en pas toen de politie al uitgerukt was kwamen ze hem weer terugbrengen vanuit de stad. En ook nu . Wanneer er iets gekocht moet worden kun je voor Gerhard het beste de benodigde trui of broek gewoon meebrengen. Rick wil alleen naar Schomaker en Mark .?? Die koopt zn eigen kleren al is t ie ook blij met iets wat je voor hem meeneemt. Maar dan een schoondochter !!! Gisteren nam Jennifer me mee naar Meppen. We hebben heerlijk gewinkeld, koffie gedronken met iets lekkers, adviezen gekregen voor make up en niemand vroeg wanneer we eindelijk weer naar huis gingen. Erg leuk! En dat is nou wat ik niet ken en toch erg leuk vind. Jongens zijn geweldig, maar een dochter ?? Hadden we toch voor die nr vier moeten gaan?
Oud-Doetinchemer Henk Hagelstein woont al jaren in Denemarken. Hij en zijn vrouw Sonja hebben van alles meegemaakt met dieren. Henk doet er maandelijks verslag van op de Achterhoekse en Liemerse Spreukenkalender. Deze wil ik jullie niet onthouden.
We hebben altijd veel dieren gehad, vertelt Henk, maar het enige wat we nu nog hebben is een gecastreerde kater. Hij is van lieverlee huiskat geworden. Het beest is door en door verwend en heeft inmiddels de beste stoel in huis in beslag genomen. Een poosje geleden belde de buurman met de mededeling dat er een dode rode kat aan de kant van de weg lag. Ik greep een plastic zak, sprong op de fiets en dat naar de plek des onheils. Bij voorbaat al met tranen in de ogen. En jawel hoor, daar lag onze Rasmus . Ik nam hem mee naar huis en begon een gat te graven op onze huisdierenbegraafplaats. Sonja kwam er bij staan en zei:Ik wist niet dat ie een witte achterpoot had. Ik was echter zo zeker van mijn zaak. Opeens hoorde ik Miauw!. Op de berg zand stond Rasmus belangstellend in het gat te kijken. Er bleken meer rode katten in de buurt te zijn. Een buurman kwam s avonds met een fles wijn om me te bedanken voor de ter aarde bestelling van zijn kat. Samen hebben we geklonken op de wedergeboorte van onze Rasmus. Als de naam een voorteken is, had ik beter moeten weten. Rasmus betekent in het Deens namelijk kwajongen.
Verder dan dit gaat Rick r. niet. Wim wel! Vorig jaar waren we op camping De Boomgaard samen met Gerhard, Judith en Robin.
"Het is hier overal een nudistenstrand aan het worden, zegt Rick als hij vanmiddag bij ons op het terras aanschuift. Hij heeft altijd nogal moeite met omschakelen en heeft nog zn wintertrui en jas aan. Hij vindt het maar niks al die blote armen en korte broeken. Maar het is 25 graden. Dan begint het toch op zomer te lijken. "Van wie heb ik dat eigenlijk, vraagt hij ook nog even tussen neus en lippen. Zou je dat niet van jezelf kunnen hebben, bedenk ik. Dan schiet me te binnen dat Wim vroeger ook lang met een dikke jas aan naar zn werk fietste en wanneer iemand er een opmerking over maakte zei hij:Wat goed is tegen de kou is ook goed als het warm is. De eerste zomer dat hij met de VUT bij huis was zou je dat anders niet zeggen. Hij liep veel in enkel een korte broek en was zo bruin als wat. Ikzelf ben niet gek op warm weer. Vroeger al wanneer het echt heet was heb ik wel eens verkoeling gezocht in de waterbak van de koeien. Het zwembad was immers 5 km verderop en een douche kregen we pas in 1962, net toen ik de deur uit ging. Ik zal nooit onze eerste vakantie vergeten toen we hier aan het Schoolpad woonden. Ben en Niesje, onze vaste oppas, waren al gearriveerd en wij moesten alleen nog beslissen of we met de caravan naar de Franse Alpen zouden gaan of naar Normandie en Bretagne. De eerste stop werd Zuid Limburg, een mooie natuurcamping. Het was er zo heet, te heet om te fietsen of te wandelen en de hele dag draaiden we met de schaduw van dat ene boompje mee waaronder we wat verkoeling probeerden te zoeken. En dat terwijl we hier op ons erf minstens 40 bomen hebben staan. Het werd toen de westkust van Frankrijk vanwege de verkoelende zeewind waar we op hoopten. Wanneer we bij een camping kwamen zonder een plek bij een boom gingen we gewoon verder. Het werd een mooie vakantie, ook al vanwege alle plekken die aan de Invasie en D-Day herinnerden. Zonet aan tafel vroeg ik Rick waar hij nog wel eens naar toe zou willen. Normandie, kwam er ogenblikkelijk bij hem uit. Gaan we nu misschien samen doen in september. Hij mag vast googlen om uit te vinden wat hij wil gaan zien.
Ben, de jongste van de vier van der Kolken van Gerard en Siet is jarig. Ben met zn zeven kleindochters van 1 t/m 6 jaar viert het voor het eerst in beperkte kring. D.w.z. met Niesje, kinderen, aanhang, de 7 kleindochters en waarschijnlijk ook aangenomen zoon Mark, de vriend van Paul Sietse, met vrouw en óók 2 dochtertjes. En moeder van der Kolk is er vast ook. Ze zit er graag bij als er wat te vieren valt. Het is dus volle bak aan de Dorpsweg in Hattem. Wim heeft al gebeld om onze felicitaties over te brengen, maar binnenkort komen Ben en Niesje een dagje naar Emmen en vieren we zn verjaardag hier nog even dunnetjes over. Dat kan nog net allemaal voor hij zijn nieuwe heup aangemeten krijgt. Een paar jaar terug waren we bij hen om Niesjes verjaardag mee te vieren en was het meidenspul nog wat kleiner. Er waren twee tractortjes. Eén grotere en één iets kleiner. Isa en Paulijne , de oudste twee zaten er op. Isa keek verlekkerd naar Paulijne die op de grootste tractor zat. Opeens ging er wat mis, er ontstond paniek en Paulijne zette een keel op. Bloed ik heb bloed , riep ze. Kom maar gauw bij oma, zei Niesje ik doe er wel een pleistertje op. Ha .Terwijl Paulijne binnen haar pleister kreeg zat Isa meteen op de grootste tractor en trapte flink in het rond. Even later kwam Paulijne terug nam de situatie met één blik in ogenschouw. Ze zag Isa op haar favoriete tractor en zei:Kijk Isa . bloed jij moet ook een pleister. Jammer.... Isa trapte er niet in.
Dit is geen weer om achter de computer te kruipen, dacht ik een uurtje geleden. Ik zag Diny al prutsen in de tuin en Wim in Zeeland al op zn fiets stappen om eens lekker uit te waaien want dat kun je daar. Ik klik toch eens even om te kijken en zie dat op het zelfde moment Zeelandnet in de lucht ging. Toeval of telepathie? Ik had er gisteren zin in. De tuin schreeuwt om onderhoud. Pa zei altijd:In mei mo-j proberen et onkruud de baas te blieven. Daor he-j et hele jaor dan gemak van. Ik had net een buxusschaar gekocht bij de Welkoop en ging meteen de buxussen te lijf . de een na de ander. Ik wilde eigenlijk al stoppen toen ik de heggetjes zag die om aandacht riepen. Tja . Toen ging het mis. Dat was bukwerk. Een uurtje later kon ik bijna niet meer op of neer. Dat werd vanmorgen de chiropracter. Ik biechtte op wat ik gedaan had en ook dat ik al een tijd geen oefeningen meer deed. De klachten waren toch over. Ik kreeg meteen, wel op een vriendelijke manier, een schoer deur de bene. Ik had die uitdrukking blijkbaar nooit gebruikt waar de jongens bij waren, want Mark zei gisteren nog toen ik dit riep in verband met onze ondeugende haantjes:Een schoer deur de bene wat is dàt nou weer? Nou weet hij het! Nu wordt het dus weer masseren met olijfolie, rekoefeningen voor de rug, zitten op een kussentje en vooral blijven zwemmen. Want wat u hebt is wel chronisch, was de laatste opmerking van dokter Nimo. Dat weten we dan weer.
Je moet wel een lange adem hebben met Shetlanders. Die zijn echt niet van plan gehoorzaam je bevelen op te volgen. We hadden ze twee jaar geleden nog maar net of ze braken al door de afrastering. De schrikdraad werkte nog niet zoals het moest. Wat een loeders. Eigenlijk kon ik met geen van twee wat beginnen. Met uitgestrekte nek pakten ze een stukje brood aan maar dat was het dan.
Dat was een vreemde overgang
. Van het Achterhuis naar het Paleis op de Dam. Onze uitgestelde dag met de trein ging gisteren naar Amsterdam. Wim mocht kiezen. 
Het is groot feest in Sleen. De Zuidenveldtentoonstelling, kortweg [i]het Zuidenveld [/i]genoemd, wordt dit jaar georganiseerd door Sleen. Eén keer in de 8 jaar is Sleen aan de beurt en zij staan bekend als de meest enthousiaste en creatiefste gemeente en dat willen ze zo houden. Ik had woensdagavond de indruk dat héél Sleen zich hiervoor inzet, want behalve allerlei festiviteiten en een optocht van versierde wagens heeft elke straat in Sleen wel de hele straat volgens een zelfbedacht thema versierd. Woensdagavond waren we bij Mark en Jennifer en reden samen de lichtroute . Wat een creativiteit. Wim had eerst nog samen met Mark de verlichting op hun eigen huis in orde gemaakt. De Schaapstreek had vlinders als onderwerp. Al rijdend kwamen we door een straat die alle originele oude huizen van Sleen hadden nageschilderd en ook was Schaapstreek 7 erbij, het huis van voormalig huisarts dokter Pauw en nu van Mark en Jennifer. Mijn schildervriendin Jantje die in die straat van Sleen woont had dit heel mooi gedaan. Mark vertelde dat ze echt had staan schilderen bij hen aan de overkant.:Jaa
ik ken je moe, wij zit samen bij Ellen op schilderen
.
