Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
21-07-2009
......een gevecht moeten leveren...
Was het zoiets... Mark?
Er zijn door het warmere klimaat de afgelopen tien jaar vijf nieuwe soorten sprinkhanen naar Nederland gekomen zo meldde het Leidse museum Naturalis in ons lijfblad: het Dagblad van het Noorden. Het zijn de boomkrekel, het zuidelijk spitskopje, de sikkelsprinkhaan, de lichtgroene sabelsprinkhaan en de zuidelijke boomsprinkhaan. Och je leest er zo overheen. Toen kwamen Mark, Jennifer en Eva bruingebrand langs om hun Queeny weer op te halen. Ach het was geweldig geweest in le Petit Village aan de Cote dAzur, gezwommen, geluierd, met de boot naar St Tropez. Wat kan een mens nog meer wensen. Het allermooiste was het huisje en hoe het gesitueerd is . het uitzicht op de Middellandse Zee. 'Tja, zei Mark, En...ik heb nog een gevecht moeten leveren. We zagen al van die slimme Franse gosertjes, die je tasje weg willen pikken, aan het werk. Maar nee het was een gevecht met een sprinkhaan. Mark wees een beest aan van 20 cm misschien wat visserslatijn, maar laat het 10 of 15 zijn. Jennifer was eerst aan komen zetten met een kom om hem in te vangen tegen de muur... veel te klein natuurlijk! Dat was geen optie. Het beest zag Mark aankomen met zn tennisracket, draaide zich ogenblikkelijk naar hem toe en ging maar vast in de aanval. Volgens hen is het een heftige strijd geweest, maar de sprinkhaan heeft het onderspit gedolven. Ik hoop maar niet dat dit één van die vijf soorten is die we nu hier kunnen verwachten.
Buurvrouw Wolterdina met Brommertje Beer. Kleindochter Linda stuurde die op voor ze naar Canada vertrok voor stage/ vakantie.
Vanmiddag was het onze beurt om bij buurvrouw Wolterdina op bezoek te gaan in het Scheperziekenhuis. Jans houdt alles goed onder controle. Hij verdeelt het bezoek zo dat er niet teveel tegelijk komen. De buurvrouw moest een operatie ondergaan op haar 83e. Ze had tot nu toe nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Dan maak je dat ook eens mee, had de huisarts gezegd. Gelukkig gaat het de goede kant op. Volgende week gaat ze nog een weekje logeren in een zorgcentrum. We gingen op de fiets. Nu wil het dat Wim zn eigen methode heeft van route bepalen. Wanneer hij terugkomt van de markt neemt hij ijskoud de weg door de Emmerdennen. Rie-j maor veurop, ik komme wel achter oe an, placht ik vroeger te zeggen. Nou dat heb ik geweten. Bult op en bult af, dwars door de wijk Angelslo, overal binnendoor, over de parkeervelden van FC Emmen. "Hier links aan houden, daar ga ik altijd even over de stoep, ging het vaak. Vandaag heb ik dat weer ervaren. Gewoon midden door die plas dan heb je de minste last. De spetters zitten me tot over mn oren. Nu is het gebeurd . Afgelopen! Weet je wat .? Ik rij in het vervolg voorop!
Restaurant het Witte Huis heeft een metamorfose ondergaan. Niet alleen het eten is er goed, maar de entourage is prachtig geworden. Daar moet eerst wel wat voor gebeuren. Nee Herman de Blijker hadden ze niet ingehuurd.
Voor alles is een eerste keer, zegt men. Vandaag was de zitting in verband met onze uitgestelde lijfrentepolis die dus niet uitgesteld bleek te zijn. We zouden een flink bedrag aan belasting moeten betalen en daartegen gingen we in beroep.... tegen de Belastingdienst dus. Eerst waren we al in het verkeerde gerechtsgebouw in Leeuwarden. Dat zag er zo mooi oud uit, maar was bedoeld voor de echte strafzaken. Ons gebouw was streng beveiligd. Schiphol is er niks bij. Binnen zag je allemaal advocaten in hun toga. Wat een verschil in houding. De één liep trots als een pauw. Die had waarschijnlijk net een proces gewonnen. Een ander zag er weer wat schlemielig uit. Een prachtige jonge vrouw met lang haar in toga wist dat ze er wezen mocht. De meesten zaten met hun clienten of collega's op bankjes te praten. Wij wachtten met onze hulp in bange dagen op onze beurt. We hadden het al zo'n beetje doorgepraat. De rechter bleek een vriendelijk man, maar kon eerst weinig voor ons betekenen. Maar toch... onze tussenpersoon is blijkbaar op dit moment niet te ziek en kan opgeroepen worden. Wanneer hij zich onze afspraken toch nog kan herinneren gaat misschien de belastingdienst toch nog akkoord met een opnieuw aan te vragen lijfrente. Er is een opening, maar.... het is afwachten. De zitting werd geschorst en gaat in september of begin oktober verder. We besluiten de middag met een drankje in het dichtstbijzijnde café. Dan op de terugweg..... komen we langs Het Witte Huis in Donkerbroek. En daar komt Wim ècht niet voorbij zonder gebakken lever te bestellen. Niks mis mee.
Wanneer je bedenkt dat het bij ons al een beestenboel is dan ben je nog niet bij onze buren verderop geweest. Alle en Anja hebben behalve hun drie kleine knulletjes een oud paard waar Anja altijd op gereden heeft, maar die nu van zn pensioen geniet. Verder hebben ze twee Welsh veulens gekocht, waarvan één Palomino.. Dan zijn er een hele zooi kippen, keurig in hokken niet zulke vrijbuiters als bij ons. Er zijn een stel jonge pauwen die al het bekende pauwengeroep laten horen. O en dan heb ik het nog niet over de katten gehad. Er zijn een heel stel buitenkatten, zwart, grijs en lapjeskatten. Maar één kat is altijd binnen. Dat is een speciale,... crèmekleurig en met wat langer haar ik ben de soortnaam vergeten, maar deze schijnt niet te krabben. Een paar grote herdershonden bewaken de hele boel en dat doen ze met enthousiasme. Ze zitten gelukkig achter een stevig hek Gisteren pasten we op de jongetjes. Anja moest voor een behandeling naar de tandarts. Daar moet je die jongens nog maar niet bij hebben. Ik had Wim gecharterd omdat Frank zo graag wil voetballen. Daar is hij helemaal weg van. Hij traint al bij SVBO, de club van Barger-Oosterveld. Terwijl we even naar binnen waren gevlucht vanwege een regenbuitje.. Daan onder de arm, Tim in mijn kielzog en Frank die al sip keek omdat hij zn voetbal niet door zag gaan, kwam Wim er net aan. Hij ging op de bank zitten en meteen nestelde Boyd zich in zn nek en begon Wim steeds maar kopjes te geven. En Wim . vond het allemaal best. Even later was het droog en Frank stormde al naar buiten. Hij bleek heel wat actiever dan Wim. Hij was bijna niet te stoppen. Nou gaan we eerst thee drinken, riep Wim maar. Dat doen ze bij de voetbal ook in de pauze. Maar even later ging hun wedstrijdje weer verder. Het werd 7-4 voor Frank.
Frank kon zich helemaal uitleven. Hij bleek actiever dan Wim!
Zou het toeval zijn dat ik net dit boek aan het lezen ben. Allemaal korte verhalen. Leuk..., vooral het verhaal: Niks om aan te trekken natuurlijk.
Het eerste opruimen en schiften van de stapels kleding zit er op. Er staan drie zakken klaar voor Kringloop Het Goed. Maar als ik eerlijk ben moet ik er nog een keer door. Het ziet er al wel wat meer geordend uit, maar ik kan het nog amper overzien. Misschien moet ik gaan indelen in: 1--kleren die ik graag draag. Meestal zijn dat al wat oudere kleren. 2--kleren die ik af en toe aan moet. Tja.. ik wil er niet altijd sjofel bijlopen. 3--kleren die er goed uitzien, maar die me op de één of andere manier niet echt goed staan of 4--natuurlijk te klein zijn. Als ik goed geteld heb zijn het dus vier stapels. Stapel 3 en 4 moeten dus verdwijnen of in elk geval sterk uitgedund. Dat wordt me dan wat. Toen ik langs de zakken kwam zag ik toch een mooie lichtblauwe bloes boven in de zak. Ik paste hem nog eens aan: hartstikke mooi. Die ging dus weer terug. Toch nog een vijfde groep: 5-- kleren die me wel staan, maar die ik blijkbaar om onverklaarbare reden niet aantrek. Intussen is er weer een volle zak bijgekomen èn een volgende categorie: 6-- kleding waarvan ik niet wist dat ik ze had Het wordt morgen nog een zware dag. Jammer dat Diny en Niesje even niet beschikbaar zijn. Hoewel als ik Anda zou inhuren zou het nóg vlugger gaan. Ik hoor haar al zeggen:Alles wat je een jaar niet gedragen hebt? Weg ermee! Over 14 dagen komen Dick en Anda een dag bijpraten.. Ik mag wel opschieten.
Ach het schiet me ineens te binnen: de lijfspreuk van oom Paul, de vader van Nies. De man die Ben indertijd toestond met zijn dochter te trouwen met de woorden: Voor een fles Bokma mag je dr hebben. Die placht te zeggen wanneer de beslissing genomen moest worden of er iets wel of niet bewaard moest worden:Het eet geen brood. En dan verdween de deken/ kussen/ stoel naar de zolder. Op die manier heb ik ons gewatteerde dekentje gescoord toen tante Catrien naar haar bejaardenwoning ging. Daar was geen zolder of vliering meer. Wij kregen een paar prima kussens, een wollen deken en dat bewuste gewatteerde dekentje waaronder ik al heel wat middagslaapjes heb gedaan en die we dubbelgevouwen gebruiken op het veldbed als zachte ondergrond voor Robin of Eva. Leuke schoonvader ook. Wanneer hij met tante Catrien vanuit Zoetermeer een weekend bij Ben en Niesje ging logeren , kwam hij met zn tasje de kamer binnen en plantte die tas naast de lievelingsstoel van Ben. Zo . die had hij dan alvast gereserveerd. Als Ben dan zei:Pa dat is wel mijn stoel, antwoordde hij steevast:Maar nu is hij van mij. Die stoel zat niet alleen het prettigst, maar stond ook precies goed om tv te kijken zonder je nek te hoeven verdraaien. Thuis was hij net zo ontspannen. Wanneer hij boven kwam vanuit de winkel beneden, stonden zn pantoffels klaar. Na het eten zei hij: Ik maak nu plaats voor de vrijwilligers en hij haastte zich met zijn sigaartje naar zijn plek voor de tv. Toen ze naar Hattem verhuisden hebben ze eerst nog drie maanden bij Ben en Nies gewoond. Ach .. ze hebben het heel gezellig gehad, maar ik denk toch dat Ben blij was dat hij zn stoel weer terug had
Zeg nou zelf... zo'n stofje van echte Zwitserse katoen, al is die 35 jaar oud, moet je toch bewaren om iets leuks mee te doen.
Mijn kamer waar ik strijk-- niet te vaak-- of naai --ook niet te vaak--, is vol. Er kan niets meer bij. Ik heb kleren in 4 maten. Kleren die me in een dunne periode zo goed stonden dat ik ze nog heb. Dan kleren die ietsepietsje ruimer zijn enz. Er ligt zelfs nog een zomerjurkje van 35 jaar geleden omdat het zon mooi stofje is en ik daar iets mee wil doen. Ik weet alleen nog niet wat. Omdat de plannen om eens serieus aan mijn lijn lees: gezondheid- te gaan denken telkens weer uitgesteld worden, draag ik nu alleen de kleding die me het prettigst zit. Als ik de stapels zie liggen in deze werk/kleedruimte verlies ik de moed om op te ruimen. Ik moet Niesje of Diny maar eens inhuren. Kleren uitzoeken en dan vooral het wegdoen ervan is veel gemakkelijker voor een ander. Bij Diny ben ik daar erg goed in. Het punt is dan dat Diny zegt:Doe ie-j den bloeze es an O steet oe mooi! Nem maor met. Heb ie-j dr nog wat an. Wij zijn ook nog uit de periode van ouders die de oorlog metemaakt hebt. Die gooiden niet gauw wat weg. Kringloopwinkels had je toen nog niet. Kortgeleden maakte iemand een opmerking die me steeds te binnen schiet. Hij zei:Ik heb twee stel kleren. Het ene stel is nieuw en draag ik als ik bv wegga en ik heb een stel kluskleren. Wanneer die kluskleren te oud, smerig of versleten zijn wordt het gewone stel tot kluskleding gepromoveerd en koop ik er een nieuw stel bij. Om gewoon jaloers op te worden! Op zijn werk heeft hij natuurlijk bedrijfskleding. Ik moest wel lachen toen hij vertelde dat hij in zijn kluskleren een duur fototoestel wilde kopen in een fotozaak, maar dat de verkoper hem steeds maar goedkope toestelletjes adviseerde hoewel hij telkens uitlegde waarom hij die bepaalde camera wilde. Hij ging naar een andere zaak .. Zou ik toch zelf maar eens gaan schiften boven? Diny is op vakantie en Niesje is momenteel particulier verzorgster van broer Ben.
Het was een dagje mensen kijken op het Montmartre Schildersfestival in Sellingen.. Tsjonge jonge wat hebben we er wat voorbij zien komen. Groot en klein, krom, mooi en lelijk, slof slof en stevige stappers. Erg spontaan zijn de mensen in het noorden niet. We hadden bedacht om onze stand de Franse kleuren mee te geven. Ik had witte lakens en Marijke zou een rode en een blauw kleed meebrengen. Halverwege Sellingen vanmorgen bedacht ze dat ze die vergeten was. Maar het Franse hoedje had ze op net als Wim die z'n beide hoeden bij zich had, een waxhoed voor de regen en z'n Nieuw Zeelandse voor de zon! En je ziet het... de rechterkant zijn Marijkes fleurige schilderijen en links de mijne. Er werden een aantal boekjes van Moniek en Scotty verkocht. Het leukste waren de twee meisjes die van hun zakgeld allebei een boekje Ik ben Moniek kochten. Marijke was vrolijk als altijd en was ook blij met de twee rechterhanden van Wim. We hadden nl nog wel een zeil nodig om de achterkant van de stand dicht te maken, want het waaide behoorlijk. We moesten alle schilderijen ook vastzetten met draad. Er zijn heel wat visitekaartjes meegenomen. Bonnie, de lachende hond, had ik als voorbeeld weer even bij Susan geleend. Ik ben benieuwd of er nog een opdracht uitrolt. Het schilderij Bij vader op de bok riep bij velen herinneringen op. En gingen zitten vertellen hoe het bij hen vroeger ging. Er was iemand die me vertelde dat dit een Engels span was: een wit paard en een vos. Wist ik niet. Een ander zei:"Gelderse paarden, dat zie ik zo". De Takkenvlechter werd steeds met Wim vergeleken:"Die is knapper dan jij"! Hij kijkt ook wat olijk en veel mensen lachten terug. Mooi! Eén mevrouw hoorde ik zeggen tegen haar man:"Ja..ja hee is heel mooi um naor te kieken, maor dan ik hoef 'em nog niet te hebb'n". Nee vervelen doe je je niet zo'n dag. Het is leuk wanneer je met zn drieën bent. Dan kun je zelf ook even rondkijken. En nu ? Ik ben bekaf en Wim zit in de sauna lekker uit te zweten.
Tja . Een regendag. De tuin slurpt het water op. Niks mis mee. Toch hoop ik morgen op mooier weer. Dan is het Montmartrefestival in Sellingen. Er wordt een soort kunstbeurs gehouden en Marijke heeft me gestrikt. Eigenlijk had ik geen plannen meer in die richting. Ik ben twee jaar terug ook naar de kunstmarkt in het kunstenaarsdorpje Wezup geweest, hier in de buurt. Mooi weer, veel mensen, maar wat kost zoiets een energie. Ik heb toen wel een stel boekjes verkocht en de ohs en ahs waren niet van de lucht wat betreft de schilderijen. Maar verkopen nee dat werd het niet. Ik hoopte op wat opdrachten om dieren te schilderen maar er waren wel plannen maar dat werd em ook niet. Opdrachten krijg je vooral van mond op mondreclame, zo blijkt. Ik weet niet hoe het komt, maar met deze Marijke is het altijd lachen. Ik hou van dit soort opgewekte mensen. Ze maakt gekke schilderijen bij gedichten van vriendin Annie. Bovendien treden ze samen op. Dame Annie leest haar gedichten voor en dame Marijke bespeelt ondertussen de saxofoon. Moet ik toch eens meemaken. Ze treden op onder de naam De dames samen. Kijk maar eens op www.dedamessamen.nl. Nou is het dus inpakken geblazen. Wim gaat als trouwe ondersteuning mee mèt hamer en spijkers en twee rechterhanden.
De laatste keer in Vorden had ik een paar fotoboeken van de familie meegekregen om hier en daar wat uit te kunnen scannen. Mooi Man! Nee niet alle vier ineens. Dat wilde ik niet. Ie-j wet ja nooit of ie-j brand krieg. Dan bunt al dee herinneringen inens vot. Deze week heb ik ze omgeruild voor de laatste twee en heb een tijdje met tante Jo en Erna kunnen praten. Tante Jo blijft een broos tantetje, maar ze is er nog en ook aardig helder. Ik was wat geschrokken door een armoedige foto uit het begin van de vorige eeuw waar opoe en Opa Eggink met vier van hun kinderen opstaan bij een schuurtje. Opoe, erg mager, maar duidelijk zwanger van nummer vijf of misschien wel zes. Het kon zo een foto bij ons uit het veen zijn. Nee volgens tante Jo staan ze bij de motorschuur, waar later de motor stond waarmee hout gezaagd werd. In de eerste tijd van hun huwelijk had opa bij zijn schoonvader Jansen niets in te brengen en werd gedegradeerd tot melkrijder. Hij kon niet veel goed doen. Omdat de mest van de koeien naar het nieuw ontgonnen land van opa werd gebracht mochten ze niet langer onder de Wildenborch blijven wonen en verhuisden ze naar de Boskamp. De schoonouders mochten wel mee. Opa was niet haatdragend, maar ze moesten wel apart wonen. Het kleine keukentje werd hun domein. Ik weet niet precies wie er op de foto staan. Ik vermoed tante Dika en tante Heintje of misschien tante Hanna. De jongens misschien Herman r. of Hendrik Jan l. Maar er zat toch zes jaar verschil tussen die twee. Zo blijf je gissen. Moet ik toch nog eens vragen aan tante Jo of tante Heintje. Toen ik bij tante Jo wegging zette ik haar luisterboek aan. Ze houdt van boeken, altijd al. Diny en ik hebben in het verleden al heel wat boeken van haar mogen lenen. Er was net een romantische scène met een zoenpartij.Zo dat begint al goed En we schoten allebei in de lach..
Ik weet wie het meest blij waren om terug te zijn aan het Schoolpad. Dat waren Queeny en Tessa. Ze zijn niet gewend om zo lang aan de lijn te liggen en te lopen als ze uitgelaten worden. We hadden wel bekijks met deze twee. Er was een heel stel jongens en meisjes van de Scouting. Telkens doken de honden op hen af in de hoop om mee te mogen spelen. Jammer dan! Alles is bij het oude hier. Het geblèèr van de lammeren, de kippen die aan komen rennen als ze je zien, de ponys spitsen de oren en Tessa en Queeny vinden meteen het kleine hennetje met zn kromme snaveltje om op te kunnen jagen. Die is echter slim genoeg om de bak met voer in het gangetje te vinden. Robin maaide en passant het gras hier nog even en daarna ging hij weer naar huis. Gerhard en Judith vonden het nu lang genoeg. Bovendien zijn de buurkinderen er nu nog. Volgende week zijn die ook al op vakantie. Nog zes dagen, telde Gerhard af en ze gaan ook naar Camping de Boomgaard. Onderweg gingen we over Hattem. Moeder kon dit keer niet meer op Wim zn naam komen, laat staan die van mij. Waor is dat dr ene van, vroeg ze toen ze Robin bij ons zag. Toen was ze weer helemaal bij. Lepertien kwam weer voorbij. Dat zegt ze altijd als iemand slimmer wil zijn dan een ander. As Lepertien dood is dan wodt ie-j Lepertien! En daarna nog even naar de Dorpsweg naar Ben en Niesje. Opgelucht dat Ben weer lekker thuis is. Alles gaat naar wens. Hij slaapt beneden in een bed op klossen. In het ziekenhuis wordt er tegenwoordig anders gewassen dan vroeger. Ze hebben nu kant en klare pakjes met 6 washandjes met een soort gelzeep. Daar worden ze mee gewassen of doen ze het zelf. Voor ieder lichaamsdeel één, vertelde Ben. Twee voor de armen, twee voor de benen, één van voren en één voor van achteren, wees hij enthousiast aan. Ik weet niet of Niesje ook pakketjes heeft aangeschaft, want voorlopig kan hij de trap nog niet op naar de douche.
Er is hier heel wat te beleven voor Robin. Eerst gaat hij hand- en spandiensten verrichten in de melkstal. Dan gauw eten en even later komt de vrachtauto met de beide bekàp-kooien er aan en haast hij zich weer naar de stal. Het is nog een hele klus om de koeien in de kooien te krijgen. Als ze er een keer inzitten gaat alles bijna automatisch. Het bekappen gaat met een soort slijpmachine en dan hoeft er alleen nog ontsmet te worden. Robin mag helpen om ze aan de buitenkant een halster van touw om te doen als ze eenmaal vastgezet zijn. Hij glimt van trots. Intussen ga ik naar tante Jo om de fotoboeken om te ruilen. Morgen kan ik weer aan het copieren met de foto's die me aanspreken. Natuurlijk vanmiddag even naar Diny en nu zit ik even bij Wim die zich vermaakt bij de Tour de France in de recreatieruimte. Robin? O die maait het gras. Wat zal die slapen vannacht. "Misschien komen we morgen op de terugweg even bij jullie aan", zei Wim gisteren toen hij Ben aan de telefoon sprak. "Denk je dat je thuis bent"? Grapjurk!
Het is net of je weer thuiskomt wanneer we op De Boomgaard aan rijden. Die voortent was nog even een karwei, maar met die handige kleinzoon van ons scheelde het weer. Hij was op tijd voor het melken en ligt net in bed na me verslagen te hebben met kaarten. De beide honden liggen bij hem in de voortent en de wekker staat ingesteld op half 7. Er staan hier een heel stel tentjes van een groep van de Scouting die het Pieterpad lopen. Morgen lopen ze opnieuw 27 km. Het Pieterpad loopt hier vlak langs. Je kunt zo bij het Praothuus even bijkomen als het ware. Wij doen dat hier, al is het maar voor even. Morgenvroeg staat Robin weer in de bekende rode overal in de melkput. Hij geniet!
We hebben even contact gehad met broer Ben. Hij is weer thuis en hoeft voorlopig niet terug naar het ziekenhuis. Alles lijkt nu goed. Gelukkig!
Oma, hebben jullie een schaakspel? Daar zul je het hebben. Nu val ik door de mand. Ik kan nl niet schaken. Ooit heb ik een poging gedaan toen onze jongens nog op de lagere schoolleeftijd waren. Dat werd een mislukking, ook al omdat Gerhard er al snel een kei in bleek te zijn. Die schaakte er wat af. Van Cyril onze buurjongen in Hengelo leerde hij de kneepjes van het vak. Op school won hij alles en met de schaakgroep van de Marnixschool kwam hij in Hengelo goed voor de dag. Vriend Ipe heeft hij eens een weekend lang zitten tergen met dit spel, want Ipe gaf dat maar zo niet op. Nu wil Robin dus graag schaken. Ook hij speelt het wel met buurjongen Yoeri. Ik heb begrepen dat hem dat eveneens goed af gaat. Vanmiddag werd er dus een schaakbord gekocht en daarna, zelfs tijdens de pizza, zaten Wim en Robin al in een spel verdiept. Dit laat ik met liefde aan Wim over. Zonet hebben we gezellig met wat drinken en een bakje chips naar de dvd van Een brief voor de Koning zitten kijken, ook al een favoriet boek van Gerhard vroeger. En verder deze week ? We gaan nog naar de boerderij. Johan leg de overal maar klaar!
Het is me wat. Een stelletje doorzetters. Mirjam en Jaap zijn in Frankrijk. Nee niet voor de Tour de France, hoewel ze daar misschien nog iets van meepikken, maar ze hebben samen de Alpe d' Huez beklommen. En dat na een knieblessure van Jaap en de griep van Mirjam. Het is gelukt! Vandaag heeft Jaap een nog zwaardere dag. Maar ja je bent jong en je wilt wat! Hij gaat la Marmotte rijden, de kleinere Marmotton dan, ivm zijn knie. Maar het is wel even 160 km. Ik wens jullie succes en hoop dat je het haalt Jaap. Je kunt hun vorderingen bijhouden op Jaaps Wondere Wereld. http://www.wagenvoort.net/blog/?p=163
Mark, Jennifer en Eva hebben zich op de Franse autowegen gewaagd en zijn nog onderweg. Judith geeft ondersteuning wat betreft informatie over de files. Volgens de ANWB is het de laatste 15 jaar nog niet zo druk geweest op de Franse autowegen. Ik zal blij zijn wanneer ze kunnen melden dat ze in le Petit Village zijn. Dan kan hun ontspannen vakantie beginnen. Dit vind ik helemaal niks. Je kunt nog beter zelf onderweg zijn dan dat je kinderen in zulk verkeer zitten. Bah!
Even ter geruststelling... Mark, Jennifer en Eva zijn om half 6 aangekomen in het huisje van Dick en Anda en volgens Mark hebben ze relaxed gereden. Ze genieten nu van het uitzicht op de Middellandse Zee.
En nog even een nagekomen berichtje van Ben:
Bericht gehad uit Bourg d'Oisans: Jaap heeft de Marmotte helemaal uitgereden, dus inclusief de beklimming van Alpe d''Huez! Wel drie keer een lekke band, terwijl hij er maar twee als reserve bij zich had. De derde keer was bij de beklimming naar Alpe d' Huez en daar stond Mirjam en die heeft een bandje van iemand kunnen lenen. Ze moesten het wel met een handpompje oppompen, dus de laatste beklimming heeft hij met een slap bandje afgemaakt. Maar hoe dan ook: het is hem gelukt om de Marmotte uit te rijden als een van de 7000 deelnemers! Groeten Ben (niet de echte, maar toch..)
Ik kan alleen maar vol respect zeggen: Gefeliciteerd Jaap!
Zondag---- Het was warm vandaag. Maar bij Ben in het Diaconesseziekenhuis in Meppel was het aangenaam. Jenny, het nichtje van Roelie had een ventilator voor hem geregeld. Klasse! Rick ging vanmiddag mee en dat gaf Ben meteen wat afleiding want oom en neef kunnen goed met elkaar. Ben heeft niet te klagen wat betreft bezoek. Behalve de eigen kinderen en niet te vergeten de 7 kleindochters, die hem opzoeken, waren gisteren ook Arend, Amakka en vriend Bouke op bezoek. Het is een tegenvaller dat hij nog niet naar huis kan. Hij blijft dan ook netjes in bed tijdens het bezoekuur. Draaien met zn nieuwe heup is nog uit den boze. Het lijkt er nu op dat het verder goed gaat. We kregen uitleg over wat er precies gebeurd is aan de hand van een foto van zn nieuwe heup. Erg veel nieuw materiaal zo te zien. Gisteravond had hij een jong verpleegstertje wijs gemaakt dat hij vanmorgen naar huis ging. Maar er kwam vanmorgen best een ander zustertje vertellen dat dàt feest nog niet door ging. Ach , lachte Ben, probeer ik vanavond gewoon nog een keer.
Gisteravond gingen we naar broer Ben, de enige echte, in het Diaconesseziekenhuis in Meppel. De heupoperatie is achter de rug, alles goed. Hij vertelt er heel natuurgetrouw over. Over boren en drillen, over de wond en alle pillen die hij slikt. Hu! Nu nog revalideren. Hij is op kamer 1 de haan in het kippenhok. Er liggen nog drie dames bij hem op de kamer, allemaal nieuwe heupen, en die hebben het maar gezellig met hem. Toch gaat het zo goed dat hij misschien vandaag al naar huis mag. Over gebrek aan belangstelling hoeft hij ook niet te klagen, want Catharina, Arien met Paulijne en Elianne zijn ook vanaf Utrecht naar Meppel afgereisd. We hebben Ben met rolstoel en al mee naar buiten genomen, samen een ijsje gegeten en hem met z'n allen weer teruggebracht. Vanuit de rolstoel in bed... het is net een toneelstuk, maar we hebben het met elkaar gered. Ben is duidelijk blij dat hij weer veilig in bed ligt. "D'r is hier één jong verpleegstertien", vertelt Ben, "die hef op eur naambordtien Jenny Eggens- Stapel staon". En Ben zegt tegen haar: Die name kump mien bekend veur. Het blijkt een kleindochter van de broer van Roelie Sobering te zijn die ook als haar meisjesnaam Stapel heeft. Ja.... Uco en Jan Werner kent ze ook wel. Uco heeft vaak gelogeerd bij haar opa op de boerderij. Wat is de wereld weer klein. Ben moet ze vooral de groeten doen. Bij deze dus, Roelie, wanneer je dit leest. Ha!
Toch al mee naar buiten
Daar kunnen Paulijne en Elianne tenminste lekker spelen
Oh onze katten zijn honden gewend hoor, zei ik tegen neef Wim toen hij met zijn Marjan, hippe camper en stoere Mo kwam. Ja wel ònze honden, maar nìet Mo. Ik zag ze beiden al niet meer. Loedertje kwam gisteravond pas weer te voorschijn. Die had Mo meteen goed ingeschat, maar Suze was te goed van vertrouwen en Mo heeft die al in de bek gehad, maar het liep goed af. Ook die hebben we de laatste ochtend niet weer gezien. Naar de kippen keek Mo niet. Die hebben ze thuis in Vlissingen ook los in de tuin lopen. Dwz de laatste van de drie Lakenvelders: Hermien. Ze hadden er drie, identieke Lakenvelders. Ze hadden ze Rika, Coba en Hermien genoemd, naar de drie deerns van De Haar. Twee zijn er van ouderdom gestorven. Dus alleen Hermien scharrelt nog rond in hun natuurlijkr tuin. Die hield het ook van de deerns het langste vol. Wim en Marjan genoten van het gedrag van Tessa en Queeny die de hele dag aan het drijven zijn met de kippetjes. We hebben er ook weer heel wat intussen. De kleintjes worden groot. Wat hebben we een paar mooie dagen gehad met Wim en Marjan.
Terwijl Wim en Marjan de dierentuin bezoeken zijn wij benieuwd hoe het gaat met onze eigen menagerie aangevuld met Mo. Want Mo is aanwezig kun je wel zeggen. Toen hij tot zijn grote vreugde uit de camper mocht ging hij net zoals z'n baasje Wim voorspeld had op zoek naar de baas. Daar was hij wel even mee bezig. Uiteindelijk gaf hij zich over en nestelde zich naast ons. Queeny en Tessa bleven op eerbiedige afstand, haalden snel de bal voor hem op en legden die bij Mo neer zodat die hem weer bij ons kon brengen. Ze weten hoe het hoort. Marjan was compleet uitgeteld na de warmte van de dierentuin en komen hier lekker weer bij. Dan moeten ze toch ook even ons rondje bos mee ontdekken. Ook de open plek wordt bewonderd. Marjan heeft iets met bloemen en vlinders en met alles wat met natuur te maken heeft. Ze brengen heerlijke yoghurt mee van onze natuurwinkel cocos- en bosbessenyoghurt nog nooit zoiets puurs geproefd. Daar moeten we toch eens vaker heen en niet alleen voor Ecover voor het toilet. Natuurlijk zitten we ook deze avond weer gezamenlijk bij het kampvuur. Neef Wim heeft een nieuw fototoestel, een Canon waarbij je goede snelle opnames kunt maken. Voor de insiders: het heeft een tweede gordijn, dat zorgt voor optische snelheid in een foto. Ons hout is nog lang niet op. Wie dus ook eens wil meegenieten? Welkom!
Wim uut t Zeelandse heeft een dag of tien vrij èn Marjan ook. En wat doen ze? Een tochtje door Nederland voor de afwisseling. Na een bezoek aan een oom van Marjan in Eindhoven trekken ze naar het noorden. Ze willen het Lös Hoes bewonderen in het Openlucht Museum in Arnhem. Dat gebeurt en ze ontdekken daar nog veel meer interessante dingen. Daarna gaan ze verder noordwaarts en dankzij de ballonnen aan het hek rijden ze in één keer goed ons erf op. En daar staan ze dan op camping Schoolpad. Hun hond Mo de Høker is van Achterhoekse afkomst, maar wordt meestal kortweg Mo genoemd. De Zeeuwen kunnen het niet uitspreken. Het is een soort Mechelse herder met iets van een Deense dog, groot dus. Tessa behandelt hem met alle respect. Ze weet haar plaats. Ach en wat gezellig is het om s avonds bij een kampvuurtje bij te praten. Het verleden en vooral onze moeders Rika en Coba worden herdacht. Het snuiven van oom Jaap wanneer hij wat ging vertellen en de oude opa Harwig komen ook voorbij. Nu zijn Wim en Marjan naar de Vlindertuin in de Emmer Zoo. De olifanten zijn ook leuk hoor, roep ik nog even op de valreep. Het is echt een mooie dieren tuin! Mo zit nog even in de camper en ik heb hem al gehoord. Straks mag hij er uit en gaat hij met Queeny en Tessa maar even aan het werk .. achter de bal aan.
Terwijl Wim en Marjan de dierentuin bezoeken zijn wij benieuwd hoe het gaat met onze eigen menagerie aangevuld met Mo. Want Mo is aanwezig kun je wel zeggen. Toen hij tot zijn grote vreugde uit de camper mocht ging hij net zoals z'n baasje Wim voorspeld had op zoek naar de baas. Daar was hij wel even mee bezig. Uiteindelijk gaf hij zich over en nestelde zich naast ons. Queeny en Tessa bleven op eerbiedige afstand, haalden snel de bal voor hem op en legden die bij Mo neer zodat die hem weer bij ons kon brengen. Ze weten hoe het hoort.
