Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
03-05-2011
Ga je mee?
Zo kun je Turks brood ook klaarmaken.
Ga je mee? , vraag ik mijn taalmaatje wanneer ik om 11 uur bij haar binnen kom. Ze zit als een ziek vogeltje in de stoel. Haar dochter is er ook. Nee, mama voelt zich niet goed, er is gisteren een goede kennis overleden en daardoor is ze nogal van streek. Een andere keer, zegt ze in het Marokkaans aan haar dochter. Vorige week konden we elkaar aardig verstaan en nu probeert ze ineens niets meer. We drinken eerst maar eens koffie. Maar ik ben speciaal vandaag met de auto, de volgende keer ben ik weer op de fiets. Het is goed dat de dochter er ook bij is. Nu kunnen we overleggen wat wel en niet goed voor haar is. Het leren lezen en schrijven zit er niet meer in voor deze 71 jarige die al zo lang in Nederland is en toch niet veel heeft overgenomen van haar schoolgaande kinderen. Mijn maatje wil graag verse melk zien te krijgen bij een boer. Dan gaat ze karnemelk en boter maken. Jammer dat buurman Jans geen koe meer heeft, maar wie weet kunnen we in Zuidbarge nog een boer vinden met melkkoeien. Ga ik eens vragen. Het helpt dat ik alleen vandaag met de auto ben. Ineens wil ze wel mee. Gaat mijn dochter ook mee?. Die kijkt me even aan en we begrijpen elkaar. Nee die gaat niet mee. Dan gaan we op pad. Een authentieke Marokkaanse in een lang wit gewaad met een mooie lichtblauwe hoofddoek en zon lange dunne mantel er overheen, die alleen Berbers spreekt, en ik. Ze weet ook ineens waar ze heen wil . Eerst naar de Turkse winkel en dan naar de Aldi. Dit wordt een begin en al pratend drentelen we de winkels door. Zonder dochter begrijpen we elkaar ook wel. Ze weet alles te liggen, cous cous, kruiden, sla, yoghurt, een soort vreemde erwten voor de soep, grote platte broden. Hier in een supermarkt die ze kent voelt ze zich goed. Als we thuiskomen straalt ze helemaal. Even er uit is haar goed bevallen. Ik krijg een pakkerd. Een volgende keer bedenken we weer wat anders.
Ons nichtje Berdena en haar man Curtis zijn in Nederland. Ben en Diny hebben ze opgewacht op Schiphol en samen met hen nog een uurtje gewacht tot hun dochter Pam vanuit New York arriveerde. Samen hebben ze Bram en Betty verrast in Durgerdam en de veiling in Aalsmeer bezocht. Het wordt een druk programma voor ze. Behalve in Den Haag, waar hun kleindochter Abby studeert zijn ze zaterdag op Koninginnedag in Amsterdam geweest, hebben ze al meer meegemaakt dan ik. Wij kwamen niet verder dan Bargeroosterveld om onze buurjongetjes aan te moedigen bij hun sportieve prestaties. De bedoeling is dat ze, samen met kleindochter Abby, dinsdag naar Zuid Frankrijk vertrekken om Arles te bezoeken. Donderdag zullen ze weer aankomen in Nederland en dat weekend gaan we elkaar ontmoeten bij Ben en Diny. Kan een mooi weekend worden. Wij nemen onze caravan mee. En wat we samen gaan doen? Dat hangt af van de interesse van de familie. Net vandaag kreeg ik een aantal gescande fotos van Joop. Die had tante Jantje aan Erna meegegeven, toevallig de fotos van de Amerikaanse Egginks-tak, waaronder de trouwfotos van alle vier kinderen van Herman en Netty. Wat ik vandaag deed? Dit blog gaat toch over de dagelijkse dingen? Nou . vaak op en neer gelopen naar de schapen en de lammeren. Die zijn zo leuk! Ik moet alleen de ponys in de gaten houden. Ze zijn zo jaloers als wat, wanneer ik ook brood meeneem voor de schapen, en dat laten ze merken ook, zelfs dat veulen hap hap. Niets menselijks is ze vreemd.
Dat is lang geleden dat ze me zo genoemd hebben, zegt schapenman Rob wanneer we achter de koffie zitten. Hij kwam toch vandaag al met een paar mooie ooien met drie lammeren. Zo leuk! Hij had de ooien in een schapenkar, maar de lammeren had hij in een grote kist achter in de Caddy. Hij had zn zaakjes goed voor elkaar. Ik vertel net dat ik eigenlijk een wat oudere Drent met pet en klompen had verwacht aan het hek toen hij voor het eerst kwam kijken naar onze weide. En toen stond daar een knul, net zoiets als Mark,voeg ik er aan toe. Hij schiet in de lach . knul! Ze blijken inderdaad even oud te zijn, allebei 41. De afrastering wordt heel precies nagelopen en het schrikdraad gecontroleerd. Er is nog extra draad gespannen zodat de schapen over drie weken op een ander stuk kunnen grazen. Het is een bijzonder soort, de Schoonebeker. Hoog op de dunne beentjes en met smalle koppen. Samen met het Drentse heideschaap zijn het de enige oerrassen van Nederland, die vroeger om de mest en het afknabbelen van de heide gebruikt werden, maar nu overbodig zijn na de komst van de kunstmest. Er is in Drente nog wel heide. In Exloo wordt die kort gehouden door een kudde Drentse heideschapen, die iedere dag vanuit de schaapskooi in het centrum de heide op gaan. In het Dwingelderveld loopt ook een kudde net als op het Hijkerveld. Over een paar weken komt Rob nòg een paar stelletjes brengen. De schapen voelen zich al snel op hun gemak en tegen de avond kunnen we al van de capriolen van de lammeren genieten. Die hebben dan hun speeluurtje. Het is weer net als vroeger. We zullen weer vaak bij de wei zitten.
Ga ik snel m'n camera ophalen... zijn de pony's net weer weg.
Hoe gaat het?, is de standaardvraag van de jonge fysiotherapeut Arnoud Harmsen. Ik ben nu een keer of 8 aan de fitness geweest in de fysio-ruimte bij het Scheperziekenhuis. Ik heb me daar al verscheidene keren aardig in het zweet gejaagd, zelfs zo dat ik daar met alle plezier ging douchen na die tijd. Je hebt me aardig te pakken gehad met die laatste oefening eergisteren, zeg ik en meld welke spieren er protesteerden. Dan heb je in elk geval aan me gedacht, antwoordt hij gevat. Ja aan dat rotjochie uut Tubbergen, kaats ik weer terug. Hij rijdt nl op en neer naar Emmen en Hardenberg, voetbalt bij FC Tubbergen en is van plan daar altijd te blijven wonen. Onze gezamenlijke herinneringen aan Twente hebben we al eerder doorgenomen, het is even weer zoiets als Tukkers onder elkaar. Mijn spieren rondom de knie worden al sterker en daar kom ik uiteindelijk voor. De loopband is nog geen favoriet maar ik ben een nieuwe loopstijl aan het kweken, rechtop, grotere passen en de voeten beter optillen. Vergeleken met de eerste keer is de tijd en snelheid al aardig opgevoerd, maar het valt nog niet mee. Ik zwem nu twee keer per week, aquajoggen dan. Dat blijf ik voorlopig ook doen. Al met al voel ik me steeds fitter worden, al blijft de knie protesteren. Wim heeft vandaag geen fitness nodig. Die is de hele dag in de wei met de afrastering bezig. De drie ponys staan hem hierbij nieuwsgierig op de vingers te kijken. Hij loopt bijna te fluiten. Je kunt het geloven of niet, maar hij vindt het net zo leuk als ik dat er volgende week Schoonebeker schapen in de wei zullen zijn.
Het wordt een bijzondere dag. Al gezellig dat Eva een dagje bij ons is. De reden is natuurlijk minder, omdat ze vanwege haar gebroken arm nog geen kant op kan en nog redelijk veel pijn heeft. Ja en Jennifer en Mark hebben beiden hun werk. Als je niet bij de overheid werkt hebben ze nog nooit van zorgverlof gehoord. Daar heb je, als je geluk hebt, oma's voor. Wat is er nu mooier dan met een kleindochter op de schommelbank bij de wei naar de ponys te kijken die een dolle bui hebben: t veurjaor in de kop. We hebben wat afgepraat, school, vriendinnen en de honden passeerden de revue. De kippen mogen aan het eind van de middag lekker een paar uurtjes buiten de ren rondscharrelen en dat doen ze meteen. Eén van de kuikens van de krielkip is aan de verkeerde kant van het gaas gebleven en piept angstig. De kip klokt terug, maar dat helpt niet. We helpen een handje door het kuiken de goede kant op te jagen. Als Mark helemaal op tijd komt om Eva èn Queeny op te halen heb ik net de pan macaroni klaar. Ik hoef maar één keer te vragen of ze er zin in hebben. Mark gaat zelfs nóg een keer naar de keuken. Voor Jennifer nemen ze ook een extra portie mee. Hebben ze het ook een keer gemakkelijk. Dan hebben we op de valreep nóg een afspraak: Rob de schapenman. Hij heeft een kudde Schoonebeker schapen en zoekt stukken weiland om die schapen te kunnen laten grazen. En laten wij dàt nou hebben en zoals het jullie niet zal zijn ontgaan ben ik een schapenfan. Het Schoonebeker ras is al een oud ras en de schapen staan nog vrij dicht bij de natuur. Ze lammeren gemakkelijk en dat is al heel wat. Rob is enthousiast over de weitjes en wij ook over de schapen. Dat betekent dat na een kleine aanpassing aan de afrastering we binnen een paar dagen al schapen met hun lammeren hebben lopen. Rob zal een paar mooie stelletjes voor ons uitzoeken. Ik weet het nu zeker, mìjn zomer kan niet meer stuk.
typische kop van een Schoonebeker...
Het Schoonebeker ras is een oud schapenras, dat nog dicht bij de natuur staat
Wij hebben twee katten, moeder en dochter. Suze is al 13 en haar dochter Loedertje ongeveer 8. En soms zie je ze dat de kleine magere Suze haar uit de kluiten gewassen zwarte dochter in de houdgreep heeft en schoon likt net als vroeger toen de kittens nog klein waren. s Avonds zit Suze vaak op de leuning van de bank gezellig tussen ons in en als Wim zn middagslaapje doet nestelt ze zich in zijn knieholtes, lekker warm. Straks roepen we ze weer binnen voor de nacht, dan gaan ze tenminste niet het dak op om te proberen door ons slaapkamerraam naar binnen te komen. Het riet van het dak kan er slecht tegen. De rietdekkers hebben er wel stukken gaas omheen gemaakt voor alle zekerheid maar toch! Eigenlijk had Wim het niet zo op katten, vooral niet van een ander. Steeds kwamen die van de buren in onze tuin hun behoefte doen. Hij greep ze dan en bracht ze persoonlijk naar de bewuste buurvrouw die hem al aan zag komen met de kat in het nekvel en de deur al open had voor hij er was. Maar nu we er zelf al die jaren hier aan het Schoolpad wat hebben is hij van mening veranderd. Vaak ligt er naast de deur een cadeautje, een net gevangen muis, en hij is trots op zijn muizenjagers. Met de jonge vogeltjes straks is het minder, die zijn vaak niet snel genoeg om uit de klauwen van de kat te blijven. Vandaag hebben ze opnieuw een slechte beurt gemaakt, bij mij dan . Ik had vanmorgen bij de supermarkt een lekkere kalfsrollade op de kop getikt mèt witte wijnsaus, van 17,95 nu voor 5,95. Natuurlijk overgebleven van de Pasen. Ik had hem lekker gebraden, gedeeltelijk in plakken gesneden en met de witte wijnsaus er over was het een traktatie. Er was nog een stuk over voor morgen en ik liet het even afkoelen voor het de koelkast in ging. Je voelt het natuurlijk al aankomen. Ik wil even later het bakje met de rest kalfrollade in de koelkast leggen, maar niks geen rollade meer. Wim heb ie die rollade weg'eleg? Ikke . Nee natuurlijk niet ! Ja dan weet je het wel. Ik riep de twee. Ze zaten bij de deur en ik verbeeldde me dat ze me allebei met vette bekjes en glinsteroogjes heel slim zaten aan te kijken. En Wim .? Niks geen gemopper op die vreters, maar:Wie zet dr noe vleis op het anrecht zonder deksel? Tja .
Ik denk niet dat we ooit zon mooie 2e Paasdag gehad hebben. Wat een weertje. We drinken koffie bij de wei en even later gaat het per fiets richting Sleen. We komen door mooi bos waar we in al die 27 jaar die we hier wonen nog nooit geweest zijn: het Noordbarger bos- zuid. Ik waan me even op de Veluwe. Het is er zo stil dat je er alleen maar vogels hoort. We zijn natuurlijk benieuwd hoe het met Eva zou zijn. Nou . veel beter. Ze zit achter de computer te chatten met vriendinnetjes, je moet toch wat. Wel lastig met één hand vindt ze. Nou weet ze meteen wat ik altijd heb, zei Rick gisteren nog. En zo is het, die doet alles met zn rechterhand, hij kan zelfs zijn veters strikken. We brengen een ontspannen uurtje door aan de Schaapstreek en gaan weer op pad, met een omweg naar Noordsleen en naar Westenesch, een heel oud boerendorp waar steeds minder boeren wonen. Daarna rijden we langs het Twentekanaal dwars door de Bargeres naar de Rietlanden. Hier kunnen we meteen de tegels bewonderen die in de keuken en bijkeuken bij Gerhard en Judith gelegd zijn. Die zijn nog druk met stenen en zand sjouwen en schilderen. Judith gaat nog even terug naar de Praxis om de erg witte kleur voor een muur te laten mengen met een tintje. Robin staat al klaar want daar hebben ze ook die plantenspuit die hij gisteren bij ons uitprobeerde. Waar je zon jongen toch al blij mee kunt krijgen! Die gaat er straks beslist de buurt mee door.
Soms zit het mee en soms zit het tegen .. Gisteravond een telefoontje. Mark: Hoe is het bij jullie? Ik denk nog even dat hij komt vragen hoe laat ze verwacht worden vandaag en meldt dat het ons goed gaat Nou bij ons verder ook goed ware het niet dat Eva in het ziekenhuis ligt. Ze heeft achter in de tuin een trampoline en wilde een salto achterover maken en ja . ze kwam verkeerd terecht. Via de huisartsenpost naar de eerste hulp in het Scheperziekenhuis. Ze dachten nog even aan een schouder uit de kom en een sleutelbeenbreuk, maar een foto wees uit dat er helemaal bovenaan de bovenarm een breuk zit. Ze zal een nachtje moeten blijven. Ze had al snel iets voor de pijn gekregen en de dame begon al snel te regelen afstandsbediening, telefoontje. Vanmorgen is ze geopereerd en met een paar schroeven is de breuk vastgezet. Het komt allemaal weer goed volgens de chirurg. Hij was opgeroepen en kwam zo van zn boot af. Mark en Jennifer komen vanmiddag toch nog even met Eva bij ons langs. Arm in een draagdoek en een wit gezichtje en pijnstillers mee. Ze is er zes weken mee onder de pannen . Toch nog veel pijn en misselijk. Niks doen is niets voor haar, maar t zal moeten. De barbecue gaat verder zonder de drie Sleners. Gerhard, Judith, Robin èn Rick weren zich aardig. We besluiten de dag bij het kampvuur dat Wim en Robin aangestoken hebben. De plantenspuit verhoogt de stemming. Robin en Rick hebben hem om de beurt te pakken en tja . dan weet je het wel... Hoop dat Eva vannacht toch wat kan slapen.
Daar zit ze dan temidden van haar nu zo vertrouwde groep van de dagopvang van Zorgcentrum de Bongerd in Hattem. Moeder van der Kolk viert vandaag haar 98e verjaardag. Genoeg voor een feestje, zij het in zeer besloten kring. Alleen de jongens Wim, Henry en Ben met hun aanhang èn Irene. Ze was ooit getrouwd met neef Gerrit van der Kolk, maar ze is er altijd bij blijven horen. Ook is ze vrijwilligster bij De Bongerd, zorgt voor de dieren en zoekt moeder van der Kolk geregeld op. Willem, de bok in de dierenweide is haar favoriet en warempel wanneer hij haar stem hoort komt hij er aan lopen en steekt zijn onderkaak naar voren in de hoop op iets eetbaars. We gaan samen boven op het terras zitten om bij te praten en een glaasje te drinken. Moeder houdt het nog steeds op bessenjenever. Ze ziet slecht en Niesje wil haar haar glaasje aangeven, maar dan komt weer even de onafhankelijke Siet naar boven. Ze tikt wat nijdig op de tafel, met andere woorden: Zet maar neer, ik doe het zelf. Tja er zit nog steeds pit in die oude moeder van ons! Wanneer moeder naar beneden gaat om te eten worden wij, ook Irene, bij Ben en Niesje verwacht aan de Dorpsweg. Ze hebben een lekkere pan soep gemaakt en dat gaat er met de broodjes wel in bij ons. Zo hebben we fijn de tijd om samen met Henry en Tonny bij te praten. Ze blijven nog een hele tijd en ze komen beslist een dagje naar Emmen
Terwijl onze jongens de tijd dat ze thuis woonden steeds onze streektaal hoorden, hebben ze zelf nooit een poging ondernomen om dit over te nemen. We spraken ook altijd Nederlands met ze, alleen tegen en met elkaar gingen we ogenblikkelijk over in het Achterhoeks en Hattems. Een enkele keer doet Mark een kleine poging maar schiet er zelf meestal bij in de lach. Dat in zon klein land als Nederland zoveel verschillende talen zijn. De eerste keer dat ik uit logeren ging naar de familie Coenen in Groesbeek, -ze hadden aan het eind van de oorlog op de Boomgaard als evacués onderdak gevonden-, wist ik de eerste avond aan tafel met acht van de tien kinderen niet wat ik hoorde. Ik verstond er geen woord van. Gelukkig wende het snel en de volgende dag begreep ik er al iets meer van. En hoever ligt Groesbeek nu hemelsbreed van Vorden af. Ja toegegeven de Rijn zit er tussen, maar toch! Ik vond deze week een boekje dat is uitgegeven ter gelegenheid van het 850 jaar bestaan van Emmen. Ze hebben toen zelfs nog een poging gedaan om stadrechten te krijgen, maar dat ging niet door. Er staan leuke stukjes en gedichten in. Om één ervan moest ik wel lachen een gedichtje van Gerrit Hammink, oorspronkelijk een Twent. Hier komt ie dan:
Ge- Emmer
Sprak heer Joosten (uit het westen) Tot zijn buurman Emmenaar: Och, het is een aardig dorpje Maar wat praten jullie raar".
Zei Jan Emmenaar tot Joosten: Tja wij praot weln beetie gek, Mar doar stiet weer teegnover Dat, wij lult niet uute nek .
Zoals ik een vaste groep om me heen heb die af en toe mijn ontboezemingen aanklikt, zo heb ik ook een paar websites die ik regelmatig opzoek. Een ervan is Musings from a Stonehead, de website van een man die op een eenvoudige manier leeft ergens in de buurt van Aberdeen in Schotland met z'n vrouw, onderwijzeres in een naburig dorp, en hun twee jongens. Hij fokt Berkshire varkens en kan erg leuk vertellen over zijn leven op het Schotse platteland. Bovendien fotografeert hij erg goed. Schotland is ook ons favoriete vakantieland en we herkennen het prachtige landschap. Z'n laatste stukje is het volgende, al klinkt het in het engels toch mooier:
It must have been the goat....
Terwijl ik bezig was om de omheining bij de varkens wat hoger te maken kwam een buurman een praatje maken. Hij vertelde dat zijn vader, die ook boer is, een buurman heeft, een hobby boertje die ook varkens heeft èn een geitebok. Bij de varkens liepen ook wat beren, die gecastreerd waren omdat ze verkocht zouden worden. Echter, een van de varkens wierp na een jaar toch een toom biggen. Het was duidelijk dat één van de beren niet of niet goed gesneden was. Maar nee zo bleek later. Mijn buurman vertelde dat zijn vader met de hobbyboer had gesproken over de biggen, terwijl die opmerkte dat het toch vreemd was dat het varken zwanger was geraakt. Hoe dat toch kwam, vroeg de boer. Nou de beren zijn allemaal gecastreerd . Dus moet het de geitebok geweest zijn.
We hadden Gerhard gevraagd om ons op de hoogte te houden van de wedstrijden van Robin met DZOH D3. Nou dan stuur ik jullie toch ook de mail over de wedstrijden door, bood hij aan. Ik wil jullie deze eerste niet onthouden.
Terugblik KZC08 D3 DZOH D3 uitslag 4 - 4 Was de warming up niet goed ????, waren het de zenuwen???? , was het de gedachte we worden toch wel kampioen ???. Feit was dat we de eerste 15 minuten lelijk verrast werden door een messcherp spelend KZC08 D3. We verloren op alle fronten, duels gingen verloren, passes waren niet goed, aanvallen werden niet goed opgezet, kortom de befaamde SLAPPE TEEN was in al zijn facetten aanwezig. Na amper 2 minuten spelen werden we al verrast door een goed doorkomende rechter aanvaller van KZC08, die gaf de bal goed op de spits en Stijn zijn eerste bal contact was om de bal uit het net te halen. Na 10 minuten na het zoveelste balverlies aan onze kant kwamen de middenvelders van KZC goed door en met een hoog en geplaatst schot kon Stijn wederom vissen. Het was aan een geniale ingeving van Nick te danken dat hij een medespeler vrij voor de goal kon zetten en we toch opeens weer aansluiting hadden. Maar als we na 15 minuten met 3 0 hadden achter gestaan (wat makkelijk had gekund) dan was de wedstrijd al gespeeld. De hele eerste helft bleef het lastig voetballen voor ons maar we kregen langzamerhand wat grip op de wedstrijd en na wat kansen over en weer hadden we de mazzel dat we niet met een onoverkomelijke achterstand gingen rusten. Na wat stevige woorden in de rust kwamen onze spelers een stuk feller weer uit de kleedkamer en onder aanvoering van Roald (die als aanvaller zeer veel verdedigd werk moest opknappen) wisten we binnen 15 minuten de stand weer recht te trekken naar 3 3. Heel langzaam hengelden we de wedstrijd naar ons toe, maar door onnodig balverlies stonden we opeens weer achter. Na een stevig slotoffensief wisten we de stand toch weer gelijk te trekken naar 4 -4 waarna KZC08 en DZOH beide nog kansen kregen op de overwinning. Gelukkig wisten we de directe kandidaat voor de titel onder controle te houden. KZC08 heeft het ons heel lastig gemaakt maar de veerkracht van DZOH D3 was opmerkelijk. Het steeds weer terug kunnen komen vanuit een verloren positie is een kwaliteit en daarin waren we vorige week zaterdag absoluut TOP. Het gebeurt niet vaak dat ondanks 4 tegendoelpunten de keeper zich weet te onderscheiden, maar de handschoenen van Stijn moeten totaal versleten zijn van de hoeveelheid kogels die op hem werden afgevuurd.
Ik hoop nog meer van deze verslagen te lezen... winnen mogen ze dan natuurlijk wel.
Wat .. geen kuikens dit jaar? Je kunt het geloven of niet. Vanmiddag riep Wim ineens:Kom es kieken hier löp een kippe met zes kukens. Ik wist niet hoe gauw ik naar buiten moest komen. De kloek was tevoorschijn gekomen vanuit haar geheime plekje en wat volgens mij niet meer kon, is toch gebeurd. Het haantje dat als voedsel voor de buizerd diende had toch niet voor niets zijn laatste kruit geschoten. De eieren in wording waren toch nog bevrucht. Het is prachtig om te zien hoe de kleine donsballetjes helemaal dicht rondom de moederkloek blijven en overal waar zij in het rond pikt, ijverig meepikken. De kloek had honger en dorst en bleef een hele tijd bij het water en voer dat we ogenblikkelijk klaar hadden gezet. Ach . veel zal ons dit koppeltje niet opleveren, het zullen wel weer allemaal haantjes zijn. Toch blijft het een prachtig gezicht, dat jonge leven. Echt voorjaar! We zijn bevoorrecht om dit allemaal om ons heen te hebben. Wie weet komt er over zes weken nog een veulentje bij Amber. Volgens de hengstenbaas Clement zou het veulen omstreeks vaderdag geboren kunnen worden. Het ontbreekt me alleen nog aan een paar lammeren, maar daar hoef ik bij Wim even niet mee aan te komen. Een paar geitjes mag ook Of we nog andere bezigheden hebben vraag je je af? Nou Pap heb je even tijd om een pakket hout op te halen? Of Pap als je de kar weer leeg hebt wil je dan wel even tegels voor ons halen. Verder worden de laatste braamtakken door Wim uit het gaas getrokken bij de sloot. Pokkenwerk! Ikzelf heb nog een schildersopdracht voor Johan en Joke. Is bijna klaar. Morgen ga ik met Anja naar Intratuin, s middags naar de fysio en het Vluchtelingenwerk. Dit laatste voor informatie over mijn taalmaatje, een oudere Marokkaanse vrouw. De tuin roept om een schoffel. Vrijdag gaan Rick en ik Emmen in op zoek naar nieuwe kleren. Zaterdag is moeder van der Kolk jarig. Henry en Tonny zullen dan ook weer in Hattem zijn vanuit Canada. Nee . vervelen zit er voorlopig niet in.
Is dit geen mooie? Vorig jaar zijn ze bij onze buurtjes uitgebroed.
Er is weer uitbreiding bij ons, nee dit keer geen kuikens. Sinds onze laatste haan verorberd is door mijnheer de buizerd, is dat uitgesloten. Er zit wel een kip heel erg broeds ergens verstopt op een stel eieren maar dat zal niets opleveren. Eén keer kwam die al klokkend te voorschijn om te eten en te drinken, maar voor ik het in de gaten had was die alweer verdwenen naar haar geheime plek. Je vindt het ook niet want deze krielkippen hebben een echte schutkleur. Nee Anja en Daan kwamen gistermorgen met de fietskar een witte haan en een paar prachtige kippen brengen, echt grote kippen niet van die kleine krielen die we de laatste paar jaar hadden. Die waren wel leuk om naar te kijken en het puur natuur- gedrag te bewonderen, maar eieren ho maar! Ze waren het hele jaar door broeds, om de beurt. En als dat nou nog wat opleverde ! Enkel hanen. Het kippenhokje vonden ze ook al te min en zaten 's nachts in een hulstboom. Zoals de trouwe lezers weten zijn die hanen vorig jaar allemaal bij buurman Jans 'onder het dekseltje' verdwenen. Dit keer heb ik goede hoop dat het weer ouderwets eieren eten wordt. Het was om 7 uur gisteravond nog een enorm gekakel in de ren, maar om kwart over acht zat vader haan met zn harem keurig in het kippenhokje.
En ze konnen niet geleuven da-w mekare nooit eerder ezien hadden. Riet vertelt Niesje over onze eerste ontmoeting tijdens de campertocht door Nieuw Zeeland nu 3,5 jaar geleden. Ja, het klikte toen meteen al tussen ons vieren en op verschillende plekken onderweg gingen we, als we een vrije dag hadden, samen op pad. De rest van de groep dacht echt dat we elkaar al heel lang kenden. Ze noemden ons zelfs het Oostblok, want wij waren de enigen die uit het oosten van het land afkomstig waren. Sinds die tijd ontmoeten we elkaar regelmatig en delen lief en leed, al is het wel een uur rijden van Luttenberg naar Emmen. Wie-j bedenkt nog wel weer wat, voegt Riet er lachend aan toe, want wiele bunt nog lange niet uutepraot. Zo sneu dat ze na tien dagen wintervakantie, toen we al in de buurt van Murcia waren, hals over kop weer terug moesten vanwege de ernstig zieke zus van Ben. Ze is al snel daarna overleden, maar ze was erg blij om haar lievelingsbroer nog te zien. Als je allebei uit grote gezinnen komt, Ben komt zelfs uit een gezin met 12 kinderen, is er altijd wel een zieke in de familie. Het was ook niet de eerste keer dat ze hun vakantie moesten afbreken. Ze hadden ook nog iets van ons te goed. In Spanje vierden we op 3 maart dat we 46 jaar getrouwd waren en we zouden samen uit eten. Dat ging toen niet door en zaterdagavond hebben we het over gedaan bij Athina, een Grieks restaurant hier in Emmen. Ben en Niesje hoefden we niet over te halen, die zagen dat ook wel zitten en zo kwam er een aangenaam eind aan de dag rondom de Athinaschotel. Kunnen we iedereen aanraden!
De jongens van der Kolk zijn handige jongens. Ze hebben allemaal hun favoriete bezigheden . dat wel. Ben is meer de electro-man maar als hij een kamer moet stuken doet hij dat ook. Piet heeft in de tijd dat ze in Harderwijk in de boerderij woonden, geleerd om met weinig middelen veel te repareren. En in Frankrijk hebben ze hun volgende boerderij op een originele manier opgeknapt. Henry is op een andere manier weer handig. Hij heeft een vrouw getrouwd die handig is met klussen in huis. Volgens moeder van der Kolk is hij de handigste van de vier want hij lààt alles doen. Wim is ook handig in en om het huis. Hij houdt wel niet van timmeren, maar als het moet krijgt hij veel voor elkaar. Hij vindt het leuk om te koken en na zijn deelname aan de kookgroep voor mannen met de Drentse tv kok Roel Kuper heeft hij voor een groot deel hier aan het Schoolpad de kokerij overgenomen. Mama had vroeger niet zon hoge pet op van mijn huishoudelijke kwaliteiten en prees Wim bij onze familie vanwege zijn hendigheid in de huusholding. Vandaag zou het gebeuren. Ben en Niesje zijn er speciaal voor gekomen. Ben en Wim kunnen goed samenwerken en zijn al vroeg uit de veren want de nieuwe Bosch HLN 122120, het keramisch fornuis waar we hard aan toe zijn, zal geplaatst worden. Terwijl ik nog onder de douche sta klinkt er echter een ijselijke gil van buiten onder de kapschuur. Wim is het fornuis aan het halen en wilde het met de steekwagen naar binnen brengen. Wat en hoe het is gebeurd is nog niet helemaal duidelijk, maar de glasplaat van de ovendeur is in honderdduzend stukjes gebarsten. Ach .. wat heeft hij een hekel, maar gebeurd is gebeurd. Na de schrik en een kop koffie is het verder onberispelijke fornuis op de plaats gezet en aangesloten. De ex-wasemkap van de Boomgaard hangt er nu boven en maakt heel wat minder lawaai dan ons oudje. Dan nu de vraag: Is zon glasplaat of de hele ovendeur te vervangen? Die ovendeur is wel uitneembaar volgens de gebruiksaanwijzing. Wie het weet mag het zeggen?
De rust is weergekeerd. De tuinset is klaar. De rietdekkers die bijna twee weken ons erf en dak bevolkten zijn weer naar huis en wij genieten van het mooie rieten dak. Ze hebben de randen rondom het dakraam verstevigd met dubbeltjesgaas om de schade door onze katten te voorkomen. De boel is opgeruimd en de ramen zijn gewassen en de groentesoep o.a. met brandnetel, is klaar. Lekker! Morgen de boodschappen nog en we zijn weer klaar voor het weekend . , dachten we. Dan volgt er nog een verrassing. Ik zag al wat bekends aan de auto die het erf op reed, maar geen haar op mijn hoofd had Ben en Niesje verwacht. Maar ze zijn het. Wim had de hulp van Ben al eerder ingeroepen om het nieuwe keramische fornuis te installeren. Nou en daar is ie dan .. Zo zitten we dan met zn vieren bij te praten. De leverworst die Niesje meestal voor Wim meebrengt gaat er in als koek en de paaseitjes van Adrie net zo. Morgen gaat het gebeuren: het oude fornuis en de wasemkap eruit en de nieuwe er in. Ook de wasemkap die bij Johan en Joke over was en pas een jaar op De Boomgaard dienst had gedaan. Rust weer gekeerd dachten we. Morgen wordt er dus geklust èn onze vakantievrienden Ben en Riet komen. Dat gaat heel gezellig worden.
Welk onderwerp zu-w noe es bie-j de kop pakken? De beide rietdekkers zitten ontspannen aan de thee en meestal hebben we het ergens over. Het zat Cor blijkbaar dwars dat ik me prettiger voelde in de zanddorpen dan in de dorpen op het veen. Het heeft ook te maken met het uiterlijk : de kerk met de brink in het midden en dan de huizen er omheen komt me zo vertrouwd voor. Op het veen zie je de langgerekte wegdorpen, meestal aan een kanaal. Daar kon de turf meteen afgevoerd worden. Vaak zijn de kanalen in een dorp al weer dichtgegooid zoals in Klazienaveen. Ze maakten er eerst parkeerplaatsen van, maar nu zijn er twee appartementencomplexen verrezen in de vorm van een schip. Zo wordt het ook genoemd: het Schip. Nee... Cor heeft meer op met de mensen uit de veendorpen aan de oostkant van Emmen. Die op t zand hebt altied wat te zeuren. Het is waar dat je bij de mensen die oorspronkelijk uit het veengebied komen je precies weet wat je aan ze hebt. Bij Gert kun je altijd over honden beginnen. Ze hebben er wel negen en fokken Mechelse herders die getraind worden als politiehond. Bovendien noemde hij ook de Vizsla, een soort jachthond waar ze ook mee fokken. Ik zoek het soort even op in een website over jachthonden. Het is een prachtige roodbruine jachthond. De mannen zijn bijna klaar met het dak. Morgen wordt er de laatste hand aan gelegd. Wim ruimt alle restanten van het riet op en is al aan zn derde kar vol bezig. Ze steken mij zelfs aan en ga daarom de tuinset een kleurtje geven. De beits heb ik al een half jaar in huis maar nu gaat het gebeuren. Wat zeg je ? Welke kleur? Kom maar eens aan!
Een dagje uit is goed voor een mens. Terwijl er aan het Schoolpad nog hard gewerkt wordt aan de renovatie van het rieten dak ga ik er op uit. Diny is jarig en er wordt een hele drukte verwacht. Ku-j mien mooi helpen, zegt ze. De trein vind ik nog steeds een ideaal vervoermiddel. Bovendien staat Wouter met zn bus bij het station in Zutphen om me op te halen. Diny heeft niks te klagen aan gebrek aan belangstelling. Het is een gezellige middag. Ik tref het dat ook Joop en Marianne er zijn. Joop heeft opnieuw een cd-rom bij zich met heel veel materiaal over de oprichting van de Chr. Julianaschool in de Wildenborch en alle notulen brieven, lijsten enz. Opa Groot Nuelend was nl secretaris, later ome Hendrik Jan Groot Nuelend. Vandaar dat al dat materiaal bewaard is gebleven. De kamer is precies groot genoeg om s avonds de hele verjaardagsvisite te bergen. Ik vraoge niemand, zegt Diny nog, maor iederene kump gewoon: Diny en Annie, de vriendinnen waar Diny mee naar school ging mèt aanhang, Eb en Dirkje, de buren van de Brinkerhof en natuurlijk Henk en Anneke en Johan en Joke. "Waor he-j Wim elaoten, klinkt het verscheidene keren.... Ze zeggen wel eens dat vrouwen zo kunnen praten als die bij elkaar zijn. Ik kan jullie verzekeren dat de mannenhoek hier de boventoon voerde. Ze gingen steeds dichter bij elkaar zitten. Natuurlijk gaat het over milieueisen voor de boeren, honden , vakantie, fotograferen en de familie. Henk heeft een nieuw gezegde bedacht. Bij het naar huis gaan klinkt het: A-j een vrouw en een hond hebt dee goed naor oew luustert bu-j een gezegend mense. "Ach ", antwoordt Joke ad rem: "Bie- ons luustert de hond niet en ikke ok niet en toch bu-w gezegend. En Ben meldt: "Die teckel van ons kump wel a-j em roept maor et duurt allene effen". Mijn avond eindigt in de hunkerbunker . Voor je op vreemde gedachten komt het is een soort kamer met allemaal herinneringen. Het is er goed slapen.
Een gezellige avond was het. Diny staat hier tussen Annie, haar vroegere schoolvriendin èn buurmeisje, en Joke.
Diny l. en Dirkje.
Deze twee gaan nog wel eens samen op stap. Soms mèt de mannen maar ook wel zonder. Je kunt wel zien dat ze net terug zijn uit Egypte. En elke week gaan ze zwemmen. En dan gaat hun auto daarna meestal vanzelf een bepaalde richting op.... je raadt het misschien al...?
Allemaal mannen van der Kolk, inclusief Ben. augustus 2009
Maandag-- Hoewel ik aanvankelijk ook graag een dochter had gehad, heb ik altijd erg genoten van de vier mannen om me heen. Ze hadden ook, zoals het vaak met jongens is, veel dezelfde interesses. Samen naar het vliegveld Twente om de straaljagers over je heen te horen scheuren als die de lucht ingingen. Ze gingen er expres onder staan. Samen vuurtje stoken, ze hebben het er nog wel eens over. De hele inboedel van het laatste verhuisbusje naar de Kuifmees werd op de zandbulten achter ons huis verbrand, gewoon omdat het er niet meer bij in kon. In deze tijd zouden ze het naar het Goed hebben gebracht. Nu alle jongens hun eigen plekje gevonden hebben zijn die gezamenlijke acties wat minder. Een jaar of 10 geleden hebben ze nog met zn vieren een slipcursus gevolgd. Dat was pas echt feest. Er was een nieuwe slipschool geopend vlak achter de boerderij van Wielens. En ? Allemaal geslaagd! Een jaar of vijf geleden hebben we de kamer en keuken van Rick helpen verbouwen en er een Canadees tintje aan gegeven. Het enige wat Rick hoefde te doen was het uitzoeken van de keuken. Toen hij terug kwam van zijn Canadese holiday kwam hij in de metamorfose terecht en daar hebben we met zn allen een glaasje op gedronken. Samen met Mark is het meestal hout zagen voor het goede doel. In dit geval de houtkachels aan de Schaapstreek. Maar vandaag waren het Wim en Gerhard, die na de geslaagde verbouwing aan de Kuifmees samen het overtollige zand uit hun tuin af gingen voeren. Ik denk dat Robin het helemaal niet erg vond om vandaag weer naar school te gaan. Ik heb begrepen dat die al aardig spierpijn heeft van het zandscheppen gisteren. Vandaag was het Wim zn beurt. Ik denke dat ik nao de pauze weer thuus kom, zei hij toen hij naar de Shantys vertrok, ik hebbe kats de piepe laög.
