Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
23-05-2011
Foetsj.... foetsj.....
Wim laat zich ook graag per Jan Plezier vervoeren.
Het was voor mij nogal zoeken voor ik het betreffende stukje terug vond over ons eerste uitje zonder kinderen. Daarom... voor de liefhebber nog één keer: Foetsj... foetsj....
Giethoorn.
Mama en Pa vinden dat we er maar eens een paar dagen op uit moeten met zn tweeën. Zij zullen wel op de jongens passen. Ze zijn dan 0, 2, en 4 jaar. Dat aanbod kun je toch niet afslaan! We hebben ze net afgeleverd op De Boomgaard en zullen Piet en Marry op de camping bezoeken. Elke keer wil ik me omdraaien om wat te zeggen o, nee daar zit niks. De dag is gezellig en die avond brengen we door bij de verdere Hattemse familie en blijven daar ook slapen. De volgende dag staat Giethoorn op het programma. Daar heb ik goede herinneringen aan door de jeugdkampen van Youth for Christ die ik daar meemaakte en dacht aan het zeilen op het Wiede. Wat een sfeertje was dat daar! Wim is al wat afwachtend. Enfin, we parkeren ergens, betaald natuurlijk. Daarna gaat het in de file over al die bruggetjes. Tja hoogseizoen! Wim, laten we een bootje huren, zeg ik. Moet dat? Ja, joh, hartstikke leuk. Wij huren een bootje. Wim al wat mieterig. Hij heeft zn horloge af moeten geven als onderpand. Dat zint hem dus helemaal niet. Nou en nu punteren maar. Wim aan de punterstok en ik aan het roer. Maar ik ben vergeten welke kant ik op moet duwen met die roerstok. Gevolg is dat ik steeds tegen andere boten aanstuur. Lach niet ik kan wel janken. En Wim maar foeteren. Eindelijk zijn we op het Wiede en zal het gebeuren. Wim en ik hijsen het zeil. Hiervoor zijn we gekomen! Alleen dat zeilen wordt ook al een ramp, want er zit geen kiel onder de boot. Na een paar vergeefse pogingen brengen we de boot weer terug. Ik weet nu in elk geval hoe ik sturen moet. Wij lopen stilzwijgend terug naar de auto opnieuw over al die bruggetjes in de file. Ik vergeet nooit dat beeld van die kwaaie billen van Wim voor me..foetsj foetsj foetsj Zwijgend rijden we Giethoorn uit. In de buurt van Zwolle begint het spraakwater weer op gang te komen.Zullen we maar ergens koffie gaan drinken en iets voor de jongens kopen? Een paar dagen zonder de jongens ..is ook niet alles! Dick en Anda gaan diezelfde zomer kamperen met baby Ernst. Die gaat soms zo te keer dat ze maar gaan autorijden om hem stil te krijgen. Tja .zo is er altijd wat!
Geen mooi oud straatje, geen prachtige oude kerk maar juist dit viel me op in Vollenhove... een oud huis, onbewoonbaar maar met bijzondere schildering op de plek van deuren en ramen.
We mochten kiezen wat voor dagje uit we wilden met het Mannenkoor Valerius. Of een tochtje langs de Groninger kerken of een boottocht met de Jan Plezier vanuit Meppel richting Vollenhove en Blokzijl. Het werd de laatste. Tijdens ons tripje naar Polen had ik al kennis gemaakt met meerdere vrouwen van mede Valerianen. Het klikte met een aantal van hen. Met Greetje zelfs zozeer dat we beiden niet konden geloven dat we elkaar hiervoor nooit ontmoet hadden. Haar Tjip staat naast Wim bij het zingen en die kunnen ook al erg goed met elkaar overweg. Het was dan ook niet apart dat we samen in één auto naar Meppel reden. Ik had nog zon idee van vroeger zon Jan Plezier met een huif er over voor de regen, maar dit bleek een moderne uitvoering te zijn. De bedoeling was om in Blokzijl een uurtje door te brengen, maar de techniek die nodig is om de brug in Vollenhove te openen liet ons in de steek, die kon niet open en we kregen hier al een uurtje vrijaf om in Vollenhove de beentjes te strekken. Wat is er veel bewaard gebleven in dit dorp, prachtig. Na een uurtje was het probleem met de brug opgelost en konden we verder. Het weer kon niet mooier en we maakten kennis met het groeten onderweg van onze mede- vaarders en dat waren er heel wat. Er werd druk gevaren. Vanuit alle boten, groot of klein werd gezwaaid, soms een hand maar meestal een enthousiaste zwaai. Het lunchbuffet dat beneden klaargemaakt was kwam met een druk op de knop zomaar omhoog en we lieten het ons smaken. In Blokzijl was het aapjes kijken. Aan beide kanten van de sluis stond het vol met mensen die naar het schutten van de boot kwamen kijken. Er werd onderling wat afgepraat, contacten werden gelegd. Het is een apart gebied, veel riet en veel water. We kwamen door de Beulakkerweide, dat ontstaan is door het afgraven van hoog- en laagveen. We zagen weinig boten zeilen en heel even moest ik denken aan onze eerste paar dagen zonder kinderen toen pa en mama op de jongens pasten en we op mijn aandringen een poging deden om te gaan zeilen vanuit Giethoorn. Nee daar gaan we het niet meer over hebben. Dit was een mooie dag en dat houden we zo. Wie toch nieuwsgierig wordt moet het nog maar even gaan nalezen.
Schrrrrr schrrrrr, ging het, en Jan stond stokstijf, vertelt Annie na het aquajoggen. Met een stuk of 8 drinken we vaak nog een kopje koffie in het café als afsluiting. Ik vertel over onze memorytour en het bezoek aan 'de Boskamp' waar nog zoveel origineels is gebleven. We hebben het over de snelle veranderingen in zowel het wonen als de techniek sinds onze jeugd. De bedsteden waarin verscheidene van ons nog geslapen hebben zijn er niet meer. Annie vertelt over de bedsteden vroeger thuis met een kast ertussen die omgebouwd waren tot twee slaapkamertjes met dunne wandjes. En tussen beide deuren stond een vaas met droogbloemen en daar had Jan, nadat haar pa en ma hopelijk sliepen, op weg naar zijn geliefde Annie in de aangrenzende kamer tegen aan gestoten. Meteen hoorden ze ook de klik van het touwtje waarmee de lamp in de ouderslaapkamer aanging. Spannend was dat vroeger. Bij ons had opa Bijenhof de mooie taak om heel lang bij het verliefde stel te blijven zitten. Die kon mooi blijven liggen de volgende morgen. Slimme zet! En : Je moet maar goed oppassen, was de kreet die we te horen kregen. Waarvoor . en hoe ., werd er niet bij verteld. Er is ook op dat gebied veel veranderd. Samenwonen kwam vroeger niet eens bij je op. Nu is het de gewoonste zaak van de wereld geworden. We zijn allemaal van ongeveer dezelfde leeftijd en steeds komen er verhalen over vroeger naar boven. Na de gewone spieren krijgen onze lachspieren nu een beurt.
Spikey is één van de pups uit het laatste nest van Scott en Tessa, een heel grappige pup. We hoorden een tijdje terug dat hij epilepsie aanvallen kreeg en informeerde er naar. Deze mail met de waarschuwing geen Frontline ( anti vlooienmiddel) meer te gebruiken stuurden Werner en Esmeralda. Bij deze is iedereen met een hond en speciaal een collie gewaarschuwd.
Hallo Wim en Hetty,
Wat leuk om weer wat van jullie te horen. We hebben goed nieuws hier. Spikey heeft geen epilepsie aanvallen meer gehad. Heel gek allemaal. Hij heeft het heel erg gehad. Het gebeurde vorig jaar april. Een dag nadat Werner hem Frontline had toegediend.
Dat zetten ons aan het denken en hebben overleg gehad met de dierenarts. Maar onze dierenarts wilde hier niets van weten. De spreekkamer en behandelingskamer hing vol met reclame van Frontline. Dus helemaal objectief zal hij hierin niet geweest zijn. Ik heb hem ook gevraagd of ze gesponsord werden door Frontline. Dit was natuurlijk niet zo ..uhhhhhmmmm
Op diverse forums op website gelezen dat er meer honden last hebben gekregen van epilepsie na een Frontline behandeling. Wij zijn hier direct mee gestopt en overgegaan op knoflookcapsules. Tip van collega. Met Spikey ging het steeds slechter. Bijna elke dag kreeg hij weer een aanval. Zelf nadat we met de medicijnen waren begonnen, ging het nog door. En het gekke was dat hij de aanvallen alleen maar kreeg als hij ging slapen. Dus op een gegeven moment wilde hij niet meer slapen en liep maar rondjes door het huis om maar wakker te blijven. Op alle websites die ik kon vinden over epilepsie bij honden, zeiden ze dat de aanvallen altijd gebeurde na inspanning of drukte. Dit was bij Spike dus totaal het tegenover gestelde.
Eind mei zat hij al op 4 tabletten per dag, toen werd het stabiel. Maar onze vrolijk, energieke Spike was weg. Dit ging zon 3 maanden goed en toen kreeg hij er weer wat achter elkaar. Dus de medicijnen verhoogd met telkens weer een halve erbij. Begin dit jaar zat hij op 6 tabletten op een dag. Als we gingen wandelen, was hij zo moe dat hij zijn heup rustte tegen mijn been. En als hij rende dan zakte hij telkens door zijn achterbenen. Hij stond erg onstabiel op zijn poten en had een zeer treurige blik in zijn ogen. Schapen drijven ging ook niet meer. Daar had hij de puf niet meer voor. Afgelopen februari ging het weer mis, weer aanvallen. Elke dag weer . Weer de huisarts gebeld. Die wisten het ook niet meer. We konden het niet meer aanzien en Werner en ik hadden al besloten, als dit nog een week zou doorgaan. Dat wij hem rustig zouden laten inslapen. Tjonge .wat een verdriet hebben we gehad. Nu kwam er ook nog eens bij dat we Kay ook niet meer bij Spike alleen durfde te laten. Deze viel Spike namelijk aan tijdens zon aanval. Echt bijten ..dus als we niet thuis waren was de één binnen en de andere buiten. Wat een ellende allemaal.
24 februari jl, gelukkig toen de kinderen aan het logeren waren, heeft Spike een hele grote aanval gekregen. Deze duurde zeker 10 minuten, we dachten dat hij hier niet meer uit zou komen. Na deze aanval was Spike, Spike niet meer. Hij kroop helemaal in elkaar was bang voor ons .alles. Alle geluiden om hem heen. Hij gromde van zich af We dachten echt dit komt nooit meer goed. Hij hoorde ons niet meer, hij was totaal de weg kwijt. Dit duurde ongeveer 3 dagen, wij dachten hier gaan we niet meer mee verder. Maar na die drie dagen, werd hij weer wat wakkerder. Ging weer eten, reageerde weer op de kippen, luisterde weer naar ons. En vanaf die tijd ging het per dag beter met hem. ??????SNAP JIJ HET NOG????? Je gelooft het niet maar hij heeft vanaf die tijd geen aanval meer gehad en hierdoor hebben we besloten om de medicijnen ook te minderen. Nu zit hij nog op 2 x een halve tablet per dag. En binnenkort stoppen we er mee. De dierenarts had ook geen verklaring hiervoor en vond het wel vreemd allemaal.
Nu zijn we echt overtuigd dat dit met Frontline te maken heeft. We denken dat deze troep al die tijd in zijn bloed heeft gezeten en dat hij hierdoor epilepsie heeft gekregen en dat dit nu uitgewerkt is. (9 maanden) Ondertussen had Werner bij de Schapen drijven vereniging diverse mensen gesproken die ons verhaal bevestigden met Frontline. Ze hebben er een stofje toegevoegd waar vooral Collie soorten, epilepsie van kunnen krijgen. Ik wil geen hetze beginnen maar waarschuw iedereen die je kent met een Collie, met ons verhaal.
Wat een verhaal he?
Ben blij te horen dat alles goed met jullie gaat. Af en toe bezoek ik jullie website, om te kijken hoe het met jullie gaat. Maar jullie zijn nog altijd dezelfde bezige bijtjes. Als we een keer in de buurt zijn, komen we even langs.
The three sisters, een cadeautje van Berdena voor Diny en mij. Zelf heeft ze er ook een.
Toen opoe en opa Eggink afscheid namen van Herman toen hij in 1924 naar Amerika vertrok om boer te worden, wist niemand wanneer ze elkaar terug zouden zien. Het zou 5 jaar duren. Daarna duurde het 17 jaar. In 1946 toen zijn broer en onze vader Hendrik Jan zo plotseling overleed kwam hij opnieuw over en dat was voor opoe voor het laatst. Mijn hele leven heb ik al afscheid moeten nemen, zei Tonny. Eerst al werd ze vanuit toenmalig Perzie, waar haar vader werkte, naar Nederland gestuurd toen ze bijna aan de middelbare school toe was. In de vakanties ging ze natuurlijk terug, drie keer per jaar. Ze trof een fijn gezin dat haar geweldig opving en een belangrijke rol in haar leven speelde. Toen Gera trouwde en samen met Fred de oversteek maakte naar Canada begon het afscheid nemen opnieuw. Je zou denken dat het gaat wennen, maar ik denk dat het nooit went. Vaak gingen Henry en Tonny naar hen toe. We zijn zelfs twee keer 6 weken met hen mee geweest en hebben een geweldige tijd gehad in het altijd warme gezin van Fred en Gera en hebben intussen ook heel wat van Canada gezien. Ook vorig jaar september waren we bij Henry en Tonny zelf te gast, samen met Ben en Niesje. En Rick heeft er al heel wat keren een fijne vakantie gehad en heeft de kinderen zien opgroeien. Een paar jaar terug trokken Henry en Tonny zelf de stoute schoenen aan en zijn de grote plas overgestoken, zoals Rick dat altijd noemt, en nu om te blijven. Het afscheid nemen blijft, want nu blijven Arend en Amaka achter in Nederland. Vandaag namen wij afscheid van hen, misschien niet voor lang want waarschijnlijk komen ze in november terug om de echte emigratiepapieren te laten tekenen in Berlijn. En gisteren namen we afscheid van Berdina en Curtis. We hebben ze nu pas twee keer wat langere tijd ontmoet en het voelt als een zus voor ons, zo bijzonder. We hopen dat het ook niet een afscheid wordt voor heel lang. Curtis zei bij het afscheid tegen Wim:You mùst come. En dat zijn nu de plannen: als we gezond mogen blijven gaan wij volgend jaar, in navolging van opa en vele neven en nichten uit de familie Eggink, de plek opzoeken waar ome Herman de toekomst opbouwde voor zijn gezin. Berdena en Curtis willen het voor ons regelen. Wat kunnen we daar nu tegen in brengen? Het afscheid werd er in elk geval gemakkelijker door.
Ze staat me op te wachten, een klein vrouwtje in weer een ander wit gewaad met hoofddoek en ik krijg een dubbele pakkerd. Haar slofjes staan in een hoekje van de kamer en ze loopt op blote voeten. Ik herinner me ineens uit mijn tijd op school wanneer ik op huisbezoek ging bij Turkse ouders dat die ook altijd hun schoenen uitdoen voor ze de kamer binnen gaan en ik deed dat toen ook. Nu zet ik mijn instappers ook maar onder de kapstok. Ik had al uit mijn hoofd gezet om mijn taalmaatje nog te leren lezen en schrijven maar met mondelinge taal te oefenen. Maar ze laat me zien wat ze geoefend heeft, een blad vol met bs en cs. Ze weet alleen niet meer wat voor letters het zijn. De voorwaarden om te leren lezen zijn er gewoon niet. Ze vraagt naar het bezoek van de Amerikaanse familie. Dat heeft ze goed onthouden. Ik vertel dat die vanmiddag bij ons komen. Familie is belangrijk in haar leven. Dan gaan we stripverhaaltjes lezen dwz ze mag me vertellen wat ze ziet. Een vrouw die met haar auto pech heeft en hulp zoekt bij een boerderij. De boer belt de garage en de monteur komt. Vooral het betalen aan het eind spreekt haar aan. De tweede keer gaat het aardig goed. Ik vraag haar hoe ze couscous klaar maakt en ze laat me haar speciale pan zien. Die bestaat uit twee delen. Onderin gaat water en het vlees, de groenten en kruiden en in de bovenste pan met gaatjes de cous cous. Volgende week gaan we samen de keuken in. Zij leert me dan hoe je couscous klaar maakt en ik leer haar de Nederlandse woorden. Pan meebrengen, zegt ze. Dat belooft veel goeds.
De jongste van der Kolk die mee was, Floor, hield het niet langer vol.
Ik ben voor FC Twente, zegt Paulijne in de volle tram op weg naar de bruiloft in Amsterdam. Dat kun je hier beter niet zeggen, redt Catharina de situatie, hier zijn ze voor Ajax. Maar ik ben toch voor FC Twente, houdt ze vol. Ach Catharina zette vroeger haar moeder wel wat meer voor schut toen ze in de trein naar een man begon te kijken die een grote pukkel op zijn neus had. Niesje voelde het al aankomen er was geen houden aan: Meneer u hebt een hele grote pukkel op uw neus, zei het kleine bijdehandje. Ik ben niet erg geïnteresseerd in voetbal, alleen als onze eigen jongens moesten spelen en natuurlijk als we naar Robin of Frank gaan kijken, maar sinds gisteren weet ik toch beter. Als we 's middags even bij Mark en Jennifer binnenkomen klinkt het al:Niks zeggen ik wil niks weten. Wat later brengen we de bloemen die besteld waren naar Gerhard en Judith. En opnieuw klinkt het:Nee . ik wil het niet weten . vanavond om 7 uur pas. Robin weet het al wel maar heeft een poker face en zegt ook niks. Om 7 uur zit Wim hier pontificaal voor het grote flatscreen. Ik ga er maar even bij zitten en kijk mee naar Ajax- FC Twente. Het scheelt natuurlijk wel dat het een samenvatting is duurt niet zo lang. En ineens weet ik het zeker: ik ben ook voor FC Twente en kon met hen meehuilen toen het misging. Maar Johan zal wel een feestje gebouwd hebben.
Freds moeder Janny is natuurlijk ook van de partij. We hebben elkaar na onze vakantie in Canada niet weer gezien. De lunches in buffetvorm op Janny's deck daar in Spruce View zullen we nooit vergeten, erg gezellig èn lekker. Ze liet Gera speciaal voor ons ergens een tong halen en maakte die heerlijk klaar en met allerlei brood, salade en vis werden dat lunches die ons bij zullen blijven. Wel een glaasje wijn erbij natuurlijk. Fred is ook hier goed op streek en adviseert de obers achter de bar om die mevrouw daar, en wees op Janny, niet meer dan twee glazen wijn te geven..... Wanneer wij weggaan lost Mark ons af. Die had in Emmen de belangrijke taak FC Drenthina te begeleiden en ...het heeft geholpen. Hij is erg enthousiast over de contacten die hij heeft gehad tijdens de receptie. Een kans om je overzeese familie weer eens te spreken. Eenmaal thuis zien we Gerhard niet meer. Die moet ogenblikkelijk naar zijn cluppie DZOH, dat kampioen geworden is.
De drie mannen op de djembé maakten er een echt feestje van.
Zij gaven het voorbeeld
De vaders van bruid en bruidegom, Odigboh from Nigeria en van der Kolk from Canada, kunnen het goed met elkaar vinden. Zo om een uur of 6 wordt het tijd voor de van der Kolk familie uit "Oost Nederland" om weer richting trein te gaan. We worden officieel uitgeleide gedaan door niet alleen Arend en Amaka maar ook door de ouders en een aantal familieleden van de bruid die aan beide kanten van de ingang gaan staan. En het gaat met tram en trein weer op huis aan. Hattem en Utrecht die 5 kinderen bij zich hebben gaan op het Centraal Station eerst aan de patat. Wij gunnen ons geen verder oponthoud en kiezen voor een kipburger op het Amersfoortse station als we toch even moesten wachten. En op station Zwolle gaat er een patatje achteraan die we in de trein naar Emmen oppeuzelen. Al met al was die een bijzondere bruiloft die we nooit zullen vergeten en wensen Arend en Amaka alle geluk van de wereld.
Als vader van de bruidegom laat Henry zich ook niet onbetuigd. Hij beschrijft met humor het leven met Arend tot nu toe. Ze hebben een fotoboek samengesteld met foto's met een verhaal. Amaka krijgt het om Arend het verhaal achter de foto's te laten vertellen. En dan komt hun andere cadeau: een prachtige glas in loodcreatie van Tonny dat Arend en Amaka voorstelt: prachtig! Het heeft gelukkig de reis vanuit Canada ongeschonden overleefd.
Het is een bijzondere dag voor Arend en Amaka, maar ook voor de hele familie. De pastor die de inzegening leidde vroeg iedereen op te staan als hij een land benoemde. Wij hoorden bij oost Nederland, maar er waren heel wat landen vertegenwoordigd. Canada, Nigeria en toen noemde hij Engeland. Arian deed even een poging om op te staan, maar de rest van haar Schotse familie bleef strak zitten. Dat mag je een Schot nooit aandoen om voor Engels versleten te worden. Pas toen Schotland genoemd werd, en ik denk dat Henry dat de pastor gesoufleerd heeft, kwam de hele familie van Tonny's zus Arian in de benen. Alle mannen, ook de kleine jongens, gekleed in de quilt van hun clan. Zelf kwam deze pastor uit Ierland. Nigeria was natuurlijk flink vertegenwoordigd. De vrouwen uit de familie van Amaka droeg prachtige oranje met groene kleding. De vader van Amaka gaf letterlijk zijn dochter weg door haar hand in die van Arend te leggen. De Engelse hymnen waren mooi, de ceremonie was uitgebreid. Ben en Niesje, Gerard en Henry zongen samen de hymne Great is Thy faithfulness. Wat klonk dat mooi in die oude kerk. Voor de naaste familie was een taak weggelegd. De beide moeder mochten een kaars aansteken. Gera las een bijbelgedeelte, Amaka's moeder en Fred waren getuige. Wij zaten er op te wachten dat Fred na het tekenen de pen achter over zou drukken, maar hij redde het net niet. Uiteindelijk ging Amaka's moeder er met de pen vandoor. Fred mocht ook de ringen aangeven. Tja.. je kunt nog meer verwachten. Hij had de ringen verstopt onder het kussentje. Maar de pastor nam wraak. Toen de wijwaterkwast over de ringen ging kreeg ook Fred de volle laag.
En dan komt het stralende paar naar buiten.
De Schotse en Canadese tak is goed vertegenwoordigd. Tanith, het kleine meisje van toen we hen een bezoek brachten op Mull is nu moeder van 4 kinderen. Leuk om hen weer terug te zien. Gera en Fred brachten vanuit Canada Suze en Tom mee.
Amaka's vader, links, waarmee ik kennis mocht maken. Ja hoor, ik mocht gerust een foto nemen.
We lopen met zn allen richting het Schoolcollege-hotel, een mooie gelegenheid voor de receptie. Hier komt ook Amakas vader in zijn traditionele dracht. Er wordt gefeest bij echte Afrikaanse muziek. Die jongens kunnen er wat van. Heel wat van de gasten laten zich uitnodigen om mee te dansen.
En de prachtige vrouwen: Amaka's moeder zit tweede van rechts, naast haar IJslandse schoondochter.
Het is 11 uur voor we thuis zijn. Het is stil want Tessa is nog bij Mark en Jennifer, maar Loedertje en Suze staan klaar om mee naar binnen te wippen. We gaan er maar even voor zitten: thuis. De volgende morgen blijkt Judith niet in orde... erge last van steken in haar arm. Dus gaan we vandaag naar de bruiloft van Arend en Amaka met Gerhard en Rick. Je moet er wel even wat voor over hebben. Ergens diep in de stad Amsterdam staat de kerk die ze uitgekozen hebben om hun huwelijk te bevestigen. Het wordt eerst de auto naar Coevorden want wegens werkzaamheden aan de rails tussen Emmen en Coevorden wordt daar in het weekend met bussen het vervoer geregeld. Daarna met de trein naar Zwolle, overstappen richting Amersfoort, overstappen in de trein naar Amsterdam Centraal. En wie stappen er samen met ons uit? De rest van de familie van der Kolk van Ben en Niesje: 7 stuks met 5 kids. Dat is een leuk weerzien en mijn stiekeme plan om hier maar een taxi te pakken is totaal overbodig. Catharina leidt ons als een geroutineerd gids naar het openbaar vervoer voor kaartjes voor de tram en weet precies waar we uit moeten stappen: de Jacob Obrechtstraat.
Om een uur of 9 's avonds zijn we bij Ben en Diny om de caravan op te halen. Dankzij Wouter en Berend is het vervoer van ons en onze auto goed geregeld. De auto stond de hele week bij Berend en José voor de deur. Ik vertel Curtis hoe het zal gaan wanneer we terug zullen zijn bij Ben en Diny.... Steeds als Wim bv meldt dat we weggaan, zegt Diny steevast:"Noe al? Ie kunt toch wel effen eers een köpken koffie drinken." Hij moet dan ook lachen wanneer we binnenkomen om dat kopje koffie te drinken. Abby is intussen ook weer terug vanuit Den Haag want zaterdag is de grote dag. Om 10 uur zullen Curtis en Berdena met Ben en Diny èn Wouter al in Horst zijn. Er is een historische optocht waarbij Curtis de rol van paardenknecht heeft... Jean de Cassis. Abby kan niet wachten. Ik ben ook benieuwd.
Maar deze laatste dag besluiten we met een bootochtje op de Moldau terwijl we genieten van een Tsjechisch buffet waarvan me de gehaktrolletjes gevuld met een soort spinazie à la crème bijgebleven zijn. Een lekker slot dus. We zijn nu eens op tijd in ons hotel want morgen is het vroeg opstaan geblazen. Curtis checkt zijn mail nog even op onze laptop. Meer dan 100 berichten, maar de leukste is van Pamela die de baan in Minneapolis heeft gekregen en binnenkort gaat verhuizen van de wereldstad New York naar haar roots en haar familie. Met kleinzoon Benjamin, die liefkozend Bennie wordt genoemd, gaat het nog niet geweldig. Hij is de laatste weken niet aangekomen en dat geeft bij opa Curtis en oma Berdena opnieuw zorgen.
Een laatste foto voor de bus van ons zessen.
Wim heeft de taak als opper- wekker door de volgende morgen bij een heel stel knock knock on the door te doen. Hij heeft nl een wekkertje in zijn telefoon. Er wordt wat gekreund om kwart voor zes, maar zo zitten we om kwart voor 7 aan het ontbijt en om half 8 rijden we. Het valt niet mee vandaag... twee dikke files, maar de chauffeur vermaakt ons en de Zoetermeerse meisjes voorin ook. Ze hadden de massage stoelen in het hotel uitgeprobeerd en dat zag chauffeur Cor natuurlijk. Het schijnt nogal geblubberd te hebben. nee... hij had zijn ogen niet in de zak. Ook niet, zo vertelde, hij toen eens een hele bus vol schaars geklede vrouwen totaal verregend bij de bus aankwamen. Hij grinnikte bij de herinnering. "Tja...", zo meldde gids Martin grijnzend, "wij zijn met weinig tevreden". "Ja ja natuurlijk", reageerden de beide meisjes adrem, "bier en tieten.... en auto's"..
Voor degenen die nare herinneringen aan deze tijd hebben... sla dit onderdeel maar over. Ik heb het nu gezien... opdat wij nooit vergeten, maar ik ga nooit meer.
Het herdenkingsmonument.
Deze dag stond in het teken van de Joden uit dit land. Spaanse en Duitse Joden vestigden zich al lang geleden en leefden in harmonie met de mensen hier. De Joden die onder valse voorwensels in de 2e W.O naar Theresienstad werden gehaald waren de top van de Joden hier: kunstenaars, wetenschappers, artsen enz. Ze kwamen er al gauw achter dat dit niet zo was. We hebben het fort gezien waar deze mensen opgesloten zaten en de plek waardoor velen kwamen die niet terug konden: de dodenpoort. Vlak voor de bevrijding werden er nog 300 vooraanstaande mensen uit deze gemeenschap gefusilleerd. Ze zouden eens informatie over hun beulen door kunnen spelen aan de Russen! We waren allemaal stil van tijdens de lunch in het restaurantje daar. "s Middags gingen we de 50 km weer terug naar Praag om de Joodse wijk te bezoeken waar nu niet veel Joden meer zijn maar waar veel te zien is over hun leven.
Arbeit macht frei.... stond bij meer concentratiekampen
De appelplaats waar de gevangenen urenlang moesten staan als de bewakers dat nodig vonden.
De slaapzaal
Dit werd de kapsalon genoemd, speciaal aangelegd voor de controle die er af en toe was. Er is nooit gebruik van gemaakt. De kranen waren niet eens aangesloten, maar dat werd nooit ontdekt.
Dit gedenkteken is hier geplaatst, op de plek waar zovelen gedood werden door de kogel, de galg, door de herdershonden of anders wel door ziekten en uitputting.
Ik vroeg onze gids waarom er zo weinig lachende mensen te zien zijn hier. Dat lag volgens hem aan hun harde werken en weinig verdienen. "Maar", zo zei hij, "wanneer ze onder elkaar zijn kunnen ze wel ontspannen lachen."Dat zagen we meteen aan de jonge soldaten die aan het oefenen waren met krans leggen. De president zal dit weekend naar Thresienstad komen voor een herdenking.
Na een lunch met aardappelsoep, die ons deed denken aan de koolsoep die hier vroeger gegeten werd, gingen we weer naar Praag om nu het Ghetto te bekijken. Eigenlijk is die oude Joodse wijk één groot Museum, precies zoals Hitler eigenlijk bedoeld had wanneer hij het ras vernietigd zou hebben. Nee veel Joden wonen er niet meer. Bij de oude Joodse begraafplaats was een tot museum ingericht gebouw waar de namen van de 80ooo omgekomen Tsjechische en Moravische Joden afgedrukt staan. Boven waren zelfs de kindertekeningen te zien die tijdens de 2e WO door kinderen in het fort van Theresienstad.
De oude Joodse wijk
Gids Martin deed het goed. We zorgden ervoor om dicht in de buurt te blijven. We hebben veel geleerd over Tsjechie, zijn inwoners, cultuur en achtergronden.
Een mooie afbeelding zomaar op een huis
Dit is nog de oude Joodse begraafplaats van voor de 2e WO.
Soms is een tros druiven afgebeeld op zo'n steen als teken van een rijk leven dat iemand had gehad. Een paar handen er op vertelt dat het een geestelijke is geweest of een zalm zegt iets over een naam...Salomon misschien?
Op indrukwekkende muziek werd dit waterorgel een bijzonder spektakel, maar als je me nou vraagt of ik dit echt mooi vond...? Ik zit net zo lief in het bos naar de vogels te luisteren.
We hebben het erg leuk en gezellig met elkaar èn met de groep, maar zo gauw we thuis zijn duikt iedereen zijn bed in... nou ja.. Wim brengt wel even zijn biertje mee van de bar beneden. Ik weet even niets meer te vertellen... zo moe ben ik...
Morgen staat Theresienstad op het programma en de Joodse wijk.
Bij het presidential paleis was elk uur het wisselen van de wacht te zien.
Al rijdend en wandelend vertelt onze gids Martin heel wat over de achtergronden van dit land, over corruptie en Skoda. Weet je dat het woord Skoda jammer betekent? Over de gezondheidszorg die op een goed peil is, de artsen zijn wel wat autoritair net als de leraren op de scholen. In de grotten in de bossen zijn door de Duitsers allerlei geheime documenten verstopt en gedeeltelijk teruggevonden. Over de economie, de welstand van de Tsjechen ligt op 60 procent van de Nederlandse. En als je met hem de Oekraine vergelijkt zit die weer op 30 procent daarvan. Over Johannes Hus die al 100 jaar voor Luther hier de Reformatie begon en over de 30-jarige oorlog die gewonnen werd door de Rooms Katholieken.. Over de eerste gouden eeuw in Tsjechie- de 14e eeuw en later een tweede opleving in de 17e eeuw. We moeten denk ik nog eens terug om op ons gemak meer te bekijken.
Even een dag of 5 Praag. Och... dat is leuk, dat doe je gewoon even. Ik kan je vertellen..mooi, mooier, prachtig! maar wat ben ik na twee intensieve dagen moe. "Ik bun zo muu as een maaie", placht opoe Bijenhof te zeggen. Ik weet niet of er misschien maaier mee wordt bedoeld, maar ik voel me wel zo. We waren om 10 uur weer bij Hotel Globus na een rondtoer door de lichtstad, een bezoek aan een lichtorgel dat op de muziek van o.a. Andrea Botticeli er een mooi spektakel van maakte. Het bezoek vanmorgen aan een kristalfabriek een eind buiten Praag was ook de moeite waard en vanmiddag kregen we een rondleiding richting Praagse Burcht waar behalve een klooster en een kathedraal ook de president zetelt. Volgens mij hebben we hem nog gezien in zo'n glanzende zwarte bolide met z'n krantje achterin. Het uitzicht over de stad vanaf deze Praagse burcht was eenmalig.
Tja... en dan zo'n folkloreavond... Ik moet zeggen, we hebben ons uitstekend vermaakt. De originele muziek en de dansen waren erg mooi, zo mooi dat Wim een dvd van ze kocht. Het eten was perfect, de wijn vloeide rijkelijk evenals een plaatselijk drankje. De muziek met o.a. basgitaar, herdersfluit en een gypsy-symbal deden me weer terugdenken aan de bruiloft van Gerhard en Judith toen er een Hongaars bandje optrad. Ze speelden natuurlijk ook de liederen van de gasten die uit verschillende landen kwamen. Er werd dus flink meegezongen. Wim deed z'n best en zette zich zelfs in de vensterbank.
Het waren niet de eerste de beste die deze wervelende show weggaven. Ze kregen zelfs een aantal op de vloer die een dansje waagden. De vogeltjesdans werd meegedaan en later liet Berdena zich zelfs overhalen tot de polonaise. De stemming zat er goed in.
Op het plein bij de grote klok, waar elk uur veel te zien is. Net als in Poznan een paar jaar terug, beweegt hier ook van alles. En we zijn niet de enigen
De beroemde grote klok. We werden gewaarschuwd voor zakkenrollers wanneer het spektakel zou beginnen. Dus was iedereen op zijn hoede.
Het was een hele wandeling door een Praag met allemaal kinderkopjes. Ik had het ook wel even gehad en terwijl Ben en Curtis de toren beklommen, zochten wij een bankje. Berdena had meteen contact, want ze zat naast een vrouw uit Florida en laten ze nou net geregeld een weekje in de winter daar doorbrengen.
Het wordt langzamerhand een aardige 10- daagse van feestelijkheden voor ons. Na het feestje van Klaas en Boukje in Spa... wat lijkt dat al weer lang geleden.. en na de memorytour met Curtis, Berdena, Pam en Abby en daarna de gezellige zondag met Berend en José en Sascha, Olaf èn Wouter zitten we nu dan al in Praag. Om precies te zijn om kwart voor 11 's avonds, terwijl we vanmorgen al om 10 uur bij een Ac Restaurant bij Apeldoorn opgestapt zijn. Wouter had tijd en bracht de anderen met zijn bus en wij gingen met de auto er achteraan. Wouter haalde Berend met Olaf op en Berend zou daarna onze auto meenemen en bij hem thuis parkeren tot vrijdag. Het was even een fikse rit, maar dan heb je ook wat. Avond bij Praag is al prachtig. De komende drie dagen zullen gevuld zijn met bezichtigen, wandelen, varen en eten. We zullen zien. Met elkaar hebben we het al heel gezellig.
Te veel indrukken om weer te geven: Praag of Praha, wat hier gezegd wordt. Wat een indrukwekkende stad. We konden kiezen wat we allemaal mee willen doen zowel de excursies als de lunches, folkloreavond, lichttoer, boottocht enz. We besluiten om het hele programma te volgen. Zowel chauffeur Cor als gids Martin zijn een goede keus van van Nood reizen. Martin heeft in Amsterdam kunstgeschiedenis gestudeerd en spreekt bijna accentloos Nederlands. Deze stad met 1,2 miljoen inwoners is qua architectuur geweldig. We hebben een uurtje de tijd om bij te komen en te douchen voor de folklore avond met diner. Jullie hoeven ons niet in gala uit te dossen, zei de chauffeur, want jullie zitten aan lange tafels en als er bier of wijn overheen gaat Dat belooft wat. Vandaag was in elk geval al een prachtige dag, stralend weer! Ben en Curtis beklommen nog een toren, veel lopen over de kinderkopjes en heel veel prachtige gebouwen. Ik zit nog helemaal vol indrukken ..
Wim laat zich ook graag per Jan Plezier vervoeren.
The three sisters, een cadeautje van Berdena voor Diny en mij. Zelf heeft ze er ook een.
Om een uur of 9 's avonds zijn we bij Ben en Diny om de caravan op te halen. Dankzij Wouter en Berend is het vervoer van ons en onze auto goed geregeld. De auto stond de hele week bij Berend en José voor de deur. Ik vertel Curtis hoe het zal gaan wanneer we terug zullen zijn bij Ben en Diny.... Steeds als Wim bv meldt dat we weggaan, zegt Diny steevast:"Noe al? Ie kunt toch wel effen eers een köpken koffie drinken." Hij moet dan ook lachen wanneer we binnenkomen om dat kopje koffie te drinken.
