Volgens Bart De Wever valt het best mee met het racisme van Hans Van Temsche: het is gewoon de in elke generatie opduikende puberale rebellie tegen het establishment dat vandaag unisono antiracist zou zijn.
Twee of drie bedenkingen.
Ten eerste is het racisme geen exclusief gedrag van jongeren en wanneer het bij jongeren voorkomt kan men de vraag stellen in welke mate het imitatiegedrag betreft.
Bijvoorbeeld de discriminatie op de werkvloer wordt niet gepleegd door jongeren; de meetings van het VB worden niet door meer jongeren bijgewoond dan die van andere partijen. Op mijn katholiek schooltje ben ik vaak op racisme gestoten: inderdaad bij leerlingen die met zichzelf en het gezag in de knoop lagen, maar vooral zeer expliciet bij oudere collega's en niet de laatste jaren maar als een constante aanwezigheid. Ontmoetingen met bejaarde Vlaamse radicalen, met name Oostfronters, leren dat ze hun afkeer voor bolsjevieken en joden hebben verschoven naar de eigentijdse vreemdelingenhaat.
Puberale rebellie begint bij verzet tegen het ouderlijk gezag en dat ouderlijk gezag wordt vandaag niet gekenmerkt door antiracisme.
Ten tweede, wat bedoelt De Wever nu precies met deze frase: 'Maar racisme is wel een onderwerp dat het verdient om op een verstandige manier benaderd te worden.'
Wil hij de wet op het racisme afschaffen, het centrum voor racisme- en discriminatiebestrijding opdoeken, het VB behandelen 'als een partij zoals alle andere' (dixit een VRT-vedette) en hun haatpropaganda alle kansen bieden in onze media?
We hebben er het raden naar en van raadspelletjes komt het vermoeden dat De Wever zich wil profileren als 'fatsoenlijk rechts': hij ziet zijn vriend Dedecker kiezers weghalen bij het VB en denkt allicht dat ook zijn partij aan het uiterste rechts van het politieke spectrum stemmen kan recupereren.
Trouwens, wat zegt volgende frase over het oordeelsvermogen van De Wever: 'Voor de linkerzijde vulde het antiracisme de ideologische leegte die na het vallen van de Berlijnse Muur zo duidelijk werd.'
Voor De Wever staat links dus gelijk met communisme en hebben linkse denkers en militanten een leeg hoofd dat enkel kan gevuld worden met het meest voor de hand liggende, met een ideologie van intellectuele gemakzucht. Etiketten kleven is een zeer efficiënte manier om een debat te versimpelen: laten we spreken van 'antiracisme' alsof het een kwaal betreft die minstens zo erg is als het racisme zelf en laten we 'de linkse kerk' van dit etiket voorzien zodat we zelf kunnen achterover leunen in het comfort van ons superieure denken. Maar wat dat superieure denken precies inhoudt, komt de lezer niet te weten.
Zou de verdediging van Hans van Temsche even sterk op internering hebben aangedrongen mochten ze weten dat ook in onze gevagenissen een degelijke psychotherapeutische begeleiding voor handen is?
Onze gevangenissen hebben in essentie nog steeds veel weg van de Middeleeuwse 'oubliëttes': zeer letterlijk. Zodra een veroordeelde achter de tralies zit, willen wij - de maatschappij dus - hem of haar zo gauw mogelijk vergeten. Wat er verder mee gebeurt interesseert in het beste geval alleen de familieleden, de belangstelling van de maatschappij manifesteert zich pas opnieuw wanneer over vervroegde vrijlating moet worden gedebatteerd.
Het dilemma van het proces Van Temsche is in feite een vals dilemma: deze jonge man is zowel een racistische moordenaar als psychisch gestoord.
Wanneer hij niet de gepaste begeleiding krijgt, doen we niets anders dan een risico voorlopig uit de samenleving verwijderen, maar dit risico zou in versterkte vorm over x aantal jaren kunnen terugkeren. En geen enkel weldenkend mens vindt een levenslange opsluiting voor een 19-jarige een evidentie: de rehabilitatie is dus een noodzaak.
Dit geldt niet enkel voor dit sensationele geval, maar voor elke misdadiger die duidelijk symptomen van een psychische stoornis vertoont.
Men kan het zelfs ruimer zien: is ons gevangeniswezen in staat om aan heropvoeding te doen, is daarvoor het nodige personeel aanwezig, de nodige ruimte?
Waaruit de finale vraag volgt: is recidivisme een bewijs van een onverbeterlijke verdorvenheid of van onze onverschilligheid, onze 'oubliëttementaliteit?
Concreet: hoe kun je nu aan 'heropvoeding' doen met mensen die als haringen in een ton zitten opgesloten of met personeel dat alleen als bewaker is aangeworven, zonder enige bekwaamheid inzake opvoeding?
De oranjeblauwe onderhandelaars leken dinsdag eventjes zelfvoldaan achterover te leunen: ze hadden eindelijk een deelakkoord bereikt, over migratie.
Is deze zelfgenoegzaamheid terecht?
Ontslagnemend minister van binnenlandse zaken Patrick Dewael heeft bij herhaling geschreven dat er aan het migratievraagstuk drie luiken zijn: een binnenlands, een Europees en een oorzakelijk.
Het deelakkord bevat allerlei maatregelen over het eerste luik waar men het al dan niet mee eens kan zijn, maar over de rest wordt zedig gezwegen.
We lezen geen enkel initiatief of intentieverklaring om tot een geïntegreerd Europees beleid te komen met afspraken inzake opvangcapaciteit of grenzenpolitiek (streng bewaakt of gedeeltelijk open, genereus of hardvochtig). En nog minder staat er in het deelakkoord iets over de oorzaken: de onveiligheid en de ongelijke inkomensverdeling in de wereld.
Toch zijn de feiten duidelijk: asielzoekers en economische vluchtelingen vertegenwoordigen het meest dynamische deel van hun bevolking, bij ongewijzigde levensomstandigheden zullen zij blijven komen. Zelfs een nieuw IJzeren Gordijn of een vloot patrouilleboten in de Middellandse Zee zullen hen niet tegenhouden: zie de streng bewaakte grens van de VS met Mexico.
De onveiligheid wordt in het bijzonder in de hand gewerkt door de legale en illegale wapenhandel: zegt het akkoord daarover iets, zal België opnieuw wapens leveren aan een zogenaamd 'prille democratie' genre Nepal?
Een twee belangrijke oorzaak zowel van conflicten als van miserie is het ontbreken van een efficiënt gezinsbeleid, in het bijzonder van contraceptie waardoor de spanning tussen bevolkingsaangroei en beschikbare levensmiddelen steeds groter wordt: zal België samen met Europa zich inzetten om de heersende of zelf geëxporteerde gezinsmoraal bij te sturen, zullen de noodzakelijk contraceptiva ter beschikking worden gesteld?
Wat de armoede betreft: zal België eindelijk zijn belofte nakomen en minstens 0,7 % van zijn BNP besteden aan ontwikkelingssamenwerking? Zullen de mooie woorden van Verhofstadt en anderen ( vooral op internationale fora) in praktijk worden gebracht en zal men een einde maken aan het dumpen van gesubsidieerde Europese overschotten in de Derde Wereld, zal men werk maken van een wereldhandel die minder eenzijdig in het voordeel van de rijke landen uitvalt? Staat er iets in de steigers van een wereldwijd arbeidsrecht dat uitbuiting, kinderarbeid en sweatshops uiteindelijk onmogelijk zal maken?
Kortom, ik zie in dit deelakkoord weinig humanisme, even weinig christelijke naastenliefde; neoliberalistisch opportunisme des te meer.
Wie denkt dat een stoer binnenlands beleid, met de zelfbediening van selectieve arbeidsmigratie, de stroom van vluchtelingen zal indijken, die doet aan zelfbedrog en volksverlakkerij: het xenofobe deel van Vlaanderen kan men met een verharding inzake 'volgmigratie' of gezinshereniging wellicht paaien, maar wie de ogen openhoudt laat zich niet in de luren leggen.
De gemiddelde vluchteling gelijkt niet op de bijbelse man Job die gelaten op zijn mesthoop blijft zitten: het fatalisme is zeer sterk in de Derde Wereld en in de conflictgebieden, maar niet zo sterk dat iedereen zich bij het immobilisme neerlegt. Zij zullen blijven komen.
Voor een filosoof argumenteert Peter De Graeve (in De Standaard van maandag) bijzonder emotioneel om niet te zeggen lichtjes hysterisch. Hij verwijt links in Vlaanderen 'een oedipale vergissing: je vader niet kennen, en hem omleggen, je moeder vergeten, en er naast gaan liggen.'
Heeft deze man nooit gehoord van de linkse flaminganten August Vermeylen en Maurits Coppieters?
Hun betoog verschilde van dat van de huidige tenoren in de communautaire stammentwisten precies door hun oproep tot solidariteit: zij hadden een open geest die verder keek dan de enge grenzen van Vlaanderen. Coppieters was jarenlang voorzitter van het NCOS, Vermeylen schreef: 'Wij moeten Vlaming zijn om Europeër te worden', wat hij vandaag ongetwijfeld zou aanvullen met 'Europeër en wereldburger'.
De Graeve gelooft niet in de efficiëntie van solidariteit: 'Nooit eerder was de steun voor de derde wereld zo groot. Nooit eerder ging het daar zo slecht.'
De Graeve denkt dus nog steeds dat solidariteit neerkomt op caritas, vrijwilligerswerk en noodhulp. Terwijl links, niet alleen in Vlaanderen maar overal, al jaren pleit voor structurele veranderingen, in het bijzonder voor 'fair trade', een rechtvaardige wereldhandel.
Over democratie gesproken: is het zo democratisch dat Vlaamse kandidaten voor het federale niveau zich enkel moeten verantwoorden tegenover Vlaamse kiezers, en francofone kandidaten uitsluitend tegenover een francofoon publiek?
Als ik het goed heb begrepen heeft de Raad van State alleen gezegd dat het probleem B-H-V moet 'geregeld' worden, niet dat het noodzakelijkerwijze moet worden gesplitst. Waarom wordt de Vlaamse publieke opinie dan al maanden door de rechtse demagogen wijs gemaakt dat deze splitsing een conditio sine qua non is om tot een nieuw regeringsakkoord te komen: wie weigert hier na te denken, is nadenken mogelijk zonder correcte informatie en argumentatie?
Recent kan men vaststellen dat de Vlaamse VDAB beter begint samen te werken met zijn Waalse tegenhanger, met voorzichtige resultaten en zonder staatshervorming.
Hoe dan ook, zelfs na een verdere splitsing van het arbeidsbeleid, zal het onbegrijpelijk blijven waarom wij wel Poolse arbeidskrachten kunnen invoeren maar er niet of onvoldoende in slagen om dat met Waalse te doen.
'Ni dieu, ni ...Maingain' is naar mijn smaak allesbehalve een bijdrage tot een hoogstaand intellectueel debat.
VOORAF: gelieve deze mail door te sturen naar leerkrachten uit het basisonderwijs en naar leerkrachten wiskunde uit het secundair onderwijs waarvoor dank.
In het kader van een wetenschappelijk onderzoek probeer ik via deze mail zoveel mogelijk meetbare informatie te verzamelen over de evolutie van de basiskennis wiskunde in het basisonderwijs en in het secundair onderwijs (eerste, tweede & derde graad).
Gaat volgens u deze basiskennis wiskunde erop vooruit, gaat ze erop achteruit of stagneert ze? En kunt u uw bewering aantonen vanuit toetsen, examens, ...?
Enkele voorbeelden vanuit mijn eigen lessen informatica (ASO & TSO). Steeds vaker komt het voor dat leerlingen geen 6% van 100 (!) kunnen berekenen (soms krijg ik als antwoord 94 want 100 - 6 = 94). Steeds vaker komt het voor dat (in een excelles) de leerlingen niet meer weten hoe ze de omtrek/oppervlakte van een vierkant moeten berekenen. En vorig schooljaar raakte een stagiair (tweede jaar!) hopeloos in de knoei bij de berekening van omtrek en oppervlakte van een rechthoek.
Dergelijke voorbeelden worden vaak weggelachen als anekdotisch. En deze voorbeelden zijn inderdaad anekdoten, maar helaas zijn ze anekdoten die een schrijnende realiteit verbergen.
Heel wat minder anekdotisch zijn de resultaten van de meting naar het behalen van de eindtermen (uitgevoerd in opdracht van het ministerie van onderwijs - Roger Standaert is de verantwoordelijke uitgever) waaruit blijkt dat bij bepaalde proeven TSO-leerlingen 27% en 34% behalen. Dat betekent dat 73% en 66% van de geteste leerlingen de eindtermen niet haalt. Dat is pas dramatisch.
Wellicht is het goed voor het tegensprekelijk debat dat onze twee kwaliteitskranten, De Standaard en De Morgen, zo verschillend oordelen over Hans Van Temsche.
Voor De Morgen is hij zonder twijfel een racist, De Standaard legt de nadruk op de gestoorde persoonlijkheid alsof racisten niet gestoord zouden zijn - maar dat is een persoonlijke appreciatie.
Met name Tom Naegels, dagelijks aanwezig op proces, bezweert zijn lezers er vooral geen politiek proces van te maken.
Maar kun je die politieke dimensie er los van peuteren?
Ik kan vanuit De Haan alleen maar blijven herhalen dat het VB de enige partij is die hier geregeld propaganda in de bus gooit en telkens word je overvallen door die toon van haat en vijandschap, in het bijzonder tegenover moslims en immigranten.
Is het dan voorstelbaar dat de huisgenoten van een VB-lid en de familieleden van een VB-mandataris nooit onder invloed zijn gekomen van deze haatbrochures?
Karel de Gucht heeft er reeds eerder op gewezen: we mogen wel eens ophouden met de leden en zelfs de kiezers van het VB voor onschuldigen te houden die niets te maken hebben met het racistisch discours van deze partij. De Gucht indachtig kunnen we dus niet anders dan besluiten dat VB-leden en kiezers zoniet positief dan toch minstens onverschillig staan tegenover het racisme. En wanneer zich dan een ernstig 'incident' voordoet, krijg je de bekende reactie: 'Wir haben es nicht gewusst.'
Als je militeert voor een partij of erop stemt dan doe je dat voor de totaliteit van het programma, zeker voor een dimensie die zo dominant aanwezig is. De vijandschap tegenover moslims en andere 'volksvreemde' elementen is geen aanhangsel bij het VB-programma, de kopstukken blijven het verheffen tot hun 'core business'.
Het is ondenkbaar dat een liberale kiezer afkeurend staat tegenover het ondernemerschap of een socialist tegenover de arbeidsrechten. Net zo goed is het ondenkbaar dat een vriend van nieuwe Belgen op het VB stemt. Tenzij we een volk van schizofrenen zijn.
De vraag is dan ook wat sommige commentatoren bezielt om de racistische motivatie in de moorden te minimaliseren. Is het de blijvende angst om het VB in zijn geliefkoosde slachtofferrol te duwen? Wil men ontkennen dat het racisme in Vlaanderen welig tiert? Is Hans Van Temsche een van onze alter ego's dat we het liefst niet willen zien als we voor de spiegel staan?
'No man is an island,' schreef de grote Engelse dichter John Donne: geen enkele mens is zo origineel dat hij of zij zichzelf geheel en al uitvindt.
Wij worden allemaal beïnvloed door de context waarin we opgroeien. In de context van de jonge Hans Van Temsche zien we een Oostfronter zonder enige wroeging met wie hij blijkbaar een intense band had; leden van het VB en inderdaad andere strict individuele incidenten en ervaringen die tot zijn persoonlijkheid en tot de fatale explosie hebben bijgedragen.
Wat uiteindelijk 'the trigger' was, de beslissende impuls, kan een buitenstaander niet beoordelen. Maar het racisme negeren of minimaliseren is zelfbedrog en een belediging voor de slachtoffers.
Zelf luister ik zelden naar de radio: muziek is me te duurbaar om ze te herleiden tot een omgevingsgeluid en mijn mannelijke geest kan maar met 1 activiteit tegelijk bezig zijn.
Maar twee verklaringen in het interview met Isabelle Baele vragen om een reactie.
Over de 'doorverwijsfunctie' en het voorbeeld van de dood van Pavarotti zegt deze dame: 'als je de programmatie van Canvas laat wijken voor een avondje Pavarotti, jaag je evengoed heel veel mensen weg.'
Hoe vaak hebben de aangekondigde Canvasprogramma's al moeten wijken voor een zoveelste wedstrijd van Kim en Justine? Of een andere sportwedstrijd waaraan onverwacht een plots succesrijke Belg of Belgische ploeg deelnam? Gaat het in essentie niet om een prioriteit: cultuur kan als we niets anders in de aanbieding hebben, sport en massaspektakel (nieuws over een lid van de koninklijke familie bijvoorbeeld) daarvoor staat de VRT en haar 'zender voor de meerwaardezoeker' permanent beschikbaar.
Het meest ontstellend is echter de geciteerde uitspraak van Kris Hoflack:
'Voor mijn part mogen ze die opiniebladzijden afschaffen (...) Het is geen toeval dat de best verkopende krant van Vlaanderen daar geen papier aan wil vuilmaken.'
Een krasser pleidooi voor verdomming heb ik nog nooit gelezen.
Laten we dan maar ophouden met De Morgen of De Standaard te lezen en samen overschakelen naar die succesrijke krant. Vervang alle romans door stripverhalen en leer de bevolking vooral naar de cijfers te kijken: oplagecijfers, kijkcijfers, verkoopcijfers.
Moeten wij ons nog verwonderen over het succes van populisten als dit het engagement is van onze journalisten?
Een gezegde luidt: 'de vis rot aan de kop.' Als de veronderstelde intellectuele top van de samenleving er de brui aan geeft, wat kun je dan nog van de basis verwachten?
Eén detail uit wat we tot nog toe te zien kregen op tv: het gedrag van de fotograferende persmeute. Zowel het Turkse slachtoffer als de ouders van de moordenaar deden er alles aan om de persfotografen te ontwijken of om zich onherkenbaar te maken. Toch zag je deze persmuskieten zich op hun slachtsoffers storten. Is dit nog normaal? Heeft dit nog iets te maken met behoorlijke journalistiek: de opdracht van journalisten is te informeren, en informatie te duiden, wat dragen deze snapshots - letterlijk 'gestolen beelden' - bij aan de informatie, wat maken ze duidelijker? Naar mijn smaak is deze opdringerigheid te vergelijken met stalking of steaming: het omsingelen van personen in de openbare ruimte door bendes van het goorste tuig. Het is mij een raadsel waarom de bond van journalisten hier niet tegen optreedt: behoort het dan niet meer tot de ethische code van journalisten dat ze nog enig respect opbrengen voor de gevoelens van hun prooien, zeker wanneer deze objecten van hun sensatiedrift duidelijk te kennen geven dat ze niet gediend zijn van hun agressie?
Vandaag in De Morgen een vette kop: 'Kan deze man het Belgsich voetbal redden?'. Daaronder een foto van AA Gent-voorzitter Ivan De Witte. Eerste vraag: met er wat gered worden en zo ja waarom?Wie gisteren Club Brugge en Anderlecht bezig zag, moest tot de vaststelling komen dat het voetballend vermogen, de fysieke kracht en vooral de snelheid van uitvoering bij beide ploegen niet op Europees niveau staan. Daarom kunnen zij ook alleen mee in de Uefacompetitie en zijn ze kansloos in de Champions League. Enkele maanden geleden schermde Hans Vandeweghe nogmaals met het argument van de gebrekkige jeugdopleiding die bijvoorbeeld bij Ajax zoveel beter is. Kijk naar de resultaten van Ajax: zij zijn net als Brugge uitgeschakeld in de competitie van de tweede kans. Tweederangs dus in Europa. Waarom? Ajax moet jaar na jaar zijn beste talenten verkopen, net als Anderlecht Kompany en eerder Jan Koller en Razinsky moest laten gaan. Kortom: in het voetbal draait alles om geld en geen enkele voorzitter, geen enkel bestuur kan daartegen op tenzij ze over een machtige sponsor beschikken. Wat in België vrijwel uitgesloten is gezien onze kleine publicitaire markt, onze beperkte televisiegelden etc Afgezien daarvan moet ik nog altijd de eerste logische verklaring lezen of horen over het verschijnen van een buitengewoon talent. Verklaar eens op een logische manier het fenomeen Merckx, Robert Vandewalle, Gaston Roelands... Je ziet telkens een buitengewoon natuurtalent met een uitzonderlijke wilskracht, een fanatieke verbetenheid om de absolute top te halen. Hoe vorm je zo'n mensen in de veronderstelling dat het na te volgen voorbeelden zijn? Het is moeilijk te aanvaarden dat er plots een genetische stoornis is opgetreden bij de Belgen waardoor de natuurlijke begaafdheid opeens verdwenen zou zijn. Dus moet de oorzaak van mindere prestaties gezocht worden in de opvoeding en in de maatschappij. Een van de mogelijke oorzaken zou dan kunnen zijn dat jongeren overstelpt worden met keuzemogelijkheden zodat ze zich minder vastbijten in één discipline. Daarnaast is er de verleiding van gemakkelijker vermaak: de spelcomputers, het uitgaansleven, tv-kijken etc Er is de verhoogde prestatiedruk in de scholen: probeer het maar eens om net als Kompany tegelijk te schitteren bij Anderlecht en je humaniora af te maken.
Tenslotte: hebben we wel echt Belgische topatleten nodig, voelen wij ons gefrustreerd, doodongelukkig omdat er de laatste jaren geen Belgsiche club meer meespeelt in de Champions League of omdat de Rode Duivels soms op een amateurploegje gelijken? Voetballiefhebbers hebben dinsdagavond kunnen genieten van de balkunstenaars van Barcelona. Daar zijn om te beginnen niet zoveel Spanjaarden bij, waarom zouden wij moeten treuren omdat er geen Belgen tussen liepen? Gisteren schreef Ivo Belet in De Standaard dat voetbal een belangrijke sociale functie heeft, het zou nog het laatste cement van de Belgische staat kunnen zijn. Hoe erg is een staat eraan toe als die alleen door een massahysterie wordt samengehouden? Sterke voetbalnaties vertonen bijna altijd een agressief patriottisme : Engeland, Duitsland. In het vroegere Oostblok moest de topsport ervoor zorgen dat de aandacht werd opgeleid van de dictatuur, net zoals Franco een vurig supporter was van Real Madrid en de Argentijnse kolonels de wereldbeker voetbal organiseerden in 1978. Trouwens waarom vinden de Olympische Spelen volgend jaar in Peking plaats: omdat dit land zo uitblinkt inzake democratie en respect voor de mensenrechten?
Wie zich zorgen maakt over ons voetbal die heeft zeer weinig zorgen en die bekijkt de wereld wel door een zeer eng venstertje.
'Wij Europeanen zijn tegenwoordig overal bang voor. Het probleem is dat angst onder invloed van vooral het pacifisme een onschuldige, positieve emotie is geworden.' Dit zegt Luc Ferry, Frans filosoof en voormalig minister van onderwijs. Het doet denken aan een dokter die zegt: 'U lijdt aan overgewicht, u hebt te weinig gegeten en te veel bewogen.'
De vaststelling klopt: wij worden voor ongeveer alles constant bang gemaakt; voor de meest exotische dreigingen (zoals het terrorisme) en voor de meest intieme (zoals kanker en andere fatale ziektes). Maar de angstpsychose begon toch niet bij de pacifisten? Gedurende heel de Koude Oorlog hebben de demagogen zowel in het communistisch deel van de wereld als in het westelijk kapitalistische nooit anders gedaan dan hun eigen bevolking angst inboezemen voor de vijand. Dat was de enige manier waarop ze de wapenwedloop met zijn gigantische verspilling van geld en energie, van grondstoffen en productiecapaciteit konden verantwoorden. Zoals na de instorting van het Oostblok er gauwgauw een nieuwe vijand moest worden gevonden om deze verspilling door de strot te blijven duwen van de belastingbetaler - vooral in de USA. De vredesbeweging heeft nooit anders gedaan dan aandringen op redelijkheid en overleg. Zij heeft geprobeerd de thesis of het dogma te weerleggen dat de Russische Beer klaar stond om West-Europa binnen te vallen. Ze heeft bruggen proberen te slaan, niet om de angst te cultiveren maar juist om het valse, de volksverlakkerij van de angst te ontmaskeren. In de USA zijn de protesten tegen de oorlog in Viëtnam er niet gekomen op basis van angsten maar gedreven door woede en verontwaardiging om de zinloze slachting, om het onrechtmatige van een imperialistische invasie. Was het uit angst dat Bob Dylan zijn schorre beschuldigingen uitzong aan het adres van de 'Masters of War'? Op één punt heeft Ferry gelijk, denk aan een ander protestsong van dezelfde bard: 'A hard Rain is gonna fall'. Een waarschuwing voor de apocalyps van een mogelijke atoomoorlog. Maar was deze angst onredelijk? Waarom doet men vandaag dan zo druk over de proliferatie, over het mogelijke bezit van atoomwapens door 'the axis of evil' om nog te zwijgen over het ergens rondzwervende nucleair materiaal van de vroegere Sovjetunie? Dit is op wereldschaal de enige reële angst: de proliferatie kan het eventueel mogelijk maken dat een of andere gek maar op een knop hoeft te drukken om een kettingreactie in gang te zetten die een nooit eerder geziene ramp veroorzaakt.
Is de vredesbeweging schuldig aan dit risico of omgekeerd juist hun politieke tegenstanders: de makelaars in angst ('fearmongers') die regeringen leiden, de wapenlobby's, de fanatici van allerlei slag?
Angst kan je verminderen of zelfs wegnemen door kennis van de risico's, door juiste informatie, door diplomatie en economische en culturele samenwerking of uitwisseling. Hebben de pacifisten hiertoe aangespoord of de propagandisten van de vroegere en de huidige overbewapening?
Na een oproep vanwege een vereniging van sportleerkrachten om het aantal uren sport in ons secundair onderwijs op te trekken, heeft nu ook de Gentse rector het sportieve licht gezien.
Merkwaardig dat hij om het even welke student in staat acht om een universitaire cursus sport te volgen: wat zegt dit over het niveau van deze sportlessen?
Mochten de haren van Michel Verscheuren al niet zijn hele leven overeind staan, dan zouden ze het nu wel doen.
Gaat de rector ervan uit dat zijn studenten zo wereldvreemd zijn dat zij één van de constante signalen uit de media nooit hebben opgevangen, namelijk dat sedentair leven en eenzijdige voeding ongezond zijn?
Ik neem aan dat mijn vroegere universiteit nog steeds over een bloeiende sportbond beschikt die allerlei competities organiseert. In Gent heb je de Blaarmeersen en de Watersportbaan waar je kan roeien, lopen etc Er liggen sportterreinen waar je kan voetballen. Vanuit Gent kan je veilig fietsen langs Schelde en Dender, eventueel tot in de Vlaamse Ardennen.
Kortaf gezegd: wie in Gent en omgeving niet aan sport meent te kunnen doen, die is er gewoon te lamlendig voor.
Is het proefballonnetje van de Gentse rector geen schoolvoorbeeld (en niet op universitair niveau) van populistisch denken: laten we vooral niet aan de oorzaken werken en de cultuur van bier en hot dogs ongemoeid laten, het moderne hedonisme dat van alles tegelijk wil genieten maar geen enkele inspanning wenst te leveren.
De roemruchte 'Kristalnachten' aan de Overpoort zijn de hoogmis van dit nieuwe decadentisme en niet alleen inzake lichamelijke gezondheid.
een bushok met airco (zie De Standaard van maandag)
Na Arnold Toynbee en andere grote denkers heeft Jetteke van Wijk in haar bejubeling van Dubai een nieuw recept voor wereldvrede gevonden: kleed alle mensen in Versace, omhang ze met diamanten en alle conflictstof verstuift als woestijnzand.
Terloops vermeldt ze een schaduwzijde aan het sprookje: de duizenden gastarbeiders wier statuut nauwelijks dat van slaven overstijgt.
In die zin is Dubai het Arabische Monaco, in de overtreffende trap: een paradijs voor de happy few die zich alles kunnen permitteren en daaromheen een massa die al blij mag zijn als ze drinkbaar water vindt en de kinderen kan voeden.
De euforie van Jetteke zou al wat geloofwaardiger klinken mochten deze Arabische parvenu's, hun zakaat indachtig, wat meer van hun overdaad afstaan aan hun verpauperde geloofsgenoten. Dan zouden deze inderdaad minder geneigd zijn om een bommengordel aan te trekken.
Dit is allicht het enige waarin Westerse en Oosterse rijken perfect overeenstemmen: wat er met de 'verworpenen der aarde' gebeurt, kan hen geen ene moer verdommen.
noot Is het toeval dat een krant een journaliste in dienst neemt die lyrisch doet over de vrouw van een oliesjeik omdat die een fortuin vergokt in een casino en daarna haar juwelen verpandt om aan de speeltafel te kunnen blijven zitten? Op die manier daalt De Standaard af naar het niveau van royalty watchers en glitterbladen die alleen oog hebben voor de jetset en koningshuizen maar zich niet bekreunen om mensen met een schamel pensioentje of schandalig laag loon. Uit de gekozen onderwerpen kan je afleiden waar een blad belangstelling voor heeft, welke maatschappij ze nastreeft.
