Waarom (ik niet?)

Waarom heb je mij niet geschreven

toen je me doorleefd had en ik je ontroerde,

aangrijpend als de aanval van een tijger

klauwend naar je handen en je hart?

Waarom heb je me niet getekend,

geschilderd of gekneed, gevormd en gelost,

 toen de regen vers in je vingers trilde

alsof je ziel tot ontploffing kwam?

Waarom  heb je me niet gezongen,

verkondigd, verspreid en uitgebazuind,

impulsief als een verwaande tiener

schreeuwend zonder te luisteren?

Waarom heb je me verwaarloosd

en ben je gevlucht naar het park van pret

waar je werkte voor de keizer van Wall Street

terwijl in mijn huis de kaarsen doven?



23/7/2020

23-07-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Als een duif

Te trots en toch onzeker,

vol twijfels en los van de aarde,

te hoog en nochtans vol vrees

Angstig en overmoedig zoekend naar het licht

dat overvloedig tsunamigewijs verstikt

maar van de verkeerde orde.

Verlamd en moedeloos

snakkend naar de vergeten routes,

vleugellam hunkerend naar een horizon

ongrijpbaar als de dag van gisteren,

kiezend tussen hoop en onzekerheid

alsof een risico fataal moet zijn.

Te trots om toe te  geven

Uitziend op de rotonde zonder einde

Vol minachting voor alle dilemma’s

negeer ik elke afslag en stijg ik op

in het besef dat ik alleen zal blijven

en  zonder controle zal landen.

13/7/2020


 

13-07-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Op rust (maar dan ook weer niet)

De weg die ik mijn leven lang gevolgd heb, loopt dood, 

en de mist onttrekt het landschap aan mijn ogen.

Er is nog wel één station waar de laatste trein op mij wacht

en ik rijd mee, naar ik weet niet waarheen,

ik weet niet hoe lang,

ik weet niet hoe ver,

ik weet alleen dat ik hier blijf tot mijn eindstation,

dat de passagiers mij verlaten tussen haltes in,

wanneer de noodrem onverwacht mijn trein doet stoppen.

Ik weet dat er niemand meereist die mijn bagage dragen kan,

dat er geen zijspoor is waar ik even kan kamperen

of reflecteren, recupereren, mediteren, repareren

en simpelweg de trein de rug toekeren.

Ergens in de rook van de trein zitten mensen  

in de blinde stoom van de machine,

voor wie ik een taxi betaal

aan de laatste halte,

om hun eigen weg te volgen

tot die doodloopt.



13/6/2020

13-06-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Kosmos

De aarde is mijn kosmos, 

de mensen mijn planeten,

omdat ik interplanetair reis, zul je me nooit vergeten.






Mijn vijand is uw discipline,

die dwarsboomt elke reis,

Maar als je vrolijk gek te keer gaat, heb je prijs.





Je vindt me nooit persoonlijk,

behalve een keertje in mijn sporen,

en zodra je me niet meer vreest, ben je verloren.

3/6/2020



.

03-06-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

 79 jaar... op 24 mei

24-05-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

(Vijfde versie:)

De virusrap

Mij wil je nooit meer zien

ik ben de virus covid  19

Je bent al lang naar mij op zoek.

ge doet het in uw broek

als ge van mij weer hoort

en van wie ik weer vermoord

Nu denk ik: dat is prima

Want ik kom uit China.

Zoals alles hier te koop

Die brol is spotgoedkoop!

Ze vonden mij niet leuk

 ik breng wat meer dan jeuk.

Ze zegden dan: blijf in uw kot

De winkels gaan op slag op slot.

Toen trok ik maar op wereldreis

naar Madrid en naar Parijs

Naar Afrika en Amerika, zelfs in Braziel

en joeg het volk tot in 't in asiel


Meer levens gaan verloren

meer virussen worden geboren.

Het wordt een daverend succes

Zo reizen zonder vast adres.

Stoere Trump vond ons zwakke mietjes

En zong verder zijn flauwe liedjes.

Zelfs profs en specialisten

Zegden dat ze het beter wisten.

Gedaan met samen drinken en eten.

Onze reizen mogen we vergeten:

Mijn vriendjes van COD negentien

hebben die trucjes goed voorzien,

Wie over ons heeft gebluft of gezongen

krijgt ons bezoekje in hun longen,

Ze gaan dan zweten , hoesten, beven

en zelfs vechten voor hun leven.

Wij brengen miserie in Europa

en viseren elke oma of opa.

En blijven er nog mensen gezond,

Ze reizen met ons de wereld rond.

En als je denkt ons te kunnen verslaan

des te sterker zullen wij verdergaan.

We zitten op alles wat je handen raken

op alles wat jullie fabrieken maken.


Je geld, je vrienden, de dieren die je aait,

Het fruit en de groenten die je hebt gezaaid.

En telkens je hoest of gewoon moet niezen

Ben je de strijd tegen ons aan het verliezen.

Je onderschat wat je strijd tegen ons wel kost

Volgend jaar ben je van ons nog niet verlost.

Wij zien jullie nog veel te graag

En jullie zijn blind, te dom en traag.

Wij bezoeken  elke streek,

en laten niemand in de steek!

Durf nooit denken dat wij zijn verslagen

wij komen je de dood in jagen!

28/4/2020

28-04-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Dagboek van Covid-19

Vrolijk reisde ik door mijn Chinees geboorteland.

Dat vonden de bewoners meer dan ambetant,

In Wuhan mocht er  niemand meer uit zijn kot,

het openbaar leven ging terstond op slot.

Mijn kindjes hebben zich prachtig vermenigvuldigd

en de overheid heeft zich verontschuldigd

bij de mensen die familieleden verloren

en onze verspreiding wilden verstoren.

Toen trokken we naar de Italiaanse bergen

om daar de skiërs te besmetten en te tergen.

Het werd voor ons een ongelofelijk succes

Want wij reisden maar rond zonder vast adres.

Stoere binken vonden ons ongevaarlijke mietjes

En ze zongen verder hun leuke liedjes.

Zelfs de dokters, professoren en specialisten

Zegden dat ze het wel allemaal beter wisten.

Mensen moesten vooral samen drinken en eten

Maar dat mogen ze nu al lang vergeten:

Mijn familieleden van COD negentien

Hebben al die trucjes zeer goed voorzien,

Al wie over ons heeft gesproken of gezongen

Krijgen ons bezoekje in hun longen,

Ze gaan dan zweten , hoesten en beven

Vaak zelfs vechten voor hun leven.

Ministers zeggen dat wij maar flauwe watjes zijn

En snel ondervinden ze wat voor pijn

En miserie wij brengen  in gans Europa

En heus niet alleen bij een oude oma of opa.

Nog vele miljoenen mensen zijn gezond,

Maar jullie reizen met ons de wereld rond.

En zo lang als je denkt ons te kunnen verslaan

Des te verder zullen wij dodend verdergaan.

We kleven aan alles wat je handen raken

Aan alles wat je bedrijven en  fabrieken maken,

Je geld, je vrienden, je dieren die je vol liefde aait,

Je fruit en groenten die je hebt gezaaid.

En telkens je hoest of gewoon moet niezen

Ben je de strijd tegen ons aan het verliezen.

Je kan niet schatten wat je strijd tegen ons wel kost

Want volgend jaar ben je van ons nog niet verlost.

Jullie zien ons gewoon nog  veel te graag

En handelt zo ongelooflijk dom en traag.

Wij komen naar elk land, naar elke streek,

en laten jullie nooit nog in de steek!

25/3/2020

25-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Seriemoord

Tanske heeft haar laatste keer in de buis geblazen

want de zuurstof was niet langer voor de vrouw bestemd.

Davy wordt in de vrouw haar ververste bed gelegd

happend naar lucht en huilend van pijn.

Aan de deur staan Eline en Lukas vergeefs

te wachten op oma die ze niet meer mogen zien.

Davy ruikt naar bier van het klandestiene feest

zijn handen kleven van gemorste pinten en de shotjes

door zijn moedige trawanten met coke gekruid

die ze kochten in de avondparken van de dode stad.

Wanhopig buigen dokters zich over zijn lege blik

om zijn jonge domme leven virusloos te vrijwaren

terwijl anderen zijn slachtoffers gekwetst cremeren

maar Davy is de toekomst van ons vaderland!





22/3/2020

22-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Geen vuur in de toren

Mijn schepen liggen doelloos in de haven

wachtend op bemanning die niet komen wil,

werkloos wiegend stervend, niet begraven

volgestouwd en toch verweesd en stil.

Geen vaartuig vindt de vaargeul via 't zoute sop,

de toren zeewaarts die de weg toont is gedoofd

geen bundel licht  zoekt nog de einder op

de toekomst heeft mijn einddoel weggeroofd.





De zeilen zijn verrimpeld en gereefd

de masten zingen stomme melodieën.

Mijn sterren hebben veel te hoog geleefd,

mijn stem die schreeuwde parodieën.





Het roer is vastgeroest en zit vol wieren,

het anker ligt eenzaam op het dek vergeten;

als iemand nu mijn tros zou willen vieren

heb ik me van mijn kwijte koers gekweten.



10/3/2020 

10-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Opgravingen

Bij gebrek aan dromen

die ik in dit leven na mag jagen,

graaf ik in 't verleden

waar die dromen zijn gezaaid.

Bij gebrek aan levens

die ik niet kunnen kiezen heb

zoek ik de trofeeën

van 't geluk dat ik genieten mag.



Bij gebrek aan jaren

die trouw mijn plannen vergezellen

Raap ik blitse sprankels

gelijk gevallen bladeren in de herfst.

Bij gebrek aan wegen

die ik miste op mijn foute wegenkaart

stapte ik gewoon rechtdoor

in mijn heilig doolhof zonder bochten.

Bij gebrek aan tranen

die ik spaarde dank zij lieve mensen,

treur ik in 't geheim

als niemand nabij mij troosten kan.

 4/3/2020

04-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Wolken (2)

Wilde witt' en grijze  wolken jagen,

soms nog zwarter dan mijn dagen,

ontelbaar als de parten van de tijd

naar de grenzen van de eeuwigheid.

Wolken, weelderig of vol weeë moed

doen wat elke dag mijn stemming doet:

ze voeden mijn ziel met herinneringen

die me laten treuren of vol hoop zingen.

Weer waaien wolken af en aan,

zelfs verscholen, blijven ze bestaan,

onverschillig of striemend met regen, 

zolang je leeft, houdt niemand ze tegen.

16/2/2020

16-02-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Wolken

Lijk wolken wit of grijs

ver van hier maar toch op komst,

zo glijden de dagen van mijn leven

tot de laatste van de dagen nog ongeteld.

Wolken klein of groots

dreigend en toch onbereikbaar

of opwindender dan ooit vermoed

maar vluchtig en toch zelden onvergetelijk.

Wolken, snel of tergend traag

door spanning, zorgen of door angst

smachtend vurig of onzeker bevreesd

zoals elke ochtend dat ik een nieuwe dag begin.

14/2/2020

Wolken (2)

Wilde witt' en grijze  wolken jagen,

soms nog zwarter dan mijn dagen

ontelbaar als de parten van de tijd

naar de grenzen van de eeuwigheid.

Wolken, weelderig vof vol weeë moed

doen wat elke dag mijn stemming doet:

ze voeden mijn ziel met herinneringen

die me doen treuren of hoopvol zingen.

Weer waaien wolken af en aan,

zelden verscholen, ze blijven bestaan,

onverschillig of striemend met regen, 

zolang je leeft, houdt niemand ze tegen.

14-02-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Eindeloos

Elke gisteren wordt voorafgegaan door de dag ervoor

en na elke morgen komt de dag erna.

Elke stap vooruit vraagt naar een stapje verder

want andersom gaat het achteruit.

Maar dit geldt voor elke dimensie, 

zijwaarts zowel als op en neer.

Eindeloos en onbeperkt, zonder grenzen,

minder grenzen dan die van computers en verstand.

Begrensd en bekrompen zijn alleen karakter en illusie,

ziekelijke trots en verwaande zelfoverschatting,

zo menselijk als de ziekte, de lust en de dood.

Even grenzeloos en onbeperkt

als tijd, ruimte en ware liefde

is niets

of het is God.


16/01/2020

16-01-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Zaterdag

Janus keek op vrijdag naar de naaste dag

en vrijde Freya op

want hij zat gekneld

tussen dubbel geweld

van Donar en Saturnus.

Janus knikte vergenoegd

en haalde tegelijk

de kin weer stug omhoog

onzeker over wat komen zou

en gerustgesteld

dat het onweer elders heen toe vloog.



4/1/2020

04-01-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Janus

Twee richtingen houd ik in het oog:

het gisteren en het morgen,

het voltooide en de zorgen.

Zonder argwaan konden de zorgen komen

vermomd als slinkse jeugdgebonden dromen,

en raakte niets nog af

het werd mijn straf

Geluk werd gelijk aan werk met een punt achter

van vriendschap was ik sporadische pachter.

Janus verliest niets uit het oog

is het nat of is het droog,

Janus heeft dagelijks meer verleden achter de rug

en tastbaar komt daar niets van terug.

Overweldigd door herinneringen zit ik vast

niet alles krijg ik in of uit die kast

mijn blik reikt niet verder dan mijn adem

die zingt en zinkt omlaag vaam na vadem.




Janus begint nog nauwelijks iets nieuws te zien

wetend dat straks de avond valt,

misschien.




3/1/2020

03-01-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Dag twee    (2   1    2020 )

O wee dag twee

voortaan geen één

dag één meer in maand één

Ik voel me zo alleen

Rijmen in stramien

op twintig negentien

kan niet op twintig twintig behalve dubbel twee nul

maar dan wordt dit poëtische trash en gelul,

de wensen zijn vergeten

verteerd samen met te veel eten

de voornemens gestikt

hebben ons hier andermaal verslikt,

en in plaats van ons dit jaar te engageren

laten we ons 366-voud gewoon deprimeren.




2/1/2020

02-01-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Van oud naar nieuw

Het nieuwe jaar wordt al oud

zoals het oude ooit nieuw is geweest,

alle oude jaren, ooit nieuw, blijven oud

terwijl de nieuwe het worden.

Jaren, mensen, liefdes, vrienden, zorgen

gaan voorbij en worden oud

zodra ze niet nieuw meer zijn.

Ik voel opnieuw

hoe ik oud word

en ben.

1/1/2020

01-01-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Frankies Kerstwensen t.g.v. Nieuwjaar desalniettemin...

24-12-2019 om 17:36 geschreven door Frankie

Wij bezochten enkele dagen geleden de bedevaartplaats Rocamadour, nabij Brive in Frankrijk. Een kruisweg in 14 staties de bergflank omhoog, naar de plaats waar ooit een kluizenaar huisde. Bedevaarders naar Compostella houden er halt.

Maar ook hier heeft de commercie toegeslagen: ontelbare restaurants, shops...

Nauwelijks aandacht van de meeste toeristen voor de Kruisweg, het sportieve en toeristische aspect heeft de bovenhand.

Rocamadour

Hier leiden de trappen niet naar Golgotha,

wel weg van geldautomaten in de muur,

andere flanerend langs de shops en menu’s.

Hier vermijd je de staties van de kruisweg

als je vier grote munten offert

voor de elektrische lift.

Hier loopt men driewerf de val van Jezus voorbij,

zuchtend omdat men zelf rechtop wil blijven

voor de sport en niet voor de Heer.

Hier hangen de rotsen boven ons hoofd,

steunend de kerk

steunend het kasteel nog hoger,

Ja nog hoger,

steunend en vermoeid, alles blijft op de plek

zoals de Schepper het wou toen Hij bedacht;

Mensen blijf veilig bij Mij,

kom naderbij,

Maar hoed u voor de zwaartekracht!

8/5/2019

08-05-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

In en uit en geen in meer

Ik houd mijn adem in

als het huis van God brandt in Parijs,

de kinderen weer bidden tot de zon,

procenten tellen voorrang krijgt,

mecenassen niet anoniem willen zijn,

de klokken luiden voor lieden

die hun ziel verkochten aan de nacht,

de tulpen het niet langer uithouden

en geen ijsheiligen meer kennen,

de kranten geen nieuws meer brengen

en alleen nieuwe tendenzen promoten,

omdat de plichten van de Heer

geen geld maar last betekenen,

en dan luiden de klokken

dan brandt het vuur,

dan drogen de tranen,

wordt het geld geteld,

dan is de as verspreid,

dan komt de wind

van  de foute kant,

en ik adem nog éénmaal

uit.

20/04/2019

20-04-2019 om 00:00 geschreven door Frankie