Waarom (ik niet?)

Waarom heb je mij niet geschreven

toen je me doorleefd had en ik je ontroerde,

aangrijpend als de aanval van een tijger

klauwend naar je handen en je hart?

Waarom heb je me niet getekend,

geschilderd of gekneed, gevormd en gelost,

 toen de regen vers in je vingers trilde

alsof je ziel tot ontploffing kwam?

Waarom  heb je me niet gezongen,

verkondigd, verspreid en uitgebazuind,

impulsief als een verwaande tiener

schreeuwend zonder te luisteren?

Waarom heb je me verwaarloosd

en ben je gevlucht naar het park van pret

waar je werkte voor de keizer van Wall Street

terwijl in mijn huis de kaarsen doven?



23/7/2020

23-07-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Als een duif

Te trots en toch onzeker,

vol twijfels en los van de aarde,

te hoog en nochtans vol vrees

Angstig en overmoedig zoekend naar het licht

dat overvloedig tsunamigewijs verstikt

maar van de verkeerde orde.

Verlamd en moedeloos

snakkend naar de vergeten routes,

vleugellam hunkerend naar een horizon

ongrijpbaar als de dag van gisteren,

kiezend tussen hoop en onzekerheid

alsof een risico fataal moet zijn.

Te trots om toe te  geven

Uitziend op de rotonde zonder einde

Vol minachting voor alle dilemma’s

negeer ik elke afslag en stijg ik op

in het besef dat ik alleen zal blijven

en  zonder controle zal landen.

13/7/2020


 

13-07-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Op rust (maar dan ook weer niet)

De weg die ik mijn leven lang gevolgd heb, loopt dood, 

en de mist onttrekt het landschap aan mijn ogen.

Er is nog wel één station waar de laatste trein op mij wacht

en ik rijd mee, naar ik weet niet waarheen,

ik weet niet hoe lang,

ik weet niet hoe ver,

ik weet alleen dat ik hier blijf tot mijn eindstation,

dat de passagiers mij verlaten tussen haltes in,

wanneer de noodrem onverwacht mijn trein doet stoppen.

Ik weet dat er niemand meereist die mijn bagage dragen kan,

dat er geen zijspoor is waar ik even kan kamperen

of reflecteren, recupereren, mediteren, repareren

en simpelweg de trein de rug toekeren.

Ergens in de rook van de trein zitten mensen  

in de blinde stoom van de machine,

voor wie ik een taxi betaal

aan de laatste halte,

om hun eigen weg te volgen

tot die doodloopt.



13/6/2020

13-06-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Kosmos

De aarde is mijn kosmos, 

de mensen mijn planeten,

omdat ik interplanetair reis, zul je me nooit vergeten.






Mijn vijand is uw discipline,

die dwarsboomt elke reis,

Maar als je vrolijk gek te keer gaat, heb je prijs.





Je vindt me nooit persoonlijk,

behalve een keertje in mijn sporen,

en zodra je me niet meer vreest, ben je verloren.

3/6/2020



.

03-06-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

 79 jaar... op 24 mei

24-05-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

(Vijfde versie:)

De virusrap

Mij wil je nooit meer zien

ik ben de virus covid  19

Je bent al lang naar mij op zoek.

ge doet het in uw broek

als ge van mij weer hoort

en van wie ik weer vermoord

Nu denk ik: dat is prima

Want ik kom uit China.

Zoals alles hier te koop

Die brol is spotgoedkoop!

Ze vonden mij niet leuk

 ik breng wat meer dan jeuk.

Ze zegden dan: blijf in uw kot

De winkels gaan op slag op slot.

Toen trok ik maar op wereldreis

naar Madrid en naar Parijs

Naar Afrika en Amerika, zelfs in Braziel

en joeg het volk tot in 't in asiel


Meer levens gaan verloren

meer virussen worden geboren.

Het wordt een daverend succes

Zo reizen zonder vast adres.

Stoere Trump vond ons zwakke mietjes

En zong verder zijn flauwe liedjes.

Zelfs profs en specialisten

Zegden dat ze het beter wisten.

Gedaan met samen drinken en eten.

Onze reizen mogen we vergeten:

Mijn vriendjes van COD negentien

hebben die trucjes goed voorzien,

Wie over ons heeft gebluft of gezongen

krijgt ons bezoekje in hun longen,

Ze gaan dan zweten , hoesten, beven

en zelfs vechten voor hun leven.

Wij brengen miserie in Europa

en viseren elke oma of opa.

En blijven er nog mensen gezond,

Ze reizen met ons de wereld rond.

En als je denkt ons te kunnen verslaan

des te sterker zullen wij verdergaan.

We zitten op alles wat je handen raken

op alles wat jullie fabrieken maken.


Je geld, je vrienden, de dieren die je aait,

Het fruit en de groenten die je hebt gezaaid.

En telkens je hoest of gewoon moet niezen

Ben je de strijd tegen ons aan het verliezen.

Je onderschat wat je strijd tegen ons wel kost

Volgend jaar ben je van ons nog niet verlost.

Wij zien jullie nog veel te graag

En jullie zijn blind, te dom en traag.

Wij bezoeken  elke streek,

en laten niemand in de steek!

Durf nooit denken dat wij zijn verslagen

wij komen je de dood in jagen!

28/4/2020

28-04-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Dagboek van Covid-19

Vrolijk reisde ik door mijn Chinees geboorteland.

Dat vonden de bewoners meer dan ambetant,

In Wuhan mocht er  niemand meer uit zijn kot,

het openbaar leven ging terstond op slot.

Mijn kindjes hebben zich prachtig vermenigvuldigd

en de overheid heeft zich verontschuldigd

bij de mensen die familieleden verloren

en onze verspreiding wilden verstoren.

Toen trokken we naar de Italiaanse bergen

om daar de skiërs te besmetten en te tergen.

Het werd voor ons een ongelofelijk succes

Want wij reisden maar rond zonder vast adres.

Stoere binken vonden ons ongevaarlijke mietjes

En ze zongen verder hun leuke liedjes.

Zelfs de dokters, professoren en specialisten

Zegden dat ze het wel allemaal beter wisten.

Mensen moesten vooral samen drinken en eten

Maar dat mogen ze nu al lang vergeten:

Mijn familieleden van COD negentien

Hebben al die trucjes zeer goed voorzien,

Al wie over ons heeft gesproken of gezongen

Krijgen ons bezoekje in hun longen,

Ze gaan dan zweten , hoesten en beven

Vaak zelfs vechten voor hun leven.

Ministers zeggen dat wij maar flauwe watjes zijn

En snel ondervinden ze wat voor pijn

En miserie wij brengen  in gans Europa

En heus niet alleen bij een oude oma of opa.

Nog vele miljoenen mensen zijn gezond,

Maar jullie reizen met ons de wereld rond.

En zo lang als je denkt ons te kunnen verslaan

Des te verder zullen wij dodend verdergaan.

We kleven aan alles wat je handen raken

Aan alles wat je bedrijven en  fabrieken maken,

Je geld, je vrienden, je dieren die je vol liefde aait,

Je fruit en groenten die je hebt gezaaid.

En telkens je hoest of gewoon moet niezen

Ben je de strijd tegen ons aan het verliezen.

Je kan niet schatten wat je strijd tegen ons wel kost

Want volgend jaar ben je van ons nog niet verlost.

Jullie zien ons gewoon nog  veel te graag

En handelt zo ongelooflijk dom en traag.

Wij komen naar elk land, naar elke streek,

en laten jullie nooit nog in de steek!

25/3/2020

25-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Seriemoord

Tanske heeft haar laatste keer in de buis geblazen

want de zuurstof was niet langer voor de vrouw bestemd.

Davy wordt in de vrouw haar ververste bed gelegd

happend naar lucht en huilend van pijn.

Aan de deur staan Eline en Lukas vergeefs

te wachten op oma die ze niet meer mogen zien.

Davy ruikt naar bier van het klandestiene feest

zijn handen kleven van gemorste pinten en de shotjes

door zijn moedige trawanten met coke gekruid

die ze kochten in de avondparken van de dode stad.

Wanhopig buigen dokters zich over zijn lege blik

om zijn jonge domme leven virusloos te vrijwaren

terwijl anderen zijn slachtoffers gekwetst cremeren

maar Davy is de toekomst van ons vaderland!





22/3/2020

22-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Geen vuur in de toren

Mijn schepen liggen doelloos in de haven

wachtend op bemanning die niet komen wil,

werkloos wiegend stervend, niet begraven

volgestouwd en toch verweesd en stil.

Geen vaartuig vindt de vaargeul via 't zoute sop,

de toren zeewaarts die de weg toont is gedoofd

geen bundel licht  zoekt nog de einder op

de toekomst heeft mijn einddoel weggeroofd.





De zeilen zijn verrimpeld en gereefd

de masten zingen stomme melodieën.

Mijn sterren hebben veel te hoog geleefd,

mijn stem die schreeuwde parodieën.





Het roer is vastgeroest en zit vol wieren,

het anker ligt eenzaam op het dek vergeten;

als iemand nu mijn tros zou willen vieren

heb ik me van mijn kwijte koers gekweten.



10/3/2020 

10-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Opgravingen

Bij gebrek aan dromen

die ik in dit leven na mag jagen,

graaf ik in 't verleden

waar die dromen zijn gezaaid.

Bij gebrek aan levens

die ik niet kunnen kiezen heb

zoek ik de trofeeën

van 't geluk dat ik genieten mag.



Bij gebrek aan jaren

die trouw mijn plannen vergezellen

Raap ik blitse sprankels

gelijk gevallen bladeren in de herfst.

Bij gebrek aan wegen

die ik miste op mijn foute wegenkaart

stapte ik gewoon rechtdoor

in mijn heilig doolhof zonder bochten.

Bij gebrek aan tranen

die ik spaarde dank zij lieve mensen,

treur ik in 't geheim

als niemand nabij mij troosten kan.

 4/3/2020

04-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie