Woensdagnamiddag toch nog even naar mama. We gaan naar de cafetaria. Mama wil een fruitsap drinken. Maar zoals altijd vindt ze die veel te koud. Ze maakt weer allerlei grimassen. Dat fruitsap is volgens haar weer niet te drinken. Als ze voor de tweede keer het glas vast neemt, plaatst ze het meteen weer op tafel: Veel te heet is nu haar reactie. Even later drinkt ze zonder problemen het drankje op.
Plots grijpt ze met beide handen naar haar voeten, en wrijft verwoed over haar beide enkels. k Heb zon jeuk aan mijn schoenen zegt ze. Jeuk aan je voeten, mama verbeter ik haar. Maar dat valt niet in goeie aarde. Ze kijkt me verwonderd aan: Ja, jij aan je voeten en ik aan mijn schoenen!
Iedereen, die ook maar een beetje bij haar in de buurt komt, wordt flink luidop en zonder enige gêne bekritiseerd:
die is ook wel dik!... oh ja, die gaan ook weer drinken
moet je zien wat daar binnenkomt!... Dus ik stel dan toch maar voor om terug te keren. Mama gaat helemaal akkoord. Van zodra ze met mij alleen door de gangen wandelt, wordt ze weer poeslief.
We gaan nog even tot bij Marcel, die ziek in bed ligt. s Avonds belt Karoline met de boodschap dat het ernstig is. Misschien wel een longontsteking en, typisch voor een Alzheimerpatiënt, hij heeft de laatste dagen ook slikproblemen.
|