Nou ja, toen heb ik iets anders geprobeerd; ik ben op de alternatieve, esoterische toer gegaan. Bij ons in de stad heb je zon soort plek, waar allerlei lui samendrommen, die genezende stenen, klankschalen en piramides kopen of verkopen. Nu ja, je kent dat wel:
-boeken en kruiden
-ginsengwortel
-ingestraalde watertjes
-armbanden, kettingen en ringen met uitstraling.
En wie trof ik daar aan!? Je raadt het in geen honderd jaar!: Jóke, die Helma van mij had afgetroggeld. Wat ze daar nu eigenlijk dééd, werd me niet duidelijk. Maar ze had een bandje in dr haar en liep heel plechtig te oreren temidden van een groep bewonderaars of zo. Ze zei allerlei dingen, die ze vroeger ook zei, maar nét iets anders:
Wees geen boot, die door de wind heen en weer geschud wordt. Zoek je kracht in jezelf. Steek je innerlijke lamp aan. Dan voel je je zo veilig en beschermd. Haal het positivisme in jezelf naar boven. Zoek je eigenlijke levensvulling in de oerkrachten uit je vorige levens
Ik stond erbij en ik keek er naar. Ik was totaal flabbercasted, zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen.
Maar toen ze met haar hofhouding verder drentelde, werd ik me toch kwáád!
Dit was dezelfde griet, die míjn Helma van mij had afgepakt
mijn Helma, mijn eerste, mijn grote, eigenlijk mijn enige liefde
... met haar gesmoes:
Heus Helma
obij Jezus lijkt het maar niet overvloedig en veelbelovend; het ís bij Hem alles smakelijk, vol genieting en leven.
oBij Hém wijkt de ónvreugd, de vreugdeloosheid voor enkel vreugd!
En moest je ze nú horen:
(want ik bleef, al meedrentelend, nog een tijdlang binnen gehoorsafstand):
Vind in jezelf de sámengebalde kracht van alle tijdperken om nú in het aanbrekende getij van Aquarius- vrij te komen van alle benauwd denken. Kom uit de modder naar dáár, waar de zon juicht over groene, bloembespikkelde velden.
Wel, toen kon die wel weer even. Haast stikkend van ergernis, hield ik de pas in en gaf me over aan woedende gedachten. Onderwijl liep zíj temend en zalvend verder:
Kén de negen beginselen; dring door tot het tiende geheim.
Zóu je ze niet !
En net, toen ik me goed had opgeladen, daar hád ik ze, de dweepster tóen, de zwendelaarster nú: ze kwam terug, liep alleen, speelde met autosleutels. Zeker op weg naar waarschijnlijk- een kanjer van een wagen. Want haar reïncarnatiesmoesjes van tegenwoordig zullen zeker beter lonen dan haar Jezussmoesjes van vroeger.
Ik barstte los:
Hé Jo ik ben Jeroen Westhoven. Je weet wel hè: de relatie van Helma Hijgen, zon twintig jaar geleden. Wéét je nog, hoe je Helma gek maakte met je gepraat over heuvels en beken, bomen en vogels, zo schitterend mooi in het land van Jezus. En jij maar hopsen en dansen, vrijgekomen door zijn hand uit de put van satan. Prachtige nieuwe kleren aan; je denken vernieuwd
Je belazerde Helma; je belazert deze tobbers. En wie blijven er berooid achter!: de Jeroens!
Nóg zo iets: jij met je lintje in je haar. Je geeft de mensen daardoor de indruk ánders, hóger te zijn. Allemaal voor-de-gek-houderij. Je bent gewoon Joke Willems hoor. Tóen een bedriegster, nú een bedriegster.
Ze schrok, stond als versteend, liet mij mn hele verhaal afmaken. Ze zocht kennelijk naar woorden, maar vond ze niet. Toen ik klaar was . Tóen pas was daar haar stem, hard, koud en onbeschaafd:
Vent, rot op. Ik kén je niet. Nee, ik wíl je niet kennen.
En nog meer naars liet ze volgen.
En wég was ze.
Van zoiets word je toch helemaal gek!
Later was daar Ger, die mij vroeg, mijn herinnering aan die rare ontmoeting op te schrijven.
Wel, dat heb ik gedaan. Zoek het maar uit. Helma is weg en Wilfred en Karin en Jewil zijn weg
Want ik zou nog over de zaak vertellen, maar dat hóeft niet ook: allemaal voorbij.
En mijn vrouw en kinderen zijn weg en
Ach, wat kan het mij schelen. Wat kunnen jullie mij allemaal schelen!
O God ! De verwarring is nu wel compleet1
In de naam van Jezus als dat er per se bij moet- dóe iets
Eerste deel ( lees toch de oude afleveringen in Jan en Joke , eerste deel, (zoekwoord: Gerritse) 6.8.1.3.
Jeroen Westhoven: ach, wat kan het mij schelen.
Jeroen Westhoven wie is dát nu weer? Wel, in eerdere Jan-Joke verhalen (2.6.4.6. 4.8.7.2.) was ik een bijfiguur. Ik had nooit gedacht, dat Ger die mij er toen even bij sleurde, in 1982 voor het laatst- in 2000 nog eens langs zou komen:
Zeg hé Jeroen! Jij weet toch ook iets van dat verloederingsproces van Joke. Vertel daar eens wat van!
Die Ger; ik herkende hem niet eens direct, achttien jaar ouder geworden. Niet veel veranderd overigens.
Wat míj betreft: dat zou ik zo niet durven zeggen: 52 jaar en de laatste jaren waren zwáár.Toen ik het verhaal zo maar even naar ik dacht- binnenstapte, was ik 32. Ik was toen nog met Helma.
Even opfrissen lui:
In 1982, toen ik úit het verhaal stapte naar ik dacht- had ik samen met Wilfred van Oosten de BV. Jewil (Jeroen Wilfred), character toys: speelgoed, enz. verbandhoudende met een naam.
-Tóen waren dat allerlei zaken, waarin bijvoorbeeld een motief van de smurfen was verwerkt.
-Later: ook die smurfen nog, maar als nieuwkomers, om maar eens wat te noemen: de Teletubbies.
Straks vertel ik daarover wel verder. Maar nu eerst even over Helma Huijgen. Ik woonde al sinds mijn dertigste met haar samen. Leuke meid, al had ze soms iets neerslachtigs. Ze had dat echter zó goed onder controle, dat het als regel niet storend werd. Ik keek maar de andere kant uit, wanneer het een enkele keer ietsjes hinderlijk was, doordat ze mauwerig of scherp werd. Dan had ze een érge bui. Maar ach, er viel best mee te leven.
Ze was ooit lerares geweest, maar was er uit gestapt, toen de zenuwen te hevig begonnen op te spelen. Ze had de bevoegdheid nog wel, kon zó weer intreden. Maar in feite waren we gewoon getrouwd. Jewil bracht genoeg op. Waarom zóu ze. WAO had ze nooit aangevraagd. Maar dat deed er voor mij niet toe.
En toen begonnen we over huis te komen bij Jan en Joke Donker. Ik kende Jan al uit mijn wilde jaren, vóór mijn 29ste. Samen in allerlei actiecomités (Aktiekollektieven heette dat toen). Joke kende ik ook wel, zat in hetzelfde circuit als Jan en ik en een grote, vaag samenhangende groep.
Nog vóór mijn dertigste ging ik in zaken. Jan en Joke werden gristelijk, toen hij zo dertig was. Zo ging dat in die losvaste wilde groep, waartoe we allemaal behoorden. Zo rond je dertigste ging je iets anders doen.
Nou, dat over huis komen heeft de vriendschap tussen Helma en mij na vier jaar mooi de nek omgedraaid. Want Joke (ook gristelijk geworden), begon Helma zó te beïnvloeden, dat het in 1982 echt te bar werd. Helma raakte haar trieste buien kwijt, maar ze zei nú van die opgewonden dingen
Ik trek nu maar wat samen. Ze zei het niet allemaal in één volzin. Dat zou helemaal niet te pruimen zijn geweest
zo in deze geest:
Jezus leek ooit te zijn overwonnen door de dood. Maar God wekte Hem op. Zó verslóeg Jezus de dood. Zegevierend stond Hij op. Hij leeft voor eeuwig!
Dat soort praat hè.
Nou, op een gegeven moment sprong ik uit mijn vél:
Dat opgefokte laat ons juichen! gepraat van Joke heeft jou helemaal gehersenspoeld. Helemaal her misstress voice. En je weet zélf niet, hoe onécht, hoe achterhááld het allemaal is.
Maar ze was niet te stuiten! Ik trek weer wat van die kreten van haar samen:
Jezus is de Eerste van een grote groep overwinnaars. Hij opent een nieuwe weg. Overal moet dit bekend gemaakt worden. Iedereen moet het weten!
Toen heb ik het gauw voor bekeken gehouden .Ik zei nog een keer:
Als we uit elkaar gaan, wat moet je dán? De bijstand in !?
Maar zij pareerde:
De Heer heeft mij genezen. Ik ben ook een kind van God (Joh. 1:12). En : ik kan weer terug in het onderwijs, kan zó op een Christelijke Lagere School in Hoogeveen beginnen.
Daarna was het snel gebeurd. Ze vertrok met wat lijfgoed en overige persoonlijke bezittingen, naar een kosthuis in Hoogeveen. Ik bleef alleen achter in dat volledig door míj ingerichte huis. Ze maakte nergens aanspraak op, had juridisch overigens ook geen poot om op te staan. Er was immers geen samenlevingscontract of zo. Maar het was wel even heel eenzaam. En het had zo mooi kunnen zijn!
-Karin van Wilfred voor de inkoop.
-Helma voor de administratie.
Nu bléven boekhouding en belastingaangiften een puinhoop.
En thuis: dat heel stille, ook eigenlijk een puinhoop. Wanneer ik bij Wilfred en Karin thuis kwam en die kinderen van hen bezig zag, krampte mijn hart soms van jaloezie.
En dan te bedenken dat ik best een geloof had willen hébben. Maar niet dat restloze van Joke en in haar voetspoor later Helma. Meer als een verzekeringspolis, die je uit de kast haalt, wanneer je eens erg knijp zit met een rijksaccountantsonderzoek of zo. Maar toen ik dat eens aan de dames en aan Jan voorlegde, zeiden ze, dat het zo niet werkte.
Nee dus: nou, toen was mijn interesse gauw weg. Nu ja, een vrijgezel met een goede broodwinning
want onze character zaak bleef het goed doen
hoeft niet lang zónder te zitten. Ik ging wat meer op pad in het gezelligheidscircuit en vond iets heel goeds: jong en mooi en administratief onderlegd. Goed voor de zaak, goed voor mij.
Nu ga ik niet de hele geschiedenis van dat huwelijk vertellen. Interesseert jullie niet. En ik wil het achterste van mijn tong niet laten zien. We trouwden ordentelijk, er kwamen kinderen en na twaalf jaar werd het een scheiding, doeternietoe waarom. Ik heb in die moeilijke tijd vaak tot God geroepen, maar Hij antwoordde niet (1 Sam. 28:6).
En toen in 1998 kwamen deze fíjne mensen toch in een toestand terecht! Je weet het al wel uit Jos verhaal. Die zoon van hen, die zijn halfbroer
Ieder kent die situatie, ook al, omdat Janjo er vrijelijk, in het kader van hun bekeringsverhaal, over vertellen
bijna naar de andere wereld hielp. Heel aardige jongen, maar een dekselse driftkop. Hij heeft ná dat geval vrij lang in jeugddetentie gezeten. Zijn zus: zon raar, onzeker schepseltje na die verkrachting. Geen schaduw meer van het lieve argeloosje van voordien.
En dan nog meer trammelant: Jan werkloos, Joke overspannen.
Ik kwam ze in die tijd niet meer zo regelmatig tegen. Ze waren naar Abcoude verhuisd. Ook zo iets, duur huis, beer van een hypotheek. Voor het eigen geld moesten ze hun aandelen aanspreken, net in het diepste van een baisse. Ze hadden gedacht, nog iets over te houden voor de inrichting, maar die reserve was dus ook schoon op. Dat gedoe met die huisfinanciering vernam ik broksgewijs van hen of via via.
En ín die malaise-bij-hen kwam Jo de oude man nog eens opvrolijken. Nou zeg, dat was me het opbeuren wel! Ik zeg het ook wat ironisch, want ze wilde me heel niet verheugen nee, ze wilde mij met haar paniek besmetten.
Goed; het ging dan zo: allereerst dít: je moet rekenen: ik was 94, een man, die elke dag kon worden opgeroepen. Lang kon het niet meer met me duren (dacht ik toen).
Wat gebeurde?!
-Zoals Jan me in 1985 in een down had gejaagd
-Zo gaf zíj mij een schok in 1998.
En die schok, die zij me gaf, heeft drie jaar nagedreund, tot 2001. Nu, in 2002, vier jaar later, 98 jaar zijnde, sta ik er achter. De Heer heeft me wéér doorgeleid. Ik was bij de hele zaak ook niet direct betrokken, kreeg die aangeleverd als een sterke echo. Merkwaardig, dat zon familie je positief en negatief begeleidt tot in je hoge ouderdom en dat de Heer in de balans dan toch uiteindelijk voor een positief saldo zorgt.
De nieuwe schok begon dan zó: op een woensdag in 98 ben ik in de sam, in de wekelijkse Bijbelstudie. Ik ga al járen naar de samenkomst van Jan en Jo. In mijn traditionele kerk vond ik het zes jaar na onze eerste ontmoeting al niet meer. In Nieuw Zeeland bleek, dat Ferdy en Carolien ook van hun richting waren. Toen hún voorganger ook van die Jan en Joke dingen zei, ging ik óm, ondanks mijn leeftijd. In mijn kerk-tot-dan-toe kwamen ook dominees, die openlijk zeiden:
Het kan er bij mij niet ín, dat mijn zonden nú gedragen zouden kunnen zijn door iemand, die 2000 jaar geleden stierf.
Het Lam Gods, dat de zonde der wereld wegneemt (Joh. 1:29): onbegrijpelijke geheimtaal.
Ik dacht tóen al:
Wég uit dit Babylon. Ga úit van haar Wout je draagt de schatten van God (Jes. 52:11).
En Jan legde toen nog zo mooi uit:
De oneindige God, voor Wie er geen verleden of toekomst is, alleen een eeuwig nu, ziet alle zonden van 2500 vóór Christus en van zeg- 2500 ná Christus als één geheel. En dat geheel heeft Hij samengebald tot die ene beker, die Jezus leerdronk.
Dus zó is het gekomen, dat ik vanaf 1988 in De Kapel zit.
Wel, op die dag zit ik te genieten van de overdenking. Onderwerp is:
Ik ben het licht van de wereld (Matth. 5:14).
De inleider van die avond legt dat zó uit:
Jezus is het licht van de wereld. Maar naarmate wij met Hem samengroeien, worden wíj een licht van de wereld. Zíjn glorie wordt ónze glorie. Licht zijn is een heerlijke mogelijkheid, maar ook een blijde plicht.
Zien jullie de donkerte in de blik van Bin Laden (dat was toen een terrorist). Zien jullie de smoezeligheid van alle gedoe in Amerika over de hartstochtaffaire Clinton-Lewinsky (dat was destijds een schandaal)
Wat de wereld nodig heeft, is niet haat, onvrede en vijandschap, maar blijdschap, vrede en vriendschap.
En die kúnnen jullie brengen en die mógen jullie brengen en die gáán jullie brengen!
En ik zát daar en opeens wist ik:
Al eerder had ik met mijzelf afgesproken± ik ga in de Bijbelstudie ´naar voren´ voor genezing. M´n ´onderdanen´ zijn zo trillerig) Pred. 12:3. In de Bijbelstudie is de kern van de gemeente samen. Daar wordt Jezus glorie verkondigd. Daar wil God heil geven (Ex. 20:24). Ja! ik ga voor genezing naar de healing line.
Want op mijn leeftijd:
-de tanden en kiezen meest vervangen door kunst (Pred. 12:3)
-volop winter in het lichamelijk leven (:2)
-onzekere greep van de handen (:3), zwakkere ogen
-ijler wordende stem, dovigheid (: 4)
ik weet er allemaal van; alleen, ik, oude witkop, durf nog veel aan, die tweede reis naar Nieuw Zeeland bijvoorbeeld; en de eetlust is nog goed. Maar die slepende tred (:5), daar wilde ik af; die benen, die weigerachtige benen, dat was mijn nood
En toen ik daar stónd de wármte, die geestelijke warmte, van de broeder en zuster, die met mij baden. Vriendelijk stralende ogen, die je hart verkwikten (Spr. 15:30). Die hánden, die als het ware zegenden, toen ze die op mijn schouders legden en mij omarmden. Woorden, zó genezend.
Blij en gesterkt, met niet meer die knikkende knieën ga ik naar mijn plaats. Dáár zie ik in een flits: Jo.
Jan en Joke kwamen na hun verhuizing weinig meer. Ze hadden hun stek in Abcoude gevonden, had ik menen te begrijpen.
En nu: alleen Jo! Niet in de zondagsam, maar door de weeks. Zondag zou wat logischer zijn geweest, dan had ze iedereen ontmoet. Wat leuk overigens, dat ze er was. Beetje vreemd dus eigenlijk ook.
Bij de koffie sprak ik haar aan:
Jo ! Wat fijn War is Jan? hoe gaat het toch!...
(want ik wilde het met haar hebben over hun rampen).
Maar haar antwoord gaf mij zon schok:
Het is mij met Marcel en Annemarie en die losse baan van Jan allemaal teveel geworden. Ik was hier om afscheid te nemen. Ik káp met al deze dingen. God wil me bíj zich zien ?!
Hij kríjgt me niet te zien.
Hij wil mijn toestand met mij doornemen ?!
Ik wíl daaraan niet meewerken.
Hij wil, dat ik bij Hem kom ?!
Ik kóm niet.
Hij wil mij een boodschap sturen ?!
Ik lúister niet naar die zogenaamde liefdesboodschappen van Hem. Ik héb geen boodschap daaraan. Ik ontken, dat hij nog een boodschap voor mij zou hebben.
Ik stond aan de grond genageld. Daarna begonnen mijn benen erger te beven dan ooit tevoren. Ik moest gaan zitten van de schrik. Ik probeerde nog:
Jo wat zég je nou toch!?
Maar zij maakte het gesprek kort af:
Ik had wat meer mensen willen groeten, maar ik zie er van af. Ik gá!
En weg was ze. Haar koffiebekertje stond nog onaangeroerd op ons tafeltje.
En toen was daar Corrie, een aardig, nog vrij jong iemand. Achternaam ken ik niet. Ik ken velen van hier alleen bij de voornaam. Ze luisterde naar mijn ontstelde verhaal, hielp mij overeind, gaf mij een arm, bracht mij in haar auto naar huis (heen had ik gelopen het is tegenwoordig vlakbij- maar terug ging absoluut niet meer). Thuis stelde ze mij nog even gerust.
Alleen gebleven, dacht ik nog wél:
Eerst Jan, die Suzan en mij in een crisis bracht, na ons eerst geholpen te hebben. En nu Jo: zóveel lieve herinneringen, zó door haar voortgeholpen en nu dít ; Heer ik ben zo geschrokken. Toen ik Jo leerde kennen, kon ze zo onbeschaafd-kijverig zijn. En nu na al die jaren: deze uitval, onbeschaafder dan ooit. Of er meer boze krachten in haar zijn teruggekeerd dan er ooit wáren (Matt. 12:45).
Maar later bad ik:
Heer, U hielp Jan door U gaat háár doorhelpen.
Ze beleeft geweldige, maar in wezen verkeerde dingen, voor zover ik het kan volgen. Anderen vertellen daar wel van. Ik zal haar niet lang meer meemaken. Maar wanneer míjn gebed wegvalt, is daar toch altijd Jezus voor die twee. Hij is altijd dezelfde trouwe hulp (Hebr. 13:8). En God is er voor hén. In zijn liefde is geen verandering (Jac. 1:71).
Wout de Waal: Hoe ik er plompverloren in gemoeid werd
Om te beginnen dezelfde riedel als Joke. Ja: zelfs nog pittiger:
-Zij:
Van 1985 tot 1998 niets van me laten horen.
-Ik:
Van 1982 tot 1998 idem.
Ger kwam bij me:
Kunt u over de Jo-crisis een stukje schrijven?
Nu ja, dat moet dan maar
Toch eerst even de herinnering verlevendigen.
Ik ben een vroegere buurman van de Donkers.
Twintig jaar lang hebben ze naast ons gewoond. Nu ja zon beetje: wij op 7a (beneden); zij op 9b (boven). Maar láát dat nu maar.
Toen ik in het verhaal binnenkwam, was ik 76, mijn vrouw Suzan 75. Wij hadden al dertig jaar een probleem in ons leven: in 1950 waren wij gebrouilleerd geraakt met onze enige zoon Ferdy en onze schoondochter Carolien. Och, je weet, hoe stóm die dingen kunnen gaan. Jíj bent 46, je zoon is 23 Je bent in de volle kracht van je leven. Je denkt, dat je alles kunt doen. Je boefbaft hem áf
Nu ja, hij hád ongelijk
maar híj zegt:
Bekijk t maar pa. Carolien en ik gaan naar Nieuw Zeeland.
En wég zijn ze! Geen taal en teken verder. En dat vreet dan dertig jaar door. Stel je een zwaar stuk beton voor zon Duitse bunker bijvoorbeeld- dat op drassige grond staat. Dat gaat zákken, dat wordt een poel, met dat zware gewicht steeds dieper wegzinkend, het diepste van je wezen altijd maar meer vernielend.
Eindeloos elkaar overtuigen, dat je indertijd gelijk had. Maar op de duur is de wederzijdse argumentatie al overbekend op het momént dat er weer eens een gedachtewisseling begint. Dat maakt kotsmisselijk.
En tóen kwamen Jan en Joke binnen onze gezichtskring. Eerst gewoon als wilde, ruwe, onaangename buren, die een opstandige sfeer uitdroegen, vooral Jan. Maar in 1980 veranderde dat.
Jan en Joke begonnen Jezus te volgen en veranderden snel in beschaafde lieden, die vrijmoedig getuigenden van de schat, die ze gevonden hadden. Dat deden ze ook tegen óns.
Zélf degelijke kerkmensen zijnde, werden wij opmerkzaam op dat sprankelend, blijde geloof van hen. En voornamelijk trof dít ons:
-Zíj hadden een beslissing genomen: breken met oude, ingesleten revolutionaire gewoonten.
-Wij zouden ook een beslissing moeten nemen: eindelijk eens de hand ter verzoening moeten reiken aan Ferdy en Carolien.
En: wij schréven die brief uiteindelijk.
We maakten daarbij nog een stomme fout. Zó gefixeerd op Nieuw Zeeland, dat we schreven: Australië. En in Australië zijn divers plaatsnamen die veel lijken óp of zelfs gelijk zijn áán de Nieuw-Zeelandse plaatsnaam, die wij wél goed hadden vermeld.
De brief, geschreven in 1983, is na ontzaglijke omzwervingen in 1984 toch nog bij Ferdy en Carolien aangekomen. Daarna kwam al gauw heel lief antwoord, dat ze ons graag zouden ontmoeten.
Wij hebben van dat aanbod niet direct gebruik gemaakt. Want in 1983 gebeurde er iets onnóemelijks vervelends. Jan Donker kwam in moeilijkheden door zijn eigen stomme schuld. Overspel; een oude truc van satan. Maar allemaal wel heel pijnlijk. De dochter van de voorganger van zijn eigen samenkomst raakte van hem in verwachting. Ze beviel van een dochter, die na een paar maanden overleed (wiegendood). Ik ga nu niet in op de algemene deining. Ik bepaal me tot de opschudding bij Suzan en mij.
Jan:
-Had ons geloof nieuw elan gegeven.
-Had de stoot gegeven tot de brief aan onze kinderen.
-Had ons zodoende verlost van een levensgevaarlijke obsessie.
en nu dít!
Dan ga je denken:
Bij hem kennelijk een strovuurtje. Dan zal ónze opwekking óók wel gauw voorbij zijn.
Maar hij herstelde zich. Het wás geen strovuur. Hij werd meer bezónken, kreeg blíjvend minder praatjes, vond zijn geloof terug, werd na die val en dat opstaan toch een betere christen.
En in 1986 -82 en 81 jaar oud- hadden we, ná die schok, nochtans moed om naar Nieuw Zeeland toe te gaan.
Heel gek, wat ik nu ga vertellen, maar t viel niet eens zo mee in het begin. Na de eerste, warme begroeting, kwam de controverse van 36 jaar geleden weer levensgroot te voorschijn, te beginnen bij de dames. En Ferdy en ik konden het niet tegenhouden, werden er in meegesleept, namen op de duur zelfs het voortouw. Een toestand! de jongelui hebben er zelfs nog hun voorganger bijgehaald. Die bad met ons vieren, stelde ons gerust:
Echt, dit komt méér voor. Ouders die hun kinderen na decennia bezoeken. Maar de duivel reist mee. Altijd onveranderlijk slecht. Hij blaast oude tegenstellingen aan en verziekt het bezoek. Maar dat zal nú niet gebeuren!...
Satan, in de naam van Jezus: wég met je streken en je sfeerbederf!.
Ik geef het allemaal maar wat globaal aan.
Maar hoe dan ook: daarna kon het bezoek niet meer stuk: genieten van kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen; tochten, zó mooi. Ik heb er een dagboek van bijgehouden, mag je van me lezen.
Een half jaar zijn we daar gebleven: de gelukkigste tijd van ons leven.
Even nog dít: Suzan vroeg nog eens aan Carolien:
Kind .waarom heb jullie ons nooit geschreven. Waarom moesten wij het voortouw nemen.
Maar Carolien antwoordde:
Hebt u zich nooit afgevraagd waarom Jozef nooit eens aan zijn oude vader bericht zond, dat het hem na aanvankelijke tegenspoed pico bello ging in Egypte. Jozef zal daarvan misschien tegen zijn wil- door de Heilige Geest weerhouden zijn, al de zeven jaar van overvloed en ook de eerste twee jaar van de honger (Gen. 45:6). Want God wist, dat eerst Jozefs broers tot inzicht en erkenning moesten komen (42:21, 22). Dan pas was de tijd rijp!
Nu is ónze situatie maar váág met die van Jozef vergelijkbaar. Maar hoe dan ook:
Wij hebben vaak willen schrijven. Telkens was het of onze hand werd tegengehouden. Nú begrijpen wij waaróm! Uw tijd moest rijpen!
Meesterlijk hè zo echt: een zacht antwoord keert de grimmigheid af. En dat, terwijl die speldenprik van Suzan eigenlijk wel het gevaar in zich droeg van een smartend woord, dat de toorn kan doen oprijzen. (Spr. 5:1).
Vier jaar later in 1990- overleed Suzan, toch nog 85 geworden. Tot het laatst toe levenskwaliteit. Blij en vredig naar haar Heer gegaan. Als 86 jarige bleef ik over. Dacht:
ik heb het nu wel gehad.
Maar nee hoor: zó gezond zo blij met Jezus.
Toen Carolien schreef:
Durft u het aan, nóg eens te komen?
voelde ik mij zó sterk, alsof ik met arendsvleugelen op zou kunnen stijgen, alsof ik zou kunnen lopen zonder moe te worden(Jes. 40:31) en ik schreef terug, na de dokter geraadpleegd te hebben: Ik kom.
Dat was in 1993. Ik heb dáár mijn 90ste verjaardag gevierd, kwam pas vér in 94 thuis.
Al de tijd daarvóór en daarná had ik telkens contact met Jan en Joke. Prima ondersteunende gelovigen. Die steun kon ik ook wel gebruiken. Ik kom uit een oersterk geslacht. Maar de last van de jaren begon toch te drukken. Prostaat zus, staaringreep zo, een blaascyste, een liesbreuk ach, hoe gaan die dingen. En altijd, wanneer ik dan in de put zat
Als oude, eenzame man kan je tegen van alles als een berg opzien (Pred. 12:5)
De voorganger, die we ná Bart Vonk hadden, gekregen, kon nóg zo mooi preken over:
Gij zijt het zout der aarde (Matt. 5:13)
ik kon hem niet meer volgen, wanneer hij déze gevolgtrekking maakte:
Ieder van jullie behóórt het te kunnen zeggen:
Ik ben het zout der aarde.
Niet volgen natuurlijk wél met het hóófd, maar niet met het hárt. Even kwam ónder de preek al deze schrikkelijke gedachte bij mij op, dat ik helemaal het zout der aarde niet wílde zijn. Ik wilde best ondeugdelijk zijn voor God, door Hem weggegooid worden (Matt. 5:13) en op een ándere manier door ánderen gebruikt worden.
En die ontzettende ingeving deed ik nadien niet radicaal wég. Toen voegden zich andere gedachten daarbij:
-Jezus als Middelaar (Hebr. 9:15) tussen God en mens; zó vaak gehoord: het verveelde mij. Heel weinig bewust aanvankelijk o, ik weet, dat je er van zult schrikken- zocht ik een ánder idool.
-De verhálen over vrouwelijke zendelingen:
De wereld zag een knappe, jonge vrouw naar een bar buitenland gaan. Gééstelijk bezien echter, ging het hier om een tot de tanden gewapende rode baretdragende.
o, wat hadden ze mij geboeid.
Ik had toen ook gestéigerd.
Twintig jaar samen. Daarvan zeventien jaar getrouwd. Vier kinderen, 45 jaar. Altijd zal ik als een brave huisvrouw híer zitten in Abcou
(Want daar stond dat huis met dat gouden dak).
Maar nu was er die absurde impuls:
Ik wil een soldaat zijn :
§voor wat dan ook
§voor wie dan ook
§hoe bar het ook wordt
als ik maar wat belééf !
Annemaries huilbuien, Marcels verbittering. Ik wil er van wég!
En met die rottige gedachten, die ik niet wílde, maar onvoldoende bestreed, kwamen ook weer allerlei euvels van vroeger:
-Mijn gewicht nam toe, ik ging teveel snoepen.
-Tijdens een controle bleek te hoge bloeddruk.
-Ik kreeg negatieve gedachten over alles en iedereen.
-Ook waren er weer onevenwichtigheid en vage angsten.
-Ik kreeg een begeren om occulte seances te bezoeken.
Ach, waar waren de tijden, dat ik tegen Jan zei: (5.9.8.4.):
Vooruitzichten, vergezichten, door het geloof in Jezus. Perspectief panorama.
Ik wil weten, ik wil kénnen:
§de krachten in handoplegging
§inzicht in Gods beoordelingen
§inzicht in de opstanding uit de dood.
Nú wilde ik niets meer weten daarvan. Ik báálde ervan.
Ondertussen nam ik heus wel waar, dat allerlei oude beperkingen terugkwamen, maar deze overlegging kón ik maar niet kwijtraken:
Ik wil áf van deze hinderlijkheden. Ooit eens hielp Jezus mij er af. Maar als er iemand anders is, die mij er af kan helpen, dan bekeer ik mij tot die ander.
Heel gek. Ik moest voor die nieuwe levensrichting telkens maar denken aan een vroegere vriendin van me. Ze was heel andere wegen gegaan. Deed iets hoogs bij een soort organisatie, reisde veel. Ik zag haar eigenlijk nooit meer. Maar op een dag ik was even in de stad, dronk ergens koffie, zat weer te denken :
Zou zíj me niet op nieuwe ideeën kunnen brengen?
En wie kwam daar bínnen!?... Ilona
Ilona !!
En zo is het begonnen.
Je zult zeggen:
Maar Joke; dit kán toch niet. Ik heb nog nooit gehoord van een Christin, die na achttien jaar intensief verkeer met Jezus opeens zulke vréselijke dingen ging denken.
Je hebt gelijk. Mijn geval is extreem. Maar mijn verzoeking was ook heel uitzonderlijk. Dat ga je nog zien. Maar ik zeg het nú vast er is een happy end ook aan dít deel van mijn levensgang.
Wat heb je nú nog aan vragen!?
Joke, je bent zo schetsmatig over die schokkende gebeurtenissen vanaf 1998. Dick, Annemarie, Marcel
En over 1985-1998 hoor ik je helemaal niet.
Luister lieverds; veel komt er uit via de verhalen van anderen hierná.
Vlak voor het licht het wint, is het donker het diepst
6.8.6.
-
Het licht het licht!...: aan de winnende hand!
6.8.7.
-
Het licht wint!!
6.8.8.
-
Evaluatie projectbegeleiders
6.8.9.
In de bijbel trof ik 72 teksten aan, die allemaal iets zeggen over:
Wie ik bén in Christus.
Ik had 32 verhalen. Daarin heb ik alle ik bens verwerkt: 6.8.8. heb ik wat royaler bedeeld.
(De evaluaties van de projectbegeleiders staan buiten dit schema).
Dan was er ook nog de vraag:
Hoe houd ik het verband tussen de 32 verhalen
(Klankvol en Schreeuwschrik bemoeilijkte ik in dezen niet)
en de hoofdgedachten 6.1. t/m 6.7.
Ik vond déze oplossing: in elk verhaal verberg ik twee gegevens. Ik doe dat zo, dat ik steeds van het manuscript een 25ste, een 50ste en een 75ste en een 100ste bladzijde neem, aldus:
Bij het drukken van het boek ontstaat er immers een geheel andere nummersituatie.
Aangezien ik echter uit de codes 6.1. t/m 6.7. veelal Bijbelteksten citeerde in de verhalen, kunt u de aanhalingen meestal wel vinden met behulp van het bij 6.9. volgende tekstenregister.
6.8.1.
Het donker rukt op.
Optredende personen in de overwegingen:
Joke Donker-Willmes
:
Hoe het begon
6.8.1.1.
Wout de Waal
:
Hoe ik iets merkte
6.8.1.2.
Jeroen Westhoven
:
Acht, wat kan het mij schelen
6.8.1.3.
Michiel Willems
:
Eigen verhaal eerst
6.8.1.4.
6.8.1.1.(eerste deel) Joke Donkers-Willems: Hoe het begon
Abcoude.
O mensen! Wat heb ik een tijd niets van me laten horen!! 29-01-1985; zestien jaar geleden, hoorden jullie voor het laatst van mij!
Jullie weten helemaal níets meer. Dat is je ook niet kwalijk te nemen. Ik ben één van de twee hoofdpersonen in de Jan-Joke-verhalen, een bijlage bij de Bijbelstudie Het nieuwe leven van Ger Gerritse. Hij volgde tóen ons en onze kennissenkring en doet dat nú nog.
Ik herhaal nog even de geschiedenis tot in 1985:
In 1980 zaten Jan en ik, toen nog ongehuwd samenwonend, in een crisis. We vonden Jezus. Ach, je leest het allemaal in Bijbelstudie 2. In 3 en 4 ging het verder vrij kalmpjes over ons en onze vrienden. In 5 echter maakten jullie een ándere crisis in onze onderlinge verhouding mee. Na járen ging Jan weer eens vreemd en niet zó maar vreemd, maar op de meest deiningverwekkende manier, die maar mogelijk is: met dochter Ellen van het voorgangerechtpaar Bart en Aaf Vonk. Wij behoren tot een Volle Evangelie Gemeente en Jan en ik hadden daar toen een positie in het kader. O, dat is wat geweest:
-voor ons, voor die ouders, voor dat meisje;
-voor iedereen in de gemeente eigenlijk.
Jan en ik verzoenden ons. Met die ouders en met dat meisje kwam het ook wel weer goed. En dat babytje wat er wás een kind- stierf. Erg schokkend allemaal, maar: het ging voorbij. Zo ver waren wij in januari 1985.
Nadien liep het dertien jaar, zoals het in een gezin nu eenmaal loopt. Ik kreeg er nog twee kinderen bij: Judy in 1987 en Nick in 1990. Maar in 1998 kwam toen een derde grote crisis, die zó begon:
Jan had uit een relatie met ene Nancy een zoon, Dick, die in 1998 21 jaar was. Mijn Annemarie was toen 14, een schat van een kind en een schoonheidje. En weet je, wat dat rotjoch dééd! Hij lokte haar mee op een fietstochtje. Ze was zó verguld! De knappe halfbroer
want ze wist wel van de situatie.
s Avonds terug: huilen, huilen, helemaal over haar toeren. Doktersonderzoek: verkracht! Neen, geen kusjes, geen aanranding
die gansjes dénken al zo gauw, dat er iets gebeurd is
nee, wel degelijk: het enge jong had zich aan haar vergrepen.
Morning after pil; geen gevolgen dus. Nee, wél gevolgen: ze was nadien tijden in de war, geen zelfvertrouwen, onevenwichtig, ruzie met vriendinnen, fobieën.
Goed, we stonden tóen nog- allebei in het geloof. We baden, bestraften de machten van satan. Het werd gaandeweg weer wat beter. Maar helemaal erboven op gekomen is ze nooit meer, tenminste, tot op heden. Niet meer dat vrolijke, dat ze voordien had. En Jan dééd maar niets tegen Dick. Toch uiteindelijk zijn eigen zoon. Mooie jongen, aan het begin van een carrière op zon belbureau. Ik denk, dat de niet actieve houding van zijn vader bij Annemaries oudere broer Marcel een haat tegen zijn halfbroer nog eens extra voedde. Hij liet niets merken, maar koud een maand later heeft hij die ander met een mes zó gestoken, dat het bijna verkeerd was afgelopen. Gelukkig kwam Dick er weer bovenop, maar hij hield er een stijve arm aan over.
Onze Marcel is toen in de jeugdgevangenis terechtgekomen. Hij is daar een half jaar geweest.
Ik raakte door al die schokken volkomen overstuur. Je weet
Of: eigenlijk weet je niets meer
dat ik nog steeds bij die bedrijfsvereniging werkte, maar ik kón het niet meer.
Ik belandde in de Ziektewet, zat hele dagen voor me uit te staren. Je weet
Dát weet je dan wél.
dat de Ziektewet al jaren geen vetpot is. Ik was al gauw zonder verder uitleg- uitgeschreven en kreeg niets niemendal meer.
Ján verdient immers goed.
Maar já zeg, we hadden nét dat huis in Abcoude: vijf ton, in 30 jaar af te lossen, 6% tien jaar rentevaste hypotheek voor bijna het hele bedrag, dus je begrijpt het wel. Voor het eerst in ons hele huwelijk plus eerder samenwonen: héél erg uitkijken met geld.
En direct al, toen Annemarie overstuur en vernederd thuiskwam, baalde ik opeens zó van de gemeente en het geloof en die mensen daar.
De verborgen stekeligheden:
Hebben jullie dat joch van jullie wel normen en waarden bijgebracht. Steekt er direct maar op los. Hakt als een wildeman op die andere knaap in.
Doet die hele geschiedenis niet denken aan Ammon en Absalom (II Sam. 13:28). Dateerdere tussen Jan en Ellen liep ook al zo parallel hè met David en Bathseba.
Och, en ook verder wel van dat soort opmerkingen. Veel van onze vrienden zeiden goede, opbouwende dingen, maar in elke gemeente zullen er toch de ontactische betweters zijn.
Alle jaren van ons bekeerd, ons wedergeboren zijn, alle jaren ook van ons vervuld zijn met Gods Geest, heb ik de stenen in de gemeenteakker en het prikkeldraad er op, kunnen dragen, omdat ik de schat ín de akker (Matt. 13:44) zag.
Maar nú was het of de rek er finaal uit was. Ik was niet langer een zonnebloem, die zich keert naar het licht; ik lette eigenlijk alleen maar op wat duister en negatief was. Jan probeerde wel van alles om me eruit te halen, uit die dip, maar het lukte niet.
Of van alles, zeg ik nee, zó goed was het allemaal niet. Hij ging zelf óók door een moeilijke situatie heen. Fusies en dat soort dingen.
Hij was zn baan kwijtgeraakt.
Maar je had in die tijd dat millenniumgedoe, weet je wel. Daar kon hij direct in terecht.
Maar je denkt dan tóch, als man en hoofdkostwinner zijnde:
Wanneer dit voorbij is, wat dán? Ik ben 48, dat is toch al een hele leeftijd tegenwoordig.
Zijn hoofd stond er niet zo naar om mij te helpen.
Goed, na vrij lange tijd kon ik tikje opgeknapt- wel weer aan het werk.. Maar ik verlangde naar een nieuwe zingeving.
Dát is even ráák geweest in het Jan-Joke-segment. Wij engelen- merkten het al in zoals de mensen het noemen- begin 1983:een vermindering van Jans conditie; lampen, die uitvielen op zijn controlepaneel, alarmlichten, die opflitsten
Pal daarop: versterking van het Schreeuwschrik-kamp. Want dit is opmerkelijk: het initiatief gaat meestal van de méns uit. Als die naar bederf begint te ruiken (1 Sam. 13:10, 11), dán stormen de demonen toe om de zwakke plek te zoeken en dáár een doorbraak te bewerkstelligen (1 Sam. 16:14).
Op een iets andere manier zie je dat óók: denk op één punt negatief (Job. 3:25) en ; de demonen krijgen er lucht van (Job. 1:9) maar dit terzijde
Ján begon met dat helemaal verwerpelijke idee van véél kinderen bij véél vrouwen een vorm van hoogmoed. En toen was daar Ellen, een echt zorgenkind voor ons engelen, die hem voet gaf. Dat is te zwak gezegd: die zichzelf áánbood. Wíj moesten eerst even afwachten zien, hoe de vijandelijke aanval zich ontwikkelde. Dat ging ondermeer zo:
-Jo oogkleppen aanbinden.
-Barts gave van kennis voor-wat-betreft-Jan in de weg staan.
-Aaf zo gecharmeerd maken van Jan, dat zij geen kwaad van hem wilde horen.
Ik moet zeggen: Olieglad, Wreedworg en Schreeuwschrik hierna veelal O, W en S of de drie- lieten er ook verder bepaald geen gras over groeien. Toen Jo weggerangeerd was naar die avondvergaderingen, bleek overigens, hoe Jan helemáál zélf verantwoordelijk was zich echt niet op verleiding zus-of-zo kon beroepen. Hij ontwikkelde eigen initiatieven hij deed uitspraken, zo huiveringwekkend-gemeen die konden hem niet zijn ingegeven ze moesten uit zijn eigen brein zijn voortgekomen. Want als mensen kwaad willen, hoeft de duivel ze heus niet zoveel te leren
Griezelig was het om deze man eens een leider-in-wording- bezig te zien als een meesterverleider. Ademstokkend te bemerken, dat hij wíst, dat de demonen hem probeerden te beïnvloeden en dat hij dat wel góed vond. Ze pakten hem aan op het gebied van de seks, zoals ik al had gevreesd híj speelde bewust met hun lang voorbereid plan mee. Als leidende gedachte had hij: een kans die moet ik pakken hoe dan ook Afschuwelijk!
Wij openden de tegenaanval via opmerkingen van Ab en Karel. Zoals hij die zélf pareerde! O, W en S zaten er duimen bij te draaien, wuifden spottend naar mij
Wij probeerden iets te bereiken via Suzan, maar zij kwam zelfs niet tot een gesprek met Jan.
Toch nam onze aanvalskracht toe. Gebeden van Ab, Suzan en Karel waren onze beginimpulsen.
Ik probeerde Ellen te bewegen om aan Leontien op te biechten. Mij was namelijk gebleken, dat de drie naar een dieptepunt toewerkten. Zij opereerden volgens een uitgekiend plan, zó grimmig !... ze weten, dat hun tijd kort is (Openb. 12:12). Alles moest uitlopen op een climax. Een voortijdige ontknoping zou hun opzet bederven. Maar we kwamen niet door de vijandelijke linies heen (Dan. 10:13). Toch was het beeld veranderd. Het initiatief was niet meer uitsluitend bij O, W en S. in sommige frontsectoren wáren wíj in de aanval. De linies van de demonen brokkelden af. Daarachter echter bouwden de drie aan hun toppunt en dáár konden wij nog niet bij En : er was háást bij
Zij bouwden een toren van wanhoop. Stel je voor: niet alleen keiharde Schreeuwschrik bouwde er aan met zijn vele raadgevers, maar ook demonen als Olieglad en Wreedworg van een kaliber ! Als die toren op hún moment omviel, kon dat alleen maar tot de dood van Jan en Ellen leiden en tot niet te berekenen schade voor hun omgeving. Het demonenfront was vreselijk en stérk ! Maar o glorie op het allerlaatste ogenblik doorbraken wij de slagorde. Ik zie Denkdurf en Goudglans nog bezig met hun beslissende penetratie. Daardoor kon ik Aaf nog juist iets influisteren, waardoor haar ongerustheid van máánden werd geactiveerd. En wij góóiden die toren om, maar dan wél op ónze manier en in die richting, die wij wensten. Denk nu niet, dat het daarmee kláár was: de schade was ontzettend. Het allerergste was voorkomen vooral toen we later op de avond nog het bouwwerk van Jans verbijstering vóór de tijd van de anderen konden laten omvallen
De steun, die wij van Astrid daarbij hadden nee ik zeg dat nog niet schérp genoeg de léiding, die Astrid gaf :
We kwamen handen te kort in het grote gevecht, toen Jo daar met die gonghamer stond het was Astrids gebed, dat er voor zorgde, dat die hamer op de grond viel en niet toesloeg
En Astrid zit niet eens in mijn rayon des te groter de verrassing.
Later toen het gróte plan van de drie mislukt was en S verder alléén werkte aan het kleine plan- konden we gaan herstellen. Uiteraard stootten wij telkens op Schreeuwschrik, die afbrak, wat wij opbouwden. Even een paar namen:
Monica: zij valt óók buiten mijn rayon : ik ben toch verdrietig.. het liep allemaal erg triest met haar. Wij engelen, kunnen maar heel bescheiden dingen doen. Lang niet iedereen kunnen wij bij de poorten van het donkere rijk weghouden. We zijn blij, als iemand zich naar het licht keert (Luc. 15:10) het omgekeerde geldt ook (hiervoor geen tekst).
Gert: nu al: een aanvoerder evenals Astrid misschien aan het worden is híj sprak vele verlossende woorden. Dingen deed hij, die wij engelen niet kunnen doen. Wat wij wel konden, deden wij: uitgaande van zijn woorden Aaf, Nel, Wout en Bart versterken.
Bij Jo was het Corrie, bij Jan onder anderen Carla, die de fundamenten legden, waarop wij voortbouwden. Uiteraard probeerde Schreeuwschrik alles overal, bij iedereen te ondergraven.
Noch hij, noch wij kunnen spreken van een totale overwinning. De uitkomst van de strijd is niet zo slecht als wij engelen hadden gevreesd en niet zo goed, als wij wel zouden wensen. Vanuit het standpunt van de demonen zal zeker hetzelfde gelden. Er zijn voor ons engelen, die de mensen zó liefhebben, winstpunten.
Erik en Ellen wat een geschenk uit de hemel. Want Eriks actie verraste ons. Er waren ook verder onverwachte gebeurtenissen: de dood van Agnes rechtstreekse ingreep vanuit het middelpunt van het lichtrijk. Wij hebben die interventie echter leren begrijpen en ondanks het leed-op-de-korte-termijn- leren bewonderen. Ten aanzien van Jan verloren wij voordien de controle even. Door dit ingrijpen van God echter, herwonnen wij die. Met Ellen ging een tijdlang alles goed; doordat heel nare met Agnes raakten wij het contact met haar kwijt. Toen evenwel was er het Willemsen-kader, dat handelde, zoals het voor niemand van ons engelen mogelijk is.
De ouders van Jan gaven niet helemaal de leiding, die ik wel had gewenst. Toch waren ook zij wel grondslagleggers
En dan de mensen, die ik zag opknappen buiten mijn bemoeiingen om
Ik ren af-en-aan met de gebeden als routeschema: Schreeuwschrikschade repareren híer een Slijmsluwscheur dichten dáár denk opeens aan Bart: tijd niet naar hem omgekeken blijkt al hersteld te zijn. Hoe ik kan dat niet goed doorzíen de mensen hebben zélf zulke onbegrijpelijk heerlijke mogelijkheden
En die vóndsten van hen ! De Van Dalens met die woning in Spanje: Domoren in de gemeente hielpen S om bij Ellen te slopen, wat wij oprichtten in Spanje kwam zij tot zichzelf en tot Jezus.
En familie De Jong: dat meenemen van Jan s nachts!
Onze doodmoede overwinnaarsgroep keek ze na rillend van emotie over wat die avond gepasseerd was- toen kon ik zeggen:
goed werk lui op de plaats rust Jan zit veilig
En de gemeente met die geldinzameling voor Aafs en Barts reis. Dat was nu eens echt: de gemeente op zijn breedst. Goed hij toonde zich ook wel eens op zijn smalst, maar hierin toch niet.
En Gijs en Nancy met hun hartelijk weer ontvangen van Jan. Ach weet je de mensen zijn me zo lief ze zijn zo boeiend Ik ben zó totaal eenswillend geworden met Gods plan om ons engelen tot dienaren (Hebr. 1:7) te maken en hen tot zonen (Hebr. 2:10). Eerlijk: ze zijn het waard in zoverre zij zich helemaal onder Jezusvaandel en in de beschutting van Gods Geest plaatsen.
Er zijn ontstellende dingen gebeurd :
Jan van wie ik mij zoveel had voorgesteld die al zón leiding gaf bleek tot een terugval in staat, die ik niet voor mógelijk had gehouden. Hij is voor het moment nóg erg uit vorm. Zijn vrouw is ook heel zwaar beschadigd erger dan zij zichzelf realiseert. Soms kijken wij wel eens waakzaam naar Ilona. Het zaltoch niet zo zijn, dat vanuit die kant gevaar nadert voor Jo Wij kijken echter ook naar Bart en Aaf: duidelijk verbeterd. Er was op het moment van de zwaarste strijd- een inzinking. Maar.. ze kwámen er doorheen. Los van wat met het echtpaar Donker gebeurde, niet direct daardoor beroerd, gingen Richard onderwerp van heel bijzondere bescherming- Harold, Ina, Gerard en Rien hun dappere weg opwaarts naar de bevelhebbershoogten
Steeds meer dwergen worden reuzen Zó is het goed.
Soms ben ik vermoeid van de strijd. Maar dan bemoedigt Enkelvreugd mij weer. Hij wijst mij er op, hoe mooi, hoe adembenemend mooi het mensenkader bezig is te worden. Hij toont mij de overwinningsrivier, waarin alle demonische verontreinigingen afgebroken en afgevoerd worden, vér van hen weg (Ps. 103:12)
Vol moed ga ik dan weer aan het werk:
-Ik pak de ideeën uit die de Heilige Geest al heeft klaargezet in mensenbreinen
- en sluit die programmering aan op hun denkwereld
- en controleer op de panelen, of de begripslichten opgloeien.
Altijd ben ik bezig om vertrapte mensen overeind te helpen. Ik ben zó gelukkig met die taak! Dat opwindende ook, als die eens zo vernederden helemaal binnen beginnen te komen in het goede land. Na hun bekering en wedergeboorte déden zij al wel naar Jezus woorden (Luc. 6:47) en bóuwden op de rots. Ze dachten, dat ze ál het zand tussen hen en die rots hadden opgeruimd. Ze verwonderden zich, als hun levenshuis toch door stormen onklaar raakte :
Hé ik dacht toch, dat ik op alle punten rechtstreeks met de rots contact hád (:49).
-Maar zon Jo hè : bidden in tongen zij groef door het gebruik van een geestesgave zand weg.
-En Jan..: met die gaven van vertolking, wijsheid en wonderwerken : weer betere aanhechting tussen hem en de rots.
-Ina..! Heb je Ina horen profeteren wat bóuwde zíj de gemeente (1 Cor. 14:4). Tegelijk evenwel werd er weer zand weggeperst en rustte haar grondslag nog steviger in Christus.
-Jos met zijn kennis en zijn onderscheiden van geesten.
-Erik met zijn gave van genezing.
-Gijs met zijn geloof.
Allemaal hadden ze al de geestelijke liefde het hoogste (1 Cor. 13:13). Wat is het echter goed, om de fundamenten zich vast, vast in de rots te zien hechten (Luc. 7:48).
Ach vroeger was er dikwijls van dat knoeiwerk. Neem nou Abram. God zegt tegen hem:
Ga naar Kanaän (Hand. 7:2,3)
Pa Terach zegt:
Leuk idee, jongen neem ik van je over.(Gen. 11:31).
Maar het was Gods opdracht aan Abram, níet aan Terach. Abram had zich het initiatief níet mogen laten afpakken. Wat een tijdverlies in Haran, waar zij bleven steken tot pa dood was (:32). En denk eens aan Hizkia. God verhoort zijn ziekbedsmeekbede geeft hem er vijftien levensjaren bij verzekert die verhoring door hem iets van zijn macht te laten zien (Jes. 38:3-8).
Later komen deftige lui Hizkia gelukwensen met zijn herstel.. hij is hogelijk vereerd, laat alle schatten zien, die híj heeft. Uit niets blijkt echter, dat hij iets laat zien van de schatten, die Gód heeft iets van wat God voor hem gedaan heeft. Hij getuigt niet bij de zonnewijzer.. en bij zijn ziekbed: En hier gebeurde het.
Hizkia had, nadat God hem zo uit zijn ellende had verlost, de dankbaarheid níet mogen vergeten (Jes. 39:1-2).
Wat een nare nasleep had het, toen hij de kat zó op het spek bond (: 5,6).
Als de Geestvervulde mens klaar is, komen zulke blunders niet meer voor. Zelfs de kleinste onder hen is groter dan zelfs kanjers als Abram en Hizkia (Matt. 11:11).
Ik heb mijn baan terug ! ik heb mijn baan terug !!
De rottige pottekijkers de afpikkers van de leuke karweitjes: Olieglad Wreedworg (hierna veelal: O en W) : de láán uit !
Nu ja ik was mijn baan als begeleider van een groep mensen in Amsterdam formeel gesproken- niet kwijt.. maar de twee hierboven genoemden vormden een commissie van toezicht nou dan is de lol er mooi af
En dan moet je zo in vuur en vlam staan van vechtlust, zoals ik... omdat je wéét dat er nog maar weinig tijd is (Op. 12:12)
En dan beknot door twee buitenstaanders: collegas die toch eigenlijk niet weten, hoe deze sector in elkaar steekt. Die arrogante Olieglad met zijn:
De B-zaken doe ik och er zíjn heus wel aardige A-zaken kén je niveau nu toch eens.
Hoe kwam dat nu, dat mijn begeleiders zijn weggepromoveerd?! In het geval Jan Donker hadden zij hun doelstellingen veel te hoog geprojecteerd. Ik denk, dat zij misleid werden door Jans gewillig meewerken. Gewillig wat zég ik: hij kwam zélf met de idee van vreemdgaan aanzetten. Wij hadden niets te doen dan uitwerken en aanpassen. Toen wij ons voorbereidden op de aanval via dat meisje Vonk, moesten we onze plannen komen toelichten op het districtskantoor. Voor de overheid (Ef. 6:12) begonnen O en W hun gezamenlijk plan uiteen te zetten. Het vond zijn toppunt in twee zelfmoorden en in de totale desorganisatie van de Kapelgemeente. Toen ik daarna met míjn plan kwam, stak dat maar schamel af bij hun grootse ideeën. Ik wilde niets meer dan Jan op jaren achterstand zetten. Ik was al tevreden, als er een aanzienlijke vertraging kwam in zijn opmarcheren naar de rang van volledig bevoegd slaaf van de vijand. Toen ik was uitgesproken, was dít het oordeel in hoger instantie:
Het Schreeuwschrikminiplan is uitermate nietig in vergelijking me het Olieglad-Wreedworgplan. Zijn verwijzing naar de tegenstand van verrader Klankvol zal aan de praktijk dienen te worden getoetst. Alleen daaruit zal kunnen blijken, of de opstellers van het maxiplan de kracht van de tegenstrevers inderdaad schromelijk hebben onderschat. De verwijzing door S naar een eerder falen van O en W tijdens een vorige benadering via Ellen is door de andere partij vrij afdoende bestreden de opmerking dat het hier terreinverkenning en vingeroefeningen betrof, klinkt aannemelijk. Van S wordt een volkomen loyale medewerking aan het O en W plan verwacht.
Daarmee konden wij gaan. De twee anderen zeiden:
Wel jíj hebt je langste tijd hier gehad défaitist vertragingstechnieken terwijl er kans is op definitieve herovering .
En denk er om zonder terughouding meewerken hè!
Ik héb meegewerkt. Hun plan was knap.
Ten dele liep het gelijk op met het mijne. Merkwaardig was dat Jan wist dat wíj aan de gang waren. Hij leek echter wel zoiets te denken van :
Even meedoen eventjes maar zó leuk dit kán je niet laten lopen
van dat soort hebben wij beneden ene paar leuke kooien vol.
Alle drie O en W en ik- wilden wij dat Ellen zwanger raakte. Alleen al het vereiste om beide partijen in een positie te brengen, dat deze situatie kon ontstaan : een hele opgaaf.
Ik had ook best die twee zelfmoorden gewild. Ik ben echter realist ik kén Klankvol en zijnbende : min mín zootje maar op hun kwezelachtige manier uitgekookt tot en met.
Dat neemt natuurlijk niet weg, dat Klankvol ís, die hij is: een zielige, povere ridder van de droeve figuur, een stakker en een fantast.
Als ik nu de in ieder geval beréikte en in het miniplan voorzíene- resultaten op een rij zet, wat blijkt dan:
-die eerste verwoesting in Jans brein: die idee, dat macho, zal ik dan ook maar zeggen: het kost de vijand jaren om die troep te redderen.
-Dan Aaf en Bart: jaren teruggezet ook zij.. konden nog wel eens behóórlijk last krijgen met de vijand : in dat boek van hem schrijft hij ergens, dat hij bijzonder geïrriteerd raakt door een bepaald slag mensen.
-Lui, die jarenlang gezien hebben, hoe hij híelp (want o wat kán hij dat nietswaardige falderabbels vertroetelen).
-Lui, die in een latere moeilijkheid dan toch weer helemaal geen geloof ervoor hebben, dat hij ook dan weer helpt (Hebr. 3:9).
Zij met haar paniekerigheid hij met zijn verslagenheid: staan die er even gekleurd op.
-Ab en Nel: nog tijdenlang kunnen wij heen plagen met de val van Jan die ze zó hadden vereerd en die nu loog, of het gedrukt stond.
-Suzan: dat oude brein liep een tik op, waarvan zij op haar leeftijd- nooit meer helemaal herstelt. De laatste tijd werden zij en haar man echt héél vervelend: ze zullen nu wel inbinden.
Let wel: we zúllen knarsetandend toe moeten zien, hoe een klein deel van dit geteisem, dit mensengebroed, na hun sterven door de poort binnengaat in het rijk van de onaantastbaarheid. Dat is hoe pijnlijk ook- het punt niet. Van belang is dit:
-Hoe minder zij op dat ogenblik zélf voldoen aan het ideaal van de vijand
-Hoe ónwaardiger ze over de drempel naar binnen struikelen
-hoe minder schade ze hebben kunnen doen aan het rijk van de Geprezene.
Want ik werk alleen naar Hém toe mijn onuitsprekelijke Meester mijn verheven Leider
-Laat mij dan maar een minimumlijder zijn
-Laat ik dan al ingezien hebben, dat het onbegonnen werk is om ze allemáál bij die ingang wég te houden
Maar.. in mijn realisme bereik ik meer dan vele collegas: ik heb oog voor de eis van déze periode:
-houd de mensen klein belemmer hun groei
-een stoet van dwergen door die hoge triomfpoort zo weinig mogelijk reuzen.
Het is al erg genoeg, dat die ene reus binnen is (Ps. 24:7).
hij zit uit te kijken naar méér reuzen hij stáát er zelfs voor op (Hand. 7:56) om ze binnen te zien komen
Dwergen voor hém.. nietige dwergen
Natuurlijk gun ik hem ook díe niet, maar al la : als het niet kan, zoals het moet, dan moet het maar zoals het nog kan. Waar het maar mogelijk is, zal ik mensen vertrappen, vernederen, vernietigen, verzieken, vergiftigen en verscheuren. Samen met alle helden van de waarheid zal ik de vervaarlijke tegenstander belachelijk maken, waar ik maar kan.
Reuzen wou je als je ónze restjes krijgt, zijn het nog : dwergen dwergen, die zich nauwelijks aftekenen op de drempel, waarover ze moeizaam heen klauteren.
-Karel: behoorlijk geschokt door Jans leugens; minder onbevangen geworden.. ach het blijft een vrij ongevaarlijk warhoofd.
-Richard walgelijke pasbeginner: hem pakken wij nog wel.
-Astrid kijk, daar heb je nu zón vervelend, onberekenbaar gevolg dat être is door deze geschiedenis gegroeid. Oké, oké het hééft mijn positie geen kwaad gedaan: -toen het maxiplan mislukte, kregen O en W alles op hun brood-maar even zo goed:
-Onze aanvallen maken dikwijls van reuzen-in-ontwikkeling: dwergen.
-Jammer genoeg echter worden dwergen er ook wel eens reuzen door.
-Monica: uitstekend... uitstekend die komt de drempel naar het vreselijke rijk in ieder geval niet over ook niet als dwerg.. kijk: dat moet je hebben hè.
Terug naar de afgang van O en W en mijn come back. Waardoor mislukte nu het maxiplan, terwijl Jan toch zo ijverig meewerkte, zelfs slechter was, dan wíj hadden ingecalculeerd.
Ontegenzeggelijk was het een slim plan; alleen al dat aspect om de telefoontjes en hints uit de gemeente af te schermen en op het beslissende moment direct opeenvolgend te laten losbarsten
Zelfs ík heb van sommige punten er uit geleerd. Toen die meid dat briefje schreef en O en W voluit met al hun troepen op haar los stormden, heb ik echt gedacht:
Schreeuwschrik daar gaat je baantje.
Maar ik deed mee was in de voorste linie. Op het moment van haar uiterste nood was ik het, die haar zo lekker onopvallend liet zeggen, alleen wat schorrig, maar dat was niet te voorkomen:
Ik ga nog even weg.
En eerlijk op dat moment wóu ik ze in de plomp hebben baantje of geen baantje.. op dat ogenblik liepen alle helse machten in prima slagorde niemand liep iemand in de weg (Joël 2:7,8). En tóch : dat schipbreuk lijden in het gezicht van de haven
Want toen was er die misselijke intrigant van een verrader met zijn gang en de eigenlijke tegenstanders Klankvol en ik-stonden weer eens tegenover elkaar . Niet, dat hij er al niet eerder was. Moet je hem kénnen! Hij liep de hele tijd al vergeefs storm op onze linies (Dan. 10:13). Maar nu uitgerekend nú brak hij door
De campagneleiders O en W- verbleekten, toen zij Klankvol zagen, zoals ik hem al zo vaak heb gezien
-een verschrikking van licht (:6) (al zal dat wel een andere engel zijn geweest)
-een samenballing van gemene kracht (id)
Hij gaf het dat wijf in om te zeuren:
Voor je weggaat, even iets vragen
Nou toen ik kon dat ook niet meer verhelpen- toen liep het meer voortijdig leeg.
-Het stortte zich niet uit in de dood door zelfmoord
-Nee donderend als een waterval viel het in een gereedliggende bedding, die het water van de wanhoop geleidelijk aan beteugelde.
ik wíst het al voorvoelde het al o, soms wilde ik wel, dat ik niet zon akelige nuchterling was. Die voor de actieleiders- onverwachte ontwikkeling schiep een complicatie, die tot haastige improvisaties leidde. O en W hadden éérst háár zelfmoord gepland. Die moest zo snel mogelijk maar voor Ellen zelf natuurlijk net te laat- ontdekt worden. Op het bekend worden ervan moest dan die van Jan volgen. Moord door Jo op Jan was als veiligheid, als uitwijkmogelijkheid, ingebouwd
-toen Ellen ontladen werd
-en de Jo-zekerheid werd uitgeschakeld dat gebedstrommelvuur van Astrid het noemen van de rampnaam door die rampgriet dat zorgde daarvoor
toen moest de aanval op Jan haast-je-rep-je verschoven worden naar een iets vroeger tijdstip.
Even later hadden wij die kerel dan tóch op de brugleuning. Ik heb weer álles gegeven joeg hem vakkundig in paniek. O en W zetten zich helemaal in, om althans déze buit in de afgrond te storten en zo in de wacht te slepen
Maar wéér Klankvol ! Hij ís vindingrijk, dat loeder, angstaanjagend in zijn gewetenloze, smerige sluwheid :
een politieagent ! Niet eens een bekeerde, ik ken hem wel gewoon één, waar je geen ómkijken naar hebt pikt hem van die leuning af direct zij van De Jong erbij toen was het zo bekeken We wisten het alle drie al wel ik spotte:
Hé, O en W, stuur je nog eens bericht uit je nieuwe standplaats. Ik stel mij daar véél van voor, gefeliciteerd maar vast!
Vlak daarna zaten zij al op transport: Japan en Sri Lanka. Leuke plekjes wel, maar híer, in de Christenlanden hier valt toch de beslissing. Híer zit je, waar de dingen gebéuren (Op. 13:11)
Kort daarop moest ik op rapport. Ik kreeg te horen, dat mijn miniplan achteraf was goedgekeurd en verder kon worden uitgewerkt
-Ik heb allereerst Jo stevig aangepakt. Zij is óók gekrompen. Je blíjft niet groot, als je een schillenmesje naar je man gooit, dat hem nog behoorlijk verwondt ook. Als die Corrie er niet geweest wat zou Jo wéggesmolten zijn. Maar Cor was er wél. Olieglad smaalde eens: een A3 zeg maar gerust: A1.
-Jan heb ik leuk doorbehandeld met ideeën van: vroeger was dit toch heel gewoon. Ik stond verstéld van de gevolgen
Ja want dit moet er even tussendoor : Klankvol en ik hebben het niet voor het zeggen hoeven niet alleen rekening te houden met elkaar. Wij zijn maar twéé van de invloeden dikwijls gebeuren er dingen, die hij noch ik voorzien. De mens is toch inderdaad een onberekenbaar wezen met niet-te-doorgronden-gebieden.
Die Jan hè begon al weer aan andere vrouwen te denken wie weet, wat het nog had kunnen worden als die zenuwen-Gert er niet geweest was en ook niet de dood van dat kind. Ik heb een tijdlang gedacht:
Schreeuw hij komt niet eens als dwerg binnen hij komt helemáál niet binnen beter resultaat, dan je maar kon drómen
Zó prima liep het echter niet: Carla was wel zón enorme spelbederver. Nu ja een getrouwe kan niet álles hebben. In ieder geval:
-Wijs maken dat er te erg gezondigd is
-Berouw kleineren als wroeging
Het zíjn en blijven : wapenen.
-Met dat overleden babytje heb ik Ellen ook proberen terug te dringen. Het hele geval was op touw gezet om Jan een kopje kleiner te maken. Zíj was een figurante. Nooit was voorzien, dat zij zou gaan groeien. Dat deed ze tóch... die Van Dalens hè Ik speelde de dode-Agnes-kaart uit als groeistoppreparaat. De Willemsens kwamen weer met antistoffen. Nu ja zo is het in de oorlog de strijd golft op en neer.
-O ja zeg een belangrijk facet heb ik nog niet behandeld: de gemeente als geheel : wat is het toch over het algemeen: Jan Rap en zijn maat!... zó stom met dat bekrompen geoordeel en dat faliekant uitpakkende zogenaamd vertroosten Zoals velen van hen, Bart, Ellen, Jan en Jo toch voor de vóeten liepen allemaal maar roepen:
De Kapel ónze gemeente príma toch zeker ! Je vindt er alles voor geest, ziel en lichaam (Jer. 7:4)
Maar handel en wandel zó zwaar pét (:5).
-Jos gemoedsrust roven, door haar van occultisme te betichten
-De reputatie van Bart als trouw voorganger proberen te doden
-Met allerlei vals gepraat de echtbreekzaak nog eens extra aandikken.
-Ons getrouwen- in de kaart spelen door Ellen pesterige vraagjes te stellen (:9).
-En maar denken: wij zijn binnen(:10).
Zo is het gros van die vermetele beesten, die denken naar het rijk van de geest te kunnen grijpen. Mijn grote winst zit híer Ján is kleiner.. .maar vele anderen in die enge groep zijn toch wel píepklein geworden en ik heb er niets voor hoeven doen : pure púre púúúre winst.
-Nog een paar namen tot slot; er blijft werk aan de winkel: Erik en Ellen moeten goed in de gaten gehouden worden. Stomme, waardeloze Lien weigert ook maar kapot te gaan. Ina is mijn afdeling niet: ik licht Rotterdam nog wel in. Gijs is bepaald lastig toch niet helemaal het zachte eitje, waarvoor ik hem hield.
Alles bij elkaar :
-Ik ben weer baas in eigen huis.
-Het respect voor mij bij mijn troepen is terug.
-De lui van de denktank, de beleidsadviseurs kennen hun plaats weer.
-Aide-de-camp Slijmsluw vliegt weer voor mij en niet voor Wreedworg dat is even lekker eten!
-Vele van mijn cliënten zijn op jaren achterstand gezet
Meer zat er niet in meer kwam er ook niet uit.
Maar wat er in zát, kwám er uit en dat is al heel wat.
-algemeen: geloof in God en Jezus schept vooruitzichten
29 januari 1985
Het zit er op samen hebben wij het verhaal verteld.
-Het verhaal van een diepe val en van een moeizaam weer opstaan.
-Het verhaal van een babytje : eerst ongewenst daarna teerbemind later node gemist.
-Het verhaal van droeve deining die plaats maakte voor vrede en vreugd.
Ik heb deelgenomen, hevig deelgenomen aan het hele gebeuren. Soms was het zwaar ik zei wel eens tegen Jezus:
Heer, ik voel me verplicht door te gaan met U liever echter ging ik aan de kant van de weg een potje zitten huilen.
Jezus evenwel maakte van al het langs zwalpende water van onze beproevingen wijn van vertroosting. Veel oppervlakkigheid in de gemeente werd in het vuur van de verzoeking veranderd; interesse in de diepere dingen kwam er voor in de plaats.
Jan en Ellen geestelijk gezien eens schandalig toegetakeld met de kleren van de zonde, zijn nu allebei heerlijk gekleed met gerechtigheid van God. Jan kon een tijdlang alleen maar denken aan ideeën, die rechtstreeks voortkwamen uit het hellerijk. Nu spreekt hij blij over Gods koninkrijk. Voorbij is de tijd, vlak na de ontmaskering, dat hij met zijn ziel onder de arm- zomaar wat vegeteerde. Hij bleek tóch te behoren tot de bundel van de levenden (I Sam. 25:29), de mensen die bij God horen. Hij raakte Jezus een tijdlang kwijt, maar Jezus raakte hém níet kwijt.
En nu niemand heeft het gemerkt alleen ík en ik ben er zo verlegen mee, dat ik het eigenlijk niet eens durf opschrijven wanneer zal de uitgever ooit aan publicatie van dit geheim toe zijn, als ik het wél verklap: 1989 schat ik ach, dat is nog zo ver ik waag het er op:
Jan en ik zijn gedoopt in de Heilige Geest. En ik heb gezien met het geestelijke inzicht, dat je dan krijgt: Jan heeft de gave van wonderwerken, van krachten (1 Cor. 12:9). Bij een open luchtmeeting in september jongstleden, was het weer dreigend. Ik stond vlak bij hem en hoorde hem volkomen rustig zeggen:
In de naam van Jezus gelast ik dit noodweer van ons weg te gaan
en het gebeurde. Hij heeft iets bijzonders, die jongen het zijn de slechtste vruchten niet, waaraan de wespen knagen
Ik heb wel eens gedacht in de maanden ná augustus 1983:
Hoe zal alles uitpakken?
Wel nu het hele gebeuren is voltooid, afgerond, mag ik zeggen:
Alles heeft uiteindelijk góed uitgepakt.
Ik dacht, dat alles, wat gezegd moest worden, in eenendertig verhalen welis behandeld. Wat heb ik nog voor nieuws wat kan ik nog toevoegen?!
Jan is hoofdvertegenwoordiger geworden voor een heel district: het gaat hem maatschappelijk goed. Geestelijk gaat het hem ook uitstekend. Hij kent de vreze des Heren weer het zal hem beter gaan lukken om de strikken van de dood te ontwijken (Spreuken 14:27). Als dienaar van God heeft hij zich een tijdlang schandelijk gedragen. De Heer hield toen zijn verbolgenheid ín. Nu Jan verstandig is geworden, is het welgevallen van God over hem overvloedig (:35). Ik heb het idee, dat de Heer liever beloont dan straft.
Alle oude vrienden zijn er weer. Met Ab en Nel gaan wij weer zó gezellig om en met Gijs en Nancy en met ach, noem maar op. De rehabilitatie is voltooid.
Deze week zaten Jan en ik s avonds nog wat te praten. En opeens zei hij:
Je gaat wat zeggen je gaat Ger een motto geven voor zijn volgende boek
Ik werd even zó moe ik had de laatste keer gezegd:
Ik verlang er naar, om werkelijk God te gaan geloven ik verlang naar Hem als het middelpunt van jouw en mijn denken
Wij waren in God gaan geloven.. .maar we waren wel door een diep dal gegaan gedurende het leerproces. Als ik nu eer een motto opgaf zouden wij dan daarmee ook vertrouwd moeten worden via een vallei van doodsschaduwen. Wij waren dit keer van het duister in het licht gekomen. Altijd zou Jezus ons helpen om van elk duister in het licht te komen. Maar de strijd matte zo af. Wie gaf mij verder de zekerheid, dat boven de volgende verhalencyclus niet zou staan:
De deining in de groep bij de val van Jo de vreugde bij haar weer opstaan.
Maar ik overwon die vermoeidheid en angst en zei:
Jan wij hebben het geloof in God en Jezus leren kennen. Het schept vooruitzichten.. .het biedt perspectief het opent vergezichten je slaat er de blik door op een weids panorama
Maar er is meer
Ik wil weten, wat de kracht is van handoplegging ik wil inzicht in zulke geleide dingen als Gods beoordeling van mensenlevens ik wil het geheim kennen van de opstanding uit de dood. Een wedergeboren, met Gods Geest vervuld mens wil altijd een hogere vlucht.
-algemeen: geloof in God en Jezus leert je om toegewijd te zijn.
26 januari 1985
Lien hè Lien Smid die zei:
Ik gá niet het verleden nog eens bij jullie opfrissen afspraak is afspraak
En hebben jullie gemerkt, dat zij door het hele verhaal heen alles nog eens herkauwde.. hier wat, daar wat kunst om je zo aan de afspraak te houden.
Nee ík fris jullie wel op direct aan het begin: Nancy en ik kruisen voortduren Jan en Jos pad; ik heb een tijd samengewoond met Jo: geen kind Jo keek wel úit. Nancy heeft een tijd samengewoond met Jan: wél een kind Dicky- : zíj keek níet uit. Jan liet Nancy in de steek, pikte Jo van mij af ging met háár samenwonen en dat, terwijl ik best met haar had willen trouwen. Ik was Jan in die tijd volstrekt niet welgezind. Ik wist niets van dat samenwonen van Nancy en Jan werd verliefd op Nancy wilde met haar trouwen. Ik kreeg wél te horen dat ik Dicky erbij moest nemen. Zijn afkomst werd me gauw verteld. Dicky de zoon van Jan, je kunt wel zeggen: mijn aartsvijand. Ik zou nooit mijn geluk met Nancy hebben kunnen pakken, als de gelukkig makende macht van Jezus niet over mijn leven was gaan regeren. Nu echter gebeurden er wonderen vrolijke wonderen.
-Ik vroeg Nancy ten huwelijk ondanks haar blok aan het been.
- en ik ging van dat blok aan het been houden.
Het geloof in God en Jezus :
-In het begin was het een heel klein zaadje in mijn leven.
-Het bleek echter een levenskrachtig zaad te zijn.
-Het was een zaad, dat bij het opkomen al dat nee zeggen tegen Jan dat mij afhield van ja zeggen tegen Nancy- opzij schoof.
-Ook op ander gebied was dat geloof werkzaam: oude misverstanden duwde het ver weg.
Een voorbeeld: zon misverstand was bij mij: de wet. Nu weet ik dat ik voor velen van jullie in raadselen spreek, maar ik bedoel dit: je weet, dat er zo iets is als de tien geboden, een leefregel, een wet, die God eens een keer gaf. Het was nu zo, dat ik maar steeds híernaar zat te kijken: ik kon die geboden niet houden en -als gevolg van een mij schuldig voelen- had ik maar altijd déze idee:
Die wet houdt ons in het oog ook mij.. .achter die wet loert God op mij om mij te pakken te nemen.
Nancy en ik zijn de samenkomsten in de kapelgaan bezoeken. Wij waren nieuwsgierig gemaakt door het helemaal veranderen van Jan na zijn bekering ook al zon vrolijk wonder.
De preken daar in die sam waren zon echt blijde boodschap zon gezonde kost; heel dat waanidee van een boosaardige God, die je bespiedde werd er zó door wéggeblazen. Ik leerde zien, dat ik in God een Vriend had. Ik kreeg er ook oog voor, dat de duivel een vijand is. En wat mij betreft- die vijand gebruikte wél alle reserves, die hij had, om verwarring te zaaien. Moet je toch horen, wat hij deed :
De verhouding tussen Jan en Jo aan de ene kant en Nancy en ik aan de andere die verhouding was zo verbeterd, dat wij zelfs geregeld bij elkaar op de koffie kwamen. Soms kroop Dick op Jans knie
-hij was toen ook nog vijf, dan doen ze dat nog-
om leuke spelletjes met die aardige oom te doen. Wij vroegen ons dan wel eens af:
Hoe moet dat later, zullen we de feitelijke toestand ooit eens aan Dick vertellen.
Dat was echter een zorg voor ooit eens. Nú zagen wij in ieder geval die goede verstandhouding als : weer een vrolijk wonder!
Even tussendoor: er gebeurden en gebeuren gelukkig nog- meer van die vreugdebrengende dingen in de kapel. Stromen mensen beginnen te komen. Geen wonder daar, waar:
-God het woord bevestigt met tekenen en wonderen (Mark. 16:20)
-Genezingen plaats vinden (Hand. 5:14, 15)
-Demonen worden verjaagd (:16)
-Mensen ook blijvend verlost worden van de boze (Mark. 16:9)
-Gestreefd wordt naar onberispelijkmaking van én geest én ziel én lichaam (1 Thess. 5:23, 24)
-Een gezonde leer en de Geestesdoop (Hebr. 2:4) worden gevonden
-Het Koninkrijk van Gods liefde zich bewijst (Matt. 12:28), niet krampachtig maar ontspannen
Daar komen ook de mensen (Hand. 5:16).
De oude Chinezen zeiden al: een plaatje is duizend woorden waard. Predik het evangelie met de kenmerken, hierboven vermeld en je wint duizendmaal zoveel mensen als zonder die kenmerken. Natuurlijk niet die kenmerken er met alle geweld bijslepen. Strikt genomen kán dat overigens niet eens en hoeft dat ook niet. Waar de gezonde leer niet is, láten de kenmerken zich niet écht bijslepen. Waar de gezonde leer wel is, daar zijn ook de kenmerken : totaal ongedwongen.
die mensen hè, van zo-even, die ruiken als het ware in zon gemeente hun kans om het eeuwige leven te grijpen. Daar kunnen ze geestelijk nu eens echt goed eten en drinken niet, de honger stillen met bedrieglijk voedsel, dat uiteindelijk vergiftigt.
Zo ging en gaat- het dus in die gemeente. Wij smikkelden blij mee. En toen
Nu komt dus de loer, die satan ons draaide
toen gooide uitgerekend Jan roet in het eten
Het geval is jullie bekend. Je zult begrijpen,dat wij, die met een kind van Jan bij Nancy zaten, het bar moeilijk hadden met een kind van Jan bij Ellen. Natuurlijk hebben wij ook die geschiedenis van Amon, Tamar en Absalom (II Sam. 13: 13, 14, 23) nageplozen en wij voelden ons niet veilig voor de toekomst ten aanzien van Dick, Annemarie en Marcel. En dan niet te vergeten: de scherpe tongen in de gemeente. De afkomst van de jongen was daar ook bekend, wat dacht je?!... dus opmerkingen in deze geest :
U beiden zult het met dat geval van Jan en Ellen wel héél in het bijzonder te kwaad hebben . Niet??
...want al is de Kapelgemeente als totaal prima, dat wil nog niet zeggen, dat alle bezoekers eerste klas zijn.
Nancy zei wel eens:
Gijs laten wij daar wéggaan dan zien wij Jan en Jo en al die anderen nóóit meer . Het wordt allemaal te pijnlijk.
Maar dan verbeterde zij zichzelf ook al weer:
Nee weglopen kán niet. Ik geloof In God en Jezus. Ik heb geleerd om toegewijd te zijn aan Hen. God heeft ons in de Kapel geplaatst. Dáár blijven is een les in toewijding. Maar wat ís het een moeilijke les.
Wij waren kort daarvoor gedoopt in de Heilige Geest. De gaven van die Geest werkten nog maar héél beginnend in ons wij spraken bijvoorbeeld nog maar amper in tongen maar toch kon ik al antwoorden:
Ik geloof zó diep, dat ook dít in orde komt dat Jan en Jo eens weer bij ons zullen zijn en dat Jan met Dick weer zijn spelletje zal spelen van:
daar gingen twee ventjes naar Amsterdam.
Ik weet het: alles sal reg kom ik geloof: God gáát het doen. Er zal vreugd zijn. We zullen van het duister in het licht komen.
Toen ik dat eens aan broeder Vonk vertelde, lachte hij wat uitgeblust
want een tijdlang kon je hem gewoonweg geestelijk ómblazen
en zei:
Man wat heb jíj de gave van geloof. Wij kunnen onszelf bouwen door in de Geest, in tongen te bidden (1 Cor. 14:4). We kunnen de gemeente bouwen door te profeteren (idem). Maar wat help jij alle betrokkenen ook mij- met deze gave houd vol zeg.
Je weet, hoe alles verder gegaan is. Zondag jongstleden, na de kerk, waren Jan en Jo weer bij ons.
Dick, als een rook naar hen toe
oom Jan doet u nog eens van:
de een heette Piet en de andere Jan.
Wij keken allemaal zo eens de kring rond. Nancy zei:
Jan, je rehabilitatie is begonnen eerst die baan in de kerk en nu zitten we hier weer samen, alsof er niets is gebeurd. In zekere zin ís er ook niets gebeurd. Jezus heeft alles achter zich weggeworpen (Titus 2:14, Jes. 53:6), wij ook jij ook ik heb zon innerlijke vreugd omdat duister plaats maakt voor licht. Ga je gang met de twee ventjes Dick heeft er lang genoeg op gewacht. Wij hebben doelbewust dat spelletje niet met hem gespeeld Gijs wíst dat jij het één keer opnieuw zou demonstreren.
En terwijl Dick al verlangend tegen zijn knie leunde, zei Jan:
Dadelijk hoor je het weer: vort Jan Mensen, wat ben ik er dichtbij geweest om vort te zijn van alle goede dingen van God en Jezus. Maar de Heer riepkom Jan en de hand van een politie rukte mij weg van de slechte dingen van de duivel
daar was ik nog maar die paar meter van de brugleuning tot aan het water vandaan
Dick zeurde:
Toe nou.
Toen bevestigde Jan met wat spuug papiersnippers op zijn wijsvingernagels en riep:
vort Piet vort Jan,
zwaaide zijn handen naar achteren en toonde bij het weer naar voren zwaaien de nagels van zijn middelvingers. Daarna het omgekeerde:
Kom Piet kom Jan
En daar wáren de papiertjes weer.
Hoe kan dat nou,
zei Dick in stille bewondering. Jan antwoordde:
Ja hoe kan het helmaal weg en toch weer terug. En nu ook, door het geloof in God en Jezus aan het leren om toegewijd te zijn
-algemeen: Geloof in God en Jezus maakt gaaf en hoopvol
23 januari 1985
Zó erg geschokt en verdrietig als ík geweest ben na het heengaan van Agnes!... het was, of er een ijskoudheid over mij werd uitgestort, die mij tot in het diepst van mijn wezen verkleumde. Nee niet tot in het díepst Heel innerlijk werd ik warm gehouden door God. De eerste tijd echter was dat warm blijven voor iedereen, ook voor mijzelf, verborgen onder dikke lagen ijs. Hoe dikwijls heb ik die eerste weken niet tegen Jezus gezegd:
Heer U maakte eens wijn uit water en ieder zei:
smaakt díe wijn even goed!
Maar de wijn van mijn vreugd om Agnes een vreugde die ik eerder niet voor mogelijk had gehouden die veranderde U in water in het water van een zee van eenzaamheid, waarop ik stuurloos dobber
U hebt mij bedrogen o, wat smaakt het water van deze verlatenheid bitter slecht. Heer het is uw schuld, dat de stemmen weer fluisteren
De stemmen, die in augustus zeiden:
spring in het water,
Die stemmen zeggen nu weer :
ga haar achterna ga je kleine, dode lieveling achterna
Ik doe dat niet, Jezus maar alleen al de kwélling van die ingevingen ik ben nog maar nét negentien het lijkt wel, of ik alles al gehad heb
De eerste ontreddering week de begrafenis die was zo érg dat was wel het dieptepunt. Maar zelfs toen was het, of mijn innerlijk wist, dat er bij Jezus geen tegenstellingen zijn. Hij hád niet daarginds in Spanje ja tegen mij gezegd en door dit sterven nee (2 Cor. 1:19). Nooit nooit zou Hij me laten vallen. Altijd zou Hij me ondersteunen. Direct echter gierde de vorstwind weer over de van beneden aangetaste ijslaag. Toen wij thuiskwamen, was er de gemeenschappelijke wanhoop van ma en mij pa voelde dat toch niet zó- die mij opnieuw omhulde.
Daarna het bericht, dat Jan alles had voelen aankomen, met alle weer dááraan verbonden opwinding Die vrouw Van der Kaa met hele verhalen over zwarte magie, die van Jo (!) zou zijn uitgegaan. Voor die praatjes hebben de oudsten gelukkig een stokje gestoken. Alles bij alles echter was ook dat zó ellendig En toen kwamen meneer en mevrouw Willems. Onder hun troost werd de warmte in mijn innerlijk tot een magmastroom. Van beneden af smolt het ijs. Van bovenaf waren hun woorden als een lentebries, die intrieste gedachten wegwaaide en het ijs op at De koude boeien braken. Mijn nee tegen Jezus vanwege Agnes smolt om tot een ja ondanks Agnes.
s Avonds zei ik:
God de goede dingen komen van U (Jac. 1:17). Dat U mijn baby thuis hebt gehaald het was een onderwijzing voor ons allen. U bent niet veranderd (Mal. 3:6) het kind van Batseba nam U bij zich toén leerden de mensen een les, die ze in díe tijd nodig hadden. Lieve Heer ik ben nog niet zo wendbaar, dat ik voor mijzelf de les kan leren, die er zeker zit in Agnes heengaan maar U helpt... ook bij dat leren
1 juni kreeg ik een baan bij een commissie. Meneer De Jong je weet: hij was ook een poosje in Ciudad de la Luz- hielp mij er aan. Ik had mijn verdriet nog niet verwerkt, maar door alle nieuwe indrukken, werd ik er niet meer de hele dag bij bepaald. Zo kon de wond beter helen.
In juni zag ik ook, hoe Erik Pieterse in de sam oplettend naar mij keek. Ik lachte hem na een paar weken eens toe. Waarom ?
er bleef een eenzaamheid ik kon wel met mijn ouders uitpraten en uitpraten maar daar kwam zo weinig nieuws meer uit voort. Moe was zelf nog maar ternauwernood door haar verdriet heen. Vriendinnen in de kerk had ik niet. Ik had ze afgehouden in de voortijd nu- in de natijd- kon ik er niet op terugvallen.
Zou Jezus deze man voor mij bedoelen na al mijn eigen missers bij mijn zoektochten. Maar ik had een verleden zou er samen met hem weer een toekomst zijn? Ik overlegde niet meer met een vriendin, zoals toen bij Jan ik ging met Jezus te rade.
Daarna had ik vrijmoedigheid om een seintje aan Erik te geven.
De volgende dag wachtte hij me op bij het uitgaan van het kantoor. We maakten een afspraak ik lichtte wel mijn ouders in: ik stelde prijs op hun gebed. Andere afspraken volgden. We praatten veel. Hij dacht maar steeds, dat alle kwaad van Jan was gekomen. Ik heb hem verteld, hoe ik al vóór die tijd was. Hij, van zijn kant, biechtte ook nog heel wat van zijn verleden op. Hij had het weggestopt, maar het was hem nu weer bewust geworden zei hij.
Wij werden het steeds meer eens. Vol vreugde merkte ik, dat hij door Jezus gezonden was om mij te helpen bij de beslissende laatste stappen van duister naar licht. Geestelijk was hij verder dan ik: hij was vervuld met Gods Geest. Ik merkte, dat hij wat mij betreft- een van de gaven van die Geest heel fijn gebruikte: de gave van genezing.
-Hij genas mijn innerlijk van de nare herinneringen aan de jongens vóór Jan
-Hij genas mijn inner person van de beschadigingen als gevolg van de vernederingen dóór Jan.
-Hij genas de wond, ontstaan door het moeten missen van mijn kleine schat.
Zeg nu niet:
Elke jongen had dat gekund!
Nee : híj was door God gestuurd híj had volmacht om die gave voor mij te gebruiken híj gebruikte die gave ook.
Zó geheeld nieuw gemotiveerd in betere verstandhouding met alles en iedereen ook met Joke ook met Jan vond ik het geloof in Jezus tóch nog weer dieper dan op die rots in Spanje. Toen ik het vond, maakte het mij gaaf en hoopvol.
-Ik was wel geheeld en vrij gekomen van oude motivatie: het negatieve was weggenomen.
-Maar nu werd ik vol hoop en kwam er gaafheid: het positieve werd gegeven.
Ik had bij mijn heling het verzoenend bloed van Jezus als merkteken gekregen (Lev. 14:14). Nu bij mijn gaaf worden- kwam daar als waarmerk de olie van de Heilige Geest overheen (:17).
En nog meer vreugde kwam, nog verder liet ik op mijn weg naar het licht het duister achter mij. Ik droomde een nacht, dat Jezus tot tweemaal toe tegen me zei:
Heb je mij liéf?
Ik durfde met mijn antwoord niet verder te gaan dan:
Ik houd van U.
De derde maal kwam Hij helemaal naar mijn niveau en vroeg alleen maar:
Houd je van Mij.
En toen
In weerwil van feit, dat ik nog zo ziels, zo weinig geestelijk was in mijn genegenheid tot Hem
zei Hij:
Ondanks alle falen van vroeger komen er opdrachten voor later. (Joh. 21:15-17).
Kort daarop kon ik Erik het jawoord geven. Samen met hem dat later tegemoet gaan dat durfde ik aan. En omdat het oude voorbij was, durfde ik ook op de verlovingsreceptie zo feestelijk uitgedost zijn, alsof ik niets had meegemaakt.
Toen Eriks vroegere vriendin Lien Smid- op ons verlovingsfeest binnen kwam, bloosden zij en ik allebei tot achter onze oren. Maar het was gauw over. Allebei waren wij geflankeerd door onze toekomstige mannen. Gerard, wat jonger dan zij Erik veel ouder dan ik, maar allebei door God gezonden en van Hem aanvaard.
-algemeen: geloof in God en Jezus leidt tot bekering en loutering
21 januari 1985
Lui ik weet het: jullie zijn fed upmet die geschiedenis van dat kind van Ellen jullie zit tot de strot toe vol met dat hele gebeuren. Tóch moet ik er nóg weer in overwegende mate over spreken. Ik heb er immers veel bemoeienis mee gehad. Ik beloof echter: zo kort mogelijk. Ellen en Jo moeten er voor het laatst ook nog hun hart over luchten die twee moet je óók nog einverleiben. Nu ja móeten niets te moeten uiteraard.
Maar ik dacht: jullie volhouders- hebben het tot dit verslag negenentwintig- uitgezongen; je moet even een hart onder de riem hebben : dan haal je het eind van tweeëndertig). De twee rapporteringen daarna zijn van andere orde.
Je weet in de Kapel wél, dat je in een oudstenraad zit! Mijn vrouw zei eens, dat zij in een bepaalde door haar beklede bestuursfunctie het onderdeel conflictbeheersing zo boeiend vond. Nu vanaf augustus 1983 hebben wij wat dat betreft- maandenlang interessante praktijkervaring opgedaan. Alles begon met een telefoontje van Bart op een vrijdagavond :
Kom gauw maar bel eerst de anderen op dat ze ook komen zon tóestand hier met Ellen
Binnen een kwartier was de hele oudstenkring gemobiliseerd van alle kanten rukten de autos uit naar wat een uitslaande brand in huize Vonk bleek te zijn. Het eerste, wat Aaf zei toen wij binnenkwamen was:
Ik heb tegen de Heer gezegd:
Ik laat Uw hand niet los,
Maar o Jos, Diana we worden zo benard door een plotselinge aanval van satan.
En ik móet zeggen: er was even geen hoogte van de situatie te krijgen. De oudste dochter zat aan tafel te gillen. Twee andere dochters bij die tafel staand- huilend finaal over hun toeren.
Diana begon, wat dat betreft, orde te scheppen, bracht Ingrid en Nora naar bed. Maar ook daarna, we hebben het wel eens over het steeds helderder morgenrood, waardoor gelovigen worden omringd maar met de nog verward om ons heen drommende andere oudstenechtparen leek het meer op een steeds troebeler nachtelijk donker. Gaandeweg kwam er toch wat tekening in de situatie. Wij omringden met onze gebeden Bart en Aaf, die in een soort shocktoestand voor zich uit zaten te kijken. Een van ons beantwoordde de verontruste vragen via de telefoon een ander ving gealarmeerde buren op. Wij luisterden naar Ellens biecht, in eerste aanleg aan Diana die bij haar was gaan zitten, de arm om haar heen geslagen. Wat bleek: Jan Donker en Ellen hadden schromelijkrichtlijnen veracht de voorschriften, die voor alle mensen maar toch wel in het bijzonder voor kinderen van God gelden:
-houd je seksuele leven zuiver (Ef. 5:3)
-verontreinig je lichaam niet door hoererij (1 Cor. 6:15)
-bezoedel die tempel van Gods Geest niet (:13)
-vlucht weg van onzedelijk gedoe (:19).
Twee mensen die behoorden te wéten die de sleutel tot het nieuwe denken elke zondag kregen aangereikt ze bleken de sleutel tot het oude denken altijd op zak te hebben gehouden. Ze hadden daarmee de deur opengedaan de deur, die wegleidde van het geloof in Jezus, de rechtmatige Gezalfde de deur, die toeleidde naar de slavendienst aan satan, de onrechtmatige wereldheerser. Tot één uur s nachts zijn we bezig geweest met de eerste fase van conflictbeheersing:
Breng één van de in conflict zijnde partijen in de rust.
Toen zagen Diana en ik als onze vervolgopdracht de tweede fase:
Het in de rust brengen van de andere partij.
Wij waren echter zó aangeslagen, dat wij eerst Niels en Lucy de Jong opzochten en hun de toestand uitlegden. Met zn vieren naar Jan en Jo
Jan was niet thuis Jo was zo overstuur, dat wij de tweede fase aan Niels en Lucy moesten overlaten. Dat deden ze prima. Wat een opluchting: je hoeft niet alles alleen te doen. Wij konden echt niet meer tegen een tweede ronde op waren al uitgeput door de Vonk-situatie, konden dit er niet meer bij hebben. We waren als verdorste woestijnreizigers, die snakken naar de rust in een koele oase. En die rust kregen we
Je kunt wel eens dorst hebben, als het leven iet een woestijn lijkt op het heetst van de dag je hoeft echter nooit te dorsten want God zorgt voor tijdige aflossing en jij kunt je verkwikken aan het water van de Geest in de schaduw van Gods vleugels(Mal. 4:2).
Toen wij voldoende uitgerust waren, maakte God opnieuw gebruik van onze diensten voor een derde fase:
Zorg voor een afkoelingsperiode.
De oplossing voor die afkoeling wás: Ellen een poosje naar warm Spanje halen. Er waren tegenwerpingen te over:
-Van Bart: En de verbouwing van de zaal dan?
-Van Aaf:Ik láát mijn dochter niet alleen!
-Van Ellen: Ik kén daar niemand ik ga daar nog méér tobben.
Maar wij wisten, dat het de door God gegeven oplossing was. Toen hebben wij het gezag, dat wij in de geestelijke sfeer hadden, gebruikt. Wij zagen door de gave van het onderscheiden van geesten (1 Cor. 12:10) dat boze machten probeerden de Vonken af te houden van iets, dat nuttig voor hen was. Stil voor hén onopgemerkt- bestraften wij in de naam van Jezus de tegenwerkende krachten en : familie Vonk stemde met ons voorstel in
Er waren nog méér obstakels: hoe zou Bart er in februari/maart 1984 twee maanden tussen uit kunnen. Wij zeiden:
God zal zorgen.
Dat deed God. Hij gebruikte er in dit geval de gemeente voor.
Daar in Spanje hebben wij met anderen- mogen werken aan de derde fase.:
Herstel.
Fase twee diende:
-én de Bart-Aaf-Ellen partij
-én de Jan-Jo-partij.
Fase drie ons deel- diende alleen Ellen en haar ouders. Gert, Carla en nog anderen werkten aan fase drie bij het echtpaar Donker.
Daarna greep God onverwacht in de al tot rust komende situatie in: Agnesje overleed. We dachten, dat wij opnieuw met herstelwerk moesten beginnen.
Toen wij echter in huize Vonk poolshoogte kwamen nemen, was de toestand veel beter dan wij hadden durven hopen. De ouders van Joke Donker waren ons al voor geweest. Prijs de Heer zovelen hebben aan de conflictbeheersing in dit moeilijke geval gewerkt. De verzamelde wijsheid van vele gelovigen samen bleek genoeg uiteraard in afhankelijkheid van God. De enkele wijsheid van ieder van hen afzonderlijk zou te kort hebben geschoten.
En nu zitten wij volop in de slotfase: het puin is geruimd. Een nieuw begin dient te worden gemaakt. Nu worden Diana en ik niet bij Ellen ingezet, maar bij Jan. Ellen wordt in hoofdzaak door Erik behandeld. Nu Jan en Jo is voor ons bekend terrein Je weet hoe wij hen vanaf hun prille begin als christenen hebben begeleid hoe lief we hen hebben We komen op een avond bij hen.. zit hij wat troosteloos naar kasboekjes te kijken, zegt:
Haal uit je winst assistent-penningmeester netjes de collecten inboeken in dit schriftje moet je nu toch zíen !... en weet je, wat ik óók mag doen kaartjes versturen met een tekst er op bij verjaardagen en zo ik zie tegen dat hele gepruts op als tegen een berg !
Gevieren bidden wij hiervoor. Dezer dagen belt hij me op helemaal opgetogen de hele toestand zit nu in een van de zaak in bruikleen gekregen homecomputer. Hij zegt:
Ik heb maar op een knóp te drukken en de eerst aan de beurt zijnde jarige komt op het scherm ik druk nú wat zie ik mevrouw Van der Kaa
Even zwijgen ik grinnik inwendig wacht benieuwd hij was nooit zo verrukt van die zuster en zij niet van hem (2.5.8.5.). Bij de deining heeft ze zich ook weer bést geweerd. Nu wij van duister naar licht gaan en er allerwegen vreugde is, lacht zij nog wat zuurzoet
Na die stilte :
O nou ja evenzo goed een hele tijdsbesparing en alle journaalposten óók in de computer. Ik hoef alleen de bedragen in te tikken nee ik begin er nu met meer moed aan dan ik eerst dacht. Ook dit nederige hulpwerk kan een bediening zijn (1 Cor. 12:28). Door mijn teruggekeerd geloof heb ik ook hierin weer inzicht en hiervoor weer moed. Ik ben zo blij, dat ik van de moeilijkheden vandaan niet ben weggevlucht naar een andere gemeente. Nooit had God mij dan de lessen kunnen leren, die Hij me nú heeft geleerd.
Na dat gesprek wist ik: de stormen zijn voor het moment voorbij. Jan heeft een nieuw begin gemaakt. Het geloof in God en Jezus heeft hem bekeerd van heel veel van zijn hoogmoed. Met vreugd aanvaardt hij zijn bediening als houthakker en waterputter (Joz. 9:21).
Nee, dat is niet goed geformuleerd stoelen wegruimen na de dienst is heel wat nederiger, hoewel toch ook heel belangrijk.
Door het geloof in God en Jezus is hij ook gelouterd het schuim van de eerste willen zijn (3 Joh. :9) is er afgeschept.
Vol vreugde wendde ik mij af van deze voltooide taak en ik zei:
Heer, wat is de volgende opgave om licht te brengen, war duisternis was.
-Algemeen: geloof in God en Jezus: het leert je volharden
16 januari 1985
Waarom sommige anderen zon beetje bescheiden-afwijzend doen als broer Ger ze benadert voor een stukje, kan ik niet altijd volgen. Ik was dolblij toen de telefoniste aankondigde:
Mijnheer Gerritse uit Zeist.
Ik heb zóveel te vertellen!
Nu is het natuurlijk óók zo, dat ik al van af het eerste begin van de serie meeloop. Als die reeks nog eens op televisie komt, heeft de persoon, die mij moet uitbeelden, er een flinke job aan
Ik ga jullie geheugen niet opfrissen. Dat was vanaf het begin van deze groep verhalen afgesproken. Sommigen hielden zich niet aan die afspraak ik wel. Laat ik alleen dít zeggen: op het gebied van de liefde was ik tot dusver niet zo gelukkig. Ik ben dertig nog steeds vrijgezellin maar o, o, wat héb ik al een vlaggen op mijn levensscheepje laten wapperen vlaggen van huwelijkspretendenten, van losse, los-vaste en vaste relaties. Drie jaar geleden dacht ik het tenslotte voor elkaar te hebben. Ik koos Erik Pieterse als nieuwe en naar ik dacht blijvende- vlag. Er leek eindelijk een opening te zijn naar een stralende, veelbelovende toekomst. Maar na een jaar modderen werd ook dat weer niets : zon teleurstelling maar ja, ik had ook zon wild verleden met veel partners, zelfs besmet met een geslachtsziekte ach, laat ik dat nu niet meer oprakelen wat heeft het voor zin, zonden-van-vroeger breed uit te meten.
Misschien was er meer tijd nodig dan ik dacht om van dat verleden áf te komen.
In 1982 bekeerde ik mij tot Jezus zag Erik jongen uit de sam- dacht:
en nú wil ik ook onder de pannen zijn met deze schat-van-een-knul.
Toch was dat onder de pannen willen zijn geen goede grondslag. Later viel die niet-solide basis dan ook weg. Oudste Van Dalen wees er eind 1982 al op, dat het in onze verhouding niet echt klik zei dat had híj al gezien. Hoe ? Daar kom ik nog op terug. Liefdevol zei hij toch-wel-moeilijke-dingen, zoals tegen mij:
Jouw contact leggen met Erik was nog een beetje het zoeken naar bescherming, naar een brede mannenschouder een zoeken zonder geestelijke achtergrond teveel op de Erik- te weinig op de Jezustoer.
Toen Erik begin 1983 de verkering beëindigde, was ik een tijd lang echt terneergeslagen. Nu ja dat is te zwak uitgedrukt zeg maar gerust: kapot. Ik was wel dankbaar, dat de oudste ons er op voorbereid had. Daardoor kwam de klap iets minder hard aan. Maar het bleef een grote slag totdat God mij begon te troosten. Ik kreeg telkens weer deze gedachte:
Kijk naar het volkomene
En gaandeweg begon ik de boodschap daarin te begrijpen. Mijn wens om Erik aan de haak te slaan was iets, dat uit mijn zieleleven-zonder-meer kwam. Ik had die wens niet geestelijk met God doorgesproken. Voortaan moest ik meer leren kijken naar wat geestelijk volkomen was en minder naar wat ziels-onvolkomen was.
In de na-Erik periode hielpen toespraken mij om te verdiepen:
-in een preek wees broeder Vonk er eens op, dat het fijn was om dicht bij God te leven. Dat was niet alleen goed voor jezelf: de héle aarde zou erdoor worden gezegend, als er vele echte gelovigen kwamen, mensen, die door het geloof in God geleerd hadden te volharden.
-Een andermaal hadden wij broeder de Raad van de Aula als gastspreker. Hij wees er op, dat er temidden van het tumult en de waardenafbraak in de zichtbare wereld, iets anders groeide : in de onzichtbare wereld ontstond iets heel moois: een bouwwerk van harmonie een stad en een tempel van God. Van die stad waren de wedergeboren van de témpel de geestvervulde gelovigen de bouwstenen.
- En Gert was daar met zon echt jeugdige oproep om je geestelijke prestatie in het koninkrijk van God te leveren om tot de diepste kern te komen je kruis te dragen, zoals ook Christus het zijne had gedragen.
De woorden van Erik, hoe vriendelijk en behoedzaam ook geformuleerd, dat hij onze verhouding wilde beëindigen : ze waren als zwéépslagen geweest!... het is wél zo de relátie was tegengevallen niet Erik maar de relatie. Overigens was Erik wel een béétje fout geweest: hij had een tijdlang niets durven zeggen van wat hij wist: er zat geen muziek in de verhouding. Ik was óók fout: had een blinddoek aangehouden, hoewel ik hetzelfde wist als Erik. Maar toch ondanks al die voorbereiding er op die woorden wáren zweepslagen.
De gedachten in die toespraken echter waren als zalf op de striemen.
Mijn vertrouwen werd: ik zal niet voor altijd veroordeeld zijn tot eenzaamheid. Vanaf nu ga ik ook in dit opzicht- eerst met God te rade. Als Hij het wil, ontmoet ik eens de levenskameraad, die Hij het meest geschikt voor me vindt. Als hij het niet wil dan nóg heb ik richting en zin genoeg voor mijn leven.
Nu zul je misschien zeggen:
Wat is die Lien opeens zwaar-op-de-hand. Vroeger een ondeugend, beetje kinderlijk Indisch meisje met altijd dat verlangen naar de zon, de kleuren en de geuren van de tropen en nu zo braaf en degelijk zo zónder andere dan godsdienstige verlangens zo precies volgens de voorschriften: een teleurgestelde liefde sublimerend tot religieuze extase
-die mooie, bruine gazellenogen moeten toch niet zo ernstig kijken! Die moeten láchen.
-Dat lieve mondje moet lichtvoetige gedachten naar buiten brengen en geen zwaarwichtigheden.
-Dat sierlijke frêle figuurtje moet bekoren en niet als quantitesse negligeable worden doodgezwegen
Ik leg dat zwaar-op-de-hand-zijn nog even uit. Bedankt voor de complimentjes voor mijn ogen, mond en figuur. Maar wat je vraag betreft: een tijd van bezinning heeft iedereen wel eens nodig. In zon periode is het heel normaal, dat je wat teruggetrokken en ingetogen bent. Nadien was ik weer het vrolijke meisje, dat ik in wezen ook bén. Toch wat verdiept meer geestelijk, dichter bij God er op uit om tot een zegen te zijn om een levende steen in een levende stad en tempel te worden (1 P 2:5) om geloofswerken te doen (Jac. 2:19) om Jezus te volgen, wáár Hij ook gaat (Op. 14:4).
En toen was er ook de man, die God voor mij bestemd had een nieuwe medewerker op kantoor, die belangstelling voor mij kreeg.
Dat frêle, sierlijke figuurtje van mij, dat volgens jullie doodgezwegen werd, hè, die uiterlijke verschijningsvorm speelde heel bepaald een rol. In de aanloopperiode verlevendigde die de aanvankelijk vage interesse in hoge mate. Gerard zei hiervoor, dat ik onze steeds intenser wordende kennismaking wel breder zou schetsen. Dat doe ik echter niet. Toen wij elkaar zagen, zei het klik. Het was geen nep klik, geen jezelf ingebeelde klik, zoals toen bij Erik. Nee het was oké, helemaal oké. Verder spreek ik er niet over laat het maar zo: samen naar de kerk gauw trouwen e o ja samen naar de verlovingsreceptie van Erik en Ellen.
Zoals Gerard Willems door God voor míj bestemd was, zo had Erik al jarenlang de zekerheid, dat Ellen voor hem de ware was. Hij vond dat zó absurd: zon oude hengst met zon jong veulen eigenlijk wel een beetje crue vergelijking. Nu ja in ieder geval stortte hij zich in een verkering met mij. Geen wonder, dat het niet lukte:
-van míjn kant wel verliefdheid, maar toch ook een vlucht in de soliditeit.
-Van zíjn kant een vlucht voor het ongerijmd geachte.
Toen kwam de breuk tussen Erik en mij de grove interventie van Jan en tenslotte stonden wij dan toch vreugdevol en hersteld tegenover elkaar: ik gearmd met Gerard, Ellen gearmd met Erik. Zó gelukkig allemaal. God had alles goedgemaakt.
Ja dan schrijf ik toch ook nog iets over Jan. Jullie weten het allemaal: lang geleden was hij een van degenen, die mij in de goot trapten. Later was hij de persoon, die mij voor het eerst na mijn kinderjaren, weer op Jezus wees. Na lange tijd kwam toen opeens die akelige trammelant. Jans hart was nog niet klaar voor de grote strijd. Niet zozeer door bangheid (Deut. 20:8) meer door overmoed. Het resultaat was wel hetzelfde: hij kon die grote strijd niet volhouden ontregelde zichzelf en bracht anderen in de war (idem). Ik neem aan, dat die overmoed voorbij is en dat hij aan het front nu betrouwbaarder zal zijn. Overigens heb ik met die verwikkelingen niets van doen gehad. Heel 1983 had ik nodig om zélf uit de kreukels te komen. De helft van 1984 gebruikte ik om mij hiervan te doordringen:
-Jezus is voor míj door het vuur van alle mogelijke offers gegaan (vuuroffers: Leviticus hoofdstuk 1-7).
-Hij heeft voor mijn zonden betaald (schuldoffers: Lev. 5:14-6:7 en 7:1-10).
-Daardoor ben ik met God verzoend (zondoffers: Lev. 4:1-5:13; 6:24-30).
Op de duur kan en behoor ik dan ook Jezus voorbeeld na te volgen van:
-Toewijding van het leven van alle dag (spijsoffer: Lev. 2:1-16; 6:14-23).
-Het in totale harmonie zijn met God (vredesoffer: Lev. 3: 1-1 en 7:11-21), vol dankbaarheid (lofoffer: 7:12, gelofte offer :16) en vol spontane blijdschap (vrijwillig offer :16).
hé Lien is dat geen egotripperij?
Nee ik voelde mij echt vrijgesteld van het de helpende hand bieden aan Jan, Jo of Ellen. Zij hadden genoeg adviseurs om zich heen. Men hoeft niet de dwangidee te hebben om altijd, overal en iedereen te helpen.
Overigens ben ik vol bewondering voor al degenen, die ditmaal wél de bediening om te helpen hadden (1 Cor. 12:28). Ik heb de verslagen tot dusver door mogen lezen:
-Neem nu toch broeder en zuster De Jong: om drie uur in de nacht zon jongen oppikken en afvoeren en hem de volgende dag oppeppen. Zij vonden daardoor de oplossing om Jan door het kwaadste heen te helpen.
-En denk eens aan Erik Pieterse. Na het sterven van Agnes was Ellen er slecht aan toe. Hij verklaarde haar zijn liefde. Dat was voor haar de oplossing, die zij zocht om haar verdriet te boven te komen. Zo kon zij het rijk van herstel en van vreugde binnenstappen.
-En vergeet Corrie en Carla niet. De ene hielp Jo en de andere Jan bij het vinden van oplossingen uitwegen uit:
oHet niet kunnen aanvaarden
oHet niet tot berouw kunnen komen.
En vergeet God niet! Ik schreef dat nu wel zo luchtig op van Erik. Maar die planning van God zo prima al die tijd, dat ik los was van Erik of liever dat hij los was van mij want innerlijk hield ik hem heel 1983 nog min of meer vast al die tijd ook nog tot half 1984 keek ik met verontrusting ook naar hém. Ik kreeg geen nieuwe vriend, hij geen andere vriendin. Toen ik Gerard ontmoette, was er door al mijn geluk heen, ook déze gedachte:
En Erik dan
En nauwelijks een páár weken later kwam híj me verlegen en wat ongemakkelijk vertellen van hem en Ellen. Toen kon ik Erik inlichten over Gerard en mij. Wat hád God een prachtige oplossing gevonden.
Ik heb leren geloven in God en Jezus. Ik heb daardoor ook geleerd te volharden om hen beiden vast te houden. En nu is het niet alleen zó, dat ik God vasthoud en Hij mij maar Gerard en ik omarmen elkaar ook nog eens.
Nota bene: nu je het heel verhaal gehoord hebt, komen er toch nog wel vragen. Ik zal ze vóór zijn:
-Zeg Lien je had toch nog een moeder en drie broers en/of zussen. Waarom horen we daar niet van. Je moeder was toch bepaald een heel interessant iemand, afgaande op het weinige, wat wij van haar weten.
oIk heb geprobeerd ze in mijn verhaal binnen te smokkelen. Broer Ger zei echter: Alsjeblieft Lien.. ik héb er al zestig En wég waren ze.
-Zeg Lien... vroeger zei je altijd met zon grappig Indisch draaitje: Ja Doe je dat niet meer?! vonden we juist zo leuk je was toen ook zon beetje aandoenlijk riep bij andere vrouwen iets moederlijks wakker wou eigenlijk het liefst alleen maar lachten over kleren praten bonbons snoepen Je huilde zo gauw van ontroering was zo lief begrijpend en kritiekloos. Waar ís dat nu allemaal
oEr was zoveel onnut spul bij. In mijn nieuwe natuur zijn de leuke achtergronden versterkt en is de zo-nu-en-dan wat gezochte voorgrond wat rustiger geworden. Ik zie dat als herstel van de oorspronkelijk bedoelde toestand en heb er veel vreugde over.
-En je tegenzin tegen het Hollandse klimaat, je heimwee naar Indië allemaal voorbij?
oIk ben zo blij met het klimaat van Jezus en de winterzon van Gran Canaria is ook fel.
Nu ben ik toch nog iets vergeten:
Waarom zag Jos van Dalen, dat het tussen Erik en mij niet werkelijk goed ging en waarom bemoeide hij zich niet met zijn eigen bemoeisels. Ik dénk, dat ik er wat van begrijp. Er is iets, dat ná de wedergeboorte dóór de heilige Geest komt: dat is vervuld zijn mét die Geest. Dan krijg je gaven van God, cadeaus zal ik maar zeggen. Een van die geschenken is: kennis. Dan zie je omstandigheden van anderen scherper. Als het nodig is, als de liefde het niet tegen behoeft te houden, práát je er ook met die ander over. Fijn hè achteraf bekeken, om zulke oudsten te hebben.
-algemeen: geloof in God en Jezus: het voert je toe naar louter goedheid
13 januari 1985
Eigenaardig persoon, die mijnheer Gerritse: in plaats van zijn bestand af te slanken, sleept hij er allerlei lui bij, die ooit eens terloops een rolletje speelden. Zonder moeite had hij ons kunnen laten verdwijnen uit de serie. Hij hééft er dan een paar in reserve, maar let op: ook die haalt hij uit de mottenballen. Denk maar eens aan zijn reactie met betrekking tot Kees Ruitenbeek. t Is wáár hij voert geen nieuwe namen meer in hij zal het wel bij deze groep laten, denk ik. Maar volgens mij verslikt hij zich er in. Met de reserves en Klankvol en Schreeuwschrik mee, zal hij zowat aan de zestig zitten. Nou ja... hij moet het helemaal zélf weten
Dezer dagen word ik op mijn werk in Amsterdam gebeld
Want ik ben klaar met de studie en heb een baan
is híj het
Of ik óók een stukje heb
Nou net zoals Ina hè
Doet u toch niet zo ingewikkeld wat heb ík nu te vertellen ?!
En hij:
Alleen al van Lien en jou dat mógen de mensen niet missen.
Ik weer:
Maar Lien staat ook op uw lijstje en hoe ging dat met de andere paren?! u riep er meestal maar één van de twee op.
Maar hij blééf doordouwen kwam uiteindelijk met de twee bekende argumenten:
-geen kruisje
-dame-heer-dame-heer want het is niet meer dat seksistische man-vrouw-man-vrouw van hiervóór. Ina zal wel een opmerking gemaakt hebben.
Nou daar gaat ie dan :
Natuurlijk vragen jullie:
Wie mag dan die Gerard Willems wel wezen
Ik ben de oudste zoon van Piet Willems. In februari 1982, toen jullie mij voor het laatst ontmoetten, was ik student in de economie aan de universiteit van Groningen. Toen was ik 24 jaar, nu sedert december 1984: 27. Het werd dus wel tijd, dat ik afstudeerde. Ik ben altijd wat duldzaam geweest en slikte soms lang allerlei toestanden, tot het ook voor mij- echt niet meer ging. Bij ons thuis kwamen veel mensen, die:
-bij het Volle Evangelie hoorden
-er zich toe aangetrokken voelden of
-er zich eens door wílden laten troetelen of
- wat dan ook.
Daar zat soms raar volk bij kom ik op een zondag met een vriendin binnen zit er een bekende prostituee uit de binnenstad van Leeuwarden (voorbehoud 0.8) met haar souteneur
Elk in Leeuwarden schoolgaand buitenkind kende dat stel
Heit en mem maar tegen hen aanpraten en die lui maar janken
Dat vriendinnetje zegt:
Nou, die pa en ma van jou hebben daar ook iets moois in hun huis binnen gebracht ik hoef al niet meer.
En je kunt me geloven of niet die verkering raakte mooi uit.
Later vraag ik aan de oudelui:
Hoe kon je nu dat tinnef binnenhalen?
Zegt mem:
Eens komt Jezus vrucht plukken van onze geloofsboom. Als wij dan niets kunnen aanbieden:
-omdat wij het de tijd niet vonden (Mark. 11:13)
-omdat wij onze neus bliefden op te halen voor wat Hij als mogelijke vrucht aanwees
-omdat wij het evangelie niet wilden verkondigen
wee ons (1 Cor. 9:16).
En ik natuurlijk:
Maar nou wee mij ík ben mn scharreltje kwijt.
Dat liep toen verder niet zo jofel ik het huis uit was toen pas met de studie begonnen. Een paar jaar later echter een studentenhok is toch ook maar een ongezellig iets- ben ik weer op huis aan getrokken. Ze hadden daar een kamer voor mij met een afzonderlijke ingang. En Groningen voor die paar colleges- bleef vlakbij
Aan de invasie van allerlei mensen was ook een eind gekomen. Heit en mem hadden gelazer gehad in de groep, waar ze bij hoorden ze waren ergens uitgezet weet ik veel- zeiden soms wel eens:
Wij voelen ons schuldig daar zitten we nou
Ik vond het echter niet gek : liep ik wel eens van mijn huis naar het hunne meestal trof ik ze dan wel. Die karavanen kennissen van vroeger... ze stalen wel tijd, maar ik heb er nooit zoveel vrucht voor Jezus voor terug zien komen.
De wat minder opgewonden sfeer thuis deed mij meer goed in geestelijk opzicht dan de vroegere toestand van nu weer deze colportageactie, dan weer die bijbelstudieserie. Ik zeg niet, dat zij toen verkeerd bezig waren -ze zullen best heel wat gedaan hebben voor Jezus- wij kinderen echter kwamen er niet zo erg aan te pas. Mijn vader kon in die tijd dan wel uitroepen, als ik uit zeilen was geweest mijn favoriete sport-:
Nu scheerde je over de plas ik zag je toch nóg liever met de vogels mee klimmen in de lucht geestelijk gezien dan
Ik dacht echter:
Mensen kunnen op allerlei manieren de fout ingaan. Martha was altijd zo druk bezig, maar lette niet op het meest wezenlijke (Luc. 10:41). Mijn ouders bemoedigen allerlei zoekende zielen bijvoorbeeld zó:
u bent waardeloos in eigen oog maar kostbaar voor God.
Maar thuis hebben zij vier edelstenen: Monica, Astrid, Michiel en ik, en nog één: Joke, op de Jan-mestvaalt ! Staan zij er wel eens bij stil, dat wij, hun kinderen, kostbaar behoren te zijn in hún oog.
De verandering kwam, toen mijn ouders meer werk van ons begonnen te maken. Zij gingen ook meer voor Jo bidden. Dat was wel heel in het bijzonder een goede daad, die rijke oogst gaf. Jo en Jan bekeerden zich bij heit en mem zón blijdschap. Heit zei:
God oefent mij om het verleden te vergeten. Ik raakte werk kwijt in de gemeente. Werk, dat toch ergenszielse bevrediging gaf. Maar wat een geestelijke bevrediging is het om te weten, dat je dochter en pseudo schoonzoon
want ze waren toen nog niet getrouwd
in Christus ook je broer en zuster zijn geworden. God is toch inderdaad de eeuwige bron, waaruit telkens weer nieuwe stromen van blijde verrassingen komen.
Wat ik aanvankelijk erg merkwaardig vond, was dit. Jan en Jo wettigden hun samenwonen door een huwelijk. Op de bruiloft probeerde ik een wat dieper gesprek met Jan. Ze waren daar in die tijd zo gul mee als Sinterklaas met pepernoten. Tegenover mij hield hij echter opvallend de boot af.
Hoe gaat het met het surfen en met de economie.
Maar geen woord over het geloof toch was dat, achteraf bekeken, goed, ik was er niet rijp voor.
De oogst, waar ik zojuist van sprak, hield niet op met Jan en Jo. Michiel en Astrid keerden zich naar God toe.
Toen gebeurde dat rottige, waar jullie nu al zo lange tijd over zijn doorgezaagd. Monica zei naar aanleiding daarvan: nee. Toen ík de hele afloop zag, zei ik uiteindelijk: ja
Ik begrijp nu ook beter dat boot afhouden van Jan op de bruiloft. Pas jaren later was de tijd rijp, was de bodem klaar om Gods bedoelingen op te nemen
Ik heb nu ook wat meer van de gaven van de Heilige Geest gehoord. Een van die gaven is: wijsheid. Die gave gebruikte Jan, toen hij niet op mijn vraag inging
Kán dat niet! was hij als pasbekeerde daartoe niet in staat! Kom nou: Gods logica rangschikt de bouwblokjes van onze logica wel eens wat ongewoon.
Dat ja zeggen, waar ik het zo net over had, was een goede basis. Daarop kon ik mij veilig voelen, toen ik definitief wegging van huis. Herfst 1983 studeerde ik af. Ik heb om allerlei redenen maar kort hoeven dienen. Half 1984 kon ik verschillende banen krijgen in Amsterdam. Eén betaalde heel goed, maar liet je bijna geen vrije tijd. Ik hield mijzelf voor:
Gerard: niet geldzuchtig zijn. Je wilt wat tijd hebben om voor God te werken. Neem iets, dat minder geld en meer vrije tijd levert.
Zo kwam ik terecht bij een bureau, waar ze deden aan stadsplanning. De secretaresse Lien Smid- was iemand, die de sleutel had van alle bureaugeheimen. Later bleek zij ook de sleutel te hebben van mijn hart. Heel, heel lief meisje ietsjes ouder dan ik
Wij werden het eens ik schrijf hier verder weinig over. Lien doet dat wel. Ik ga met haar mee naar haar samenkomst, de Kapel, ook de sam van Jan en Jo.
Zo ben ik dan dus weer terug bij Jan. En weer moet ik hetzelfde zeggen als hiervoor Ien en ikzelf ook al eerder: dat van Jan en Ellen weten jullie al van voor naar achteren en van achteren naar voren en zelfs nú komt er nog het nodige aan. Ik heb er eigenlijk niet zoveel mee van doen gehad. De toestand thuis ontging mij grotendeels: ik was toen meestentijds in dienst. Er trof mij echter wel een bepaald facet in dat hele gebeuren: de positieve instelling van de kernfiguren. Rondom hen heen werd er natuurlijk negatief gedaan hevig geroddeld en zo.
-Maar neem nu Van Dalen: dat zoeken van een oplossing, als gevolg waarvan dat ondeugende meisje naar Spanje zou kunnen gaan.
- En Gert, die samen met Jan naar de oplossing zocht om een plaats van berouw te vinden.
- En Aaf en Bart, die nog net op tijd de oplossing zochten van een gesprek op-de-valreep.
-En de wederzijdse ouders van Jan en Jo, die oplossingen zochten voor het gangbaar maken van het vastgelopen gezinsleven.
Al dat zoeken naar oplossingen was uiteindelijk gericht op herstel van vreugde. Ik heb, wat ik hiervoor noemde, uit de verhalen moeten opmaken. Zelf heb ik niets kunnen doen. Maar ik haal uit een en ander deze les: geloof in God en Jezus leert je in alle mogelijke omstandigheden zoeken naar goede oplossingen. Het geloof kán zulke dingen doen omdat het je leidt in de richting van louter goedheid. Goede oplossingen zoeken is een onderdeel van die loutere goedheid. Ik verlang er naar ook eens zon helper in de nood te zijn.
-algemeen: geloof in God en Jezus: het voert je weg van honger en schuldgevoel
11 januari 1985.
De móeite, die broeder Gerritse toch doet voor zijn codering en planning : moet ik óók mijn verhaal vertellen.. zeg ik:
maar broer u hééft er al vijftig, die u kunt laten opdraven waarom míj nu
Zegt hij:
Ik heb nú plaats voor tweeëndertig verhalen. En let eens op die mooie regelmaat: man-vrouw-man-vrouw. Ik moet op deze plek een dame hebben en in het overzicht van 5.9.9.4. ben jij hoognodig aan een kruisje toe.
Ik werp nog tegen:
En Hendriks dan (2.4.6.8., 2.6.4.8.) en Joost, Tom, Cobi, Saskia (2.3.7.9., 2.4.6.7., 2.5.8.7.) en Els (2.3.7.6., 2.5.8.2.) en Loes (2.2.8.5.) en niet te vergeten Kees ruitenbeek (vele malen) komen die níet in aanmerking voor een kruisje?!
En hij weer:
die staan reserve hoewel Kees Kees daar zég je zo wat! In ieder geval: wat jou betreft: stribbel nu niet tegen vertél alsjeblieft !
Wel toen zwichtte ik maar echter niet alleen dáárom! Want hebben jullie op Jan gelet in het verhaal vlak hiervoor. Jan met zijn:
Wat zouden die zeven hierna nog weten?!
Helemaal Ján dat haastige, tikje aanmatigende oordeel en dan na alles, wat er gebeurd is. Nee Jan zusje Ina weet best nog het een en ander Maar eerst even jullie geheugen opfrissen :
Jongste zus van Jan woonde samen met ene Koos heel benieuwd, toen Jan en Jo zich bekeerden voelde er toen al direct voor, dat ook te doen, maar Koos zei: Nee, hield de boot toen al af.
Op de trouwerij van Jan en Jo was ik óók weer druk bezig met die idee van bekering.
Later kreeg ik moeilijkheden met Koos: hij maakte het uit. Ik heb toen nog een paar dagen gezworven, maar kon gelukkig aan het eind daarvan bij mijn ouders uithuilen. Wat voelde ik mij toen toch afgedankt en vernederd. Nog weer later hoorden jullie van Paul, dat ik bekeerd was en mij wedergeboren voelde. Nu dan maar even mijn-verhaal-van-niks, volgens Jan. Nu ja, zo scherp zei hij het nu ook weer niet.
Ik werd, eerst door Margo, mijn oudere zus en daarna door Jan, aangeraakt met het verslag van hun bekering. Ik heb daarna wel eens gewenst, dat ik maar nooit wat gehoord mocht hebben. Het leven, dat ik tot nu toe geleid had, was zo eenvoudig zo rustig:
-met Koos op rock n roll dansen
-met Koos op aerobicdansen
-met Koos op wintersportvakantie
naar feestjes: híj veel bier, ík veel wijn. Diepzinnig praten bij allerlei gelegenheden. Oppervlakkig het idee hebben, dat wij bewust leefden. Diep daaronder wist ík echter ook toen al, dat ik mijn innerlijke honger stilde met liflafjes. Ondanks alle geruststellend gebabbel van alle anderen, had ik een mij door niemand aangepraat schuldgevoel. Ik was op een merkwaardige manier zeker hiervan:
-Ik leef beneden het geestelijk niveau, waarop ik zou kúnnen leven.
-Ik voldoe niet aan de verwachtingen, die aangaande mij gesteld mogen worden.
-Er is in mij een onvoldaanheid, die ergens op wacht. Er is in mij een leemte, die op zoek is naar vervulling.
Weet je, wat er aan de hand was?!
Innerlijk hoorde ik bij Jezus. Jezus hoort bij God. Ik hoorde dus bij God en die gaf mij aan Jezus (Joh. 17:6). Nú weet ik, dat ik onbewust al die tijd hunkerde om bij Hem in dienst te gaan. Dan zou ik immers:
-Niveau krijgen.
-Aan hooggestemde verwachtingen kunnen voldoen.
-Voldaan kunnen zijn over mijn volkomen mens zijn.
- zónder gaten en bressen.
Toen ik door de woorden van Jan en Margo heen de stem van Jezus hoorde, kon niets er mij van afhouden, Hem te volgen (Joh. 1:3). Koos zei:
Wat nou wat nou
-we zijn progressief
-zitten in een antiapartheidsgroep
-doen mee aan Amnesty schrijfavonden
wat wil je nou nog méér !
En ik:
Koos dat zijn allemaal aardige, vlakke wegen, maar er is een heerlijke opwindende weg, die omhóóg loopt. Al die dingen, waarvoor wij ijveren, zijn zo aards er is iets iets geestelijks, dat de richting uitwijst van andere, betere dingen.
Hij wérd al een beetje mierig :
Je mag alles van me strijden voor de leefruimte van batterijkippen hermelijnen loslaten namens het dierenbevrijdingsfront maar dit dit zweverige
En daarna overredend :
Meid overweeg die gedachten nou nog eens.
Vervolgens bleef het een tijd stil tot het huwelijk van Jan en Jo. Daar werd ik weer zó gegrepen door preek en sfeer. Ik wilde nu beslist uit dezelfde bron drinken. De dominee zei zoiets van :
dat een mens altijd gereed moest zijn..:
-als de stem klonk
-als op de deur werd geklopt
-als het aanbod kwam
dan behoorde je
-op te springen en mee te gaan
-de deur open te doen
-op dat aanbod in te gaan
Zon boodschap van grote waarde móest je toch eigenlijk zonder vertraging volgen (Matt. 1:18). Met zon hoog gewaardeerde Gast God, die liefde is (1 Johannes 4 v 8)en liefde uitdeelt- wilde toch zeker met iedereen maaltijd houden (Op. 3:20) !
en wie wachtte níet op iemand, die een verpletterende last kon wegnemen. (Joh. 1:29).
Daarna was het in beginsel bekeken:
-in positieve zin tussen God en mij
-in negatieve zin tussen Koos en mij.
Die onverschillige woorden van Koos:
Ik heb het ooit eens aangemaakt nu maak ik het uit doe toch niet zo móeilijk,
waren de slotfase van een lang verkillingproces, dat gelijk opliep met een warmer worden van de verhouding tot God. Ik wil daar nu niet te lang over uitweiden. Als ik zo doorlees, wat tot dusver is geschreven in deze verhalenreeks, heb ik wel eens de neiging om te vragen:
Wil de echte leesvolhouder nú opstaan !
Het zal mij benieuwen, wie er dan overeind komt
Allereerst dit: er is nog geen andere man in mijn leven. Eigenlijk ben ik daarmee half-en-half blij de manier, waarop sommigen van jullie aan Erik en Harold commentaar gaven, vond ik nogal cru. Jézus echter ging met mij mee. Ik kwam verder in een gemeente in Rotterdam, waar ik prima werd opgevangen. Nadat Koos mij de bons had gegeven, was ik een tijdlang erg in de war, ziek in mijn ziel, zou je kunnen zeggen. Maar in die gemeente werd zó de naam van Jezus verkondigd en geprezen, daar móest je wel beter worden (Ex. 20:24). Ik leerde zeggen:
Heer ik ben Koos kwijt dat is een bittere beproeving maar nu wordt die tot iets, dat heil heling brengt (Jes. 38 v 17). Als hij me níet had losgelaten ík had het niet gekúnd. Alle dingen ook dat weggegooid worden als een oude schoen álles heeft meegewerkt om iets goeds te bewerkstelligen (Rom. 8:28)
Maar nu wil ik ook méér van dat goede. Ik stel mijn innerlijk voor U open
-Ik wíl niet een opgelapte Ina zijn
-Ik wíl niet uw nieuwe uitmonstering op mijn oude uniform (Luc. 5:36).
-Ik wíl niet uw rijke boodschap in een arm gedachteleven (Mark. 2:22).
Ik wil:
-nieuwe kleren
-nieuwe gedachten (id.).
Ik wil ingeboren worden in uw rijk
Dat was mijn wedergeboorte. Daarvan weet Paul. Maar wat hij nog niet weet, is dit: niet alleen ben ik wedergeboren dóór de Geest, ( eigenlijk door het lezen van de bijbel), ik ben ook gedoopt ín en vervuld mét die Geest. Ik spreek in tongen en nog meer nieuws- ik heb de vrijmoedigheid om te profeteren. O zég ! Toen ik de eerste maal zei:
De Heer toont mij een gezicht
ik was zó onder de indruk van dat grootse, dat ik mij toeëigende, dat ik haast niet verder durfde. Maar om mij heen was een muur van aanmoedigend gebed dat maakte, dat ik mij verder waagde :
Ik zie iemand staan op een hoge duikplank die vrouw loopt heen en weer, maar kómt er niet toe, in het water te gaan
En dit is het woord van de Heer:
Wat aarzel je nog mijn dochter: spring!.
Aan het eind van de dienst kwam er een mevrouw naar mij toe en zei:
Dit was het zetje, dat ik nog net nodig had jij hebt mij er in geduwd.
We lachten samen blij en ik dacht:
Ik kreeg een zetje van Jan en nu geef ik het weer door
O ja Jan de jongen had wel een beetje gelijk
Wat zouden die zeven nu nog
Inderdaad : over hem en Ellen en dat kind is alles wel gezegd, wat er te zeggen was. Maar deze hele cyclus hoeft ook niet alleen dáárover te gaan. Zon getuigenis als dat van mij heeft altijd nut dacht ik toch wel is weer een zetje, hoop ik, voor ándere bangerds, die niet durven te gaan zwemmen
Jan wat kan ik er verder nog van zeggen. Ik ben er in november 1983 geweest om naar Annemarie te kijken. De kwestie van dat andere kind was toen
-nauwelijks bespreekbaar met haar
-en helemaal niet met hem.
Laat ik eerlijk zijn :
-ook niet met mijzelf.
Ik dacht wel eens:
Wat een puinhoop ! Jan gaf jou een duwtje in de richting van een nieuwe keus. Meid, nok toch áf ! Je wilt toch niet óók in de vernieling.
Maar ook in díe verzoeking kon ik volharden (Jac. 1:12).
Ik loop de deur niet plat bij hen. In juli 1984 was ik er weer. Toen was de hele situatie volop bespreekbaar met hen beiden en ook in mijn innerlijk. Ik was er úit. Jan was gevallen hij was weer opgestaan. Er was vreugde bij mij over zijn herstel. Ik wist nu beter dan tevoren, wat er gebeuren kon. Ook ík kon in verzoeking komen en brokken maken (Gal. 6:1).
Maar ik leerde uit wat hém was overkomen, werd dubbel waakzaam (Mark. 13:37).
Hoe zijn nu samenvattend- mijn gedachten!? Ik ben blij voor het zetje, dat Margo, Jan en Jo mij gaven ik ben blij, te hebben gesprongen ik ben volop in Gods water.
-Eerst bij mijn bekering: pootjebaden.
-Daarna bij mijn wedergeboorte: waden
-Nu bij de doop in de Geest: zwemmen (Ezech. 47:3-5).
Geen honger meer geen schuldgevoel. In plaats daarvan: niveau voldaanheid herstel de vreugde van het dáár zijn, waar de Heer je wil hebben.
Het geloof in God en Jezus heeft mij weggevoerd van de ziekmakende moerassen (:11) en mij gebracht naar de genezende rivier (:8).
-algemeen: geloof in God en Jezus: het voert je weg van de duisternis
8 januari 1985:
Het verhaal begint nu hard op te schieten. Dit wordt mijn laatste bijdrage. Ik neem de draad op bij het binnenkomen van Jo in de kamer, waar ik voor Agnes streed
Ons gezamenlijk verdriet de twijfel, of wij nu toch die familie hadden moeten tippen door alles heen echter de innerlijke bemoediging van Godswege:
Laat je niet onzeker maken. Tussen ons is alles in orde. Als satan je wil laten twijfelen, of je mijn stem nu wel echt hoort, dan mag je toch weten: Hij, die nu met je spreekt, is de Redder en Vertrooster, waarnaar je verlangt. Wees niet bang voor de storm, die nu weer gaat komen. Ga vol verwachting de nieuwe tijd met Mij tegemoet. Die tijd gaat schoon schip maken met alles, wat er nog rest aan vuil.
Toen wij gingen slapen na eerst intens voor de getroffen familie te hebben gebeden- had ik tegen Jo nog als laatste woord mijnerzijds:
Ik blijf vertrouwen op Jezus. Hij heeft in mijn denken een vaargeul gemaakt voor de goede dingen van boven. Ik heb die geul laten dichtslibben, maar nu wordt de stroom weer elke dag dieper.
En zij tegen mij:
Brengt dat uitdiepen je nu ook tot bescheidenheid? Zul je voortaan niet meer zo overtuigd zijn van eigen gelijk? Zal er minder geloof zijn ín Ján en méér in Jezus en God?!
Ik beloofde het en daarna heb ik in mijzelf opnieuw voor Ellen, Aaf en Bart gebeden. Ik kreeg het nog weer zó benauwd over mijn rol in het geheel. Er kwam opeens ook een diepe droefheid in mij. Agnes was toch ook míjn kind. Nu was zij er niet meer. Ik kon door die emoties niet meer met woorden bídden. In plaats daarvan begon ik in tongen te spreken en te bidden van binnen stil want Jo sliep al. Ik wist echt niet meer, wat ik tegen God moest zeggen. De Heilige Geest nam het echter van mij over. Door dat spreken, dat bidden in tongen, formuleerde die Geest in een onbekende begrippenwereld onuitsprekelijke verzuchtingen (Rom.8 :26), die heel bevrijdend, heel opbouwend (Judas: 20-21) werkten. Toen ik mij daarvan bewust werd, vroeg ik mij af:
Heer God wat voor heerlijke dingen uit uw wereld zou ik toch zo juist gezegd hebben, samen met uw Geest. U geeft óók de gave van vertolking (1 Cor. 12:10). Mag die nu bij mij in werking komen, zodat ik iets kan begrijpen van wat ik zo-even bad.
Niet alles lang niet alles kwam in mijn gedachten. Het kwam er eigenlijk wel ín, maar het was niet weer te geven. Er zíjn dingen uit die andere wereld, waarvoor geen aardse uitspreekmogelijkheid bestaat (2 Cor. 12:4). Maar dít herinner ik mij wel:
Vader pappie (Rom. 8:15), het geloof in U wil ik nu nooit meer laten vallen. Wilt U mij daarbij helpen
Wat is nog van belang om van de volgende weken en maanden te melden ?!
Eerst dat zich verspreken van Jo. Wij hadden het vóór ons kunnen houden. Ik ben er echter zeker van, dat het nuttig was, dat Jo deze gebedsworsteling naar buiten bracht. Onze hele omgeving kon alles wat gebeurd was, nu in ruimer kader zien. Zij zal zich sterker bewust zijn geworden, dat bij Gods heiligheid en gerechtigheid geen onheiligheid en ongerechtigheid kan bestaan. Dat slaat natuurlijk weer niet op Agnes zelf, maar dát moet je nu toch onderhand begrijpen.
Er waren bar onaangename reacties naar aanleiding van het bekend worden van mijn voorwetenschap. Dat viel soms heel zwaar. Toen we echter heel bewust onze kracht zochten bij de Heer (Hab. 3:19), kwamen wij ook daar doorheen droogden ook díe tranen.
Jos vader en moeder ik ben weer helemaal goed met hen- speelden overigens een grote rol bij het stillen van deze storm deden ze meesterlijk
De banden met de wederzijdse ouders zijn hersteld en versterkt. Zij hebben in onze zwakste momenten inzicht gekregen. Eén keer stond de buitendeur open. Pa en moe Willems liepen zachtjes de trap op kregen bij het binnenkomen haast nog rondvliegende schotels in hun gezicht. En toen konden ze gelijk Marcel redderen, die onverzorgd en ontregeld was. Een andere keer sjouwden pa en ma Donker zich het vuur uit de sloffen, terwijl Jo en ik volkomen inert tegenover elkaar zaten. Maar ondanks of juist dankzij- dat inzicht in ons tekort schieten hebben zij me weer allemaal aanvaard.
Nu ja wat zal ik verder nog schrijven Weet je, wat ik denk, dat een fout van Ger is? Hij rékt het verhaal te lang. Hierná nog zeven bijdragen. En ík ben al door mijn stof heen. Wat zullen die anderen nu nog? afijn, hij ziet maar
Even afronden
Ellen : kreeg per 1 juni een prima baan als secretaresse van een commissie. En op 25 december bloem in dr haar glinsterconfetti over een feestelijk modieus broekpak daar stond ze naast Erik Pieterse. Verloofd ook zij : volop in herstel
Ik voelde mij toch wel even ongemakkelijk, toen ik hen beiden gelukwenste. Maar Erik lachte mij toe op zon manier, dat ik merkte, dat er helemaal geen bitterheid bij hem was dat hij het verleden aanvaardde.
Geestelijke situatie:
Misschien denk je:
Maar bij Jan zal er toch wel wát jaloersheid zijn geweest op dat ogenblik?
Nee nee en nog eens : nee. Het geloof in Jezus is bezig, mij weg te voeren van die duisternissen. Het oude is voorbij prijs de Heer ik ben die schaduwen kwijt. Ik ben weer opgekrabbeld, maar dat niet alleen : ik koester mij weer in de zon van geestelijke zekerheden ik ben blij over de teruggekeerde geestesgaven. De geestesvrucht (Gal. 5:22) is er ook al weer een beetje. Ik heb weer liefde, blijdschap, vriendelijkheid en zelfbeheersing. Volop herstel, volop vreugde.
Wat die zelfbeheersing betreft: vorige week nog was Marcel lelijk gevallen even de angst : houdt het dan nooit op (een smak van één hoog op hard bevroren grond). Maar ik kon mijzelf in de hand houden, rustig en kalm blijven. Het bleek gelukkig niets ernstigs te zijn.
Positie in de gemeente: Ik ben assistent-penningmeester, een achtergrondfunctie, buiten de ouderraad en buiten het geestelijke besliscentrum. Tegenover familie Willems speelde ik in augustus nog met de idee van een geestelijke comeback. Maar Piet maakte mij heel duidelijk, dat het er voorlopig niet in zat en dat het er niet uitkwam ook. Ik was wel even wat down. Toen mij een paar weken later dat administratieve baantje werd aangeboden, heb ik het tóch graag aangenomen. Beter portier binnen dan weet-ik-wat- buiten (ps. 84:11). Toen ik in september bij pa en moe kwam, had ik mij al helemaal met mijn nederiger status verzoend. Ik had alle gevolgen van wat daarvoor gepasseerd was, aanvaard. Bij mijn ouders blies ik absoluut niet hoog van de toren. Moe zei echter toch met een zekere terughoudendheid:
We zullen wel zien waarvan akte
Of zoiets.
Ja lui ik heb het voor jaren verknald, maar ik ben binnen(ik bedoelin Gods nabijheid).
Maatschappelijke positie: Tot slot nog even over binnen zijn in een andere betekenis: er warmpjes bijzitten
Ik heb mijn SPD II. Bij de nieuwjaarsreceptie zei de directeur dat de gevolgen voor mijn carrière bij de zaak spoedig duidelijk zouden worden.
Ik dank God dat Hij die sector van mijn leven door alles heen heeft afgeschermd. Bij alle verwikkelingen had ik daar niet óók nog eens moeilijkheden kunnen gebruiken. Ondanks mijn strapatzen bleef ook voor míj geldig: je hebt niet meer te doorstaan dan je dragen kunt (1 Cor. 10:13).
-algemeen: geloof in God en Jezus: wat een onoverwinnelijkheid brengt het met zich mee.
6 januari 1985
Wel een beetje vermoeiend voor jullie : ieder van de vertellers begint weer ergens anders. Nu ja, zo is alles nu eenmaal gegroeid. Wij beginnen, waar wíj willlen daar heeft Ger nooit een vinger achter kunnen krijgen. Ik start bij de bevalling op 26 oktober 1983: daar was ik gebleven.
Afgesproken was, dat Jan bij het eerste seintje dat het ging gebeuren naar Friesland en Zeeland zou bellen. Vijf uur later reden de autos voor. Kort daarop vertrok ik naar de slaapkamer met de dokter, de zuster en Jan. De vier ouders bleven in de huiskamer achter. De moeders hadden misschien nog meer pijn in hun buik dan ik. Zo is dat dikwijls: herinneringen aan vroeger komen weer boven. Maar wat belangrijker is: ze báden gevieren.
Dokter en zuster waren nogal bezorgd; de voortgangsrapporten van de zwangerschapscontrole toonden in september heel ongunstige beelden. Jullie weten, hoe dat zat: ik had het vaandel van de hoop ingewisseld voor de banier van de wanhoop. Daarmee ging ik zwaar in de fout: ik had vrij naar Habakuk behoren te zeggen:
Al gaat mijn man vreemd al lachen mijn kennissen mij uit al klaagt mijn ziel mij aan nochtans zal ik blij zijn met God. (Hab. 3:17,18).
Overigens al blunderde ik een volle maand lang al die tijd werd het koord van mijn geloof in God niet gebróken.
-Het werd gerafeld door averechtse troost van anderen.
-Het werd gepluisd door eigen humeurigheid.
Maar het brák niet!
Tenslotte werd dat koord toch weer een brug, waarover de hulp van God bij wagonladingen binnenkwam. Ik blijf echter Corrie dankbaar lieve barricade-opruimster. Mede dank zij háár ondersteuning kon ik mijn kindje ook weer als wélkom ervaren.
Ik was een vrij en blij kind van God geworden in de goede jaren vóór die kwade augustusdag. God stond niet toe, dat satan dat vrij-zijn afpakte om er de slavernij van wrevel en bitterheid voor in de plaats te geven.
Eens te meer bleek, dat God zijn verloste volk niet zomaar weer prijs geeft aan de knechting van driftbuien en koppigheid.
Die bevalling hè anderen hadden er met zorg naar uitgezien, afgaande op grafiekenverloop. Ik had m geknepen als een oude dief, uitgaande van mijn herinneringen aan de geboorte van Marcel. Maar het viel toch méé!
Nu zullen velen zeggen:
Een tweede kind valt, vergeleken met het eerste, altijd mee
Dat zal dan wel. Maar ík, voelde mij gedragen door de gebeden. Jezus verhoorde echter dan toch maar die gebeden (Joh. 14:14). Als ik Hem al niet eerder om zijn woorden erkend had, dan zou ik Hem nu erkend hebben uit zijn werk van gebedsverhoring.
Natuurlijk het bleef zwaar een partus is maar heel zelden een sinecure. Bij de laatste weeën liet ik daarom alle reserves varen. Ik bad overluid in tongen. De radeloosheid-van-het-moment leidde er toe, dat ik niet meer ordelijk kon dénken. Maar bidden-in-tongen kon ik nog wél. O, wat gaf die gave-van-de-Geest rust en vreugde
Even terzijde: natuurlijk bid ik ook in minder benauwde omstandigheden geregeld in tongen.
Zuster en dokter keken niet eens raar bij dat onwennige geluid zeiden alleen tevreden:
Keurig keurig wat wérkte u mee wat gáf u mee zo ontspannen nog tweemaal zo en dan !
In de korte poze voor de volgende eindwee, kwam er even zon bittere gedachte door mij heen flitsen:
Over vier maanden ligt Ellen zó.
Innerlijk echter wist ik, dat die overlegging niet uit mijzelf voortkwam dat ik niet had te strijden tegen vlees en bloed, maar tegen boze machten (Ef. 6:12). In mijzelf zei ik:
Satan in de naam van Jezus: wijk!
Weer zon wee de bevalling viel dáárom mee, omdat het snel ging, maar dit moment was echt niet minder gruwelijk dan bij Marcel: de helpers in uiterste concentratie, mijn handen geklemd om de arm van Jan, die nu geen moment meer van mijn zijde week
Hij was prima, die man-van-mij: flink en troostend -beneden huilde hij uit, hoorde ik later- maar aan mijn bed! Zón steun!
Na deze wee een heel kort moment van verademing. Ik voelde, dat mijn lichaam zich klaar maakte voor de gróte inspanning. In dat ogenblik kwam er zon intense rust en vreugde over mij. Ik kreeg even zon diep inzicht in de heerlijkheid van God.
De angst over de gevolgen van Jans misstap, ook voor de goede gang van zaken bij deze baring, week. God was zo goed en zo groot :
-Het kind hád niet geleden van de maand van woede, verbijstering en negatieve, verlammende sfeer.
-Het wás niet in slechtere conditie geraakt door die vreselijke scènes van naar-elkaar-gooien-met-serviesgoed dat was een enkele keer voorgevallen, als na een slapeloze nacht de zenuwen extra opspeelden.
-Het wás niet geschaad door mijn angst, narrigheid en terneergeslagenheid.
-Het hád geen nadeel ondervonden van mijn gilbuien, mijn in-de-kreukels en óverstuur zijn, mijn furieusheid en hoge bloeddruk.
Hij, die ons nú liet omgeven met gebeden, was er ook toen beschermde ons ook toen.
Zo gesterkt, ging ik de verschrikkingen van de laatste wee in
Zeg nu niet: hè kind, wat een ophef: elke seconde worden er drie geboren. Jouw Annemarie was nummer honderd miljard op zo. weet ik- maar mag ik míjn gevoelens op míjn manier verwoorden ?!
Ik hoorde her eerste kreetje en de stem van de dokter:
Een meid!!
Dat was het dan het geluk daarna het babytje in je arm de eerste aanblik Marcel erbij de grootouders Jans kus en felicitatie. Daarna de weken met geschenken en bezoeken. Het fijne uitrusten, mogelijk gemaakt door het zwangerschapsverlof en tijdelijke hulp-in-huis. Daarna de gang van zaken weer gaandeweg gewoon. Nel van Ab en ik elkander weer afwisselend met deelbanen en passen op de kinderen.
Jan: nog altijd onzeker en heen-en-weer geslingerd zelfs nog een keer gecharmeerd van Carla, die hem nota bene kwam helpen
totdat de keer kwam vanaf acht april.
Ik vroeg hem in de week na die achtste wel eens:
Jan wat héb je toch vrij genomen van kantoor uren op je kamer bidden vasten (II Sam. 12:16).
Hij vertelde van zijn angst om Agnes van de parallel met een ander kind, waarover in de bijbel wordt bericht (II Sam. 12:18).
Ik vroeg nog:
Moet ik de Vonken dan niet waarschuwen.
Maar hij:
Dat kunnen wij niet doen. Wat zullen die mensen er zich aan gelegen laten liggen? Mijn woorden, mijn inzichten hebben op het ogenblik bij niemand gezag. De verhoudingen zijn nog zo gestoord, dat een waarschuwing alleen maar ergernis zou wekken. Je zult zéggen: Jullie kunt er toch samen voor bidden. Ik zie niet, dat de vertrouwensbasis er is, omdat te doen. En los van dat: Agnes is het kind van Ellen en het kleinkind van Aaf en Bart. Maar tóch zie ik deze situatie als iets, mij strikt persoonlijk betreffende. Zélf moet ik dit met God klaren. David zocht ook geen assistentie. (II Sam. 12:17). Deze hele ingeving is ook zon geestelijke zaak. Er zijn geen aanwijzingen in de niet geestelijke sfeer, daar ben ik zeker van. Niemand óók geen dokter- kán iets doen alleen God (II Sam. 12:22).
Ik beschouw het altijd nog als een fout, dat ik er achteraf toch wat over zei tegen Aaf en tegen anderen. Dat heeft nog weer zon massa ellende gebracht: rottige, niet ondertekende briefjes bijvoorbeeld. Daarin werd soms zelfs gesuggereerd, dat het overlijden van Agnes goed in onze kraam paste.
We dachten al door de tunnel te zijn, maar dit was nog een lelijke knik daarin.
Jan zegt echter:
Maak je nu geen verwijten. Gebeurd is gebeurd. Veel mensen zien nu pas na wat jij verteld hebt- de overeenkomst met het kind van Bathseba. Zonder jouw loslippigheid maar ik geloof niet, dat het loslippigheid was- hadden zij het verband minder helder gezien dan nu. En dat is toch maar het voornaamste, dat de gelovigen de duizenden draden zien die van onze werkelijkheid lopen naar het grote leerboek.
Zo kalm als hij dat zei ! Wees niet bang, dat ik hem weer op het schild ga heffen. Sinds hij van dat schild gevallen is, staat hij na zijn herstel- stevig met zijn voeten op de grond en daar staat hij me bést. En toch heeft hij meer dan ooit zijn plaats ingenomen in de hemelse gewesten (Ef. 2:6). Kunnen die twee dan samen gaan? Ja het gaat hem nu zelfs beter af dan voorheen. Als je een opgewonden standje bent, lukt het je niet, om nuchterheid en verheven denken te combineren. Als je echter de kalmte in persoon bent en dat is deze gewezen serviesgooier nu- dan gaat dat beter. Ik ben óók kalmer geworden. Toen Marcel vorige week uit het raam van de eerste verdieping viel, kon ik kalm blijven, ook al, door wat ik in de afgelopen tijd heb meegemaakt. Toen een voorbijganger aanbelde met het bebloede, wat wezenloos kijkende kind op zn arm, begon ik direct te bidden. Die val wás al gebeurd, maar ík dacht:
God heeft gezegd, dat Hij zal antwoorden, nog eer wij roepen (Jes. 65:24). Wat er ook aan de hand was zonet, God heeft toen al geholpen, omdat ik nú bid.
Vind me maar brutaal zeg maar, dat ik die tekst verkeerd uitleg dat het volgende zinsdeel van diezelfde schriftplaats mijn ongelijk al bewijst. Marcel bleek achteraf na medisch onderzoek- niets te mankeren, behalve wat schaafwondjes. Weet je, wat ik uit dit en andere voorvallen durf opmaken:
Mijn geloof in God en Jezus is terug; het maakt mij onoverwinnelijk sterk in allerlei situaties rustig aan Jo denk om Jan die had ook zulke dikke woorden en later zulke dunne daden.
Laat ik het eens wat kalmer onder woorden brengen: -minder persoonlijk-: het geloof in God en Jezus brengt in steeds hogere mate onoverwinnelijkheid met zich mee.
Nog wat algemeen nieuws:
-Tussen Bart, Aaf en Ellen aan de ene kant en Jan en mij aan de andere is alles in orde. Alle handen, die maar ter verzoening zouden kunnen worden geschud, zíjn geschud. Maar de zusjes Vonk komen niet meer bij ons thuis. De band met die familie zal toch nooit meer zo innig worden, denk ik.
-Ik was met Kerst wél weer in hun huis, mij vroeger zo vertrouwd. Reden was de verloving van Ellen met Erik. Wat is alles toch goed gekomen.
-Jans werk is onder alles door goed blijven gaan. Ook zijn studie: net met de kerst kregen wij bericht, dat hij geslaagd is voor staatspraktijkdiploma deel twee.
En nu ga ik ophouden. Ger heeft hier niets mee te maken maar Marcel gilt om het een of ander en Annemarie schreeuwt en de aardappels stomen en
-algemeen: geloof in God en Jezus: wat een getuig- en evangelisatiekracht brengt het met zich mee.
2 januari 1985.
Wij waren dus in hoofdzaak gebleven bij dat toch nog inslapen na de schokkende gebeurtenissen van die vrijdagavond in augustus 1984. Ik ga dáár verder en kijk maar eens tot hoever ik verslag mág uitbrengen. Je weet het met die regelaar maar nooit. Niet onvriendelijk bedoeld hoor. Ger is soms wat hinderlijk, maar hij zal het ongetwijfeld goed met iedereen menen.
Nou zaterdag alles in voorlopige harmonie hoorde je van mijn vrouw. Zondag gewoon met zn allen in de kerk Dat houdt echter niet in, dat de situatie vanaf toen o.k. was. Nee toen begon het pas.
Maandag naar kantoor. Amsterdam is een grote stad, maar de mensen weten toch veel van elkaar. Ik ben afdelingschef, het personeel durft niet zoveel te zeggen. Toch merk je wel iets aan plotseling afbrekende gesprekken. Er zijn ook overigens mogelijkheden genoeg om aan een volle evangelie voorganger leedvermaak te laten merken, als hij sores heeft. Ik heb, naar aanleiding van dat stiekeme gepest, wel eens gezucht:
Jezus waarom hebt U ons in een valstrik laten lopen met Jan. Wij haalden hem zo enthousiast in. U wíst dat wij een slang aan onze boezem koesterden: maar nooit gaf U eens een seintje. Integendeel: ik legde in uw opdracht aan Jan en Jo samen en aan elk van hen afzonderlijk- de handen op voor bevrijding. Dat schiep juist een band
tot het mij duidelijk werd, dat Jezus niet vals spéélt. Er wás iets heel erg mis gegaan. Maar aan wie het ook lag, aan Hém niet Problemen dus op het werk.
In de gemeente geducht prestigeverlies. De vraag werd gesteld, of ik nota bene stichter en voorganger- nog wel oudste kon blijven.
Ik kon niet eens mijn gezin besturen, hoe zou ik dan leiding kunnen hebben over het volk van God (1 Tim 3 v 5). Zoiets doet pijn na elf jaar voorgangerschap ik wéét het, ik máákte in die tijd soms een uitgebluste en ongeïnspireerde indruk.Zo wás het ook vaak met mij gesteld. Zo zwaar had men dat echter niet mogen laten wegen
Er was echter ook een grote groep, die door zijn houding als het ware duidelijk maakte:
Wij doen met dat .katten niet mee. Wij geven ons in moeilijkheden verkerende voorgangerechtpaar geen ezeltrap na. God heeft hun de zonden van te druk zijn en niet opletten vergeven. Wie zouden wij dan zijn om te blijven mekkeren:
Ja, maar even zo goed: Bart en Aaf holden maar van hot naar haar en ze vergaten hun eerste plicht: waken over háár.
Bart was altijd zo ruimhartig kon het bijvoorbeeld hebben, als anderen geestelijk groter groeiden dan hij. Laten wíj dan nu niet enghartig zijn.
Op het werk in de gemeente : problemen. En thuis ?!...: Aaf, die door gekwetste trots zo rebels en mensenschuw tegelijk was. Ik kon wel zeggen:
Aafke ! Jezus heeft zichzelf gegeven voor onze zonden. Hij heeft ons zulk een ontzaggelijke schuld kwijtgescholden (Matt. 18:27). Zouden wíj Jan dan niet een schuld kwijtschelden, die verhoudingsgewijs gering is (:30)
maar zij direct lik op stuk:
Woorden woorden ! Vroeger zou ik dat beaamd hebben: het staat immers in de bijbel! Maar nu de praktijk er is
Je moest eens weten, hoe ik mij werkelijk voel.
-Zó bedreigd als ze jou bedreigen in je geestelijke positie, voel ik dat dubbel
-Zó beschadigd
-Zó teruggevallen: alle bazigheid én kleinheid steekt de kop weer op
En dan plotseling scherp en radeloos tegelijk:
Maak mij niets wijs jij hebt het er ook moeilijk mee om die vent te vergeven
Weet je, wat het met mij en jou en iedereen is: we zijn kijkers en geen zíeners. We kíjken wel naar Gods woorden, maar we zíen ze niet. Dáárom kunnen wij ze niet gehoorzaam zijn als puntje bij paaltje komt. Ik ben zo eerlijk om dat toe te geven. Jij echter babbelt zo maar een eind weg
Ze had gelijk. Met al haar luidruchtige verstoordheid, haar kribbigheid, haar koppig blijven mokken, was er tóch iets over van ons vroegere een team in een team zijn. Zij wees mij op zwakke plekken en schijnoverwinningen.
Werk gemeente thuis: moeilijkheden. Enne het eigen innerlijk? Ik had voorheen dikwijls mijn werk in de sam en overal aan God opgedragen. Ik zei dan:
Heer met alle lek en gebrek draag ik dit gelóófswerk aan U op. Want ik mag in alle bescheidenheid zeggen:
Ik doe al mijn werk in de naam van Jezus, God de Vader prijzende door Hem.(Col. 3:17).
Dat durfde ik echter niet meer zo te stellen. Aaf had de spijker op de kop geslagen: inwendig was ik ziedend op Jan. Dat niet-kunnen-vergeven verziekte alles. Mijn geloofsplant groeide niet meer, maar verkommerde
Zo leek het althans. Maar in feite wás de situatie beter. Dat blijkt uit het volgende: Ellen was al naar Spanje. We werkten hard in de zaal om de uitbreiding vóór Kerstmis in orde te hebben
Want dat kwam er nog eens bij: er waren bouwvergunningen afgekomen, maar na zekere tijd verlopen die weer.
Jan werkte daar en ik ook allebei aan de betimmering. Wij waren samen. Verder was er op dat ogenblik niemand. Toen kwam hij naar mij toe en vroeg:
Bart kun je mij vergeven!?
Ik wíst, dat hij het niet echt meende niet echt kón menen. Hij lag nog veel te veel met zichzelf overhoop. Mijn geloofsplant was echter ongemerkt weer opgeschoten. Dat groeien was al zover gevorderd, dat ik kon zeggen en menen:
Ja Jan van harte
Vanaf dat moment herstelde mijn innerlijk.
Toen Aaf zag, dat de goede hand van God over mij was dat ik mijn vreugde en rust hervond, zei ze op een keer:
de doop in de Heilige Geest heeft jou dan toch maar kracht gegeven om hierdóór te komen. Dan zal ik die kracht ook krijgen.
Vanaf toen kon ook zij haar wonden door Jezus laten helen. Ons huiselijk leven herstelde.
In de gemeente ging ik met fris élan op zoek naar het diepste. Op weg daarnaar toe ontdekte ik opnieuw, dat de vervulling met de Heilige Geest het blijvende was. Die vervulling behoorde voort te vloeien uit de doop met de Heilige Geest, het eenmalige.
De medegelovigen volgden mij gretig op die herontdekkingtocht. Als van ouds lieten zij zich door mij verzamelen. De gemeente werd wakker geschud en in de nieuwe toestand zijnde- kreeg zij ook weer de begeerte om mij als herder en leraar te aanvaarden. Zozeer hadden de broeders en zusters ons lief gekregen, dat zij ons een fijne verrassing bezorgden.
Twee maanden er tussen uit naar Spanje mijn gewone vakantie had ik gedeeltelijk nodig voor zomerjeugdkampen daar kon niets meer op worden beknibbeld. Trouwens het totale aantal verlofdagen raakte in de verste verte niet aan twee maanden. Ik vroeg mij af:
Hoe moet dat met die tienerkampen mag ik niet stoppen. Ik heb daar een taak het landelijk bekende handelsmerk van die kampen is de vrije en toch geestelijke sfeer.
Ik heb een ambtelijke werkkring. Men kan er daar, volgens een nieuwe regeling, desnoods voor maanden tussen uit, maar dan wél voor eigen rekening. De gemeente betaalde die twee maanden salaris Goed hè !
Innerlijk huis gemeente weer op orde !
En het werk? De dag kwam, dat ik frank en virj durfde te zeggen:
We gaan twee maanden met verlof buiten bezwaar van den lande naar Spanje samen met onze dochter de geboorte van ons kleinkind beleven.
Toen kwamen de léuke commentaren, zoals:
Mijn petje af, voor de grootse manier, waarop jullie dit regelen.
En zo was ook de werksituatie dus weer in orde.
Wij dus naar Spanje, waar een wedergeboren dochter, tot vriendin gerijpt, ons wachtte. Na veertien dagen verheugde de geboorte van een kleindochter ons hart, een kind, dat ook Aaf nu helemaal kon aanvaarden. Teruggekomen : die moeilijke en toch gezegende opdrachtdienst op 8 april. Al onze lieve vrienden weer om ons heen verzameld. Dat zingen !,,,:
Wij zijn hier bijeen in Jezus naam
om U te loven, o Heer
telkens weer een nieuwe groep, die inviel dat was hemel !
En dan die veertiende april. Ellen, die met starre schrikogen binnenkomt:
Kom eens gauw mee naar Agnes
De vreselijke zekerheid, die in de loop van enkele minuten ontstaat. Het ontredderde zwijgen eerst dan het her en der opbellen om steun te zoeken om althans iets te dóen.
Dan de begrafenis ik behandel alles maar heel oppervlakkig: het doet pijn ook nu nog.
In heel kleine kring Aaf, Ellen, ik enkele oudsten een kort gebed van één vn hen. Dan weer terug. Rondom staat alles in prille lentetooi, maar in ons hart is het winter
In de gemeente weer storm: hoe kan dat nu wilde veronderstellingen. Dan vertelt Jo, dat Jan een week lang vurig gebeden heeft voor Agnes. De oplaaiende woede:
Waarom vertélt zon uilskuiken niets!
Die mening van ons lekt uit. Sommigen blazen met behulp daarvan de nieuwe ontwikkeling tot heel ongewenste proporties op.
Dan in de snel groeiende verwarring- Jokes ouders op bezoek. Die Ans hè o wat een vrouw!
met zón intuïtie.Vertelt, hoe zij door deze geschiedenis één van hun dochters geestelijk zijn kwijtgeraakt. Maar niet klagerig: vanuit dat eigen verlies troost ze Aaf en onze dochters, die zich al zo aan de kleine lieve pop hadden gehecht.
Als Ingrid en Nora naar hun kamers gaan, behandelen Piet en Ans nog allerlei andere vragen dat zwijgen van Jan ach ja : als hij gewaarschuwd had, waren wij misschien panisch of kwaad geworden. Je kúnt niet overzien, wat er dan gebeurd zou zijn. Toen zij verder uitlegden, dat Agnes nu bij de Heer was en dat zo velen door dit sterven aan het denken gezet waren toen zag ik onverbeterlijk als ik in dat opzicht ben- in de hele geschiedenis een preek: een lang leven kan weinig nut hebben; een kort leven veel. Ook Ellen werd door dit bezoek zó versterkt. Voor Aaf had het uiteindelijk onder andere dit nut: ook zij vergaf Jan, drukte hem de hand ter verzoening. Daarna kon zij zeggen:
Ik ben beter uit deze verwikkelingen gekomen, dan ik er in ging.
Na het gesprek met familie Willems merkte ik, dat wij vrij spoedig de verslagenheid over het heengaan van Agnes te boven kwamen. Vreugde en rust keerden terug. Als ik de balans opmaak, is ons geloof in God en Jezus sterker geworden door deze strijd. Doordat wij veel wereldsgezindheid zijn kwijtgeraakt, heeft dat geloof ons nu een rijker geschenk gebracht, van wat het in zich heeft: meer getuig- en evangelisatiekracht dan ooit. Wat mijzelf betreft: mijn toespraken zijn meer overtuigd en doorleefd dan vroeger. Velen meer dan voorheen- gaan in oprechtheid op de uitnodiging in om hun leven voortaan met Jezus te delen.
-algemeen: geloof in God en Jezus: wat een drang naar positieve daden brengt het met zich mee.
29 december 1984:
Het zal je kind maar wezen wa wa wa wa
Dat populaire liedje van lang terug spookte mij in de afgelopen jaren wel eens door het hoofd
Zon feest
Je zoon en zijn vriendin vinden de weg naar Jezus. Die vriendin wordt op ordelijke wijze zijn wettige echtgenote. Een schattige kleinzoon. Bericht, dat er weer gezinsuitbreiding op komst is. Het blijde weten, dat jóuw zoon eens een nutteloze leuzenbraller- nu hoogwaardige apparatuur is; een uitverkoren werktuig in Gods grote plan. Koorleider, zangleider, jeugdwerker, huisbezoeker. O, wat ís het nieuwe leven overtuigend in hem aanwezig. Niets ook niet zijn carrière als computerdeskundige- houdt hem af van zijn bediening. Die gaat zich steeds duidelijker aftekenen
Die Jan !... met liefdevolle interesse voor zijn naaste wie had dat toch óóit kunnen denken: Altijd op pad om vol geestdrift mensen te wijzen op Jezus, hun Genezer en tevens hun Redder. Wat een leven van onvergelijkelijk veel hoger kwaliteit dan daarvoor als barricadeheld. Geen snerpende, onvriendelijke slogans meer in zijn mond. Hij zei eens:
Ik heb er zon behoefte aan om heel mijn verdere leven alleen maar goede, opbouwende, in wezen vriendelijke dingen te zeggen om meer en meer werkelijk achter Jezus aan te gaan. Ik ben volledig bereid om elk verdriet te dragen, als ik maar Zijn navolger mag zijn
Ik zie zulk leed zelfs als het open bloeien van mijn leven tot een kruis ter eer van God
Echt gemeend, allemaal Fred en ik zeiden wel eens:
De beste wijn is in ons leven tot het laatst bewaard (Joh. 2:16).
En dan: de koudste douche over de warmste verwachtingen
Eind augustus : Jo aan de lijn begint heel rustig raakt steeds meer overstuur:
Jan heeft een meisje verleid er is een kind op komst
Ze eindigt met een stroom verwensingen aan zijn adres.
We zijn volledig uit het veld geslagen: bellen na een slapeloze nacht her en der ontdekken gaandeweg de juiste toedracht raken in een soort zenuwcrisis, die ons tot werkeloosheid doemt.
Dan : Ans Willems, de moeder van Jo.
Wij zijn daar twee weekends geweest. Kunnen jullie het nu eens overnemen en erheen gaan, op 10 en 17 september. Het is voor ons geen dóen, week in, weet uit
Dat wekt ons uit onze lethargie Antwerpen (we woonden immers in Zeeuws-Vlaanderen) Breda en maar bidden eindelijk: Amsterdam. Wij vinden Jan en Jo als twee klompen ijs tegenover elkaar. Marcel drenst is beetje ziekjes, wordt amper verzorgd. Jo op-alle-dag nou ja: niet precies Huis verwaarloosd een toestand!
Even het idee: waarmee moeten wij beginnen. Dan de ingeving: met een innerlijk gebed. Ik rén naar God toe:
Heer jarenlang hebben wij gebeden voor hun bekering. Die kwám! Satan gooit nu roet in het eten; Jan zelf heeft daarbij geholpen. Het ís niet de schuld van de kerk. Die mensen heb ik ontmoet. Die zijn prima. Het ís daar geen rare, wilde sekteboel Het ligt aan onze jongen, dat alles zo kapot is. Mogen wíj helpen bij het heel maken?!
Fred vertelde later, dat hij ook gebeden had, zoiets van:
Lieve Vader we zijn goed met Jo alles is wederzijds vergeven en vergeten. Dat laten wij niet meer los. En ik heb veel van Jan geleerd. Die fijne herinnering laat ik ook niet meer varen.
Door hem hebt U mijn ogen ervoor geopend. Hiervoor: dat ik mijzelf geringer behoorde te gaan achten en dat het goed was om U meer te loven en te prijzen. Door hem heb ik geleerd, niet meer zo te zwoegen om geestelijk iets te bereiken. Ik wil hem en haar helpen in deze periode van strijd.
Daarna ging alles beter. We kregen zelfbeheersing om niet met strafredenaties te werken, maar er gewoon te zijn. Jan had wel eens gezegd:
Geloof in God en Jezus leidt tot positieve daden.
Temidden van de totaal negatieve sfeer mochten wij dat ervaren. Ik kookte iets lekkers. Fred stofzuigde, terwijl de echtelieden als verlamd zaten te zitten en wij maar met God te rade gaan.
Gesprek was nog niet goed mogelijk, ook de volgende week niet:
-Jan, zo onecht, met áls hij dan wat zei- dat glibberig gladde gesmoes, rad als altijd. Zó diep gezonken, die knul.
-Jo : weer net als vroeger: soms een furie, dikwijls vinnig, altijd vol angst vóór en wantrouwen ván ons.
Twee weekends loste de familie Willems ons weer af. Toen wij op 8 oktober terugkwamen voor het eerste van ónze twee weekends, stonden wij páf. Jo had het weer helemaal. Er was prima geestelijke hulp uit hun gemeente. Die was er echter voor Jan ook, maar die maakte er nog niets van.
Hij zakte duidelijk af na zijn eerste berouw. Dat gejammer over:
- geen vergeving
- schaam me zo
-enz.
ging gewoon tegenstaan. De achtergrond deugde niet. Na 15-16 oktober zijn wij er voor het eerst weer geweest op 26 oktober, samen met Piet en Ans Willems. Op die dag werd Annemarie geboren. Jo beviel thuis. We zaten met zn vieren te bidden op de sofa in de huiskamer. We wisten allemaal, dat op die divan zich de essentie van de geschiedenis had afgespeeld
-het schandaal, waardoor nu een jonge vrouw naar Spanje was geëclipseerd.
-De gebeurtenissenreeks, die Aaf en Bert op de rand van overspanning had gebracht.
-De domheid, die Jo zo gehinderd had in de laatste acht weken van haar dracht.
-De uitspatting, die nu aanleiding was voor de zorg op de gezichten van dokter en verpleegster. Want : de hoge bloeddruk, de huilbuien, de nervositeit en de slapeloosheid hadden Jos conditie veel kwaad gedaan. Dat werd niet goedgemaakt door de omstandigheid, dat zij die narigheden na september kwijt was.
Wat hebben wij gebeden Verrassend vlug kwam Jan de trap afrennen:
Een dochter gezond .acht pond alles goed.
En toen begon hij te huilen. Niets te merken van een gelukkig vaderschap. De vreugde werd overschaduwd door het besef aangaande dat ándere kind, dat over een paar maanden operationeel zou worden. Bij een volgend bezoek heeft Fred hem nog wel gekapitteld:
Hé Jan het gaat nog niet erg vlug met je herstel zeg
die idee van je, dat het toch allemaal niet zo erg was dat roddelen bijvoorbeeld veel erger zou zijn
Ik ga niet met een schaaltje staan wegen, maar ík vind jouw handelen wél heel erg. Kijk maar naar de resultaten bij velen in je omgeving. Je was hoogwaardige apparatuur in de handen van satan om diverse mensen los te wrikken van God. Toen je samen met Jo- gedoopt werd in water, hebben wij ontroerd toegezien, hoewel wij er als kerkmensen niet zo zeer achter staan. Wij dachten toen, dat jij als werktuig van God steeds meer door Hem zou worden uitgekozen. Vergeet het maar de duivel koos je uit Wij zagen in jou een nieuwe generatie, drager van nieuwe hoop. Een nieuwe generatie dat wel maar toch weer op de altijd gladde grond uitgegleden over een of meer van de oude vloermatjes: geld, populariteit, vrouwen. Een jong meisje hoefde maar te knipogen en het was al weer dag-met-het-handje tegen je van God gekregen proefbediening (voor proef zie 1 Tim. 3:10). Je vleselijke belangstelling voor die ene draaide je geestelijke interesse voor de velen de nek om. Je sluwe, doortrapte zijweg met haar bracht je ver van het evangelisatiepad waar góede dingen te doen waren
Jan onderbrak hem:
Ik weet het pa ik weet het allemaal
-Van de vriendelijke dingen, die ik wou zeggen en van de schofterige dingen die ik deed.
-Van mijn gaan, niet achter Jezus, maar achter een demon.
-Van mijn huidige verdriet, niet om Jezus wil, maar omwille van mijn schurkachtigheid.
-Van mijn leven : geen kruis ter eer van Jezus, maar een kruis en een oneer voor anderen.
Ik dacht :
gestolen fruit is zoet (spr. 9>17).
Dat wás zo, maar weerstand bieden aan de verleiding hoe bitter ook op dat moment- zou een zoete nasmaak hebben gehad. Die smaak zou gekomen zijn, vanaf het ogenblik dat ik de duivel had zien afdruipen (Jac. 4:7). Nu is de nasmaak bitter (Spr. 9:18). Ik houd mijzelf heus wel voor, dat mijn goud verdonkerd is en dat ik de goede dingen, die ik had, vergooid heb (Klaagl. 4:1) dat ik moedwillig de kwaliteit, die ik bezig was te krijgen, heb verknoeid (:2)
Ik heb evenwel hoop ik ben nog niet omgekomen van wroeging ik dank hiervoor Gods goede gunst (3:22).
Geef me wat tijd ik weet, dat God nog iets anders gaat doen om mijn wroeging te veranderen in berouw blijf voor me bidden.
Dat hebben wij gedaan. Och er waren er al zo veel, die troostend en belerend tegen hem aanpraatten en daarbij meer kwaad dan goed deden.
Op 16 april ging de telefoon. Jan heel stil :
pa ma God heeft dat andere gedaan. Ik hád het berouw gevonden ik dacht, dat ik er was, maar er was iets méér nodig: dat babytje u weet wel, bij dat meisje dat is zaterdag gestorven
Opnieuw waren wij overrompeld. We zijn er weer gauw heengegaan. Ze waren net allebei in tranen een anoniem briefje door de deur:
dat zij op de een of andere manier met behulp van kwade krachten de dood van dat kindje veroorzaakt zouden hebben
Wij hebben getracht te troosten. Er kwamen nog anderen ook: een oudstenechtpaar uit die gemeente waren al even bedroefd als wij over dat kattebelletje. Och het bleef er verder bij. De storm was ditmaal wat minder hevig dan de augustusorkaan.
Nu is de hemel opgeklaard. Dat meisje Ellen heeft zich met Kerst verloofd met iemand uit die gemeente. Jan en Jo zitten weer goed. Hun gezinnetje is gezond en blij. De rust is teruggekeerd.
Jan zegt voorzichtig:
Nog onlangs tegen pa Willems blies ik wat hoog van de toren maar nu zie ik het meer bescheiden: mijn machinerie-voor-God is geblutst en gedeukt, maar hij is niet onherstélbaar beschadigd. De olie van de Heilige Geest loopt weer tussen de lagers. Door abnormale slijtage is er speling ontstaan in de mechanismen. God stelt die bij. Hij zal mij binnenkort weer kunnen gebruiken op minder niveau in een geringere bediening dan vroeger voor lange tijd of misschien voor altijd maar dat is redelijk. Echter: op welk niveau dan ook: het nieuwe leven ís teruggekeerd.
-Ik merk het hieraan: ik heb weer liefde voor de mensen om mij heen.
-Ik merk het aan mijn vernieuwde begeerte om iedereen er op te wijzen, dat alleen Jezus vrede en rust geeft.
-Ik merk het aan mijn herwonnen vriendelijkheid, aan de opnieuw aan mij geschonken behoefte om Jezus op de voet te volgen, zijn kruis te dragen.
-Ik merk het aan de teruggekeerde zelfbeheersing. Toen laatst iemand met een vettig knipoogje zei: En Jan alweer een nieuw wijfie op het oog? kon ik waardig antwoorden, zonder woede.
Mijn geloof in God en Jezus komt terug. Het is weer allemaal net als vanouds. Dat geloof brengt zon drang naar positieve daden met zich. Onlangs ontmoette ik Ellen Vonk. Tussen haar en Jo was voordien alles al goed gekomen. Maar wij moesten het gebeurde toch nog even onder vier ogen doorspreken.
Er sprong geen seksuele vonk meer tussen ons over. Alleen een vonk van begrip. Twee mensen die God hadden teruggevonden, die dicht tegen Grote Broer Jezus aan- op weg waren naar een nieuwe toekomst. Aan het eind van het gesprek heb ik gevraagd:
Ellen wil je mij vergeven?
Ze zei:
Ja en jij mij?
Ik antwoordde bevestigend. Bijna hadden wij elkander gekust in een nieuwe, hogere genegenheid. Maar dat hebben wij toch maar niet gedaan. In ieder geval echter: het verleden was overwonnen. Daardoor was dat verleden een bestanddeel geworden van het vreugdevolle gebouw van de hoop.
-algemeen: geloof in God en Jezus: Wat een inzichten brengt het met zich mee!
26 december 1984
Dát is een nare toestand geweest rond Jo, Jan en Ellen. Een toestand met twee hoogtepunten, of zo men wil dieptepunten:
-de tijding, dat Agnes er aan kwam.
-De tijding, dat Agnes weer was weggegaan.
Men zegt wel eens:
Jezus schudt u wakker door onaangename gebeurtenissen heen.
Dat is wáár : twee zeldzaam onplezierige gewaarwordingen maar wat zíjn er veel mensen door wákker geworden
Ook is er een zegswijze:
Wónderen zijn er nú
Oók waar !
Ik beschouw het nog altijd als wonderen, dat uit twee voorvallen, ervaren als uitermate negatief, zoveel positiefs is voortgekomen
Een wonder is een gebeurtenis, die vaststaande wetten en logische verwachtingen doorbreekt.
-Volgens alle wetten van de logica had er nu in vele harten droefheid, onrust en wanhoop moeten zijn
- wat bespeur ik : vreugde, rust en hoop
-Een logische ontwikkeling zou moeten zijn, dat velen mijn schoonzoon Jan voor altijd zouden minachten
- in plaats daarvan dragen in ieder geval de kinderen van God hem nu achting toe. Hij heeft zich flink gehouden, schuld beleden, oprecht berouw getoond. Dat weten velen te waarderen.
-Ik had de lage, sombere tonen verwacht van rouw en doodsgedachten.
- echter: de hoge vrolijke tonen van blijdschap en opstandingbewustzijn zijn gekómen.
-Toen Jan en Joke mij vertelden, dat zij elkander en God hadden teruggevonden, dacht ik, dat het emotioneel was. Ze waren ook zo ontroerd en opgewonden.
- maar het was echt geloofstaal!
-Ik had gedácht: na dat falen zit Jans ziel eens en voorgoed vol onzekerheid.
- maar : zijn geloofszekerheden zijn weer terug !
-Ik had gedacht: Jan heeft de ontwikkeling van zijn geestelijke gaven grandioos de nek omgedraaid.
- die ontwikkeling is echter opnieuw gestart.
-Ik had gedacht: Van deze doodsmak krabbelt die schoonzoon van mij geestelijk nooit meer op. Hij zal hierna altijd een sukkelaar blijven.
- maar : hij herstelt zich. Het is toch waar wat ze zingen: Er zijn geen grenzen aan Jezus macht.
Weet je, waarom al die dingen zo zijn gelopen ?! Als Jan gewoon bekeerd was geweest, was hij teruggetuimeld in het donker en doorgetuimeld naar het diepste van dat donker. Maar hij was wedergeboren wat ís dat opnieuw geboren zijn toch onontbeerlijk : tussen hem en de afgrond was op die manier een rotsrichel, die hij nog nét kon beetgrijpen.
Nu ja dit is nu wel allemaal van je holadijee maar even goed het ís vréselijk geweest: dat eerste telefoontje van Jo op die augustusavond 1983 lange nacht daarna, waarin wij niet durfden opbellen, maar uiteraard ook geen oog dicht deden.
De zaterdag: eerst géén gehoor, daarna de bezettoon, eindelijk Jo, nog volslagen in de kreukels:
Jan nee, die had zich bijna verzopen, maar toen moest zon stomme politie hem zo nodig helpen zat even later weer doodleuk ergens koffie te lebberen.
en daarna een gilbui
Direct er heen de paar uur in de auto voortdurend gebeden daar gekomen Marcel verzorgd geprobeerd, haar tot rede te brengen. Innerlijk in de naam van Jezus de machten van paniek, woede, zich vernederd voelen en radeloosheid gebonden. Zondagavond weer weg. De volgende week zaterdag er wéér naar toe. Jan was toen thuis. Echtelijke twist gestild. Ze gooiden elkaar met volle theekopjes. Op dat niveau zaten zij al. Daarna namen de ouders van Jan het twee weken van ons over. Kort daarop werd het oktober. Bijna van de een op de ander dag veranderde Jo. Een lief vriendinnetje, ene ene nou ja vergeten ondersteunde haar wel zó voortreffelijk. Daarna: 26 oktober: Annemarie geboren: een wolk van een kind. Gemakkelijke bevalling. Jo weer helemaal in orde. Maar over het gezin toch altijd nog de wolk van Jans gekweldheid en onvreugde
11 april 1984: een blijde Jan aan de lijn :
Pa moe ik heb mijn geloof in Jezus en God hervonden. Ik héb u al eens om vergeving gevraagd, voor wat ik ook u heb aangedaan, door uw dochter zo te verraden. Maar nu vraag ik het u nóg eens: kunt u mij vergeven dat ik haar zó in de steek liet, juist toen ze mij zo nodig had.
En Jo nam het van hem over:
Ja heit mem doe dat maar aanvaard hem weer wij hebben elkaar en God teruggevonden nu ja: mijn deel was al klaar in oktober maar nu is het compleet.
Toen week de winter, het ijs brak en wij ontmoetten Jan weer als onze zoon en medegelovige.
Die avond zei ik tegen Ans:
Meid de bui is óver!
15 april 1984: verslagen Jo aan de lijn het kind, dat Jan bij Ellen Vonk verwekt had, is onverwachts overleden.
Daarna begon de storm opnieuw. Jan blijkt een voorgevoel gehad te hebben. Familie Vonk is woedend:
Had ons op de hoogte gesteld, dan hadden we kunnen ingrijpen.
Man wat dáárna weer voor ideeën loskwamen in de kring van die gemeente en daar omheen.
Jan wist het en Jo ook, maar ze hielden het stil, omdat zij het wel goed vonden zo
Jan had occulte praktijken toegepast om van dat lastige jong af te komen.
Dát gepraat kwam niet van de familie Vonk hoor Toch kreeg ik vrijmoedigheid om samen met Ans- maar weer eens uit het hoge noorden naar Amsterdam af te zakken. Wij wisten dat wij samen een taak hadden. Ans vult mij zo fijn aan, zij is meer iemand van de intuïtie, terwijl ik nogal vanuit mijn verstand werk.
Nu ja, men zou ook kunnen zeggen, dat ik Ans aanvul
In ieder geval:
Samen hebben wij veel ervaring in de zielszorg. Vroeger waren wij daar te druk mee. Nu hebben wij wat verademing, wat dat betreft. Echter niet zoveel, dat wij onze geoefendheid kwijt geraakt zouden zijn. Dat bleek ook wel die avond. Een goed gesprek ook met dochter Ellen:
Waarom Jan nu niets gezegd had.
Dat was de kernvraag voor alle drie.
Wij, van onze kant, hebben de vraag gesteld, wat zij gedaan zouden hebben als Jan wél gesproken had. Ze dachten met ons door waren het toen met ons eens, dat niet goed na te gaan was, hoe de zaken zich dan ontwikkeld zouden hebben. Toen hebben wij onze mening gegeven:
-Agnes was nu bij de Heer God, haar ouders waren immers allebei kinderen van God (Col. 7:14), hadden zich opnieuw in Jezus armen geworpen.
-Wat betreft andere vroeg gestorven kinderen hadden wij geen oordeel, dan alleen dit: God is rechtvaardig, er hoeft nóóit angst te zijn, dat enige beslissing zijnerzijds onjuist zou zijn.
-Over de zaligheid van dit jonggestorven wicht echter, was er bij ons in ieder geval geen twijfel.
-Dit sterven had Jan genezen van zijn obsessie en bij vele mensen diepe indruk gemaakt. Zo had hun kleine lieveling aan het eind van dat heel korte leventje meer gedaan om mensen tot bezinning en nadenken te brengen dan velen in een lang leven.
-Er was al vrucht gebleken: Jans vernieuwde bekering was er door bevestigd. Zijn zekerheden waren aan het herontwaken. Zijn geestelijke gaven beleefden een réveil. Zonder dit schokkende sterfgeval was dit zeker niet zo krachtig geschied. Zijn herstel was door het offer van Agnes pas goed op gang gekomen.
-Er zou nog méér vrucht komen: vreugde over de goede uitkomst van eerst onbegrepen handelen van Godswege. Rust omdat er vertrouwen ging komen in Gods bedoelingen. Hoop, omdat velen zouden gaan zien, dat er uitzicht gloorde opleven van hoger geestelijk niveau.
-Op enigerlei wijze had het heengaan van Agnes met dat komende vrucht dragen te maken. Immers dit voorval deed sterk denken aan een gebeurtenis, in de bijbel beschreven (II Sam. 12:18).
-Toen was er een sterfgeval in het kader van Gods heropvoeding van David nu had er iets soortgelijks plaatsgevonden
-Er zou vreugde komen, als men zich realiseerde, dat God nú even goed heel betrokken was op een mens dus op alle mensen- als toen.
-Rust zou zich uitspreiden, als men zich dít voor ogen stelde: God is dus vlakbij, uiteraard niet alleen om te corrigeren, maar ook om te beschermen.
-Hoop om deze reden: God was gebleken, dichtbij genoeg te zijn voor ingrepen op de gestuurde koers. Dan was Hij ook nabij voor hulp op heel andere gebieden: bijvoorbeeld om iemand omhoog te tillen in zijn sfeer.
Ze leefden zo óp die mensen. Ellen zei:
Mijn kleine meid is bij God. Ze komt níet meer bij me terug. Maar eens ga ik naar háár toe ( 2 Sam. 12:23) in de opstanding komt alles weer goed. Nu ik dat zie, gaan de gedachten aan rouw en dood weg uit mijn hoofd.
Toen zij eenmaal om waren en hun gemopper op Jan staakten, stierf het venijnige lawaai elders ook geleidelijk weg.
In augustus waren Jan en Jo hier nog met vakantie. Jan had warempel al weer een beetje babbels. Nee niet dat over-het-paard-getilde van vroeger wel eens. Sympathieker: hij wil zo graag voor God werken, staat te trappelen van verlangen om weer te beginnen. Hij onderschatte echter toch de gevolgen van zijn misstap. Die blijven nog jarenlang nawerken. Jaren ! Wat zeg ik : als er eenmaal iets over je bekend is hetzij terecht of niet- dan vergezelt dat je een leven lang.
Nog sterker: ik heb meegemaakt dat gezegd werd:
Wacht eens even is dat niet een zoon van die-en-die já ik wéét het weer die vader moet ooit eens iets uitgehaald hebben wát ook weer o ja :
Wel ik heb Jan een beetje ontnuchterd. Allereerst heb ik gezegd, dat hij in mijn ogen gerehabiliteerd was. Daarna heb ik hem er echter op gewezen, dat hij geduld moest hebben. Hij ging wat stil weg.
Wie er ook weg ging het huis uit ging dan : Monica. Voor haar werd deze zaak een breekpunt je zou ook kunnen zeggen: de stok, die zij zocht om een hond mee te slaan. Toen de vier (kinderen plus kleinkinderen) weg waren, zei ze:
De vrome etter ik moet dat soort niet meer de hele hap kan mij nu definitief gestolen worden.
Daarna is zij op kamers gegaan.
Jan jongen je hebt er wel een puinzooi van gemaakt. Maar er ís hoop er ís uitzicht op vrede en rust. Er is óók hoop, dat je op de lange duur toch zult blijken, niet maar een getuige te zijn, maar een getrouwe getuige.
Wat mij zelf betreft: ik ben zo blij met mijn geloof in God en Jezus: toen Ans nog helemaal overstuur was zag ik toch als heerlijk lichtpunt de definitieve doorbraak van mijn dochter Astrid naar het goede land. Ik kreeg wijsheid om de moties ook mijn eigen eerste opwinding hoor- in rustiger vaarwater te leiden. Ik zie, hoe er positieve uitkomsten aan komen, hoewel die uitkomsten in feite nog ver weg zijn. Mijn geloof echter verscherpt mijn blik, zodat ik een nog vrij verre toekomst nu al waarneem. O, wat een inzichten brengt het geloof in God en Jezus toch mee!
