Zien jullie soms ook op tegen het maaien van het grasperk?
Ik vroeger wel, en om verschillende redenen. Je bent er zo een uurtje of meer mee zoet, een uurtje waarin je een heleboel andere leukere dingen had kunnen doen! En waar blijft een mens met al dat maaisel? Composteren? Allemaal goed en wel maar in de zomer heb ik veel meer maaisel dan takjes e.d. om een goede compost te maken. De GFT container dan maar, die zit natuurlijk direct vol. Containerpark? Als ik daar kom ben ik meestal ook niet de enige die op dat idee kom, aanschuiven dus. En betalen, 9 cent per kilo, en een kilootje grasmaaisel is niet veel. Dan wil je nog niet weten dat het eigenlijk voor 90% uit water bestaat!
Ik heb sinds een aantal jaar een andere oplossing gevonden. Ik noem het mijn tuinslaafje, in de literatuur vind je deze terug onder de naam maairobot. Ze kosten nog relatief veel maar wat een genot. terwijl mijn slaafje bezig is kan ik me met het aperitief bezig houden. Regen of geen regen, rijden maar.
Je hebt er zelfs met regensensor. waarvoor die dient weet ik ook niet. Als het over is met regenen gaat het ding terug op pad maar de gazon is wel nog een halve dag nat!
Doordat mijn slaafje elke dag zijn ronde maakt zijn de grassprietjes maar millimeter groot. Daardoor hoeven deze niet opgevangen te worden en worden op het gazon verspreid. De pieren en andere beestjes weten er wel raad mee. Het maaisel wordt eigenlijk ter plaatse gecomposteerd. Bijkomend voordeel : de reisjes richting containerpark worden veel minder frequent.
Nog een voordeel, ons slaafje maakt bijna geen geluid. Na ongeveer een uur of 2 even de batterij opladen (gaat allemaal automatisch) en hup hup! Dat opladen van de batterij gebeurt trouwens met stroom uit de zonnepanelen, is dat niet ecologisch?
Laat de buurman (vrouw) maar achter de benzinewalmen van zijn grasmachine lopen.
“Becky Towe” is de naam van deze bonte schoonheid.
Bij de grote tuincentra ga je deze waarschijnlijk niet vinden, deze komen uit Nederland van bij de kleine Oase in Weert vlakbij de grens met België. Net als alle andere phloxen is dit een makkelijke plant voor een plaatsje in de zon of halfschaduw. Bloeit redelijk laat (zo vanaf begin augustus). Zelfs voor de bloei is deze toch reeds opvallend vanwege zijn bonte blad. Ze worden ongeveer 70 cm hoog en zijn goed winterhard. Of deze plant meeldauwresistent is kan ik nog niet zeker stellen maar gezien de uiterst droge maand juni en nu vocht in overvloed ziet het er zeer veelbelovend uit (geen vlekje meeldauw te bespeuren). Ze prefereren een neutrale bodem maar bij mij is deze licht zuur en dit schijnt ze niet te deren. Als je de uitgebloeide bloemstelen wegknipt heb je kans op een tweede bloei later in het seizoen (dit geldt voor de meeste phloxen). Een hebbeding !
Ik zal eerlijk zijn, tot gisteren had ik er zelf ook nog nooit van gehoord!
Het is een piepklein spinnetje van enkele millimeter groot dat soms in onze tuinen voorkomt. Net als een kameleon kan ze van kleur veranderen naargelang de ondergrond, alleen niet zo snel. Een kameleon kan in enkele minuten van kleur veranderen, ons spinnetje doet er enkele dagen over. Naargelang de kleur van de bloem waar ze op zit kan ze van kleur wisselen tussen wit en geel om zichzelf te beschermen tegen belagers. Waarom dit exemplaar dan op een blauwpaarse vlinderstruik gaat zitten is me een raadsel. Wou deze persé op de foto? Ik weet het ook niet. Ze behoren tot de familie van de krabspinnen omdat ze net als krabben zijwaarts lopen. Deze soort maakt geen web maar zit roerloos te wachten op een argeloos insect dat voorbijkomt. Bliksemsnel wordt er gif geïnjecteerd waarna het slachtoffer wordt leeggezogen. Door hun formaat moeten wij mensen echter geen schrik hebben.
Ongeveer een week geleden hebben we het al eens gehad over hibiscus, met name Hibiscus Syriacus (of tuinhibiscus).
Nu heb ik het over een familielid die jammer genoeg bij ons niet winterhard is en bijgevolg in de winter naar binnen moet : Hibiscus rosa chinensis. Er zijn zeer grote gelijkenissen in de bloemvorm, alleen is deze groter en kleurrijker dan de tuinversie. Ze bestaan in alle mogelijke kleuren, de één al fantastischer dan de andere.
Ze bloeien de ganse zomer lang en net als bij de tuinhibiscus blijft een bloem maar één dag mooi. Dit wordt gecompenseerd door een opeenvolging van bloemen van juni tot in november.
Ik overwinter ze op een lichte plaats op ongeveer 10°C. De ganse winter krijgen ze slechts mondjesmaat water (om de week een beetje).
Ze houden hun blad grotendeels maar tegen het voorjaar als de temperatuur begint te stijgen laten ze het meeste toch vallen. Dan is het tijd om ze te verpotten, eventueel een beetje toppen om ze compact te houden en nu mogen ze ook stilaan meer water krijgen. Half mei, na de laatste nachtvorst, mogen ze naar buiten op een zonnig beschut plekje. Om de 2 weken wat kuipplantenmeststof wordt beloond met een rijkelijke bloei.
Officieel heet deze merkwaardige schoonheid Echinacea “Green Jewel”. Zonnehoed is afkomstig van de prairievlaktes van N-Amerika waar het in de winter serieus koud kan zijn. Met andere woorden : bij ons dus perfect winterhard.
Net zoals zijn gele en roodbloemige familie bloeit deze van begin augustus tot een stuk in oktober. De groene bloemen staan op ongeveer 50 cm lange stevige stelen en zullen niet snel omwaaien. Geef ze een zonnig plaatsje op een niet te zware grond en je wordt rijkelijk beloond met bloemen. Zonnehoed is trouwens ook in trek bij bijen en hommels.
Ik ben waarschijnlijk rijker dan ik zelf besef ! Nu er de laatste dagen regelmatig regenbuien passeren komen ze weer regelmatig langs.
Dan heb ik het over de glibberige gluiperds die het op mijn tuinplanten gemunt hebben. Vooral Hosta's, Veratrum californicum, Lobelia's & Co staan hoog in hun culinaire top 10. Ik weet niet of slakken buikpijn kunnen krijgen want Veratrum is behoorlijk giftig, het zal ze leren !
Naast naaktslakken en kleinere huisjesslakken zie ik regelmatig ook deze soort de revue passeren : de segrijnslak. Ze behoren tot de familie van de wijngaardslakken.
Regelmatig zie ik er wel enkele langskomen. Wist je dat ze eigenlijk van nature uit N-Afrika komen en waarschijnlijk reeds door de Romeinen zijn meegebracht omdat deze graag een slakje lustten?
Sindsdien zijn ze de mee van de grootste huisjesslakken in onze contreien.
In Frankrijk worden ze "petit-gris" genoemd. De Fransen zijn er dan ook dol op, ik zelf iets minder.
Wie ze wil hebben mag ze komen vangen, voor lookboter moet je wel zelf zorgen !
Calla’s zijn van origine moerasplanten uit Zuid-Afrika die behoren tot de familie van de Aronskelken. Dit is duidelijk te zien aan de typische vorm van de bloem. Ze worden soms ook bekerplanten genoemd. Je kan ze zowel als moerasplant in de vijver behandelen alsook als vaste plant in de border. Het zijn eigenlijk knollen die in de winter bovengronds afsterven en in het late voorjaar terug uitlopen. Bij mij staan ze op een beschut plekje in de volle grond met redelijk wat zon naast de vijver, hierdoor staan ze in een voor hen natuurlijke omgeving. Als moerasplant moet je ze ergens vorstvrij overwinteren. In de vaste grond is het nog makkelijker : ik doe er eigenlijk niets aan behalve wat blad dat er in de herfst op valt (van de bomen in de omgeving) te laten liggen tot in het voorjaar. Ze komen nu toch al enkele jaren telkens terug in mei-juni. Zo rond einde juli komen de bloemen tevoorschijn die redelijk lang mooi blijven. Bij sommige cultivars is ook het blad wit gespikkeld wat ook een meerwaarde geeft. De Griekse goden dronken uit de kelk van deze bloemen, of dit laatste waar is heb ik niet kunnen achterhalen. Ik zal mijn wijntje wel uit een glas drinken, lijkt me iets praktischer !
Met het mooie weer van gisteren nog enkele vliegende bezoekers gespot boven en rond de vijver. Van boven naar onder een Houtpantserjuffer en een Lantaarntje. Met de regen van vandaag was er veel minder activiteit te bespeuren !
Normaal zou een mens blij worden na deze vriendelijke woorden. Maar ik zag aan het gezicht van de buurvrouw aan de andere kant van de haag dat dit slechts de inleiding was tot een veel belangrijker boodschap.
“Ik heb nog een heel goed recept voor Coq au vin, interesse?” De kippen die mee stonden te luisteren krompen ineen. Ik zag een vorm van lichte paniek in hun oogjes. “Wij kunnen ’s morgens nooit uitslapen door het kabaal van meneer de haan”. Dat de familie Tok de nacht in een afgesloten nachthok doorbracht vanwege de vossen en marters in de buurt was haar blijkbaar ontgaan. Ik probeerde nog op subtiele wijze duidelijk te maken dat mijnheer de haan in een pikdonker nachthok, afgesloten tot 8 uur ’s morgens, weinig kabaal zou maken. Misschien wel af en toe eens reageren op het gekraai van een collega haan enkele tuinen verderop maar door het gesloten hok komt er weinig lawaai naar buiten. De buurvrouw was echter onverbiddelijk, dat beest was verantwoordelijk !
Gelukkig kwam net op dat moment een andere buurman redding brengen. Hij had wel een “ietsiepietsie” klein probleempje. Hij zocht naar de juiste woorden om het aan te brengen. De brave man was gestuurd op orders van mevrouw die ’s avonds moeilijk in slaap kon geraken vanwege het gekwaak van kikkers in de vijver. Ik merkte op dat die kikkers spontaan naar het water waren gekomen amper één week nadat er water in stond. Bovendien zijn kikkers een beschermde soort in België (het betreft hier inlandse exemplaren en geen ontsnapte Amerikaanse brulkikkers) en ik zou niet weten hoe ze weg te krijgen zonder de artillerie te laten komen. Er waren nog problemen : ’s morgens vroeg zaten de duiven “roekoe roekoe” te doen in de berkenboom, vervelend toch! Ik vroeg me spontaan hardop af wat daarvoor de beste oplossing zou zijn : de duiven afknallen of de boom omhakken! Misschien allebei, dan zijn we van die vervelende vallende blaadjes af in het najaar. Ik antwoordde dat ik dacht de telefoon te horen en haastte me naar binnen. Ik heb eraan gedacht om alles plat te gooien en van de tuin een parking te maken, heel eventjes maar. We zijn nu 3 jaar later : de kippen, kikkers en duiven zijn er nog steeds. De buren ook !
Het horen van de naam duizendknoop veroorzaakt bij een aantal tuiniers reeds hartkloppingen. We hebben het hier echter niet over de beruchte Japanse duizendknoop die alles op zijn weg overwoekert en niet meer weg te krijgen is. Als het een geruststelling kan zijn : deze komt helemaal niet uit Japan !
Dit lid van de familie gedraagt zich heel netjes en woekert absoluut niet, een enkele zaailing op een seizoen, meer last heb je er niet van. Je plant deze mooie bladplant best ergens in de (half)schaduw. Het mooie driekleurig gevlamde blad licht ook de donkerste hoekjes op.
Voor de bloemen moet je deze plant niet aanplanten. Enkel bij een warm najaar heb je kans op kleine rode bloemetjes maar deze zijn eigenlijk onbeduidend, het blad zelf is zoveel mooier ! Ze worden 50-60cm hoog en zijn in de winter bladverliezend.
Graag gladiolen in de tuin maar geen zin om elk jaar de bollen uit te halen en terug te zetten na de winter? Dan is dit er ééntje voor jou!
Gladiolus papilio "Ruby" komt uit Zuidoost-Afrika maar is mits een beetje afdekking in de winter toch winterhard genoeg om hier in de Kempen te overleven.
Eind juli komen de mooie roodpaarse bloemen te voorschijn. Ze ogen natuurlijker dan de ontelbare cultivars die op de markt zijn. De bloemstengels worden ongeveer 80cm hoog. De bloemen zijn zeer in trek bij insecten. Ze zijn redelijk goed bestand tegen de wind, alleen krijgen ze niet graag een stortbui eens de bloemen open staan, de stengels worden dan topzwaar.
Soms vragen mensen mij, "honden en bloemen en planten, dat gaat toch niet samen ?". Het gaat dus wel. In de borders, daar waar ik geen viervoetige bulldozers tussen de bloemen wil hebben is de border afgeschermd met een sierdraad (slechts 40cm hoog).
De honden zijn zo opgeleerd dat ze hier niet over gaan, alhoewel ze dat makkelijk zouden kunnen. 40cm is een mooie hoogte, ik kan er zelf nog makkelijk over (ik ben ook geen 20 meer) en het valt niet te erg op.
Hier en daar heb ik onderaan één stukje verticale draad weggeknipt uit het geheel zodat egeltjes via deze doorgangen nog wel in en uit de borders kunnen en zo is iedereen tevreden!
Simpel toch, slecht één keer wat extra werk maar nadien jaren plezier van, iedereen tevreden!
Coreopsis verticillata (meisjesogen) groeide 50 jaar geleden ook al bij "de bomma" in de tuin. Dit is een vrijwel onverwoestbare plant. zet hem in de grond die zandig en vrij droog mag zijn en je wordt beloond met bloemen van juli tot oktober. En de bijtjes zijn er nog dol op ook.
Komt oorspronkelijk uit het midden en oosten van de VS.
Een wat minder lieflijke naam voor de plant is luizenbloem. Hoewel het geslacht behoorlijk wat soorten kent, wordt meestal alleen maar Coreopsis verticillata verkocht. Tegenwoordig zijn er cultivars in bleekgele en roodtinten maar deze blijken veel gevoeliger te zijn in de winter. Meisjesogen houdt niet van blijvend natte voeten. Een goed ontwaterende grond of grond die wat aan de droge kant is, is een ideale uitgangspositie. Ideaal dus voor een zonnig plekje in Kempische zandgrond!
Hibiscus zijn er in veel soorten, maar slechts één ervan kan bij ons het ganse jaar buiten overleven : Hibiscus syriacus. Hibiscus is één van de oudste cultuurplanten. Ze komen van nature voor in grote delen van Azië. In Zuid-Korea is het de nationale bloem. Als tuinplant vind je ze over de hele wereld, zowel in de (sub)tropen als in gematigde klimaten. Er zijn veel kruisingen bekend met als bedoeling andere bloemkleuren te verkrijgen.
Als tuinplant heb je er eigenlijk weinig of geen omzien naar. Hibiscus groeit eigenlijk overal behalve op zware kleigrond die in de winter vaak te nat blijft. Wat extra compost of humus en de plant is tevreden. Deze struik heeft graag redelijk wat zon om rijk te kunnen bloeien maar staat liefst niet de ganse dag in de volle zon. Wat ochtendzon en de rest van de dag wat halfschaduw en beschutting tegen noorden of oostenwind is prima. Hibiscusstruiken worden tot ongeveer 3 meter hoog. De struik groeit van nature in een mooie vorm. waardoor snoeien overbodig is tenzij de struik wat te groot wordt. Snoei dan in het late voorjaar voor de plant in blad komt. Hibiscus is bladverliezend. Ze komen vrij laat terug in blad (half mei tot begin juni).
De meeste variëteiten bloeien van juli tot oktober. Elke bloem bloeit meestal slechts één dag maar er zijn er zo veel dat dit weken lang doorgaat (soms tot in oktober). Regen wordt slecht verdragen, de bloemen sluiten zichzelf soms als voorzorg! Ze komen in verschillende kleuren voor, in pasteltinten gaande van wit over blauwviolet en roze. Er zijn ook cultivars met gevlamde bloemen (wit met bordeaux-rood hart). Vermeerderen kan door stekken maar soms vind je onder de moederplant ook zaailingen terug.
Herfstanemonen of Japanse anemonen zijn sterke planten die snel grote pollen vormen. Wanneer veel andere planten over hun hoogtepunt zijn in augustus beginnen de herfstanemonen aan hun bloemenoffensief. Ze gaan hiermee door tot diep in de herfst. zorgen op dat moment toch voor wat kleur in de plantenborder. Je kan ze ook als snijbloem gebruiken maar persoonlijk vind ik ze het mooist in de tuin zelf. Ze horen dan ook thuis in elke tuin. Er zijn vele cultivars en elk jaar komen er nieuwe bij. Deze verschillen niet alleen qua bloeikleur maar vaak ook in hoogte. De planten zijn makkelijk en snel te vermeerderen door het nemen van wortelstekken.
Anemone hupehensis 'Splendens' staat graag op een plekje in de zon of halfschaduw maar zoals alle herfstanemonen graag in een vochthoudende, voedselrijke bodem. In het voorjaar kan je de stengels van vorig seizoen snoeien tot tegen de grond.
Het zijn makkelijke en dankbare planten die weinig last hebben van ziektes of belagers. Ze worden 60 tot 100cm hoog. Herfstanemonen zijn perfect bestand tegen onze winters.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
