Ik ben Bompapatje
Ik ben een man en woon in Wilrijk/Antwerpen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bier, amateurtoneel en schrijfselen.
Ik heb mezelf voorgenomen om gezond en volledig bij mijn verstand 120 jaar te worden
Hier se, hier se een bezoeker se.....
Welkom in mijn nederige blog...
Iets drinken?... Als je een biertje wenst, klik dan even op de foto onder de datum en kies maar... keuze genoeg. Gezondheid!
29-09-2013
60 worden
Vorige woensdag...
we zaten nog aan tafel na 't avondeten; mijn vrouwke, mijn kinderen,
kleinkinderen, mn schoondochter en ik
Uiteraard kwam mn
feestje ter sprake en het feit dat ik 60 word... en natuurlijk ging dat gepaard
met de nodige anekdotes over vroeger en de vergelijkingen met vandaag...
Het deed mij heel
veel plezier om de kinderlijke verwondering te zien bij de kinderen, en vooral
bij de twee kleindochters....
Diezelfde kinderlijke
verwondering die ik zelf altijd heb gehad en nog steeds bij mezelf terugvind.
De anekdotes en
vergelijkingen volgenden elkaar op en voor we het wisten was het al veel te
laat geworden.... Zo spijtig!
Ik bleef nadien met het gelukzalige gevoel zitten dat ik behoor tot de de
laatsten van de 'Stijn Streuvels generaties'
Die kinderen die
nog buiten konden en mochten spelen
Ver weg en uit het
oog en de controle van de volwassenen...
Die jongeren die
nog kattenkwaad konden uitspoken zonder daarvoor een gas boete te krijgen...
Een lap rond ons
oren ja en 't was uitgepraat!
Maar ook mijn jeugdjaren zijn vernieuwend en boeiend geweest...
The Golden years
de Flower Power... de nooit eerder geziene evolutie...
Enfin het gevoel
dat wij de toekomst in onze handen hadden.... dat wij de wereld konden veranderen en verbeteren.
Ik heb die jaren
in elk geval zéér intens beleefd...
met altijd
diezelfde kinderlijke fantasie, enthousiasme en verwondering.
Ik ben er van
overtuigd dat de jeugd van vandaag ook een geweldige tijd tegemoet gaat...
anders... maar zeker zo boeiend als onze tijd...
De poorten naar de
ruimte staan open...
De strijd om de
multiculturele samenleving is volop aan de gang...
De wetenschap
staat gelukkig nog altijd niet stil...
Hopelijk beleven
zij die toekomst met evenveel enthousiasme en verwondering als ik dat altijd
gedaan heb en zal blijven doen. Het kind in mij
wil hoe dan ook de volgende 60 jaar nog meemaken en vooral beleven...
Ik hoop iedereen niet alleen de volgende jaren weer te zien, maar ook op m'n feestje in
2073 in goede gezondheid en bij volle verstand...
Regen en modder konden den oude nu eens niet tegen houden sé! Uitslag over 9 km: 2565ste op de 5700 deelnemers in een tijd van 56'10" én... 'k heb dan ook nog eens heel veel 'snotneuzen' voorbij gestoken Bovendien was ik ook nogeens 23ste van de 49 vertrekkende 60 jarigen. Ja... ik mag wel zeggen dat het een succes is geweest.
Dus ik loop de NIGHT run... in een FEEËRIEK decor... op VRIJDAG DE 13de ... met het nummer 6999 ofte ZES NEGERS... omgedraaid (9666) is dat THE NUMBER OF THE BEAST...
En dat voor de ALLEREERSTE loopwedstrijd van mijn leven!!.... Het nummer 6999 is bovendien het VOORLAATSTE startnummer...
Als dat maar goed komt...
Alhoewel... ik heb zo 't gevoel dat ik dit al eens eerder heb meegemaakt....In 1953 als het spermatozoïdeke Ros Patrickske met zijn sproeten... Maar ik denk niet dat ik dit keer - nu zo'n goede 60 jaar later - nog eens kan winnen van die paar duizend anderen.
"Het loketpersoneel in Menen, vlakbij de grens met zowel
Wallonië als Frankrijk, mag vanaf volgend jaar alleen nog maar Nederlands
praten tegen klanten aan de balie. Als dat niet lukt moet gebarentaal soelaas
bieden."
ARM.... ARM VLAANDEREN anno 2013!!! ... Ik heb hier echt geen andere woorden
voor, want dit kan ik, en velen met mij, met de beste wil van de wereld niet
begrijpen!...
Ongeacht de houding van nogal wat anderstaligen, zijn wij generaties lang trots
geweest meertalig te (mogen en kunnen) zijn... Het maakte ons Vlamingen geliefd
en gerespecteerd over heel de wereld...
Het gaf ons bovendien het imago van een intelligent, vredelievend en vooral
gastvrij volk.
Deze beslissing getuigt, niets meer of minder, van een onverdraagzame dictatuur
van taalfanatici tegen een meertalige en multiculturele muliticulturele maatschappij en zal het (voorlopig
nog altijd) 'Nederlandstalig België' alleen maar heel onsympathiek maken bij
alle weldenkende, beschaafde landgenoten en de (nog) niet (voldoende)
Nederlands sprekende medemensen in binnen- en buitenland.... En 'dat' zijn er
nog altijd een massa meer dan dat handjevol fanatieke 'Flaminganten'... En daar gaat het dus nu juist over hé...Altijd al
stonden wij, als Vlamingen, op dat gebied 'boven' alle anderstaligen. We
waren daar zelfs heel soepel in en werden er wereldwijd voor geprezen en
gerespecteerd (lees er anders de culturele, politieke en diplomatieke
geschiedenis van Vlaanderen maar eens op na). Door zulke idiote maatregelen verlagen we ons nu tot
het niveau van die volkeren die niet verder komen dan hun eigen taalgebied....
en hoe groot is ocharmen dat Nederlandstalige grondgebied? Je kan bovendien toch onmogelijk verwachten dat pas
gearriveerde buitenlanders (zoals toeristen, migranten en asielzoekers) onmiddellijk
en voldoende Nederlands kunnen praten en verstaan... Alhoewel ook ik moet toegeven dat onze Frans- en
Duitstalige landgenoten nog heel wat stimulans nodig hebben om Nederlands te
(durven of willen) spreken, merk ik op dat meer en meer Vlamingen op hun beurt
weigeren Frans te praten; en dit louter uit een Flamingantische reflex....
Spijtig!... Natuurlijk heeft elk landsdeel zijn eigen voertaal,
maar het 'verbieden' om mensen te helpen in hun eigen taal, getuigt van een
dictatoriaal en nationalistisch fanatisme. Taal moet een verrijking zijn, geen armoede.
Eén woord: "SCHANDALIG" Zo gaan dus luie en onverschillige beleidsvoerders met hun ongelukkige medemensen om. Blijkbaar zijn preventie, opvang en begeleiding excentrieke begrippen! Ook ik zie niet graag zoveel daklozen in mijn stad, maar met een beetje menselijkheid kan veel... héél veel zelfs... Waar een wil is, is een weg!
Het onwaarschijnlijke wonder is gebeurd... ik heb me zelf ingeschreven voor mijn allereerste officiële loopwedstrijd... op 13 september in 't Rivierenhof DE ENERGIZERNIGHTRUN http://www.energizernightrun.be/
Hier kan ik nu zooooo jaloers op zijn sé... dat kinderlijk enthousiasme dat wij volwassenen (bijna) allemaal verleerd zijn.... echt! Dit meisje zag eigenlijk alleen maar een trein aankomen... zo simpel. Kinderlijke verwondering
Sorry aan al mijn blogvrienden die graag een bezoekje brengen aan mijn bierindex. Maar om één of andere reden is de website niet bereikbaar of van 't net verdwenen. Hopelijk vinden we snel een oplossing
Anno 2013... en de short voor mannen op kantoor is en blijft een
probleem... zelfs bij temperaturen boven 30°C. Let wel, dat dit schrijfseltje niet enkel geldt voor ons kantoor, maar is
(naar mij bekend) nog steeds vrij algemeen.
Vrouwen dragen zonder problemen lichte zomerkleedjes, minirokjes en
shortjes... sommigen hebben zelfs geen BH aan en zijn diep gedecolleteerd, want
véél te warm... We geven toe dat vrouwen over het algemeen mooiere benen hebben dan de
meeste mannen. Kleedjes en rokjes zijn nu eenmaal de gewone vrouwenkleding en
ook gemakkelijk aanpasbaar aan de temperatuur, zonder dat het tegen de
dresscode in gaat. Voor mannen is de keuze op de werkvloer echter beperkt... of een lange
broek, of een lange broek... alleen de stof kan het verschil maken. Al bij voorbaat sorry dames voor de wat grove opmerkingen... en voelt u
zich aub niet persoonlijk geviseerd... ik wil alleen maar iets duidelijk maken.
We moeten eerlijk bekennen dat niet alle vrouwen van die mooie benen
hebben... Aderspatten, cellulitis, ballonkuiten, ossenknieën en veel te dikken
billen worden niet bedekt door veel te korte rokjes of kleedjes...
Mannen, en dan wil ik het speciaal hebben over de jonge mannen (want ik heb
zelf maar dunne, witte, oude ventenbenen), hebben toch veelal van die stevige,
gespierde, lichtjes behaarde sportieve benen... zachtjes gebruind in de zon
door het vele sporten... Zelden een spoor van aderspat of van die dingen.......
uitzonderingen niet te na gesproken natuurlijk.
Wat is dat dan toch, dat mannen geen short mogen dragen op kantoor?... Hun
werk zal er toch niet onder lijden?... of wel soms?
Maar er is hoop! Zelf heb ik nog de tijd geweten dat mannen op kantoor een pak moesten
dragen... Later mocht de vest al uit en de plastron verdween stilaan. Het hemd wordt nu al zoetjesaan vervangen door een T-shirt (of trui in de
winter)... De short is de volgende stap in de kleding (r)evolutie... zeker weten!
Of denk je nu echt dat al die vrouwen - én ja! ook mannen - niet graag naar
al die stoere mannen(benen) kijken?
Een vriend verliezen... Och, het hoeft zelfs
niet echt een "vriend" te zijn in de ware betekenis van het woord...
Gewoon iemand die je goed kent, waar je vele jaren lief en leed hebt mee
gedeeld, samen dezelfde engagementen bent aangegaan in dezelfde vereniging(en)...
veel gelachen, gegriend en pinten gepakt... ook wel eens ruzie gemaakt... Zo iemand dus, waar je soms meer gemeen
mee hebt dan met je eigen familie... Zo iemand verliezen doet pijn, zelfs al
heb je al een hele poos geen contact meer met elkaar... door omstandigheden...
andere bezigheden... je wil dat niet, maar t gebeurt gewoon. Het schuldgevoel knaagt dan, omdat je
die persoon al een hele tijd, al dan niet (on)bewust, een beetje ontlopen
hebt... De reden daarvoor doet niet ter zake toch niet echt... En dan komt
plots het besef wat zo iemand in je leven eigenlijk betekend heeft... kleur
gegeven heeft... dat je nooit meer sorry kan zeggen, of kan vragen: "hoe
gaat het er mee? Kan ik iets voor je doen?"... Je gaat dan naar de uitvaart, ontmoet
oude bekenden, praat wat in stilte over de overledene. Maar voor je 't goed en
wel doorhebt, wordt de sfeer een stuk gemoedelijker en komen de herinneringen
boven. Er wordt luider gepraat, zelfs gelachen om één of andere anekdote.
Enfin, je kent dat wel... het samenhorigheidsgevoel. Je deelt en passant leuke nieuwsjes met
elkaar en er worden afspraken gemaakt om elkaar weer eens (meer) te zien... Na de koffietafel keert iedereen terug
naar huis... nog enkele dagen onder de indruk... en dan gaat het leven weer
gewoon zijn eigen gang... Tot de volgende uitvaart.
Zondag... D-day voor de Pagadders (onze Vlaamse wildreuzen weet je nog)... 7 kleine konijntjes dienden gevangen te worden om naar hun nieuwe thuis gebracht te worden... Een onmogelijke opdracht lijkt het, maar minutieus had ik elke dag de valstrik aangespannen... hun bewegingsvrijheid beperk... bijna ongemerkt... stap voor stap. En dan is het plots D-day. De ren wordt hermetisch afgesloten... geen doorkomen meer aan! Het hol waar ze zich verbergen, wordt voorzichtig open gelegd... het vangnet in de aanslag... De Pagadders stuiven alle kanten uit... zo verschrikkelijk snel dat het onmogelijk is om uit te maken hoeveel het er zijn... De jachthonden staan klaar aan de andere kant van de omheining... Bikkel en Syenna in topvorm... hun jachtinstinct op 100%... De jacht kan beginnen!... Dit wordt 'hun' dag!... maar een stress dag voor de Pagadders. Pagadder 1 had zich vastgezet achter een rol kippendraad en was dus gemakkelijk te vangen. Voorzichtig zetten we het in de klaarstaande ren, maar het beestje was zo in paniek dat het alle kanten uit rende. Bikkel en Syenna hitsten het arme ding alleen maar op. In een poging te ontsnappen en in panische angst, vloog het met zijn hoofdje en twee pootjes vooruit los door de tralies en raakte zo geklemd ... een hartverscheurend gepiep!... en dan werd het stil... heel konijnen stil... 't vrouwtje en ik schoten ter hulp... kregen het diertje uiteindelijk vrij, en het kleintje vluchtte de veilige kattenbak in, die in de ren klaar stond, en verschool zich in het stro... Maar plots, totaal onverwacht, schoot het weer vooruit en ditmaal lukte het kleintje om door de tralies heen te glippen... Syenna (een jachthond waardig) had dit voorzien, hapte naar het konijntje, hield het even in de muil, maar moest het weer lossen... Gelukkig konden we het weer vangen en in de veilige kattenbak plaatsen... waarna we het deurtje onmiddellijk sloten. Pagadders 2+3+4 hadden zich verstopt achter de konijnen Bench, onder het kippenplatform... ze konden geen kant meer op... één voor één kon ik ze daar achter uit plukken... Gelukkig hebben zo'n Vlaamse wildreuzen lange oren... Redelijk gewillig, maar zeer angstig, lieten ze zich bij hun broetje/zusje in de kattenbak opsluiten. Na enig verder speurwerk werd er geen enkele Pagadder meer gevonden... We misten er nog drie!... Volgens Bikkel hadden ze zich verstopt onder de pergola (zie foto); maar die breek je niet zomaar af om een paar kleine konijntjes te vangen... Pech voor vandaag dus en zorgen voor morgen. Pagadder 5 zagen we later op de dag plots achter zijn/haar moeder aan lopen. Snel spurtte ik naar de konijnen- en kippenren... De sukkel stoof in paniek naar dezelfde plaats als de andere pagadders, waar ik het gemakkelijk kon vangen om bij de anderen voegen. De konijntjes kregen wat te eten en te drinken en zo konden ze toch een beetje tot rust komen, zij het dan in een zeer beperkte ruimte... Maar ze gaan een leuke tijd tegemoet... in volle vrijheid huppelend ergens in een wei voor de rest van hun leven. Och, 5 van de 7 is geen slecht resultaat zou ik zeggen en die twee andere vangen we ook nog wel... 'Fluitje van en cent' hoor ik u al denken... Maar ik kan u verzekeren; om die val te spannen, zijn (naar mijn gevoel) heel wat palen in de grond geslagen, meters extra kippendraad gespannen en tonnen houtblokken verzet... dagen zijn we in de weer geweest... opdat die kleintjes, niets vermoedend, zouden denken dat we een speeltuin voor hen aan't aanleggen waren... In elk geval, iedereen was doodop van de spanning. Ik heb er wat 'oorlogswonden' en een pijnlijke rug aan over gehouden... voor de Pagadders was het echt wel een bange en lange dag, maar voor de honden een echte D(og's)-day... De tuin lijkt nu wel op een slagveld ... een ware puinhoop! En geloof het of niet, maar vanmorgen zat Pagadder 6rustig te grazen alsof er gisteren niets aan de hand was... maar van nummer 7 voorlopig geen spoor. Hopelijk komt er nu snel een einde aan het konijnen-verhaal. En toch zal ik ze missen die kleine Pagaddertjes met hun koddig witte staartje en veel te lange oortjes... elke avond en elke ochtend dartel huppelend over het gras... klein als een wild, met de oren van een reus... maar een Vlaams konijn. Reageren kan en mag, maar vergeet niet uw e-mail adres te vermelden
Peter.... We zullen u nooit vergeten, want je was niet zomaar een lid van onze Chiro, maar iemand die er nog lang is geweest... Elke keer als we je nodig hadden... soms zelfs als we je niet nodig hadden ... maar je was er... altijd en overal... Probeerde iedereens vriend te zijn... We zullen je missen en zeker nog lang herinneren als 'De Pesser'... Fouten maken we allemaal, dat maakt ons juist '...mens', en net daarom zien we elkaar graag. Jij was zo'n mens, die durfde fouten maken, maar die ook toe te geven en recht te zetten als dat kon. Ik heb je lang genoeg gekend om respect te hebben... Peter... Pesser... kameraad... voor al je sterke punten... zodat ik je zwakkere kanten gemakkelijk kon aanvaarden. Ik had je nog zo graag uitgenodigd op mijn fuif, en nog eens lekker doorgezwamd over vroeger... maar ik weet dat je er hoe dan ook een beetje bij zal zijn... ik drink er dan zeker één op uw gezondheid... Pesser!... onze laatste (virtueel) samen ... Schol!... Het gaat je goed daar aan de overkant!
Je zou ons moeten bezig zien; Bikkel,
Syenna en Bompapatje... de drie hardnekkige konijnenjagers. Zoals iedereen uit mijn voorgaande
schrijfseltjes weet, zitten we met een nest jonge Vlaamse wildreuzen, maar die
moeten weldra weg. Gelukkig hebben we voor hen een andere thuis gevonden dan
de maag van de slangen van de landbouwschool... Maar, dan moeten we ze wel
eerst kunnen vangen natuurlijk. Met twee jachthonden - Bikkel en Syenna
- in huis moet dat (normaal gezien) een makkie zijn... De honden houden tijdens de dag (als
Bompapatje gaan werken is) de tuin in de gaten... waar zitten de
konijntjes?... Wat doen ze?... Waar verschuilen ze zich? Bovendien verplaatsen
ze zich regelmatig op strategische plekken, om te voorkomen dat de konijntjes
kunnen ontsnappen... Soms vlakbij... soms op een afstand(je)... af en toe
verdoken achter de rozelaar... Spanning ten top!! De hele dag zijn ze op de been... de
sukkelaars... maar ze geven niet af!... Want vanavond komt Bompapatje terug
thuis en kan de jacht pas echt beginnen. Klokslag 17.00 uur zit Bikkel al aan
het raam op de uitkijk, terwijl Syenna ondertussen buiten de boel in de gaten
blijft houden... Omstreeks 18.00 uur is Bompapatje gearriveerd... Bikkel blaft
het signaal door aan Syenna... de zenuwen gieren door hun ferme
hondenlijven...de staarten opgewonden kwispelend... DE JACHT IS EINDELIJK OPEN!... Na wat getreuzel van Bompapatje
(details zullen we hier niet beschrijven) is het eerst etenstijd voor de
kippen, de grote konijnen, hond en mens. Pas daarna kan eindelijk de zoektocht
beginnen... Snuffel hier... snuffel daar... een
beetje grollen en grommen... putteke graven... enzo... en Bompatatje maar met
zijn pillampeke schijnen in alle gleuven, gaten en spleten... soms wel plat op
zijn buik... en vooral alle drie samen overal onze neus insteken... liefst int
zelfde gat. Veel resultaat levert het voorlopig
niet op, maar we geven niet af... de valstrikken die we spannen zullen hoe dan
ook hun werk (moeten) doen... Maar als wij moe en uitgeput de luie kussens van
de zetels opzoeken, beginnen die kleine langoren totaal ontspannen over het
gras te huppelen... alsof er van heel de dag niets aan de hand was... de deugnieten! Eerlijk gezegd en geschreven: dat is
eigenlijk feitelijk wel plezant zene! We zullen ze nog missen onze langorige
vriendjes, met hun koddige witte staartje
(reageren kan en mag, maar vergeet niet
uw e-mail adres te vermelden)
Volgens het woordenboek betekent het:
"Goor; behorend tot de zelfkant van de maatschappij" We kennen allemaal het fenomeen wel...
'De familie Flodder' (zie foto)... weet je wel!? Je loopt op een markt ergens in
Vlaanderen, of elders, maakt niet uit, en ze vallen meteen op... De
Marginalen... slonzig, ruig en plat van taal, vulgair soms... speciaal in elk
geval... Simpele zielen die veelal ook nog met een overdreven hoeveelheid tattoos
en peercings zijn versierd... Ze dragen maar al te vaak, met enig trots,
dagelijks de kleuren van hun favoriete sportclub en lijken op de één of andere
manier, al dan niet lichtjes, gestoord of zo... en fris zien ze er ook al niet
uit... armoedig zelfs... vreemd.... anders. Maar we mogen en kunnen ze niet
allemaal over dezelfde kam scheren... Want dikwijls merken we het zelfs niet
eens; tot ze door de mand vallen... een vulgair gebaar, een vies woord of een
stevige vloek verraadt hen dan. Maar geef toe... het zijn toch ook maar
mensen... Ik persoonlijk vind ze zelfs eerlijk en oprecht... naïef misschien of
aandoenlijk... grappig om naar te kijken en te luisteren... inspirerend... Zo
heel gewoontjes zonder complexen... schaamteloos.... "je m'en fou!"
... En ik moet eerlijk toegeven, dat ik juist daarom soms wel eens stiekem een
beetje jaloers op hen ben. Ze kunnen er zelf niets aan doen én je
moet ze niet onderschatten. Opvoeding, scholing en/of begeleiding is hen
weliswaar maar al te dikwijls vreemd, maar sommigen onder hen zijn erg intelligent
en/of handig; al was het dan maar op één enkel vlak... Enkelen gaan daar zelfs
zover in, dat ze de pers halen... er geld mee verdienen... koppig hun eigen
zin, creativiteit en fantasieën doordrijven... Juist daardoor worden ze soms
zelfs erg geliefd... men wil ermee op de foto... uitpakken... schijnbaar tot
hun vriendenkring behoren...Voorbeelden zijn er genoeg; in de kust, muziek en
theater... ja zelfs enkele hooggewaardeerde wetenschappers zijn er bij... Zulke
marginalen worden dan weer apart, origineel en bijzonder genoemd... zonderlingen...
of met een chick woord... excentriek. 'Marginaal/excentriek'... of toch maar
'gewoontjes' zoals jij en ik... 't ja!... 't is een wereld van verschil. In elk geval... marginaal, excentriek
of gewoontjes, het maakt je niet meer of minder 'mens' en het bepaalt zeker je
'gelukkig zijn' of 'status' niet.
(reageren kan en mag, maar vergeet niet
uw e-mail adres te vermelden)
Bijna had ik mijn doel bereikt...
bijna! Ik wil namelijk zo graag de 10km lopen
in minder dan 60 minuten. Afgelopen zondag dacht ik even dat ik het zou
halen... maar strandde op 1uur en 01 minuut. Balen deed ik niet echt, maar 't was er
zo verdomd dicht bij!... zo dicht bij man! Ik weet het, 10km in minder dan een uur
lopen, is niet meteen wereldschokken... maar mag de wereld eens voor één keer
voor mij alleen schokken aub?... op mijn chronometer!?... Eén keertje maar...
en ge zult zien, dan ben ik voor even de gelukkigste man op aarde... kan ik me
even kampioen wanen... Als oudere man een tijd lopen waar
zelfs veel jongere lopers nog maar van kunnen dromen... waar gewoon heel wat
mensen zelfs nog niet aan denken, laat staan aan beginnen... Trots zijn op mezelf... de pijn
waarschijnlijk verbijtend, maar wel een grens verlegd... dromen van meer en
beter... The sky is the limit!... Mijn eigen Olympische droom... Ach vergeef me mijn kinderlijk
enthousiasme en fantasie... Woensdag loop ik weer en de hond Syenna (mijn
loopmaatje) loopt wellicht met me mee... wie weet (als zij tenminste onderweg
geen boodschapje moet achterlaten) helpt zij mij misschien wel tot een
recordloop... duimen maar!...
(reageren kan en mag, maar vergeet niet
uw e-mail adres te vermelden)
Laat jongeren jong zijn, net zoals wij, onze ouders en grootouders dat waren
"Laat jongeren jong zijn, net zoals onze ouders en grootouders dat
waren" schrijven de jongerenvoorzitters van de traditionele partijen in een
openbrief.
Als (bijna) 60 jarige man kan ik daar alleen maar achter staan, omdat ik
maar al te goed besef dat wij tenminste de kans hadden... de ruimte en de
gelegenheid... om te doen wat jongeren nu eenmaal doen. De normale, ja zelfs
broodnodige fase in de puberteit ; op weg naar de volwassenheid. Wij konden
nog spelen en ravotten in de wei of op de heide, op braak liggende gronden, op
nog niet voor het publiek afgesloten ruimtes; zoals stortplaatsen, bossen, bunkers
enzo. Weg van de volwassenen, uit het zicht van ouders, leraars, pastoors,
nonnen enzovoort. Onder vrienden... fantaseren over de meisjes... onze eerste sigaret...
seksboekjes... onze eigentijdse muziek keihard... ravotten... eksperimenten... discuteren
en ruzie maken... en wat weet ik nog allemaaal... en dat alles zonder dat er
ook maar één iemand buiten onze groep daar last van had...(en voor de meisjes zal
dat wel niet veel anders geweest zijn zeker?)... Mocht men dat vergeten zijn,
(her)lees anders de boeken van Ernest Claes maar eens... Wij konden tenminste
gewoon jong zijn!
Maar geleidelijk aan werd alles volgebouwd, afgesloten en/of verboden
terrein verklaard. Niet dat ik die evolutie niet begrijp, maar dat is dus niet
de schuld van de jeugd van tegenwoordig!... Hangjongeren worden ze genoemd...
een bedreiging voor de rust en het veiligheidsgevoel... Een generatieconflict
met GAS-boetes tot gevolg, alsof jong
zijn de dag van vandaag zo goed als crimineel is...
Wat doen, in Gods naam, de kids van vandaag anders dan wat wij deden? Zij
noemen het zelf chillen en moeten het
noodgedwongen op dezelfde plaatsen doen waar ook ouderen en kinderen zijn. Wat
mij betreft, duikt ook hier alweer het alomtegenwoordige spook van de onverdraagzaamheid
op. Ditmaal tegen onze eigen kinderen en kleinkindren... en dat is erg!... héél
erg!!...
Ach, laat aub de jongeren toch jong zijn, net zoals wij ,onze ouders en
grootouders dat waren. Laten wij ze als volwassenen op een volwassen manier
begeleiden naar de volwassenheid en schaf die vervloekte GAS-boetes toch gewoon
af... Creëer plaatsen waar jongeren zich (wie weet soms zelfs thuizer dan) thuis en op
hun gemak kunnen voelen... onder elkaar.
Sinds kort is Hanne Koenders
uit sint Lenaerts werkzaam in de brouwerij Domart-en-Ponthieu in Frankrijk om
er het nieuwe hoppige donkerblonde Salut te brouwen.
De ouders van Hanne runnen het
koetshuisvan het kasteel Eester in Sint-Lenaarts; een bed & breakfast met
leefacademie voor herbronning.
De jonge brouwer, dit altijd
al een voorliefde voor bier heeft gehaden er ook een eindwerk over maakte, deed ervaring op bij veschillede
brouwerijen zoals Westmalle en Het Anker. Hij werkt de ene week in de horeca in
ons land en de andere week in de ambachtelijke brouwerij Le Brasserie de la
Somme in Domart-en-Ponthieu in Frankrijk, tussen Abbeville en Amiens.
Salut is een lekker biertje
van 8.5% alc.vol., hoppig van smaak, waarvan één brouwsel vijfhonderd liter
telt. Het bier werd in primeur voorgesteld bij de opening van het toeristisch
seizoen in Brecht, maar is ondertussen reeds uitverkocht. Over een paar weken
worden er opnieuw 500 liter gebrouwen, maar de brouwer zoekt nog een bierhandelaar
die zijn product wil verspreiden.
Ter info:
Mijn bierindex telt op dit
ogenblijk reeds 2050
biertjes.
Ge gerust eens kijken (klikken
op de foto onder de datum) en maak uw keuze.
Toneel spelen is meer dan een tekst opzeggen. Toneel spelen is meer dan zich verkleden, of zich schminken. Toneel spelen is meer mogen, kunnen en vooral durven kruipen in een ander individu opgaan in een verhaal beleven van spanning verdwijnen in een dimensie. Toneel spelen dat is dus vooral passie surfen op emoties dat doe je in groep soms alleen maar altijd met volle overgaven. Als regisseur neem je de leiding van het stuk, krijg je steun van techneuten, en wordt er een decor gebouwd. Er staat een volledige productie ploeg klaar en toneelmeesters slaan aan het hamsteren. Spelers bijten hun tanden stuk op het script 2x per week wordt alles uitgeprobeerd in scene gezet herhaald en herhaald. alles onder de al dan niet deskundige leiding van de regisseur Maar dan komt de dag dat iedereen het overneemt dan is het stuk volwassen geworden en heeft de regisseur er geen vat meer op. Eindelijk is het klaar voor het publiek de laatste schakel
Ik ben Bompapatje
Bompapatje's bierindex van bestaande en verdwenen bieren 
