Ik ben Bompapatje
Ik ben een man en woon in Wilrijk/Antwerpen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bier, amateurtoneel en schrijfselen.
Ik heb mezelf voorgenomen om gezond en volledig bij mijn verstand 120 jaar te worden
Hier se, hier se een bezoeker se.....
Welkom in mijn nederige blog...
Iets drinken?... Als je een biertje wenst, klik dan even op de foto onder de datum en kies maar... keuze genoeg. Gezondheid!
22-10-2013
'Zwarte Piet'
Na het afschaffen van heel wat tradities die cultuur- of geloofs-gebonden zijn, het verbieden of bemoeilijken van nogal wat traditionele gebruiken, het verbod op traditionele klederdrachten, het moeilijk aanvaarden van homorelaties, het uitwijzen van vluchtelingen, de onverschilligheid om hongersnood, natuurrampen, oorlogen en opstanden, de intolerantie voor andersgelovigen, anderstaligen, anders gekleurden en vreemde culturen, het eeuwig onbegrip naar dak- en werklozen, het neerkijken op marginalen en mensen met beperkingen, het willen besparen op ouderen en terminaal zieken, blijkt vandaag de dag het gezeur over de 'Zwarte Piet' het voornaamste onderwerp van ons klein Nederlandstalige volkje te zijn; alsof wij het alleen recht hebben op cultuur, tradities en welstand... Laat de VN, of wie dan ook, zich niet bemoeien; maar maak van Zwarte Piet a.u.b. ook geen moslim, want niet alle zwarten zijn moslim... en zeker niet als ze Piet heten.
Ach mensen a.u.b. zeur toch niet zo en maak van 'Zwarte Piet' gewoon terug de schoorsteenveger; de originele 'helper' van de Sint (die trouwens al lang geen echte Sint meer is) en hou het feest gewoon leuk voor de kinderen!
Misschien kan de vrouwenbeweging ook nog in opstand komen, want waarom moeten de Sint en Piet absoluut mannen zijn?...
Och... wie weet... misschien hebben die twee al jaren een relatie...
Ik geef toe, dat ik hier en daar ook wel mijn bedenkingen heb, maar als PAT (Progressief-Alternatief-Tolerant) ben ik ervan overtuigd dat heel wat ellende, onbegrip en de daaruit voortvloeiende onverdraagzaamheid kan voorkomen worden door dialoog, compromis en vooral respect voor elkaar.
Traditie is en blijft een waardevol iets in elke cultuur en godsdienst... vroeger, nu en in de toekomst!... Iets dat koste wat het kost zo goed en zo kwaad mogelijk moet bewaard worden, zonder te kwetsen en zonder de waarheid geweld aan te doen.
honden en katten... wat kippen en konijnen... en in m'n nieuwe leven is het er toch nog van gekomen.
De hond mijn trouwe vriend... de katten... 't zijn schatten, maar 't blijven katten... zelfs twee kippen ... haja!... Bompapatje's boerderij.
Daar kwamen nog drie konijnen bij... eerst de kleine Samuel en later ook de Vlaamse reuzen...
Geertrui en Hannelore... zij deden er zelfs nog zeven kleintjes bij...
De kleine pagadders konden echt niet langer blijven... maar maakten iemand anders blij... Geertui en Hannelore zijn goed gezond... heb ik toen gedacht.
Helaas... 'de' ziekte... die vreselijke konijnenziekte... Geertrui en Hannelore... slaap zacht...
Al enkele dagen merk ik in de buurt, vanop m'n werkplaats in de stad, een heuse 'vodde-man' of beter gezegd 'oud-ijzerman' . Oude aftandse damesfiets met een al even gammele en zelf in elkaar geknutselde, met plastic zakken overdekte, aanhangwagen...
Alles wat de man kan gebruiken en eventueel nog een klein beetje geld kan opbrengen, verzamelt en sorteert hij in z'n kar... Uit vuilbakken... afvalcontainers... bouwafval... niets laat hij ongeroerd...
Rustig parkeert hij eerst zijn vehikel langs de kant en begint dan geconcentreerd en voorzichtig z'n waar bij elkaar te zoeken...
Een beeld uit ver vervlogen tijden...
Ik!?... ik ken het nog vaag van uit mijn vroege kinderjaren... maar ik zie hoe de hedendaagse mensen kijken... nee!... ze gapen... naar dit in deze tijd én stad toch wel erg uitzonderlijk tafereel...
't ja... lachen doen ze ook... niet bergijpend... mogelijk zich zelfs niet eens afvragend hoe zo'n mens er toe komt... hoe hij in deze situatie is terecht gekomen... men vindt het gewoon RAAR!... Je merkt ook dat ze de man 'vies' vinden... en stinken... zeker weten!
Ik voeg bij dit schrijfseltje geen foto van de man; uit respect voor de mens en het (ook voor mij onbekende) verhaal achter dit beeld.
Eén ding moet je hem alvast meegeven... Hij gaat 'niet' bij de pakken zitten en profiteren van onze welvaartsstaat; zoals men van sommigen nogal eens durft beweren...
En wees er maar van overtuigd dat het zwaarder werken is dan je zou vermoeden...
Die zware fiets met aanhangwagen, volgeladen met oudijzer enzo, in beweging krijgen en houden... en dan opnieuw parkeren en vertrekken... laverend tussen het drukke stadsverkeer.
Thuis (waar of wat dat dan ook mag zijn) alles weer uitladen en sorteren... stapelen en hopelijk verkocht krijgen om toch 'iets' te kunnen verdienen...
En morgen weer opnieuw... in weer en wind... gewoon geworden aan die priemende en spottende blikken achter z'n rug...
immuun inmiddels aan het onbegrip van zijn medemensen.
Waarschijnlijk... nee!... ik ben er zelfs van overtuigd... voelt hij zich een beter mens dan al die (al dan niet echte) daklozen die, in dezelfde buurt, van parkeermeter naar parkeermeter wandelen, op zoek naar enkele achtergebleven centjes...
zeker en vast voelt hij zich beter dan de bedelaars overal in de stad...
want 'hij' verdient zijn pover kostje met z'n eigen handen, zweet, bloed en tranen.
Nee, mij zal je niet horen spotten of zien lachen...
Voor mij is dit een verhaal van een 'mens', verlaten door 'God en klein Pierke', die zich hoe dan ook 'trots' staande houdt...
Het moet niet altijd van mezelf zijn. Dit schrijfsletje is van mijn 12 jarige kleindochter.
Een ode aan mijn liefste potlood.
Lief potlood, De lijnen die ik teken laten de hele wereld zien hoe ik me voel. Niemand weet zo goed als jij wat ik bedoel. Jij weet hoe ik ben en wat ik teken. Soms kan ik mijn gevoelens niet uitspreken, dan neem ik jou en teken het. Ook al kan je niets zeggen en kan je geen vriend zijn , wanneer ik jou heb dan voel ik mij fijn.
Deze ode komt van mij, Eliene. Jij bent mijn lievelingsvoorwerp en iedereen mag het weten."
Staat de toekomst van de trappist Achel op het spel?
Het vertrek van de broeder-brouwer leidt tot ongerustheid bij bierliefhebbers. De smaak van de trappist zou daardoor kunnen veranderen of het bier zou het label trappist kunnen verliezen. De burgemeester van Hamont-Achel probeert te sussen.
De trappist Achel wordt gebrouwen door de monnikengemeenschap in de Achelse Kluis of de Sint-Benedictusabdij, op de grens tussen de Belgische provincie Limburg en de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Momenteel verblijven er nog maar een vijftal broeders in de Achelse Kluis. Nieuwe kandidaten lijken zich niet meer aan te bieden. Het vertrek van de broeder-brouwer, Jules, die garant staat voor de smaak en kwaliteit van het bier, maakt bierliefhebbers daarom extra ongerust. Zij vrezen dat de smaak van het bier zou kunnen veranderen of het bier het label trappist zou kunnen verliezen. Bieren die niet door broeders worden gebrouwen, mogen geen trappist genoemd worden.
In feite heeft Achel niets meer te betekenen.
Broeder Jules
In een gesprek met radio 2 Limburg zegt broeder Jules dat hij moest vertrekken uit de Achelse Kluis. Hij is erg teleurgesteld over de gang van zaken: "Ik zou mijn broeders liever verder geholpen hebben, ook al was het misschien een hopeloze zaak."
"In feite heeft Achel niets meer te betekenen", zegt broeder Jules scherp. "We zijn een annex van Westmalle, het is een feit dat ze ons beletten om meer te brouwen. Wat wij op een jaar brouwen, brouwen zij in een week."
De burgemeester van Hamont-Achel, Theo Schuurmans, beseft dat het beste scenario zou zijn dat het historische monnikenklooster behouden zou blijven. Maar iedereen weet dat dat op dit moment moeilijk is, zei hij aan Radio 2 Limburg. Nieuwe roepingen zijn er amper en dus is het stadsbestuur al volop bezig met de voorbereidingen voor een overname van het brouwproces. We zijn met de voorbereidingen bezig, zodanig dat als de broeders er niet meer zijn, wij het brouwen van het bier geruisloos zouden kunnen overnemen.
Het bier zal dus niet verdwijnen, lijkt de burgemeester de bierliefhebbers te willen sussen. Maar als er geen broeders meer zijn en de stad de brouwerij overneemt, verliest de Achel wel de titel van trappist.
De nieuwe verkeersregels voor 'alle' weggebruikers
1) Vergeet de oude ingewikkelde verkeersregels. 2) Er telt maar één veiligheid... je eigen veiligheid. 3) Zet je verstand op nul. 4) Hou je blik op oneindig (oogkleppen zijn niet verplicht, maar kunnen helpen). 5) Rem zo min mogelijk. 6) Slalom overal tussendoor. 7) Bel, toeter en/of foeter naar alles en iedereen die je weg belemmert. 8) Wees hoffelijk en laat het aarzelen, vertragen en/of stoppen altijd over aan de anderen. 9) Wijk nooit af van het princiepe van het recht op de persoonlijke verplaatsing. 10) Negeer alle gevaar-, gebod- en verbodtekens en/ of andere hindernissen.
11) Gun jezelf overal en altijd voorrang. 12) Geniet onderweg van de feestelijk groene, oranje en rode sfeerverlichtingen en de mooie wegmarkeringen.
13) Sluit de rit altijd af met een innig gebed tot de verkeersgoden, uit dank voor de behouden aankomst en uit eerbied voor de slachtoffers op de weg.
Vorige woensdag...
we zaten nog aan tafel na 't avondeten; mijn vrouwke, mijn kinderen,
kleinkinderen, mn schoondochter en ik
Uiteraard kwam mn
feestje ter sprake en het feit dat ik 60 word... en natuurlijk ging dat gepaard
met de nodige anekdotes over vroeger en de vergelijkingen met vandaag...
Het deed mij heel
veel plezier om de kinderlijke verwondering te zien bij de kinderen, en vooral
bij de twee kleindochters....
Diezelfde kinderlijke
verwondering die ik zelf altijd heb gehad en nog steeds bij mezelf terugvind.
De anekdotes en
vergelijkingen volgenden elkaar op en voor we het wisten was het al veel te
laat geworden.... Zo spijtig!
Ik bleef nadien met het gelukzalige gevoel zitten dat ik behoor tot de de
laatsten van de 'Stijn Streuvels generaties'
Die kinderen die
nog buiten konden en mochten spelen
Ver weg en uit het
oog en de controle van de volwassenen...
Die jongeren die
nog kattenkwaad konden uitspoken zonder daarvoor een gas boete te krijgen...
Een lap rond ons
oren ja en 't was uitgepraat!
Maar ook mijn jeugdjaren zijn vernieuwend en boeiend geweest...
The Golden years
de Flower Power... de nooit eerder geziene evolutie...
Enfin het gevoel
dat wij de toekomst in onze handen hadden.... dat wij de wereld konden veranderen en verbeteren.
Ik heb die jaren
in elk geval zéér intens beleefd...
met altijd
diezelfde kinderlijke fantasie, enthousiasme en verwondering.
Ik ben er van
overtuigd dat de jeugd van vandaag ook een geweldige tijd tegemoet gaat...
anders... maar zeker zo boeiend als onze tijd...
De poorten naar de
ruimte staan open...
De strijd om de
multiculturele samenleving is volop aan de gang...
De wetenschap
staat gelukkig nog altijd niet stil...
Hopelijk beleven
zij die toekomst met evenveel enthousiasme en verwondering als ik dat altijd
gedaan heb en zal blijven doen. Het kind in mij
wil hoe dan ook de volgende 60 jaar nog meemaken en vooral beleven...
Ik hoop iedereen niet alleen de volgende jaren weer te zien, maar ook op m'n feestje in
2073 in goede gezondheid en bij volle verstand...
Regen en modder konden den oude nu eens niet tegen houden sé! Uitslag over 9 km: 2565ste op de 5700 deelnemers in een tijd van 56'10" én... 'k heb dan ook nog eens heel veel 'snotneuzen' voorbij gestoken Bovendien was ik ook nogeens 23ste van de 49 vertrekkende 60 jarigen. Ja... ik mag wel zeggen dat het een succes is geweest.
Dus ik loop de NIGHT run... in een FEEËRIEK decor... op VRIJDAG DE 13de ... met het nummer 6999 ofte ZES NEGERS... omgedraaid (9666) is dat THE NUMBER OF THE BEAST...
En dat voor de ALLEREERSTE loopwedstrijd van mijn leven!!.... Het nummer 6999 is bovendien het VOORLAATSTE startnummer...
Als dat maar goed komt...
Alhoewel... ik heb zo 't gevoel dat ik dit al eens eerder heb meegemaakt....In 1953 als het spermatozoïdeke Ros Patrickske met zijn sproeten... Maar ik denk niet dat ik dit keer - nu zo'n goede 60 jaar later - nog eens kan winnen van die paar duizend anderen.
"Het loketpersoneel in Menen, vlakbij de grens met zowel
Wallonië als Frankrijk, mag vanaf volgend jaar alleen nog maar Nederlands
praten tegen klanten aan de balie. Als dat niet lukt moet gebarentaal soelaas
bieden."
ARM.... ARM VLAANDEREN anno 2013!!! ... Ik heb hier echt geen andere woorden
voor, want dit kan ik, en velen met mij, met de beste wil van de wereld niet
begrijpen!...
Ongeacht de houding van nogal wat anderstaligen, zijn wij generaties lang trots
geweest meertalig te (mogen en kunnen) zijn... Het maakte ons Vlamingen geliefd
en gerespecteerd over heel de wereld...
Het gaf ons bovendien het imago van een intelligent, vredelievend en vooral
gastvrij volk.
Deze beslissing getuigt, niets meer of minder, van een onverdraagzame dictatuur
van taalfanatici tegen een meertalige en multiculturele muliticulturele maatschappij en zal het (voorlopig
nog altijd) 'Nederlandstalig België' alleen maar heel onsympathiek maken bij
alle weldenkende, beschaafde landgenoten en de (nog) niet (voldoende)
Nederlands sprekende medemensen in binnen- en buitenland.... En 'dat' zijn er
nog altijd een massa meer dan dat handjevol fanatieke 'Flaminganten'... En daar gaat het dus nu juist over hé...Altijd al
stonden wij, als Vlamingen, op dat gebied 'boven' alle anderstaligen. We
waren daar zelfs heel soepel in en werden er wereldwijd voor geprezen en
gerespecteerd (lees er anders de culturele, politieke en diplomatieke
geschiedenis van Vlaanderen maar eens op na). Door zulke idiote maatregelen verlagen we ons nu tot
het niveau van die volkeren die niet verder komen dan hun eigen taalgebied....
en hoe groot is ocharmen dat Nederlandstalige grondgebied? Je kan bovendien toch onmogelijk verwachten dat pas
gearriveerde buitenlanders (zoals toeristen, migranten en asielzoekers) onmiddellijk
en voldoende Nederlands kunnen praten en verstaan... Alhoewel ook ik moet toegeven dat onze Frans- en
Duitstalige landgenoten nog heel wat stimulans nodig hebben om Nederlands te
(durven of willen) spreken, merk ik op dat meer en meer Vlamingen op hun beurt
weigeren Frans te praten; en dit louter uit een Flamingantische reflex....
Spijtig!... Natuurlijk heeft elk landsdeel zijn eigen voertaal,
maar het 'verbieden' om mensen te helpen in hun eigen taal, getuigt van een
dictatoriaal en nationalistisch fanatisme. Taal moet een verrijking zijn, geen armoede.
Eén woord: "SCHANDALIG" Zo gaan dus luie en onverschillige beleidsvoerders met hun ongelukkige medemensen om. Blijkbaar zijn preventie, opvang en begeleiding excentrieke begrippen! Ook ik zie niet graag zoveel daklozen in mijn stad, maar met een beetje menselijkheid kan veel... héél veel zelfs... Waar een wil is, is een weg!
Het onwaarschijnlijke wonder is gebeurd... ik heb me zelf ingeschreven voor mijn allereerste officiële loopwedstrijd... op 13 september in 't Rivierenhof DE ENERGIZERNIGHTRUN http://www.energizernightrun.be/
Hier kan ik nu zooooo jaloers op zijn sé... dat kinderlijk enthousiasme dat wij volwassenen (bijna) allemaal verleerd zijn.... echt! Dit meisje zag eigenlijk alleen maar een trein aankomen... zo simpel. Kinderlijke verwondering
Sorry aan al mijn blogvrienden die graag een bezoekje brengen aan mijn bierindex. Maar om één of andere reden is de website niet bereikbaar of van 't net verdwenen. Hopelijk vinden we snel een oplossing
Anno 2013... en de short voor mannen op kantoor is en blijft een
probleem... zelfs bij temperaturen boven 30°C. Let wel, dat dit schrijfseltje niet enkel geldt voor ons kantoor, maar is
(naar mij bekend) nog steeds vrij algemeen.
Vrouwen dragen zonder problemen lichte zomerkleedjes, minirokjes en
shortjes... sommigen hebben zelfs geen BH aan en zijn diep gedecolleteerd, want
véél te warm... We geven toe dat vrouwen over het algemeen mooiere benen hebben dan de
meeste mannen. Kleedjes en rokjes zijn nu eenmaal de gewone vrouwenkleding en
ook gemakkelijk aanpasbaar aan de temperatuur, zonder dat het tegen de
dresscode in gaat. Voor mannen is de keuze op de werkvloer echter beperkt... of een lange
broek, of een lange broek... alleen de stof kan het verschil maken. Al bij voorbaat sorry dames voor de wat grove opmerkingen... en voelt u
zich aub niet persoonlijk geviseerd... ik wil alleen maar iets duidelijk maken.
We moeten eerlijk bekennen dat niet alle vrouwen van die mooie benen
hebben... Aderspatten, cellulitis, ballonkuiten, ossenknieën en veel te dikken
billen worden niet bedekt door veel te korte rokjes of kleedjes...
Mannen, en dan wil ik het speciaal hebben over de jonge mannen (want ik heb
zelf maar dunne, witte, oude ventenbenen), hebben toch veelal van die stevige,
gespierde, lichtjes behaarde sportieve benen... zachtjes gebruind in de zon
door het vele sporten... Zelden een spoor van aderspat of van die dingen.......
uitzonderingen niet te na gesproken natuurlijk.
Wat is dat dan toch, dat mannen geen short mogen dragen op kantoor?... Hun
werk zal er toch niet onder lijden?... of wel soms?
Maar er is hoop! Zelf heb ik nog de tijd geweten dat mannen op kantoor een pak moesten
dragen... Later mocht de vest al uit en de plastron verdween stilaan. Het hemd wordt nu al zoetjesaan vervangen door een T-shirt (of trui in de
winter)... De short is de volgende stap in de kleding (r)evolutie... zeker weten!
Of denk je nu echt dat al die vrouwen - én ja! ook mannen - niet graag naar
al die stoere mannen(benen) kijken?
Een vriend verliezen... Och, het hoeft zelfs
niet echt een "vriend" te zijn in de ware betekenis van het woord...
Gewoon iemand die je goed kent, waar je vele jaren lief en leed hebt mee
gedeeld, samen dezelfde engagementen bent aangegaan in dezelfde vereniging(en)...
veel gelachen, gegriend en pinten gepakt... ook wel eens ruzie gemaakt... Zo iemand dus, waar je soms meer gemeen
mee hebt dan met je eigen familie... Zo iemand verliezen doet pijn, zelfs al
heb je al een hele poos geen contact meer met elkaar... door omstandigheden...
andere bezigheden... je wil dat niet, maar t gebeurt gewoon. Het schuldgevoel knaagt dan, omdat je
die persoon al een hele tijd, al dan niet (on)bewust, een beetje ontlopen
hebt... De reden daarvoor doet niet ter zake toch niet echt... En dan komt
plots het besef wat zo iemand in je leven eigenlijk betekend heeft... kleur
gegeven heeft... dat je nooit meer sorry kan zeggen, of kan vragen: "hoe
gaat het er mee? Kan ik iets voor je doen?"... Je gaat dan naar de uitvaart, ontmoet
oude bekenden, praat wat in stilte over de overledene. Maar voor je 't goed en
wel doorhebt, wordt de sfeer een stuk gemoedelijker en komen de herinneringen
boven. Er wordt luider gepraat, zelfs gelachen om één of andere anekdote.
Enfin, je kent dat wel... het samenhorigheidsgevoel. Je deelt en passant leuke nieuwsjes met
elkaar en er worden afspraken gemaakt om elkaar weer eens (meer) te zien... Na de koffietafel keert iedereen terug
naar huis... nog enkele dagen onder de indruk... en dan gaat het leven weer
gewoon zijn eigen gang... Tot de volgende uitvaart.
Zondag... D-day voor de Pagadders (onze Vlaamse wildreuzen weet je nog)... 7 kleine konijntjes dienden gevangen te worden om naar hun nieuwe thuis gebracht te worden... Een onmogelijke opdracht lijkt het, maar minutieus had ik elke dag de valstrik aangespannen... hun bewegingsvrijheid beperk... bijna ongemerkt... stap voor stap. En dan is het plots D-day. De ren wordt hermetisch afgesloten... geen doorkomen meer aan! Het hol waar ze zich verbergen, wordt voorzichtig open gelegd... het vangnet in de aanslag... De Pagadders stuiven alle kanten uit... zo verschrikkelijk snel dat het onmogelijk is om uit te maken hoeveel het er zijn... De jachthonden staan klaar aan de andere kant van de omheining... Bikkel en Syenna in topvorm... hun jachtinstinct op 100%... De jacht kan beginnen!... Dit wordt 'hun' dag!... maar een stress dag voor de Pagadders. Pagadder 1 had zich vastgezet achter een rol kippendraad en was dus gemakkelijk te vangen. Voorzichtig zetten we het in de klaarstaande ren, maar het beestje was zo in paniek dat het alle kanten uit rende. Bikkel en Syenna hitsten het arme ding alleen maar op. In een poging te ontsnappen en in panische angst, vloog het met zijn hoofdje en twee pootjes vooruit los door de tralies en raakte zo geklemd ... een hartverscheurend gepiep!... en dan werd het stil... heel konijnen stil... 't vrouwtje en ik schoten ter hulp... kregen het diertje uiteindelijk vrij, en het kleintje vluchtte de veilige kattenbak in, die in de ren klaar stond, en verschool zich in het stro... Maar plots, totaal onverwacht, schoot het weer vooruit en ditmaal lukte het kleintje om door de tralies heen te glippen... Syenna (een jachthond waardig) had dit voorzien, hapte naar het konijntje, hield het even in de muil, maar moest het weer lossen... Gelukkig konden we het weer vangen en in de veilige kattenbak plaatsen... waarna we het deurtje onmiddellijk sloten. Pagadders 2+3+4 hadden zich verstopt achter de konijnen Bench, onder het kippenplatform... ze konden geen kant meer op... één voor één kon ik ze daar achter uit plukken... Gelukkig hebben zo'n Vlaamse wildreuzen lange oren... Redelijk gewillig, maar zeer angstig, lieten ze zich bij hun broetje/zusje in de kattenbak opsluiten. Na enig verder speurwerk werd er geen enkele Pagadder meer gevonden... We misten er nog drie!... Volgens Bikkel hadden ze zich verstopt onder de pergola (zie foto); maar die breek je niet zomaar af om een paar kleine konijntjes te vangen... Pech voor vandaag dus en zorgen voor morgen. Pagadder 5 zagen we later op de dag plots achter zijn/haar moeder aan lopen. Snel spurtte ik naar de konijnen- en kippenren... De sukkel stoof in paniek naar dezelfde plaats als de andere pagadders, waar ik het gemakkelijk kon vangen om bij de anderen voegen. De konijntjes kregen wat te eten en te drinken en zo konden ze toch een beetje tot rust komen, zij het dan in een zeer beperkte ruimte... Maar ze gaan een leuke tijd tegemoet... in volle vrijheid huppelend ergens in een wei voor de rest van hun leven. Och, 5 van de 7 is geen slecht resultaat zou ik zeggen en die twee andere vangen we ook nog wel... 'Fluitje van en cent' hoor ik u al denken... Maar ik kan u verzekeren; om die val te spannen, zijn (naar mijn gevoel) heel wat palen in de grond geslagen, meters extra kippendraad gespannen en tonnen houtblokken verzet... dagen zijn we in de weer geweest... opdat die kleintjes, niets vermoedend, zouden denken dat we een speeltuin voor hen aan't aanleggen waren... In elk geval, iedereen was doodop van de spanning. Ik heb er wat 'oorlogswonden' en een pijnlijke rug aan over gehouden... voor de Pagadders was het echt wel een bange en lange dag, maar voor de honden een echte D(og's)-day... De tuin lijkt nu wel op een slagveld ... een ware puinhoop! En geloof het of niet, maar vanmorgen zat Pagadder 6rustig te grazen alsof er gisteren niets aan de hand was... maar van nummer 7 voorlopig geen spoor. Hopelijk komt er nu snel een einde aan het konijnen-verhaal. En toch zal ik ze missen die kleine Pagaddertjes met hun koddig witte staartje en veel te lange oortjes... elke avond en elke ochtend dartel huppelend over het gras... klein als een wild, met de oren van een reus... maar een Vlaams konijn. Reageren kan en mag, maar vergeet niet uw e-mail adres te vermelden
Peter.... We zullen u nooit vergeten, want je was niet zomaar een lid van onze Chiro, maar iemand die er nog lang is geweest... Elke keer als we je nodig hadden... soms zelfs als we je niet nodig hadden ... maar je was er... altijd en overal... Probeerde iedereens vriend te zijn... We zullen je missen en zeker nog lang herinneren als 'De Pesser'... Fouten maken we allemaal, dat maakt ons juist '...mens', en net daarom zien we elkaar graag. Jij was zo'n mens, die durfde fouten maken, maar die ook toe te geven en recht te zetten als dat kon. Ik heb je lang genoeg gekend om respect te hebben... Peter... Pesser... kameraad... voor al je sterke punten... zodat ik je zwakkere kanten gemakkelijk kon aanvaarden. Ik had je nog zo graag uitgenodigd op mijn fuif, en nog eens lekker doorgezwamd over vroeger... maar ik weet dat je er hoe dan ook een beetje bij zal zijn... ik drink er dan zeker één op uw gezondheid... Pesser!... onze laatste (virtueel) samen ... Schol!... Het gaat je goed daar aan de overkant!
Ik ben Bompapatje
Het vertrek van de broeder-brouwer leidt tot ongerustheid bij bierliefhebbers. De smaak van de trappist zou daardoor kunnen veranderen of het bier zou het label trappist kunnen verliezen. De burgemeester van Hamont-Achel probeert te sussen. 
Bompapatje's bierindex van bestaande en verdwenen bieren 
