Ze legde de woorden één voor één op de kleine weegschaal. Afwisselend aan de ene dan aan de andere kant. Telkens ging de balans een beetje naar links daarna weer een beetje naar rechts doorbuigen. Onwezenlijk voorzichtig, met een omfloerst geduld bewoog haar hand ongrijpbaar traag. In slow motion voerde ze de beweging uiterst beheerst uit. Zacht vleide ze in stilte om beurten telkens één vel van het stapeltje precies in het midden van het schaaltje neer. In de kamer viel het licht van de late middagzon door het kleine raam net over haar vingers. De spanning bleef adembenemend in de ruimte hangen tussen haar en mij. Ze sprak niet. Ze was ervan overtuigd dat er geen uitleg nodig was. Alles verliep in een waas van intense gelatenheid. Haar gezicht bleef van me weg gekeerd. Wat dacht ze? Hoelang zou het zo verder gaan? Wat was de reden van dit ritueel? Ik keek en durfde deze serene stilte niet te doorbreken. Ze had nog vele woorden op de tafel liggen. Flinterdunne stukjes in alle kleuren. Chinees papier als zuchtjes tussen haar fijne vingers. Er gebeurde verder niets. Toch draaide ze zich plots zonder reden om. Ze keek me strak aan. Haar lippen bewogen tot een vraag: "Hoeveel weegt liefde?" vroeg ze, en wandelde, gehuld in gedachten naast me door naar de deur.
Ik heb het nog in me, nog even, dat opdringerig denken van mij. Ook al was de koude avondwandeling, die helemaal niet zo winters aangevoelde, een prima idee, er broedt nog iets dat ongezegd blijft borrelen net onder de oppervlakte. Het niet gezegde, het onbesproken, het ongezien aanwezige leeft hier nog zijn eigen voorslaapleven. Dan zoek ik steun bij hen die het misschien beter weten, de wijzen uit het verleden. Er zijn zoveel denkers geweest maar werd er naar hun antwoord geluisterd? Het is alsof iedereen terug dezelfde weg moet gaan. Een processie van Echternach waar uit domheid steeds een kleine feniks schaamteloos herrijst. Gekende paden worden betreden. De boeken herhalen zichzelf. Er evolueert zo weinig ten goede. Ik wil die fout niet maken en toch stap ik in dezelfde boot en roei me te pletter. Als ik het schrijf wordt het alweer dragelijker. Slechts een kleine lus in het breiwerk van mijn leven.
Geen toegang tot enig netwerk vandaag op het werk! Dat betekende een dag alleen, afgesneden van de collega's in het land. Geen uurtje mails lezen en antwoorden, geen berichtjes en geen teksten doorsturen of ontvangen. Het was afkicken en terug naar af, naar tijden dat er geen computers waren. Even maar een raar gevoel. Heimwee? Een beetje, maar toch hoop ik dat het snel in orde komt. Voorlopig geen nieuwe ethernet kaart dus ... de duiven wachten.... Hier thuis kwam ongewild weer het normale menu binnendrijven: de dagelijkse portie nieuws, moeilijke confrontaties met wrede ongevallen en jonge doden, treinsabottage, malafide praktijken in de bedrijfswereld, terrorisme aan de macht, ... ik krijg het niet meer gevoeld. Hoe kan ik mijn gedachten recht krijgen met een hunker naar rust als deze wereld altijd gestresst en lijdend verder schrijdt? Ik voel me verward... zorgen om een computer naast het wereldleed... ik versta Van Gogh, soms weet ik het ook niet meer.
Even maar kom ik. Slechts een fractie van mijn tijd kan ik hier blijven. Ik ben gehaast om te gaan rusten en mijn scherm te laten voor wat het is. Al sinds vanmorgen zit ik er aan. "Dat is niet gezond" zei onze arts, verantwoordelijk voor kwaliteitszorg en gezondheid op het werk. Teveel stappauzes en stretchmomenten heb ik vandaag aan me laten voorbij gaan. De koffie- en middagpauze omwille van te geconcentreerd gemist. De stijve nek, de pijnlijke rechter schouder, de stramme pols, de steek in mijn onderrug... neen, het gaat niet zo goed met hen. Ik moet even vechten met schrijversstress. Een hard gevecht!
Je bent mijn vreugde en een kwelling mijn uitdaging en een straf Ik heb vandaag mezelf beloofd dat als je weer een stukje verder af bent en in deel drie ter drukker ligt ik een fles zal kraken ja, champagne van de dure soort! Jou wil ik minstens stijlvol doorspoelen wie drinkt dan een glaasje mee?
Toen maakte mijn geest weer zijn sprong over de grenzen van tijd en ruimte... kilometers. Het kon zonder woorden, te weten en te voelen dat we nabij waren en toch ontzettend eenzaam. Ik wist dat geduld mijn enige sterkte zou zijn. Ik twijfelde aan mijn uithoudingsvermogen. "Hoe hou je vol?" vroeg ik me af ... Ik bleef dit antwoord schuldig dus hield ik de vraag over. Maar gisteren ontmoette ik de oude vrouw. Ze vroeg of haar leven nog zin had, nu ze niets meer deed of kon, nu ze ziek was en moe. Ik besefte dat zij niet besefte hoe belangrijk ze was voor iedereen in haar omgeving. Ze is een persoon die onbewust, want ze vindt zich zwak en tot last, net sterk getuigt van moed en doorzettingsvermogen. Ze is een groot voorbeeld van levensmoed en confronteert ons 'sterken' met de relativiteit van die schijn. Ik heb het haar verteld en herhaald....ik hoop dat ze het kon horen.
De dagen vliegen in drukte voorbij. We doorkruisen het land met onze beamer en laptop. We verkopen gedreven onze producten, vergaderen en vormen... Vandaag vertelde iemand me dat een vlot lezende tekst geen woorden van méér dan drie lettergrepen bevat en dat onze gemiddelde lezer moet ingeschat worden met een bevattingsvermogen van een dertienjarige. Oeps, ik denk dat dit bij de senioren niet het geval is. Maar er zit toch iets van waarheid in. Teksten mogen niet te lang zijn, beelden niet te traag. Hoe langer hoe minder lees ik teksten met diepgang. Krantenartikels zijn voor vier vijfde vulling en één vijfde inhoud. Het is vaak schrijvelarij zonder meer. Ook al is daar op zich niet echt iets fout mee, soms mis ik toch ook degelijkheid. Van de televisie of de radio hoop ik, als ik dan toch een zeldene keer kijk of luister, op programma's waar men nog iets wil en durft uitdiepen. Waar is de interviewer die zijn gast minstens laat uitpraten in plaats van zijn eigen persoon en kennis in de kijker te plaatsen? Vroeger mocht het wat pedagogisch verantwoord zijn, degelijkheid uitstralen of expliciete waarden meegeven, nu is men daar vies van. Leve de luchtige oppervlakkigheid, vandaag in, morgen out, vluchtige sensatie als een snelle hap. Niet talmen.... het moet hier vooruit gaan, anders en beter...? Ook de langzaam sudderende bouillonsoepen zijn niet meer van deze tijd. Er is geen tijd voor... Nochtans is 'tijd' uiteindelijk het enig waardevolle dat we hier hebben!
Alles is aangenaam stil. Ik ben graag even alleen. Na een half uurtje komt dan het aangename twighlightzone-effect zich van mij meester maken. De afwas is in de kast, de was hangt te drogen aan de lijn, alle taken van het lijstje zijn afgewerkt. Ik krijg permissie om te dromen. Ik tracht mijn hersenen te klaren. Heel even denk ik dan cynisch, spottend met mezelf, aan vleesbouillon op een sudderend vuur. De rede vraagt haar time-out. Mijn geweten en plichtsgevoel zijn in rust. Iets gaat dan spelen met mijn zinnen. Geef me even die geur terug, met het zonnig licht van oude kleuren en de herinnering. Laat de schrale hoofdpijn wijken voor de lichtvoetige stilte van die lentedag - of was het toch al zomer - aan het water. Of het nu de Noordzee was, het Zwin in Knokke-Zoute, het minnewater van Brugge, de verdoken Zenne in Brussel, de Leie aan haar bron of gewoon de Hasseltse Demer ... jij was er altijd bij... het verlangen naar vrede in mijn hart en de hoop op een gedeelde vreugde. Al die momenten en gevoelens laten zich koesteren in mijn dromen. Ik laat ze daar zo graag, vooral als ze vloeken met de realiteit. En niets zal komen en alles zal zijn en dus .... droom ik maar en vergeet....
Een volle kerk, met blije mensen, verbonden door samen iets simpel maar aangenaam te doen, met de televisie als getuige, met zoveel mensen in de kathedraal, met al die kijkers in België en Nederland ... en dan gewoon zonder enige pretentie ... samen repeteren, zingen, sfeer scheppen, komen tot iets dat mooi en af is... het heeft inderdaad méér dan zomaar 'iets'. Hoe zei de deken het weer, je fundamentele dorst naar geluk en zingeving laven aan vriendschap, aan elkaars blijheid, je hoofd open en rechtop gericht naar het positieve en het goede...'God'... of noem het gelijk je wil. Inderdaad, er zijn zo van die flitsen, van geluksgevoelens, die deugd doen op een zonnige zondagvoormiddag. Koud buiten, een winterzon die scherp staat, een brandend vuur voor de stal en vooral een verzameling warme harten... Bedankt koor, bedankt medezangers, bedankt lieve mensen. Het wijntje en de koffie nadien smaakten ook!
Slechts als ik nieuw word, wordt het jaar ook nieuw! Dus is het aan mij te veranderen, goede voornemens te maken en nieuwe doelen te stellen. Gezondheid? Ik meen het zelf ook in de hand te hebben, niet voor honderd procent natuurlijk maar defaitisme helpt ook niet. Dus duikt daar weer de intentie op om meer gezond te eten en te bewegen... fietsen, ja. Straks wordt er weer in de tuin gewerkt, dat is ook altijd meegenomen. En dan ontstressen, ... de hoeveelheid werk en de stress zijn gegeven, opdrachten, dat ligt niet in mijn handen. Te doene taken: ze zijn er. Ik kan alleen nog maar eens pogingen doen goed 'time te managen'. Plannen, kiezen, organiseren, prioriteiten leggen, ....pfff ja, ik zucht al als ik er aan denk. Het is niet mijn sterkste kant. Dus wordt dit een dubbel straf voornemen: zelfbepalender zijn. Duidelijk stellen wat ik wel doe en niet doe, wat ik wil en niet wil, wat haalbaar is voor mij en wat boven mijn grens gaat, wat goed is en wat niet, wat perspectieven biedt en wat niet.... En wat zullen hierbij mijn criteria zijn....(zie daar begint het alweer...) .... wish me luck!
Kerst en nieuwjaar, de vakantieperiode met twee pieken... voorbereiden eerst, een beetje stressy als er samen gekomen wordt, nadien bekomen en uitrusten. De sneeuw is blijven liggen, een grote bui wordt verwacht. Weerberichten voorspellen ijzel. Zal ik straks nog buiten kunnen? Neen, even niet aan denken. Nu is er buiten niets dat beweegt, alleen de blaadjes van de beukenbomen. Ze ritselen in hun droogte licht beroerd door de ijzige wind. Het is erg stil buiten, zalig stil eigenlijk. Mijn kleine persoonlijke interbellum... Ik kan hier zo van genieten. Niemand die me plots toch weer even nodig heeft, niets dat me dwingt. Dan kan ik gewoon even heerlijk voelen wat mijn lijf me zegt en vraagt. Ik voer me op basissnelheid door de rustige uurtjes en ben in gedachten verbonden met allen die me dierbaar zijn... zelfs zonder woorden.
Zelfs zonder woorden kan ik je roepen en ben je hier geen grenzen geen ijzel, sneeuw of lange wegen die ons tegenhouden geen onmogelijkheden hier in mijn fantasie is alles goed ben je kort bij mij één zin, één woord onnodig, slechts wil en verlangen één lijfelijk gevoel je moet niet komen ik moet niet komen we zijn er al
Aan al mijn lieve lezers wens ik een zalig Kerstmis toe. Houd het warm en liefdevol. Koester alle sprankeltjes licht. Zo hoop ik jullie gezond en wel, de volgende dagen terug te vinden.... Ik ga nu ook aan de festiviteiten beginnen. Heel veel liefs van mij
Vanmorgen werd ik tegen elke gewoonte in, een uur vóór de wekker wakker. Mijn hoofd was glashelder, ook tegen elke gewoonte in. Ik koesterde me in het genot nog een uurtje te mogen blijven liggen zonder stress. Daar popte een gedachte in mij op... een korte flits. De herinnering aan voorbije tijden.
Zo werden alle komma's punten Vele vraagtekens versmolten tot één uitroepteken Talloos herhaalde uitgesproken en geschreven zinnen verengden in één woord Spijtig!
De herfst was kleurrijk, voorbij de laatste schoonheidskuur van een verloren zomer. De winter kondigt zich meer donker aan met zijn te lange eindeloze nachten. Sneeuwzwangere lucht is onheilspellend en muisgrijs. Maar de verwachte sneeuw is ondraaglijk licht en overvloedig wit. Dus droom ik ondanks het cliché van witte kerstdagen om die grijsheid te ontkrachten. Gedachten aan open luchten, vrieskou en heldere landschappen verfrissen dan vermoeide hersenen. Eerst zal ik nog even virussen overwinnen, me wurmen doorheen het decor van hoesters, niezers, kuchers en keelschrapers... nog even geduld en dan is het nieuwjaar. Dan is er hoop op anders en beter. Dan is er weer verlangen. De drang naar ommezwaai, een hernomen poging tot goede bedoelingen en verse voornemens. Dan is het tijd om te herbronnen en voor nieuwe moed om toch te blijven vechten tegen de leugens die spreken van illusies van liefde en lome windmolens. Mijn dromen laat ik me niet nemen. Floreanne
Is Kerstmis niet het feest van goede boodschappen en geschenken? Staat het niet voor vrede en nieuwe liefde? En is niet iedereen volop bezig met het indoen van cadeautjes? Dan is de vraag naar 'de kunst van geven' en 'de definitie van een goed geschenk' niet zo bizar dacht ik. Is liefde niet een voortdurend uitwisselen van geschenken? En blijft de grote hamvraag dan niet: wat is de kunst van geven en krijgen? Het ideale is de ander te geven wat hij in het diepste van zijn hart verlangt. Als je dat weet van elkaar en kan uitwisselen, leven we in het aardsparadijs. Die perfectie is niet van deze wereld. Het is een meerwaarde als je dit benaderen kan en tracht aan wensen te voldoen. Meestal moet iedereen het met veel minder stellen. De echte levenskunst bestaat er dan in zo authentiek mogelijk met heel je hart aan te reiken wat je kan en wat binnen je mogelijkheden ligt, zonder jezelf hoe dan ook geweld aan te doen. Daarnaast mag je hopen dat diegene die krijgt ook open staat voor jouw bedoelingen en ontvankelijk is voor wat hij aangeboden krijgt zonder steeds het gekregen paard in de bek te kijken. Dat de intentie die er achter zit in zijn ware aard kan gezien worden. Als dat niet gebeurt zal de gever snel ontmoedigd raken en zijn geschenkenkast vlug uitgeput. De krijger zal steeds ontevreden blijven.
Is het een ziekte of een zware last. Is het een zegen of een brug der zuchten? Of moet ik blij zijn met dit lot en is het eerder nog een gave? Ik vroeg en vraag het me vooral vandaag weer af. Waarom blijven al die vragen steeds bij mij plakken en waarom schijnen anderen ervan gespaard? Dan denk ik dat ik in de grond misschien een grafdelver ben, een mol, een luis in de pels van wie nabij komt... Of had ik professor historische kritiek moeten worden, of archivaris, of filosoof. Ik zoek vrienden en vriendinnen, in het beste geval een gezel die samen met mij die vragen niet schuwt en ook een poging wil ondernemen om ze ... neen niet te beantwoorden... maar ze te mogen stellen en er dagelijks geamuseerd op terug te komen, ... gewoon zomaar om er eens ongelooflijk intens over te discussiëren en er nog meer dan dat ongebreideld mee te lachen. Vandaag was er weer zo één grote vraag, bedoeld voor wie? En tegelijk gesteld aan 'de liefde', als dat al een man zou zijn waar ik onvoorwaardelijk van zou kunnen houden... en ook al besefte hij het niet... Het is slechts die simpele éne vraag: zou jij van mij kunnen of willen houden? Of is dit alweer, gewoon nog altijd, de grote illusie die ons mensen bezig houdt. De zoektocht naar een antwoord waar we tevergeefs energie in blijven steken? Is er uiteindelijk slechts verpakte boosheid, verduisterende wil, onechte gevoelens, onbegrip, ergernis, te grote afstanden, te weinig tijd, een gebrekkig gesprek, de eenzame verlatenheid, te weinig woorden, te lange leegten, te veel vergeten tijden, een zee van heimwee.... Alles begint met die eerste tik, een onooglijke barst in het vertrouwen .... maar wie heeft de moed om in deze wegwerpwereld ook het kapotte ding te behouden en te koesteren?
Retraite en bezinnen.... het klinkt erg retro. Verinnerlijken en herbronnen ... is dat verteerbaarder? Eigenlijk komt het een beetje op hetzelfde neer. Vandaag heeft het me onverwacht deugd gedaan. Luisterend naar wijze en gedreven mensen heb ik oude dingen kunnen herwaarderen en voel ik me een beetje geüpdatet! Waar ik vanmorgen zoveel stress en werkdruk voelde, dubbelzinnige spijt had dat ik - door me in te schrijven voor deze extra vormingsdag - tijd verloor voor mijn zo dringende werk, voel ik me nu wat bevrijd met hernieuwde energie en inzichten klaar voor morgen... dank je Ria en Francis.
De herfst blaast nog steeds op de hoorn De prinses voelt meer dan één erwt hinderen Het lelijke jonge eendje traant snikkend na Ik bid verweesd alleen in mijn tent maar misschien dat ik na morgen minder schuld voel en enigszins verlicht de juiste keuzes maak
Het heeft me vandaag aangenaam verrast, de plotse winterprik. Mooi oogde alles in de morgen, volmaakt in het wit, maagdelijk als een nieuwe bruid. Om de een of andere neurofysiologische reden verkwikt zo'n sneeuwlandschap mijn hoofd. Er kwam weer een deugdoende herkenning en associaties met verre kinderjaren toen ik door het gras stapte en de vijftien centimeter sneeuw onder mijn inzinkende schoenen voelde knisperen. De fietstocht naar de kapper in de frisse kou en spetterend door de rulle sneeuw deed daar een opwekkend schepje bovenop. Sjaal en handschoenen liggen weer bovenaan de kapstok... De winter komt.
We hebben vanavond weer eens mooi gezongen. Wij is het koor waarin ik zing. Het is niet direct groot nieuws tenzij je kan delen in mijn hernieuwd besef van de weldadigheid van zingen voor de gestresste geest. Maar tegelijk en spijtig werd ik vandaag weer geconfronteerd met het duale in het leven. De schoonheid van de muziek en de goed getrainde stemmen stond in contrast met de kille hardheid op andere theaters van het leven. Het verscheurende nieuws van mishandelde baby's, de stijging van HIV besmettingen in België, om nog maar te zwijgen van wat niet in de kranten staat.... Zachtheid en tederheid in woorden naast de botheid van wie blind slechts zichzelve ziet. Het leven kan zo simpel zijn en mooi, toch slagen mensen erin zichzelf of anderen kwellend te lijf te gaan. Waar is die pijn voor nodig? Waarom is en blijft de mens zo dom?
Ze legde de woorden één voor één op de kleine weegschaal. Afwisselend aan de ene dan aan de andere kant. Telkens ging de balans een beetje naar links daarna weer een beetje naar rechts doorbuigen. Onwezenlijk voorzichtig, met een omfloerst geduld bewoog haar hand ongrijpbaar traag. In slow motion voerde ze de beweging uiterst beheerst uit. Zacht vleide ze in stilte om beurten telkens één vel van het stapeltje precies in het midden van het schaaltje neer. In de kamer viel het licht van de late middagzon door het kleine raam net over haar vingers. De spanning bleef adembenemend in de ruimte hangen tussen haar en mij. Ze sprak niet. Ze was ervan overtuigd dat er geen uitleg nodig was. Alles verliep in een waas van intense gelatenheid. Haar gezicht bleef van me weg gekeerd. Wat dacht ze? Hoelang zou het zo verder gaan? Wat was de reden van dit ritueel? Ik keek en durfde deze serene stilte niet te doorbreken. Ze had nog vele woorden op de tafel liggen. Flinterdunne stukjes in alle kleuren. Chinees papier als zuchtjes tussen haar fijne vingers. Er gebeurde verder niets. Toch draaide ze zich plots zonder reden om. Ze keek me strak aan. Haar lippen bewogen tot een vraag: "Hoeveel weegt liefde?" vroeg ze, en wandelde, gehuld in gedachten naast me door naar de deur.
Ik heb het nog in me, nog even, dat opdringerig denken van mij. Ook al was de koude avondwandeling, die helemaal niet zo winters aangevoelde, een prima idee, er broedt nog iets dat ongezegd blijft borrelen net onder de oppervlakte. Het niet gezegde, het onbesproken, het ongezien aanwezige leeft hier nog zijn eigen voorslaapleven. Dan zoek ik steun bij hen die het misschien beter weten, de wijzen uit het verleden. Er zijn zoveel denkers geweest maar werd er naar hun antwoord geluisterd? Het is alsof iedereen terug dezelfde weg moet gaan. Een processie van Echternach waar uit domheid steeds een kleine feniks schaamteloos herrijst. Gekende paden worden betreden. De boeken herhalen zichzelf. Er evolueert zo weinig ten goede. Ik wil die fout niet maken en toch stap ik in dezelfde boot en roei me te pletter. Als ik het schrijf wordt het alweer dragelijker. Slechts een kleine lus in het breiwerk van mijn leven.
Geen toegang tot enig netwerk vandaag op het werk! Dat betekende een dag alleen, afgesneden van de collega's in het land. Geen uurtje mails lezen en antwoorden, geen berichtjes en geen teksten doorsturen of ontvangen. Het was afkicken en terug naar af, naar tijden dat er geen computers waren. Even maar een raar gevoel. Heimwee? Een beetje, maar toch hoop ik dat het snel in orde komt. Voorlopig geen nieuwe ethernet kaart dus ... de duiven wachten....
Er is altijd hoop. Stilte kan helen. Maar soms is het te lang. Dan kan het te laat zijn voor geduld. En dan toch nog even dit proberen:
Even maar kom ik. Slechts een fractie van mijn tijd kan ik hier blijven. Ik ben gehaast om te gaan rusten en mijn scherm te laten voor wat het is. Al sinds vanmorgen zit ik er aan. "Dat is niet gezond" zei onze arts, verantwoordelijk voor kwaliteitszorg en gezondheid op het werk. Teveel stappauzes en stretchmomenten heb ik vandaag aan me laten voorbij gaan. De koffie- en middagpauze omwille van te geconcentreerd gemist. De stijve nek, de pijnlijke rechter schouder, de stramme pols, de steek in mijn onderrug... neen, het gaat niet zo goed met hen. Ik moet even vechten met schrijversstress. Een hard gevecht!
Alles is aangenaam stil. Ik ben graag even alleen. Na een half uurtje komt dan het aangename twighlightzone-effect zich van mij meester maken. De afwas is in de kast, de was hangt te drogen aan de lijn, alle taken van het lijstje zijn afgewerkt. Ik krijg permissie om te dromen. Ik tracht mijn hersenen te klaren. Heel even denk ik dan cynisch, spottend met mezelf, aan vleesbouillon op een sudderend vuur. De rede vraagt haar time-out. Mijn geweten en plichtsgevoel zijn in rust. Iets gaat dan spelen met mijn zinnen. Geef me even die geur terug, met het zonnig licht van oude kleuren en de herinnering. Laat de schrale hoofdpijn wijken voor de lichtvoetige stilte van die lentedag - of was het toch al zomer - aan het water. Of het nu de Noordzee was, het Zwin in Knokke-Zoute, het minnewater van Brugge, de verdoken Zenne in Brussel, de Leie aan haar bron of gewoon de Hasseltse Demer ... jij was er altijd bij... het verlangen naar vrede in mijn hart en de hoop op een gedeelde vreugde. Al die momenten en gevoelens laten zich koesteren in mijn dromen. Ik laat ze daar zo graag, vooral als ze vloeken met de realiteit. En niets zal komen en alles zal zijn en dus .... droom ik maar en vergeet....
Een volle kerk, met blije mensen, verbonden door samen iets simpel maar aangenaam te doen, met de televisie als getuige, met zoveel mensen in de kathedraal, met al die kijkers in België en Nederland ... en dan gewoon zonder enige pretentie ... samen repeteren, zingen, sfeer scheppen, komen tot iets dat mooi en af is... het heeft inderdaad méér dan zomaar 'iets'. Hoe zei de deken het weer, je fundamentele dorst naar geluk en zingeving laven aan vriendschap, aan elkaars blijheid, je hoofd open en rechtop gericht naar het positieve en het goede...'God'... of noem het gelijk je wil. Inderdaad, er zijn zo van die flitsen, van geluksgevoelens, die deugd doen op een zonnige zondagvoormiddag. Koud buiten, een winterzon die scherp staat, een brandend vuur voor de stal en vooral een verzameling warme harten... Bedankt koor, bedankt medezangers, bedankt lieve mensen. Het wijntje en de koffie nadien smaakten ook!
Slechts als ik nieuw word, wordt het jaar ook nieuw! Dus is het aan mij te veranderen, goede voornemens te maken en nieuwe doelen te stellen. Gezondheid? Ik meen het zelf ook in de hand te hebben, niet voor honderd procent natuurlijk maar defaitisme helpt ook niet. Dus duikt daar weer de intentie op om meer gezond te eten en te bewegen... fietsen, ja. Straks wordt er weer in de tuin gewerkt, dat is ook altijd meegenomen. En dan ontstressen, ... de hoeveelheid werk en de stress zijn gegeven, opdrachten, dat ligt niet in mijn handen. Te doene taken: ze zijn er. Ik kan alleen nog maar eens pogingen doen goed 'time te managen'. Plannen, kiezen, organiseren, prioriteiten leggen, ....pfff ja, ik zucht al als ik er aan denk. Het is niet mijn sterkste kant. Dus wordt dit een dubbel straf voornemen: zelfbepalender zijn. Duidelijk stellen wat ik wel doe en niet doe, wat ik wil en niet wil, wat haalbaar is voor mij en wat boven mijn grens gaat, wat goed is en wat niet, wat perspectieven biedt en wat niet.... En wat zullen hierbij mijn criteria zijn....(zie daar begint het alweer...) .... wish me luck!
Tussen bakker en Delhaize in schiet me soms iets te binnen, zomaar... 
Kerst en nieuwjaar, de vakantieperiode met twee pieken... voorbereiden eerst, een beetje stressy als er samen gekomen wordt, nadien bekomen en uitrusten. De sneeuw is blijven liggen, een grote bui wordt verwacht. Weerberichten voorspellen ijzel. Zal ik straks nog buiten kunnen? Neen, even niet aan denken. Nu is er buiten niets dat beweegt, alleen de blaadjes van de beukenbomen. Ze ritselen in hun droogte licht beroerd door de ijzige wind. Het is erg stil buiten, zalig stil eigenlijk. Mijn kleine persoonlijke interbellum... Ik kan hier zo van genieten. Niemand die me plots toch weer even nodig heeft, niets dat me dwingt. Dan kan ik gewoon even heerlijk voelen wat mijn lijf me zegt en vraagt. Ik voer me op basissnelheid door de rustige uurtjes en ben in gedachten verbonden met allen die me dierbaar zijn... zelfs zonder woorden.
Aan al mijn lieve lezers wens ik een zalig Kerstmis toe. Houd het warm en liefdevol. Koester alle sprankeltjes licht. Zo hoop ik jullie gezond en wel, de volgende dagen terug te vinden.... Ik ga nu ook aan de festiviteiten beginnen.
De herfst was kleurrijk, voorbij de laatste schoonheidskuur van een verloren zomer. De winter kondigt zich meer donker aan met zijn te lange eindeloze nachten. Sneeuwzwangere lucht is onheilspellend en muisgrijs. Maar de verwachte sneeuw is ondraaglijk licht en overvloedig wit. Dus droom ik ondanks het cliché van witte kerstdagen om die grijsheid te ontkrachten. Gedachten aan open luchten, vrieskou en heldere landschappen verfrissen dan vermoeide hersenen. Eerst zal ik nog even virussen overwinnen, me wurmen doorheen het decor van hoesters, niezers, kuchers en keelschrapers... nog even geduld en dan is het nieuwjaar. Dan is er hoop op anders en beter. Dan is er weer verlangen. De drang naar ommezwaai, een hernomen poging tot goede bedoelingen en verse voornemens.
Is Kerstmis niet het feest van goede boodschappen en geschenken? Staat het niet voor vrede en nieuwe liefde? En is niet iedereen volop bezig met het indoen van cadeautjes? Dan is de vraag naar 'de kunst van geven' en 'de definitie van een goed geschenk' niet zo bizar dacht ik. Is liefde niet een voortdurend uitwisselen van geschenken? En blijft de grote hamvraag dan niet: wat is de kunst van geven en krijgen?
Is het een ziekte of een zware last. Is het een zegen of een brug der zuchten? Of moet ik blij zijn met dit lot en is het eerder nog een gave? Ik vroeg en vraag het me vooral vandaag weer af. Waarom blijven al die vragen steeds bij mij plakken en waarom schijnen anderen ervan gespaard?
Retraite en bezinnen.... het klinkt erg retro. Verinnerlijken en herbronnen ... is dat verteerbaarder? Eigenlijk komt het een beetje op hetzelfde neer. Vandaag heeft het me onverwacht deugd gedaan. Luisterend naar wijze en gedreven mensen heb ik oude dingen kunnen herwaarderen en voel ik me een beetje geüpdatet! Waar ik vanmorgen zoveel stress en werkdruk voelde, dubbelzinnige spijt had dat ik - door me in te schrijven voor deze extra vormingsdag - tijd verloor voor mijn zo dringende werk, voel ik me nu wat bevrijd met hernieuwde energie en inzichten klaar voor morgen... dank je Ria en Francis.
We hebben vanavond weer eens mooi gezongen. Wij is het koor waarin ik zing. Het is niet direct groot nieuws tenzij je kan delen in mijn hernieuwd besef van de weldadigheid van zingen voor de gestresste geest. Maar tegelijk en spijtig werd ik vandaag weer geconfronteerd met het duale in het leven. De schoonheid van de muziek en de goed getrainde stemmen stond in contrast met de kille hardheid op andere theaters van het leven. Het verscheurende nieuws van mishandelde baby's, de stijging van HIV besmettingen in België, om nog maar te zwijgen van wat niet in de kranten staat.... Zachtheid en tederheid in woorden naast de botheid van wie blind slechts zichzelve ziet. Het leven kan zo simpel zijn en mooi, toch slagen mensen erin zichzelf of anderen kwellend te lijf te gaan. Waar is die pijn voor nodig? Waarom is en blijft de mens zo dom?
