De herfst was kleurrijk, voorbij de laatste schoonheidskuur van een verloren zomer. De winter kondigt zich meer donker aan met zijn te lange eindeloze nachten. Sneeuwzwangere lucht is onheilspellend en muisgrijs. Maar de verwachte sneeuw is ondraaglijk licht en overvloedig wit. Dus droom ik ondanks het cliché van witte kerstdagen om die grijsheid te ontkrachten. Gedachten aan open luchten, vrieskou en heldere landschappen verfrissen dan vermoeide hersenen. Eerst zal ik nog even virussen overwinnen, me wurmen doorheen het decor van hoesters, niezers, kuchers en keelschrapers... nog even geduld en dan is het nieuwjaar. Dan is er hoop op anders en beter. Dan is er weer verlangen. De drang naar ommezwaai, een hernomen poging tot goede bedoelingen en verse voornemens. Dan is het tijd om te herbronnen en voor nieuwe moed om toch te blijven vechten tegen de leugens die spreken van illusies van liefde en lome windmolens. Mijn dromen laat ik me niet nemen. Floreanne
Is Kerstmis niet het feest van goede boodschappen en geschenken? Staat het niet voor vrede en nieuwe liefde? En is niet iedereen volop bezig met het indoen van cadeautjes? Dan is de vraag naar 'de kunst van geven' en 'de definitie van een goed geschenk' niet zo bizar dacht ik. Is liefde niet een voortdurend uitwisselen van geschenken? En blijft de grote hamvraag dan niet: wat is de kunst van geven en krijgen? Het ideale is de ander te geven wat hij in het diepste van zijn hart verlangt. Als je dat weet van elkaar en kan uitwisselen, leven we in het aardsparadijs. Die perfectie is niet van deze wereld. Het is een meerwaarde als je dit benaderen kan en tracht aan wensen te voldoen. Meestal moet iedereen het met veel minder stellen. De echte levenskunst bestaat er dan in zo authentiek mogelijk met heel je hart aan te reiken wat je kan en wat binnen je mogelijkheden ligt, zonder jezelf hoe dan ook geweld aan te doen. Daarnaast mag je hopen dat diegene die krijgt ook open staat voor jouw bedoelingen en ontvankelijk is voor wat hij aangeboden krijgt zonder steeds het gekregen paard in de bek te kijken. Dat de intentie die er achter zit in zijn ware aard kan gezien worden. Als dat niet gebeurt zal de gever snel ontmoedigd raken en zijn geschenkenkast vlug uitgeput. De krijger zal steeds ontevreden blijven.
Is het een ziekte of een zware last. Is het een zegen of een brug der zuchten? Of moet ik blij zijn met dit lot en is het eerder nog een gave? Ik vroeg en vraag het me vooral vandaag weer af. Waarom blijven al die vragen steeds bij mij plakken en waarom schijnen anderen ervan gespaard? Dan denk ik dat ik in de grond misschien een grafdelver ben, een mol, een luis in de pels van wie nabij komt... Of had ik professor historische kritiek moeten worden, of archivaris, of filosoof. Ik zoek vrienden en vriendinnen, in het beste geval een gezel die samen met mij die vragen niet schuwt en ook een poging wil ondernemen om ze ... neen niet te beantwoorden... maar ze te mogen stellen en er dagelijks geamuseerd op terug te komen, ... gewoon zomaar om er eens ongelooflijk intens over te discussiëren en er nog meer dan dat ongebreideld mee te lachen. Vandaag was er weer zo één grote vraag, bedoeld voor wie? En tegelijk gesteld aan 'de liefde', als dat al een man zou zijn waar ik onvoorwaardelijk van zou kunnen houden... en ook al besefte hij het niet... Het is slechts die simpele éne vraag: zou jij van mij kunnen of willen houden? Of is dit alweer, gewoon nog altijd, de grote illusie die ons mensen bezig houdt. De zoektocht naar een antwoord waar we tevergeefs energie in blijven steken? Is er uiteindelijk slechts verpakte boosheid, verduisterende wil, onechte gevoelens, onbegrip, ergernis, te grote afstanden, te weinig tijd, een gebrekkig gesprek, de eenzame verlatenheid, te weinig woorden, te lange leegten, te veel vergeten tijden, een zee van heimwee.... Alles begint met die eerste tik, een onooglijke barst in het vertrouwen .... maar wie heeft de moed om in deze wegwerpwereld ook het kapotte ding te behouden en te koesteren?
Retraite en bezinnen.... het klinkt erg retro. Verinnerlijken en herbronnen ... is dat verteerbaarder? Eigenlijk komt het een beetje op hetzelfde neer. Vandaag heeft het me onverwacht deugd gedaan. Luisterend naar wijze en gedreven mensen heb ik oude dingen kunnen herwaarderen en voel ik me een beetje geüpdatet! Waar ik vanmorgen zoveel stress en werkdruk voelde, dubbelzinnige spijt had dat ik - door me in te schrijven voor deze extra vormingsdag - tijd verloor voor mijn zo dringende werk, voel ik me nu wat bevrijd met hernieuwde energie en inzichten klaar voor morgen... dank je Ria en Francis.
De herfst blaast nog steeds op de hoorn De prinses voelt meer dan één erwt hinderen Het lelijke jonge eendje traant snikkend na Ik bid verweesd alleen in mijn tent maar misschien dat ik na morgen minder schuld voel en enigszins verlicht de juiste keuzes maak
Het heeft me vandaag aangenaam verrast, de plotse winterprik. Mooi oogde alles in de morgen, volmaakt in het wit, maagdelijk als een nieuwe bruid. Om de een of andere neurofysiologische reden verkwikt zo'n sneeuwlandschap mijn hoofd. Er kwam weer een deugdoende herkenning en associaties met verre kinderjaren toen ik door het gras stapte en de vijftien centimeter sneeuw onder mijn inzinkende schoenen voelde knisperen. De fietstocht naar de kapper in de frisse kou en spetterend door de rulle sneeuw deed daar een opwekkend schepje bovenop. Sjaal en handschoenen liggen weer bovenaan de kapstok... De winter komt.
We hebben vanavond weer eens mooi gezongen. Wij is het koor waarin ik zing. Het is niet direct groot nieuws tenzij je kan delen in mijn hernieuwd besef van de weldadigheid van zingen voor de gestresste geest. Maar tegelijk en spijtig werd ik vandaag weer geconfronteerd met het duale in het leven. De schoonheid van de muziek en de goed getrainde stemmen stond in contrast met de kille hardheid op andere theaters van het leven. Het verscheurende nieuws van mishandelde baby's, de stijging van HIV besmettingen in België, om nog maar te zwijgen van wat niet in de kranten staat.... Zachtheid en tederheid in woorden naast de botheid van wie blind slechts zichzelve ziet. Het leven kan zo simpel zijn en mooi, toch slagen mensen erin zichzelf of anderen kwellend te lijf te gaan. Waar is die pijn voor nodig? Waarom is en blijft de mens zo dom?
Welk antwoord wil je horen naar waarheid echt verteld of sterk verbloemd gekunsteld met valse woorden mooi gesteld
Het kan je hebt voor 't kiezen zeer nuchter recht door zee zonder feiten te verliezen
Het is redelijk streng te noemen het zet alles op een rij in krasse taal zonder hernoemen sterk uitgemeten hoogst verstandig geen speling tussen jou en mij
Het is niet moeilijk dit te spelen als luchtig theater voor de geest maar in die bloemen zonder kransen blijft het wenen in de knop geen feest
Je zal het niet begrijpen dat kan niet als het voelen is het is een kitscherig omringen met valse schoonheid ontdaan van authentieke gloed
Daar verbergt onzichtbaar zich achter het muzikaal decor telkens herhalend in stilte of luider blijft 't zich overdoen verborgen verder dan de eerst blik een grimlach als gras zo groen
Alweer spert de nacht zijn diepe zwarte ogen Hij lokt me naar zich toe maar ik wil niet horen blijf maar talmen loom ben nog niet zo moe en toch zoek ik de zoete rust die onvervulde dromen ongeremd verlicht ondraaglijk vrij ontdaan van alle last en loze lusten ik richt me naar de maan mijn zekerheid in 't nachtelijk uur, mijn goede vriend ik kom, nog even wacht ik tot hij me misschien een laatste gevoel leent en een zacht woordeke stilletjes toezegt
Het roept iets op en het slaat me neer: de herfst, de dood, het verlies van mensen, verdriet om hen die me dierbaar zijn... en een bisschop die preekt over onze heiligen, mensen zoals jij en ik... maar de boodschap van ware liefde schaamteloos mist... Muziek verzacht... slechts soms en toch enkel als je luistert en voelen kan wat bindingen met mensen in de diepte kunnen zijn. Wat een dag! De zon scheen warm over het kerkhof. De bloemen bleven zonder vrieskou fleurig staan. Maar menig hart was al bevroren nog voor de dag aan zichzelf begon....
Jaren heb ik je bezocht mijn hart alert intens met jou begaan Nu spiegelt je graf in de late middagzon en gooit een ongeziene hand aarde, grof zand, donker stof over deze plek Dit hart wordt koud De verre lach verduistert Enkel mist en nevel laten hun sluier achter Zelf de bladeren verkleuren kreuken zich in het vallen Ik wil er niet aan wennen Ik roep in stilte je naam er zal geen antwoord komen Ik weet Ik ween een laatste? traan
Praten, schrijven, communiceren.... het is allemaal taal. Maar elkaar juist begrijpen is niet evident. Vandaag alweer zoveel woorden gezegd, met de beste bedoelingen, geprobeerd dingen uit te leggen. Maar niet altijd komt de boodschap aan zoals ze gedacht en bedoeld is. Waarom? Wat is de sleutel tot begrip? Wat je precies woordelijk zegt, de inhoud, is één ding. De rationele boodschap is simpel meestal te simpel om de complexe realiteit te dekken. Neen, belangrijker is de emotie er achter, de relationele boodschap op de achtergrond, op het tweede niveau. Maar die moet je willen zien, willen voelen. Je moet durven in het vel van de ander kruipen. Ik geef toe, het is gevaarlijk. Je moet kunnen verliezen. Je moet durven geconfronteerd worden met de afschuwelijke waarheid en dat je een falend persoon bent met hoogst onhebbelijke kwalijke kanten... maar als je daarmee kan leven... als je echt durft aanvaarden dat je infeite maar een onnozel stukje stof en as, zielig mensje, een onooglijk slecht karaktertje bent... dan kan je onbevreesd de ander ook laten zijn wie hij is. Het bevrijdt, het verlicht, het laat je toe heel heel hartelijk te lachen met jezelf... wie lacht er met me mee?
Liefste muze neem me mee nog steeds ben ik bereid een reis met jou te beginnen neen ze eindigt niet hier ze begint met deze woorden maar kan jij dat begrijpen? kan je beseffen dat het begint met een kus en een gulle lach kan je me in je armen drukken en lachen om onze onhandigheid kan je onbevreesd zijn samen rollen door de sneeuw kan je met mij helemaal zoals we zijn met onze kleren aan met al ons hebben en houden met schoenen en al lopen naar de golven in de zee alle leed der wereld aan onze laars lappen en gillen en roepen en hard huilen tegen de wind in roepen: ik hou van jou onnozel wicht onnozelaar ik hou van jou...
Ik hou van het cijfer 7. Het is mijn geboortedatum 7 /7 in het jaar 52 wat nog eens samen 7 is. Het nummer waar ik vroeger mee competitievolleybal speelde was 7. Mijn familienaam bestaat uit zeven letters en ik heb 7 brussen (broers en zus)... zo kan ik nog even doorgaan. Maar wie wordt de 7777 ste bezoeker aan mijn blog?
Strijken is een zinnelijke bezigheid. Vanmiddag heb ik het weer mogen ondervinden. De juiste zachte en toch doordachte druk op het ijzer, een rustig ritme aanhoudend en in stilte je concentreren op het gladde stof dat door je handen glijdt. Het zet bij mij de prikkeling van de amygdala in gang en roept creatieve gedachten op. Een zoete kans tot mediteren geeft het terwijl je toch nuttig bezig bent. Het is een werk in verbondenheid met je huisgenoten voor wie je de kleerkast van de komende week opnieuw in orde zet. En dan denk ik weer... wat kan het gewone leven wonderlijk zijn.
Zalig en zinnelijk gaan samen als ik strijk Stil droom ik weg in een ontspannen stilte Het is genieten van de zondagse middag rustig mijmerend met een open herfstlucht buiten de verwarming op minimaal binnen Niets dat me opjaagt schuif ik heen en weer intens en ritmisch Licht drukkend streel ik over het hemd van mijn zoon waarin hij al zo mannelijk staat
Floreanne
PS Ondertussen ben ik wat gaan lezen over 'prikkeling' van amygdala en.... blijkbaar heeft strijken geen prikkeling maar eerder een 'ontprikkeling' van mijn amygdala tot gevolg.... bevrijdend alleszins!
De dagen zijn erg druk. Morgen om 5 uur zal ik mijn bed uit moeten en met een valies vol materialen op stap gaan door het land. Geen tijd om mij met 'muzes' bezig te houden... nochtans is er een beetje hoop. Op reis gaan heeft altijd iets van verlangen, vernieuwing en verrassing. Go west... misschien dus dat ik ergens onderweg, op de trein, of ter plaatse, tussen het lesgeven door, op een gepland of onbewaakt moment toch die bijzondere energie vind die graag sprongetjes maakt en mijn hart verblijdt. Met positieve gedachten ben ik al tevreden, met het ontmoeten van de muze nog meer...
Blijdschap, hartevriend mijn zoet verlangen mijn heilig warme gedachte Ik ontmoet je als ik reis als het rustig wordt Onderweg met de trein ben ik met jou verbonden als ik wegdroom in de beweging in het uurtje niet aanwezig zijn Dan kan ik stil ontbolsteren wegdeemsteren richting korter bij de zee want daar kom jij mijn hart verlichten dansend opspringen in mijn ziel en borst Zalig mijmerdenkend zoek ik steeds jou
Erato, Beatrice Portinari of ... zijn muzen altijd vrouwelijk? Ik vroeg het me af en dacht, geëmancipeerd als ik was, even van niet, maar twijfelde. Reden dus om het op te zoeken. Wat bleek: de negen oorspronkelijke, antieke muzen waren godinnen die op de berg Olympus woonden... De muzen uit recentere periodes blijken ook van het vrouwelijk geslacht. Alsof vrouwelijke kunstenaars, schrijfsters niet geïnspireerd kunnen worden door de mannelijke uitstraling, erotische schoonheid of intellectuele aantrekkingskracht... Wel ik ga eens op zoek of er in de geschiedenis geen vrouwen waren met mannelijke muzen. Ik laat het je weten als ik ze vind.
De eerste wat stevige herfstwind heeft de notenboom even geschud. De bladeren en de okkernoten lagen er vandaag weelderig onder. Dus ben ik maar aan het rapen gegaan. Omega 3 recht vanuit moeder natuur. De hype! Goed voor de hersenen... Het doet me denken aan mijn kindertijd toen we nog met of zonder zin vis aten op vrijdag. Om te vasten en omdat kinderen daar verstandig van werden... en toen we lepel voor lepel, uit de grote fles, levertraan kokhalzend naar binnen werkten tegen wil en dank omdat het moest, tegen de Engelse ziekte. Mijn moeder had de oorlog meegemaakt dus moesten wij er aan geloven en kregen we ook regelmatig te horen hoe goed we het wel hadden. Als iets niet lekker was of we iets niet konden hebben omdat het te duur was, dan kwam die oorlog altijd als grote dreiging en boeman opduiken. We moesten blij zijn met droge korsten brood want dat was tenminste brood en daar konden wij onder een oorlog alleen van dromen. Ook al hadden we eigenlijk niet veel, wij waren toen al ongelooflijke luxe paardjes in haar ogen. Wat zijn we dan nu vreselijk verwend! Zelfs de omega 3 wordt in pilletjes zonder vieze smaak aangereikt!
De herfst was kleurrijk, voorbij de laatste schoonheidskuur van een verloren zomer. De winter kondigt zich meer donker aan met zijn te lange eindeloze nachten. Sneeuwzwangere lucht is onheilspellend en muisgrijs. Maar de verwachte sneeuw is ondraaglijk licht en overvloedig wit. Dus droom ik ondanks het cliché van witte kerstdagen om die grijsheid te ontkrachten. Gedachten aan open luchten, vrieskou en heldere landschappen verfrissen dan vermoeide hersenen. Eerst zal ik nog even virussen overwinnen, me wurmen doorheen het decor van hoesters, niezers, kuchers en keelschrapers... nog even geduld en dan is het nieuwjaar. Dan is er hoop op anders en beter. Dan is er weer verlangen. De drang naar ommezwaai, een hernomen poging tot goede bedoelingen en verse voornemens.
Is Kerstmis niet het feest van goede boodschappen en geschenken? Staat het niet voor vrede en nieuwe liefde? En is niet iedereen volop bezig met het indoen van cadeautjes? Dan is de vraag naar 'de kunst van geven' en 'de definitie van een goed geschenk' niet zo bizar dacht ik. Is liefde niet een voortdurend uitwisselen van geschenken? En blijft de grote hamvraag dan niet: wat is de kunst van geven en krijgen?
Is het een ziekte of een zware last. Is het een zegen of een brug der zuchten? Of moet ik blij zijn met dit lot en is het eerder nog een gave? Ik vroeg en vraag het me vooral vandaag weer af. Waarom blijven al die vragen steeds bij mij plakken en waarom schijnen anderen ervan gespaard?
Retraite en bezinnen.... het klinkt erg retro. Verinnerlijken en herbronnen ... is dat verteerbaarder? Eigenlijk komt het een beetje op hetzelfde neer. Vandaag heeft het me onverwacht deugd gedaan. Luisterend naar wijze en gedreven mensen heb ik oude dingen kunnen herwaarderen en voel ik me een beetje geüpdatet! Waar ik vanmorgen zoveel stress en werkdruk voelde, dubbelzinnige spijt had dat ik - door me in te schrijven voor deze extra vormingsdag - tijd verloor voor mijn zo dringende werk, voel ik me nu wat bevrijd met hernieuwde energie en inzichten klaar voor morgen... dank je Ria en Francis.
We hebben vanavond weer eens mooi gezongen. Wij is het koor waarin ik zing. Het is niet direct groot nieuws tenzij je kan delen in mijn hernieuwd besef van de weldadigheid van zingen voor de gestresste geest. Maar tegelijk en spijtig werd ik vandaag weer geconfronteerd met het duale in het leven. De schoonheid van de muziek en de goed getrainde stemmen stond in contrast met de kille hardheid op andere theaters van het leven. Het verscheurende nieuws van mishandelde baby's, de stijging van HIV besmettingen in België, om nog maar te zwijgen van wat niet in de kranten staat.... Zachtheid en tederheid in woorden naast de botheid van wie blind slechts zichzelve ziet. Het leven kan zo simpel zijn en mooi, toch slagen mensen erin zichzelf of anderen kwellend te lijf te gaan. Waar is die pijn voor nodig? Waarom is en blijft de mens zo dom?
Welk antwoord wil je horen
Ik ben gegrond
Laat me nog even
Alweer spert de nacht 
Het roept iets op en het slaat me neer: de herfst, de dood, het verlies van mensen, verdriet om hen die me dierbaar zijn... en een bisschop die preekt over onze heiligen, mensen zoals jij en ik... maar de boodschap van ware liefde schaamteloos mist... Muziek verzacht... slechts soms en toch enkel als je luistert en voelen kan wat bindingen met mensen in de diepte kunnen zijn. Wat een dag! De zon scheen warm over het kerkhof. De bloemen bleven zonder vrieskou fleurig staan. Maar menig hart was al bevroren nog voor de dag aan zichzelf begon....
Praten, schrijven, communiceren.... het is allemaal taal. Maar elkaar juist begrijpen is niet evident. Vandaag alweer zoveel woorden gezegd, met de beste bedoelingen, geprobeerd dingen uit te leggen. Maar niet altijd komt de boodschap aan zoals ze gedacht en bedoeld is. Waarom? Wat is de sleutel tot begrip? Wat je precies woordelijk zegt, de inhoud, is één ding. De rationele boodschap is simpel meestal te simpel om de complexe realiteit te dekken. Neen, belangrijker is de emotie er achter, de relationele boodschap op de achtergrond, op het tweede niveau. Maar die moet je willen zien, willen voelen. Je moet durven in het vel van de ander kruipen. Ik geef toe, het is gevaarlijk. Je moet kunnen verliezen. Je moet durven geconfronteerd worden met de afschuwelijke waarheid en dat je een falend persoon bent met hoogst onhebbelijke kwalijke kanten... maar als je daarmee kan leven... als je echt durft aanvaarden dat je infeite maar een onnozel stukje stof en as, zielig mensje, een onooglijk slecht karaktertje bent... dan kan je onbevreesd de ander ook laten zijn wie hij is. Het bevrijdt, het verlicht, het laat je toe heel heel hartelijk te lachen met jezelf... wie lacht er met me mee?
Ik hou van het cijfer 7. Het is mijn geboortedatum 7 /7 in het jaar 52 wat nog eens samen 7 is. Het nummer waar ik vroeger mee competitievolleybal speelde was 7. Mijn familienaam bestaat uit zeven letters en ik heb 7 brussen (broers en zus)... zo kan ik nog even doorgaan. Maar wie wordt de 7777 ste bezoeker aan mijn blog?
Strijken is een zinnelijke bezigheid. Vanmiddag heb ik het weer mogen ondervinden. De juiste zachte en toch doordachte druk op het ijzer, een rustig ritme aanhoudend en in stilte je concentreren op het gladde stof dat door je handen glijdt. Het zet bij mij de prikkeling van de amygdala in gang en roept creatieve gedachten op. Een zoete kans tot mediteren geeft het terwijl je toch nuttig bezig bent. Het is een werk in verbondenheid met je huisgenoten voor wie je de kleerkast van de komende week opnieuw in orde zet. En dan denk ik weer... wat kan het gewone leven wonderlijk zijn.
De dagen zijn erg druk. Morgen om 5 uur zal ik mijn bed uit moeten en met een valies vol materialen op stap gaan door het land. Geen tijd om mij met 'muzes' bezig te houden... nochtans is er een beetje hoop. Op reis gaan heeft altijd iets van verlangen, vernieuwing en verrassing. Go west... misschien dus dat ik ergens onderweg, op de trein, of ter plaatse, tussen het lesgeven door, op een gepland of onbewaakt moment toch die bijzondere energie vind die graag sprongetjes maakt en mijn hart verblijdt. Met positieve gedachten ben ik al tevreden, met het ontmoeten van de muze nog meer...
De eerste wat stevige herfstwind heeft de notenboom even geschud. De bladeren en de okkernoten lagen er vandaag weelderig onder. Dus ben ik maar aan het rapen gegaan. Omega 3 recht vanuit moeder natuur. De hype! Goed voor de hersenen... Het doet me denken aan mijn kindertijd toen we nog met of zonder zin vis aten op vrijdag. Om te vasten en omdat kinderen daar verstandig van werden... en toen we lepel voor lepel, uit de grote fles, levertraan kokhalzend naar binnen werkten tegen wil en dank omdat het moest, tegen de Engelse ziekte. Mijn moeder had de oorlog meegemaakt dus moesten wij er aan geloven en kregen we ook regelmatig te horen hoe goed we het wel hadden. Als iets niet lekker was of we iets niet konden hebben omdat het te duur was, dan kwam die oorlog altijd als grote dreiging en boeman opduiken. We moesten blij zijn met droge korsten brood want dat was tenminste brood en daar konden wij onder een oorlog alleen van dromen. Ook al hadden we eigenlijk niet veel, wij waren toen al ongelooflijke luxe paardjes in haar ogen. Wat zijn we dan nu vreselijk verwend! Zelfs de omega 3 wordt in pilletjes zonder vieze smaak aangereikt!
