Alweer spert de nacht zijn diepe zwarte ogen Hij lokt me naar zich toe maar ik wil niet horen blijf maar talmen loom ben nog niet zo moe en toch zoek ik de zoete rust die onvervulde dromen ongeremd verlicht ondraaglijk vrij ontdaan van alle last en loze lusten ik richt me naar de maan mijn zekerheid in 't nachtelijk uur, mijn goede vriend ik kom, nog even wacht ik tot hij me misschien een laatste gevoel leent en een zacht woordeke stilletjes toezegt
Het roept iets op en het slaat me neer: de herfst, de dood, het verlies van mensen, verdriet om hen die me dierbaar zijn... en een bisschop die preekt over onze heiligen, mensen zoals jij en ik... maar de boodschap van ware liefde schaamteloos mist... Muziek verzacht... slechts soms en toch enkel als je luistert en voelen kan wat bindingen met mensen in de diepte kunnen zijn. Wat een dag! De zon scheen warm over het kerkhof. De bloemen bleven zonder vrieskou fleurig staan. Maar menig hart was al bevroren nog voor de dag aan zichzelf begon....
Jaren heb ik je bezocht mijn hart alert intens met jou begaan Nu spiegelt je graf in de late middagzon en gooit een ongeziene hand aarde, grof zand, donker stof over deze plek Dit hart wordt koud De verre lach verduistert Enkel mist en nevel laten hun sluier achter Zelf de bladeren verkleuren kreuken zich in het vallen Ik wil er niet aan wennen Ik roep in stilte je naam er zal geen antwoord komen Ik weet Ik ween een laatste? traan
Praten, schrijven, communiceren.... het is allemaal taal. Maar elkaar juist begrijpen is niet evident. Vandaag alweer zoveel woorden gezegd, met de beste bedoelingen, geprobeerd dingen uit te leggen. Maar niet altijd komt de boodschap aan zoals ze gedacht en bedoeld is. Waarom? Wat is de sleutel tot begrip? Wat je precies woordelijk zegt, de inhoud, is één ding. De rationele boodschap is simpel meestal te simpel om de complexe realiteit te dekken. Neen, belangrijker is de emotie er achter, de relationele boodschap op de achtergrond, op het tweede niveau. Maar die moet je willen zien, willen voelen. Je moet durven in het vel van de ander kruipen. Ik geef toe, het is gevaarlijk. Je moet kunnen verliezen. Je moet durven geconfronteerd worden met de afschuwelijke waarheid en dat je een falend persoon bent met hoogst onhebbelijke kwalijke kanten... maar als je daarmee kan leven... als je echt durft aanvaarden dat je infeite maar een onnozel stukje stof en as, zielig mensje, een onooglijk slecht karaktertje bent... dan kan je onbevreesd de ander ook laten zijn wie hij is. Het bevrijdt, het verlicht, het laat je toe heel heel hartelijk te lachen met jezelf... wie lacht er met me mee?
Liefste muze neem me mee nog steeds ben ik bereid een reis met jou te beginnen neen ze eindigt niet hier ze begint met deze woorden maar kan jij dat begrijpen? kan je beseffen dat het begint met een kus en een gulle lach kan je me in je armen drukken en lachen om onze onhandigheid kan je onbevreesd zijn samen rollen door de sneeuw kan je met mij helemaal zoals we zijn met onze kleren aan met al ons hebben en houden met schoenen en al lopen naar de golven in de zee alle leed der wereld aan onze laars lappen en gillen en roepen en hard huilen tegen de wind in roepen: ik hou van jou onnozel wicht onnozelaar ik hou van jou...
Ik hou van het cijfer 7. Het is mijn geboortedatum 7 /7 in het jaar 52 wat nog eens samen 7 is. Het nummer waar ik vroeger mee competitievolleybal speelde was 7. Mijn familienaam bestaat uit zeven letters en ik heb 7 brussen (broers en zus)... zo kan ik nog even doorgaan. Maar wie wordt de 7777 ste bezoeker aan mijn blog?
Strijken is een zinnelijke bezigheid. Vanmiddag heb ik het weer mogen ondervinden. De juiste zachte en toch doordachte druk op het ijzer, een rustig ritme aanhoudend en in stilte je concentreren op het gladde stof dat door je handen glijdt. Het zet bij mij de prikkeling van de amygdala in gang en roept creatieve gedachten op. Een zoete kans tot mediteren geeft het terwijl je toch nuttig bezig bent. Het is een werk in verbondenheid met je huisgenoten voor wie je de kleerkast van de komende week opnieuw in orde zet. En dan denk ik weer... wat kan het gewone leven wonderlijk zijn.
Zalig en zinnelijk gaan samen als ik strijk Stil droom ik weg in een ontspannen stilte Het is genieten van de zondagse middag rustig mijmerend met een open herfstlucht buiten de verwarming op minimaal binnen Niets dat me opjaagt schuif ik heen en weer intens en ritmisch Licht drukkend streel ik over het hemd van mijn zoon waarin hij al zo mannelijk staat
Floreanne
PS Ondertussen ben ik wat gaan lezen over 'prikkeling' van amygdala en.... blijkbaar heeft strijken geen prikkeling maar eerder een 'ontprikkeling' van mijn amygdala tot gevolg.... bevrijdend alleszins!
De dagen zijn erg druk. Morgen om 5 uur zal ik mijn bed uit moeten en met een valies vol materialen op stap gaan door het land. Geen tijd om mij met 'muzes' bezig te houden... nochtans is er een beetje hoop. Op reis gaan heeft altijd iets van verlangen, vernieuwing en verrassing. Go west... misschien dus dat ik ergens onderweg, op de trein, of ter plaatse, tussen het lesgeven door, op een gepland of onbewaakt moment toch die bijzondere energie vind die graag sprongetjes maakt en mijn hart verblijdt. Met positieve gedachten ben ik al tevreden, met het ontmoeten van de muze nog meer...
Blijdschap, hartevriend mijn zoet verlangen mijn heilig warme gedachte Ik ontmoet je als ik reis als het rustig wordt Onderweg met de trein ben ik met jou verbonden als ik wegdroom in de beweging in het uurtje niet aanwezig zijn Dan kan ik stil ontbolsteren wegdeemsteren richting korter bij de zee want daar kom jij mijn hart verlichten dansend opspringen in mijn ziel en borst Zalig mijmerdenkend zoek ik steeds jou
Erato, Beatrice Portinari of ... zijn muzen altijd vrouwelijk? Ik vroeg het me af en dacht, geëmancipeerd als ik was, even van niet, maar twijfelde. Reden dus om het op te zoeken. Wat bleek: de negen oorspronkelijke, antieke muzen waren godinnen die op de berg Olympus woonden... De muzen uit recentere periodes blijken ook van het vrouwelijk geslacht. Alsof vrouwelijke kunstenaars, schrijfsters niet geïnspireerd kunnen worden door de mannelijke uitstraling, erotische schoonheid of intellectuele aantrekkingskracht... Wel ik ga eens op zoek of er in de geschiedenis geen vrouwen waren met mannelijke muzen. Ik laat het je weten als ik ze vind.
De eerste wat stevige herfstwind heeft de notenboom even geschud. De bladeren en de okkernoten lagen er vandaag weelderig onder. Dus ben ik maar aan het rapen gegaan. Omega 3 recht vanuit moeder natuur. De hype! Goed voor de hersenen... Het doet me denken aan mijn kindertijd toen we nog met of zonder zin vis aten op vrijdag. Om te vasten en omdat kinderen daar verstandig van werden... en toen we lepel voor lepel, uit de grote fles, levertraan kokhalzend naar binnen werkten tegen wil en dank omdat het moest, tegen de Engelse ziekte. Mijn moeder had de oorlog meegemaakt dus moesten wij er aan geloven en kregen we ook regelmatig te horen hoe goed we het wel hadden. Als iets niet lekker was of we iets niet konden hebben omdat het te duur was, dan kwam die oorlog altijd als grote dreiging en boeman opduiken. We moesten blij zijn met droge korsten brood want dat was tenminste brood en daar konden wij onder een oorlog alleen van dromen. Ook al hadden we eigenlijk niet veel, wij waren toen al ongelooflijke luxe paardjes in haar ogen. Wat zijn we dan nu vreselijk verwend! Zelfs de omega 3 wordt in pilletjes zonder vieze smaak aangereikt!
Hij houdt me wakker de nacht die laat begon Voorbij de eerste slaap keer ik me om en om Het houdt me bezig gedachten ongeremd nog niet geschreven en toch voor jou bestemd Dan denk ik ook aan morgen aan wat er op me wacht en stil maak ik me zorgen alweer aan jou gedacht Ik kan geen tranen velen en deppen ook niet meer Ik zou wel willen wenen maar het doet me veel te zeer Het gemis, de heimwee, het verlangen ze blijven ongewild steeds bij me, aan me hangen als een rugzak zwaar getild Als morgenvroeg de zon weer schijnt en jij lacht voor me uit dan kan ik hopen en verdwijnt de weemoed uit mijn buik
Op Unesconiveau worden schijnbaar ethische standpunten verstandig ingepakt in speeches met mooie woorden. De welklinkende beloftes worden echter niet gehouden laat staan de nodige maatregelen uitgevoerd...
De banken beloven hoog rendement aan hun beleggers maar bij de uitbetaling zijn de feiten anders...
De nieuwe trams van Brussel ogen futuristisch gestyleerd en menen tegemoet te komen aan onze gehandicapte medemens...
Op de snelweg botsen alweer vrachtwagens en vallen doden en zwaar gewonden...
De winnende renner wordt euforisch gezoend, zijn makkers druipen stil af en zijn al blij met een warme douche...
De vissen beten vandaag amper maar enkele slachtoffers zijn nu toch klaar voor de pan...
Verder gaat met mij alles goed... En kom ik tot ...
Licht verdoken maar zacht in mijn gedachten is het altijd daar de passionele knuffel het ongekunsteld vriendelijk gelaat een vreugdevol parmantig lachje de hoop op een verlangd weerzien en bovenal een liefdesspel als een gedicht zonder woorden
Het is alweer donderdag voor ik het goed besef. Het begin van het schooljaar is door de drukte veranderd in het herkenbare leven. Het nazomertje verkracht het normale septembergevoel. Ik snak weer zonder scrupules naar het weekend. Maar daar zitten ook al verschillende activiteiten geagendeerd. En ik denk na over de zin van mijn bezigheden.
Alleen zijn is voor mij massaal genieten van de stilte in mijn huis Heerlijk heerst ze hier intens vooral op zondag Het geeft me innige ruimte Beschouwend bij me zijn, is zalig zoeken naar gesprekken met mezelf Geen muziek of straatgeluiden niet iemand die me claimt slechts rustig tikken in zacht gemurmel de klok en 't gasfornuis
Gisteren ontmoette ik twee jeugdvriendinnen en vandaag een vriend die ik al jaren niet meer gezien had. Ik voerde met hen onverwacht drie leuke 'bij-praat-gesprekken'. Vanmorgen deed ik mee met een tombola. Doorgaans laat ik zulke spelletjes aan mij voorbij gaan, maar deze keer voelde ik er mij om de een of andere reden toe aangetrokken en ... ik won een horloge. Wat wil 'de tijd' van mij en waarom val ik net vandaag 'in de prijzen'? Bij het lezen van het bundeltje poëzie (een meer dan geapprecieerd lief geschenkje van één van de drie 'oude vrienden' ) kreeg ik plots de indruk dat dit alles iets betekent. Heb jij dat ook al eens gehad zo'n gevoel dat ontmoetingen en gebeurtenissen in hun toeval net helemaal niet toevallig zijn....? Wel dit was zoiets, maar de betekenis of de link ontgaat me momenteel. Er is hierdoor wel iets rustigs over me gekomen dat ik nog niet duiden kan.
Ik heb het herkend de stappen die je zette Het was thuiskomen maar zoals altijd evenveel weggaan De cirkel is rond de vragen duidelijk gesteld Ik weet waar ik sta en ken jouw plaats Het is niet versneden in fragmenten Het is weten in bekende delen
Laat me nog even
Alweer spert de nacht 
Het roept iets op en het slaat me neer: de herfst, de dood, het verlies van mensen, verdriet om hen die me dierbaar zijn... en een bisschop die preekt over onze heiligen, mensen zoals jij en ik... maar de boodschap van ware liefde schaamteloos mist... Muziek verzacht... slechts soms en toch enkel als je luistert en voelen kan wat bindingen met mensen in de diepte kunnen zijn. Wat een dag! De zon scheen warm over het kerkhof. De bloemen bleven zonder vrieskou fleurig staan. Maar menig hart was al bevroren nog voor de dag aan zichzelf begon....
Praten, schrijven, communiceren.... het is allemaal taal. Maar elkaar juist begrijpen is niet evident. Vandaag alweer zoveel woorden gezegd, met de beste bedoelingen, geprobeerd dingen uit te leggen. Maar niet altijd komt de boodschap aan zoals ze gedacht en bedoeld is. Waarom? Wat is de sleutel tot begrip? Wat je precies woordelijk zegt, de inhoud, is één ding. De rationele boodschap is simpel meestal te simpel om de complexe realiteit te dekken. Neen, belangrijker is de emotie er achter, de relationele boodschap op de achtergrond, op het tweede niveau. Maar die moet je willen zien, willen voelen. Je moet durven in het vel van de ander kruipen. Ik geef toe, het is gevaarlijk. Je moet kunnen verliezen. Je moet durven geconfronteerd worden met de afschuwelijke waarheid en dat je een falend persoon bent met hoogst onhebbelijke kwalijke kanten... maar als je daarmee kan leven... als je echt durft aanvaarden dat je infeite maar een onnozel stukje stof en as, zielig mensje, een onooglijk slecht karaktertje bent... dan kan je onbevreesd de ander ook laten zijn wie hij is. Het bevrijdt, het verlicht, het laat je toe heel heel hartelijk te lachen met jezelf... wie lacht er met me mee?
Ik hou van het cijfer 7. Het is mijn geboortedatum 7 /7 in het jaar 52 wat nog eens samen 7 is. Het nummer waar ik vroeger mee competitievolleybal speelde was 7. Mijn familienaam bestaat uit zeven letters en ik heb 7 brussen (broers en zus)... zo kan ik nog even doorgaan. Maar wie wordt de 7777 ste bezoeker aan mijn blog?
Strijken is een zinnelijke bezigheid. Vanmiddag heb ik het weer mogen ondervinden. De juiste zachte en toch doordachte druk op het ijzer, een rustig ritme aanhoudend en in stilte je concentreren op het gladde stof dat door je handen glijdt. Het zet bij mij de prikkeling van de amygdala in gang en roept creatieve gedachten op. Een zoete kans tot mediteren geeft het terwijl je toch nuttig bezig bent. Het is een werk in verbondenheid met je huisgenoten voor wie je de kleerkast van de komende week opnieuw in orde zet. En dan denk ik weer... wat kan het gewone leven wonderlijk zijn.
De dagen zijn erg druk. Morgen om 5 uur zal ik mijn bed uit moeten en met een valies vol materialen op stap gaan door het land. Geen tijd om mij met 'muzes' bezig te houden... nochtans is er een beetje hoop. Op reis gaan heeft altijd iets van verlangen, vernieuwing en verrassing. Go west... misschien dus dat ik ergens onderweg, op de trein, of ter plaatse, tussen het lesgeven door, op een gepland of onbewaakt moment toch die bijzondere energie vind die graag sprongetjes maakt en mijn hart verblijdt. Met positieve gedachten ben ik al tevreden, met het ontmoeten van de muze nog meer...
De eerste wat stevige herfstwind heeft de notenboom even geschud. De bladeren en de okkernoten lagen er vandaag weelderig onder. Dus ben ik maar aan het rapen gegaan. Omega 3 recht vanuit moeder natuur. De hype! Goed voor de hersenen... Het doet me denken aan mijn kindertijd toen we nog met of zonder zin vis aten op vrijdag. Om te vasten en omdat kinderen daar verstandig van werden... en toen we lepel voor lepel, uit de grote fles, levertraan kokhalzend naar binnen werkten tegen wil en dank omdat het moest, tegen de Engelse ziekte. Mijn moeder had de oorlog meegemaakt dus moesten wij er aan geloven en kregen we ook regelmatig te horen hoe goed we het wel hadden. Als iets niet lekker was of we iets niet konden hebben omdat het te duur was, dan kwam die oorlog altijd als grote dreiging en boeman opduiken. We moesten blij zijn met droge korsten brood want dat was tenminste brood en daar konden wij onder een oorlog alleen van dromen. Ook al hadden we eigenlijk niet veel, wij waren toen al ongelooflijke luxe paardjes in haar ogen. Wat zijn we dan nu vreselijk verwend! Zelfs de omega 3 wordt in pilletjes zonder vieze smaak aangereikt!
Hij houdt me wakker
Wie zei me: 
Ik heb het herkend
Er verdwijnt tekst van mijn blog zonder dat ik dat wil.... even testen....
