Ik heb het herkend de stappen die je zette Het was thuiskomen maar zoals altijd evenveel weggaan De cirkel is rond de vragen duidelijk gesteld Ik weet waar ik sta en ken jouw plaats Het is niet versneden in fragmenten Het is weten in bekende delen
Het vraagt moed te spreken vooral als niemand luistert Knap is vechten voor niet gegund recht
Maar kracht ontbreekt en angst om te verliezen het weinige dat je hebt
Het uur komt zeker dat toch gezegd zal zijn waar het op staat wat nu in stilte woekert en benepen strijdbaarheid verliest van brute noodzaak dat enkel pijn blijft en zware herinnering
Wat hoedt me voor het uur waarop de vrijheid dwingt de vlag van adel lokt en vuur mijn aders voert woorden in liederen plant
Met wie dan bestijg ik barricades en breekt het front zich los Wie zal dat vaandel eren Of zal ik alleen en enkel nog zacht als laatste trek mijn eenzaam hart masseren
Het is stil in huis. Zoonlief is gaan werken en komt laat thuis. Om de avond wat zinvol om te krijgen en om de deadlinestress een beetje te milderen ben ik daarnet nog drie uur op mijn bureau gaan schrijven aan mijn boek. Een andere collega, met ook dringend werk voor maandag, verraste mij met zijn aanwezigheid. Mijn zoon mag liefst niet weten dat ik vandaag op mijn 'vrije' zaterdag ben gaan werken want dan wringt hij mijn nek om. Ik sta onder een verplicht-te-ontspannen-regime bij hem. Hij is nogal bezorgd om mijn workaholictrekjes. Ik heb dus gewacht tot hij de deur uit was. En nu ben ik uitzonderlijk hier aan het scherm op een zaterdagavond. Het voelt een beetje doelloos en eenzaam met iedereen zo ver weg. Dan maar mijn blauw vriendje uit de koudste kast gehaald. Hij staat naast me te sprankelen en zingt een avondliedeken in mijn hoofd. Maar echt verheffen doet hij me niet vandaag. Morgen gaan we met ons koor zingen in Brussel. Daar heb ik nu eens wel helemaal zin in. Ook de nevenactiviteiten doen me hopen op een zonnige en aangename dag morgen. Het betekent alleen erg vroeg opstaan, wat ik op zondag meestal niet doe en waar ik vooral in het weekend een hekel aan heb. In de week valt dat beter mee! Zo dat is al te lang en te saai voor de gemiddelde lezer, dus gooi ik er een gewaagd gedachtje tegenaan!
Terwijl ik schrijf ... denk ik aan jou! Heel even heel serieus... maar dan komen passie en guitige associaties
Het werk gaat voor... ik weet het wel maar kan het echt niet laten bij elk geleerd woord dat ik schrijf vandaag wat stouts of bloots te denken dat er bij past...
Wil je ook proberen?
Zie je die 'leerstoel'... Hij is van leer een stoel met vele kanten
Zie je het optimaliseren van modaliteiten... een hoogtepunt in het zwoele leven
Zie je pedagogisch-didactische maatregelen... Ik hou van alle manipulaties
En weet je ... Als het maar deugd doet, Een beetje lachen moet!
Speciaal opgedragen aan Labo, een gedicht geïnspireerd door haar gedicht over de wind en de boom... Spijtig dat zowel wind als boom mannelijk zijn, ... ik had in dit geval liever over 'zij' geschreven dan over 'hij'.
De wind is nooit leeg, steeds in beweging leeft hij met volle teugen en houdt zo doende niets vast en toch zichzelf in, zonder zich ooit in te houden.
De boom is de hoop op liefde, op leven en kracht Hij staat stil om naar te kijken vast te houden en te koesteren De wind ruist er zachter, kust de twijgjes zonder schroom
Het verlangen en de hartstocht gaan dezelfde weg, ze waaien telkens heen en weer, op en neer, maar zo leven ze echt Ze komen en gaan, ongetemd op zoek naar contact met de bomen
Bij jou komen ze tot rust en legt mijn hoofd zich in de takken van je armen Ik pluk gretig de blaadjes van je gezicht
Ik wens me de sterkte van deze boom in de wind en de stevigheid die paden trekt Ik geef me hoop op veelzijdigheid zoals die leeft en vorm krijgt dankzij hem Ik zoek me veilig geborgen in zijn 'beschermende' takken zodat ik terug vrij kan ademen
Voilà, terug aan het werk, met vernieuwde zin en even zo nieuwe deadlines. Alles in mijn bureau was netjes opgekuist toen ik aankwam, nu liggen er alweer te-doen-briefjes en rondslingerend schrijfgerei en moet de vuilbak alweer geledigd... Het is er even inkomen maar ik verschoot van hoe snel de tijd gaat als je geconcentreerd bezig bent. Oeps, we gaan weer vlug verouderen als dat zo zit... gedaan met dromen!
Je vroeg me: "Is er iets ?" En ik dacht: "Ja, natuurlijk is er iets." Voortdurend is er iets! Jij bent er, ik ben er en er is de wereld en het leven erop. Maar er is altijd ook zoveel meer ... alles wat niet uitgesproken wordt, dat wat niet gezegd kan worden, nooit verteld is, niet bewaarheid of gelogen is. We zeggen : "Ik hou van je" ... en tegelijk zijn wij meestal ver, soms veel te ver van 'jou' en 'mij' en 'ons'... in een andere wereld ben jij, ben ik of zijn wij druk doende. Het is niet op 'het plein' des levens dat het eigenlijke leven zich afspeelt. Het is tussen de regels dat liefde enigszins bloeit of in het slechtste geval een stille dood sterft! Ik zal bijvoorbeeld merken wanneer je dit zal lezen. Ik zal horen of je het begrijpt. Maar wegen gaan en keren ... en ik ? Ik denk: ik wil en ik kan ... en jij ? Zal jij er zijn? Zal jij begrijpen als ik lach terwijl ik eigenlijk wil wenen?
Ik reisde uiterst lijfelijk naar nieuw en onbekend vertrok met mijn gevoelens gericht op jou
Onrustige gedachten bleven in het hart en eenzaam hier in mijn land en in mijn huis
Daar kwam een speels en ander leven het open panorama en zich ontsluitende toekomst lokte me vriendelijk of gemaakt? Ik weet het niet en toch het lachte in wijdsheid voor me uit
Achter elk huis de hoop op ontdekking binnenin vond ik jou niet nog steeds geen deur op een kier Alle kennis gleed af naar blinden het inzicht latend aan doven
Hoe teer de kleuren riepen in planten geel en paars, de heide, wild, verstomde en fluisterde jouw naam slechts voor de schapen die zonder woorden getuigden en spraken met hun intens gemekker: Waar blijf je? Waar blijf je?
Speciaal voor Labo heb ik een cadeautje mee gebracht... De foto die je hiernaast ziet is nog maar een voorsmaakje. De echte is nog in 'ontwikkeling'. Die moet ik nog inpakken en er ook nog een strikje rond doen... en dat vraagt wat computerdeskundigheid. Even geduld dus ... Ik wil hiermee alleen maar zeggen dat ik naast die éne echte ruige Schot, inclusief met rok en al***, die bovendien graag als cadeautje fungeerde (zie later) we heel erg veel vriendelijke Schotten en Schottinnekes tegen gekomen zijn. De plaatselijke bevolking was steeds behulpzaam, open-minded, uitnodigend en spraakzaam over hun land, hun geschiedenis en bezienswaardigheden, hun leven, ... Heel aangenaam dus om er toerist te zijn. Want het leven als toerist kan wel al eens 'moeilijk' en stresserend zijn.... steeds op zoek naar de weg, iets om te eten of te slapen, vervangstukken, benzine, ... In Schotland hebben we steeds bereidwilligheid ontmoet en dat is goed voor een zich herstellend vertrouwen in de mensheid en de wereldvrede!
*** P.S. Schotten krijgen een kilt op het moment dat ze volwassen worden. Dan dragen ze zolang ze ongehuwd zijn géén onderbroek onder deze rok, die de kleuren van de clan heeft. Al de nodige attributen die ook nog bij dit 'uniform' horen zoals o.a. een tamelijk zwaar 'voorhangstuk' ****(ik ken de echte naam ervan niet) dat oorspronkelijk met zeehondenhuid bedekt was en functionele doeleinden zou hebben (namelijk de jonge 'kerel' niet in verlegenheid brengen ?) ... worden door familieleden geschonken. Eens gehuwd dragen ze wel een onderbroek... Voilà, dat is het verhaal dat ze mij ginds hebben verteld (wijs gemaakt?)
**** Ik ben het even gaan opzoeken... het is een tasje en heet 'sporran'. Andere attributen zijn een belt (riem), buckle (gesp), broche (sierplaatje), dirk (dolk), kiltpin (pin om rok dicht te houden) ... spannend!
Ik realiseerde het me helemaal niet vóór ik vertrok maar Schotland bleek een land van wol en gember te zijn. Niet zo gek dus dat ik me er een beetje voelde thuiskomen! Langs de schapen en hun wol kon je niet naast kijken uiteraard. En naast de rijke keuze aan gebakjes en gerechten ook al niet. Muffins en koek voor bij de thee ... gegarandeerd kans op een gembersmaakje! Nu moet mijn maag een beetje afkicken van de rijke ontbijten: de eggs, bacon, sausages, haggis, black pudding, beans, tomatoes, chips, fish, toast... Neen de ales en guiness waren wel zeer goed te smaken en ook de whisky, die er goedkoper is dan de Stella. Niet dat ik overdadig gedronken heb hoor... (want seffens menen sommigen dat ik weer moet gaan biechten) ... maar ik vermeld het maar. Na een rit met de moto kan in de avond zo'n hartige dronk wel zeer deugd doen. Je slaapt dan nog zoeter dan anders!
En zo zijn we terug! De reis verliep voorspoedig en is alweer te snel achter de rug. Het geluk was aan onze zijde. We hebben geen spatje regen gehad en dat was zeker 'geluk' hebben in Schotland waar augustus statistisch de natste maand van het jaar is (dacht ik toch ergens opgevangen te hebben). We hebben één band moeten plakken in Skye en één batterij moeten vervangen in Bridge of Earn. Alle scherpe bochtjes van de bergwegeltjes werden zonder slippertjes genomen. En achter elke draai wachtte ons een nieuw schouwspel. Het voortdurend opnieuw verrassende landschap van de Highlands zal me vooral bijblijven. Maar ook de basiskleuren van alle tinten groen, grijs en bruin, met daarin de bloemen geel en wit en paars. De witte vlekken (soms met honderden) verstrooid over de heuvelruggen waren de alom aanwezige schapen, waar we regelmatig moesten voor stoppen omdat ze op de weg voor onze voeten liepen. Er waren ook de ontzettend gezond uitziende koeien, lekker doorvoed van het supergroene gras. We hebben in een oogflits wilde herten zien wegsprinten als ze ons hoorden. Soms waanden we ons in een totaal verlaten landschap en kwamen we kilometers achter elkaar geen andere mensen of voertuigen tegen. Alleen met de bergen, de meren, de stenen, de bruggen, .... in al hun variaties ... was adembenemend. Je wil het graag vasthouden, meenemen naar huis, foto's nemen... maar de panorama's en de diepte en de indrukwekkendheid krijg je niet op papier gedrukt. Als onze foto's verwerkt zijn zal ik er hier enkele plaatsen maar het zal maar een afkooksel zijn van het echte!
... dat weet toch iedereen, maar toch is een Schot in Schotland een man van kop tot teen.... We zijn zover! Alles ( t' is te zeggen het minimum) is gepakt. Morgen is de vertrekdag. Schotland is het doel. Ik hoop veel inspiratie op te doen en vertel er later over. Tot lezens bloggertjes allemaal. Tot binnen 10 dagen!
Het regent hier, afwisselend een fikse bui dan weer even miezerig en af en toe droog. De lucht is grijs en bewolkt, soms een spiertje wit en blauw. De vakantie gaat aan een tweede periode beginnen. Nog enkele dagen en we vertrekken met de moto naar Schotland voor tien dagen. Het grijs van hier helpt me aclimatiseren aan het klimaat van ginder vrees ik. Daar voorspellen ze ook wisselvallig weer met buien. Ik pieker over wat ik wel en niet ga meenemen want de bagage op een moto moet altijd zéér beperkt blijven. Slechts het minimum van het minimum kan mee. We gaan voor de essentie!
Ik zoek een poëzietje te plegen. Het is immers alweer wat geleden, maar mijn hersenen staan op zakelijk, op het afwerken van klussen en op het voorbereiden van een klein avontuur in Schotland... dan is de muze een beetje op de achtergrond. De inspiratie komt zeker later.
Trappen zijn er om een hoogteverschil te overbruggen. Bruggen zijn er om twee punten die oorspronkelijk uiteen liggen te verenigen. Zij maken van een kloof een verbinding. Bruggen en trappen zijn dus in essentie en functioneel hetzelfde. Een brug is bovenaan loodrecht maar overbrugt oneffenheden door ongelijke steunen. Een trap overbrugt de afstand letterlijk trapsgewijs, waarbij elke tree op zich liefst wel loodrecht is en in gelijke hoogte telkens een volgende stap mogelijk maakt. Trappen zowel als bruggen kunnen een draai maken. De draaitrap is de meest gedraaide vorm en heeft zijn naam dan ook niet gestolen. Bruggen draaien vooral als ze viaducten zijn en verkeerswisselaars.... oesje ik ga er van duizelen als ik trappen en bruggen anders moet liefhebben... Ik voel me een ander vel krijgen, een ander perspectief, namelijk dat van de 'bouwer'. Dat is mijn wereld niet, ik ben de 'beschouwer'. Laat me daar maar even een nachtje over slapen...
Ik heb iets met bruggen en trappen. Het heeft te maken met kinderangsten. Oude gevoelens en herinneringen, die keihard ingebakken zitten in mijn harde schijf, komen in mijn dromen spoken en keren telkens weer. De enige remedie er tegen (in mijn dromen) is 'vliegen'. Ik slaag er dan ook in, met ouder worden en veel 's nachts oefenen, om die diepten sierlijk te overwinnen. Ik bedenk vandaag dat ik stilaan misschien van trappen en bruggen kan leren houden, ze proberen te bekijken van hun mooie artistieke of functionele nuttige kant. Kan ik alsnog gewoon even die oude connotatieknop omkeren om mijn nachtmerries te doen veranderen? Ik vroeg het me tijdens mijn elf-uren-koffie af. Of wordt het gewoon tijd dat ik mijn trappenhal schilder?
Wie angst heeft voor verwarring, hij leze best zijn krant Wie 't raar vindt om te mijmeren, zij gaat best aan het werk Wie twijfelt als emoties komen, kan shoppen of kijkt naar de koers Ik heb je niets te zeggen Ik verberg niets maar ik lieg omdat de waarheid er niet is Ik spreek en schrijf slechts met schaduwen van woorden Dan stel ik me ook vragen maar ben niet zo gehaast om dadelijk de oplossing te weten, want... Hoe dichter ik bij liefde kom, hoe duidelijker verschijnt de dood
Floreanne
P.S. voor een bezorgde lezer: Wees niet ongerust... ik ben en blijf 'aan het werk'
Ik zou willen dat ik meer aan het leven kon veranderen maar ik ben machteloos
Ik zou de dingen die ik denk willen zeggen en schrijven maar de woorden ontbreken of komen niet toe bij wie doet alsof hij luistert
Mijn woorden zijn gehandicapt Eerst nog vol hoop en verlangen blijft van hen slechts Ersatz over als ze uit mijn mond of vingers stromen De gedachten en gevoelens zijn paradijselijk maar in confrontatie met de realiteit als ze aan de lucht raken brokkelen ze af en verpoederen
Het is een te overbruggen kloof wie zegt het wie schrijft het wie legt me uit waar en wat is de brug?
Het werd tijd dat ik hier nog even een boodschapje schreef. Ik ben nogal druk en intens bezig geweest de laatste dagen. In de vakantie gebeurt altijd zoveel. De strikte structuur in de dagindeling en de regelmaat in uur en tijd is omgewoeld. Het gewone praktische leven heeft me in de greep en de doe-mens is bij mij een andere dan de denk-en droom-mens. Ze vloeken een beetje samen maar ja, het is zoals het is. Het weer is ideaal voor de doener in mij. Het is niet te warm en de zon schroeit niet. Dat geeft energie om bezig te zijn. De gedichtjes zitten verscholen achter schuurpapier en potten verf, achter plannen en organiseren. Straks zijn de deuren weer witter dan wit. Dan zal ik met die nieuwe maagdelijkheid gelukkig zijn. Dan mogen mijn handen weer wat rusten en kan ik opnieuw vrij in mijn hoofd spelen met gedachten in woorden...
Of borrelt er toch wat op nu ik hier even pauzeer?
zo, ook nu, denk ik aan jou tussen schuren en stoffen heen blijf je in mijn gevoelens roeren tijdens het klussen kom je regelmatig als een flits voorbij dan reis je weer af weg uit mijn dagdromen ik zie je denkbeeldige rug ik moet me draaien en kijk weer terug naar het hier en nu het leven dat mijn handen vraagt ik kan je dus slechts mijn toekomstige woorden en stille gedachten geven
Ik heb het herkend
Er verdwijnt tekst van mijn blog zonder dat ik dat wil.... even testen....
Het vraagt moed 
Het is stil in huis. Zoonlief is gaan werken en komt laat thuis. Om de avond wat zinvol om te krijgen en om de deadlinestress een beetje te milderen ben ik daarnet nog drie uur op mijn bureau gaan schrijven aan mijn boek. Een andere collega, met ook dringend werk voor maandag, verraste mij met zijn aanwezigheid. Mijn zoon mag liefst niet weten dat ik vandaag op mijn 'vrije' zaterdag ben gaan werken want dan wringt hij mijn nek om. Ik sta onder een verplicht-te-ontspannen-regime bij hem. Hij is nogal bezorgd om mijn workaholictrekjes. Ik heb dus gewacht tot hij de deur uit was. En nu ben ik uitzonderlijk hier aan het scherm op een zaterdagavond. Het voelt een beetje doelloos en eenzaam met iedereen zo ver weg. Dan maar mijn blauw vriendje uit de koudste kast gehaald. Hij staat naast me te sprankelen en zingt een avondliedeken in mijn hoofd. Maar echt verheffen doet hij me niet vandaag. Morgen gaan we met ons koor zingen in Brussel. Daar heb ik nu eens wel helemaal zin in. Ook de nevenactiviteiten doen me hopen op een zonnige en aangename dag morgen. Het betekent alleen erg vroeg opstaan, wat ik op zondag meestal niet doe en waar ik vooral in het weekend een hekel aan heb. In de week valt dat beter mee! Zo dat is al te lang en te saai voor de gemiddelde lezer, dus gooi ik er een gewaagd gedachtje tegenaan!
Voilà, terug aan het werk, met vernieuwde zin en even zo nieuwe deadlines. Alles in mijn bureau was netjes opgekuist toen ik aankwam, nu liggen er alweer te-doen-briefjes en rondslingerend schrijfgerei en moet de vuilbak alweer geledigd... Het is er even inkomen maar ik verschoot van hoe snel de tijd gaat als je geconcentreerd bezig bent. Oeps, we gaan weer vlug verouderen als dat zo zit... gedaan met dromen!
Je vroeg me: "Is er iets ?" En ik dacht: "Ja, natuurlijk is er iets." Voortdurend is er iets! Jij bent er, ik ben er en er is de wereld en het leven erop. Maar er is altijd ook zoveel meer ... alles wat niet uitgesproken wordt, dat wat niet gezegd kan worden, nooit verteld is, niet bewaarheid of gelogen is. We zeggen : "Ik hou van je" ... en tegelijk zijn wij meestal ver, soms veel te ver van 'jou' en 'mij' en 'ons'... in een andere wereld ben jij, ben ik of zijn wij druk doende. Het is niet op 'het plein' des levens dat het eigenlijke leven zich afspeelt. Het is tussen de regels dat liefde enigszins bloeit of in het slechtste geval een stille dood sterft! Ik zal bijvoorbeeld merken wanneer je dit zal lezen. Ik zal horen of je het begrijpt. Maar wegen gaan en keren ... en ik ? Ik denk: ik wil en ik kan ... en jij ? Zal jij er zijn? Zal jij begrijpen als ik lach terwijl ik eigenlijk wil wenen?
Wie voert het woord 
Speciaal voor Labo heb ik een cadeautje mee gebracht... De foto die je hiernaast ziet is nog maar een voorsmaakje. De echte is nog in 'ontwikkeling'. Die moet ik nog inpakken en er ook nog een strikje rond doen... en dat vraagt wat computerdeskundigheid. Even geduld dus ... Ik wil hiermee alleen maar zeggen dat ik naast die éne echte ruige Schot, inclusief met rok en al***, die bovendien graag als cadeautje fungeerde (zie later) we heel erg veel vriendelijke Schotten en Schottinnekes tegen gekomen zijn. De plaatselijke bevolking was steeds behulpzaam, open-minded, uitnodigend en spraakzaam over hun land, hun geschiedenis en bezienswaardigheden, hun leven, ... Heel aangenaam dus om er toerist te zijn. Want het leven als toerist kan wel al eens 'moeilijk' en stresserend zijn.... steeds op zoek naar de weg, iets om te eten of te slapen, vervangstukken, benzine, ... In Schotland hebben we steeds bereidwilligheid ontmoet en dat is goed voor een zich herstellend vertrouwen in de mensheid en de wereldvrede!
En zo zijn we terug! De reis verliep voorspoedig en is alweer te snel achter de rug. Het geluk was aan onze zijde. We hebben geen spatje regen gehad en dat was zeker 'geluk' hebben in Schotland waar augustus statistisch de natste maand van het jaar is (dacht ik toch ergens opgevangen te hebben). We hebben één band moeten plakken in Skye en één batterij moeten vervangen in Bridge of Earn. Alle scherpe bochtjes van de bergwegeltjes werden zonder slippertjes genomen. En achter elke draai wachtte ons een nieuw schouwspel. Het voortdurend opnieuw verrassende landschap van de Highlands zal me vooral bijblijven. Maar ook de basiskleuren van alle tinten groen, grijs en bruin, met daarin de bloemen geel en wit en paars. De witte vlekken (soms met honderden) verstrooid over de heuvelruggen waren de alom aanwezige schapen, waar we regelmatig moesten voor stoppen omdat ze op de weg voor onze voeten liepen. Er waren ook de ontzettend gezond uitziende koeien, lekker doorvoed van het supergroene gras. We hebben in een oogflits wilde herten zien wegsprinten als ze ons hoorden. Soms waanden we ons in een totaal verlaten landschap en kwamen we kilometers achter elkaar geen andere mensen of voertuigen tegen. Alleen met de bergen, de meren, de stenen, de bruggen, .... in al hun variaties ... was adembenemend. Je wil het graag vasthouden, meenemen naar huis, foto's nemen... maar de panorama's en de diepte en de indrukwekkendheid krijg je niet op papier gedrukt. Als onze foto's verwerkt zijn zal ik er hier enkele plaatsen maar het zal maar een afkooksel zijn van het echte!
... dat weet toch iedereen, maar toch is een Schot in Schotland een man van kop tot teen....
Het regent hier, afwisselend een fikse bui dan weer even miezerig en af en toe droog. De lucht is grijs en bewolkt, soms een spiertje wit en blauw. De vakantie gaat aan een tweede periode beginnen. Nog enkele dagen en we vertrekken met de moto naar Schotland voor tien dagen. Het grijs van hier helpt me aclimatiseren aan het klimaat van ginder vrees ik. Daar voorspellen ze ook wisselvallig weer met buien. Ik pieker over wat ik wel en niet ga meenemen want de bagage op een moto moet altijd zéér beperkt blijven. Slechts het minimum van het minimum kan mee. We gaan voor de essentie! 
Ik heb iets met bruggen en trappen. Het heeft te maken met kinderangsten. Oude gevoelens en herinneringen, die keihard ingebakken zitten in mijn harde schijf, komen in mijn dromen spoken en keren telkens weer. De enige remedie er tegen (in mijn dromen) is 'vliegen'. Ik slaag er dan ook in, met ouder worden en veel 's nachts oefenen, om die diepten sierlijk te overwinnen. Ik bedenk vandaag dat ik stilaan misschien van trappen en bruggen kan leren houden, ze proberen te bekijken van hun mooie artistieke of functionele nuttige kant. Kan ik alsnog gewoon even die oude connotatieknop omkeren om mijn nachtmerries te doen veranderen? Ik vroeg het me tijdens mijn elf-uren-koffie af. Of wordt het gewoon tijd dat ik mijn trappenhal schilder? 
Wie angst heeft voor verwarring,
Ik zou willen dat ik meer 
Het werd tijd dat ik hier nog even een boodschapje schreef. Ik ben nogal druk en intens bezig geweest de laatste dagen. In de vakantie gebeurt altijd zoveel. De strikte structuur in de dagindeling en de regelmaat in uur en tijd is omgewoeld. Het gewone praktische leven heeft me in de greep en de doe-mens is bij mij een andere dan de denk-en droom-mens. Ze vloeken een beetje samen maar ja, het is zoals het is. Het weer is ideaal voor de doener in mij. Het is niet te warm en de zon schroeit niet. Dat geeft energie om bezig te zijn. De gedichtjes zitten verscholen achter schuurpapier en potten verf, achter plannen en organiseren. Straks zijn de deuren weer witter dan wit. Dan zal ik met die nieuwe maagdelijkheid gelukkig zijn. Dan mogen mijn handen weer wat rusten en kan ik opnieuw vrij in mijn hoofd spelen met gedachten in woorden... 
