Het regent hier, afwisselend een fikse bui dan weer even miezerig en af en toe droog. De lucht is grijs en bewolkt, soms een spiertje wit en blauw. De vakantie gaat aan een tweede periode beginnen. Nog enkele dagen en we vertrekken met de moto naar Schotland voor tien dagen. Het grijs van hier helpt me aclimatiseren aan het klimaat van ginder vrees ik. Daar voorspellen ze ook wisselvallig weer met buien. Ik pieker over wat ik wel en niet ga meenemen want de bagage op een moto moet altijd zéér beperkt blijven. Slechts het minimum van het minimum kan mee. We gaan voor de essentie!
Ik zoek een poëzietje te plegen. Het is immers alweer wat geleden, maar mijn hersenen staan op zakelijk, op het afwerken van klussen en op het voorbereiden van een klein avontuur in Schotland... dan is de muze een beetje op de achtergrond. De inspiratie komt zeker later.
Trappen zijn er om een hoogteverschil te overbruggen. Bruggen zijn er om twee punten die oorspronkelijk uiteen liggen te verenigen. Zij maken van een kloof een verbinding. Bruggen en trappen zijn dus in essentie en functioneel hetzelfde. Een brug is bovenaan loodrecht maar overbrugt oneffenheden door ongelijke steunen. Een trap overbrugt de afstand letterlijk trapsgewijs, waarbij elke tree op zich liefst wel loodrecht is en in gelijke hoogte telkens een volgende stap mogelijk maakt. Trappen zowel als bruggen kunnen een draai maken. De draaitrap is de meest gedraaide vorm en heeft zijn naam dan ook niet gestolen. Bruggen draaien vooral als ze viaducten zijn en verkeerswisselaars.... oesje ik ga er van duizelen als ik trappen en bruggen anders moet liefhebben... Ik voel me een ander vel krijgen, een ander perspectief, namelijk dat van de 'bouwer'. Dat is mijn wereld niet, ik ben de 'beschouwer'. Laat me daar maar even een nachtje over slapen...
Ik heb iets met bruggen en trappen. Het heeft te maken met kinderangsten. Oude gevoelens en herinneringen, die keihard ingebakken zitten in mijn harde schijf, komen in mijn dromen spoken en keren telkens weer. De enige remedie er tegen (in mijn dromen) is 'vliegen'. Ik slaag er dan ook in, met ouder worden en veel 's nachts oefenen, om die diepten sierlijk te overwinnen. Ik bedenk vandaag dat ik stilaan misschien van trappen en bruggen kan leren houden, ze proberen te bekijken van hun mooie artistieke of functionele nuttige kant. Kan ik alsnog gewoon even die oude connotatieknop omkeren om mijn nachtmerries te doen veranderen? Ik vroeg het me tijdens mijn elf-uren-koffie af. Of wordt het gewoon tijd dat ik mijn trappenhal schilder?
Wie angst heeft voor verwarring, hij leze best zijn krant Wie 't raar vindt om te mijmeren, zij gaat best aan het werk Wie twijfelt als emoties komen, kan shoppen of kijkt naar de koers Ik heb je niets te zeggen Ik verberg niets maar ik lieg omdat de waarheid er niet is Ik spreek en schrijf slechts met schaduwen van woorden Dan stel ik me ook vragen maar ben niet zo gehaast om dadelijk de oplossing te weten, want... Hoe dichter ik bij liefde kom, hoe duidelijker verschijnt de dood
Floreanne
P.S. voor een bezorgde lezer: Wees niet ongerust... ik ben en blijf 'aan het werk'
Ik zou willen dat ik meer aan het leven kon veranderen maar ik ben machteloos
Ik zou de dingen die ik denk willen zeggen en schrijven maar de woorden ontbreken of komen niet toe bij wie doet alsof hij luistert
Mijn woorden zijn gehandicapt Eerst nog vol hoop en verlangen blijft van hen slechts Ersatz over als ze uit mijn mond of vingers stromen De gedachten en gevoelens zijn paradijselijk maar in confrontatie met de realiteit als ze aan de lucht raken brokkelen ze af en verpoederen
Het is een te overbruggen kloof wie zegt het wie schrijft het wie legt me uit waar en wat is de brug?
Het werd tijd dat ik hier nog even een boodschapje schreef. Ik ben nogal druk en intens bezig geweest de laatste dagen. In de vakantie gebeurt altijd zoveel. De strikte structuur in de dagindeling en de regelmaat in uur en tijd is omgewoeld. Het gewone praktische leven heeft me in de greep en de doe-mens is bij mij een andere dan de denk-en droom-mens. Ze vloeken een beetje samen maar ja, het is zoals het is. Het weer is ideaal voor de doener in mij. Het is niet te warm en de zon schroeit niet. Dat geeft energie om bezig te zijn. De gedichtjes zitten verscholen achter schuurpapier en potten verf, achter plannen en organiseren. Straks zijn de deuren weer witter dan wit. Dan zal ik met die nieuwe maagdelijkheid gelukkig zijn. Dan mogen mijn handen weer wat rusten en kan ik opnieuw vrij in mijn hoofd spelen met gedachten in woorden...
Of borrelt er toch wat op nu ik hier even pauzeer?
zo, ook nu, denk ik aan jou tussen schuren en stoffen heen blijf je in mijn gevoelens roeren tijdens het klussen kom je regelmatig als een flits voorbij dan reis je weer af weg uit mijn dagdromen ik zie je denkbeeldige rug ik moet me draaien en kijk weer terug naar het hier en nu het leven dat mijn handen vraagt ik kan je dus slechts mijn toekomstige woorden en stille gedachten geven
Na de 'vakantie om even weg te zijn' volgt de 'vakantieplicht klussen!'. Al de grote en kleine werkjes die ik doorheen het werkjaar voor me uit schuif moeten nu onder handen genomen worden. Ik heb mijn lijstje klaar liggen... en naarmate ik mijn ronde door het huis doe komen er telkens dingen bij. Alles moet weer eens goed geïnspecteerd worden, gepoetst, op orde gebracht, ontkalkt, geverfd, gesapt en hersteld... van zolder tot kelder overal de zwakke plekjes van het huis onder handen nemen... Bijstellen van het eigen nest. Het is 'werken' maar het is voor mij ook iets als het koesteren van mijzelf en mijn persoonlijke omgeving. Als ik het mag doen op mijn tempo en op mijn manier is het voor mij helend, ik kom aan mezelf, ik kalefater mezelf op, ik werk met mijn handen en heb zichtbaar resultaat. Het is heel anders dan geestelijke arbeid en voor mij ontzettend bevrijdend en zowel feitelijk als mentaal herstellend. Ik geniet er dus intens van! Ik vraag van mijn omgeving dus 'klustijd' om me daarin te mogen terug te trekken ... en ja dat is iets anders dan 'kustijd'!
Nog draaierig van de vele indrukken die op me afkwamen in een weekje 'weg', zie ik dat het hier niet stil gelegen heeft! Ik krijg mijn 'vaste stekjes' niet op één avond bijgelezen.... het is vakantie dus ook dat zal ik zoetjes aan terug bijbenen. Eerst moet ik minstens verwerken wat ik gezien, beleefd, gevoeld en me afgevraagd heb. Een rode draad die me beving was de dualiteit van heel wat dingen in het leven. 'Reizen om te leren' is een ordinaire dooddoener maar het is wel zo dat als het even stil is en met minder woorden om je heen....als je echt wil waarnemen en zien, horen, proeven en voelen aan nieuwe dingen die je elders tegenkomt er iets binnen in jezelf kan open gaan en je een gevoel van herboren worden kan ervaren...ik was er aan toe!
Ik had er zin in toen ik al heel vroeg vertrok uit mijn zonovergoten stad richting Brussel. In de auto kondigde de speakerin op de radio niets goeds aan. Het werd dan ook al snel donkergrijs en somber. We vulden een matte vergadering, de agendapunten werden moeizaam doorworsteld en zo bleef het ondanks hoopvolle ontmoetingen toch triest weer terug op weg naar huis... Een reis kan soms zo kil zijn, gewoon een verplaatsing van de ene plaats naar de andere, een feitelijke tijdsverspilling. Slechts als je onderweg wat dromen kan en je fantasie vrij mag zijn en naar vakantie ruikt... Als je even aan iets anders denkt dan plicht en zorg... Als de wereld voorbij flits en de kleuren gaan leven ... dan krijgt je ziel meer blos en maakt het niet meer uit waar je nog maar bent... Dan kan het zo deugd doen even alleen te zijn.
Alleen zijn in mijn wereld is helend kruid voor mij Ik kijk met andere ogen hoor geen echt geluid Ik spreek niet want ik denk En zelden zeg ik, durf ik zeggen maar tevreden met mezelf zonder meer er zijn doet dan zo heerlijk deugd zonder woorden zijn met enkel voelen in die stilte daar stroomt genieten binnen het leven krijgt een ander vel alleen zijn en ervaren geen zoeken en geen vragen een balsem voor mijn ziel En dan val ik gelijk met mezelf
Een duffe warmte blijft als zucht doorheen de dagen zinderen Mijn adem snakt naar frisse lucht dat licht mag zachtjes filteren Ik word weer stil en kijk omhelzend vrij naar al die droeve bomen De avond zoekt een evenwicht in mij van wie kan dat nog komen De dagen zweten milder een zwoele nacht alras voorbij 't gezucht mag stilaan minder en ook dat knagen diep in mij Wat kwelt toch vaag dit loze hart Hoe prangen weer de vragen Veel woorden kwetsen telkens hard waarom geen zacht verstild behagen Ik blijf die dromen koesteren geen zoektocht vindt haar weg slechts wrang genot en altoos filibusteren Dan heeft het leven weeral pech
Zo, hier is een gelukkige mama! De zoon is geslaagd! Hij is op dit eigenste moment aan het feesten op het galabal van de 'laatste jaars'. Hij mag een streep trekken onder de periode van zijn tienerjaren. Na de langste vakantie van zijn leven kan hij dan weer met een nieuw elan aan een volgende fase beginnen. Ik ben verlicht, fier, blij voor hem, ... er gaat een zucht van weldoende opluchting door me als ik daar aan denk. Laat me maar even genieten van dit gevoel van open toekomst!
Lieve zoon,
Er is zoveel waar ik tegelijk aan denk zo'n wirwar aan gevoelens die ik niet allemaal aan jou vertellen kan omdat je er niet klaar voor bent te begrijpen wat een moeder ervaart als haar zoon belangrijke stappen zet en drempels overschreidt Je lacht met mijn serieux Je grinnikt met mijn woorden Je geniet zonder er dieper over na te denken
Ik geniet met heel mijn eigen leven op de achtergrond En ik zie je gaan met een elan van niets kan me nog deren met een stoerheid alsof het leven te grijpen is Je energie is aanstekelig en beangstigend
Ik kijk naar je Ik hoop dat je jouw weg vindt Ik kan je niet meer vast houden Ik wens het je toe dat je jezelf een beetje vast houdt
Zit het in kleine of net in de grote dingen? Zoek ik het bij de ander of vind ik het aan mezelf? Wil ik de wereld of aanvaardt de wereld mij? Hoop ik op een sleutel of ben ik zelf een slot? Zie ik de gangbare weg of hunker ik naar een onbereikbaar doel? Streef ik naar veelkleurig genot of kan ik gewoon gelukkig zijn? Wie zegt me wat goed is en wat slecht?
Komt de zaligheid als je rustig blijft, durft te verwachten, kunt verlangen zonder hopen, intens kijkt en luistert en voelt... of moet je het steeds bevechten, afsnoepen of zelfs afpakken van anderen ten koste van hun recht op geluk?
Dat laatste heeft al zoveel zielen vermoeid en veroorzaakt al eeuwen lang zo imens veel leed!
Bijna aan het einde van de meet zijn de laatste examens er te veel aan. Daarna nog een deliberatie en gespannen afwachten. Op het werk loopt het naar de sluitingsperiode toe. Er dient nog het één en het ander afgewerkt voor het zover is. De laatste deadlines nijpen nog even de keel dicht. De naderende vakantie brengt de vraag... zullen we ja of neen, hoe en waar naartoe. Ik wil even niets beslissen.
Water!
Water voor de droge keel het stroomt zo traag naar mij koelte over een warme huid het glijdt aan me voorbij!
Voedsel vindt het leeg gemis een hol gevoel van hopen sterkte voor het stramme lijf wat ontwart verwarde knopen?
Liefde voor een eenzaam hart het kan eenvoudig zijn maar elke boosheid destructief verloren energie en loos venijn
Wat roert de ziel die dolend blijft niet kiest voor mild beminnen slechts eindeloos lang verlangen vermengd met pijn vanbinnen
Het is stil in huis. Ik loop op mijn tenen. Ik kook iets lekkerder dan anders, een extra dessert voor de zoon die stil in de living bezig is. Hij studeert waar hij voeling heeft met zijn moeder en met wat er in huis aan pottengekletter leeft. De muziek is nu uit. De televisie kan even niet aan. Ik neem dan maar een boek en lees om de serene sfeer te bewaren. Het vordert allemaal niet zoals verwacht. Nog een pauzeke, nog een tussendoortje, nog eens opnieuw beginnen. "Ik ga niet klaar komen" ... "Nog maar één vijfde doorgenomen"... "Ik ben moe".... Doe maar wat je kan zoon... Het blijft opboksen tegen de krachten van onvermogen, met het teveel aan bladzijden en te weinig tijd.
Examentijd tijd waarin hier en nu de wereld even verdwijnt
ze kreunen onze zonen terug, ver terug gaan mijn gedachten
herken er stress en angst een moeilijke herinnering dezelfde buikpijn is er
Het was vandaag een werkdag in vakantiesfeer. Na een onbekommerde treinreis naar Brussel - ik was een half uurtje te vroeg voor de vergadering - beving me de drang tot een flitse wandeling 'zonder jas' door Schaarbeek. In het kleine parkje voor de kerk liepen de schoolkinderen al rondjes met hun gymleraar en enkele dames op leeftijd lieten hun nerveuse hondjes uit. De Marokkaan op de hoek had zijn vers fruit en groenten al buiten op de houten latten geschikt en voor het eerst dit jaar zijn zonnewering naar beneden gehaald ... Ik was op zoek naar inkt voor mijn vulpen, een pen waar ik erg aan gehecht ben, die ik koester, die in elke vergadering van notities nemen een intense ervaring maakt en er een persoonlijke extra dimensie aan geeft. Waarom zou ik aan wat moet gebeuren en tot mijn plicht behoort geen vleugje genot toevoegen? De ochtendzon maakte van de anders wat grijze hoofdstad een genietbaar stukje bezienswaardigheid. Ik zag mijn werkplek vandaag met andere ogen.
Vertrouwen was het woord dat door mijn hoofd ging en me vandaag afleidde
Ik zat vertrouwvol in mijn lijf dat lekker fit levend aanvoelde
Ik koesterde het vertrouwen dat warm uit de zon stroomde kleur gaf aan wat daaronder grijs aan me verscheen
Er straalde positief vertrouwen uit reacties van de collega's zodat we samen uit onze teksten geraakten
Ik moest wel blind vertrouwen op het lot en het toeval dat de politie mij net niet nu opgeschreven heeft al stond ik fout geparkeerd
Ik zet stappen naar vertrouwen in hen die zaken doen met mij al blijft dit een teer punt
Ik leer vertrouwen in wie engagementen vraagt opdat we elkaar altijd zo in de ogen kijken
Er overkomt me iets heel leuks! Verschillende mensen sturen me klaprozen in alle mogelijke vormen en maten. Ik geniet er 100% van. Ik kan ze spijtig genoeg niet allemaal delen met jullie omdat de bestanden te groot of van een ander type zijn en dus niet altijd opgenomen worden door het blog. Ik zoek hoe ik hieraan iets kan verhelpen... techniek is voor later, genieten doe ik nu al! Bedankt iedereen
Gisteren werd ik geconfronteerd met de filosofische vraag: Zijn gedachten, die zich in ons hoofd afspelen, een realiteit, kunnen ze zich voortplanten, vermenigvuldigen, groeien, hebben ze zin, en kunnen ze beïnvloeden zonder meer? En indien ja, dragen ze bij tot een soort van collectief bewustzijn? In een flits kreeg ik een balans voor ogen waarin woorden afgewogen werden tegenover daden. Je hebt teveel woorden! hoorde ik in de achtergrond mee ruisen. Daarbij borrelde bij mij de vraag op: Wat is dan uiteindelijk échter, beter, invloedrijker: hersenkronkels, ideëen eventueel omgezet in woorden of hersenactiviteit omgezet in daden? Er is een spreekwoord dat zegt: 'Let niet op mijn woorden maar op mijn daden'. Maar als ook gedachten al of niet omgezet in een vorm invloed hebben wat heeft dan uiteindelijk méér invloed gedachten of gedrag? Of nog:Wat is beter, mediteren, woorddenken, teksten produceren, gesprekken voeren of actie ondernemen en iets doen? Wat is authentieker of échter: Wat je denkt, wat je zegt, wat je opschrijft of wat je uiteindelijk doet? Denken en ideëen of handelen en daden? Schrijven of timmeren Welke entiteiten zullen blijven, overleven, groeien, zich vermenigvuldigen of toegevoegd worden aan het overkoepelende geheugen of kennisbestand? Vriendinnen en hun spiegelactiviteiten kunnen een mens soms behoorlijk bezig houden en parten spelen! Het was toch weer een aangename dag!
Het regent hier, afwisselend een fikse bui dan weer even miezerig en af en toe droog. De lucht is grijs en bewolkt, soms een spiertje wit en blauw. De vakantie gaat aan een tweede periode beginnen. Nog enkele dagen en we vertrekken met de moto naar Schotland voor tien dagen. Het grijs van hier helpt me aclimatiseren aan het klimaat van ginder vrees ik. Daar voorspellen ze ook wisselvallig weer met buien. Ik pieker over wat ik wel en niet ga meenemen want de bagage op een moto moet altijd zéér beperkt blijven. Slechts het minimum van het minimum kan mee. We gaan voor de essentie! 
Ik heb iets met bruggen en trappen. Het heeft te maken met kinderangsten. Oude gevoelens en herinneringen, die keihard ingebakken zitten in mijn harde schijf, komen in mijn dromen spoken en keren telkens weer. De enige remedie er tegen (in mijn dromen) is 'vliegen'. Ik slaag er dan ook in, met ouder worden en veel 's nachts oefenen, om die diepten sierlijk te overwinnen. Ik bedenk vandaag dat ik stilaan misschien van trappen en bruggen kan leren houden, ze proberen te bekijken van hun mooie artistieke of functionele nuttige kant. Kan ik alsnog gewoon even die oude connotatieknop omkeren om mijn nachtmerries te doen veranderen? Ik vroeg het me tijdens mijn elf-uren-koffie af. Of wordt het gewoon tijd dat ik mijn trappenhal schilder? 
Wie angst heeft voor verwarring,
Ik zou willen dat ik meer 
Het werd tijd dat ik hier nog even een boodschapje schreef. Ik ben nogal druk en intens bezig geweest de laatste dagen. In de vakantie gebeurt altijd zoveel. De strikte structuur in de dagindeling en de regelmaat in uur en tijd is omgewoeld. Het gewone praktische leven heeft me in de greep en de doe-mens is bij mij een andere dan de denk-en droom-mens. Ze vloeken een beetje samen maar ja, het is zoals het is. Het weer is ideaal voor de doener in mij. Het is niet te warm en de zon schroeit niet. Dat geeft energie om bezig te zijn. De gedichtjes zitten verscholen achter schuurpapier en potten verf, achter plannen en organiseren. Straks zijn de deuren weer witter dan wit. Dan zal ik met die nieuwe maagdelijkheid gelukkig zijn. Dan mogen mijn handen weer wat rusten en kan ik opnieuw vrij in mijn hoofd spelen met gedachten in woorden... 
Nog draaierig van de vele indrukken die op me afkwamen in een weekje 'weg', zie ik dat het hier niet stil gelegen heeft! Ik krijg mijn 'vaste stekjes' niet op één avond bijgelezen.... het is vakantie dus ook dat zal ik zoetjes aan terug bijbenen. Eerst moet ik minstens verwerken wat ik gezien, beleefd, gevoeld en me afgevraagd heb. Een rode draad die me beving was de dualiteit van heel wat dingen in het leven. 'Reizen om te leren' is een ordinaire dooddoener maar het is wel zo dat als het even stil is en met minder woorden om je heen....als je echt wil waarnemen en zien, horen, proeven en voelen aan nieuwe dingen die je elders tegenkomt er iets binnen in jezelf kan open gaan en je een gevoel van herboren worden kan ervaren...ik was er aan toe!
Ik ga even elders nieuwe horizonten ontdekken ... tot binnenkort
Ik had er zin in toen ik al heel vroeg vertrok uit mijn zonovergoten stad richting Brussel. In de auto kondigde de speakerin op de radio niets goeds aan. Het werd dan ook al snel donkergrijs en somber. We vulden een matte vergadering, de agendapunten werden moeizaam doorworsteld en zo bleef het ondanks hoopvolle ontmoetingen toch triest weer terug op weg naar huis... Een reis kan soms zo kil zijn, gewoon een verplaatsing van de ene plaats naar de andere, een feitelijke tijdsverspilling. Slechts als je onderweg wat dromen kan en je fantasie vrij mag zijn en naar vakantie ruikt... Als je even aan iets anders denkt dan plicht en zorg... Als de wereld voorbij flits en de kleuren gaan leven ... dan krijgt je ziel meer blos en maakt het niet meer uit waar je nog maar bent... Dan kan het zo deugd doen even alleen te zijn.
Bijna aan het einde van de meet zijn de laatste examens er te veel aan. Daarna nog een deliberatie en gespannen afwachten. Op het werk loopt het naar de sluitingsperiode toe. Er dient nog het één en het ander afgewerkt voor het zover is. De laatste deadlines nijpen nog even de keel dicht. De naderende vakantie brengt de vraag... zullen we ja of neen, hoe en waar naartoe. Ik wil even niets beslissen.
