Russen lijken erg vlot in het leren van Nederlands. Die ervaring heb ik met Russische migranten in België en vooral met hun kinderen die hier schoollopen. Het zijn vaak sterke karakters, doorzetters en verstandige leerlingen. Ook onze gidsen ter plaatse spraken opmerkelijk goed Nederlands. V. de vriendelijke jonge man, die we via via als contactpersoon in Sint-Petersburg ontmoetten, vertelde over zijn werk in de bouw. Het is volgens hem de sector waar gelukkig nog veel jobs zijn. Hij werkt zes dagen op zeven, soms zeven op zeven, voor een niet al te schitterend loon, te vergelijken met een minimum loon, om net in leven te blijven. Hij vertelde dat het dan ook levensnoodzakelijk is voor vele Russen om op de een of andere manier iets bij te verdienen. Ook onze gepensioneerde universiteitsprofessor waarmee we in de stad aan de Neva kennis maakten, werkte nog op hoge leeftijd omdat hij met zijn pensioen, van omgerekend honderd euro per maand, niet kon overleven in een stad waar de prijzen van voedsel en levensonderhoud met de Belgische te vergelijken zijn.
Je kan dus niet anders dan mild zijn voor de gevraagde hoge prijzen in de straatwinkeltjes en de slinkse manier waarop een van de obers een doosje, geniepig in een servet verstopte, kaviaar wilde slijten aan de hotelgasten.
We zijn terug thuis. Het is nog even bekomen van het twee-uren-verschil tussen hier en ginds. De vermoeidheid laat zich pas in het eigen bed weer voelen. Zoals Sint-Petersburg een stad is van tegenstellingen, zo zijn mijn gevoelens het ook na deze ervaring.
Mij blijft de grove architectuur van de kolossale bouwwerken en de ruimte van water, brede lanen en pleinen bij. Of het nu woonblokken, winkels, kazernes, paleizen, de metro, kerken of kathedralen zijn, alles is log, groots, stoer, imponerend van een neerdrukkende zwaarte tot een bombastische schoonheid. De duale kloof tussen overdonderende rijkdom en droeve armoede is overal zichtbaar. In de straten bedelen gehandicapten en daklozen. Oudere dames verkopen één per één truien, valse bloemen, pantys, tweedehands schoenen, zelfgemaakte spullen Ze staan op de hoeken van de straat maar ook naast de wereldlijke paleizen en orthodoxe kerken, die met hun met goud belegde torens en koepels over heel de stad blinken in de schitterende zon. De Isaak en de Kazan kathedraal zijn enorm aangrijpend. Het Peterhof met zijn parken en fonteinen verbluft meer dan verbazingwekkend. De Hermitage is overweldigend. De mooiste kunstschatten van over heel de wereld zijn er verzameld en het geheel is onovertroffen. Da Vinci, Matisse, Rembrand, Van Gogh, . Alle groten der aarde hebben er een beetje erfenis nagelaten. Het is te veel voor één mens, te uitgebreid om op zo korte tijd aandachtig te bekijken en tot je te laten doordringen. De rijkdom van de staat en de tsaren moet enorm geweest zijn. Je wordt er niet goed van als je het bedenkt.
Morgen vertrekken wij met het koor naar Sint-Petersburg, om te zingen en ons land te vertegenwoordigen op het muziekfestival 2006. Het wordt een hele trip, spannend. Vertrekken, onderweg zijn, vliegen is eerder stresserend dan uitdagend. Ik ben niet zon flukse reiziger. Mijn familie en huis even uit handen geven, een weekje onbereikbaar zijn is moeilijk. Inpakken en controleren, de vrees dat ik iets essentieels vergeet, vraagt extra aandacht. Maar nu staan valies en handbagage klaar. Geconcentreerd op wat er straks te gebeuren valt, tracht ik me voor te bereiden op de korte nacht. Ik zet mijn inwendige knop op alert, om me, vroeg uit de veren, met het beste beentje eerst, niet te overslapen. De ongerustheid zit in de buik. Eens ter plaatse zal alles OK zijn, zo ken ik me. Dan zal ik nieuwsgierig zijn naar de gerestaureerde stad met zijn grootse gebouwen, monumenten en rijkdommen. Tussen het zingen door zal de Russische geschiedenis me bezig houden. De tsaren en hun verzamelde schatten zullen de ogen uitsteken. Meer nog verlang ik echter naar de mensen die er zullen zijn. Zangers uit andere landen, verbonden in muziek, ontmoeten is boeiend. Ik ben ook nieuwsgierig naar de uitstraling van de plaatselijke bewoners,erfgenamen van hun verleden. Hoe ervaren zij hun stad? Hoe leven ze? Ik hoop vooral de gezichten van de kinderen te zien. Zijn ze gelukkig daar te wonen?
Na het vallen van de regen en het snel inhalen van de was, mijmer ik over verschillende manieren om de wereld te bekijken en te onderzoeken. Mensen verschillen in de manier waarop ze het leven (willen) zien. Bewust of onbewust maken ze hun persoonlijke analyses. Hun bezigheden en hobby's zijn er aan gelinkt. Ook het bloglandschap straalt die variatie uit. Sommigen blijven in het hier en nu. Ze zoeken de veelheid, meer van hetzelfde of analogieën van het bekende. Hun interesse gaat uit naar de aantallen of naar het opvallend unieke in die massa dingen. Ze willen op zoveel mogelijk plaatsen zien hoe de wereld verschijnt. Ze verzamelen voorwerpen of belevenissen. Ze willen zoveel mogelijk mensen gekend hebben. Ze fotograferen en schilderen, zo realiteitsgetrouw mogelijk of voegen er creatief hun eigen 'kleurtje' bij. Ze leven of beschouwen hier en nu in de breedte. Anderen reizen eerder in de lengte van de tijd, vooral het verleden is boeiend. Wat is het begin geweest, de oorsprong, de oorzaak, van welk proces zijn wij het gevolg? Culturen vroeger en nu, biografieën van overledenen, stamboomonderzoek, archeologie, studies van ijstijd tot broeikaseffect, het is ongelooflijk interessant. Maar geschiedenis boeit misschien niet als we enkel data en feiten onthouden. Dan hunker ik eerder naar de diepte. La petite histoire, de mens achter de daden. Zelfs hier en nu, staande op deze plek, wil ik reizen naar de kern der dingen. Een 'onooglijk' grassprietje wordt volgens mij even boeiend als de honderdjarige oorlog. Een lieve begrijpende oogopslag van een vriendelijk mens is me meer waard dan de hele verzameling kunstwerken in de Hermitage. Maar er zijn er die me eigenaardig vinden of gek verklaren als ik het zo durf te schrijven...
Lieve regen, kom en verkoel me vergeten we dat je tranen bent en verdrijf de schroeiende zon die eens warme gloed was wees mijn vriend en breng me even een bezoek een praatje maken is meer dan genoeg lach met de kromme buitelingen van het kind en houd ons vast als de wind komt en de donder als niemand nog weet hoe het goed leven was
Ik lees 'De ge-heel-de mens' en ben zover dat ik het sprookje van RNA en eiwitje begrijp... Wel, de schrijver wil me doen 'geloven' op een moderne manier. Maar hoe meer hij me meeneemt in zijn reis, hoe ongelooflijker zijn fantastisch verhaal wordt... Het feit dat we hier zijn en kunnen lezen! Ik heb mijn boek moeten dicht leggen. Het licht op het terras (een verdomd knipperlicht!) liet me in het duister zitten en ik keek naar de sterrenhemel. Nog ongelooflijker was dat ik de sterren ook werkelijk zag. Klein mensje ik ... hier, het achterachterachterkleinkind, in het ik weet niet hoeveelste knoopsgat, van RNA en eiwitje... ik zat hier zomaar op een ontzettend warme zomernacht naar de sterren te kijken. Knap werk van die mijnheer Mertens. Ik ben even gestopt met leven. De drang om alle tijd stil te leggen, voor goed te stoppen met 'werken' en Michelly indachtig ... We zijn minder dan de miertjes, maar zoveel meer dan de mensen die ons willen kwetsen door ons te miskennen en uit te sluiten...
"De geschiedenis passeert twee keer de revue. De eerste keer als een tragedie, vervolgens als een klucht!"
Dit is een uitspraak van Marx en klopt volgens mij wel in veel gevallen. Of hij daarmee ook zichzelf kon relativeren weet ik niet. Toegepast op mijn eigen leven is het een kunst dit te realiseren. De moeite van het proberen waard lijkt me. Het blijft dus een uitdaging om steeds opnieuw te herkaderen of terug te lachen tegen beter weten in, ondanks alles. Vooral lachen met onszelf en ons ploeteren in de poelen van het leven. Laten we elk misverstand zien als een partijtje 'modderworstelen' want het is inderdaad 'belachelijk' onze aardse probleempjes zo au serieux te nemen.
De zondag kondigt zich iets frisser aan. Het heeft eens flink geregend en de lucht laat zich vlotter inademen. Het gaat 'maar' negenentwintig graden worden! Ik heb zin om in de tuin te werken maar overal is er zon en dat is niet te doen. Het wordt dus ten vroegste deze avond als de zon zich heeft gekeerd. Een fietstochtje kan ook, maar dan wel in het bos waar schaduw overheerst. Of installeer ik me toch maar knus onder de notenboom met een boek. Verscheurende keuzes. De dokter heeft me de opdracht gegeven werk en ontspanning goed gedoseerd te plannen. Te gedreven altijd efficiënt 'moeten' bezig zijn geeft teveel stress volgens hem. Teveel 'niksen' of luieren maakt mij dan weer nerveus. Ik dwing mezelf immers altijd voldoende 'werk' verzet te hebben. Ik heb graag alles in orde en achter de rug, om van 'ontspanning' verdiend te genieten. De weken dat het niet meer zo warm is zou ik dringend met de schilderwerken willen starten. Met deze zon op de ramen is dat echter een onmogelijke ambitie. Ik ga beginnen met de was en de strijk ... dat is binnenwerk en daar valt de temperatuur nog mee... slechts vijfentwintig graden. Op vakantie in het buitenland zouden we in deze omstandigheden van de ene bezienswaardigheid naar de andere slenteren of lagen we uitgeteld siësta te houden. Voor mij is dit beter.
Is het de warmte die ze doet exploderen menselijke virussen venijn en verdriet Ze werken wreed besmettelijk veroorzaken dodelijke communicatiepest met grote spuitbussen humor en begrip gaan we ze te lijf psss psss psst
Bereikt! Mannekes, mannekes is me dat warm. Zit ik hier mijn best te doen om iets 'werk' klaar te krijgen. 't Is tevergeefs... per stap die ik zet, per stevige zwaai van mijn armen, smelt ik een half literke. Vermits ik voor 70% uit water besta en 65 kg weeg, wat overeenkomt met een hoeveelheid van ongeveer 46 liter water, heb ik welgeteld 23 uur, één dag en één nacht, nodig om volledig uitgedroogd te geraken en slecht enkele kilootjes 'droge stof' over te houden. Dus drinken drinken drinken ... en zeker niet te hard werken. Wat een heerlijk excuus om mijn vakantieweek te verlengen.
Met woorden schilder ik speciaal voor jou een fresco, qui frappe l'oeil muurvast hoog en breed als een omhelzing zo bezing ik de zon, de warmte de mooie mensen die we willen zijn figuren van liefde en trouw vrienden als geschenk als dank un petit Delvaux
Heerlijk deze week. Het is warm. Het is draaglijk. Het is super rustig. We leven in onze tuin. En ik beleef het alsof ik op een camping ben maar dan met alle luxe van mijn eigen huis, met zeer bevredigend sanitair en alle gerief dat ik nodig heb. Blij dat ik niet moet reizen, niet moet inpakken, uitpakken en terug inpakken. Geen last van lawaai, insecten, zand, hoge prijzen voor slecht voedsel... Zoals beloofd... verwen ik mezelf en lees, lees uren... ik moet nog wat boeken inhalen. Ontstressen van een moeilijk jaar en alles wat voorbij is loslaten, dat is op dit moment mijn 'opdracht'. Het zal lukken. Ik schiet pas volgende week terug echt in gang. Nu nog even niet.
Zo laaf ik me aan de zon aan het groen van mijn zo gekende dierbare tuintje Die eigen stek doet meer dan zalig deugd Laat me, laat me licht en luchtig rustig ademen herbronnen Bevrijd me van last en zielenkwelling Hier ontmoet ik mezelf verrassend opnieuw Ik was me vergeten
'In het midden van mijn leven sta ik aan de rand van een donker bos...' Ik ben vrij om mijn weg te kiezen. Tegelijk ben ik totaal onvrij omdat langs alle zijden aan mij getrokken wordt of geduwd. Men roept me, of men weert me af. Ik wil kiezen maar niet in het ijle, niet zonder positief perspectief. Het is zinloos om de hoop te laten varen. Zonder hoop is er slechts hel. En ergens moet er toch een richtsnoer zijn? Zelfs met het menselijk onbegrip moet een verbond te sluiten zijn. Alleen ik zie het niet. Niet nu. Het grote verschil kan niet zo anders zijn dat er geen herkenning mogelijk is. Het 'verschil' bestaat immers slechts tussen twee te vergelijken eenheden. Trekken polen elkaar aan of stoten ze af? En zet de een naar de ander ook een deur open tot verzoening? Het compromis met het onvolmaakte dagelijks bestaan. Is hij of zij verstandig of te dom?
Vraag me niet wat het doel is van deze reis en niet waar we overnachten beweer niet dat je weet hoe we zullen gaan of welke antwoorden we moeten vinden Vraag me niet welk geld we gaan verdelen noch hoeveel tijd we samen spenderen Vraag me alleen of ik van je houd
Praten is zilver, zwijgen is goud. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Ze had ook iets met spreekwoorden. En het is zo, soms zijn woorden slechts mislukte afdrukken van wat echt in je leeft. Soms vermink je elk waarachtig gevoel door het in woorden te willen gieten. Vaak worden woorden niet begrepen. Heel dikwijls verkeerd gedraaid en anders uitgelegd. Dan wil ik liever in stilte wachtend blijven waar ik ben. Bijtend op mijn lippen, zwijg ik dan in alle talen.
Kon je horen wat ik zwijg je zou niet beseffen wat je overkwam kon je mijn gedachten lezen je zou niet herkennen wat je zag kon je slechts een glimp opvangen van wat ik voel je zou niet zo met me doen kon je enig idee hebben van wat ik bedoel je zou niet zo reageren maar je ziet het niet je hoort het niet je voelt het niet je wilt het niet weten
Niet elke stroper vindt de verdiende straf onvoorstelbaar volledig straffeloos blijft hij die inhalig inpikt en niet terug geeft wat hij schaamteloos nam vrijgesproken hij die het hart scheurt uit de borst van het weerloos hert niet voor vervanging zorgt onbarmhartig de zielendief die vrijuit gaat onherstelbaar
Je kan doen alsof ik slechts een passant ben, een vlugge voorbijganger die even jogt met je kostbare tijd. Maar er is meer. Ik zie iets anders dan de mooie buitenste schaal. Verder dan de cocon van vriendelijke mediocriteit is er een kern. Kwetsbaar, diep gekoesterd, laat hij zich niet graag verpitsen. Verloren warmte zoek ik en merk onderweg dingen waar ik me vaak niet bewust van ben. Ze zeggen: "Goede morgen, dag mens", zonder woorden. Uiteraard ben ik even eenzaam als zij die aan gene kant voorbij gaan. Zien kan je maar met één paar kijkers, je eigen ogen. De andere blik, misschien jouw gezichtsveld, is al gericht naar een nieuwe bloem die zich vandaag fleurig strekt en kleur geeft aan het losse nu-moment. Ik zal niet onverwacht lachen of wenen, niet hysterisch doen .... maar of ik wil of niet, ik weet méér, meer dan ik zelf ooit onder woorden breng. En dan denk ik aan oude boeken, aan mijn vader en aan "Veel geluk professor"!
En zo laat ik de dag eindigen één dag één van de velen toch zijn ze zeldzaam ik lach bij het zien van verkapte schoonheid in een enge verschraalde wereld laat het maar even glinsteren smeulen het vuur zal de traan wel verdampen
Het overvalt me soms. Een hevig kort moment van verlichte ingeving lijkt dan op 'eureka' of op 'aha' of gewoon op 'tiens'. Meestal gaat het niet echt om iets helemaal nieuw. Het zijn eerder gekende waarheidjes die vanonder het hersenstof oplichten. Gom het verleden! Vergeet al het negatieve! Leer uit fouten of uit wat mislukte! Maak het nieuw! Cliché zeg je? Inderdaad, maar zijn het geen clichés geworden omdat die waarheden voor velen gelden?
Neem die draad terug op vul de dag met toekomst en ideaalbeelden stop met overdenken analyseer niet langer het verleden dat verminkt met historische kritiek geen ruimte geeft aan een jong verlangen maak energie vrij voor het herdenken van hoop stop met plamuren en herschilderen creëer en renoveer de tijd tussen idee en uitwerking en zie weer kunst ontstaan
Ik lees 'De ge-heel-de mens' en ben zover dat ik het sprookje van RNA en eiwitje begrijp... Wel, de schrijver wil me doen 'geloven' op een moderne manier. Maar hoe meer hij me meeneemt in zijn reis, hoe ongelooflijker zijn fantastisch verhaal wordt... Het feit dat we hier zijn en kunnen lezen! Ik heb mijn boek moeten dicht leggen. Het licht op het terras (een verdomd knipperlicht!) liet me in het duister zitten en ik keek naar de sterrenhemel. Nog ongelooflijker was dat ik de sterren ook werkelijk zag. Klein mensje ik ... hier, het achterachterachterkleinkind, in het ik weet niet hoeveelste knoopsgat, van RNA en eiwitje... ik zat hier zomaar op een ontzettend warme zomernacht naar de sterren te kijken. Knap werk van die mijnheer Mertens. Ik ben even gestopt met leven. De drang om alle tijd stil te leggen, voor goed te stoppen met 'werken' en Michelly indachtig ... We zijn minder dan de miertjes, maar zoveel meer dan de mensen die ons willen kwetsen door ons te miskennen en uit te sluiten...
De zondag kondigt zich iets frisser aan. Het heeft eens flink geregend en de lucht laat zich vlotter inademen. Het gaat 'maar' negenentwintig graden worden! Ik heb zin om in de tuin te werken maar overal is er zon en dat is niet te doen. Het wordt dus ten vroegste deze avond als de zon zich heeft gekeerd. Een fietstochtje kan ook, maar dan wel in het bos waar schaduw overheerst. Of installeer ik me toch maar knus onder de notenboom met een boek. Verscheurende keuzes. De dokter heeft me de opdracht gegeven werk en ontspanning goed gedoseerd te plannen. Te gedreven altijd efficiënt 'moeten' bezig zijn geeft teveel stress volgens hem. Teveel 'niksen' of luieren maakt mij dan weer nerveus. Ik dwing mezelf immers altijd voldoende 'werk' verzet te hebben. Ik heb graag alles in orde en achter de rug, om van 'ontspanning' verdiend te genieten. De weken dat het niet meer zo warm is zou ik dringend met de schilderwerken willen starten. Met deze zon op de ramen is dat echter een onmogelijke ambitie. Ik ga beginnen met de was en de strijk ... dat is binnenwerk en daar valt de temperatuur nog mee... slechts vijfentwintig graden. Op vakantie in het buitenland zouden we in deze omstandigheden van de ene bezienswaardigheid naar de andere slenteren of lagen we uitgeteld siësta te houden. Voor mij is dit beter. 
Bereikt! Mannekes, mannekes is me dat warm. Zit ik hier mijn best te doen om iets 'werk' klaar te krijgen. 't Is tevergeefs... per stap die ik zet, per stevige zwaai van mijn armen, smelt ik een half literke. Vermits ik voor 70% uit water besta en 65 kg weeg, wat overeenkomt met een hoeveelheid van ongeveer 46 liter water, heb ik welgeteld 23 uur, één dag en één nacht, nodig om volledig uitgedroogd te geraken en slecht enkele kilootjes 'droge stof' over te houden. Dus drinken drinken drinken ... en zeker niet te hard werken. Wat een heerlijk excuus om mijn vakantieweek te verlengen.
Met woorden 
'In het midden van mijn leven sta ik aan de rand van een donker bos...' Ik ben vrij om mijn weg te kiezen. Tegelijk ben ik totaal onvrij omdat langs alle zijden aan mij getrokken wordt of geduwd. Men roept me, of men weert me af.
Vraag me niet wat 
Praten is zilver, zwijgen is goud. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Ze had ook iets met spreekwoorden. En het is zo, soms zijn woorden slechts mislukte afdrukken van wat echt in je leeft. Soms vermink je elk waarachtig gevoel door het in woorden te willen gieten. Vaak worden woorden niet begrepen. Heel dikwijls verkeerd gedraaid en anders uitgelegd. Dan wil ik liever in stilte wachtend blijven waar ik ben. Bijtend op mijn lippen, zwijg ik dan in alle talen.
Niet elke stroper
Wat houd je over
Het overvalt me soms. Een hevig kort moment van verlichte ingeving lijkt dan op 'eureka' of op 'aha' of gewoon op 'tiens'. Meestal gaat het niet echt om iets helemaal nieuw. Het zijn eerder gekende waarheidjes die vanonder het hersenstof oplichten. Gom het verleden! Vergeet al het negatieve! Leer uit fouten of uit wat mislukte! Maak het nieuw! Cliché zeg je? Inderdaad, maar zijn het geen clichés geworden omdat die waarheden voor velen gelden? 
