Ik ben zo moe van leven Ik ben het leven moe dus vraag me niet te leven geen leven lacht me toe geef me een hand geef me een voet dan wandel ik door lanen dan leef ik dagen door en toe niets leidt, niets doet, leeg is mijn gemoed er is slechts idee even maar iets lief
Bij het ophangen van de was overkwam het me. De zon scheen, het gras was nat verzadigd en groener dan ooit rond deze tijd. De lucht was blauw, echt blauw, zoals zij deze zomer nog niet geweest was. Warmte doortrok me, niet een vrijblijvend zomers warm, maar een koele warmte die, met een trui aan, niet deugddoender kan voelen. En daarom misschien dacht ik aan God, aan iets als een onvoorwaardelijke zaligheid. En ik vroeg me af vragen komen altijd snel het is sterker dan mezelf Wat is dat een goddelijke ervaring? Hoe ontstaat het in onze hersenpan? Waar doet het zich voor. Ik kwam kort bij verlangen, hunkeren, dagdromen, een roes, bijna slapen, amnesie, licht comateus en hoopvol denken, een bijna ondraaglijk licht orgasme, als een toestand voorbij de pijn, in de hoop op iets onbedaarlijk goeds, het genot ontdaan van verdriet, een bijna dood ervaring. En ik moest even wenen.
Blijkbaar staat er geen leeftijd op trouwen met de liefde van je leven.
Waarom is het geen verrassing dat Miet en Wilfried nu in het huwelijksbootje stappen? Ik lees nochtans geen Story, geen Privé of geen Dag allemaal en toch lijkt het huwelijk tussen die twee iets evident met het gevoel van eindelijk! Waar hebben ze tot nu toe op gewacht? Spijtig van de voorbije vergissingen of moeilijke keuzes of zijn het boeiende leerpaden geweest, keuzes ingegeven door verkeerde motieven? Hoe loopt een leven, waarom en kan het toch soms een happy end krijgen? Ik hoop het voor Miet. Ze zag er erg ontspannen en gelukkig uit!
Alhoewel het niet bijzonder goed geschreven is, qua structuur (veel herhalingen) en idee-uitwerking (niet consequent chronologisch noch thematisch), heb ik de biografie van Piet Vroon door Vittorio Busato in no time verslonden. Al jaren zit deze psycholoog, vak- en tijdgenoot in de achtergrond van mijn gedachten. Na het lezen van zijn boek Tranen van de krokodil en later De ziel te lijf voelde ik intuïtief een sterke verbondenheid met wat hij schreef, met hem tussen de regels en met iets dat ik niet kon duiden. Pas onlangs kwam ik er achter dat er van deze bijzondere wetenschapper-schrijver een biografie is geschreven. Deze voedde de laatste dagen mijn nieuwsgierigheid naar de levensloop en persoonlijkheid van deze man. Ik ben het nog even aan het verwerken!
Je kwam als een rots, koppig en trots uit het as van de aarde. Als een rijpe vrucht werd je geperst door het mensenspel van eerzucht, macht en manipulatie. Uiteindelijk kwam je ondanks je spitse intelligentie gekwetst en verslagen uit de catacomben van jouw geschiedenis. Een macabere dood maakte een einde aan jouw gewroet met kennis en emoties, met wetenschap en leven. Je hebt de zoektocht naar inzicht opgegeven en de strijd om authentieke kennis moeten staken. Niemand is je tegemoet gekomen. Te pijnlijk, te herkenbaar? Zo hard is het, ook onder psychologen! Floreanne
Er is die ene vraag die me direct opviel en die ik meeneem uit de uitvaartplechtigheid van erebisschop Paul Schruers Hoe zit het met jouw vreugde? ... En ik probeer me zijn stem opnieuw te herinneren, zijn diepe timbre en zijn zachte toon, zijn warme woorden. Hij was in alle contacten steeds aanwezig, hier en nu, met een authentiek gevoel dat simpel uit de buik kwam, direct, eenvoudig, zonder afstandelijke eis tot protocol, vip-benadering of idolatrie. Neen, hij was echt, zonder franje of valse schijn, eenvoudig en tegelijk zo wijs, arm met de armen, kwetsbaar met de kwetsbaren. Voor hem paste geen hoogmoedige stijl die hij moest ophouden, geen claims tot onecht eerbetoon of wereldse verering. Ik hoop hem altijd opnieuw daar te zien zitten, in onze kathedraal, in alle sterkte en rust. Hij blijft voor mij steeds de warme bisschop met sandalen! Hoe is het met mijn vreugde? Een terechte vraag!
