Daar was hij, in de wachtkamer, naast zijn jonge moeder met dubbele hoofddoek. Hij had een leuke snoet, keek met zijn modieus brilletje ongeïnteresseerd, niet echt in mijn richting en hing op een typische kleutermanier over de rand van het groen en wit gestreepte, ongemakkelijke zeteltje. Zijn mama had gitzwarte ogen die gezond en fier naar mij keken. Zij hield zijn kleine zusje stevig tegen zich aan. "Kom jij met mij spelletjes doen vandaag?" probeerde ik hem uit. Nu richtte hij zich met een voorzichtige glimlach naar boven: "Neen!" Ik had zijn rechterhand al in mijn linker en gaf de mama een uitgebreide goede namiddag en welkomsthand. Het handje ontspande eerst en klemde nadien terug vaster. Met de gebruikelijke routinezinnetjes gaf ik uitleg over het verloop van de namiddag en dat hij om vier uur gehaald mocht worden. Mama ging en wij, Moham en ik, stapten naar boven. Zonder verder tegensputteren maakte hij, zijn benen hoog tillend, probleemloos al die grote trappen. Plots stopte hij. Daar viel zijn oog op een bundeltje rode takken, dat wat slordig als versiering tegen de muur opgehangen was. "Wat is dat?" vroeg hij heel serieus. "Het zijn takken van een boom, die hier gehangen zijn omdat ze zo mooi rood zijn", deed ik mijn best om de goed bedoelde versierwoede van ons feestcomité betekenis te geven. In zijn gebroken Nederlands maakte hij me duidelijk dat op zijn nieuwe school..." Zo ook iets was,... zo van kunst... gemaakt...?" "Oh, hebben jullie op school kunstwerken gemaakt en opgehangen?" "Neen, neen, niet jullie, neen, niet gemaakt, ... KUNST!" ... Ik vond hem grappig, onverstaanbaar maar geweldig!
Hoe blij mag ik zijn als ik je stem zal horen hoe opgeladen als ik je terug zie Je weet toch dagen worden weken maanden rap een jaar tijd loopt over de seizoenen de zomer hebben we gehad een herfst en nu de winter Zal ik nog iets van je horen voor het weer zomer is hoe vreemd zullen wij voor elkaar dan zijn?
Ik sta al twee dagen op met een onhoorbare hoest en een weggedeemsterde stem. Niet goed voor een zangeres! Waarschijnlijk heb ik me verkouden zijnd vrijdag wat erg geforceerd op Bach en zijn Matheus passion. Ik heb te gespannen gezongen en niet op mijn stem en ademhaling gelet. Dan zing ik te veel met mijn hoofd in aparte noten en kleine middenrif afstanden! Gisterennamiddag heb ik dan aan de koffietafel met mijn familieleden emotioneel gepraat in een holle ruimte met veel aanwezigen en .... voilà stem weg en verpitst. Vandaag ga ik dus zwijgen in alle talen. Gelukkig dat er geschreven letters bestaan. Heeft er nog iemand goede tips ?
Misschien heb ik al gezegd dat je ogen zo vrolijk oplichten heb ik plots gewezen naar het kuiltje in je wang was het aan jou dat ik een grapje vertelde en las je het bericht op de mail toonde ik je mijn pijn toen ik viel en hebben we samen gelachen voelde je ook dat ik je nodig had en kriebelde de trui die ik breide heb je gezien dat ik ontzettend van je hou misschien?
...... Heb je ooit beseft hoe dierbaar het licht is
hoe je het mist als het er niet is ......
Mijn moeder ziet bijna even goed in het pikkedonker als in het licht. Ze heeft met ouder worden voor 95% het licht in haar ogen moeten afgeven en het is onomkeerbaar. Ik vind ze heel heel erg moedig. Ze kan niets meer van wat ze vroeger kon en heeft vooral moeite met 'zich vervelen'. Toch geeft ze niet op en heeft opnieuw op de tast leren eten, koken, enz... Haar krachtig 'strijden' zonder op te geven doet inderdaad beseffen wat het betekent om te zien! Dat is een geschenk waar we niet bij stil staan als het vanzelfsprekend is. Toen ik dit gedichtje las heeft het me dan ook sterk aangesproken.
Wat rilt plots mijn huid als gietend water bij het zien van veren rood van waar die schokken onverklaarbaar angstig als ik proef wat woede doet als ik begrijp dat je zwijgt voor altijd daar lees ik zinnen woordeloos leeg daar hoor ik snikken achter inhoudloos gelach de schuld van dwazen zing maar verder dwaas vogeltje dwaze vogel!
Vandaag was het Nadja, van Breton die me van de straat gehouden heeft. Ik ben er een beetje verdwaasd van. Die schrijver, de paus van het surrealisme, maakt zijn lezer een beetje geschift. Hij is zo bezig met vrije associaties, ongebreidelde passie, het los laten van elke realiteitszin dat je zelf samen met de figuren in het boek aan een soort rand van de normale geest terecht komt. Je krijgt een surrealistische mood in je voorste hersenkronkels. Ik heb er me in opdracht doorgewroet, de vragen van de meester beantwoord en mijn deeltaak is klaar. Nu ga ik iets lichter doen.... TV kijken?
De zon bloosde toen je aanbelde je sprankelende lach versierde de dag nooit zat je zo ontspannen in mijn tuin die vernieuwende dag is lang geleden tijd laat zich niet keren en heimwee smeult bij herinnering aan toen toen op een warme dag de zon bloosde
Vandaag de aanknop niet te vinden ontmoet ik uren van afbraak vermolmd hout zonder herstel In gedachten spoken brieven herinneringen een opruimdag waar oude foto's blijven kwellen In een poging tot poetsen leg ik weg om te vergeten dagen data verjaardagen tijd voorbij voor altijd
Vandaag heb ik Enil nog eens gezien. Ze wordt groot dat kind. Ze leest en schrijft nu al zelf haar nieuwjaarsbrief en wil mooi gevonden worden. Een meisje! Het nieuwe jaar is helemaal gestart. De lekkere paté's, gebak en wijn hebben hun weg gevonden en ik voel me meer dan ...'voldragen' zei Pieterjan. Mijn jongste broer leeft op een goede wei. Mijn schoonzus maakt zich zorgen om de verbouwingen die moeten komen. We werken allemaal te hard. De stress op het werk en in het leven is bij iedereen te groot. Oude familieverhaaltjes kwamen weer uit de kast. Sommigen hebben al gekleurde herinneringsaanpassingen ondergaan. Het was goed ze even naast elkaar te leggen, geheugenmisvormingen te toetsen aan de realiteit en terug waarheidsgetrouwer te maken. Ook al waren de gefantaseerde gedeelten grappiger. We konden weer lachen en hebben spelletjes gespeeld die niets kosten en toch jong en oud heerlijk amuseerden. Ken je het nog? 'Vingerhoedje verstop' en 'stomme ambacht'... onsterfelijke evergreens op familiefeestjes! Het was een leuke start voor 2007.
Mijn warme bakker was in vorm. Bij het terug naar huis fietsen greep me bijna een te wilde auto op het kruispunt. De broodjes ham en kaas met het heerlijke kopje koffie waren a point. De zondagskrant met Sadam aan de strop was wrang. Spijtig, er stond dit keer geen sudoku in. Met Tatanka heb ik me een kriek gelachen. Seffens ga ik me met de laatste verhalen van Kafka in de zetel vleien en mijn opdracht voor de literatuurles afwerken. Dat werk moet vandaag af zijn. Verder is het ijzig stil in huis en straat. Vanavond houd ik mijn moeder gezelschap. Na wat voorlezen of samen televisie kijken-luisteren gaan we dan hopelijk rustig de nacht in. Ik heb bijna alle gevoelens al gehad vandaag en het is nog maar elf uur.
Ondertussen ga ik slapen en sta ik op met Kafka! Geef toe, een mens kan aangenamer gezelschap bedenken. Maar toch, de man sleept me mee in zijn verhalen naar de spelonken van zijn onbewuste psyche en getourmenteerde geest. Het leesexperiment is meer dan boeiend alleszins. Toen ik jong en onervaren, in mijn flower-power-tijd, meende deze krasse knar te moeten gelezen hebben, kwestie van geen gaten in mijn cultuur te veroorzaken, vond ik die ervaring teleurstellend. De moeite was tevergeefs. Ik kon van zijn bizarre schrijfsels totaal niets begrijpen. Nu, jaren later, amai, een kleine openbaring!
Vroeger begreep ik niet waarom ik op mijn vragen geen antwoord kreeg. Thans begrijp ik niet waarom ik vragen stelde, er zijn immers geen antwoorden.
Ja, natuurlijk kan ik vertalen en mijn schrijfsels decoderen. Dan kan ik schrijven over mijn werk waar men mij voor nieuwe keuzes plaats, waar ik moeilijke beslissingen moet nemen, waar ze me meer verantwoordelijke functies aanbieden, terwijl ik tegelijk al lig te mijmeren over minder werken en afbouwen. Ook kan ik schrijven over mijn zin om beter te leven, meer in overeenkomst te zijn met mijn innerlijke roersels en lichamelijke behoeften, mijn creativiteit kansen te geven en mijn huis te renoveren. Ik kan het hebben over mijn zoon die stilaan zijn eigen leven leidt en de lege nestfase die me confronteert met mezelf en mijn toekomst. Mijn doelen, mijn verlangens, mijn mogelijkheden en onmogelijkheden kan ik expliciteren. Ik kan duidelijker zijn over mijn moeder die ouder wordt en over de dood en mijn eigen eenzaamheid hierin. Ik kan het hebben over het geloof en mijn zoektocht naar authenticiteit en zingeving. Ik wil dan ook niet zwijgen over het kleine en grote geweld in de wereld en het stilaan tanen van elk geloof en hoop op beterschap. Maar dan schrijf ik de krant van mijn leven en wie zal die lezen? Wie is geïnteresseerd, in die strijd die we allen alleen strijden?
Wat zal ik doen als straks de lente toch komt? Als vragen blijven komen? Wat zal ik dan kiezen? Ik kijk naar de grijze hemel in mijn tuin en naar verdorde lege takken. Alles is stil. Ik tel zelfs geen mussen meer. En in mijn hals verstijft elke spier. Mijn buik en rug drukken onduidelijk pijnlijk tegen hun wand van huid. Ik wil eens gevonden worden en niet geschonden. Het kindje draaide zich om in de kribbe. Het handje viel af en de kaars flitste slechts even over het lachende gezichtje.
Lieve lezers, lieve bekenden en lieve toevallige passanten van mijn blogje ik wens jullie allemaal naargelang je het zelf toelaat een klein, een groot, of een enorm licht in deze kerstdagen. Heel veel lieve energie van hieruit.
Daar was hij, in de wachtkamer, naast zijn jonge moeder met dubbele hoofddoek. Hij had een leuke snoet, keek met zijn modieus brilletje ongeïnteresseerd, niet echt in mijn richting en hing op een typische kleutermanier over de rand van het groen en wit gestreepte, ongemakkelijke zeteltje. Zijn mama had gitzwarte ogen die gezond en fier naar mij keken. Zij hield zijn kleine zusje stevig tegen zich aan. "Kom jij met mij spelletjes doen vandaag?" probeerde ik hem uit. Nu richtte hij zich met een voorzichtige glimlach naar boven: "Neen!" Ik had zijn rechterhand al in mijn linker en gaf de mama een uitgebreide goede namiddag en welkomsthand. Het handje ontspande eerst en klemde nadien terug vaster. Met de gebruikelijke routinezinnetjes gaf ik uitleg over het verloop van de namiddag en dat hij om vier uur gehaald mocht worden. 
?
Misschien
Vandaag was het Nadja, van Breton die me van de straat gehouden heeft. Ik ben er een beetje verdwaasd van. Die schrijver, de paus van het surrealisme, maakt zijn lezer een beetje geschift. Hij is zo bezig met vrije associaties, ongebreidelde passie, het los laten van elke realiteitszin dat je zelf samen met de figuren in het boek aan een soort rand van de normale geest terecht komt. Je krijgt een surrealistische mood in je voorste hersenkronkels. Ik heb er me in opdracht doorgewroet, de vragen van de meester beantwoord en mijn deeltaak is klaar. Nu ga ik iets lichter doen.... TV kijken?
De zon bloosde 
Vandaag 
Noem me 
Vandaag heb ik Enil nog eens gezien. Ze wordt groot dat kind. Ze leest en schrijft nu al zelf haar nieuwjaarsbrief en wil mooi gevonden worden. Een meisje! Het nieuwe jaar is helemaal gestart. De lekkere paté's, gebak en wijn hebben hun weg gevonden en ik voel me meer dan ...'voldragen' zei Pieterjan. Mijn jongste broer leeft op een goede wei. Mijn schoonzus maakt zich zorgen om de verbouwingen die moeten komen. We werken allemaal te hard. De stress op het werk en in het leven is bij iedereen te groot. Oude familieverhaaltjes kwamen weer uit de kast. Sommigen hebben al gekleurde herinneringsaanpassingen ondergaan. Het was goed ze even naast elkaar te leggen, geheugenmisvormingen te toetsen aan de realiteit en terug waarheidsgetrouwer te maken. Ook al waren de gefantaseerde gedeelten grappiger. We konden weer lachen en hebben spelletjes gespeeld die niets kosten en toch jong en oud heerlijk amuseerden. Ken je het nog? 'Vingerhoedje verstop' en 'stomme ambacht'... onsterfelijke evergreens op familiefeestjes! Het was een leuke start voor 2007.
Mijn warme bakker was in vorm. Bij het terug naar huis fietsen greep me bijna een te wilde auto op het kruispunt. De broodjes ham en kaas met het heerlijke kopje koffie waren a point. De zondagskrant met Sadam aan de strop was wrang. Spijtig, er stond dit keer geen sudoku in. Met Tatanka heb ik me een kriek gelachen. Seffens ga ik me met de laatste verhalen van Kafka in de zetel vleien en mijn opdracht voor de literatuurles afwerken. Dat werk moet vandaag af zijn. Verder is het ijzig stil in huis en straat. Vanavond houd ik mijn moeder gezelschap. Na wat voorlezen of samen televisie kijken-luisteren gaan we dan hopelijk rustig de nacht in. Ik heb bijna alle gevoelens al gehad vandaag en het is nog maar elf uur.
Wat zal ik doen als straks de lente toch komt? Als vragen blijven komen? Wat zal ik dan kiezen? Ik kijk naar de grijze hemel in mijn tuin en naar verdorde lege takken. Alles is stil. Ik tel zelfs geen mussen meer. En in mijn hals verstijft elke spier. Mijn buik en rug drukken onduidelijk pijnlijk tegen hun wand van huid. Ik wil eens gevonden worden en niet geschonden. Het kindje draaide zich om in de kribbe. Het handje viel af en de kaars flitste slechts even over het lachende gezichtje.
