Wat zal ik doen als straks de lente toch komt? Als vragen blijven komen? Wat zal ik dan kiezen? Ik kijk naar de grijze hemel in mijn tuin en naar verdorde lege takken. Alles is stil. Ik tel zelfs geen mussen meer. En in mijn hals verstijft elke spier. Mijn buik en rug drukken onduidelijk pijnlijk tegen hun wand van huid. Ik wil eens gevonden worden en niet geschonden. Het kindje draaide zich om in de kribbe. Het handje viel af en de kaars flitste slechts even over het lachende gezichtje.
Lieve lezers, lieve bekenden en lieve toevallige passanten van mijn blogje ik wens jullie allemaal naargelang je het zelf toelaat een klein, een groot, of een enorm licht in deze kerstdagen. Heel veel lieve energie van hieruit.
Pfff, even een zuchtje. Ik zit. De files, de stroom van shoppers, de uitpuilende winkelrekken, de muzak, de prikkelbaarheid van mijn gehaaste medemens, de snelle groetjes en wensen aan bekenden, de kleine plichten van de voorbereidselen op een lang weekend... ze zijn achter de rug. Het wordt tijd om even rustig te worden en in de echte sfeer van Kerstmis te komen. Straks gaan we zingen: ...Kerstnacht die schone, laat liefde steeds wonen in ieders gemoed.... Een kerk van een cliché, maar ... Soms moet je clichés koesteren omdat ze het dichtst bij de waarheid staan. Samen met anderen heb ik dit jaar geen boom, geen bollen, geen slingers, geen rode puntmutsen... in huis gehaald. Omdat het niet klopt met mijn gevoel. Ik wil mijn aandacht niet afleiden van mijn driftige zoektocht naar de authentieke kern. Dit jaar zal ik het duister voelen, de nacht ervaren en het keren van het licht. De hoop op een nieuw leven moet nu eindelijk kansen krijgen. Het verlangen naar iets heel waarachtig en goed, dat aanwezig is en aankondigt wat zal komen, ga ik in stilte afwachten. Ik haal het voor de geest om het oude jaar met zijn verdriet en onmacht te verdringen. Ik laat het verleden een terminale ziekte krijgen en een ongecompliceerde dood sterven. Overblijfselen van slechte herinneringen zal ik ritueel verbranden. Er komt een open plek in mijn geest, een weidse ruimte voor beter, veel beter. Ik weet het, ik laat het toe en dat alleen al vervult me met deugddoende vreugde.
Dit was een dag om te knuffelen een dag die me vleugels gaf een hele dag om lekker te koesteren dus leg ik me nu vredig te ruste zonder vragen zonder nodige antwoorden Ik was blij dat ik even gewoon heel even jouw woorden zag met jou heb kunnen praten En meer? Meer moet dat niet zijn
Heel toevallig vond ik vandaag een pareltje. Ik kon het niet laten liggen en wil het ook jou niet onthouden......
Vraag en antwoord
Men moet geduld hebben met het onopgeloste in het hart en proberen de vragen zelf lief te hebben, als ontoegankelijke ruimtes, als boeken, geschreven in volkomen onbekende taal. Wanneer men in die vragen leeft, leeft men misschien geleidelijk, zonder het te merken, op een ongewone dag binnen in het antwoord.
Had je wat trager gelopen ik zou je ingehaald hebben Had je je omgekeerd ik zou blij gewuifd hebben Had je op me gewacht ik zou je begroet hebben Had je gelachen ik zou 't geluk niet aankunnen Maar je liep snel verder Je keerde nooit om Je bleef altijd strikt met jezelf Je lach was onzichtbaar Je liet een kans op vriendschap heel ver achter je
Nooit was november zo zacht en onbeschroomd bloeien nog rozen Deze herfstdag warmt aarde zich op maar aan dwarse onwil sterven stemmen tegen een zwarte zon Ze slaan te pletter als dwaze muggen op zoek naar licht
We moeten van de meester huiswerk maken: "Schrijf eens een puntdicht, en grafschrift voor jezelf... " leuk oefeningetje! Het staat niet op punten hoor, just for fun. En voor wie mee wil lezen...
Mijn leven speelt zich af op de wip tussen fictie en non-fictie. Ik lees. Vandaag zijn het de Chazaren die me bezig houden. Geschiedenis wordt, naarmate ze veroudert, meer fictie en zo ook ikzelf. De realiteit vervaagt. Fysieke houvast laat zich relativeren en hoe langer hoe meer moet je geloven in de wereld die je zelf geschapen hebt. De andere is ongeloofwaardig geworden. Dus troost ik me. Het is goed leven in mezelf en in gedachten heb ik lief. Al die goede dingen die genietbaar zijn in hun aureool van hoopvolle fantasie. Ik roep ze dagelijks tot leven. Tussen de strijk en de soep denk ik aan hen die me in deze levensroman zo dierbaar zijn. Vooral zij die zich terugtrekken in zichzelf, hun veilige cocon waar niets nog raakt. Vooral zij die in de eeuwige zaligheid zijn, kan ik meer en meer minzaam groeten.
En dan komt zij binnen. "Tante Flo, ik kan mijn naam al schrijven". Met potige drukletters verschijnt er ENIL op het grote witte blad. Glunderend loenst ze naar mijn reacties. "Dat verdient een knuffel en ik heb ook nog iets lekkers voor jou bewaard". Ze springt met een gilletje van mijn schoot, richting proviantkast. De grijze wolken openbaren opnieuw strepen zon. De herfstlucht heeft weer blauwe gaten.
Hoe cynisch en bitter moet ik worden om te overleven met de herhaaldelijke miskenning en afwijzing van mensen waarvan ik het tegenovergestelde verwacht. Hoe weerbaar moet ik me opstellen om niet te verdrinken in de zucht naar begrip, wederkerige vriendschap en liefde? Waarom is het nodig emotioneel te verharden om de voortdurende confrontaties met een agressieve realiteit zonder relativerende vergevingsgezindheid ongeschonden te doorstaan?
Is wijzer oud worden dan echt kiezen voor een goed doordachte aanvallende strategie en zakelijke ongevoeligheid? Is het gelaten aanvaarden dat de mensen nog altijd slechts egoïsten en pragmatici in het binnen halen van eigen voordeel zijn? Misschien is het beter te leren leven met mezelf in de eenzame terugtrekking van het kluizenaarsschap. Daar vind ik echter de hartelijke mens niet die, ook al heeft hij maar één hand toch, samen met mij de vuilbak wil buiten zetten. Hij die lacht en zijn ene hand open houdt als we ondanks alles struikelen. Floreanne
Ik kan niet een beetje van je houden Ik weet niet of ik genoeg van je hou Ik ben er en jij bent er niet Ik hoop en hoop en hoop maar de waarheid is somber Waar is het woord dat bindt Wie zet een stap in lief en leed delen uitwisselen zonder meer Laat me zoek me vind me en bevrijd jezelf van al dat stof Blij vrolijk positief laat het allemaal gewoon zijn
Verrassend gisteren een dinsdag boordevol vriendschap Onverwacht vandaag een woensdag met drukke contacten mistige flashbacks te veel pijnlijke verhalen van kinderen die iemand nodig hebben Zonnige namiddag hoopgevend stil Aan de lijn hangt de was de trommel draait voor een tweede keer Dan blijf ik vinnig op zoek van uur tot uur tussen de dagen door naar tikkeltjes liefde en denk aan jou
Wat zal ik doen als straks de lente toch komt? Als vragen blijven komen? Wat zal ik dan kiezen? Ik kijk naar de grijze hemel in mijn tuin en naar verdorde lege takken. Alles is stil. Ik tel zelfs geen mussen meer. En in mijn hals verstijft elke spier. Mijn buik en rug drukken onduidelijk pijnlijk tegen hun wand van huid. Ik wil eens gevonden worden en niet geschonden. Het kindje draaide zich om in de kribbe. Het handje viel af en de kaars flitste slechts even over het lachende gezichtje.
Dit was 
Nooit was november
We moeten van de meester huiswerk maken: "Schrijf eens een puntdicht, en grafschrift voor jezelf... " leuk oefeningetje! Het staat niet op punten hoor, just for fun. En voor wie mee wil lezen...
En dan komt zij binnen. "Tante Flo, ik kan mijn naam al schrijven". Met potige drukletters verschijnt er ENIL op het grote witte blad. Glunderend loenst ze naar mijn reacties. "Dat verdient een knuffel en ik heb ook nog iets lekkers voor jou bewaard". Ze springt met een gilletje van mijn schoot, richting proviantkast. De grijze wolken openbaren opnieuw strepen zon. De herfstlucht heeft weer blauwe gaten.
Ik kan niet 
Verrassend gisteren
