Mijn leven speelt zich af op de wip tussen fictie en non-fictie. Ik lees. Vandaag zijn het de Chazaren die me bezig houden. Geschiedenis wordt, naarmate ze veroudert, meer fictie en zo ook ikzelf. De realiteit vervaagt. Fysieke houvast laat zich relativeren en hoe langer hoe meer moet je geloven in de wereld die je zelf geschapen hebt. De andere is ongeloofwaardig geworden. Dus troost ik me. Het is goed leven in mezelf en in gedachten heb ik lief. Al die goede dingen die genietbaar zijn in hun aureool van hoopvolle fantasie. Ik roep ze dagelijks tot leven. Tussen de strijk en de soep denk ik aan hen die me in deze levensroman zo dierbaar zijn. Vooral zij die zich terugtrekken in zichzelf, hun veilige cocon waar niets nog raakt. Vooral zij die in de eeuwige zaligheid zijn, kan ik meer en meer minzaam groeten.
En dan komt zij binnen. "Tante Flo, ik kan mijn naam al schrijven". Met potige drukletters verschijnt er ENIL op het grote witte blad. Glunderend loenst ze naar mijn reacties. "Dat verdient een knuffel en ik heb ook nog iets lekkers voor jou bewaard". Ze springt met een gilletje van mijn schoot, richting proviantkast. De grijze wolken openbaren opnieuw strepen zon. De herfstlucht heeft weer blauwe gaten.
Hoe cynisch en bitter moet ik worden om te overleven met de herhaaldelijke miskenning en afwijzing van mensen waarvan ik het tegenovergestelde verwacht. Hoe weerbaar moet ik me opstellen om niet te verdrinken in de zucht naar begrip, wederkerige vriendschap en liefde? Waarom is het nodig emotioneel te verharden om de voortdurende confrontaties met een agressieve realiteit zonder relativerende vergevingsgezindheid ongeschonden te doorstaan?
Is wijzer oud worden dan echt kiezen voor een goed doordachte aanvallende strategie en zakelijke ongevoeligheid? Is het gelaten aanvaarden dat de mensen nog altijd slechts egoïsten en pragmatici in het binnen halen van eigen voordeel zijn? Misschien is het beter te leren leven met mezelf in de eenzame terugtrekking van het kluizenaarsschap. Daar vind ik echter de hartelijke mens niet die, ook al heeft hij maar één hand toch, samen met mij de vuilbak wil buiten zetten. Hij die lacht en zijn ene hand open houdt als we ondanks alles struikelen. Floreanne
Ik kan niet een beetje van je houden Ik weet niet of ik genoeg van je hou Ik ben er en jij bent er niet Ik hoop en hoop en hoop maar de waarheid is somber Waar is het woord dat bindt Wie zet een stap in lief en leed delen uitwisselen zonder meer Laat me zoek me vind me en bevrijd jezelf van al dat stof Blij vrolijk positief laat het allemaal gewoon zijn
Verrassend gisteren een dinsdag boordevol vriendschap Onverwacht vandaag een woensdag met drukke contacten mistige flashbacks te veel pijnlijke verhalen van kinderen die iemand nodig hebben Zonnige namiddag hoopgevend stil Aan de lijn hangt de was de trommel draait voor een tweede keer Dan blijf ik vinnig op zoek van uur tot uur tussen de dagen door naar tikkeltjes liefde en denk aan jou
Vandaag was ik op zoek naar de boeken verplichte lectuur voor mijn cursus literatuur. Een eerste bezoekje aan de Slegte leverde me Menuet van L.P. Boon op, voor 7,50 euro. Nog onvoldaan en overtuigd dat ik meer kon vinden aan niet te dure prijzen, fietste ik verder door de stad naar een tweedehands boekhandel in de stationsbuurt. Daar had ik vóór ze zouden sluiten nog een half uurtje de tijd om met wat geluk bijkomende titels te verzamelen. Tussen de alfabetisch gerangschikte romans vond ik de gezochte Kafka en Filip De Pillecijn. De man van de zaak overliep de naburige rekken, mij de indruk gevend dat hij wou helpen, maar echt zoeken deed hij niet. Hij vertelde over zijn manier van werken, over het rustig op goed geluk scannen van al die leggers, het betasten van de oude boeken, zoals ze zich voordeden, zoekend zonder te zoeken en altijd vindend wat je niet zocht maar dan toch boeiend en lezenswaardig vond. Hij wilde me enigszins bekeren tot zijn stijl. Hij maakte me warm voor het vrijwilligerswerk dat dit was en getuigde over hoe hij als gepensioneerde hier vertroostend heil vond en tussen al die stapels oude verhalen doende bleef. Maar nog meer dan dat monsterde en bevroeg hij me. Het duurde maar even of er was iets onuitgesproken lichts dat ons bond alsof we elkaar al heel lang kenden. Wederzijds was er de drang om uit te zoeken wat dit betekende en waar het vandaan kwam. Al vertellend en vragend en antwoordend bleek dat hij mijn ouders kende. Ze kwamen uit hetzelfde geboortedorp. Zijn kindertijd en mijn jeugdverhalen vonden en herkenden elkaar. We lachten en een tiental minuutjes later zaten we samen op een terras te wachten op zijn vrouw. We dronken koffie en thee en water. Zijn vrouw zat heel snel in hetzelfde decor. Ze kende mijn tante en mijn collega. Het ene thema na het andere legde banden van begrip en wederzijdse interesses Een verrassende, eigenaardige maar aangename kennismaking. Gelukkig dat ik nog niet alle boeken gevonden heb. Ik zal er zeker tijd voor maken V. en dan kom ik nog eens langs! Floreanne
Twee familiefeesten op één weekend dat kan tellen ik ben dan ook uitgeteld!
Gisteren was het in Oost-Vlaanderen te doen, vandaag in Zuid-Limburg. Zaterdag heb ik bijgepraat met de familie aan moeders kant, zondag met die aan vaders kant. Pffff maar ik ben blij de oude nonkels en tantes (het groepje wordt kleiner en kleiner) nog eens gezien te hebben. Vooral de broers van mijn vader brachten mij in gedachten weer een beetje terug bij hem. De enkelen die nog overleven zijn gezien hun leeftijd nog relatief goed in vorm. Aan moederszijde dunt het sterker uit. Geestelijk zijn er nog twee redelijk alert de anderen dementeren stilaan maar zeker. Confronterend is het wel. Waar zijn de grote vakanties van vroeger toen we samen aan zee waren en op het strand ravotten met neefjes en nichtjes? Waar zijn de kermisfeesten met grote lange tafels waar we na de hoogmis samen genoten van uitgebreide maaltijden gevolgd door taarten, taarten en taarten, bakken koffie en dan . Mochten we naar de kermiskramen. We gingen bij alle nonkels en tantes, vooral de peters en de meters bedelen voor centen die ze na hun glaasjes wijn gemakkelijker gaven omwille van hun eigen ongeremde lacherigheid maar ook om van ons gezeur en lawaai af te zijn Dan stoven we uitgelaten naar buiten naar de botsautos, de schietkraam, de grote schommels (ja die stonden toen nog op de dorpskermis) en de draaimolen De groten pasten op de kleintjes en in het kleine dorp waar we waren konden we geen kwaad. Het was ons jaarlijks hoogtepunt van amusement waar we met de neefjes en de nichtjes voluit gingen. We waren onvermoeibaar Het is lang geleden. Floreanne
"Intuïtie is een onmiddellijke, niet op begripsdenken en redenering berustende overtuiging van de waarheid", zegt Van Dale. Meestal spreekt men van vrouwelijke intuïtie en volgens mij terecht. Niet zelden ben ik in een situatie verzeild dat ik weet en met al mijn zinnen voel dat er iets niet klopt, zonder dat ik er ook maar één redelijk argument of aanwijzing voor vind. Ik kan niet onder woorden brengen wat er dan scheelt, laat staan dat ik de situatie kan veranderen, ontgiften of oplossen. Maar het gevoel is dan wel zeer tastbaar, soms letterlijk pijnlijk, aanwezig. De eerste plek in mijn lijf waar het protest opduikt is de buik. Mijn darmbarometer geeft feilloos aan wanneer iets in mijn leven niet in orde is. Vaak pas veel later wordt me duidelijk wat het is en hoe het precies in elkaar zit.Op de ogenblikken dat ik midden in het slecht-weer-gebied zit kan ik er geen zinnig woord over kwijt, zeker niet tegenover een doorsnee mannelijk oor. Dat vraagt dan wat er scheelt. Als ik antwoord: Ik weet het niet, vindt het oor dat totaal ongepast, ergerlijk zelfs. Want hij ziet aan mijn uitstraling dat ik met iets worstel. Zijn mening is dat, als er niets is, ik ook niet moet pruilen of er over zeuren. Dat verpest immers de sfeer. Het is bovendien een aanslag op zijn edelmoedig riddergevoel dat altijd problemen wil oplossen. De meeste vrouwen daarentegen begrijpen zulke sferen beter, ook zonder woorden. Ze weten dat er geen onmiddellijke oplossing moet zijn of mogelijk is op dat eigenste moment.Ze beseffen dat het er op aankomt even geduld te hebben en te blijven scherp voelen tot het inzicht plots opborrelt. Dat inzicht komt dikwijls naar aanleiding van een plotse wending in de stroom van gebeurtenissen. Als een onverwacht laatste puzzelstuk alle verbanden aan elkaar knoopt. Eureka, dit was het! Dan is er dat ik had gelijk-gevoel, het ik wist het, nu is het duidelijk waarom het niet goed zat. En dan kan je tevreden ontspannen en verder gaan. Dan komt alle energie terug en is het leed geleden. Je lacht weer.
In de lijn van augustus is het hier een donkere vochtige zondag. Niets nodigt uit om het huis te verlaten, een perfecte lees- en pc-dag dus. Dan denk ik aan mijn vrienden van vroeger en nu. Ik heb al zo lang geen brieven meer geschreven naar mensen die me dierbaar zijn. Een brief is nog altijd anders dan een telefoontje of een mail. Ik heb heimwee naar de stijl van toen. Het corresponderen in dagboekvorm, je dagelijks wedervaren vertellen aan de lezende persoon die je in gedachten voor je ziet, het anticiperen en verlangend wachten op een wederwoord. Je maakte nog tijd voor elkaar. Tijd om het juiste briefpapier te kiezen, met vulpen in je mooiste handschrift, eventueel met illustraties, te schrijven en in gedachten mee te reizen met je brief, in te schatten wanneer de ander zou terug schrijven en hoe lang het kon duren voor het antwoord zijn weg weer naar jou vond. Heimwee een mooi woord, verdrietig om het verlies verlangend naar betere tijden. Dat gevoel overmant me meer en meer. Ik heb heimwee naar mensen die ik liefhad en die ik verloor. Ik heb heimwee naar momenten van intense verbondenheid, waarvan ik meende dat ze, intens en sterk als ze waren, nooit meer zouden overgaan. Ik heb heimwee naar de beloftevolle woorden van kameraadschap, steun en liefde ook in moeilijke dagen. Het blijkt opnieuw heel vergankelijk en vaak, als het er even echt op aan komt, een leugen, een naïeve illusie, waarvan je er onderweg steeds meer verliest.
De zon piept even hoopvol door de regenbuien. Misschien krijg ik vandaag de was droog en als het meezit ook mijn gras nog gemaaid. Gisteren trouwde een jonge collega. Schitterend mooi was de bruid, ontspannen en gelukkig de knappe bruidegom, fier en dankbaar de ouders. Het feest liep gesmeerd. Het deed ondanks het cliché alweer deugd zon prille liefde te zien en de energie die er van hen uitstraalde was aandoenlijk. De families waren nog intact. Aan beide kanten moeders, vaders, broers en zussen. En ik voelde me duidelijk een volgende generatie. Ik ging in gedachten terug naar mijn mooie dagen. Ik miste heel erg mijn vader en mijn broer die twintig jaar geleden overleden. Mijn vader met zijn rustige woorden, relativerende humor, en troostende redelijkheid, in pakkende momenten had ik hem graag nog eens bij mij geweten. Het overmande me. In mijn hoofd dreunt vandaag repetitief het lied mmm you left me just when i needed you most Dan denk ik aan al die geliefde personen die er niet meer zijn, of door omstandigheden uit mijn leven verdwenen. Het leven is soms een te eenzaam gevecht.
Met opnieuw wat tijd om de krant te lezen, ontmoet ik Peter Adriaenssens in Zeno. Al sinds onze jeugd ben ik met hem verbonden en volg graag, vooral voor mijn werk, zijn professionele bezigheden en inzichten. De titel van het interview in de morgen lokte in eerste instantie enige weerzin bij me op. het geweld uit de wereld helpen doordat iedereen opnieuw gewoon zijn manieren houdt ? Het lijkt simpel waar maar Het is te snel en te gemakkelijk gezegd. Ik vermoed dat Adriaenssens meer diepgang bedoelt, maar toch. Het wierp me jaren terug naar de lessen wellevendheid op school en de strikte omgangsregels die we in de danscursus meekregen. Het deed me nog meer denken aan personen die ik ken en wiens hoogste doel en richtlijn de schone schijn en het beheerst gedrag zijn. Ondanks die houding gaan ze echter over lijken en hebben totaal geen notie van inleving en respect voor anderen. Ze functioneren in clichés. Gekuiste zinnen, afgemeten woorden, beredeneerde strategieën en mooie manieren zijn volgens mij slechts waardevol als ze ontstaan vanuit echtheid, als daarachter ook het ware gevoel van waardering voor een oprechte ontmoeting en wederzijdse communicatie aanwezig is. Vaak is beleefd zijn echter een ingeoefend spel van archaïsche regels, gefundeerd op stokoude zinledige principes. Met zeepbellen die schitteren aan de buitenkant maar binnenin leeg zijn, ben je niets. Met loze woorden van vriendelijkheid en schijnengagement die niet gefundeerd zijn door oprechte gevoelens en nooit in liefdesdaden, mildheid en vergevingsgezindheid worden omgezet, kom je nergens. De Hyacints Bouquet van het dagelijks leven widern mich an. Het zijn deze wolven in schapenvacht die vaak het meeste kwaad aanrichten. Ze gaan maar door met keeping up appearances' en met alleen hún egocentrische doel voor ogen. Met de gekwetsten of gedupeerden die ze links laten liggen of achter laten houden ze geen rekening. Dat zijn toevallig de losers. Uiteindelijk is het toch belangrijk je eigen persoontje op het podium in het licht van de schijnwerper te houden of niet soms? Zijn ze niet mooi zichzelf en oh, zo geweldig beleefd en vriendelijk, onaantastbaar toch?
Ik ben een fan van Bernard Dewulf. Zijn heerlijke cursiefjes zijn mijn pareltjes voor de pare dagen. Vandaag ging het over het genie, de ouders die hun kinderen zo gemakkelijk tot de categorie van hoogbegaafden rekenen en de wiskundige excentriekeling die zich ver van de pers terugtrekt, mogelijk in de bossen van Sint-Petersburg, na het ontrafelen van het vermoeden van Poincaré. Maar ondertussen ontdek ik Dewulf zelf, met zijn gevoelig waarnemingsvermogen. Ik ervaar het functioneren van zijn geest en to-the-point-bedenkingen. Wanneer hij zichzelf tot de middelmaat rekent, bedelt hij bij zijn lezer uiteraard om een complimentje. Wel Bernard, vanwege een andere illusionist en militant van de mediocriteit, bedankt voor je aangrijpende stukjes. En of je nu een IQ hebt van 130 en één of twee standaarddeviaties meer of minder het maakt me geen zak uit. Voor mij ben je geniaal.
Toevallig lees ik vandaag een recensie van Dirk Verhofstadt over het boek van Reginald Moreels, 'Geen normen maar waarden', uitgegeven bij Houtekiet in 2004. Het doet deugd nog maar eens te ervaren dat ook anderen zoeken naar meer vrede in het hart en in de wereld. Enkele zinnen die me frappeerden waren de volgende:
De impact van de politiek is zoveel meer dan louter technisch. Het gaat in de politiek om de zoektocht naar een evenwicht tussen vrijheid en rechtvaardigheid, tussen zelfbeschikking en sociale samenhang, tussen pragmatisme en idealisme Ik kan niet anders dan die redenering verder trekken naar de persoonlijke samenleving tussen individuen. Elke dag samen zijn, met elkaar praten en dagelijkse problemen oplossen kan niet zonder een visie op hoe je wil zijn en wat je belangrijk acht in het leven. Een liefdesrelatie is geen pragmatische overeenkomst die enkel stoelt op gelijkmatig verdelen van geld, goederen, huis-, tuin-, fysieke- en relationele diensten. Het is niet louter dat technische. Bij elke communicatie, bij elke interactie worden waarden medespelers en emoties hoofdrolspelers. Elk gedrag is gekleurd door dat bewust of onbewust palet aan ethische beschouwingen. Sommigen hebben, meer dan anderen behoefte om die waarden mee te delen of uit te wisselen. Ook tussen man en vrouw is het een evenwichtsoefening om een gebalanceerde situatie te realiseren tussen vrijheid en rechtvaardigheid voor beide partners. De een zijn vrijheid is de ander zijn onvrijheid. Wat rechtvaardig lijkt voor de een kan zeer onrechtvaardig blijken voor de ander. Wie beslist wat er gebeurt? Is de één dominant en moet de ander maar slikken of wordt er rustig luisterend en respectvol onderhandeld? Is de norm een zakelijk pragmatisme, materieel leven en overleven, eten of gegeten worden? Dan is egoïsme de richtlijn en eerst ik en dan de ander de norm. Of proberen beide mensen idealen zoals billijkheid, lief en goed zijn voor elkaar, na te streven?
Wenen is geen teken van zwakheid, zo schrijft Moreels, en hij heeft volkomen gelijk. Tranen zijn vaak het enige verweermiddel tegenover misbruik en geweld, tegenover vernedering en onmacht, tegenover verwondering en schoonheid. Zolang de mens tranen kan laten vloeien is er hoop. Dit is zeer herkenbaar. De doorwinterde geweldpleger is niet voor rede, laat staan voor de emoties van anderen vatbaar. Hij kent geen empathie. Hij heeft al lang geleerd, voor elke poging van een ander om hem iets te laten inzien, of voor elk appel of redelijk beroep dat op zijn goede wil (heeft hij die wel?) gedaan wordt, te reageren met afwijzing, verontwaardiging en de massale tegenaanval. Spijtig, want tegen zulk ogenschijnlijk assertief maar in feite agressief gedrag, zijn enkel de diepe tranen van verdriet en medelijden mogelijk.
Het is eigenlijk onbegrijpelijk en wreed, dat wij mensen na al die eeuwen nog steeds weinig geleerd hebben uit onze ervaring en geschiedenis. Nog steeds zijn er oorlogen en nog steeds zijn er de vrouwen en de kinderen die bang wachten op vrede, liefdevol omgaan, verzorgd worden en verzorgen van elkaar. Het egoïsme, de agressie naar elkaar toe het stopt niet, noch tussen staten, noch tussen groepen mensen, noch tussen individuen, noch tussen man en vrouw. Het maakt zo hopeloos soms. En sterker nog, zelfs al wil je het theoretisch uit je eigen leven bannen, het lukt niet. Ook ik word boos om onrecht dat mij aangedaan wordt, ook ik doe, alhoewel ik van mezelf meen niet bewust, onrecht aan anderen. Gelukkig weet ik me te beheersen en gebruik ik geen fysiek geweld. Maar als je tegenwoordig te weinig opkomt voor jezelf, niet assertief bent, nederig van hart dan ben je schoon de dupe en de dweil van anderen Op wereldschaal is assertief zijn uiteindelijk liegen en bedriegen en uiteindelijk oorlog voeren. Communicatie en onderhandelen met elkaar, het delen van goederen en respect voor ieder wezen . Zijn nog zeer moeilijke vaardigheden voor de mens. Hopelijk slagen we er ooit in .
Het is dus goed dat we blijven herdenken, blijven processies houden en geschiedenis oproepen een klein beetje bijdragen aan een mogelijk inzicht en de weg naar vrede.
Russen lijken erg vlot in het leren van Nederlands. Die ervaring heb ik met Russische migranten in België en vooral met hun kinderen die hier schoollopen. Het zijn vaak sterke karakters, doorzetters en verstandige leerlingen. Ook onze gidsen ter plaatse spraken opmerkelijk goed Nederlands. V. de vriendelijke jonge man, die we via via als contactpersoon in Sint-Petersburg ontmoetten, vertelde over zijn werk in de bouw. Het is volgens hem de sector waar gelukkig nog veel jobs zijn. Hij werkt zes dagen op zeven, soms zeven op zeven, voor een niet al te schitterend loon, te vergelijken met een minimum loon, om net in leven te blijven. Hij vertelde dat het dan ook levensnoodzakelijk is voor vele Russen om op de een of andere manier iets bij te verdienen. Ook onze gepensioneerde universiteitsprofessor waarmee we in de stad aan de Neva kennis maakten, werkte nog op hoge leeftijd omdat hij met zijn pensioen, van omgerekend honderd euro per maand, niet kon overleven in een stad waar de prijzen van voedsel en levensonderhoud met de Belgische te vergelijken zijn.
Je kan dus niet anders dan mild zijn voor de gevraagde hoge prijzen in de straatwinkeltjes en de slinkse manier waarop een van de obers een doosje, geniepig in een servet verstopte, kaviaar wilde slijten aan de hotelgasten.
We zijn terug thuis. Het is nog even bekomen van het twee-uren-verschil tussen hier en ginds. De vermoeidheid laat zich pas in het eigen bed weer voelen. Zoals Sint-Petersburg een stad is van tegenstellingen, zo zijn mijn gevoelens het ook na deze ervaring.
Mij blijft de grove architectuur van de kolossale bouwwerken en de ruimte van water, brede lanen en pleinen bij. Of het nu woonblokken, winkels, kazernes, paleizen, de metro, kerken of kathedralen zijn, alles is log, groots, stoer, imponerend van een neerdrukkende zwaarte tot een bombastische schoonheid. De duale kloof tussen overdonderende rijkdom en droeve armoede is overal zichtbaar. In de straten bedelen gehandicapten en daklozen. Oudere dames verkopen één per één truien, valse bloemen, pantys, tweedehands schoenen, zelfgemaakte spullen Ze staan op de hoeken van de straat maar ook naast de wereldlijke paleizen en orthodoxe kerken, die met hun met goud belegde torens en koepels over heel de stad blinken in de schitterende zon. De Isaak en de Kazan kathedraal zijn enorm aangrijpend. Het Peterhof met zijn parken en fonteinen verbluft meer dan verbazingwekkend. De Hermitage is overweldigend. De mooiste kunstschatten van over heel de wereld zijn er verzameld en het geheel is onovertroffen. Da Vinci, Matisse, Rembrand, Van Gogh, . Alle groten der aarde hebben er een beetje erfenis nagelaten. Het is te veel voor één mens, te uitgebreid om op zo korte tijd aandachtig te bekijken en tot je te laten doordringen. De rijkdom van de staat en de tsaren moet enorm geweest zijn. Je wordt er niet goed van als je het bedenkt.
Morgen vertrekken wij met het koor naar Sint-Petersburg, om te zingen en ons land te vertegenwoordigen op het muziekfestival 2006. Het wordt een hele trip, spannend. Vertrekken, onderweg zijn, vliegen is eerder stresserend dan uitdagend. Ik ben niet zon flukse reiziger. Mijn familie en huis even uit handen geven, een weekje onbereikbaar zijn is moeilijk. Inpakken en controleren, de vrees dat ik iets essentieels vergeet, vraagt extra aandacht. Maar nu staan valies en handbagage klaar. Geconcentreerd op wat er straks te gebeuren valt, tracht ik me voor te bereiden op de korte nacht. Ik zet mijn inwendige knop op alert, om me, vroeg uit de veren, met het beste beentje eerst, niet te overslapen. De ongerustheid zit in de buik. Eens ter plaatse zal alles OK zijn, zo ken ik me. Dan zal ik nieuwsgierig zijn naar de gerestaureerde stad met zijn grootse gebouwen, monumenten en rijkdommen. Tussen het zingen door zal de Russische geschiedenis me bezig houden. De tsaren en hun verzamelde schatten zullen de ogen uitsteken. Meer nog verlang ik echter naar de mensen die er zullen zijn. Zangers uit andere landen, verbonden in muziek, ontmoeten is boeiend. Ik ben ook nieuwsgierig naar de uitstraling van de plaatselijke bewoners,erfgenamen van hun verleden. Hoe ervaren zij hun stad? Hoe leven ze? Ik hoop vooral de gezichten van de kinderen te zien. Zijn ze gelukkig daar te wonen?
Na het vallen van de regen en het snel inhalen van de was, mijmer ik over verschillende manieren om de wereld te bekijken en te onderzoeken. Mensen verschillen in de manier waarop ze het leven (willen) zien. Bewust of onbewust maken ze hun persoonlijke analyses. Hun bezigheden en hobby's zijn er aan gelinkt. Ook het bloglandschap straalt die variatie uit. Sommigen blijven in het hier en nu. Ze zoeken de veelheid, meer van hetzelfde of analogieën van het bekende. Hun interesse gaat uit naar de aantallen of naar het opvallend unieke in die massa dingen. Ze willen op zoveel mogelijk plaatsen zien hoe de wereld verschijnt. Ze verzamelen voorwerpen of belevenissen. Ze willen zoveel mogelijk mensen gekend hebben. Ze fotograferen en schilderen, zo realiteitsgetrouw mogelijk of voegen er creatief hun eigen 'kleurtje' bij. Ze leven of beschouwen hier en nu in de breedte. Anderen reizen eerder in de lengte van de tijd, vooral het verleden is boeiend. Wat is het begin geweest, de oorsprong, de oorzaak, van welk proces zijn wij het gevolg? Culturen vroeger en nu, biografieën van overledenen, stamboomonderzoek, archeologie, studies van ijstijd tot broeikaseffect, het is ongelooflijk interessant. Maar geschiedenis boeit misschien niet als we enkel data en feiten onthouden. Dan hunker ik eerder naar de diepte. La petite histoire, de mens achter de daden. Zelfs hier en nu, staande op deze plek, wil ik reizen naar de kern der dingen. Een 'onooglijk' grassprietje wordt volgens mij even boeiend als de honderdjarige oorlog. Een lieve begrijpende oogopslag van een vriendelijk mens is me meer waard dan de hele verzameling kunstwerken in de Hermitage. Maar er zijn er die me eigenaardig vinden of gek verklaren als ik het zo durf te schrijven...
Lieve regen, kom en verkoel me vergeten we dat je tranen bent en verdrijf de schroeiende zon die eens warme gloed was wees mijn vriend en breng me even een bezoek een praatje maken is meer dan genoeg lach met de kromme buitelingen van het kind en houd ons vast als de wind komt en de donder als niemand nog weet hoe het goed leven was
Ik lees 'De ge-heel-de mens' en ben zover dat ik het sprookje van RNA en eiwitje begrijp... Wel, de schrijver wil me doen 'geloven' op een moderne manier. Maar hoe meer hij me meeneemt in zijn reis, hoe ongelooflijker zijn fantastisch verhaal wordt... Het feit dat we hier zijn en kunnen lezen! Ik heb mijn boek moeten dicht leggen. Het licht op het terras (een verdomd knipperlicht!) liet me in het duister zitten en ik keek naar de sterrenhemel. Nog ongelooflijker was dat ik de sterren ook werkelijk zag. Klein mensje ik ... hier, het achterachterachterkleinkind, in het ik weet niet hoeveelste knoopsgat, van RNA en eiwitje... ik zat hier zomaar op een ontzettend warme zomernacht naar de sterren te kijken. Knap werk van die mijnheer Mertens. Ik ben even gestopt met leven. De drang om alle tijd stil te leggen, voor goed te stoppen met 'werken' en Michelly indachtig ... We zijn minder dan de miertjes, maar zoveel meer dan de mensen die ons willen kwetsen door ons te miskennen en uit te sluiten...
En dan komt zij binnen. "Tante Flo, ik kan mijn naam al schrijven". Met potige drukletters verschijnt er ENIL op het grote witte blad. Glunderend loenst ze naar mijn reacties. "Dat verdient een knuffel en ik heb ook nog iets lekkers voor jou bewaard". Ze springt met een gilletje van mijn schoot, richting proviantkast. De grijze wolken openbaren opnieuw strepen zon. De herfstlucht heeft weer blauwe gaten.
Ik kan niet 
Verrassend gisteren
Ik lees 'De ge-heel-de mens' en ben zover dat ik het sprookje van RNA en eiwitje begrijp... Wel, de schrijver wil me doen 'geloven' op een moderne manier. Maar hoe meer hij me meeneemt in zijn reis, hoe ongelooflijker zijn fantastisch verhaal wordt... Het feit dat we hier zijn en kunnen lezen! Ik heb mijn boek moeten dicht leggen. Het licht op het terras (een verdomd knipperlicht!) liet me in het duister zitten en ik keek naar de sterrenhemel. Nog ongelooflijker was dat ik de sterren ook werkelijk zag. Klein mensje ik ... hier, het achterachterachterkleinkind, in het ik weet niet hoeveelste knoopsgat, van RNA en eiwitje... ik zat hier zomaar op een ontzettend warme zomernacht naar de sterren te kijken. Knap werk van die mijnheer Mertens. Ik ben even gestopt met leven. De drang om alle tijd stil te leggen, voor goed te stoppen met 'werken' en Michelly indachtig ... We zijn minder dan de miertjes, maar zoveel meer dan de mensen die ons willen kwetsen door ons te miskennen en uit te sluiten...
