Vandaag was het Nadja, van Breton die me van de straat gehouden heeft. Ik ben er een beetje verdwaasd van. Die schrijver, de paus van het surrealisme, maakt zijn lezer een beetje geschift. Hij is zo bezig met vrije associaties, ongebreidelde passie, het los laten van elke realiteitszin dat je zelf samen met de figuren in het boek aan een soort rand van de normale geest terecht komt. Je krijgt een surrealistische mood in je voorste hersenkronkels. Ik heb er me in opdracht doorgewroet, de vragen van de meester beantwoord en mijn deeltaak is klaar. Nu ga ik iets lichter doen.... TV kijken?
De zon bloosde toen je aanbelde je sprankelende lach versierde de dag nooit zat je zo ontspannen in mijn tuin die vernieuwende dag is lang geleden tijd laat zich niet keren en heimwee smeult bij herinnering aan toen toen op een warme dag de zon bloosde
Vandaag de aanknop niet te vinden ontmoet ik uren van afbraak vermolmd hout zonder herstel In gedachten spoken brieven herinneringen een opruimdag waar oude foto's blijven kwellen In een poging tot poetsen leg ik weg om te vergeten dagen data verjaardagen tijd voorbij voor altijd
Vandaag heb ik Enil nog eens gezien. Ze wordt groot dat kind. Ze leest en schrijft nu al zelf haar nieuwjaarsbrief en wil mooi gevonden worden. Een meisje! Het nieuwe jaar is helemaal gestart. De lekkere paté's, gebak en wijn hebben hun weg gevonden en ik voel me meer dan ...'voldragen' zei Pieterjan. Mijn jongste broer leeft op een goede wei. Mijn schoonzus maakt zich zorgen om de verbouwingen die moeten komen. We werken allemaal te hard. De stress op het werk en in het leven is bij iedereen te groot. Oude familieverhaaltjes kwamen weer uit de kast. Sommigen hebben al gekleurde herinneringsaanpassingen ondergaan. Het was goed ze even naast elkaar te leggen, geheugenmisvormingen te toetsen aan de realiteit en terug waarheidsgetrouwer te maken. Ook al waren de gefantaseerde gedeelten grappiger. We konden weer lachen en hebben spelletjes gespeeld die niets kosten en toch jong en oud heerlijk amuseerden. Ken je het nog? 'Vingerhoedje verstop' en 'stomme ambacht'... onsterfelijke evergreens op familiefeestjes! Het was een leuke start voor 2007.
Mijn warme bakker was in vorm. Bij het terug naar huis fietsen greep me bijna een te wilde auto op het kruispunt. De broodjes ham en kaas met het heerlijke kopje koffie waren a point. De zondagskrant met Sadam aan de strop was wrang. Spijtig, er stond dit keer geen sudoku in. Met Tatanka heb ik me een kriek gelachen. Seffens ga ik me met de laatste verhalen van Kafka in de zetel vleien en mijn opdracht voor de literatuurles afwerken. Dat werk moet vandaag af zijn. Verder is het ijzig stil in huis en straat. Vanavond houd ik mijn moeder gezelschap. Na wat voorlezen of samen televisie kijken-luisteren gaan we dan hopelijk rustig de nacht in. Ik heb bijna alle gevoelens al gehad vandaag en het is nog maar elf uur.
Ondertussen ga ik slapen en sta ik op met Kafka! Geef toe, een mens kan aangenamer gezelschap bedenken. Maar toch, de man sleept me mee in zijn verhalen naar de spelonken van zijn onbewuste psyche en getourmenteerde geest. Het leesexperiment is meer dan boeiend alleszins. Toen ik jong en onervaren, in mijn flower-power-tijd, meende deze krasse knar te moeten gelezen hebben, kwestie van geen gaten in mijn cultuur te veroorzaken, vond ik die ervaring teleurstellend. De moeite was tevergeefs. Ik kon van zijn bizarre schrijfsels totaal niets begrijpen. Nu, jaren later, amai, een kleine openbaring!
Vroeger begreep ik niet waarom ik op mijn vragen geen antwoord kreeg. Thans begrijp ik niet waarom ik vragen stelde, er zijn immers geen antwoorden.
Ja, natuurlijk kan ik vertalen en mijn schrijfsels decoderen. Dan kan ik schrijven over mijn werk waar men mij voor nieuwe keuzes plaats, waar ik moeilijke beslissingen moet nemen, waar ze me meer verantwoordelijke functies aanbieden, terwijl ik tegelijk al lig te mijmeren over minder werken en afbouwen. Ook kan ik schrijven over mijn zin om beter te leven, meer in overeenkomst te zijn met mijn innerlijke roersels en lichamelijke behoeften, mijn creativiteit kansen te geven en mijn huis te renoveren. Ik kan het hebben over mijn zoon die stilaan zijn eigen leven leidt en de lege nestfase die me confronteert met mezelf en mijn toekomst. Mijn doelen, mijn verlangens, mijn mogelijkheden en onmogelijkheden kan ik expliciteren. Ik kan duidelijker zijn over mijn moeder die ouder wordt en over de dood en mijn eigen eenzaamheid hierin. Ik kan het hebben over het geloof en mijn zoektocht naar authenticiteit en zingeving. Ik wil dan ook niet zwijgen over het kleine en grote geweld in de wereld en het stilaan tanen van elk geloof en hoop op beterschap. Maar dan schrijf ik de krant van mijn leven en wie zal die lezen? Wie is geïnteresseerd, in die strijd die we allen alleen strijden?
Wat zal ik doen als straks de lente toch komt? Als vragen blijven komen? Wat zal ik dan kiezen? Ik kijk naar de grijze hemel in mijn tuin en naar verdorde lege takken. Alles is stil. Ik tel zelfs geen mussen meer. En in mijn hals verstijft elke spier. Mijn buik en rug drukken onduidelijk pijnlijk tegen hun wand van huid. Ik wil eens gevonden worden en niet geschonden. Het kindje draaide zich om in de kribbe. Het handje viel af en de kaars flitste slechts even over het lachende gezichtje.
Lieve lezers, lieve bekenden en lieve toevallige passanten van mijn blogje ik wens jullie allemaal naargelang je het zelf toelaat een klein, een groot, of een enorm licht in deze kerstdagen. Heel veel lieve energie van hieruit.
Pfff, even een zuchtje. Ik zit. De files, de stroom van shoppers, de uitpuilende winkelrekken, de muzak, de prikkelbaarheid van mijn gehaaste medemens, de snelle groetjes en wensen aan bekenden, de kleine plichten van de voorbereidselen op een lang weekend... ze zijn achter de rug. Het wordt tijd om even rustig te worden en in de echte sfeer van Kerstmis te komen. Straks gaan we zingen: ...Kerstnacht die schone, laat liefde steeds wonen in ieders gemoed.... Een kerk van een cliché, maar ... Soms moet je clichés koesteren omdat ze het dichtst bij de waarheid staan. Samen met anderen heb ik dit jaar geen boom, geen bollen, geen slingers, geen rode puntmutsen... in huis gehaald. Omdat het niet klopt met mijn gevoel. Ik wil mijn aandacht niet afleiden van mijn driftige zoektocht naar de authentieke kern. Dit jaar zal ik het duister voelen, de nacht ervaren en het keren van het licht. De hoop op een nieuw leven moet nu eindelijk kansen krijgen. Het verlangen naar iets heel waarachtig en goed, dat aanwezig is en aankondigt wat zal komen, ga ik in stilte afwachten. Ik haal het voor de geest om het oude jaar met zijn verdriet en onmacht te verdringen. Ik laat het verleden een terminale ziekte krijgen en een ongecompliceerde dood sterven. Overblijfselen van slechte herinneringen zal ik ritueel verbranden. Er komt een open plek in mijn geest, een weidse ruimte voor beter, veel beter. Ik weet het, ik laat het toe en dat alleen al vervult me met deugddoende vreugde.
Dit was een dag om te knuffelen een dag die me vleugels gaf een hele dag om lekker te koesteren dus leg ik me nu vredig te ruste zonder vragen zonder nodige antwoorden Ik was blij dat ik even gewoon heel even jouw woorden zag met jou heb kunnen praten En meer? Meer moet dat niet zijn
Heel toevallig vond ik vandaag een pareltje. Ik kon het niet laten liggen en wil het ook jou niet onthouden......
Vraag en antwoord
Men moet geduld hebben met het onopgeloste in het hart en proberen de vragen zelf lief te hebben, als ontoegankelijke ruimtes, als boeken, geschreven in volkomen onbekende taal. Wanneer men in die vragen leeft, leeft men misschien geleidelijk, zonder het te merken, op een ongewone dag binnen in het antwoord.
Had je wat trager gelopen ik zou je ingehaald hebben Had je je omgekeerd ik zou blij gewuifd hebben Had je op me gewacht ik zou je begroet hebben Had je gelachen ik zou 't geluk niet aankunnen Maar je liep snel verder Je keerde nooit om Je bleef altijd strikt met jezelf Je lach was onzichtbaar Je liet een kans op vriendschap heel ver achter je
Vandaag was het Nadja, van Breton die me van de straat gehouden heeft. Ik ben er een beetje verdwaasd van. Die schrijver, de paus van het surrealisme, maakt zijn lezer een beetje geschift. Hij is zo bezig met vrije associaties, ongebreidelde passie, het los laten van elke realiteitszin dat je zelf samen met de figuren in het boek aan een soort rand van de normale geest terecht komt. Je krijgt een surrealistische mood in je voorste hersenkronkels. Ik heb er me in opdracht doorgewroet, de vragen van de meester beantwoord en mijn deeltaak is klaar. Nu ga ik iets lichter doen.... TV kijken?
De zon bloosde 
Vandaag 
Noem me 
Vandaag heb ik Enil nog eens gezien. Ze wordt groot dat kind. Ze leest en schrijft nu al zelf haar nieuwjaarsbrief en wil mooi gevonden worden. Een meisje! Het nieuwe jaar is helemaal gestart. De lekkere paté's, gebak en wijn hebben hun weg gevonden en ik voel me meer dan ...'voldragen' zei Pieterjan. Mijn jongste broer leeft op een goede wei. Mijn schoonzus maakt zich zorgen om de verbouwingen die moeten komen. We werken allemaal te hard. De stress op het werk en in het leven is bij iedereen te groot. Oude familieverhaaltjes kwamen weer uit de kast. Sommigen hebben al gekleurde herinneringsaanpassingen ondergaan. Het was goed ze even naast elkaar te leggen, geheugenmisvormingen te toetsen aan de realiteit en terug waarheidsgetrouwer te maken. Ook al waren de gefantaseerde gedeelten grappiger. We konden weer lachen en hebben spelletjes gespeeld die niets kosten en toch jong en oud heerlijk amuseerden. Ken je het nog? 'Vingerhoedje verstop' en 'stomme ambacht'... onsterfelijke evergreens op familiefeestjes! Het was een leuke start voor 2007.
Mijn warme bakker was in vorm. Bij het terug naar huis fietsen greep me bijna een te wilde auto op het kruispunt. De broodjes ham en kaas met het heerlijke kopje koffie waren a point. De zondagskrant met Sadam aan de strop was wrang. Spijtig, er stond dit keer geen sudoku in. Met Tatanka heb ik me een kriek gelachen. Seffens ga ik me met de laatste verhalen van Kafka in de zetel vleien en mijn opdracht voor de literatuurles afwerken. Dat werk moet vandaag af zijn. Verder is het ijzig stil in huis en straat. Vanavond houd ik mijn moeder gezelschap. Na wat voorlezen of samen televisie kijken-luisteren gaan we dan hopelijk rustig de nacht in. Ik heb bijna alle gevoelens al gehad vandaag en het is nog maar elf uur.
Wat zal ik doen als straks de lente toch komt? Als vragen blijven komen? Wat zal ik dan kiezen? Ik kijk naar de grijze hemel in mijn tuin en naar verdorde lege takken. Alles is stil. Ik tel zelfs geen mussen meer. En in mijn hals verstijft elke spier. Mijn buik en rug drukken onduidelijk pijnlijk tegen hun wand van huid. Ik wil eens gevonden worden en niet geschonden. Het kindje draaide zich om in de kribbe. Het handje viel af en de kaars flitste slechts even over het lachende gezichtje.
Dit was 
