Wat als mensen menen je een spiegel te moeten voorhouden en je in die spiegel een totaal verwrongen beeld ziet verschijnen van wat verondersteld wordt jezelf te moeten voorstellen? Het beeld van een persoon die je volkomen vreemd is, met onbekende trekken en een persoonlijkheid die je helemaal niet bent en zelfs nooit wil zijn? Wat als zij beweren dat het spiegelbeeld wel degelijk klopt met de realiteit? Hoe zal je bewijzen dat het iemand anders is die ze zien? Hoe kunnen ze weten dat wat ze zien eerder stukken zijn van zichzelf, dat de blinde vlekken overheersen en dat wat zij menen te zien enkel het resultaat is van hun subjectieve blik of vooroordeel? Het is vreemd te worden beoordeeld op iets dat je niet bent, niet gedacht, niet bedoeld of niet gedaan hebt. Maar wat 'niet is' of 'niet geweest is' kan je nooit bewijzen! Dus moet je leven met die verkeerde inschatting en het proberen naast je neer te leggen. Want proberen blinde ogen en dove oren te overtuigen, is als een stofzuiger verkopen aan mensen die in de verste verte geen stofzuiger nodig hebben, een transactie gedoemd om te mislukken.
Pinksteren... Een Heilige Geest zou moeten neerdalen als vurige tongen. De verlichtende wijsheid, de open blik, de hernieuwde kracht waarmee je alles aankan en elke plankenkoorts overwint. Laat die genade maar even aards worden... Het zou welkom zijn. Maar de wonderen van vroeger zijn nog niet geactualiseerd. Of is deze tijd te zakelijk geworden om nog wonderen toe te laten? Wat te denken van ... Een heel klein wondertje??? Please! Ik heb de vrouw in mij steeds zachtjes laten leven Ik ben niet op de markt gaan staan Ik heb met stukken slechts mezelf gegeven en hoopte zo authentiek te blijven bestaan Kijk rustig naar mijn daden en luister naar mijn mond voeg niets toe en laat niets weg combineer het vooral niet in nieuwe of verkorte vormen Kijk en voel gewoon en laat zoals het is Je hoeft niets te veranderen Het is zoals het is
Gisteren heb ik na de werkuren de hoge ligusterhaag geknipt. Vandaag na een dag Brussel het gras gemaaid en anti-mos gestrooid... in het weekend gaat het regenen dus moest ik mijn tuinagenda flexibel aanpassen. Maar is er iets opwekkender dan bezig zijn in de tuin? Alleszins de beste herstelremedie na lange vergaderingen, stil zitten en computertaken. Morgen zal ook nog goed gevuld zijn en dan komt een langer weekend... we raken er nog aan gewend.
Maar op deze doodgewone weekdag is mijn oud tanteke gestorven. Ze was al bijna tien jaar bedlegerig, praatte niet meer, leefde als een teer plantje van de ene zit- en lighouding in de andere. Zonder meer. Het was niet te achterhalen of ze nog enig besef had en indien ja welk. Ik kan alleen vragen hebben bij zo'n situatie, geen antwoorden.
Lieve tante,
Ben je nu eindelijk verlost? Wat was de zin van dit lijden Wat heb je ons al die jaren willen zeggen en hebben we niet begrepen Wat ging er door je heen en kon je nooit uiten Waarom huilde je niet Waarom gilde je niet Hoe kwam het dat je met zo weinig toch overleefde Je bent een deel mijn vlees en bloed de zuster van mijn moeder een goed hart waar we altijd welkom waren een mooi mens met een bewogen verleden een vrouw die te vroeg geboren is en te veel te vaak met eenzaamheid moest kampen nu ben je gestorven alleen zomaar op een mooie warme lentedag stilletjes heengegaan Wat laat je ons na aan wijsheid en filosofische erfenis Wat wilde je ons zonder woorden toch vertellen?
Het is stil in en om het huis, heel stil. Af en toe slechts rijdt een bijna geruisloze wagen langs mijn bureauvenster voorbij. Verder beweegt er niets, enkel mijn vingers op het klavier. Heel wat taken liggen nochtans als plichten op mij te wachten. De zin om er aan te beginnen ontbreekt bijna gewild. Ik zou de tijd willen stil leggen en even wachten tot ik opnieuw mijn startknop wil aanzetten. Rust, laat me betijen bij het lichtvoetige gebrek aan moed. Laat me minstens genieten van deze stressloze leegte. Ik wil ze niet invullen. Waarom voelt het toch aan als onwennig, een licht verbitterde eenzame gelatenheid en niet als een moment van mildheid? Ik wil niets doen, inert blijven, enkel voelen hoe mijn lichaam doorleeft. Ik snak tegelijk naar iets, naar een soort aanwezigheid van iemand die alleen luistert, die er is, kijkt en zachtjes praat of zelfs zwijgt en enkel hoort en voelt wat in de lucht hangt. En ik wacht in de hoop dat er niets anders overblijft dan het zuiver verlangen. Hopend op een concreet beeld van een gedeelde rust.
Vandaag ging ik eens neuzen in de statistieken en vond dit blog in de ranglijst terug op nummer 561. Wat betekent dat nu? Dat er toch wel meer bezoekers komen lezen dan ikzelf besef? Dat er hier in seniorenland 560 blogs zijn die nog meer bezoekers krijgen dan ik. Dat ik ..... maakt niet uit ik ben hier blijkbaar graag want ik kom dagelijks terug een kijkje nemen. Een beetje thuis komen tussen mensen waarvan ik vriendschappelijke aandacht krijgt. Dat voelt goed aan. En of dat dan op nummer 7 of op nummer 561 is maakt niet zoveel uit. Het is wel een lange rij zo tot in de duizendtallen....
Flierefloentje telde zachtjes een en twee en drie en vier Flierefloentje had een hoedje van gekleurd en licht papier Flierefloentje gaf een zoentje aan het mannetje van plezier Flierefloentje is mijn vriendje kom maar snel weer terug naar hier
Floreanne .... naar Annie M.G. Schmidt voor mijn kleuterboek
Er zijn zo van die volle dagen dat alles achter elkaar blijft doorlopen. Dagen waarin ik aan het werk blijf zonder stop. Dan is er geen tijd om te schrijven en rustig te worden in mijn hoofd. Nu, dus even wel, kom ik zitten en terug wat hopen op eigen gevoelens en woorden die me deugd willen doen.
Ik schrijf ze aan mezelf lieve woorden die troosten want voor me vliegen beelden vlug heen niets blijft niemand wacht enkel ikzelf hier stil en adem nog wat na
ik zit nu bij juf miet ik lees en oe fen met mijn klik klak boek ik tel tot tien strak ga ik naar juf leen het is niet zo slim maar ik kan het wel goed een dik kus van
Geuren en de woorden ervoor... inderdaad dit is niet evident. Ik ben naar aanleiding van het gedicht van Hanny Michaelis op het blog van Tatanka op zoek gegaan. Wel ik denk dat de reuk het 'oudste' zintuig is en ruiken de 'primitiefste' waarnemingsvorm is. Het is volgens mij zo vroeg in onze evolutie ontstaan dat het ook in onze primitiefste hersenen gelokaliseerd zit. Ik ben geen neuroloog maar ik heb zo het idee dat het verwerken van geuren in onze hersenen ook op plaatsen gebeurt die ver weg liggen van de taalzones en de zones die kennis bewust verwerken en opslaan. Er zijn mijn idee dan ook inderdaad weinig specifieke 'woorden' die geuren 'vangen'. Een uitdaging om daar eens meer op te letten en naar te zoeken.... Geuren worden wel bijvoeglijk bepaald zoals een scherpe geur, een zoete geur, een zure geur... Deze bijvoeglijke naamwoorden doen me dan eerder aan smaken denken. Of je krijgt een omschrijving of verwijzing naar het ding dat die bepaalde geur verspreidt zoals de geur van soep, citroengeur, bloemengeur, uiengeur... De enige geurnaam die in me opkwam was 'zerp'.
Geur-woorden die ik in het woordenboek vond zijn:
Zilt: zoals van zeewater
Muf: zoals van een bedompte kamer die niet ontlucht is in tegenstelling tot fris
Fris: zoals in de zuivere open lucht
Duf: zoals van een schimmelachtige kelder of een vochtige stal waar oud hooi in gestapeld is
Zerp: zuur, scherp, wrang zoals van iemand die zich lange tijd niet gewassen heeft of zoals van slecht geworden dierlijk vet.
Verder weet ik dat waarneming iets zeer subjectief is. Wat we ervaren via onze zintuigen bewerken we met onze hersenen zo dat het voor ons een persoonlijke betekenis krijgt. Illustratief het volgende: wetenschappelijk onderzoek toont aan dat kaas pas als onprettig ruikend wordt ervaren als de geur gepaard gaat met prikkels die iets negatief suggereren. Laat een proefpersoon de geur van kaas waarnemen en toon hem tegelijk een bordje met daarop de tekst kaas of lekker en de geur wordt als prettig ervaren. Toon hem daarentegen tegelijk met de geur een tekst als stank of onaangenaam en de kaasgeur wordt meteen als stinkkaas ervaren. Met andere woorden, prettig of onaangenaam hangt niet af van de fysieke geurprikkels op zich, maar van de context waarin de waarnemer die geur plaatst en zijn beoordeling daarvan. De betekenis die ons geheugen aan een geur hangt, zorgt ervoor dat we dingen gaan herinneren en die herinnering is prettig of onprettig. Parfumfabrikanten weten dit al heel lang en je ziet dan ook nooit parfum in een eenvoudige verpakking.
Als we iemand graag hebben dan kicken we op zijn of haar geur Iemand die we niet graag hebben kunnen we niet rieken!
Dat alles helpt natuurlijk ook allemaal om aan geuren geen vaste bewoordingen te kunnen geven . Want we komen niet vaak tot een geuren vergelijk!
Een toetje!....
Op zoek naar de vader
Geuren vormen belangrijke codes in het sociale leven van dieren. Geuren hebben een invloed op de onderlinge herkenning en de koppelvorming. Bij de mens zijn die codes moeilijk te ontcijferen, maar we kunnen onze dierlijke kant toch niet loochenen. Enkele jaren geleden reeds hebben onderzoekers aangetoond dat, onafhankelijk van affectieve beschouwingen, vrouwen de voorkeur gaven aan de geur van het T-shirt van een man die HLA-genen had waarvan de genetische sequentie geleek op die van de vader van de vrouw. Met andere woorden, vrouwen vertonen wat de geur betreft een voorkeur voor de genetische sequenties van de HLA-genen die ze van hun vader hebben overgeërfd.
Ruik je als mijn vader dan trouw ik met je mijn liefje!
Het is hier de tijd van de huis- tuin- en keukenkarweitjes. Opruimen in de tuin, de garage, de zolder poetsen en vegen, rijden naar het containerpark om je te ontdoen van oude rommel versleten spullen Het zonnetje helpt om er vlotjes door de vliegen. Een catharsis voor rouw en wintermoeheid. Als tegengewicht bij het verlies, moet er ook iets nieuws in de plaats komen. Bloemen! In mijn voortuin heb ik ranonkels geplant. Sterke kleuren, bloemige bloemen. Het fleurt mijn wat saai geworden tuintje, maar ook mijn gemoed geweldig op!
Ze hebben ons hier vandaag het beloofde zonnetje niet gegund. Het is al heel de dag overtrokken grijs. Niet zo goed voor mijn paaselan dat namiddag weer twee stappen achteruit hinkelde, zoals een processie van Echternach. Nefast dus voor mijn energie die goed begon maar door de grijste opgezogen werd. Morgen zingen we een mooie paasviering. Dat zal verkwikken. Pasen is de tijd voor alleluia's en hosanna's dat scheelt wat in de muziek, vooral in het ritme en de emotie. Na de Johannes passie van gisteren mag het gestaag vrolijker worden. Want Pasen is vrolijk en zalig. Vrolijk op de kaartjes en zalig bij de Paus. Morgen moet ik mijn best doen met koken, mijn moeder komt. Ik ben nog aan het uitdenken wat ik ga maken. Ik heb in mijn aankopen ruimte gelaten voor keuze. Vis, kip, vleesfarce, kwestie van nog te beslissen en dan op zijn best te combineren met gemengde groenten, bloemkool, krieken en gekookte aardappeltjes, frietjes of aardappelpuré. Kiezen! Soms ben ik het moe om die veelheid aan kleine weerkerende verantwoordelijkheden op te nemen. Het is iets van niets op zich maar altijd opnieuw moeten kiezen kan onnozel vermoeiend zijn. Maar ik geef onmiddellijk toe ook oh, zon luxeprobleem. Ik heb teveel ik ben moe van tussen mijn tevelen te kiezen. Ik wil minder te doen hebben en minder te kiezen hebben en minder afleiding en minder appel en minder drukte en minder aanbod mag het weer even wat minder zijn? Krijg ik tijd en ruimte om een poosje mijn onthecht kluizenaarschap op bot te vieren? En als ik nu eens begon met iedereen een 'heel rustige Pasen' te wensen?
Ik kan wel hopen op mijn serendipiteit, om te vinden wat ik niet zoek.
Maar of ik dat talent heb en of het lot me daarbij ook gunstig is, is de vraag. Misschien is dat ook een beetje te veel van het toeval afhankelijk. Dus kies ik liever voor het in eigen handen nemen van mijn leven en de toekomst. Maar ik besef maar al te goed dat ook dat totaal geen garanties oplevert. Want het leven is gebaseerd op één grote toevalstreffer en is daarna een opeenvolging van massas geluk en de bemoeienissen van een heel leger engelbewaarders. Dus laten we nederig blijven en deemoedig open staan voor wat het leven met zich brengt. Ik hoop nu toch ook een beetje (tegen beter weten in) op de serendipiteit van anderen en dat ik en mijn werk misschien toch nog eens gevonden worden. Al was het maar omdat ik het een mooi woord vind.
Vandaag ging ik eens neuzen in de statistieken en vond dit blog in de ranglijst terug op nummer 561. Wat betekent dat nu? Dat er toch wel meer bezoekers komen lezen dan ikzelf besef? Dat er hier in seniorenland 560 blogs zijn die nog meer bezoekers krijgen dan ik. Dat ik ..... maakt niet uit ik ben hier blijkbaar graag want ik kom dagelijks terug een kijkje nemen. Een beetje thuis komen tussen mensen waarvan ik vriendschappelijke aandacht krijgt. Dat voelt goed aan. En of dat dan op nummer 7 of op nummer 561 is maakt niet zoveel uit. Het is wel een lange rij zo tot in de duizendtallen....
